тука (прил.) - ние (зам.)

Преку плоштадот Владас продолжив до почетокот на мостот, малку со одење и со желба понекогаш да останам во куќите или по излозите, кај преоблечените момчиња или фонтаните со високи јунаци со побелени пелерини, Тадео Аланко и Владислас Нерој, пијачи на токај и чембалисти.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
– „Оти луѓе сме, затоа луѓе сме, му рекле, а за штркови што се правиме, си имаме од деда прадеда клетва да се правиме, чунки тука ние, Силјане, не е чаре да родиме челад според една клетва што ни е оставена од деда прадеда како што ти кажав уште од понапре“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Прикаската ви ја раскажав за да знаете уште од сефте дека тука ние на прво место ќе се бориме со незнањето ваше, а на второ со неумеењето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
На ѕидот, на лист пишува: „Внимавајте на паричниците“... можеби затоа сме тука ние, придружбата, другиве нѐ гледаат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Толку е едноставен патот. Без плоштад, без Бурглос. Тука ние, таму Елса Пијаџо.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Прв предзнак Јас и ти патуваме, во непознато место и непознато време, а сепак така блиско, патот нè води, кон гора зелена, темна, манастир на патот и река, и тука ние, еве манастир се гледа, некој нè чека.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Но и тука ние се покажавме многу поделикатни од вас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)