што (прил.) - ме (зам.)

- Никако, ние не ги изневеруваме пријателите. –рече Владимир насмевнат до уши, му беше мило што ме гледа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И туку што ме затепаа, јас им се стопорив и тие се витосаа како муви уплашени од опашката на коњот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се накострешив и се исправив колку што ме поткреваше презирот и бесот, и навредата, нормално.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Много време и години тешки, чрни, клети, п'лни с маки, п'лни с глоби минаха през глава, докат ја таква си станах, како што ме гледаш.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
- Што ме гледаш? Не може, велам, повеќе вака, не ги наоѓам јас парите на буниште, за да ги раздавам на ајљази.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но Марче остана да седи на подвиените колена, само се фати со раката за срцето, па за увцето („Уф, што ме уплаши!”), а потоа не ја ни сврте главата за осорно да го праша: - Од каде ти?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Го изгубив видот на утробата, не бев веќе нему подобен, и трајно се здружив со двајцата понижени и бедни духом, во борба со Него, што заврши така како што заврши: јас денес мрава сум, на црн мрамор, во најцрна ноќ, а Бог не само што ме гледа, туку и го слуша топотењето на нозете мои.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На ушите имаа златни алки, во рацете држеа по едно долго копје.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Од песок, од ветар, од темница и од жед многу ми се спиеше и јас заспав, заборавајќи да му се заблагодарам на пустинското дете што ме возеше на камилата.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Што ме удираш? се навредив. - Ш-ш-п! ги собра тој очите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Што ме гледаш така? Побрзај.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Каде Капинко, каде чедо мое, ѝ велам, што ме влечкаш кај што нема ни пат, ни патиче. 156
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се раскршува снегот и една глава се поткрева. - Што туку викаш, ми вели, што ме разбудуваш!?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и полковиот му рече освобождавам те од обвинението, откако го ислуша, за петнаесет дена ќе добиеш и решение, и Ристе се тргна, отпоздрави и се тргна, и одат после други, и којзнае што ме дупна и мене, и јас ќе одам ќе прашам, што ќе стане со Македонија, велам, Македонија е долга и широка, ми вели полковиот, и за Македонија одговор сега нема, одговорот е во вас, во сичките нас, благодарам, му велам, коњите се тепаат, а магарето го јаде ќотекот, покорно благодарја, велам, и как се казваш, Мирче Мегленов и ме запиша, мајчето негово, и после ротниот секаде мене ме праќа: во извидници, кај што студи, кај што е калливо, кај што главата ти е пред куршум, и еднаш со Стевана нѐ пратија кај окопите англиски, 124
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Што е, сестрице, ѝ велам, што ме мериш така со очите? - Јон, вели, Уља, го прости господ Јона, вели и пушта солзи на предници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го прашувам Јона дали ќе ме пушти. - Оди, што ме прашуваш, ми вели Јон, толку години поминав без тебе, па зар два дена да не можам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Леле, леле, јас сирота... прокудена од судбата што ме снајде, згромодиса? - немој, ќерко, немој златна - да оставаш твојта мајка - да се стори кукавица...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- ти се молам, мила ќерко, поврати се дур е време - оти ти си многу млада - многу млада росен цветец - ај, погледни уште еднаш - проговори уште еднаш - да ми дадеш проштевање - на мајка ти некадарна - од болките да те варди - од болките да те спаси - леле, леле јас сирота - што сум била таксирлија - што ме најде небиднина - ај, со тебе јас да легнам - да те топлам, мила ќерко - како в земја да те легнам?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Љубопитен поглед низ клучалка ѕирка Звуци што ме потсетуваат на една дамнешна свирка Ренесанса и Барок во учебник со илустрации Птици и чкртаници разни гледам – опадната креативност душава ми ја дразни Празни зборови празна палета Пораз на мојата неоправдана суета Бог, мислев друга судба ми креира Но играм впрочем како што ми свират Си честитам – постигнав судбина на марионета 2006
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Мајко, ах, навистина мајко, дојките да ти се исушат што ме остави сам! Кај да те побарам?
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Што ме вовлече во ваква будалаштина?
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
И да знаеш, Пандо, не ме болеше толку добиениот удар со инвалидска патерица и што ти не, колку што ме болеше свеста дека тие удари доаѓаа од соборци, од луѓе со кои крвавев не само во еден ров, со кои сум јадел од една порција со една лажица, ја делев капката вода, догорчето, животот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Па што ме учиш?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А ти треба и некоја да сакаш. - Како да сакам? - Како што ме сакаш, на пример, мене.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
АРСО: Не знам што да ти кажам, бога ми! Работата не е за заптии.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Господе, господе! Што ме најде! Со нив да се расправам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Прекрсти ги, Светле, нозете. Што ме гледаш?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Преку априоризам на хаотичното сетилно спознание и естетската перцепција или аперцепција на целокупната хабитација ја рехабилитирав само-целта на животот и од мноштвото про форми, односи, супстанции, модуси, комуникации за да избегам од загушливоста и монотонијата на секојдневието, избрав имагинарни слики-еквиваленти на стварноста која ја грабев за себе како совршена уметност за себе-вообличување, во несовршените материјални форми што ме опкружуваат и постојат во медиумите (средините) на реалноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- Имаш ли пари? - ме праша продавачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Влегов внатре, каде што ме пречека лошата продавачка со синиот комбинезон.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
ВЕЛКОВ: Па што ме гледаш така? Што ме гледаш така? АРАМИЈАТА: Така гледам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Што ме гледате така глупаво. Не читате весници, господине, весници, а ако сакате да останете кај мене во служба ќе морате да бидете подобро информирани.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Иако кога тргнав од дома бев спремна за разговорот со Филип, кога го видов како радосен што ме гледа пристигнува во кафаната, како и мојата храброст да ја снема.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Што ме натера да му ветувам дека нема да загинам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што ме шеташ толку далеку, велам, што ме вртиш околу месечината?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А само јас знам што ме боцка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам што ме чека таму и што се прави таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае што ме натера ѓаволот. „Неволјата не оди сама, велеше дедо, не прави трошок за малку.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И, Оливера, само што ме виде, зина...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Море што ме најде, море што ме најде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)