Меѓу другото и затоа што цивилизациски и културно (и психолошки!) демократски ориентирани кадри ние речиси и немаме; идеолошки неконтаминираните стручњаци што можеа да станат потпорни столбови на еден нов демократски (децентралистички!) државен концепт во голема мера избегаа (и сѐ уште бегаат!) вон земјава, оставајќи им на старите моќни патријархалци да го поделат тој беден колач (и онака речиси изгрицкан, она што фактички имаме се долгови!) главно меѓу оние што тие ги избрале за наследници, и тоа според добро познатите критериуми на тн. негативна селекција што подразбира послушност, пред сѐ, а потоа и непотизам, корупција итн.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
На нив може да им се дозволи интелектуална слобода, затоа што тие немаат интелект.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но ти ќе можеш да учествуваш во таа иднина само ако го сочуваш жив својот разум, исто како што тие го сочувале живо своето тело и ако ја шириш тајната доктрина дека два и два прават четири.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но најважно од сѐ е тоа што тие располагаат со непресушна резерва на евтина работна рака.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Лекарот мора на свој начин да каже: „Доаѓам без оглед на тоа што мислиш ти”. Понатаму: Проблемот со шизофреничарите е во тоа што тие не му веруваат никому. 48 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Имам големи замисли за тоа каква сакам да бидам, само што тие баш и немаат некаква позадина.
„Читај ми ги мислите“
од Ивана Иванова Канго
(2012)
Кога го закопавме, сѐ беше убаво, само што беше заладено.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Секој час ми доаѓа и ми збори. - Што ти збори?
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ги стегна усните така што тие направија блед, тесен раб, потоа ги растегна во презриво ладен насмев.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Башка што тие двајца многу често не сакаа ни да слушаат, не сакаа ни да знаат за ништо вон од нив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
„Јас не сум ниту адвокат ниту гуру ниту трговец со дрога, како што тие ме претставуваат”, вели Лири.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)