Во некои случаи можеби би била доволна некоја контекстуална студија на стиловите на дизајните и на нивната историја за да се расчисти мистеријата на нашите инстинктивни реакции кон поединечни предмети така што ќе се укаже на културните традиции на кои алудираат тие предмети, на родословието на претставувањата од кои потекнуваат и на мрежата од асоцијации на кои се надоврзуваат за да ги создадат своите значења и за да се здобијат со конкретните општествени значења што ги изразуваат.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Со други зборови, можеме ли да ги претвориме неговите текстови, а со нив и целата латиноамериканска литература, во изворен надоместок, ако ми се дозволи овој оксиморон?
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Зошто не можеме да ги распознаеме вредностите за кои се работи кога нешто ни се допаѓа и не ни се допаѓа и кои изгледа играат толку пресудна улога кога се дефинира кои сме?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Зошто не можеме разбирливо и систематски да опишеме што е тоа што тој предмет значи за нас, сосе точните влогови во нашата реакција на него?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Па зошто не можеме да наведеме кој е тој ефект?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но можеме ли ние Борхес да го проникнеме со толку пресудна моќ во историјата?
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Нејзината многузначна тишина која ги криеше нејзините големи тајни, толку пресудни за истрајбата на семејството во балканскиот егзил.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)