ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Би било тоа „ненастан“. (А во тој случај, што има да се мачиме?) ‌Особено бележит пример за ваквиот став даде Патрик Калифија-Рајс во фељтонот за Настраното издание на Вилиџ војс на 27 јуни, 2000 година.

Некаква видлива агресивност почнала да им го полни настојчивото тврдење дека се толку здодевни, толку конвенционални и крајно нераспознатливи од сите други. ‌Неодамна во рубриката Мислења во Њујорк тајмс во напис за можноста Американците да изберат отворено геј-претседател, Морин Дауд го цитира Фред Сајнц од Кампања за човекови права, геј-организација за политичко лобирање со седиште во Вашингтон, кој „му се жалел на сопругот дека геј-претседател би бил антиклимакс. ‘Луѓето очекуваат бизарен тип и чудно однесување’ ми рече. ‘Ние секогаш сме ти оној смешниот комшија што се носи шарено и авангардно.

А тоа е постапка толку конвенционална, толку шпекулативна, толку одвоена од секојдневните практики на настраниот живот и лично толку невнесена, што веќе нема капацитет да вознемири никого.

Во тој видлив обид да ги надминат стрејт-луѓето во лотаријата на нормалноста и да ја избегнат заканувачката дамка на стигмата, геј-луѓето во последно време почнаа да се гордеат со својата здодевност, обичност, просечност.

Сведоци сме на подемот на еден нов и силен култ на геј-обичност.

Самата нормалност веќе не е доволно нормална за да им го поткрепи на геј-луѓето чувството за сопствената вредност.