Па што ако се расплачам, си велам, и плачењето може да биде среќа.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ужасната врска на коренот говори дека не владее поразениот, но дека и победникот и поразениот имаат автобиографија на големи страдања, и секој на свој начин: секој светец има своја карактеристична брада и одежда.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Што ако не јазикот и кој ако не поезијата, барем до некаде, не ги обезличи страдањата.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
ХЕРЦОГ: А што ако е педантен, циничен Германец со два демонски заба на горната вилица?
„Одбрани драми“
од Горан Стефановски
(2008)
А што ако е акумулатор?
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Што ако во меѓувреме нешто се случило.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)
Едно затоа што ако направат нашите беља сега кога валијата е тука, тој може да си рече оти тоа е и против него, а второ, уште полошо ќе направат ако бегот ги побара терачите а селото да нема да ги даде.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)