а (сврз.) - знае (гл.)

Дедот Петко Балето страшен шмеќер е. Го намириса Илка оти е запален за Рожденката, а знае оти и некоја бела меџидија ќе падне, па затоа ја зеде работата не на шега.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
- Така ли? - праша астиномот. - А знаеш ли ти дека ние сѐ знаеме за тебе?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А знаеш ли што ќе сторам понатаму? Ќе набавам некаде вистински женски фустан и ќе го носам наместо овие проклети панталони.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- А знаеш ли дека таа е распуштеница ... - недовршувајќи, Томо повторно ја прекина.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Летно време, тоа количество би било нешто помало, но не битно помало, бидејќи двата извора за кои стануваше збор, тоа го потврди Михајло, а знаев и јас, не го намалуваа значително количеството на вода лете, наспрема зимата.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Исто како да ѝ речеш на пеперутката да не лета, а знаеш дека тоа е во нејзината природа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Му се спиеше, а знаеше дека бадијала му е да се враќа в кревет.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
– Да, да... - вели тој: А знаеш ли ти, миличок, дека Иван Владислав, синот на Самоиловиот брат Арон, може да биде македонскиот Магбет?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дури по нејзиниот весел врисок, го здогледуваме, сосе црвениот качкет, како плива, брзо и елегантно (како што и веслаше) кон веселото капачко друштво околу Неподмитливиот камен.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
А знаете што сакав да кажам? — Бугарине! Бугарине му викаат на маче коте!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Стоеше така, а знаеше дека не треба да стои, знаеше дека нема време за размислување и двоумење.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Непромислена работа. А знаеме дека тоа е казниво.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А знаеш како е кога ќе се фати капина за тебе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го гледаш, а знаеш дека ти стои над главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А знаеш дека ранетите се себични, а мртвите љубоморни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А знаеш дека таму, секој има по некого убиено.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А знам дека има и повеќе што истрпеле...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А знам дека, нас Македонците, не нѐ оставаат понаблиску и во огнот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можеше да стори ништо против тоа, што рисот беше побрз од него, а знаеше дека тоа е некаков заенички лов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Отидоа, мислеше, а знаеше сигурно дека ниеднаш дотогаш не ги сетил толку блиски, оние двајца луѓе, како во тие мигови, додека го следеше нивното исчезнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека веќе се гледаат себе си како го совладуваат длабокиот снег, а знаеше дека ќе биде најдобро кога би ги држало тоа до вечер, сѐ додека не стасаат во селото. Го ценеше тоа чувство во нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имаше некакво претчувство како онаа долинка отаде да беше полна, нешто слично како кога се држи в рака полн орев, а знаеше дека тоа претчувство не му е потребно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„А знаеле ли зошто е богочетец?“ И одговори: „Заради своите дедовци.“ ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе се моли, ќе се преправа“, дојде Арсо Арнаутче.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ти ми велиш дека јас сум заслужил да возам џип... за да ми прди зад грб некоја заднинска вошка.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А знаеш ли што ми рече вчера еден од оздравениците? Не знаеш? Е, па слушни.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А знаеш што му одговори мајка? – Откај да знам – небаре зачуден ѝ одговори Стојан. – Вака му одговори таа: Што има за Анѓа да мислиме?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не знам зошто но сепак проговорив на глас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Бев уверен дека немам од што да се бранам а знаев дека нема поголема глупост од онаа, да се бориш со замислени ветерници.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А знаеш ли ти дека не умееш да разговараш со луѓе? Те молам, знаеш ли тоа?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Лажеш. Јас не го знам добро јазикот на овие луѓе. - Не, не лажам. А знаеш ли ти нешто друго?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А знаеме сите: со фалење никој не направил куќа, не изградил друм!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Мислат дека ако ги полеат со големи количини студена вода, ако ги претепаат, ако им се заканат на оние кои викаат дека ќе им го исечат јазикот, мислат дека тоа ќе им го врати умот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А знаете како ги лечат во Париз? Со страв!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој ден значи донесе цела стодинарка бакшиш. А знаеш што значеа тие тогашни сто динари? Полна вреќа бело брашно.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А знаеш и самиот, дури и јаболкото кога ќе го раздвоиш нема веќе сила што ќе го состави.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
А знаев и зошто, но сепак ја прашав: - А зошто им се лутиш на тополите, Билјана?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А знаев, зад тој рид има повисок што пак ќе ѝ ги запре очите на Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сега е важно тоа: го видовме малечкиот камен од Месечината, а знаеме дека сме виделе нешто многу големо по своето значење.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
И јас земам. Мечка страв мене... А знам дека со една не можам. Тешкото е дури да почнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А знам, вели Мисајле Ковачот, нему ливадата му падна во нашиот синор, кога клававме межници.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)