јасно (прил.) - и (чест.)

Тоа сепак беше друг свет и во него страдањето не е вака јасно и чувството за некоја одговорност и мачењето на некоја свест е само една млака потиснатост што дури и не постои.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој сето време како да знаеше дека кај него е нешто друго, но сега тоа можеше сосема јасно и да се почувствува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)