а (сврз.) - тишина (имн.)

Миговите минуваа еден по друг, а тишината остануваше да виси изјаловена, како издишан меур, штура.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Од умна болест“ , одговараа а тишината се повлекуваше и ги оставаше шепотите смрзнато да висат над нив, да ги дави, да им ја пие супстанцата, да биде куп гнили крпи околу гнили мумии.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)