уште (прил.) - ќе (чест.)

Тој раскажува за неа, по некоја година, да не си ја скршеше ногата, уште ќе живееше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И уште ќе рече: Ами, Атанас Бамбо што вади по цела ноќ, ами Коте Буџе, па Стојна на Сотира Бачо... Сите. Да, навистина, сите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Други протестираат: мислат уште ќе свири трубачот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кога двајцата зографи ќе побараат нараторот- поет да им ги ископа очите („за да не гледаме што уште ќе се случува“) јасно е дека авторот нѐ воведува во едно апокалиптичко финале: „Само слушав како баботи небото, како галопираат зловестите коњи и како трубат ангелските труби најавувајќи огнови, скрб и студ.“
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не, жено, ќе си останев јас на коравата смолница. И сѐ уште ќе бев таму да не ги собраа козите и да не ја заковаа земјата во колективите. Бевме меѓу чеканот и наковалната.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Што, што! Зар само твоите. Моите донесоа граѓа, а ако не ми беа браќата за да ја изѕидаат, уште ќе бевме во старана колиба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А да не беше тоа, да ни направеа пат, троа да ни пуштеа струја сѐ уште ќе си бев таму во опинците кои не ме глоцкаа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Уште ќе ни треба, - вели Павле. - Што ќе ни треба? - Динамит, одговара Павле. - Ниту грам повеќе.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ами, сега, прашуваме, зар уште ќе копаме гробови?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Уште ќе ги браниш грешките на мажот, прашува војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сега збогум, нѐ чека голема работа, уште ќе поразговаравме за твојата иднина.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Да не беа пристаништата, морињата, а рака на срце - и компасот, сѐ уште ќе се занесувавме дека земјата ни е рамна како тепсија, и дека никакви непознати земји и народи не постојат од другата страна на нашава планета.”
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
20. КОЈ СИ КРАДЕ ОД СОНОТ, СИ КРАДЕ ОД ВЕКОТ - спанковците би биле најчесните во тој однос, единствена грижа уште ќе му остане на секој пред спиење да си легне поудобно и згодно...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Требаше навреме да открие што црв имаше влезено во нејзиниот Костадин, уште кога почна да го алка местото околу селото, тогаш требаше да го врзи за гашникот, сега уште ќе си беа во тоа богато и мирно и топло и спокојно село.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но, сепак сѐ уште ќе ги имаме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Сѐ уште ќе мора да постојат и индустриски направи.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЉУБА: Да, бргу ќе одам. Веројатно, ние уште ќе се караме со Аљоша.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Се позатаи малку да види дали уште ќе ја штрека половината и крстот и бидејќи сети леснина, се обрна кон Митра со наивен детински поглед и полна доверба како кон своја мајка или сестра: — Да е видел господ, слепела, сестрице Митро, ошче за влакно ќеше да скрша глава. Boa ти било проклетија од господ на жените, сестричко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Добро знаеја дека уште ќе им бидам потребен како врвен познавач на паразитските микроорганизми.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Господ?” „Ха, и тој ништо не прави додека не му помогнеш: ако не ви подвикнев јас под кошарата и ако не го удрев барабанот низ село да се расчуе, Профим ни за жива глава немаше да ти ја даде; вие сѐ уште ќе се криевте и ќе си ги боцкавте фелките по сламата...” чкрапаше со очите Бандо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Надевај се. Тебе во гроб ќе те спуштаат, ти уште ќе се надеваш”. Ќе се поправам. Нема време за ништо.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ХХ , со веќе подготвен одговор прифати: - Како што можевте да видите и уште ќе видите нашата земја, покрај бодликавиот тел, ја оградивме и со бетонски бункери.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кутрите, помислив во себе, уште ќе страдаат!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ветува дека уште ќе пишува и се надева дека од неговите листови ќе можам нешто да искористам.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Сонцето ќе зајде, ќе се истркала зад ридовите, а неговата светлина уште ќе им грее на лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина, уште ќе беше таму, ама барем жив...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да си седеше во водата уште ќе беше жива.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)