Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Одушевувањето што ги беше обземало беше дословно одушевување над таа празнина врз која хегемонијата сѐ уште не ја беше преземал ни еден позитивен идеолошки проект.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Против овој акт на самоволие, осуммина незадоволни вработени, меѓу кои и Љ. Х., во јануари 2008, поднесоа групна тужба која им ја состави адвокат (Н. Петровска).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

До тој момент тие сè уште имаа побарувања за неколку неисплатени плати, како и заостанати придонеси.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова Авдиќ е принуден да потпише за „доброволно“ прогласување за технолошки вишок.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судот, во случај да најде дека се работи за барање со кое странките не можат да располагаат – нема да донесе ваква пресуда, иако се исполнети останатите потребни услови.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Никому нема да му ја продаваме, никого нема да го одбиеме и за никој нема да се двоумиме да ја пружиме – правдата и правичноста. (Заклетва за должноста судија) Луцидната и прониклива римска идеја-водилка за примарното значење на тужбата како средство со кое се стигнува до целта, спомената во воведот на книгава, ќе ја споменеме и на крајов – бидејќи таа, за среќа, повторно воскресна во правните научни кругови кон крајот на XIX век, под влијание на англо- саксонската и американската правна традиција, во правецот на познатите т.н. правни реалисти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, за волја на вистината, судот пресуди во негова полза – и покрај тоа што извршувањето на пресудата никогаш не се случи во реалноста, а секако дека треба да се земе предвид и фактот што, во тоа време, сѐ уште не постоеја извршители, како би се забрзала извршната постапка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

АВРМ сѐ уште нема постапувано по околу 350 барања, од 30 претпријатија, од причини што сѐ уште не е добиен список за нивната сопственичка структура.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За осудување е и фактот што директорот кој беше и доминантен (наводно со спорни акции) сопственик на компанијата, кога дозна за тужбата насочена против него, практично се обиде да подмити т.е. да се спогоди со неколкумина вработени кои сѐ уште не се беа приклучиле кон тужбата, а имаа намера да го сторат тоа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Лошото искуство кое го има претрпено го одвраќа и од активирање во полето за заштита на работнички права, како и од самото учество во облици на протест и поддршка на работниците. ***

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Оти законите што ги носи државата сѐ уште не претставуваат ‘право’ – туку, во најдобар случај, тие се само ‘извори на правото’ [fontes iuris].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во компанијата имаше два синдиката, кои беа комплетно незаинтересирани да помогнат во овој случај!? 257

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако работодавачот и работникот се согласат со арбитражно решавање на работниот спор, одлуката на арбитражата е конечна и задолжителна за двете страни и против неа не е допуштен спор пред надлежниот суд (чл. 183, ст.3-4 од ЗРО). Lex specialis за проблематиката на т.н. вонсудско расправање спорови со работна тематика, како што видовме на почетокот на книгава, е Законот за мирно решавање на работните спорови (2007) кој започна да се применува од почетокот на 2008 година, но сѐ уште не наиде на добар одѕив во праксата. 247

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, и тука работодавачот потфрли при почитувањето на работничките права па, освен неисплатените придонеси во ФПИОМ, не му исплати ниту испратнина, за што Авдиќ повторно тужеше и иако има добиено судска извршна пресуда, таа сѐ уште не е испочитувана и сумата не му е исплатена.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

3 Приврзаниците на оваа правна школа акцентот 3. Најзначајни претставници на јусреализмот се: бискупот Бенџамин Ходли (Benjamin Hoadly), Оливер Холмс (Oliver Wendel Holmes Jr.), Џон Греј (John Chipman Gray), Џером Френк (Jerome Frank) и др.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

За жал, до ден-денес, отпремнината сѐ уште не е исплатена и покрај обврската да се исплати пред работниците да аплицираат за паричен надоместок по основ на привремена невработеност во АВРМ – Центар за вработување Велес.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Приказната на Јаневски, донекаде, има неуспешен крај... Тој не ја доби оштетата што му следуваше и му беше досудена, ниту пак доби ново работно место.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И покрај тоа што сѐ уште не ги добил своите средства, нашиот соговорник е сигурен во тоа дека нивните побарувања ќе бидат подмирени – а, како што вели, „каматата си тече“, па кој и да ја преземе компанијата ќе мора да ги плати нивните побарувања.6 Тој е свесен и дека допрва им останува доста борба, но дека ќе истраат и ќе ги остварат своите работнички права. 1. Интервјуто го водеше Горан Секулоски, на 11.III.2011, во Велес.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Имено, ако тужениот – до заклучувањето на главната расправа – го признае тужбеното барање, судот – без натамошно расправање, ќе донесе пресуда со која го усвојува барањето на тужителот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Пред МТСП, како второстепен орган, обжалени се вкупно 2.332 решенија, од коишто 186 758 се потврдени, а останатите се сè уште во постапка – што значи досега ниту едно решение досега не е поништено т.е. ниту една жалба не е усвоена!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Професори главни просветители на младата нација. –продолжи таа –Ги подигаме, мораме да мислиме како: Психолошки правилно да ги насочиме, да го поднесуваме нивниот бучен темперамент и што ли уште не.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Иронијата е уште поголема, кога ќе се земат во обзир природните богатства: Руди, топли подземни води, плодни рамници со богат род, реки со силни водопади и што ли уште не...

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но, да се мине толкав пат, верувам дека ке се дојде до некаква вистина за тоа откритие: Што е тоа чудното во Трајанка што ја додржа здрава и жива сиве овие години, испреплетени со пајажина во која тук- таму беа заплеткани: болка, тага, мачнина, тешка физичка работа и што ли уште не.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Уште не беше стивнал стравот од завршената војна, жртвите, логорите, депортациите, а веќе стануваше нова реалност стравот од војната против козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Најпосле, по брза постапка, беше донесен Законот за забрана на чување на козите, но сѐ уште не беше објавен во Службениот весник на државата за да почне неговото спроведување.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога дојде забраната да се чуваат козите, а уште не стана извршна, ние ги водевме козите насекаде, дури и на училиште.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Законот сѐ уште не можеше да се спроведува, освен ако се постапува незаконски.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга беше загрижен за нејзината судбина, макар што волкот сѐ уште не се појавуваше пред нејзините очи.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Едни луѓе кои божем се тука со мене, а се отаде реките, ми велат скоро потсмевнувајќи ми се: - Кој си ти да се буниш! Ти уште не постоиш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Жена ми сигурно уште не може да ми прости што не ѝ ја купив онаа бунда во Солун кога бевме да купуваме гардероба за оваа моја свечаност.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Не. Уште не дошол од меана, - одговори Руша.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Мене ми се наежави снагата. Уште не беше пладне.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас подзастанав, но сѐ уште не погледнував ниту во едниот, ниту во другиот. Насетив што ќе биде, но требаше да се воздржам.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Маказар е во изборната единица број 24 и, бидејќи доаѓаат изборите за Парламентот, иако датумот уште не е одреден, историјата на местото ја поврзав со сегашноста, со карактеристиките на изборната единица и со можностите на политиката во овој реон.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога дојде на ред за камбана, јас реков, од мене ќе биде, како и бунарот, ќе кажам и за тоа, и самиот отидов дури до Лариса, кај браќата Грегоријади, ја порачав камбаната и се донесе, дури уште не беше ни изградена камбанаријата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Моето искачување, си помислив, сѐ уште не е сосема завршено и кога ќе заврши, тогаш ќе се направи потребната увеличена фотографија.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, самиот се потресе кога еднаш се расплакав над една негова песна на која сѐ уште не беше стасал да ѝ ги стави своите иницијали.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Грегор, не одговори, се заврте уште еднаш кон сликата на Камил Пизаро, помислувајќи дека сѐ уште не успеал да ја надмине разделбата со својата ќерка Ева.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Таму може да се купи сѐ, ако човек заборавил да купи во текот на денот нешто за јадење или за носење, па дури и литература и што ли уште не!

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ни расправаше сопатникот дека во холандското село Стопен Верес, некаде на југ од земјата, под разни верски влијанија, уште не може да се одомаќи телевизијата, зашто луѓето ја сметаат за „ѓаволска кутија“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Токму тука нашите луѓе ги поставуват шаторите, ги паркираат приколките, зашто тука уште не се наплатуваат такси, за ова или за она. Се сместуваат и - летуваат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но, таа сѐ уште не се чувствува добро и води борба со француското социјално осигурување да ја вратат во болница, да продолжат да ја лекуваат и да ѝ овозможат да го школува својот син.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Полицајците, специјално опремени за борба против демонстранти, беа чудно облечени, беа во кациги, во рацете носеа штитови, палки и што ли уште не.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Скржавото пролетно сонце уште не го распеало софиското зеленило, уште дрвјата не личат на мајски, цветовите пупат, преплашени од налудничавите априлски каприци на времето, цветните алеи по булеварите и парковите сега почнуваат да се шаренеат...

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сѐ уште не може да е почувствува миризбата на „розите“ од розариумот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Иако домаќините сѐ уште не се приготвиле за пречек на гостите, се гледа дека има каде да ги пречекаат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

„Јаков сѐ уште не се врати од чаршија?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Пред два месеца, Лила требаше да му се придружи тука и да му ја скрати многумесечната осаменост, но таа веќе по третпат му најавува дека сѐ уште не ги решила прашањата со одржувањето на нивниот комфорен апартман, па уште извесно време ќе остане во Софија.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Ајде кобници бре - им свикуваше тогаш Гога - уште не ви е јасен планот за кај сте? Јас ќе ви кажам и без Библијата!“

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ова дете го викаат Корилче, зашто само пред една година е дојдено в град и уште не ги износило кошулите со везен корил.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако ја бара грешката, таа потекнува отаде што цртежите не беа одбиени на време, дури учителот уште не им соопштил на децата кои работи се примени за изложбата.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нивниот забрзан изглед покажуваше дека идат нарочно за овде и дека веќе се плашеле дали ќе стигнат на време и сега се среќни дека изложбата уште не е затворена.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Таа тропнува леко на вратата. Никој не се одзива. Отвора. Мрачно е. Орде веќе легнал и заспал. Пискулиев уште не си е дојден.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Сепак во неговите очи има еден влажникав отсјај што уште не успеала да го избрише примиреноста.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Часословот е веќе сосем неупотреблив, мувлата ги зафатила и внатрешните листови; но затоа Светото Писание уште не си ја дослугало својата работа, иако се негде-годе дрпнати листови за бришење на бричот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ми произведуваше таа впечаток на нешто длабоко, сериозно, до смислата на кое мојот ум уште не може да проникне.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пристигнавме кога веќе добро се смрачуваше. Утрото на Велигден требаше да се уверам дека моите чевли сѐ уште не се симнати од дневниот ред.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас молчев поцрвенет. Место мене се јави Бане: „Господине, тој уште не добил нови чевли“.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Јас немав време да ја почувствувам во моментот сета гордост од ова признание - таа ќе настапи попосле - зашто брзав, и не мислејќи да исфрлам како без душа: „Господине, уште не дојде мајсторот за чевлите”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Ти уште не си ѝ зборнал, а си ја нашол!

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

•Хичкок: „Тоа е мојата најомилена улога и морам да признам дека поминав многу мачни моменти за да го решам тој проблем.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Децата сѐ уште не се будали, но ние веќе ќе ги преобратиме во малоумници какви што сме и самите, со високи коефициенти на интелигенција, ако е можно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Останатите, кои ја претставуваа демократијата, сѐ уште не можеа да се најдат заедно, сѐ уште не можеа да ги здружат силите.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Постојано и за што било те фаќа и вели: „А зошто ти така; до кога ти така; како си смеел; што мислиш ти; каде си бил до сега; зошто си се тепал, и што ли уште не.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Размислете, другари, сѐ уште не е доцна.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се обидуваме и ние малку да се разведриме. Но сѐ уште не можеме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мајка ми постојано се врткаше околу последните зрна заклучени во ковчегот под скалата, прибираше од оние што сѐ уште не мувлосале и шепотеше налутено колнејќи ги „желкарите“ и „ камаратине“.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Првата лага сѐ уште не ја откриле.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Посакав да станам, сè да им речам: Бев на Вардар... а реков дека со Влатко игравме топка зад нашата зграда.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Кутрите, уште не научиле дека минато се и сите скришни љубови, па да го постават клучното прашање за истрагата: навистина ли се само обично минато скришните љубови при толку живи бивши љубовници?

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Веројатно, сѐ уште не сум стигнал до точката на очајот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

И мудурот и јузбашијата му ја стегнаа цврсто раката на Трајка и пак Сефедин го испрати и го втера во авурот кај затворените селани, клоцнувајќи го на вратата, за да им даде да разберат дека гневот уште не му е ублажен и дека ќе треба да го ублажуваат со петстотини лири.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајко во кратко им исприкажа што направи на конакот и колку пари бараат за да им бидат спасени главите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чекај, уште не е доцна, може и тоа да биде. Не брзај, тебе многу ти се брза насекаде, — му одговори осорно Борис.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шаренилото на бојата на некој предмет сѐ уште не е доказ за неговата лажност, „лошиот вкус“ и кичот.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Меѓутоа досега во историографијата сѐ уште не се обелоденети документи за одржување на таква средба. 331 Втората македонска народноослободителна бригада е формирана на 20 декември 1944 година во с. Фуштани-делот на Македонија под Грција.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Но ја потенцира изјавата на Цветко Узунувски-Абаз дека Грците “навистина сѐ уште не се сложиле во однос на гласањето, но смета дека и тоа е само академски и изгледа уверен дека и Грците ќе се сложат“.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Како да му беше потребна сал уште една буква, па слог, на крајот, збор, за да си ја дополни формулата на алхемиската потрага, со која ќе ја откриеше вербалната еурека која, според неговата замисла, ќе му овозможеше лесно да влегува и да излегува од отоманското време за, најпосле, да ја разгатне големата енигма на идентитетот на своето семејство, на својот народ, на сите други измешани балкански народи кај кои сѐ уште не исчезнуваа јаничарските гени.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Голема енигма сме ти ние, сине, за антропологијата, за историјата, за философијата, и за што уште не! Особено за историчарите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Уметноста и религијата - дури религијата во онаа гностичко- еретичка смисла - помеѓу 1520 и 1660 сѐ уште не биле раздвоени.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Старицата сѐ уште не го стега синото конче, да ги поткрене очилата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Наближувајќи го кафето од Филевци, на Андон му стана мило кога виде дека уште не е затворено.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Сите украси што ги прават жените привлечни, сакани - нужно долго сокривани - наеднаш се покажуваат, затреперуваат, разгируваат слободно, копнежно.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Ајде... Нагло го пресече сега примашот и му се скара што уште не станува да ја исполни порачката.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И уште не ти исчезнале од душата печатите на непријатните студени дни, а веќе по улиците и булеварите божилак од женски облеки разградени, тенки, проѕирни, шушливи - милина!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Таа не го гледа димот, што го остава локомотивата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Отсутен од сѐ што ја брануваше, нервозно извика: - Ама што правиш, уште не си почнала ни да се дегримираш?!

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Само сепак... Младоста си ја истури тој по кафеаните и уште не видел и не видел да го вика некој трубачот, од трубачот да бара нешто.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Го фатив под рака мојот драг учител и, без црвенење, без премолчување и на најинтимни работи, пред никого уште не искажани и не признаени, - му се исповедав како на најблизок.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа одеднаш се крена и лаеж, отпрво несигурно, како да кучето што се огласи, уште не беше сигурно дали има причина да лае или не.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Излезе пред колибата, сѐ уште не осмелувајќи се да зачекори во снегот кој почнуваше на чекор од вратата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Белуш на! - извика. Откај трлото се слушна тихо цимолење, но тоа беше гласот на Гривчо. Белуш уште не беше вратен.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

„Уште не се ни исушило, а веќе знае да бара храна!“ - си мислеше Бојан, полн со нејасни, возбудливи мисли за раѓањето, животот, умирањето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Мислејќи дека нивниот млад стопан ги поддржува, тие уште пожестоко се нафрлија кон неканетиот посетител што Бојан уште не можеше да го види.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Сум видел јас и рис, и диви свињи. Мечка уште не сум сретнал...

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Уште не фатила жештината, ама ќе ти се слади.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Сѐ додека во еден есенски ден, додека грмушките отаде оградата почнале да врзуваат плод тамам толку зрел колку да ти ја подотвори и така жедната уста, не само за дланка вода колку да преживееш туку и за стрвост по недозреано овошје, во луда желба што побргу да се досегнеш до смислата на живеачката, иако уште не си почнал да живееш - додека уште беше видно, Баге не се реши да се провне под жицата на оградата и како јазовец да исползи меѓу кулите на стражарниците до првата џбунка.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Режисерот, кого Ване уште не го беше видел, си беше во штабот, меѓу раководителот на градилиштето и главниот инженер.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Врската со сигурност сѐ уште не е утврдена.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Прочитав кај Шимборска дека животот трае Неколку знаци со нокот оставени на песокта Ако побарав од спомнатата старица со бел кок Мислење за ова банално прашање Веројатно ќе изјавеше: Мојот живот уште не почнал!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Иако монтирани, рампите сѐ уште не беа подмачкани со масло и покривката од ситно дробен камен му крцкаше под стапалата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Мачорот повторно испушти тажно мјаукање, полно со чудење што доаѓаше од некоја забавена лутина, што избиваше длабоко од него, каде што припитомувањето сѐ уште не беше допрело, а можеби ни по милион години нема да допре дотаму.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сеедно што математичката поетика сѐ уште не е во целост конституирана научна дисциплина, фактот дека денес науката се бави со математичкото моделирање на поетскиот јазик и фактот дека веќе алгебарски структури толкуваат поетски структури во најмала рака – вознемирува!

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

И кога престана ветрот и се одврзаа коњите Таа уште не се исправаше, лежеше како болно дете На кое му се суши срцето.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Навистина, ќумбето не баботи веќе но уште не е изгаснато.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Таа од високо надѕирнува низ прозорците, ќе погали некое детенце, ќе му ги заклопи очите на некое што уште не заспало и ќе одмине потаму.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

А Мишко и Бојко беа уште мали и уште не знаеја да го предвидуваат времето.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Младите премолчуваа, се чудеа, уште не знаеја што е старост, средовечните се потсмеваа, а постарите најчесто во себе си повторуваа: „Арно се рекло, Господе, чувај нѐ од лоша сетнина!“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Стоеше тој запис на карпата како отсекогаш да бил тука, на еден древен пат, а Филозофот расправаше дека од времиња најдамнешни тука минувале каравани, натоварени со стоки, војски накитени со страшни знамиња, царски курири кои во галоп разнесувале пораки по сите краишта на тогашната славна држава и на нејзиниот цар, чие име подоцна го узнав, о блажени, оти времето тогаш уште не беше дојдено.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција дојде уште еднаш кај мене и рече: „Сѐ уште не е доцна да се декларираш“. Ѝ реков дека не сум го променил ставот за народниот дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но таа не сакаше ниту да чуе, и во мене се јави првиот гнев од одбивањето, толку карактеристичен за младите мажи кои сѐ уште не преспале со жена.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Заповедта да се обзнанат буквите уште не е дадена.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А вие, клети ајдуци, од огин раци дрпнавте, пламенот уште не вивнал, и се во дворци прибравте.

„Песни“ од Коле Неделковски (1941)

За сите други податоци препорачувам да му се обратиш на Боге од Бањи бидејќи и самата знаеш дека тој е нарачателот а можеби ќе биде одговорен и за погребот“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Кога ги открив помеѓу нејзината облека розовите гаќички и свилениот црвен комбинезон што пред малку ти го пробував си реков зарем може да е грев ваквите убавини ако ѝ ги облечам место на Натето Дуково на Огнена што уште не сум имал среќа да ја допам?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ти бери умот таква глупост?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Потоа додадов: „Јас, другарке Огнено Гулева, во случајов само реализирам една приватна порачка за која уште не втасало известието кого да го задолжам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дигаат востание уште не готови!...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Чувствуваме страстно задоволство, специфично локална наслада, додека пред нас се одигруваат колективни ритуали на транспаренција.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Ова може да биде позитивно за нашата уметност, бидејќи овие емоции вклучуваат спонтани реакции на природниот свет, донесувајќи чувства кои сѐ уште не се избришани од светот на телевизиските екрани и од потрошувачката рекламна машинерија.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Пред неумоливата, татковинска вистина, која инаку, е општо позната, макар што тоа сѐ уште никој не го знае, бидејќи сѐ уште не се прочуло, Енценсбергер потполно занеме; делува како залутан молекул на една непријателска територија, која Србите секој момент ќе ја освојат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

САНЕ: Ба ѝ мајката, нека чека. Ми беше страв за тебе.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

САЗДО: Уште не си дома? Невена со сукало ќе те отепа.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Сѐ на сѐ, одличен филм со феноменална костимографија, шминка, сценографија и што ти уште не. Само напред, г-ѓа Крафорд!186

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Некои деца се држат за скутот на мајките, други изгледаат некако достоинствено, подготвени да се фатат во костец со она што уште не го разбираат, но кое лебди врз школскиот двор како фантом.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Чепкаат во тоа што го поминале по планињето, без престан ги бараат виновниците за изгубената рака, нога, големите лузни, за опустошените села и уништените куќи, за осакатените и загинатите, за изгазената верба и лажните ветувања, за удолницата што ни ја направија многу стрмна и по која сѐ уште не сопираме...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Тука сѐ уште не стигна албанската преродба.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немам разбирање за тие, кои сѐ уште не го скршија од усните печатот на молкот и јавно и отворено не признаа и не покажаа со прст на виновникот.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така некако на брзина фрливме шепа земја врз мртовечкиот ковчег и уште не покриен, се разотидовме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Утрото, сѐ уште не беше фатила зора, стигнавме на влезот од Битола.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зошто сѐ уште не можам сосема да ѝ поверувам?

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Истовремено знаев дека таа жена сѐ уште не ми беше толку блиска.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога дојде на третиот ден изгледаше малку поприбрано, но мене, на мојот пријателски поглед не можеше да му побегне од очите вистината дека сѐ уште не преболела.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Но, тие луѓе не можеле да се откажат од своите стари верувања, од своето семитско многубоштво, а секој што ќе се откажел од вербата во новиот Бог бил казнуван, по Мојсеева наредба, од неговите блиски приврзаници.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Всушност, тие според брат ми во тоа време уште не биле народ, затоа што, пишуваше, биле сѐ уште само „семитски племиња“ населени во „гранична провинција“ и од нив, здружувајќи ги, Мојсеј ќе создаде народ, со цел да ја шири верата во едниот и единствен Бог – Атон, па со нив тргнал во потрага по светата земја.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе дојдеше одненадеж, како диво ветре, ќе дувнеше да ми соопшти оти во Домот за старци во Катланово директорот краде, дека во Негорска Бања ги трујат гостите со бајата, расипана храна, дека на министерот едикојси му ја запалил фотелјата заради нечесност, дека ја продава бараката во која живее, дека покојната сопруга Кона поначесто му доаѓа на сон и дека го вика, го кани кај неа и дека уште не е подготвен да оди, да си оди, зашто уште не му е времето и слично.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Вистина, четите ги избегнуваа битките, но тоа уште не значи дека не пречеа да се воведат реформите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тоа е јасен доказ оти нејзината среќа не зависела само од Србија и Бугарија и оти високите планини што ги заобилколуваат македонските котлини уште не се таква опасност за заедничкиот политички живот кај нивните жители.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој интерес малку е задоцнет, но од тоа сѐ уште не следува дека тој си нема сега место меѓу нас и дека може да ни напакости.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Другари! Таквите тврдења не се ништо друго, туку една лага, една клевета фрлена на ослободителката Русија од еден ослободен ропски народ што уште не е слободен од неговите ропски инстинкти со кои се ползува за да ја оправда својата глупава „самостојна” и „национална” политика.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Меѓутоа, првиот процес уште не беше завршен кога беа преземени сите мерки и беа употребени сите средства за да биде смислено скршнат и разнебитен од заинтересираните соседни држави, а револуционерното движење се појави дури откако националистичките пропаганди почнаа да го цепкаат народот и да го задушуваат токму тој процес на национално осознавање.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мнозина може ќе речат оти вистина добро е човек да се позамисли над прашањата засегнати во оваа книга, но сега уште не му е времето.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

83. И Мисирков и Чуповски многу инсистираат на ова прашање. Но тоа сѐ уште не е достатно разработено од нашата наука.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но процесот на преродбата и денеска кај нас сѐ уште не е наполно научно проследен и дефиниран како поим.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се сврте на грб, обидувајќи се да се сети на деталите од сонот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако сѐ уште не можеше да се сети каде оди, престана да се труди да го освести тоа едно сеќавање за најблиското минато што уште не му доаѓаше.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не сакаше да стане, сѐ уште не можеше да се оддели од заштитничката прегратка на постелата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дискусиите што ги водеа секогаш започнуваа од размена на фактографски податоци и импресии за книгите што ги прочитале и филмовите што ги гледале, за потоа да прераснат во филозофски расправи за суштинските нешта – животот, смртта, постоењето или непостоењето на Бог, релативноста на љубовта, вродената добрина или злоба на човечката природа, предодреденоста на нештата и што уште не, оти тогаш за себе веруваа дека се новите големи мислители.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако од шлакнатите сѐ уште не се слуша ниту оф ниту леле, мислам дека ударот- плас нема да заврши без ехото- плаааас!

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Можеби поради детето во мене, сѐ уште не можам да се ослободам од анегдотата што мајка ми ја раскажуваше секогаш кога ќе се најдеше во ситуација да го подели она што го приготвила како храна (ќофтиња, пилешки крилца, колачиња, јаболки и слично): „Мајка имала девет деца.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Можеби, тоа е висина на духовен растеж до која сѐ уште не сум стигнал, но јас, ако задоволството од прочитаното, виденото не го споделам со други, се чувствувам како да не сум исполнил суштествена обврска.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во животот сѐ уште не сум слушнал човек што ќе каже: „Леле луѓеее, да можевте да видите, поточно, да можевте да слушнете, каков аплауз сум упатил на актерите на сценскиот живот“, затоа, пак, многупати сум слушал како некои чинители на духовните добра се фалат токму со гласноста и времетраењето на аплаузот што им бил упатен.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Сѐ уште не сум видел некој од режисерите, уште помалку од директорите, од уметничките директори на театрите, да ја изартикулираат (па нека биде тоа и во пропагандниот материјал) причината поради која театрите ни се полни со претстави работени по делата на Шекспир, Брехт, Жари, Лем, Гловацки, Тарантино.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И не трескај. Уште не се стоплило за да излезат змиите од под камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Змија, џитка. Ногата му е поцрнета. Слушаш ли, побратиме, си стапнал зломорница. - Тој веќе не те слуша.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш му се причуло дека викаат по него.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Разговарале и се смееле, никој од нив не претпоставувал дека во пустелијата ќе сретнат жив човек.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Држејќи ја за рака, ја повлекол кон некакво засолниште што сѐ уште не можел да го види.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Проказник од своето засолниште веќе можел да им ги види лицата: најстариот, мажиште со виснати жолти мустаќи и со тешки веѓи на арамиски или кираџиски чауш можел да му биде татко на најмладиот сѐ уште не во годините на Перуника, на другите, испиени и брадосани од планински живот, тешко можело да им се определат годините.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Не го познавате? Па јасно! Вие денес се распукнавте и уште не сте чуле за него.“

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Стори цели дванаесет години како професионален терорист и уште не разбра...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: (Нервозно, испокинато.) Јас... јас не можам. Акцијата уште не е завршена. Ивана го нема. Не.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Го вади револверот и го полни. Но уште не довршил, се предомислува.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЛУКОВ: Молам. Уште не сум свршил. (Пауза.) ...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Но, уште не стигнал да погледа, слуша чекори по скалите.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ЕДЕН ТУРЧИН: Не лути се, зотни Иљо. Не лути се оти уште не си оздравен како што треба, ќе ти падне тешко...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кога касиерката механички ја праша: „Имате ли картичка за попусти?“ ѝ дојде да ѝ рече: „Сѐ уште не. Но затоа вие имате прекрасна шнола.“

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Беше матно, како оној врнеж, што сѐ уште не сакаше да престане.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Главниот инженер, велеа, стоел на вратата. Жената го видела и сѐ уште не го испуштала оној.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Зашто зелената миризба сѐ уште не е и зелена шума.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа богати бели партали јужен снег и којзнае како сѐ уште не се свршува таму горе и еднаш да преврнат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Да бидеш суров, против една суровост, со која сѐ уште не си стасал да се фатиш в гуша и да ги одмериш силите, да ја изостриш својата суровост во себе до секавична острина и да бидеш постојано буден против неочекуваното, ненадејното.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Гледам! Гледам! Солзите сѐ уште не испариле од твоите образи.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Однадвор беше посакувана жена во која се загледуваа и оние кои сѐ уште не ја беа совладале азбуката на љубовта.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Расфрланиот песок, мешалката за бетон и друг градежен материјал, сведочеа за градбата на куќата која однадвор сѐ уште не беше завршена.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Иако покајувањето му трае повеќе од година и половина, смирувањето сѐ уште не беше на повидок.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Да не си случајно... - уште не ја ни доврши мислата, Томо сосема јасно ја разбра алузијата на Славица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Чедо дали пушиш? Јас сѐ уште не можам да се ослободам од тој порок.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Рада не можеше да го убеди Никодин, нејзините приказни сѐ уште не можеа да „поминат“.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Токму оваа варијанта ѝ одговараше и на Рада. Официјално сѐ уште не беше разведена од Ѓорѓе.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На Рада ѝ се заковаа очите во големиот долап од кој беа „исфрлени“ камени плочи, а на секоја од нив стоеја стари петли, ѓуѓуми, котлиња, самовари, стари мелници за кафе, стар австроунгарски шлем, и што уште не. Цела мала музејска поставка.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Добро е што уште не влегол во куќава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Од каде испадна Розика да биде твоја роднина? - Полека, уште не сум дошла до тој дел од приказната.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Присутните сѐ уште не знаеја за што се работи. Ружа тресејќи го парчето хартија ја прочита само првата реченица.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Арсо сѐ уште не беше дојден до онаа јасност кога на човека му е можно и лесно да го сфати реалното постоење на својата личност.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Навистина, сѐ уште не го скорнале сиот снег од Потковицата, сѐ уште се белее на Чауле, на Самовилец, во усоите и негдегоде низ орманот, но небото се отвори, земјата затреви и замириса воздухот, па уште од раното оживува полето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уште не беше довршено ѕидањето на општината и на училиштето, а во Потковицата се расчу дека Максим се раскарал со некои прилепски и битолски првенци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Од средината на сечко задуваа јужни ветрови, тивки и постојани, и еве до денеска, Свети 40 маченици, деветти март, сѐ уште не престанале.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Масло, кафе, некогаш шеќер, веќе не се сеќавам што уште не.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Жали се ти колку сакаш дека уште не е крај на работното време!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Сивилото, со кое денот полека поминува во ноќ, уште не паднало по врвовите на дрвјата.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Оди, човеку! Каков коњ ми споменуваш? Ќерка ми уште не е за мажење. Ми треба таа и мене, да испере, да искрпи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

И уште не ставена главата на перница, заспивам, се предавам. И сонувам некои бразди, некои води што ги навраќам и одвраќам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се враќаме пак кај Огнена Ѓорго. Добар е човекот, уште не се пограѓанчил сосема, а и некоја далечна своина паѓаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По моето броење веќе требаше да е отелена, ама, еве, уште не е. Сигурно сум ѝ ги згрешила месеците. Еден ум е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пет деца родив, велам, а жената уште не сум ја видел гола.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Само нашите глави уште не се сигурни, им велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Небото е затворено, а ноќ уште не е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И Јон излегува, ги накренал ушите, не знам што му е. Мислам од сношти уште не му разминала лутината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Уште не почнато завршува. Од цел свет бесот кај нас завршува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Море, чекај, кај одиш, велам јас, уште не сум те видела убаво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Кај гледаш, мори, куќа, кукавицо моја, велам, кај гледаш дома, велам, кога уште не сме излегле од шумава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А тие се радуваат дека уште не се оздравени. Тука им е посигурен животот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Едно утро станувам порано... Петлите се петти, а уште не е доразденето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ уште не изустила ни збор ни воздишка, ни оф, ни леле, трча по пеперугата на моминството, најпрвата варијанта, и ме влечка од аголот кон средината на собата.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Онака како што предвиде, нејзиниот сопруг излезе со задоцнување од половина час од својот скромен стан во населбата Хорта за да ги заврши трите договорени работи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Само си мислам. Сѐ уште не е лесно да го кажам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред сѐ, моите најрани сеќавања беа сеќавањата за коњите, а моите први копнежи беа копнежите за јавање.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Низ полето минуваат кучка и кучиња, кучката напред кучињата по неа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Сѐ уште не, принцезо“, ѝ рече, плескајќи ја по образот со најголема нежност која некогаш ја почувствувала. „Сѐ во свое време“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таму (сонував, не е повеќе од сон, но како да го вмешува и да му се прилепува на јавето) има некој што се вика Род – или Ерод, или Родо – и тој ме тепа и јас го љубам, не знам дали го љубам, ама допуштам да бидам тепана, и така од ден на ден, тогаш сигурно го љубам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Уште не беше утро. но беше лето и во муграта имаше достатно светлина за да знам дека не сонувам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Отсекогаш знаев дека најголемите изненадувања нè очекуваат токму на местото каде што конечно би научиле дека ништо нѐ не изненадува, разбирајќи под тоа да не се вџашуваме пред нарушувањата на поредокот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Единствени што навистина веруваат во фантоми се самите фантоми, како што тоа го потврдува прочуениот дијалог во галеријата на слики.** Ако во било кој поредок на фантастичното би го постигнале тој степен, Теодор веќе не би бил единствениот што застанува неподвижен, кутра животинка, посматрајќи го она што сѐ уште не знаеме да го видиме.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Овде тато повторно се налути - божем, тоа уште не може да се нарече раѓање, тоа уште не е човек туку е половина ембрион и дека е потребно или да се втурне назад, или да се смести во инкубатор.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Седи Богдан со отворениот албум пред себе во градината, ги крева очите и гледа: се стемнува, а пладне уште не е поминато; времето се стишало, не мрда ни лист по дрвјата, не се движи ни птица, ни инсект; чудна некоја тишина, чудно исчекување како пред породување.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тоа доведе невестата Видуша уште не земена на свадбата да игра со мев.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Како резултат на отстранувањето на некогашните норми и граници, ќе преовладеат вулгарности, непристојности, есхатологија и што уште не!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во соништата сѐ уште не можеше да се ослободи од ноќните мори на Голи Оток, каде што често од звучниците одекнуваа имињата на Тито, Кардељ, Ранковиќ...

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога ја изговараше синтагмата Октомвриската револуција, тоа го чинеше со тивок глас, гледајќи несвесно лево-десно, уште не можеше да се ослободи од напластениот страв во душата од Голи Оток, којшто како да беше поминал во инстинкт, како рефлекс, иако беа поминати години од неговото ослободување и никогаш целосното рехабилитирање.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сепак, Татко го остави да ја заврши мислата: Ние како да заборавивме дека нашата мисија ја започнавме мислејќи на иднината на нашите внуци, а не на минатото на нашите предци, на нивната божем пеколна неслога, причина за неизбежниот судир помеѓу христијанскиот Запад и исламскиот Исток на Балканот и што уште не. Зар не е тоа повик на курбан?

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но за време на Термидорот, кога се враќа на власт соборената класа, настапува враќање на старите реформи, со зајакнати тенденции на јазичен пуризам!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Бавно чекореше по калдрмата на која уште не беше започнал забревтаниот сообраќај.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Да сонува за живот кој не се случил и ден кој сѐ уште не стигнал...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Сигурно јас уште не можев да знам што значи тој збор, воопшто бев многу прост и неук.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Тој е, само тој е и никој друг, - доаѓаше гласот на Оливера Срезоска, таа сѐ уште не можеше да се смири.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Такво улаво, безглаво бегање сѐ уште не сум видел.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Таква храброст уште не сум видел, можеби мрмореше малечок, но тоа беше храбро.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој свет на Чинго не е воопшто останат на нивото на старото село каде усното творештво уште не било опфатено со некои нови сознанија, со нови потреби на изразот, со нови поими и ситуации.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Примерен, што уште не, проклет да бидам, примерен серко.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Мастилото на дипломата дека сум жена уште не е исушено.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Можеби уште не беше 5 до 12? Или можеби отпадоците коишто ја преплавуваа тревата го крадеа впечатокот?

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Така Грците тврдат дека државата Македонија всушност не постои, Бугарите ја признаваат државата, но не и словенските Македонци што живеат во неа (т.е. тие се Бугари што тоа сѐ уште не го сфатиле), а голем дел од Србите сметаат дека сето тоа всушност е само „јужна Србија”, и дека Македонците всушност се Срби изложени на бугарско влијание.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Болниот сѐ уште не спиеше. „Уште, уште, уште! Сипајте, сипајте!“

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

„Сѐ уште не спие”, рече студентот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Во целина писмото сѐ уште не е дешифрирано.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Модерната уметност сѐ уште не го надвладеала сукобот предизвикан од брзата и делотворна асимилација на историските авангардни движења во системите на тоталитарните држави.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Всушност неговото владеење се одвиваше низ повеќе криви, секогаш осуден на нов почеток до крајот на својот живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Се сеќавам на еден фрагмент од еден од многуте разговори со Јасер Арафат, кој беше индикативен за метафората на кривата на владеењето: - Најсреќниот ден во животот? - Јас сѐ уште не сум го доживеал...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Зедов две прашалки, ја зедов и сестра ми за рака, таа уште не можеше да оди како што треба и одвај ја однесов.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Моите заби уште не се беа нанижале, а твоите одамна ги немаше, па, не можевме попара да се изнасркаме.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Толку е млада, си мислеше тој, сѐ уште очекува нешто од животот и сѐ уште не сфаќа дека туркањето на некоја несакана личност преку работ од провалијата не решава ништо.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Размислуваше дека сѐ уште не ја дозна конечната тајна.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Неговата цврста фигура ги надвишуваше и двајцата, а изразот на неговото лице сѐ уште не можеше да се дешифрира.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Постепено почна да минува помалку време спиејќи, но сѐ уште не чувствуваше потреба да стане од креветот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Зошто беше така? Затоа што Инквизицијата ги убиваше своите непријатели на отворено и ги убиваше додека тие сѐ уште не се беа покајале: всушност ги убиваше затоа што беа непокајливи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Немаше часовник, но знаеше дека уште не е петнаесет часот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Блаженото чувство дека е сам со забранетата книга, во соба без телекран, уште не го напушташе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

На тоа прашање сѐ уште не можеше да одговори.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ уште не го беше поставил прашањето што прво му падна на ум.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Имаше и други моменти, кога беше решен да не признае, кога секој збор мораше да му биде изнудуван меѓу два лелека од болка, а постоеја моменти и кога немоќно се обидуваше да прави компромиси, велејќи си: „ Ќе признаам, ама сѐ уште не.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му падна на ум дека сѐ уште не ѝ го знае презимето, а ни каде живее.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Меѓу стравот и храброста Сандри го бараше својот тесен процеп на сигурност, процеп што постои само ако бегот сѐ уште не решил да постапува отворено.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

„Здравјето е незгодна работа,“ рече овој, „денес го имаш, утре не. А таа тоа уште не го сфаќа.“

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Што ќе правеше со него уште не знаеше баш најчисто, но нели беше спремен да направи муабет за тоа со ќајата, божем бара од него совет како од прв пријател.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Мојот еким ми советува капење во тамошните топли бањи поради ногава, ама уште не сум се решил.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Беше речиси дете, голуждраво и слабо, и сѐ уште не беше забулена.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Дубровчанецот уште не доврши, а веќе вадеше од кожената торба на колкот помалечко книжуле, нешто поскромно украсено, но миловидно во своите метални рабови.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

За неа уште не слетала чавката што да ѝ го испие умот.“ „Денес, утре, ќе слета“.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

15. КОЊОТ УШТЕ НЕ ГО ЈАВНАЛ, НОЗЕТЕ ГИ МАВА - рита, клоца, се рогоши, истрчува пред нас!

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Погледнете ѝ во очи на осамата Погледнете ги слабоста и мааната Посакајте ги совеста и доблеста Не е животот чаура тесна Ниту енигма за вас прелесна Улогата ваша никогаш до крај не е доиграна Не поклонувајте се пред време Завесата сѐ уште не е спуштена Сѐ уште не сте спремен Да чекорите без трема Да излезете од закоравената лушпа Во која со векови се дреме...

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Кога почна да не ми се живее Сфатив дека сѐ уште не сум се родила Кога ми се смачи од зборување Сфатив дека не знам ни да гугам Кога ми здодеаја луѓето и гужвите Сфатив дека всушност сум длабоко осамена Кога решив да променам сѐ Веќе беше доцна! 2008

„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)

Тогаш сѐ уште не беше стапен во сила законот за забрана на пушење во јавни простории и кафеани.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Тоа што емпиријата докажа дека не е така не пречи, бидејќи – ова сѐ уште е транзиција, односно ова сѐ уште не е посакуваниот економски систем.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

- И Лиле секој ден одеше и тропаше по фирмите. Бадијала. Уште не се слушнало дека ќе примаат некого - тој веќе е примен.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Карл осети, по гласот на мајка му, дека уште не ѝ е помината лутината.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Марија уште не можеше да се соживее со мислата дека Хелвиг дефинитивно се разведува од неа. Дека Карл и таа остануваат сами.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А кој татко не слуша, Костадине, та и јас да не го послушам?....

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

СИМКА: Риза сум дала, Костадине!... КОСТАДИН: Ако си дала риза, срце уште не си дала!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Невестата Митра ја кренала последната подница од погачите, но пепелта уште не е ометена, оти тепциите треба да стојат под вршник да не се оладат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

За нив уште не е научно докажано дали овде дошле со Викинзите или се искрцале со бродот на Колумбо.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Но сѐ уште не можев да разберам зошто токму заминувањето во Франција посебно ги возбудува.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Обично Мајка си го земаше најмалото братче кое сѐ уште не можеше без неа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Нив ги заменија сѐ уште не толку видливите германски војници.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се пукаше од сите страни. Уште не паѓаа бомби. Се очекуваше другиот ден, утрото.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пред полноќ, стигна побратимот Гури Порадеци, крајно загрижен што сѐ уште не бевме тргнати.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сакаше да ѝ каже дека со Сталин сѐ уште не беше готово.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се зарадува и Цара која сѐ уште не беше мажена надевајќи се потајно дека Наќо сепак ќе оздрави.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се знаеше дури и дека ова не е одмазда, уште не, туку непознато задоволство, болно задоволство, капки лимон на рана чиј бол е нужен.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

„И тоа е за вас херојство?“ пак рече не верувајќи дека уште не крикнал и не замавнувал и се чудеше зошто наеднаш се помирува со во неврат изгубените сочни стебла и со мирисот на нивните стеблаци.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Не, се тргнав ослушнувајќи го нејзиното дишење. Јас уште не патувам.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Набргу згаснаа светлата и кај дедо Кољо, а тој сѐ уште не беше вратен. Ги чекаше јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Татко, сѐ уште не беше начисто каде целеше Игор Лозински, дури и кога тој продолжи: - Јагулата, пријателе мој, е вистинскиот симбол на жртвувањето.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Сѐ уште не знам каде е. Но знам дека постои.

„Или“ од Александар Прокопиев (1987)

Уште не беше се разденило добро, кога Трајче слегуваше по патот што води од Караорман за Струга.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „Ејди, синко Силјане, му рекле старите, ние сме дојдени во вашето село Коњари уште не беше роден ти; ние сме живееле на вашата куќа; ние знаеме сѐ што имате дома, ем поарно од тебе.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Сите надежи за нова инфраструктура паѓаат: државните институции од советската ера се опустошени, а пазар на уметноста сѐ уште не постои.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Кондуктерот сѐ уште не сфаќаше што станува.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Уште не е заборавен снегот а славеите веќе се натпреваруваат во дворот По ружите по џбунките по маслинката.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Зборот уште не се родил а веќе раѓа наоколу.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

- И што мислиш, дали еден првоборец може да се престори обичен убиец, или така нешто, или тоа е забрането?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Затоа и заминувањата од гранките на животот не требало да се сфатат како разделби туку само како можност за поинаков вид присутност што таа за жал сѐ уште не била во состојба да ја дефинира.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сѐ уште не сум му рекол на Пачев дека и Загорка Пеперутката, слично на него не може да сфати дека убиството е убиство. И од љубов, и од омраза.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ти беше првоборец, зарем не? - почнав, а уште не бев седнат. - Бев. И уште сум. - Знам - реков.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кутрото теле сѐ уште не знаело дека проблемот не е во боите туку во вратата која се отвара но може и да се затвори.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

За жал тие упатства ги чува нашиот раководител, а тој уште не е пристигнат.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Чичко ми не бил суртук и празен шиник. Имал девојка во Ташкент. Затоа сѐ уште не е женет. Таа му пишувала за пиперките и за сѐ друго.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И од разликата рано се умира. „Сѐ уште не, па сепак веќе“ да.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Па ни триаголник уште не напишав!“ „Па тогаш побрзај, побрзај!“ викна Минк.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Беше тука, гниеше под јаболкницата, сѐ понетрпелив и сѐ понепријатен; не поради тоа што тој така сакаше, туку поради тоа што и по сето тоа долго чекање тој сѐ уште не можеше да лета низ ноќното небо.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во темните соби вчас ќе заиграа фантомски сенки, таму каде што завесите сѐ уште не беа навлечени.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Не бе. За армасанте. Тии што уште не се женани, ама дума шо имат даано.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сѐ уште не може да го сака животот помалку од литературата, иако често барал дополнително задоволство во книгите (и читањето) во однос на своето немалку возбудливо секојдневие.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Оние од постелата што уште не беа заспани не се решаваа да се јават.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Тие уште не сфаќаа што се случува.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Уште не ја имаа допеано песната кога од орманот под нив излегоа волови, а по нив дете.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Па, кога попладнето дојдоа дома, уште не го ни слече палтото, тој се поткачи на едно столче и – чуп! – седна врз масата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Си дојдов, - рече Зоки, сѐ уште не верувајќи си на ушите, - ќе си играме ли попосле?

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

„Се разбира, не очекував за зет некој гроф, или нешто слично.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Изгледа тогаш Трајчеица сѐ уште не беше зацапана во генералот, или уште беше загрижена за чистотата на своето име во идната живеачка како вдовица, па не сакаше да дава поводи за озборувања и други какви било приказни.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тој сѐ уште не знаеше каква мустра е тој негов можен зет.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

КЕВА: (Влегува и гледа низ прозорецот.) Уште не стасал куќата му онемилела. Дома не му се влегува.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

НАЦА: Е, да е Стојанка во куќава, и за нас би било арно. Уште две раце за работа.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Миник: од лутина или од итрина не расте: ситен, а врескаџија: уште не гибнат, не удрен, вреска.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Сѐ е готово. Го слуша гласот на џуџето; - Сѐ уште не си зрел за мене.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Јас сум ѕвезда што тлее и која патот низ ништото сѐ уште не ја истрошил.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Зад секој агол се изненадувањата на животот, непредвидливоста е најубавиот дел од секојдневието, можеби најубавото уште не сме го доживеале.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Водена од тој животен феномен ништо не ме спречува да ја откријам енигмата на здодевното секојдневие од целиот сопствен багаж, од најдлабоките лични тунели да ги извадам зрелите плодови, сочните овошја и да исцедам свежи сокови за освежување и уживање.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Студеното во цревата уште не ми беше поминато.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јасно се гледа дека уште не си падната на земјата.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Добро де, ја знаеш, поетска душа“, ја бранеше Мирко - „па и нека зборува, ние си молчиме, уште не сме се расониле.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Вие сѐ уште не сте го изгубиле хименот.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ЕВТО: Тивко! Седи таму! Уште не е време.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Цел живот бев сам и отфрлен. Стасав до нешто кое е повеќе од минливаст, а сѐ уште не е вечност.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Чекори покрај колоната и сѐ уште не може да поверува дека е слободен и дека си оди дома.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Чекајте.... чекајте и чекањето е надеж... Во очите момини ѕвездите сѐ уште не згаснаа и сѐ уште не секна момчешкиот здив...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А колку сѐ уште не се испеани од тие што ги памти од баба и мајка?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Сѐ уште не му згасна прашањето кога тие толку брзо успеаја да стигнат во седиштето во Преспа?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Очите уште не затворени и почнуваат да хрчат така што се слуша да онааму... Одред ли е?

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

DD ЕВ: Сега се двајца. DD ПТ: Како двајца папи. DD ЕВ: Едниот папа е европски, а другиот американски. DD ПТ: Ја видовте изложбата на Докупил во Sonnabend Галеријата? DD ЕВ: Не, сѐ уште не сум отишол.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Абе ти, толку ли не си вешт да ја прочиташ фарсата? А згора на тоа си и професор, писател, и што уште не.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Татко уште не беше вратен од потрагата по новиот пристан на семејството.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

ОНТОЛОГИЈАТА ЈА РЕКАПИТУЛИРА ТЕОЛОГИЈАТА (...)

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Има ли некоја пред-Христијанска метафора за светоста што некоја рок група сѐ уште не ја прославила на своите омоти за плочи?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Уште не дореков, веќе бев пред вратата на тетка Данче.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Штом нѐ здогледа, мајка ми на половина ја прекина реченицата што ја изговараше: - Уште не спиете? - праша изненадено.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Уште не спиеш? - се изненади.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Аууу, - си реков, - овој не се шегува! Седнав на скалите пред влезот од зградата и уште не се бев созел, кога еве ти ја Величе, излегува надвор со брат ѝ Мишко.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

- Не смеам да ви кажам, - рече Љаке, - ама уште не се знае.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Па добро, мајчето ваше мајчино и сестра и прабаба до дете од половина кило, од каде сега вие овде, дома, кога ни жива душа од српската, војска уште не е демобилизирана, а?...

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Братучедите со подадени раце, со молежлива лика, нога за нога, им се приближија. Луѓето уште не им веруваа.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Женската очигледно уште не го имаше забележано.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Потамина тргна по улицата нагоре, излезе над село, сврте по друга улица да се враќа и наскоро пак се најде на средсело пред продавницата што уште не беше отворена, но таму, раштркано, веќе беа наседнати пет-шест постари жени, два-тројца исто така постари мажи и едно девојче со отворен уста, убавко, но по изгледот тутулаво.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Крајот на Југославија и на комунизмот почна да им се гледа, само што уште не се знаеше кога и како.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

„Е, тука, богами“, рече расмеано и некако со распашано поведение, задоволно кревајќи ја сега веќе втората чашка ракија и завалувајќи се во столицата, „Е, тука, богами, Тито се има сопнато“, рече, „ама уште не знае што трн во ногата си ставил!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Иако неговото суеверие уште не беше целосно подмирено.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

— Чекај, уште не си загинат.