уште (прил.) - му (зам.)

Јас уште му раскажав за борбата што ја имав со Синан-ефенди, исто одметник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знам од книгите за него, дека и тој копнеел по едно парче земја во поодминатите години, императорот кој создал закони и на граѓаните им дарувал милост, сакал да се повини на копнеж стар, дури телото сѐ уште му слугува, да се врати во познат предел со песок на ритчињата, со хумус под сенките на боровите и да го чува парчето земја како што го чуваат селаните своето, ако треба со секира.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Во долниот дел од фотографијата, во две колони, со нејзин ракопис, беа испишани стихови кои зборуваа за човек кој од својата педесетгодишнина го гледа во себе детето како се искачува по ридот, торбето назад, усните издадени напред, брза кон високата прозрачност од каде што се гледа светот, големите кули и градови, се искачува упорно и постојано, за да го дофати и да го осознае она што сѐ уште му е скриено, далечно и тајно.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И уште му се подбива... Но ако - тој не ѝ се лути.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А Баге, пак, сиот во модрици, од глава до петици, небаре паберка од модар патлиџан што го фатила зимска слана, така што кога го исправаа на нозе чувствуваше болка по сета снага, почнувајќи од табаните, натечени како ленени снопови во застоена локва, па до темето каде што во некој агол од малиот мозок уште му догоруваше кандилцето на свеста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Можеби може да се рече и дека осамата му годеше со оглед на потребата колку што може повеќе да биде во друштво на своите мисли коишто уште му овозможуваа една значителна продуктивност.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Одеднаш, дојде до заклучок дека тој, старецот, сѐ уште му беше од интерес.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Му се чинеше дека го мрази со посветеност и со страст со кои никогаш не го сакала.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Беше уште млад кога го слушаше говорот на Стефан пред собранието, но неговиот продуховен, речиси ангелски лик сѐ уште му беше жив пред очите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кучка, го мразеше и по петнаесетте години колку што беа разделени, и по куќата што ѝ ја остави за во неа да си го донесе новиот маж, и со парите што сѐ уште му ги земаше.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се поднасмевна кога се сети на својот Харли, секогаш со две дисаѓи – едната за алиштата, а другата за гитарата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Косата уште му беше речиси исто толку руса и густа колку и во младоста – колку само ја сакаа сите оние девојки во Југославија кога одеше таму на одмор.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Всушност, сѐ уште му се спротивставувал на стравот и се калел за дни во кои еднаш или повеќе од еднаш и самиот ќе стои под сенката на смртта и се сеќавал на суровите подбиви на некои од дружината со престарениот Симон Наконтик (така е, старецот престарел во тие дни), а пред тоа ги гледал шегаџиите како со насолзени клепки се молат пред манастирскиот олтар за мртвите, за Дмитар-Пејко, Неделко Шијак, Јане Крстин, Пеце Дановски, Борис Калпак и, секако, за запалениот Крум Арсов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во својата очаеност, понижена или посрамена, сеедно, Фиданка Кукникова го понижила и го посрамила - топлината на нејзиното месо сѐ уште му ја морничавела младата кожа...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега зачекорувал во седумнаесеттата и зреел поинаку отколку што можел тоа да го знае пред поаѓањето од Кукулино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се молел. Им нудел на коските дел топлина од својата младост.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Усните сѐ уште му се залепени, може само нож да ги отвори.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На по некој војник уште му колка душата, не се предава срцето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Јас еднаш сум се родил, вели војводата, и еднаш можам да простам, вели, а ножот уште му игра во рацете, ко сок на летен припек му игра, ко змијско око му светка седефот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Акакиј Акакиевич дотрча дома сосема ошумоглавен: косата, што сѐ уште му беше останала во неголемо количество на слепоочниците и на тилот, беше сосема разбушавена; бокот, и градите, и целите панталони му беа во снег.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сретна многу познати, уште од она време на крвавите воени години и се изненади - луѓето се менеа, имаа други лица и други облеки, а тој, влечејќи се по врелата калдрма, уште му се молеше на својот бог по крчмите и се кострешеше како гладен вепар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Гласот му стана речиси мечтателен. Занесот, лудачкиот ентузијазам, сѐ уште му се гледаше на лицето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Очите сѐ уште му прелетуваа од лице до лице, повиновни од секогаш, како да се обидуваат да откријат колку другите го презираат поради неговото понижување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Винстон престана да липа, иако солзите сѐ уште му се слеваа од очите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Игуменот им го покажа и гробот на св. Наум и им рече: - Закопан е пред илјада години, а срцето сѐ уште му чука... - се наведна, го залепи ушето на плочата од гробот, постоја така вслушнувајќи се; полковниците заинтересирано го гледаа игуменот, кој, станувајќи, оддавеше со лицето блаженост и задоволство што го чул живиот отчук на срцето на светецот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Чунот, ех, чунот, додека траеше окупацијата, уште му служеше на преостанатиот дел на семејството, но, по војната...
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ц се спаси од неколку месеци затвор, но го мачеше тоа што животот сѐ уште му остана неосмислен.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Трампал нешто за рибарската трска, но сѐ уште му се тука двата пиштола и пушката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој никогаш не би го дал оружјето, ни за хероин, па и кога тука би можеле да најдат такво нешто.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Денеска, во ова студено утро, Сани пешачела од реката до зоолошката градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Додека слатко пилеа дрва Чана и Митра изедуваше сѐ што ќе најдеше во мисаљот (леб, сирење, домат, пиперка) и легнуваше врз сламарникот лут што сѐ уште му лебди сликата на Пела и Мурџо пред очите.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Некоја жила уште му работеше и се надевавме дека ќе може да преживее.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Самарот и товарот уште му стојат, а цревата истурени.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Жив си, дедо? — Уште му кивам на животот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)