човечки (прил.) - судбина (имн.)

Нивните дури и потсмешливи дискусии за предодреденоста на човечката судбина завршуваа со убедувања во семоќта на човечката волја – ако сакаш, можеш да сториш сè, да одиш секаде (како, на пример, во Австралија) и својот живот, како да е од пластелин, да го моделираш онака како што ти сакаш.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како минуваше времето, тој сé повеќе беше опседнат со човечката судбина, со мрачната визија на историјата, со недостатокот на перспектива за човечкиот род.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Внимателно, како божем златниот прамен да ги содржеше човечката судбина и човечкиот копнеж, Даниел го крена праменот со палецот и показалецот и церемонијално го втисна во малтерот на ѕидот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)