што (прил.) - да (сврз.)

- Што да правиме, Гоце? - вџашено праша. Гоце се замисли малку и ладнокрвно одговори: - Ништо...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој, како што рече Гоце, ја отвори вратата. Во куќата влегоа пет до заби вооружени суварии.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се извртив да застанам така што да го засенам сонцето за да ми светне водата долу и уште еднаш се наведнав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што да игра? Изборот е никаков, останува како обичен изнуден потез да го помакне за едно поле пионот пред кралот, но тоа е празно заполнување на времето и ништо не ослободува.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа само го молеше да му каже „на господин Стојчета” дека ѝ е многу жал заради случајот со јорганот, дека таа го моли за извинение, но самата немала што да прави, кога татко ѝ е толку лут на него.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И една вечер манукот ја собрал братијата и што да видат - цели крбли сѐ суво злато.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Луѓето излегоа од зачадената колиба и не знаеја што да зборуваат, на што да се радуваат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан не знаеше што да прави со рацете. Му трепереа. И забите му чукаа. Како да е сред зима.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ќе простите, - рече и ни ги спушти чашите, наденати на прсти како виндузи. - Што да простиме? - се испна Живко.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Стоевме со Земанек на насипот, две сенки на последното сонце; стоевме и не знаевме што да правиме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во една таква мала цепнатинка во која како да беше сместено и нејзиното двоумење јас ја открив дозволата да постапувам толку слободно што да можам дури и да се предомислувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знае тој да дојде и без да се најави.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што да му речам на оној Боге од Бањи случајно ако намине?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков на деверот Сане да сврати во милицијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оттаму и мојата додатна согласност на погребот да присуствуа секој што ќе пројави желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Е, што да правиш, ние беќарите сме како питачи: секаде ќе тропнеме, а каде што ќе ни отворат таму ќе влеземе. (Секој збор на Анѓелета предизвикува смеење кај жетварките.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Храброста нема што да ја фалите вие.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
-Што да направам? – се вџаши од изненадување Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
-Што да правам? -Кога ти велам: давај.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сета ноќ се криел во темнините околу куќава и постојано гледал во прозорциве. Што да правиме?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Се обѕрнува беспомошно околу себе.) А јас, а јас што треба да го однесам писмово? (Кон Фезлиев.) Фезлиев, тој не рече што да правам јас со писмово?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ами сега ќерко, немам повеќе што да зборувам, ми го пресече зборот како со мед, со тоа што рече: „Лошо — арно како што ќе рече мама“. Блазе...
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Нема што да се прави, младичу“, милостиво и очигледно радувајќи му се на новиот забележа генералот, „Треба да се утешиме!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Јас, јас... јас од компликации и така наеднаш!“, проговори повторно младичот, „Мене Шулц уште вчера ми вели, вие, ми вели, имате компликации, а јас наутро и умрев. Ах!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Значи, со мавзолејот е готово. Што да правиме со Кремљ?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Бидејќи економските работи не се повеќе во наша надлежност, ние веднаш минуваме во областа на идеологијата, моралот и забавата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Еј ти, дивинке проклета, ти реков дека немаш што да чекаш тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А кога ветрот ја однесе со себе и долгата зимна ноќ и кога на нејзиното место ја истури виделината на тој немирен пребликнат ден, занесувајќи ги по својата насока тешките капки на капаците во неговата стреа, Змејко веќе немаше што да чека.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А по некое време, кога беа веќе зафатени во еден голем град и откако работеа доста за да можат да сетат што значи да се кажува копанката со вар и песок горе; на високото скеле на една раменица, откога можеа да сетат што значи и сѐ друго тука, старците често пати знаеја во слободните денови, или онака, делник ден, кога немаа што да прават во градилиштето, да ги пуштат сите нив да прошетаат по улиците на тој град, да го видат, да го рашетаат градот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ако фати цибрина, види, ако нема никаква надеж, иди си, нема што да седиш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мрзоволно седна на стол и се мислеше што да прозбори.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тестото, кога ќе биде готово, се собира во платеноно цедило и кога ќе проврие водата, се спушта во котелот, но така што да не го допира дното, односно со конопен конец се врзува за рачката на котелот или за камушките и се остава цела ноќ да врие.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кажете ако имате што да кажете, велат. Никој не се јавува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Колку народ погина тогаш, не се добројува. Ранети - башка. Полковници, капетани, поручници, потпоручници, наредници, поднаредници, каплари, војници, што да ти кажувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А вечераме што да нема поубаво. Кој знае и господ дали вечерал така.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Нема кај да се зафати конецот, нема на што да запне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Прости ми, вели Уља, прости ми ти, за да ми прости и господ. - А што да ти простам, сестрице, прашувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам секој што сака да ме праша, а не знам што да одговорам, вели, и само си отпива од ракијата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знаеш што да земеш побрзо.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега што да правиме? Ќе одиме да ја прашаме Маса Ќулумоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како да му викнам, како да му речам, што да му речам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам што да направам - и плачам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да не седи бадијала, да не знае што да прави. Ко Јона мој, во браздана.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одам меѓу нив и не знам што да им направам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Шута, целата сум исшутена, не знам што да правам. Не знам што да облечам, што да обујам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знаеш што е мажот ти, сега, вели војводата, или не знаеш? - Војник е, велам, а не знам што велам. Што да речеш ќе згрешиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господ да чува! Туку што да чува? Кај мене ништо недочува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Останавме. Сега што да правиме? Не се седи така, ко фатен во рацете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Имам една рана, вели, некаде внатре, не знам каде е, ама много ме боли, ме пржи. Умот ми го свалува, вели. А јас не знам што да му одговорам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам што да правам. Му ја држам раката оти ништо друго не може да ми досегне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отсекаде раце се подаваат, те дрпаат за лакти, за скутина: те молат да им дадеш нешто. А што да им дадеш кога и ти си како нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Туку, сега и тој не знае што да прави со Бугарите што се заборавија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Се премисли, ме прашуваат. - Што да премислам, велам. - За тапиите, велат, за земјата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Толку знаат, му велам да знаат повеќе и за нив ќе биде подобро. Тие не знаат што да сакаат, велам. Тие никого не сакаат, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што да прашува, кога знае. Сигурно не прашува за да не ме усрами.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- На кого да лае, сине, му велам, на што да лае, кога ништо не врви.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И после, што да пренесувам побргу? Него или сливите. А и не е само еден ден, па да го заборавиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се врткам така, над децата, се домислувам што да правам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама нема што да правам, не знам што да му помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А што да не тера понадвор, вели Јоше Свирачот, кога мевот ни е залепен за плеќите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Што да се прави сега, господе, си велам, никако не си.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Доцна е за други пријатели, вели Јон, било речено, вели, непријателите да ми бидат пријтели, вели и збира плуканици, ама устата му е сува, нема што да подголтне.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам сега што да направам. Ја држам така за прстите, се држиме двајцата за чепот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го скукали ракијата и нема што да ми прави. Не може.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Така, на триста метри височина, наместо да почнеме да градиме врв, подигнавме нови челични греди, една врз друга, во насока на зенитот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, тој, инженерот Ајфел, се надева дека ќе има доброволци кои се готови да продолжат со него. Но, што да продолжат?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој е овде, во мојата ординација. Епицентарот! Не знам што да правам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Каучот го преместив така што да можам да го гледам телевизорот од лежечка положба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со него заедно плачеше и мајка му и не знаеше што да му направи; му даваше насила да цица, но тој ја отфрлаше брадавицата од устата, ја стегаше устата кога му даваа со сила лајче со чај од тревки; му врзуваа амајлии против урок, нагаза, нави, шенци, клиње, не знаејќи од што му иде лошината; му облекуваа кошулче од немо дете, му ставаа камче во лелејката од пресушена река или поток за да му пресуши плачот; го шетаа од раце на раце тропајќи во тенеќе или бутин за да го ошеметат, но ништо не помагаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ѝ се доближила, имала што да види, во подадената нога на мечката наденат еден голем трн (глогов) , а мечката со милни очи ја гледала мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Проблемот што да се прави со вишокот потрошни добра беше латентен во индустриското општество уште од крајот на деветнаесеттиот век.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што да речам за нас? Лето ли е, зима ли е, пролет ли е?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
27. ПРАВ Е ТОЈ КАКО ДОЛГО ЈАЖЕ ВО ВРЕЌА - и што да му судат?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
- Величетврток, мајко, на арно да ни е, ближи Велигден. Кажи ми сега што да ти помогнам?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Во услови кога нашата економија беше, и сѐ уште е, во длабока криза и многу трговски друштва се затвораат, круцијален проблем претставува прашањето: што да се прави со работниците од компаниите што се пред затворање?
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Лекарот остана поназад од неа. Очигледно се колебаше што да ѝ каже...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дента кога се посомнева дека забременила, се исплаши. Не знаеше што да прави и каде да оди.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ах, оживеа вулканот! викаат, се тресат. Влегуваат во куќите, и пак излегуваат; место не ги држи; не знаат што да направат: да бегаат или да чекаат; ќе избувне ли лава или нема да избувне.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се отсели Тане, а Оруш долго време размислуваше што да прави: да продолжи ли да ја гради куќата или не.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
А да немаше ништо, ќе си умреше мирно, спокојно, како јагне, зашто ќе немаше за што да пека, за што да жали. Ете така, снао...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се вртеа тој и жена му околу неа и не знаеја што да ѝ прават; ѝ бараа стршлен во кожата, не ѝ најдоа; ѝ бараа трн во нозете, рана некоја, но не ѝ најдоа; ѝ даваа вода, да пие, ѝ даваа да јаде, но таа само рикаше; ја измолзија за да ѝ го олеснат млекото во вимето, но таа и понатаму рикаше; ја одврзаа од јаслите, ја извадија од кералот, ја пуштија да шета низ дворот, низ бавчите, но таа никако да се смири: рикаше ли рикаше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Си го брецаа умот луѓето не знаејќи што да заправат; да останат или да се отселат; ако се отселат, каде ќе одат, каде ќе закуќуваат куќа, од што ќе живеат; ако останат: ќе ги врват деновите во неизвесност, во страв...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И мажите и жените се пресоблекуваа во полутемнината без да водат сметка дека нешто може да им се види, го правеа тоа махинално, набрзина, жените сувите фустани прво врз глава а мокриот под него полека го смакнуваа и немаше што да се види, ама мажите не само што не се срамуваа, туку тоа го правеа и со некое задоволство, ако некоја сака да види нека види, ако не сака има раце, нека си ги стави на очи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тргна од чибукот и пушти неколку обрачи чад: — Што да кажам, бре синко?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мислам, ќе ги претепаш ти хипиците што демонстрираат, ќе ги уапсиш и пацифистите што дезертираат, ќе ги изолираш и битниците што подбуцнуваат - ама што да правиш дома со ќерка ти што завива ко мачка пред парење?
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во педесеттите години на ХХ век, откако Југославија се отвори и Сталин не се осмелуваше да ја врати во својата „братска заедница”, Татко немаше што да стравува за семејството.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ако дојдат в куќи да постават митралез, ти ќе знаеш што да им кажеш!“
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Тој ми кажа што да правам. Имам една маст.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Зголеми го растојанието, пламни од долгото гледање во истиот свет, овој свет од беглиот допир со стварноста - од нејзината развратност, од нејзината понорност од таа скривница во сударот со измисленото од таа родна куќа, тој нерешлив спор меѓу сонот и јавето – побегни толку далеку што да истинеш од желба да се вратиш, оддалечи се толку многу што да немаш кога, што да немаш младост да се вратиш.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Што да пра’ам прибидејќи делата на Хорацио ми се секогаш корисен поттик за пишување антиупатство.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Еј, дечко, може ли да улегну? – го сепна гласот, резок и чуен, како меѓу него и оној што прашуваше да немаше затворено стакло.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И имаа што да се плашат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Гледа во патниците кои се појавиле исплашени по прозорците, срцето му тупоти, другите автобуси свират и тој не знае што да прави.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Затоа тој рече: - Е па, кога на сѐ што ви кажам се смеете, тогаш нема повеќе што да ви кажувам! И тој тупна со ногата и си излезе.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- Па што да правиме, Зоки? – вистински се чуди баба му.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но што да ви правиме ако не верувате дека е токму ваков?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Тој и не знаеше што да прави со радоста, кога ќе му наидеше.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Саатот стои, ама времето си оди. Што да правиме?...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Во колибата! Криенка-миженка ли ќе играме овде? Чиста ли е колибата?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
НАЦА: Да прашаме кај комшиите.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: (Божем се мачи да најде спас.) Што да ти кажам, чорбаџи Теодосе...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Што да чинам, боже! (Доаѓа до другата врата и тивко вика.) Нацо, Нацо!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Што да правиме?” „Рушете”, им свика тој.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„И што да правам?“ „Крши ѝ шијата! Тресни ѝ ја вратата пред неа и повеќе не примај ја дома...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Кога ќе пристигнам таму каде што треба да пристигнам, има што да прикажувам....
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Дојдов да ги координираме акциите, да побарам совет што да правам, како да бидам корисен, како да бидам уметник во овие матни времиња...
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Што да правам со куците? Тие не се способни ни за одење, а камо ли за трчање и маршеви...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Поради нешто, парчето дрво ме потсети на коска и мене ми текна што да правам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога дошол, што да види: мешината со маштеницата дупната, млекото што било во кацата за биење истурено поземи и сите каци наполнети со брбушки од овците.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
„Бабини, домаќинот е бериќет. Од Бога ни е пратен. Да не е тој, ќе немаме што да јадеме...“
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
А на горниот крај, на десната страна, беше пцалтирницата во која се држеа неколку книги, а на чиј врв беа поставени две штици пирамида на оска на која можеш да поставиш четири отворени книги и да го завртиш така што да можеш да ја читаш која сакаш од книгите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Па што да правиме? - Ни Србин не знаеше што да прават.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Што да чинам- нема, - уште невлезена рече Котевица и кога го виде Методија подзастана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Немаш што да се срамиш“, ѝ рече Едо. „Ти и така веќе си во прикаската“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во тоа незнаење што да прави со себеси, му падна напамет да се искачи на Водно.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако стана, се зами и испуши една цигара, одеднаш сфати дека нема што да прави и му стана здодевно, а не можеше ни да помисли да се врати в постела да прелегне и да се обиде да презаспие.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го гледам сега Ивана мој, а не знам што гледам, нема што да видам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— А таму нема со што да го залажеш касајот, велам, да можеш да го голтнеш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор не може да се сети што да направи: не верува дека мене ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не знам што да ти кажам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја наведнав главата, нема што да препрашувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Другарите не знаат што да прават со мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но што да правам со спиењето: само што си се завиткал и шпиончето ќе се јави: — Рацете горе, извади ги рацете!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Многу луѓе така остануваат одземени од стравот и не знаат што да направат повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знае што да направи за потаму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Куц, куц, пак тргнувам и се мислам што да му наречам на Никифор Абазовски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ете, дојде да нема веќе чекање и да нема што да се чека.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Земаат само оние кои немаат што да ти дадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си го гледам здивот пред устата и се мислам што да направам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас кажувам, а не знам што да им кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Немаше во што да се преслечеме жените, велам, и зедовме ножици, ја скроивме свилата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не си можела да го видиш, ми вели Манол Форевски, немало што да видиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас не знам што да правам со рацете: кај да ги држам, како да ги наместам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кажи! — Нема што да кажам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше толку убава што да нема ништо за фрлање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето те прашуваат кај да одат, а ти не знаеш што да им кажеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кај нас се јаде и за денеска и за утре, велам, се јаде и за оние кои нема што да јадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ко пијана кокошка разодува и едно по едно си зборува: — Што да ви дадам сега за јадење, ништо не ни оставаат, сѐ наопаку превртија.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го спасивме Клевтис, но не знаеме што да правиме со народот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Неупатена во вакви изненадувања, не знам што да мислам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Што да правиме со човеков, господе?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја гледам и не знам што да прашам повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но што да се прави со очајната непостојаност на народот?!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нѐ бркаат отворено, велат, не знаеме што да правиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Што мислите за Југославија? — Нема што да мислам...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Цане го држеше динарот и тажно се насмевнуваше. Се чудеше што да прави.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Стојат на улицата и навистина не знаат што да прават. А така убаво ја беа почнале играта!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сите бевме премрени од страв и не знаевме што да сториме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше темна ноќ околу нас, на небото имаше сосема млада месечина, тенка како срп, што не може ништо да осветли, бевме сами во таа ноќ и среде тој страв што мене ми изгледаше голем и црн како некакво страшно и опасно, непознато диво животно од приказните.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)