И така, над Нешка се тресеа во училиштето, покрај даскалот Бина, уште тројца браќа: едниот роден, а двата повеќе од родени.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Има премногу уметници, а премалку публика.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
И пак уште тројца не го продолжија патот: рамностапалчестиот Марко Марикин, песнопоецот Блаже Задгорец и Гидеон Кузмановски, првите двајца со по еден вол, вториот со ѕевгар: не можеа да ѝ го земат од јамка на смртта килавиот Јаков Иконописец.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Потоа, само една ѕвезда не се запали над земјата. Иконописецовата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Има уште тројца непознати, ама никој не ми ја враќа насмевката.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Дојдоа уште тројца даскали и со Бина се сторија четворица.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Во тогашното најдемократско оксфордско диско со егзотично име „Ramses“ (кое само по три години, кога пак го осетив Оксфорд, веќе беше струшено) каде што тој, заедно со уште тројца и пејачката, Индијката, беше live music тапанар во паузите кога диск-џокејот се одмораше од пуштање плочи.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)