А кога се бакнавме, по филмот „Дејвид и Лиза“ во кинотеката дури во Рајнбек и во ноќ толку студена што ниедна бактерија или вирус не би можеле да преживеат, тоа не беше ништо повеќе од бегло допирање на усните.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
„Боже, дали виде кога тој воскликна ‘Ме допре’?
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Одедаш затвори очи и и се присака да легне, да се покрие со белото веленце и се чуди, зошто ли веленцата се толку бели и толку студени.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Таа имаше капут со подигнати раменици, од вештачко крзно и плетен шешир навлечен преку веѓите, и ја бакна мојата рака кога излегувавме од салата во праскотот на ноќта.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Толку сум огорчена, толку студена.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)