што (прил.) - стане (гл.)

Кога видов што стана, исплашен, изглегов на балкон да видам што вели народот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Утрото тој му расправи на Ордета сѐ што стана, но го заколна да не му кажува никому за тоа, а особено на стариот.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Што станало со него Марко? „Го барале, но него никаде го немало.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Но гледај: зад ќошето од кошарата некој од ненадеж му се фрли зад грбот, го стисна за вратот, а друг му ја грабна пушката и го тресна по муцката. Полјакот згасна. Потаму - што стана, господ би знаел!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Со кметот којзнае што стана. Трча по сокаците како збудален.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И откако се убеди дека Толета го нема, почна стенкајќи да зборува: — А бре, што стана овој, бре синко? Што беше овој работа?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А што станало со ластовичиното семејство. Тоа од тогаш заживеело пак среќно, се намножило и се прснало насекаде, низ целиот свет.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Што можев јас да им речам? И самата знаеш што стана, пред една недела само, со Попов.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
МИЛКА: Не ме слушаш. Што има? Што станало?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И чепкаше и распетлуваше сѐ што станало, повторуваше една иста случка во различни нијанси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Подзапира и прашува. - Што е, браче Јоне, што станало? - Ништо, велам, прашај го твојон.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „Сиромавиот никаде нема роднини“ , велеше Лазор Ночески и стана што стана на бродот, а бродот не го пуштаат одоздола, од кај нас, имало војски, имало војни, а таму ни рекоа дека сѐ е ослободено, сега мораме да вртиме околнаокол, откај Црно Море, откај Бугарија, прпа, прпа, допаткавме до Бугарија,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Којзнае што стана со човекот. Може некој да го уби заради алиштата, заради пушката. Или за нешто друго... 98
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дождот ја замива земјата околу него, ја заметува крвта. Да не се знае што станало тука. Може само затоа врне дождот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Што станало со мачката на директорот?“ ги праша не очекувајќи чудо - чудата лазеа околу него со жилавост на пиреј и троскот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
– Внатре, браќа, внатре – викаше поп Јаков и му подаваше грб на Димитрија кој сакаше да го прескокне ѕидот и да му влезе на кадијата. Но што стана.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А најмногу, што не може ништо да разбере за своите најмили Неда и малиот Петка, кого го остави во лулката. Што стана со него? Не знае.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Имал к'смет двапати да јаде јаребичко мевце, — и си излезе да види горе што стана со гостите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Девојчето како да разбра што стана со него, го прегрна Трајка со малите рачички и почна да се гушка во него; небарем му велеше на татка си и мајка си оти од денеска си има нов родител, кој ќе ја штити и храни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш неочекувано, како априлска виулица прашање: „Што стана со Марија?“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А јас , небаре само јас се враќам во родната земја за да видам што станало во слободата и демократијата, со остатоците на поширокото семејство.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Умно зборуваш, синко, но ајде да видиме што станало со скривницата - рече мајка му.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Их, бре синко! - изнервирано викна мајка му. - Остави го Дорчо, волкот нека го јаде! Не гледаш што стана? - Видов! - одговори Трајче
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- А братчето Коста? – праша Нумо. - Не знам што стана со него...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Само една ги напушти своите деца и слезе во Скопје, каде што остана кај некои свои роднини.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Што стана со тој обид и, воопшто, какви се шансите тој не баш занемарлив проблем да почне да се решава современо, ефикасно и цивилизирано?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тогаш, тој штом разбрал што станало со сестра му, нарамил пушка и комита станал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Што стана потоа? Фигаро мјаукна и се пикна под креветот, а осата остана неподвижна на своето место.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И затоа никој не знае како стана и што стана ама Сврделот, бидејќи изгледа власта го дошика што работа работи, мораше да побегне и да оди со партизаните, заедно со тој Ѓунијата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Трчам да видам што стана со митралезот на десното крило.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Комитетот, притоа, потсетува на улогата на емиграцијата во политичкиот живот во Бугарија, каде што станала орудие „во рацете на бугарските шарлатани... орудие преку кое тие се качуваат и слегуваат од власта“; на нејзините “шовинистички слуги“ спрема Бугарија, Србија, Грција и Романија.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Но што стана понатаму? Еве што стана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Едно утро, само што станав, уште недоволно расонета, прво што видов во огледалото беше една грозна мозолка испакната на носот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За бенките, пак, да не зборувам. Секој ден откривам сѐ нови и нови бенки на моето лице и тело.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)