Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Така во просветителството прв пат со помош на методична обдукција добиваме достапност до информацијата, а таа постапка се продолжува и степенува сѐ до денес, кога обдукциската информација станува и естетска, кога внатрешноста на желудникот може да функционира како естетска слика затоа што рефлектира некоја друга физикалност, некоја друга реалност, други линии и црти, а исто така пружа и специфична естетска угода што најлесно можеме да ја наречеме угода на интеракција, односно задоволство поради тоа што сме присутни на далечина.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но, практиката не се препишува така лесно, затоа што многу од предусловите беа различни од веќе видените така што рамката не беше соодветна, па проблемот на општеството им бегаше изместувајќи ги својте рабови под рамката а таа никако да клапне, да го опфати во целост.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А таа беше навикнала на своето име па, кога го премолчувавме, се однесуваше необично.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Така, неговата трпеливост се пренесуваше на мајка ми како тивка надеж, а таа ни ја пренесуваше нам, на децата.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А таа кутрата, со непогрешивиот инстинкт да ја одржи рожбата, јасно и природно му рече дека може да се случи да изумрат децата додека дојде денот „Д”!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Само, каде е да се врати. Досега требаше да имаме ручано а таа не е ни дојдена: допрва треба нешто да замакали за јадење!

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

- Еднаш еден ваков ми продаде „златна“ белегзија, а таа била фалсификат.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Тој ќе проведува часови и часови на рабинската конференција, а таа не е ни многу подвижна, ниту снаодлива во други места. Рабинот ги затвора очите.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тато ѝ помогна да се качи во возот. Ѝ го смести багажот, а таа веднаш застана на прозорецот. Беше многу возбудена.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Да ѝ бидеш добар брат, а таа да расте, да дочекаме ученичка да ми стане.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„А, затоа беше вревата! Зошто веднаш не ми рековте?

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Па ова е голем настан. Сестричка не се раѓа секој ден. Честито, Ташко!

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се валкаа низ тревата, а таа толку убаво мирисаше, што просто мамеше да си го забуцаш носот во неа, да се зајди од мирисање.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Така тој мачкаше платна што не се продаваа како слики, а таа ја крпеше живеачката што се кинеше токму кога мислеа дека им е убаво.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Скулптурната маска на агонија на неговото лице не се стопи, но нова светлина дојде во неговите очи, а таа за неа беше како зрак сончева светлина што ветуваше.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Сигурен сум дека знаеше, оти нејзините најдобри другарки доаѓаа да нѐ гледаат, а таа не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А таа рече: „Не грижи се, будалче мое; тоа е секаде смешно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас вриев; нејзиното смеење ме доведе до состојба на нервна раздразнетост; веројатно уште вриеше и ракијата од пладневната жега, и виното што сега навлегуваше во моите вени; ме навредуваше што таа рече дека не слушнала никогаш посмешно нешто, и во свеста ми се врати точката со наивниот маж, Петрунела и нејзиниот љубовник; ја прашав што е толку смешно, а таа се навали на ѕидот од кејот, и сосема опуштена, рече: „Прашај во Партијата; можеби водат записник.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Аѓутантот отиде до Ина, се наведна до нејзиното уво, а таа се закикоте.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој рече дека имал некоја стрина по име Цвета; дека била фризерка и дека имала дуќан во центарот на градот; дека како дете редовно наминувал кај неа во дуќанот, а таа по работата, откако ќе го затворела дуќанот, го водела дома и му мачкала едно парче леб со жолт путер; таква жолта боја никогаш веќе во животот немал видено, ниту пак некогаш повторно во животот сетил таков мирис.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А таа навика сигурно му е од војната.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Толку недели и месеци морал да носи токму такви тежини на десното рамо! (Добро, тој никогаш го нема спомнато тоа, но мајка ми ми има раскажувано за неговиот пријател Словенец и за цевката од минофрлачот што Даскалов честопати ја земал на своето рамо за да му помогне.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се обидов да ја потсетам дека само се обидувам да ги исполнам нејзините желби, а таа се насмеа: „Ајде, не брани се! Подобро е понекогаш и да отстапиш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ваквото дружење подоцна прерасна во еден вид живеење или поточно игра, како што реков веќе, во која не вложував ништо а таа сепак ми ја поттикнуваше самодовербата и ги збогатуваше доживувањата што ми недостигаа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Помислив: дали е воопшто потребно да нагласувам дека тие разговори, игри, необични настани, (не знам уште како да ги наречам), не беа изведувани само еднаш?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Меѓу нашите артикли на убава метална стока, ја препорачуваме славината која престанува да тече кога не ја слушаме.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Шаховската партија е многу пластична работа. Таа се конструира. Тоа е механичка скулптура: со шахот се создаваат убави проблеми, а таа убавина се создава и со главата и со рацете.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

А таа? Зад својата самовилска горделивост, сепак е мошне кревка.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Сфаќате ли? Таа се однесува неразумно.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Јас ја повредувам, а таа не се брани, не се обидува дури ни да ја отстрани повредата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ќе ги нас`скаше едни спроти други, а таа ќе се измиголеше и ќе се вртеше во дворот, ќе легнеше во собата од куќата на стопанот и до стариот кревет, ќе заспиеше во длабок сон.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

А таа тешка задача ќе се постигне само ако Македонецот од Северна Македонија му подаде рака на својот брат од Јужна Македонија и оној од Западна.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој двапати го заврте клучот зад себе во темната соба, а таа ги фрли кошулата и градникот на подот, минувајќи со раката преку влажната брадавица.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

А таа се движела чудно згрбавена над леите во кои ќе сади арпаџик или лук и, иситнувајќи ги секаквите грутки ѓубре со прсти како со грибло, ја риела земјата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Е, на! Тогаш јас не ќе сакам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мажот ѝ, откако го знаеше, последниве дваесет години, носеше брада, а таа нозете ги депилираше со крема.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

А таа старица седеше со ќерката во наша близина и исто, некојпат весело гровташе.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

На крајот, пуштија весела комедија и ние, заборавајќи на сѐ, весело се смеевме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

А таа спужена бразда, таа ораница во снегот, што можеше да биде здогледана уште од далеку како ја сече неоскверната бела зараменетост на снегот од крај в крај по самата средина на долината можеше да биде само една сомнителна дира.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А сега ако речеше нешто можеше да стане и кулачки елемент, и ситносопственик, и малограѓанска стихија, а таа врата е многу широка за влегување, но за да се излезе од неа би требало прво да знаеш да се провлечеш низ иглени уши.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Велеа: „Таа“, веднаш после тоа, кога главниот инженер отишол дома, а оној, Ристан, не можел да биде скриен, како што ги криела до тогаш сите други, бил огромен за да може да биде засолнет некаде, стоел среде собата, а таа висела, како играчка на неговиот врат, здрвен и со отпуштени раце, целиот грч, пред да се впушти во она, каде што го повикувал допирот од нејзините колкови: „Дојди колкав си, одлупи ме, сева, стори ме црвена, усвити ме, како да сум била в постела со сонцето, дојди...

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А таа, стројна жена во четириесетите најубави години, како да му го слушна мрморењето и клетвата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А таа не се оттргнува од него и во длабочините на нејзините зеници наѕирнува занесена податливост.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ќе се изјазам по стеблото на лозницата на чардакот, а таа горе чека, потреперува како лист од трепетлика, по кошула, на градите грее месечина.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А свршеницата не се огласува на неговото довикување зашто тој е во темнината, а таа е таму откаде што блика светлината, нема да дојде, а тој нема очи да ја види... останува само во неговата душа...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Малото полека го спуштив во водата и тоа преташе весело, а таа, со клатење налево - надесно, се преврте на грб и со едната нога го јавна овој нејзиниот, па се исплашив дека ќе му напукне бутна коска и им го подадов Барбариче... и, кога првата капка ја допре, таа веднаш го прострела со поглед и навежбаниот се исправи, го грабна детето и го свитка во бањарка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И може секој да лаже, ама очите, спуштените капаци што ја голтнале шминката, а таа не сокрила ниедна од брчките и само кога долго ќе трепнеш, плус со задршка, ќе заличат волшебно Тие и сјајот во нив што некој го изгаснал, исто како ламба во мракот што со плесок на две раце се гаси.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А таа, дотераната, стои до него и го држи тенџерето. Чека риби.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Наплати ги трите!“ е реченица од сопруг кој ја љуби жената своја, ама и некоја друга едновремено и паралелно, а таа, во моментот кога ѝ ги подавам ќесите веќе му простува, а не му била ни лута, и таа во некоја друга куќа е втора.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не дека детето се пожали некогаш, нему му беше битно да го наполни стомачето и ништо друго, а таа сакаше работите да тргнат на подобро и да се вратат во она друго време, кога можеа да избираат меѓу два вида паштетка или крем.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ситно сечи го кромидот”, „Убаво измеси го месото”, „Не штеди на кашкавал... нека биде шарска баш!”, го слушав нејзиниот глас додека од долниот балкон му делеше инструкции, а таа, веќе здружена со сите фамилии, распиштолена пиеше кафе со Фиданчо и неговата половина.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А мангупот ѝ беше зел и мерка, па и алиштенца од мајка ми ѝ подаруваше за да ја поткупи, а таа одбиваше да доаѓа зашто почнал и да ја штипка и да ја срамоти, а тој само ја „мувал“ - така ми рече кога го искарав.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не се тие лесни девојки“, ѝ рече кога се разделуваа, а таа знаеше дека следниот ден, во „комбинованата“ соба ќе бидат наредени, како по стар муслимански обичај, сите подароци, обесени на закачалки врз корнизот, за да може да ги покаже, како и букетите спакувани во целофан и наредени накосо на сите долапи во регалот, нормално без вода.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Од нив небото на Потковицата никогаш не е испразнето, нивните страгорења и нивниот цвркот, во пролет и во лето, како водопад се истура во тишината, а таа во себе ги прибира и другите притоки на гласови, оние на жегалците и жабите, за на зима, таа, тишината, под високо настожен снег сосема, сосема и сѐ да поплати.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само ги слушаш, до доцна во ноќта, како тулуликаат волците во гората и како жеравите, прелетувајќи ја Потковицата, одат некаде на југ, кликтаат јадосано и осамено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Јас стојам така, одвај ја крепам, ја закрепувам, а таа ми плаче на рамена. Истура солзи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А таа стои, малку погоре, ја држи Горица за рака и чека.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сам си велам, сам се слушам. Се искачуваме нагоре, на планината, а таа висока, камен да фрлиш од врвот нема кај да падне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си зема сливи од таблата и си мези со ракијата. а таа пуста слива е блиску до патот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А таа радосна оти малку ќе здивне од копањето оди и ни носи. Таа носи, ние пиеме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Отидов и кај Сивевци, ја прашувам жената негова, а таа се чуди, се крсти и се домислува, - Велико, да не си сонувала нешто, ми вели, да не ти се јавил на сон Неделко, ми вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Јас ги отпетлувам предниците, а таа отрчува да му јави на Јона.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се мрцкаш и слушаш: - Јас ѝ велам јариче, таа ми вели кукурек, а јас ѝ велам потполошка и синоличка и перуника и божурика и змијско грозје, а таа ми вели: змија да те касне, здрав да не си!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

еднаш, за една иста коска се фатиле со едно куче и се наттргуваат, си ја отимаат коската, се дават, крв им тече од ноктите и од забите, на Стевана, ко вода му се нишаат забите, не знам кај беше ова и не знам кога беше, јас мислев во цвеќе ќе ја најдеме Македонија, а таа во казан клаена и сите ѓаволи играат околу неа, ќе ја посееш жито, а кукавици ќе ти никнат и после не кладоа да вежбаме војнички работи, фронтот е како кај Бигла, а ние како кај Зајгазица во ливадите вежбаме: напред, назад, клекни, легни, а командирот, некој добар, Благоев го викаа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сеедно, си мислам, веќе нема излегување со тебе. – Враќај го – велам – да му се сневиди!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Четворица сме: јас, жена ми, ќерка ми и син ми; јас: маже со мустаќи, без власт, без сенка, со песна в раце од Давид Авидан, превод од хебрејски на Жени Лебл, понизок од жена ми, а таа не мора, ама се наведнува, се спушта со телото кога сме надвор и еднододруго, некако да се изедначиме, да го избегнеме подбивот, ѝ велам, како успеваш, а не, вели таа, толкава сум.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Гледам, пауза. А таа шетка на паузата. – Добровечер – велам. – Добровечер.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се врволкам јас околу неа како петел, а таа се кикоти и ме предизвикува да ѝ давам комплименти.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ја однесе да ја гледаат Младата Чехинка, а таа се почувствува горда седната до него во првиот ред од театарот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Може да ви се слоши. А таа: – Не, – вели – свикната сум. И го зема четвртото.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Луѓето како јас имаат последичен праисход: велат веќе речени работи кога на пример се спомнува сексуалната егзалтација: еби си мајката, фати џенем, вит не видело и невиделица, така за луѓето како јас, така и јас: еби си мајката, оди.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

И вчасот со комотен чекор ѝ се приближува на чинијата, го зграпчува она со крем, па го лапнува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој ѝ кажуваше приказни за далечни земји.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш мене ми удри крв во главата. – Враќај го – велам – назад!

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

А таа измешаност на болка и црн подбив кон жените и кон мртвите, или кон некои трети, што се живи и мртви, е нивен крик и нивно кикотење.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

А таа е толку тешка за носење. Со секој следен поклоник, расте сѐ повеќе и повеќе.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

А таа верувала дека душата на брат ѝ ги има исфрлено тие нацистички одликувања.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А таа сега од една крајност премина во друга: им се насмевнува и кога треба и кога не треба, им потфрлува благ збор и кога треба и кога не треба, не им оди повеќе по петиците и не ги следи како порано, не плуска со камшикот низ просториите, не испушта грлени гласови како порано, ами постојано пушта музика од грамофонот внесувајќи весела атмосфера во Пансионот; ги повикува одвреме-навреме во канцеларијата да ги почести со пијалак, та кога ќе потпивне малку повеќе, лицето го расцутува од смеење и веселост и потпевнува со глас како славејче.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

- Не, ништо, велите, простете А таа ќе ви одговори: - Догледање, повелете пак! - притоа длабоко ќе се поклони, чудесно, маѓепсно, ќе ве дамлоса.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Тој ја потфати за раката, ја приближи до себе, а таа малку уплашено погледна наоколу, некој да не ги гледа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој се вљубува во неа, ја запросува, а таа, од благодарност прифаќа да се омажи со него.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Раката на Томаица се тргна од раката на Петар. Тој се сврте, ја погледна, а таа веќе ја имаше отворено чантичката, и бараше нешто во неа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тој ѝ климна со главата, а таа само срамежливо се насмевна и го трга погледот на страна, чувствувајќи како ѝ шика врелина во лицето и како врвовите на ушите ѝ горат.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

А Томето, наместо да им се радува, уште повеќе треска ја тресеше, гореше како оган, светлата, сјајна кожа и пожолте, а таа беше во бесознание....

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Дојде и сестра ми Борка да ни помогне и така си разговараме, а таа ми рече: Миле, засега не ти треба да се мажиш. Војна е.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Првпат некое момче да ми пишува! Го прочитав писмото и сакав да ѝ го вратам на девојката а таа не сакаше да го земе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но, кога го видела колку е низок и малечок нејзиниот свршеник а таа висока и јадра, си рекла – сепак, сполај му на Господ, тоа ми била среќата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во еден миг тишината ја нарушија силни врескања, јас тргнав од каде што доаѓаа пискотниците, по патот сретнав една медицинска сестра, па ја прашав што се случува, а таа ми рече: „Почина човек“.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Никој не развража пред тоа, а таа го виде него!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Надвор поштарот одеше од едниот до другиот влез и прашуваше за некоја си Чана, а таа токму тогаш влегуваше во црната уста на влезот и грабнувајќи му го од раце одвај пропелтечи дека таа е Чана и дека ова писмо го чека со денови.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А може затоа ме пика во пазувата за со рацете да стигне до неа, ѓомти случајно, а таа кучката, ќе се таи и ќе се насладува.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А таа одврзана не лае на секого! — се насмеа и се опули во Неда.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На кинисување Нешка се засрами да си ја земе китката, ама Тода, како мајстор од занаетот, ѝ намигна со око и ѝ ја покажа, а таа тоа чекаше, ја грабна и ја завитка во ракавот, велејќи и фалејќи ѝ се на Тода со главата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А таа ноќ Неда сонува: како дошол некаков аскер со крстови на капите, со бели коњи под забите.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сите веќили од селата располагаа со собраните дарови за манастирот и даваа по нешто во општата Сталева ќесија, а таа од ден на ден се полнеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А таа откако се сети оти пак ќе треба долни крај да „дере јарци“ само на тоа мислеше.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Попот ќе оди со сватови по снаа кај Рожденката, а таа — кај Анда.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А таа пак беше ја пратила ќерка си Стојанка да го крсти и ова девојче.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А таа, ене, само му дава ишарет што повеќе да свири.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сите ја сисаат, а таа и понатаму дава и раздава.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Едниот од нив ја зграбил Рада го видов добро со мојот двоглед во скутот ја стегнал и нешто и блада а таа му фрла курвински поглед

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Црни горо црни сестро и животот црн чмае во место другите девојки фатија спонзор а таа сѐ уште дреме на прозор Се к’ти ноќта и зимата црна студот во коски со кубик дрва да учи во студ, да ѕемне под јорган за упис на факс да продаде орган

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Потоа ја сретнав ВЕРА се заљубив веднаш во неа но знаев и да ја изневерам а таа знаеше да прости

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Грижата за светите книги ѝ ја остави на Мајка, а таа на секого од тројцата синови им даде да носат по една света книга, кој Библијата, кој Куранот, кој Талмудот, верувајќи дека Бог ќе ги спаси кога ќе ја минуваат границата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

А таа си живееше со малку, со сѐ помалку. Ќе си надробеше попара со млеко или со јогурт, ќе си направаше некаква непозната супа со секакви тревки кои ги купуваше од селанките на пазарот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Беше уште поопасно, а таа уште похрабра, со повојчето во прегратка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Еден од браќата, лекар, сестрата, медицинска сестра, ѝ носеа на Мајка секакви лекови против главоболка, за смирување, разни сирупи, за деца и за возрасни, витамински препарати, а таа беше здрава, поздрава, за својата возраст, не можеше да биде.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ја прашуваа бабата Депа, а таа им велеше: - Не беа сите три за одеднаш да се породат... Некоја требаше сега, а некоја подоцна... Но стравот од оваа неизвесност им го забрза породувањето...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Победата на Француската револуција убедливо ја покажа трошноста на сето феудално општество, за кое порано непрестајно се тврдело дека е вечно и незаменливо, а таа исто така од темел ги разниша сите оние учења што претставуваа во овој или оној вид идеологија на феудалниот поредок.

„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)

- Нели ти реков дека мојот пилот ми имаше зборувано за таа прекоманда.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Бев заустил да прашам случајно да не се случило нешто несакано, непредвидливо… а можеби имав речено… или спомнато нешто необично, бидејќи наслутував делови од некои патеки… но Дуда се чинеше толку несреќна додека доаѓаше или си заминуваше… и тогаш сфатив дека Дуда всушност ми раскажува за себеси; за проблеми што се чинат толку тешки а таа храбро шета по нивната смешна страна.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А таа вчудовиденост можеше да се протолкува истовремено и како прашање.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Миграции Наведнати за да ја допреме со рацете, со очите, со думата тонеме во безсознание сѐ додека не се привикнеме на агонијата лепливо индиго на амнезијата нечитлив препис акутна миоптија мултиплицирани глетки сѐ додека не почнеме да наѕираме тихи обриси да насетуваме смисла а таа, пес бездомник куче скитник шуткана натаму-наваму зависно од традицијата од стомакот во гушата, во душникот аурата, срцето долж стопалата по врвовите на прстите, ко подноктица сателитска антена inter-link, inter-face нешто невидливо нечујно светликаво мрачно мазно бодликаво нешто кое држи до себе и до слободата за да може да влегува и да излегува кога ќе посака, да лунѕа севезден ни таму-ни ваму разбиена идеално дома, не-дома таа, а не-таа своја, а не-своја секогаш кога ќе се разместат фигурите ќе се затнат вентилите огништето се згаснува наидува поларен студ - 51° Целзиусов пука филмот прскаат шавовите напукнуваат ѕидовите се прецртуваат границите се митари митот!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Околу нашата гуска во матната вода се собраа неколку помлади примероци од нејзиниот бел род, две, три, четири, а таа, за разлика од претходната средба на суво со сивите далечни роднини, сега почна да им гука, да им се умилува.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

А таа им рече: - Аманетот на мажа ми за среќа не бил, но белки за добро арен ќе биде.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

А таа, нестрплива, место да влезе, притрчува до џамот, лицето ѝ спотнато и озарено како зрела кајсија, и вели: „Беше“!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

На полуматурската вечер ја покани на танц, а таа му одговори мавајќи го со топчиња ископани од носот.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- Не се мешај во машките муабети! - ѝ подвикна дедо на баба, а таа поцврсто ја фати фурката и, вртејќи го вретеното налутено, излезе од одајата без збор.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

- Срамота! - подвикна пак и рече: - Нашите браќа таму се борат - крвават - тој покажа на кај Бела Вода – а таа Бела Вода - планината над Герман, а од таму, од Отешево како на дланка се гледа и Лунѕер и Врба - Јани покажа на широко отворената дланка - како да ги имаш на дланка, така се гледаат...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Застанав над неа, ѝ намигнав, а таа одвај најде сила да се насмевне... Ја бакнав в чело...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Албанскиот муслиманин често се женел со рисјанка, а таа со ќерките одела во џамија, а пак тие со мајка им муслиманка оделе в црква.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

ВГ: Како ќе го изведат тоа на филм? Нема Неуроромансер, втор дел.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ТЛ: Кејс и Моли имаат деца? ВГ: Син на Неуроромансер.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

ТЛ: Една од прекрасните работи во Неуроромансер е тоа прекрасно другарство меѓу Моли и Кејс. Тој ѝ пее додека таа си ги трие брадавиците а таа му зборува и му раскажува.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

- А, таа? - А таа се изнасмеа и отиде да вози ролшуи со еден мрсулко од шесто одделение.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Од ноќвите, од онаа страна до мијалката, извади сомун леб, ѝ го подаде на средната ќерќа, Мара, да им го даде, а таа остана кај мијалката да го оплакне котлето.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Уште се работеше на зградата а таа влечеше малтер со една друга Егејка, исто, знаеше дека се почнуваа други згради подолу во бавчите и работа ќе има за неа сигурно до идната година, таа сепак појде до Трудот и потпраша за работа во Монополот, повикувајќи се на една белешка во која стоеше дека работела некое време во Монополот во Прилеп.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Потсетувањето на настанот ја наполни со болка и набрзина ја забриша Пела и ја стави да спие, а таа се врати во бањата и долго стоеше под тушот полевајќи се само со студена вода!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Пелагија се стаписа на местото, се стаписа од благиот глас на жената и полека, полека, со така да се рече надчовечки напори ја заврте главата и жената влезе во нејзините очи веднаш тука зад вратничката, а со неа и целата градина и куќичката со последното сонце плиснато по белината на ѕидовите, и вратничката се отвора на внатре, насмеаната жена ја влече натаму, ѝ прави пат за да влезат во градината Дојдете, златни, да си поседиме пред мојава врата, со денови, мори златна, да не речам со години, те гледам поминуваш од тука со момичево во рацете и со некоја голема болка во лицето, одамна сакав да те поканам да ми влезиш макар во градината ако не во куќата! и Пелагија нема сили да се спротивстави, таа дозволува мекиот допир на жената да ја води по патчето сѐ до поплочената ширинка пред вратата на куќарката каде што има малечка масичка и неколку столчиња без потпирачки наместени околу масичката и веќе седи на еден од нив, а на другиот до неа малечката Пела, и уште, уловува дека тетката седнува до неа без да престане да зборува Ако си калеша и со црно во срцето, ти си убава, и не знам дали има поубава од тебе, и по лицето ти се познава дека си и добра, твојата појава зрачи добрина! и во исто време претрчува внатре низ отворената врата и мислиш дека оди натаму а таа се враќа со подавалник на кои има чинивчиња со слатко и пресна вода во стаклени чаши Добро ми дојде, златна, во куќава, ајде, касни од слатково, јас самата го имам правено, онде од зад куќи, имам две дуњи, погледни, како сонцето што свети така и тоа свети, како твојата невидлива светлина, златна, како твојата невидлива добрина, златна, а тоа што свети во исто време и боли, мила, твојата невидлива болка, касни, заблажи се, ти ја знам болката, со денови, со недели, со месеци сноваш по уличкиве и бараш брлог оти онаа коруба сега е зграда, ене ја, ги надвишува сите куќи и вие морате да се иставите од таму, е, златна на тетка, не знам зошто, ама моето срце те одбра тебе, така да знаеш, те одбра тебе и оваа топка радост и оваа жолта заштита, вие да ми бидете радост на старост!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ама не, децата како да ѝ лазеа по мислата, туку се нафрлија и неа да ја гушкат и бакнуваат, а таа тогаш избликна во едно Оф оф оф миличкте на тетка!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Малечката Пелагија не ни го слушна своето име, ама мајка ѝ ја завлече кон средината на училницата и ја седна во една клупа, а таа самата остана простум во празното меѓу двата реда клупи.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Неколку пати стануваше да ја призне момичката од што не можеше да заспие, а таа ни помрдната, ни отскриена.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Испраќа еден блесок од очите кон Пелагија, а таа, иако притисната од наплив на многу мисли, станува свесна за тоа и ѝ враќа опул со огромна благодарност не изустувајќи ни еден збор.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Ја преврзуваме Струма Количовска, а таа само нѐ бара.