што (прил.) - му (зам.)

- Што му фали на народот? Народот си е добар! - викаше Мирољуб - Ти со тие интелектуалци?!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Од кучето на комшијата! – му вели и како што му подрече така исчезна лизуркото.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се опулив прашално во Жабета. Што му е на човеков?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Едно нешто што му помогнало било убиството на Синан ефенди, одметник, иако тој лично не му ја отсекол главата, како што тврди, туку тоа биле двајца платени луѓе, Есад и Бардуљ, Албанци од Метимир.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И не само мислење, нудеше сослушување, совети, рамо за плачење, пречекуваше, испраќаше клиенти, тешејќи ги дека сѐ ќе биде во ред, дека нема да биде залудно нивното барање што го доставиле, дека ќе се случи чудо и дека токму ним ќе им биде помогнато, дека не смеат да изгубат надеж во институциите на системот, дека тој искрено верува ... иако сѐ што му се плеткаше во главата, во моментите кога ги кажуваше овие сказни од земјата на заблудата, беше едно здушено „ееххх, кутри луѓе, штом животот не ви помогнал до сега ... но којзнае...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Пред вратата, на излегување, Васе се врати и на креветот ѝ остави неколку праски што му останале заборавени во чантата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Зошто ја запалил? - прашуваа луѓето. - Што му пречело? - Умот! Умот будалски!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Што му станало?“ го запрашав Влатко. Тој само поткрена раменици и прашално погледна накај Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И како што му викавме на пилотот на спортскиот авион што кружеше над градот: пушти чичко летки!
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Ги тевтиши што му згазиле во неговата „света земја“; ги псува, ги галати, но донесе пресуда да им удри Брниклијата по дваесет и пет дреновици и ги пушти да му носат поздрав на Арслана, дека Толе се свампирил и не пушта никого во својата територија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така ќе му носите здраво живо на мудурот, јузбашијата и вашиот мифетиш! — им рече, испраќајќи ги преку Сатока.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги прибра Толе и другите четници и, речи си, уште неизмиени казаните во кои се вареше манџа за аскерот, тој со сета своја арамиска тајфа се истресе една вечер во Градешница. (Тука му беше повеќе врталиштето).
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На Адем му се нажали за Катето и пишман се стори што му го натрапи со сила на овој едепц'з, ама сега беше доцна да може да ја исправи таа грешка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Арно си поминаме и ние, бериќатверсан. Тука се, кај стоката на колибата — му одговори попот задоволен што му услужи на Толета и со тоа го покаја оној грев од Маргара.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Синот на основачот на Османската држава Орхан (1326-1362) ја освоил скоро цела Мала Азија, ја пренел престолнината во Бурса (Бруса) (1326), во 1352 ја зазел тврдината Цимпе, а во 1354 без отпор го зазел Галиполе по што му бил отворен патот кон Балканскиот Полуостров.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Текст - тоа е игра, слобода, концепт, вештина, дух, а не раскажување што му се случило на овчарчето Климе (структура: ред ресентиман -плач, детство, ред наци романтизам, ред “лирски пејсажи” дегутантни барем двесте години, ред политиканство, ред безвредно недуховити алегории што кобајаги се критика, и на крајот ред поуки и морални заклучоци).
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Верно е дека се погодивме до есен да биде готова, но излегоа триста непредвидени работи, а сѐ треба да се сврши како што му е ред. Та газдинска куќа ѕидаме...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Жената брише очи, зачудено гледа. Што му текна сега?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Што му е тоа, што му е, пак, сега? Живко можеше секогаш да те изненади, но сега повеќе би очекувал од него да извади од џебот шишенце тоникум за гаргара на грлото. - Не? Ни ти?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Но тоа е само што се однесува до поезијата, иако Агрента, малтерџијата, троши многу повеќе пари за стерео-плочи отколку што му гарантира заработката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Виде папра, алпен, сини, црвени и бели цвеќенца, базер, врчки, блостур, виолетово расцутено трње и, како што му се чинеше нему, можеби уште двапати по толку други секакви растенија што тој не би умеел да ги наброи.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
ПАНДЕ: (продолжувајќи да лапа, колку што му позволува можноста).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
- Што му е на улавион? се зачуди Петко.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Што му е на овој – забрмчи дотичниот, односно Апчо.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- И што му рековте? - Му рековме дека во Албанија одиме по невеста...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред триесет години, со доаѓањето на манастирот, посакала од игуменот да биде благословена како Ангелина, зашто тоа име најповеќе ѝ прилегало, како што му прилегало и на нејзниот син.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А што му пишува англискиот министер претседател на кентерберискиот архиепископ за политиката на големите сили во нашите работи: „Учеството на сите сили во разрешувањето на македонското прашање само може да го задржи, наместо да го забрза, неговото разрешување.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
И што му останува на, така дотераниот театар, освен да наоѓа замерки на „кибицерите“ на оние што го меркаат со одважност на искусни мажја, па онака, поради ефтина забава му нудат партнерство.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Што имал продал, што му избројале на дланка испил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ненадејно, од недообјаснети причини, тој Мустафа - ефендија се пропил, најпрвин кришум а потоа без срам, се запуштил и се откажал од себеси, некогаш трепетлив од хипохондрија, подоцна вошлив чаршиски шут во стуткана и извалкана облека.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
НЕДА: Не се нервите. Ти и самиот знаеш дека цела Софија расправа оти го заклал Костова само затоа што му - пререкол?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сѐ до оној ден, веднаш спроти почетокот на Војната, кога Језекил судбината му завиде и на тоа, што му го имаше делено толку скржаво, и посегна со својата неумолива рака и тоа да му го земе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не си султанов везир или нешто друго што му прилега да се перчи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сака да живее како што му прилега.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Светот е во него, во неговите мисли и чувствувања, полн и бучен што му ги запленил сите сетила и ги оттуѓил од тоа што е навистина стварно пред неговиот поглед.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Што му ја мислиш, сѐ е измислено, сѐ е направено, стокмено и на свое место, само јас во безвоздушен простор, вакуум, ми фали кислород.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сѐ беше така како што му изложија стрикото Оносим и делениците од Битола.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И од тие лаги беше црпило и наполнило вреќата друга со лаги и ја зашило, та ја подврзало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа виде оти сите ќе 'и испасам и пак дома ќе му 'и донесам, и како што му 'и донесов, прати сина си тебдил да ми купи еден за да ми се скусат зајаците, арно ама откоа му зедов многу пари на сина му, му дадов еден зајак, арно ама му удрив и еден муур одзади на бутот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа чу тој збор царот, беше се уплашил да не речи така и за него, чунки и нему му беше удрил еден муур, така и на царицата, тики надупил големците царот да викаат оти е лага тоа што кажало момчето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И Јон излегува, ги накренал ушите, не знам што му е. Мислам од сношти уште не му разминала лутината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам дали ме чу Секуле Дамјаноеки, не знам дали зауши што му велам, ама сигурно виде кога си отиде дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А не знам што му стана: пак ми бара ракија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам што му стана на човекот олку да се разлоши.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само знам дека е така, дека некаде преминувам мост во истиот миг (но не знам дали е истиот миг) во кој момчето на Ривасови го прифаќа чајот и си го мести најдобриот израз на кретен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Како да правам преврска за сѐ уште неповреден војник и чувствувам дека ми годи што му олеснува претходно, однапред. Нека страда.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сепак, толку колку што му дозволува болката и треската од која сета става му се грчи и тррепери, се обеспокојува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мајка му беше сосем подготвена да му даде повеќе отколку што му следуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не беше повеќе во тесниот бел коридор на Министерството на љубовта, се наоѓаше во еден огромен, осветлен од сонцето пасаж, еден километар широк низ кој одеше, како што му се чинеше, во делириум предизвикан од дрога.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дури и да успееше да ја разбуди Кетрин, да можеше да го постигне тоа, тоа ќе беше нешто како заведување, сеедно што му беше жена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што му згрешивме на бога, та така нѐ накажа?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За да го отстраши и од смртта, татко му пак го викнал вајарот и му рекол да ја изваја смртта онака како што му ја опишал синот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Крсте се уплаши да не замине Стојан, како што му направи порано неколкупати, инстинктивно чувствувајќи дека не треба да има давање земање со овој „предавник" Стојан се зачуди кога го виде така весел и ја осети онаа пријатност од времето кога Крсте дружеше со нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Овој и ваков Бино, со два класа гимназија, многу добро си ја бркаше даскалската работа: да ги научи децата да пишуваат, да читаат и псалат во црквата, но загрижен за својата материјална положба сосема малку работеше на националното подигнување на народот па и тоа што го правеше, го правеше во насока што му ја укажуваа егзархиските луѓе, т. е. кон Б'лгарштината.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Човекот е најкревкото нешто, - рече отец Иларион, - границата каде што му се допира разумното и неразумното е блиска; исто така: свесното и несвесното; доброто и лошото; виделината и слепилото; појмливото и непојмливото. Сето тоа е во рамновесие.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Од одајата слезе отец Иларион, ги загледа жените, го загледа него, и ги праша: - Што му е?
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Што му требаше свињи. Зарем не знаеше како порано настрадаа нашите стари од таа чума.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Милошевски умре в затвор. Велат дека не успеал да најде одговори на некои од прашањата што му ги поставувал од ден во ден упорниот иследник.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Задоволството во текстот“ (Р.Барт) на Александар Прокопиев овде не завршува, туку започнува.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
3. Градови Она што му дава препознатлив белег на творечкиот профил на Александар Прокопиев во целокупниот негов раскажувачки опус, тоа е своевидната опседнатост и безрезервната приврзаност за урбаниот сензибилитет.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Реалните топоними, од расказ во расказ, ја исцртуваат топографската карта на Скопје, градот- лавиринт, непознат и никогаш до крај „видлив“, дури ни за самиот автор, кој, патем речено, поседува извонреден сенс, слух за нервот на градскиот живот и вриеж: „Како што му растеше стажот на таксист, така му се откриваше и Скопје, како октопод, несогласен со своите краци, некаде осветлени, некаде завлечени во темни пукнатини, невидливи за самото животно“(„Влијанието на Хорацио Цвикало врз растот на шарените анти-упатства, III“).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Патешествието е веќе во тек“ („The seeker on the way of sound“).
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И Ангелица се стави на умови: што му е на човекот нејзин.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Пш...пш... чувте ли што му се случило на Фигаро? Пш...пш...
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
На свијоците ги шири крилјата како авион, скока и креска колку што му држи гласот.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Овој не слуша што му зборам. Си прави друг муабет.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Сѐ што душичката му виде на Трајан, сѐ што му помина преку главата, само тој и коњот го знаат: и шлаканиците од старешините, и мајката и шајката што му ја караа, и душичката в нос што му идеше на тешките вежби и маневри - сето тоа, тој, кутриот коњ, го плаќаше: сиот бес и лутина на него го истураше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Медот го обновува човечкиот организам и го продолжува животот, зашто е богат со сѐ што му е потребно на човека.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Ако кажуваш, кажи нешто убаво или ништо не кажувај. Што му е некому гајле што тебе ти е страв од темно.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А А , внимателно ме слушаше, беше навидум задоволен што зборувам, а огорчен што му се спротивставувам.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Блазе си му на тој Шекер - си помислив - цел живот јаде бонбони колку што му душа сака.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Имате среќа што не сум грчка полиција, па да ве казнам со три месеци затвор како што му сториле на оној неранимајко Љубе-Шеќер, - ни рече.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Знаеше што му е намерата, но се плашеше од Србина да не го искара.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кога се вратив во селото него не го најдов, во меѓувреме самиот му судел на агрономот и му пресудил со пиштол и како што му пресудил со сѐ топол пиштол се пријавил во полицијата. Пресуда - долги години затвор.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
И ќе кажува што му се кажува, што му се претскажува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И тогаш Никифор, не знам што му текна, ќе ми рече: Од ова не се умира, но за ова се умира.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ кара, кара Џоџо, што му дојде на уста да ни вели, а ние само гледаме в земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Којзнае што го боцна, што му стана?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Што му е на детенцево? - ги праша таа своите другарки.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
За сѐ е тој виновен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Го слушав Бак како одвреме- навреме „човечки воздивнува”и од што му бев лута, не сакав ни да го погледнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)