Не сфатив на што точно алудира но и покрај присутните дилеми што ми ги соопштуваше, сè до крајот на нејзиниот прилично долг монолог, ќе ми се прикажеше одвреме навреме чудната Роза како потскокнува на нејзините тукушто смислени патерици.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)