а (сврз.) - ти (зам.)

- А ти мислиш дека човеков е сега дојден, - ми вели таа мене ставајќи ми на знаење дека роговите сум си ги имал на главата цело време додека поради верност сум се воздржувал да згрешам со оваа жена која со толкава љубов ми се подава.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Греота е идентитетот на Балканот! – ми вели тој со нескриена зачуденост. – Па денеска цел свет е во потрага по својот идентитет, а ти сакаш ние да живееме како баби, да го заборавиме сопственото минато.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- А ти, јајца ли носиш, пријателе?- праша граѓанинот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
- Тогаш ајде, води ме дома! - рече селанецот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А ти, значи, што доби? Го искина животот покрај човек нечувствителен кога си ти во прашање, ете, паметам, една вечер, иако сите бевме поднапиени, се вомјазивме кога наеднаш тој стана и рече: Абе, што сторив, требаше уште во дванаесет да ја земам жената од абортус...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
2. Ако ова дрво овде е багрем, тогаш куќичката за птици е закачена за моето десно рамо, поилото за пчели се држи за сламка а ти си со Девојчето од другата средина, не ти се допаѓа преводот и ги фрлаш презреаните сливи кон косовата прегласнот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Сакав да поседам подолго, ама место не ме држи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„А ти - за инает! Престани!“ силно ме стегна за рака. „Олеле, боли!“ извикав.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Блеки, немирко низаеден! Така ли се бега од дома? Јас те галам - а ти си сакал другари. Е, Блеки, Блеки...“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тато се шегуваше со мене: „А ти - клучарче на тато! Што ќе речеш? Ми се гледаш некако потпораснат, позрел“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Клинциве летнаа како мушички. А ти ми велиш си бил водач на јуначишта.“ Тоа Џеронимо фрли лоши зборови по нас.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Секој го викаше како си сакаше, а тоа се вртеше, трчкаше - де кај еден, де кај друг - мило рунтаво црно топче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Занесени во нашата игра не забележавме кога дошла Кате од третата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Се лутам и како од некаква далечина го гледам тато.“ На крајот баба пишува - Убаво ми е.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- А ти колку шитна од новиот албум? - му поставуем контра питање - А бе не испечатија многу.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Првото што го рече, кога ја постивна возбуденоста во градите, тоа беа зборовите што ѝ ги промрмори низ заби на жена си: - А ти пак... роднините...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ги симна полека штиците, ги нареди на скелето и така испотен и задишан, без да здивне му се сврте на работникот и му рече со зарипнат глас: - А ти зошто навредуваш?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- А ти што наваму? - праша измеќарот. - Барам едно загубено теле. Два дена го нема...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„А ти сѐ така моќен и бесчувствен ги распаруваш облаците!“ му се обрна во мислите Бојан на моќниот карпест врв.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А ти не се плашиш ли? - Па, не знам. Но сакам да видам како е горе. И да погледнам оттаму. Никој досега не погледнал...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А ти сѐ издржа, а? - Издржав. - Прости ми, чедо, прости.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А ти, гледам, си се исушила. Држи се! Гледај ме мене, де!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Би морале да успеат, разбираш! - А ние мораме ли? - Јас морам, а ти чекај ме долу! - рече Бојан и зачекори по стрмнината.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Откако си ја исрка теглата со слатко од бели цреши, зашеќерено или не тоа си знаеја тој и братучедата, младиот Курназ му се сврте на Ване: - А ти, Двојаков број два, од каде и каде?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Од двете страни е на грмадата од планини , повеќе во карпи одошто во красти, меѓу нив е бунарот на небото по кое се расцветуваат и прецветуваат од облачиња во пропатување, а ти си сред еден усој во кој сонцето само ќе наѕре и зиморливо ќе се скрие.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Претрупан со шаренилото на асортиманот, тој не можеше да види сè додека не се наведнеше до отворот низ кој ги примаше парите, а ти ја подаваше бараната стока.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Знаеш дека сѐ е завршено, сѐ е готово, во тебе се одвива погреб, во твоето срце, со луѓе во процесија облечени во црно, тие го оплакуваат умрениот, а тоа си ти, а ти сѐ уште си жив.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Јас треба да учам. А ти си мал и не одиш на школо.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А ти учи од него, оти тоа што го глаголи не е отров: та нели отровите, во мали дози, во капки само, како и мојата ука на преподавањето сказанија, се користат како лекарства за болки?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И ме гледаш, и се разбираме со поглед, и јас подавам рака, а ти клучот ми го даваш, оти знаеш дека првпат јас самиот сум решен на твоја страна да бидам, дело гнасно да учинам, за да те спасам од логотетот!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Иван се насмеа. Но онака, без да пушти глас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А ти немаш видено пијавици? - го прашав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Душата ти е болна, дробовите ракија ти ги гризе, а ти лежиш и молчиш.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А ти придржи го за раце, ми пречи да го лекувам. Од каде сте вие?
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А ти си ајдук. Крадеш од мајсторот слатки и ги продаваш за цигари, избувнав ненадејно.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Малку како зачудена застана кога ме виде дека лежам. - А ти, суртуку? Една педа и веќе апаш!
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А ти веќе не разговарај со неа. Таа мене ме гледа.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Кузман ми ја спушти тешката рака на рамо и шепна: - А ти знаеш ли? - Не. Што? - Колат рисјанчиња.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ти, Пенчо, в капа и в пазуви, а ти, арслане, најпосле ме забележа - в бовча.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Кој ти го скршил прозорецот? Ние не сме апаши а ти, ако сакаш, тужи нѐ в полиција.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Толку цвилам што боли, а ти не сакаш да те обвинат за малтретирање животни.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Градот се менува а ти старееш, тажен си што не си се прилагодил на тупси-тупси кафаните, бронзените лавови и барокните мостови, и што веќе немаш храброст ни да се иселиш.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Чувствуваше дека повеќе никогаш нема да ги види ниту бањите, ниту Виенските Шуми, и затоа во нашите разговори се сеќаваше на некогашните летувања, на она што се случувало тогаш и таму – збиднувањата со внуците, разговорите со Зигмунд, Роза, Марта и Мина, а потоа гласот одеднаш ѝ се менуваше, и само ќе речеше: „А ти во тие лета остануваше овде сама.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во едно од попладнињата, откако ги изнесов столчињата на балконот и ја поткрепив мајка да седне на едно од нив, забележав дека на работ од балконот лежи мртва ластовица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сенките биле продолжени со коси сенки по земјата. Се испитувале и се препознале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ти не прашувај ме за молепствија - чумата ги коси и игумените и дијаците. Да.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- А ти, честит пашо со чалма на окото, дојде во Лесново по воденички камења а се вртиш околу тресиопашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се струполуваат врз своите сенки во најстрашни маки: од ноздрите им капе лилава крв, очите прскаат како костени на огниште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас в гроб. А ти? - И јас, Фиданке. (Крик, Пцост ...).
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Други раскажуваат. А ти го чекаш и го ловиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нека те носи ѓаволот, и тебе и твоите закони. А ти нели се влечеш на мев по цицлестана анама?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Фиданке, дојдов. Штама, во селото како да немало пци. И пак извик. Погласен. (А ти, Арсо, начека село без кучиња!)
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ќе појдам со тебе. - Каде, во која пустина, арамијо? - Каде ти, таму јас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не сум слушнал ништо од него“, реков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Чекај, ти ли си тоа, Доце? - Јас сум, пашо. Си ги заборавил нашите закони.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наслушнувал, чул. Извик, потоа шушкање во тревата и птичје мешколење на гранките зад куќата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
ФЕЗЛИЕВ: (Резигнирано.) А ти си будала. И тоа многу.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Туку, наместо да расправаме такви глупости, јас имам поумен предлог: предлагам да си останам на моево стражарско место, а ти да си отидеш кај Госпоѓа Христова.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Те тера да се возите по ескалатори, а ти веќе визуелизираш: невино го пружа ноџето нанапред, испотената рака се лизга, и тој паѓа во слоу моушн додека целиот трговски занемува.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
А требаше, та ти мораше да сториш нешто сосема друго, барем да покренеш нешто, да дигнеше некаков глас, да запрашаше, да ја испразнеше својата разгневеност во некоку прашања. А ти, ти измолче за сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А ти, ела малку по мене“, и Башмајсторот замина покроце кон бараката, зборувајќи како за себе: „Си нашол работа, аирлија нека ти е, само мене ми е страв да не би да биде ова сѐ што ќе ѝ однесеме на мајка ти“, а оној едно време гледаше по Башмајсторот, се подвоуми, Башмајсторот ниеднаш не се обѕрна да види доаѓа ли овој по него, чекореше спокојно, и најпосле оној замина кон бараките.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сигурно е ужасно, мислеше Змејко кога сеќаваш како нешто ти недостасува, кога сеќаваш дека си останал без еден дел од своето тело, кој ти останал некаде незабележано по изминатиот пат зад тебе, во сите изминати денови, а ти си продолжил носејќи му ја празнината, постојано чувствувајќи се прогонет од тој недостаток, сѐ дури вџашувачки неочекувано еден миг не те натера да го побараш, и додека не откриеш дека си останал без него. Каде ли го загубив, мислиш, каде ли?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Е, драги мој, човечки е да се простува, а ти и твојата мајка предвреме ме прогласивте за курва.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Куќата не ни е малтерисана, бањата несредена. А ти ми спомнуваш кола.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ти ја навредуваш, Ана, она женското во неа го навредуваш, а ти не умееш да ја почувствуваш навредата за самиот себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Од црвената длабочина изронуваат неговите другари огорчени, згрозени, непомирливи: „Ја исполнивме обврската! А ти?“
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А ти, глупав, апстинираш ‘ко евнух... во целибат со години.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Ама, чичко Славе, па луѓето имаат проблем, а ти немаш поим ни од треви, ни од медицина, а башка грев е “- се ужаснувам јас, а тој ми вели: „Зошто грев?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Па, си земам за слобода да речам дека е најдобро да си ја тркалаш железната пара на бош и да се дружиш на пријателска база со двајцата, додека не му здодееш на младиот, кој секако има помалку трпение од возрасниот, кој, пак, знае да чека до бесконечност затоа што е каваљер, а ти си неодолива.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А ти, во рикверц ќе бегаш, исто како сега, додуша во автомобил.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А башка, не си веќе проста. Па постои и контрацепција, а ти не си симната од планина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас - како Снешко декемвриски, а ти смрзнати грутки снег, со срце врело зашто ќе се врати оној „првиот“... и пак со љубов и поглед ќе ме топиш мене. Твојата снегулка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На само 45 степени, плус уште толку покрај жарта што, се подразбира, сама мораш да ја одржуваш кршејќи ситни гранки дрва и да ги потурнуваш во огнот, кој веднаш ги лапа, а ти кршиш нови и спотинаш оган постојано.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- А ти молчи. Никому ни збор да не си кажал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Не можам, вели. - А ти? Другиот молчи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Волшебна песна ме носи во црвен виор, а ти знаеш - јас го сакам саксафонот. И гитарите.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Како тоа, помниш ли, има повеќе од една година, јас се готвам да се женам, а ти ми ја стори бегалка свршеницата?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Петлите и да не пеат ќе се раздени, велам, а ти оди и носи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе седнам во окопата и ќе си речам во умот: еј, Јоне, Јоне ејди главо главино, стравот ти го стегнал газот, а ти ги опулил само очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ти окара некој однавала, а ти скокаш и го фаќаш в гуша. Ко Арнаути скокаме на пцуењето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Е, сега Лазоре, велам, јас ќе одам ново гропче да копам, а ти да си таков, да го заколиш телено, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ќе ти пушти, а ти ќе му ја свртиш главата. И толку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А дали ќе се плаќа работата, праша некој, што ќе се добива за работата. - Ќе добивате леб, вели војникот, а ти да не сакаш и чин.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сега, ко посрано дете се мешколи пред нас, си мислам, - За држава треба цар, даскали, доктори, писари, вели војводата, а ти имаш само болви и болвосерки.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој ќе те удира, а ти ќе се превиткуваш, ќе потсинуваш, ќе се собираш копец во вратот и во срцето, ќе ја собираш устата, ќе ја собираш раката и, примижувајќи пак ќе ја подаваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ти се клекнам на умот, ако можам некаде да ти го најдам, му велам, оти умот стои в глава, а ти го носиш во газот, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А ти - оди си. По децата свои можеш и утре да дојдеш. Си судел, веќе не можеш.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Има повеќе од една година, јас се готвам да се женам, а ти ми ја стори бегалка свршеницата?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Клетвата си е клетва, зошто не пазеше? Жена ти е трудна веќе осум месеци, а ти за сето време не спиеш, се сушиш, спокојство немаш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„И ќе ве пцујам, тебе и сѐ што е твое, ваше. А ти, крџалијо, дојде да ме убиеш.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Страшно е кога некој те гледа право во уста, а ти се озабуваш покажувајќи ја својата очевидна несовршеност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А ти ќе плачеш тивко без солзи во тебе, тогаш ќе сфатиш како боли душата на една жена....
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Тивко, полека умира по еден дел од мојата душа.. а ти молчиш нигде и никаде глас...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
„Ти мене ме лажеш! Јас трошам време да разговарам со фини, богати луѓе за тебе, да те вдомам во куќа во која ќе имаш добар живот, а ти мене ми се спротивставуваш, ми вадиш некакви модерни теории, ми криеш, прајш работи зад мојо грб и излегваш со непознати??!?!?
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Камбо тогаш ми рече: Миле, ќе кажам дека јас ја прекинав колоната, јас сум Циган и не е штета што ќе загинам, а ти си убаво девојче и ако загинеш цел баталјон ќе плаче, а кога ќе чујат во селото и тие ќе се расплачат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Уште гроб му градиш и чест му држиш... Јас не давам раска да падне на тебе, а ти?!
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Домаќинот мој, дедо ти Петре, секогаш се враќаше од печалба - и ми ги кажуваше сите премрежија - а ти, самсамо моменце?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
„Како си тато, се држиш ли?“ А ти со наведната глава седеше на столицата покрај компјутерот и одвај кажа збор, два - не можеше повеќе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Ама, ајде човеку! - му рекоа. - Нам ни се заканува катастрофа, а ти...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мајката Дора има еден рид, а ти друг!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
ЉУБА: Жити бога, не почнувај да размислуваш. Јас се изморив и самата не знам што зборувам. А ти ситничариш во врска со зборовите. 202 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
А ти, Аљоша, успокој се... Прибери се... Никој не жедува да ја пролее твојата крв...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Помал отпор е кога човек те прашува едно а ти му одговараш друго, или буквално е поголем отпор? (Ние, ко сурфери, разбираш сме стручњаци за отпор, па оттаму заинтересираноста.)
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не ти ја давам! Дадена е!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
(На Симка). А ти, кучко ниедна, назад! На легало!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Крле гледа дека таа ја води водата на нејзината, ама и на неговата водеиица, та да не обиколува леводесно, таман таа заврши, тој ја бапна пред обете: — Е, море, шо ќе барам јас наки-ваки сиромашки ај дај ми а ти! — и се испули во Неда, се понасмевна и го запре здивот да го чуе одговорот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дигна ли рака на мене, само една шлаканица да ми удриш, знај оти таа декика си ода кај браќа ми, а ти т'чи си а главата со децата како знајш, — му рече Доста на Илка кога навистина еден ден по една голема Митрина тужба Илко ѝ подвикна и нарипа и тој да го последува брата си Стоја — да ја удри Доста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега нека ни прошчава, ако е гостин Ило, нека тура, а ти борави.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Преѓеска те гибна Стојо оти не се жениш да ми помогне етрва, а ти веднаш сакаш да a замениш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Знајш оти овде кој останал вдовец ретко да може да се прожени. А ти, пред носот кај му и зимаш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Збунетиот оџа те гледа без да зуцне, а ти изнемоштено прошепотуваш: „Добровечер... примате ли?“.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Насекаде се шири мирис на печива и слатки колачиња и чоколадни зезалици, додека од секое ќоше одекнуваат божиќните песнички... а ти седиш сам на аголот и мечтаеш за идниот Божиќ, во којшто нема повеќе да бидеш странец и шупак во овој магичен свет!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Јас без плата, а ти со палата јас без покрив, а ти со три ката се колнеш во ќерката, таа малата на крај до балчак ти ја еба мамата Татина миленичка еврата ги спичка со дилерот Лука хорс у вена пука судбина лоша те погоди малер слушам и жена ти имала швалер
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
А ти уште ме гледаше со стаклени очи. Се исплашив.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А ти, славенику, не знаеш: во улицата скришум ме следат од прозорците, ја мерат мојата внатрешна температура и знаат дека тоа не е се, дека кловнот има уште точки со кои ќе настапи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
А ти ни беше единствениот учен адвокат, со диплома дури од Цариград, кај кој си наоѓавме дерман во небиднина, сите и рисјани и муслимани.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Ме прашуваш за човекот на џамлакот а ти сигурно и лично го познаваш? - Цената на одговорот е иста!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ти мислиш – се исчудуваше упорниот иследник. – дека јас треба да бидам лековерниот професор а ти итриот студентот кој е спремен да ми пружи на располагање само делчиња од своите знаења.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А притоа знаеш дека ниту јас сум професорот ниту пак ти се наоѓаш на испит по знаење.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еј, не се бакнавме! се сети и подзапре дури кај првиот свиок на скалите, ја крена слободната рака во знак на поздрав, испрати еден воздушен бакнеж и исчезна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Штотуку влегов - се правдаше Господ Саздов. - А ти доцниш!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ти беше првоборец, зарем не? - почнав, а уште не бев седнат. - Бев. И уште сум. - Знам - реков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или ќе свртиш по некоја друга уличка што само ти знаеш да ја смислиш! – ми зборуваше таа сета обесена на мојот врат а сепак чудесно лесна!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Со денови посакувам да те сретнам а ти постојано ми се измушнуваш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А по колку чашки добиваш од службите, за информациите што им ги носиш?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И додека повторуваше Доцнам, доцнам, а ти ме зазборуваш ја отвори вратата и отрча по скалите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А ти? Почна да им веруваш на хороскопите?“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
25 но ти не се враќаш само јас се играм и во занес, и во очај зашто ништо нема моќ нема такво време ни таков живот обнова нема близина блага ни блаженство зашто далеку одовде ги нема милите предмети нема реки ни планини нема езера ни миризби и кајшто ги има зашто сѐ е црвен кантарион отсега па натаму лековита но горчлива пресеклива трева, жива лава и сѐ е грешка и нема помирување и другото е друго, трето и сѐ се брои а ти си единствена, неделлива грутка, Младост и мака и мак, и зрнце царевка царска приказна полна пресврти и препознавања делби и разделби неразрешливи заплети - и душата ти е водена низ мрак од незнаење кон знаење, трагично, Аристотеле – зашто некој ја негува уметноста на фугата бегството, селидбата!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
За да се велиме човечки мораме да се делиме Песна ме души, Матеа и Вавилон се руши, а ти, а јас... ***
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Затоа вдахновено проповедај: едното е поделено на безброј цареви и арлекини скрбни и среќни нееднаквоста е врховно начело на Целоста, универзумот луминозен сферичен, фокусиран нематеријално материјален а ти кој посматраш, сфаќаш: генијот е разорна будност на супстанцата ѕвезден јазол на белузлавото јајце знак за дослух меѓу телесата данте, шекспир – параболи!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тишината те плашела единствено кога си била во друштво со други.  В зори ќе се зари, озарено лицето на светлината а ти меланхолично ќе се обидеш да ги отстраниш флеките на Луната да се исправиш на нозе небаре го држиш цврсто во свои раце универзалното клатно на рамнотежата             небаре си нашла решение како да излезеш на крај со депримираноста  божем ја игнорираш и ѝ вртиш грб             ама и грбот има             очи !
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
„Работев цело утро“, рече таа, ставајќи ги рацете на своите вити слабини, „а ти не сакаш да помогнеш? Грми, значи, ќе врне.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
За почеток, јас ќе го збркам глушецот, а ти ќе го фатиш! - строго му рече Ловџија.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Гледаш од далеку јури локомотива право кон тебе, а ти, да те нема.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ти, Бошко, не биди будала.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„А ти, да те прашам, од кога стана, да извиниш, генералица?“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Остави ги ѓаволите, му велам, да си ја вршат нивната работа, а ти гледај си ја својата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Заедно пиевме на пругата, во Соколарци, а и овде, во Штип. Од ист казан јадевме боршч. А ти си единствениот што заштеди“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А ти наеднаш ги отвораш очите и со онаа твоја детска насмевка велиш дека ти не си јагнето што му ја мати на волкот водата од поточето бидејќи си пиел подолу од него, а водата не се качувала угоре и дека не даваш да бидеш изеден. Умното сине на мајка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ПОЦКО: Прв, па прв! Што си ќускија! А што би било кусо да биде и втор, трет...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти се молам не зборувај за тоа, зашто мрак ми паѓа на очи!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: А ти малце задоцни...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А ти, божем, не би сакал таков кум да те венча!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: (Го вади кадифето од џеб и му ги брише чевлите.) Еве, чорбаџи.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ама сто пати сум ти рекол, отворај очи кога ми обуваш чевли, фати ги убаво, со дикат, за топуци, а ти, трап, одозгора! Тоа ли е ред?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А ти може зад селото со гитарата верна би сакал да запееш пак?
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
А ти, гледам, си научила да комбинираш.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
И твојата земја убава со друго име пред тебе да ја крсти, прекрстуе, коските свети народни паднати за слободата, од гробот да ги скорива, по сокак да ги разфрла, и со нив да се подбива, а ти да гледаш со очи да гледаш и да црвееш и нити збор да не можеш да кажеш, да му одвратиш.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
Отворено е широко поле за активност на сите уметници, отворени се сите благородни извори на инспирација, а ти од нив црпиш само фантомски измислици, надуени, пасквили, црно-бели плакати, памфлети, алегории, макар и со лични имиња. Така може секој, така знаат сите!
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
- А ти мислиш дека човештина има во сето ова што го правиме?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
-А ти, мори, да не си некој командир или владика?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А ти, пак, од каде па ти сега тука? Ти, ти не си со нив?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ти ги симнав гаќичките од бикинито по тенките прегради на твоите нозе, а ти ги потегна моите шорцеви под работ на исончаното.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мајка ми се насмеа: - Тогаш остави ја нека вози ролшуи и нека го чека пубертетот, а ти најди си некоја друга девојка што мисли поинаку од неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој е јунак, а ти најлошата тетка на светот, - гневно си мислев, посакувајќи да го имаме вистинскиот спреј од Љубета и да ја прснам за да заспие, па да спие сѐ додека се вратат моите од Кан.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Јас ќе ја држам, а ти донеси го спрејот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Баџата рекол дека другарот Тито со Сталин не може, а ти не си ни кажал“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој со сѐ е скаран, а ти го тераш да биде скаут.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Раната ти жеже, а ти уште на пожешко ја ставаш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Куќата е падната, вели Ристо Коларов, а ти уште ја бараш вратата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сега јас ќе ги замижам очиве, рекол, а ти почни да ме тажиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие пукаат оздола, а ти не смееш да им вратиш, да си го кажеш местото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ами Михајло? Тој не те клава на газот, ми вели, а ти го бараш за на чело.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Тебе ќе ти падне главата, му вели офицерот, а ти жалиш за капата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти свират гранати и куршуми, а ти ги замижуваш очите и си велиш: Ај, збогум, животу!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие кљавкаат по тебе: селски Бугари, селски простаци, а ти не смееш да им вратиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни дава распоред: ти таму, а ти таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето те прашуваат кај да одат, а ти не знаеш што да им кажеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Не грижи се, вели, јас пак ќе сечам дрвја во тајгата, а ти ќе голташ прав и ќе плувосуваш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас во гној газам, ќе му речам, а ти женски лигушки собираш!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа може да прави што сака, а ти не мора да му кажеш на другар ми со кого ќе излезеш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Светот - свет е, а ти - крв и рана, кој го слути твојот жеден плам, и кој слути дека си фонтана кога ноќе поминуваш сам.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
И почнувам: - А ти знаеш ли што значи да се донесе камен од Месечината? Не знаеш, нели? Е, слушај!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сашо: Ама тоа не е вистина. Јас божем ќе те изедам, а ти пак ќе си бидеш жив и здрав.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
А ти можеш ли секаде да гледаш? - Не, не можам, - одговори другата бреза.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- А ти му рече ли? - Секогаш му велам.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Ама затоа ти водиш во „бутање” – се смееше татко ми. – Паметиш лани, кога овде, во Маврово, повраќаше од што се прејаде? – А ти Огне, паметиш кога зимоска, од седум дена, од пуста мрза само еднаш отиде на скијање?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Другар ми Горан на својот глушец мрзливец му има направено вистинска куќичка, безбедна толку што тој нема шанса да мрдне оттаму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Ми побегна Фрањо! – рече. - Пак? – се зачудив. – Колкупати до сега истото ти се има случено, а ти никако да научиш како да го чуваш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Јас обожавам да скијам – не сум како него – одбивав да бидам ставена во истата група.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)