И пак наидуваме на еден историски феномен погоден за обновување, во тоа толку кревко и тешко одгатливо окружување на маниризмот.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Како е возможно процесот на социјализација во културната практика на хомосексуалноста да започне долго пред да созреат субјектите на акултурацијата доволно за да стапат во машките геј-заедници и да учествуваат во општествените размени на машкиот геј-живот?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Или, поконкретно, како учат геј- и протогеј- децата да се впуштаат во толку канонски машки геј- културни практики – како тоа толку течно го проговоруваат јазикот на машката геј-култура, небаре им е мајчин – на толку кревка возраст, а да не ги одгледувале уште од колепка геј- мажи?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Адам допушта дека „можеби не постои едно единствено универзално предгеј-искуство“, но укажува дека сите тие културни активности и силната привлечност што ја имаат „сепак упатуваат на низа од основни искуства со силен екот кај геј- и кај потенцијално геј-мажите кои го надминуваат поимањето на ‘геј’ како ‘само’ општествена конструкција или дискурзивен ефект“.377
Од каде се тие основни искуства?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Истото би можело да се каже и историското конзерваторство.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Изгледаат толку кревко, мило.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)