Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Работните услови во АД „Охис“, на почетокот од вработувањето, беа релативно добри – за потоа, во текот на транзицијата, да почнат сѐ повеќе и повеќе континуирано да се влошуваат: на пример, вработените немаа ниту греење, ниту ладење – па зимно време работеа на температури под нулата, а на лето беа принудени да ги поднесуваат жегата и пеколните горештини; мензата која порано одлично функционираше сега е затворена и сл.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Љ Н беше член на Синдикатот на хемија, метали и неметали – гранков синдикат при ССМ, којшто своевремено им пружаше помош и им излегуваше во пресрет на работниците, но подоцна – поради корумпираноста, нечовечноста и свесното игнорирање на очигледното континуирано кршење на работничките права – тој длабоко се разочара и изгуби доверба во него, па се откажува од синдикатот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Горе високо- долу длабоко а на средина јарем во кој аветот ја мами душата да влезе сосила, нудејќи и поубав престој... вожделно, страсно пламено.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А на Балканот ништо не беше постојано, се разбира, освен козите!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Оние што од колено на колено учеле еден занает, а на овчарите им се забранува да бидат и натаму овчари – работа што никој друг подобро од нив не ја познаваше.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А на едно друго место едни безначајни, долни човечиња.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

На едниот, бидејќи верата не му дозволува да има куче, а на другиот бидејќи верата му дозволува, има куче.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

„А на луѓето“, продолжи божем добронамерно, „не можеш да им ја затнеш устата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

На масата пред мене, заради ваквите цртежи исцртувани во часовите на немоќ за јасна мисла и точен збор, се собираа купишта листови и сето тоа подоцна ми создаваше дразба, некој вид иритација, а на целата соба тие чкртаници ѝ даваа изглед на растуреност.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Некому му исекоа премрзнат палец, другему стапало, треќему сите пет прста на ногата, а на уметникот половина стапало. Потоа ги фрлија в затвор.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ходниците на црквата, долги и огромни, беа претворени во шеталишта а на сите страни имаше олтари.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Цела Баварија беше под снег, а на минхенската страница беше уште постудено.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Како што леталото завлегува во зоната на ноќта распослана над Атлантикот, низ прозорецот допира сѐ поскудна светлина, како некој надвор брзо да го свртува реостатот од светлосниот парк на дневната светлина, па океанот добива на таинственост и несфатлива длабочина, а на небото се појавуваат првите ѕвезди.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

По тој повод, на моите демоде образи им дарив долгнавеста О брада, а на брадата долгнавесто луле за грцикање.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

А на сето друго му плукав и ги проколнував оние што ја измислиле неделата за одмор.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од денес натаму, о, Кавафис, престануваат да значат што и да е лажните сознанија за некаква си света должност кон татковината а без себеси, зашто вистина е дека на животот му подаривме само нешто свое а на смртта - сѐ! ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Ми шепоти: доаѓам од кај морето а Хелен уште чека на брегот шета во залезот и копнее: на секоја самогласка од песната што ја пее светка по една ѕвезда а на нејзината коса еден славеј чека да изгрее месечината. ***

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Но дури така Јован и Крсте си ја гледаа страшната смрт во тесното одајче, а кајмакамот и бимбашијата ги трлкаа задоволни рацете, оти за неколку минути или најмногу саат ќе ја свршат и оваа царска работа, по уличето откон битолско џаде се слушнаа прапорци од пајтон, а на местото од пајтонџијата не човек со црвен фес, ами европејска паларија, а до него исто таков друг, со шарен бајрак во раката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Лицето му беше отунато во крв, десната рака скршена, а на устата му вриеше шапка пења.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Пајтонџијата ги стегна уздите и коњите се исправија на задните нозе; почнаа вознемирени да тропкаат на едно место, баш пред кајмакамот и бимбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Па овој готов, зошто да арчам куршумот, бре коџабаши? — се провикна Суло, ја наметна пушката преку рамо, и дигна еден камен од дваесет триесет оки, та му го фрли на главата на момчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Секој ден има да се раѓаат клонирани деца кои на 3 години ќе дигаат тегови од 150 кила, ќе тепаат диви свињи со голи раце, а на 9 години ќе маваат по литар Балантајн.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Богатството најчесто е стекнато преку шиткање нива или куќа у западна Македонија или како наследство од своите лоповски родители, а воедно нив ќе ги препознаете и како најголеми патриоти во кафана удирајќи се во гради , а на дело речиси никаде ги нема.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

А на градите ѝ се преливаше голем златен медалјон.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

На чело одеше Крстан. Тој беше облечен во градски алишта, со жолти чевли, со каскет на глава, а на елечето сјаеше синџирче.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Потоа доаѓаа на ред јаболката, а на крајот, на истекот од зимата, кога сѐ веќе ќе се дојадеше, доаѓаа на ред дивите јаболчиња, киселиците.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тепсијата веќе беше празна, грнето со матеницата испиено, а на луѓето уште им се седеше.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тој е закопан во своето село, има споменик а на споменикот црвена ѕвезда.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ги раскрили двете врати од задниот дел на карванот и почна да го товари багажникот неисчистен откако го беше купил како половен: ногалките од школската табла, топот платно, летвите за распнување на парчињата платно во различни формати, рачна пила, чекан за ковање прави и клешта за вадење криви клинци, полни кантички со нови бои, врзоп четки во сите должини и дебелини, пачка шпахли, самоделска палета од шперплоча во облик на енормно зрно грав, шише со терпентин и шише со растрворувач, а на крајот и куп крпи за бришење на маслосани раце и по некој мрсул солза.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Киоскот со цигари и весници е отворен, лебот е дојден од градот, а на пазарчето се продаваат домати како јаболчиња, распукани смокви, презреани краставици и модри патлиџани како дебели краставици, динчиња колку тупаници и калинки колку динчиња, прави пиперки како скротени риби и по некоја шарена лубеница долга како тиква за печење.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

По него, ама за чекор, скоро рамно со него, одеше Геро како асистент - снимател, со камерата на рамо, небаре со прваче на кркач, а на папокот му ѕвечкаше синџирчето со клучето и ножето, како срмен пискул за џебен саат со капаче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А на крај може да падне некој паушал како хонорар, ако директорот позитивно ти ја оцени работата.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Потоа пробуричка во шупата, додека на една греда не ја најде старата раница со која стариот одеше на редовни излети со своите врсници, а на друга страна обесени на сопствените вкрстени врвки скоравените војнички цокули со очувани пенчиња ама испаднати клинци, како едниствен трофеен плен од поразената кралска војска.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Само ако се спомнеше бебето, очите му се заматуваа со замаглен премаз, а на измачениот лик му се отсликуваше некоја длабока тага.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Јаснотија ѕирка од зад синилото на хоризонтот. Јасни мисли, бистри, а на душа и намери чисти.

„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)

Светлина што е убава, а убава е затоа што е убава во исто време во сите свои делови, затоа што е убава секогаш во исти односи и на ист начин, затоа што ниту настанува ниту исчезнува, ниту се зголемува ниту се смалува; затоа што не е во еден дел убава а во друг грда, ниту пак во едно време убава а во друго грда, ниту пак по однос на една ствар е грда а по однос на друга убава, ниту пак на едно место е убава а на друго грда, ниту пак за едни е убава а за други грда, туку сама по себе е убава сега, секогаш и во вечни векови, секогаш сама на себе подобна по форма, светлина што во себе го носи изворот на убавината: светлина, музика и боја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не оти сакав така, туку морав, оти знаев дека Писмородецот потем ќе ме повика во својата одаја, како што правеше често кога не беше задоволен од моето поведение, оти сакаше само на него да личам, а на себе – не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Бевме излезени од кобната одаја, од видението, и мене ништо не ми беше јасно; изгледаше како ништо да не сме сториле, како само да сме ја разгледале одајата, а на лицето на Филозофот сјаеше некакво чудно блаженство и спокојство.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А на таа одговорност нѐ подучува животот!“ беше нејзиниот одговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ТАША

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

МАРА: Дробен и сув! А на ногата има белег!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

АНЃЕЛЕ: Јас ќе му речам на татка им дека се многу умни и да прати пешкежи за Спаса и за Танета; за Спаса кукла голема со коси та кога ја навали да спие, а кога ја исправи да гледа; а на Танета, да му прати еден костим граѓански алишта, една топка за да си игра и една музика да си свири.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Добар ден, - рече старецот носејќи го Роско в раце.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Се наведнав и нацртав на влажната земја авион, а на едното негово крило го нацртав за спомен Карамба-Барамба.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

4. На тие што ме најдоа заспан на работ на една џунгла, за да знаат како дојдов тука, им нацртав камила, а на нејзиниот грб едно црно и едно бело дете. Белото дете бев јас.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Можеби им личев на добродушно џуџе, или на водено дете излезено од некое море, или пак на ловецот што го убил волкот и ја спасил Црвенкапа.

„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)

Ако се споредам со тетка ти, која е „покревка“, „понеспособна“, а на која маж ѝ и децата ѝ ја исполнуваат секоја желба, гледам колку погрешно сум се поставила кон вас.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ама па на овошје, дека органско, и му личи да е расипано. А на шмизла?

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

А на оние шутраци, цариниците, ич да не им текне ниту за стариот и новиот велосипед и ниту за шуплината во дрвената нога.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

„Ајде,“ рече брат ми, и јас тргнав по него, навалена на неговата рака, поткривнувајќи, вртејќи се наназад кон мајката и синот, кон нивната разделба.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помиреност и очај, како на онаа друга слика – на која беа Мајка и Дете, само што помиреноста сега беше полна ужас, помиреноста на Исус во мигот на издивнувањето, а мајката негова, застаната до крстот беше во очај, со склопени раце, со наведната глава, со поглед слеп за сѐ пред себе, освен за болката на душата, со очи кои како да се исушиле во вдлабнатините, а на нивното место останал само очајот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Преку ден, наместо зборови, од устата ѝ избиваше нешто како кучешко `ржење, а на полноќ нешто како кучешко цимолење.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Сите Словени, поданици на српската држава, се викале наместо Словени – Срби, а на хрватската држава – Хрвати. Така учи проф.Јагиќ 132, а заедно со него и неговите ученици.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Горе изброените бугарски добрини не се направија во полза на самите Македонци, а на интересите на Бугарија во Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Можеби мнозина ќе се запрашаат: 1) ако досега комитетите имаа играно двојна улога: на Бугарите им имаат велено оти Македонците се Бугари и еден ден Македонија како и да биде ќе се соедини со Бугарија, а на европејците им велат оти тие бараат автономна Македонија само за Македонците, оти немаат никаква мисла за соединување со Бугарија, тогаш од каде јас знам оти комитетите ја лажат Бугарија, а не Европа?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во 1902 год., кога Крсте дојде во Битола, стана и домашен учител на конзуловите деца, а на 26.7.1903 год. (ст.стил) тој му беше единствениот сведок при убиството и заедно со неговото тело мораше да ја напушти Македонија и отиде во Одеса, а оттаму во Петербург.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

64. Александар Обреновиќ (1876-1903), кој на 13-годишна возраст го прими кралството во Србија, а на 17 години изврши државен удар и воведе автократски режим што доведе до акцијата на офицерите-завереници на 28/29.5.1903 год., кога тој и неговата омразена жена Драга Машин беа убиени и исфрлени низ прозорецот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, во текот на последниве 25 години односите помеѓу Бугарија и Македонија почиваат не врз почва на еднакви традиции и задачи, а на чисто трговска основа т.е. едниот го експлоатира другиот.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Камиони натоварени со оружје доаѓаа преку порозните граници, а на оние територии што не ги контролираше државата се складираше оружје.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Свртен кон неа, со стапалки до распаѓање на колениците стиснати на ѕидот зад мене, ја држев во мрежата на недоспуштените клепки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пошле. И Трипун Караѓоз пошол со нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во оној час кога таа се доближи навистина без видливи движења и само малку се надви над моите очи, во оној час кога во возбудата и во душникот почувствував скокоткање на мравји разбудувања, невидлива чучурлига го прогласи денот за почеток на пролетта: ливадите ги покриваат белокруни колениши, се разбудува меѓу шаренолисни крвариги желурок и со пренежен писок бара во капинова грмушка оклопена невеста, и се дуе во стоплена бара жерав пред бели птици со смирени крилја, почнува, мислев, зашто сега и водите и небото се сини и дарежливи со светлост, а на прагот на собата падна парче сонце и се разлеа стопено од своја топлина.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А на Мечкојад не ќе му е нужно веќе ножето. Сега има берданка и барут.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А на спасителите не им е дозволено да пијат, дури ни кога ќе се најдат меѓу двајца разбојници...

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

(Го вади ќесето и го чука). Тропа ли ова- млад си. А на Никола му тропа!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Кога стасаа другите двајца, Змејко веќе седеше крај печката, направена од големо бензинско буре, што се разгоруваше, а на ѕидот од греди висеше неговата пушка, сосема сува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

На таванот висеа уште две главици кромид и неколку чешни лук, а на врвката се прозираше уште еден тенок ремен сланина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се чинеше дека и тој ден ќе се разлета на сите страни, а на негово место ќе остане само врнежот.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Но, денот си врвеше по старому и барабанџијата со својот оптегнат глас ја најави пак вечерната конференција на Народниот фронт,а на светлината од газиените лампи и вечерта сите селани продолжуваа да молчат и да чмурат со своите цигари во ќошковите на единствената поширока училница на основното училиште, како секоја вечер, ниеден од нив не велејќи НЕ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Беа два слоја од тој длабок снег, едниот беше здола и го зафаќаше високо до над колениците, а на неговата површина стоеше една дебела корка, која иако тешко, но сепак секогаш се раздробуваше под неговата тежина.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кабинетот на Виктор беше украсен со вкус на аранжер, а на сите страни доминираа црвените рози.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Томо се вработи во фабриката за профилни цевки, а на Рада и се исполни нејзиниот животен сон.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа судбина му ја откри на Глигора бездната во којашто мораше да се струполи, а на старецот му ја покажа непомирливоста на младоста.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

„Добро баба Маре, ќе ја земеме“, ѝ велам и знам што ќе биде следното: „Вода топла има стално, а на езеро ќе переш за дечињата“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ме погледна и, на неговиот јазик, ми вели: „Гледам, јазикот ти потфаќа, како удар да си прележала, а на пат сакаш да одиш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, гледам: влечки, ’ко во турска серија свртени кон мене, стапалки од шарена хартија, кои ми го покажуваат патот до дневната, до масичката, а на неа, бидермаер од булка и ѕвончиња во чаша за ракија, компјутер со отворен ФБ на мојата страна и чај од нане! Цел свет е мој!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Да, одиме на Нови Години во ресторани, фрламе пари за прослави по кафичи и таму јадиме мезе кое го спремила женската на келнерот, се пијаниме ко гојда, а на полноќ палиме петарди како недоветни.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Море над глава, море познато само од возбудливите свески за гусари а на него бела пена - облачиња, нејаки, нежни, недопирливи.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Но Цане не престануваше. Се потпираше на црковниот ѕид, ги ширеше проѕирните ноздри и клокотеше како да прави гаргара. - Хи-хи-хи... Оф, ќе пукнам... А на носот роса...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Пијаниот гробар си го исекна носот, а на црквинската црешна почна да црцори врапче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Писание, вели Уља, било пишано: на лева страна да се радуваш, а на десна да плачеш, да тажиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По Ѓурѓовден, ајле по сведенот беше, ја копам градината, а на децата им викам да ги собираат камчињата, тревата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И лазиш ко ѕвиждалник по земјата, а на земјата мислиш дека поминала некоја речна матица и дека се покутнала, раскорнала, раскопачила и залејала.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А на корилчињата им го имав извезено името на децата. Поп Танаско ми ги напиша кога крштаваше вода...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А на пругата, што ќе видиш: купишта војнички казанчиња, матерки, порции, пушки без кундак, железни колци и ногалки од топови и шлемови и што не. Сето истурено, израстурено, сплескано.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ебати народот кој само бега, а на сѐ ти завидува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На нагорно треба да те турка некој, а на надолно треба сопирачки да си врзиш на нозете, си мислам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сѐ му е убаво, а на убавото сами очите ти бегаат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Левото уво му беше чудно, некако врколачки зашилено, и одрано, а на 'рскавицата се сушеше розикава сокрвца. Околу рабовите на кадравите зулуфи на тоа чудовиште се навираа бледозелени тапанчиња на преситни крлежи.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Попот ги кадел момчињата со темјан додека црната брада страшно му штркнувала на сите страни, потоа првиот го поел со старо вино во кое настругал сив корен од линцура, а на другиот со капки маслинов зејтин во кои со години чувал пелин и рициново семе му извлекол од увото мртов црв или дрвеница или болва, сега е сосема сеедно синовите на бегот можеле пак да трчаат по полето и по стрмништата да вадат јајца од еребици.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Таква беше и една пудлица која одамна престојуваше во Пансионот и која беше накитена со украси: на ушите обетки, а на вратот огрлица како девојка.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Над чардакот обесен бајрак накитен со шамии и цвеќиња, а на врвот наврено јаболко.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој, како по обичај, на помалите деца им донесе чоколада, а на Мајка букет цвеќе.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Цариградската кадиска диплома ќе му помогне на Татко во остварувањето на десетгодишната судиска и адвокатска кариера во монархиска Албанија, служејќи како кралски судија во неколку албански градови, а на крајот, кога не можејќи да се помири со режимот, и да отвори адвокатска канцеларија во родниот град Поградец на самата граница крај Охридското Езеро, каде што неговото потесно и пошироко семејство уживаше несомнен авторитет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ненадејниот полумрак ги завитка сите предмети во лилава таинственост а на Јана ѝ се стори дека во таа соба на татковата куќа е сѐ туѓо и непознато и дека од негде е донесена овде да се морничави и со зачуденост да гледа долу, на улица, како водата ги лока камењата на старата калдрма.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

А на месечината гласно ѝ рече: „Сите ме заборавија, а мене ме уби веста за мојата смрт.“ Чудна птица беше тој Отец Симеон, се раѓаше како феникс: од пепелта на својата смрт.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Во тогашен Тунис, во кој завршуваше владеењето на еден од основачите на неврзаноста Хабиб Бургиба, но кој никогаш не ја прикриваше својата апсолутна приврзаност кон САД (крај работниот стол ја имаше сликата на тогашниот претседател на САД Роланд Реган, покрај онаа на Мандес Франс), новиот претседател Бен Али, по историската поддршка на раководството на Југославија, всушност ја добиваше и поддршката на неврзаните, која овие земји бездруго му ја должеа на Бургиба.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во Картагина, во која се наоѓаа речиси сите резиденции и амбасади, а на еден рид беше извишена големата резиденција на американската амбасада, дејствуваа амбасадорите и нивните советници како на свет во мало, во кој беа силно изразени и тогашните делби во светот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во бродот Галеб се одржуваше Југославија во мало како во подвижен музеј, како објект во пловидба, со елитни кадети, избраници од сите народи и народности на Југославија кои на своето копно ги насетуваа првите тектонски поместувања на големата конструкција, а на морето беа како птиците албатроси со раширени крилја, принцеви на сините морски ширини.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во бродот беа присутни сите Титови обележја, освен него: неговата биста, неговата работна соба, неговиот свет од долгите пловидби, плочките на кои беа испишани имињата на славните посетители, покрај државниците и имињата на Елизабет Тејлор, Ричард Бартон, Софија Лорен и други...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Никогаш потоа не дознав каде е тој човек, барем да му се заблагодарев што ме спаси.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога стигнавме горе, Мане нашол некои чевли па ги облеков, а на петите имаа некои потковици како на магаре, па само што ќе стапнев потковиците ќе го кренеа снегот под нозете и јас пак останував боса.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Пречки од играчки - стапови за хокеј, боксерски ракавици, еден дупнат фудбал, еден чифт испотени тренерки превртени наопаку - лежеа насекаде по подот, а на масата имаше куп нечисти чинии и тетратки со извиткани ќошиња.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Извади од џебот четврт долар. И на него, исто така, со мали јасни букви беа испишани истите слогани, а на другата страна од монетата главата на Големиот Брат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Свртуваш лево, потоа десно, и повторно лево. А на портата и недостига горната попречна греда“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

6. НАДВОР ОД ОРОТО МНОГУ ПЕСНИ ЗНАЕ - мелодија тананика, но зборовите му се туѓи, а на оро штом се фати ќе почне и да се кае дека нозете му се плеткаат по тактови други...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

43. НА ОРТОМА ТАА ПРОСО СУШИ - а на телевизорот кога цигара се пуши својот маж со своето сврдле го буши: отвори го прозорецот, овој дим ме гуши...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Станувам наутро рано и знам: Гаро ќе го врзам и ќе му дадам леб, а на коњот зоб.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ѕидот што беше го ѕидал Симон додека таму беше Лена, се познаваше од далечината, наместа повисок, а на други места понизок, недозавршен.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

И како што се размешаа јазиците и наравите и обичаите, наредбите и законите и искуствата*: на Египќаните - геометријата, на Персијанците, Халедеите и Асирците - астрономијата, гатањето врачањето, маѓепсувањето и секаква човечка вештина; на Евреите пак, светите книги, а во нив е пишано дека Бог го создаде небото и земјата и сѐ на неа и сѐ по ред како што пишува; а на Грците - граматиката, реториката и филозофијата.

„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)

Во Помпеа има една фреска останата од времето кога вулканот Везув го уништи градот, на која е претставен еден цар кој во раката држи теразија: та на едниот саан од теразијата ставено е скапоцено богатство: златници, накити и друго, а на другиот тас, знаеш што?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Селото се прогледа како тепсија и Османлиите можеа да видат како од секоја куќа излегува густ дим од оџаците, а на сред село голем собор од луѓе.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во левиот ќош мала печка а на другата страна има дрвено креветче. Струја нема. Светиме со ламба.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

А на пример, летување во, да речеме, виртуелниот Мауи?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тргнала коси на страна, измила лице, удрила скопци — решмиња, павти — сивџири, а на нозете ластикини чевли.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста ја дочека пролетта и еден убав сечков ден ги опра на реката сите мотаници од нејзината предотина, а на другиот ден зеде дваесетина триесет јајца и му отиде на Колобана на анот и за сите купи пет шест чешити бои.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По ѕидот на долни крај наколкани се колје, со куки и без куки, на кои се обесуваат секирите; направени се по две три камари во кои кокошките несат јајца, а на гредите во овој дел на куќата се фрлени разни алати: рала, јареми, косила, дршки за мотики, лопати, казми и ред други дрвени остени, ластагарки, стапови, кои чекаат да ги заменат тие што се во употреба.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А на есен? На есен му е осигурана работата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Затоа ги молам сите живи а на умрените — нивните потомци, да не го земаат за зло и навреда ако се прикажани како негативни личности.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сливите, крушите, кајсиите, ѕенѕерите во даскаловата градина се променија во бело, јаболката и праските во црвено, а на сето тоа — лилјакот го покри целиот осој со своите антерии.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ѓуро искрените ги поздрави искрено и од срце, а на лицемерните не им рече ни „добровечер".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога таа би била на место на Обама, уште сабајлето на петти ноември Џорџ Даблју Буш би завршил на гилотина, Џон Меккејн би го испратила да дроби камен во Гвантанамо, Кондолиза Рајс јавно би ја шишале пред Капитол Хил, на Дик Чејни би му пуштила луѓе да го дават со свилен гајтан, а на Сара Пејлин сосе мажот и петте деца би им пресудила ко Ленин што им пресудил на Романови.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Тече и влече со себе сичко што стои пред неа, а на брегови животот чмае у троскот зараснат!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Со посебен пиетет, се глорифицираат и поштуваат до граници на тотемизам само горенаведените амерички коли; нема везе што Кадилак и Бјуик се продаваат на метро, Понтијак 'рѓосува за 18 месеца, а на Камаро, Корвета и Мустанг им е строго забрането да влагаат у кривина со брзина поголема од 40 на саат.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Навикнавме на границите. А на Балканот нема педа земја кај што нема некаква граница!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

На ракијата си господар, а на виното слуга...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Еднаш Игор Лозински му рече на Татко, а на тоа сега убаво се сеќаваше додека се ближеше кон крајот на истекот на реката, дека руската емиграција е нов феномен во универзалната историја на човештвото, што можеше да се спореди само со егзодусот на еврејската дијаспора.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Се огласи секретарот Сретен Јаворов. Најави дека по своето воведно слово, збор ќе им даде на експертите, хидроинженерите, а на крајот и на Цветана Горски.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Игор Лозински сакаше да ја заврши својата голема исповед, пред своите балкански пријатели, да ги каже своите големи тајни за егзистенцијата на ова Езеро и на луѓето околу него, да му го пренесе на Цветана Горски својот морален тестамент, надежта на продолжувањето на неговото дело и вистина, а на Татко да му ја открие пошироката смисла на натамошното следење на патот на јагулите во потрага по излез од својот егзил.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Решија чуновите да ги прилагодат на новото време. Дури и ги обоија црвено, а на клунот им цртаа петокраки со срп и чекан.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Преку рамо имаа обесени пушки и шмајзери, а на појасот им висеа бомби.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Застанал зетот пред врата и сите сватови на коњи, наметнати со белите јапанџаци, на главите фесови тунузи преврзани со белите чалми, опкачени сите со пиштоли жолтомедни, а на нозете сите со скорни црвени.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

А малце потоа и како да го наслушна неговото неизговорено додворување дека решението да живеат како што умеат а притоа и да го искористуваат најслаткото од животот е нивно и само нивно… а на оние горе, рамнодушно им ги отстапуваат грижите и вечната жед.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- А на што наиде? - праша иследникот. - На зло! - одговори М. Ѓурев.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Рековте и самите дека сликата се вика „Есенско цвеќе“, а на неа ни грам жолтило!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Тате погледна кон прозорецот. Таму беа прострени сините вечерни ѕвезди, а на исток се издигаше црвената планета Марс.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ѕидовите повторно ќе ги бојадисуваме, (Шукри заминува, гледам во нозете што ги вртат педалите, колку пати ќе му е потребно до аголот?), а на местото на орманот, ќе ставиме софа или нешто слично за седење (само 17 или 18, мене ми се чинеше подалеку), нешто комфорно, елегантно, а практично.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Уште го болеа рацете, а на две места му се беа направиле плускавци.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

А на Успение на Света Богородица се расчу за загинувањето на Павле.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А на коложег куршум го жегна Коле на Доневци.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А Митровскиот на Петковден седум деца од нашето село останаа на Аљавица, на Орле и на Полената по еден, на Бигла и на Бел Камек по двајца.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Така му рекоа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Во жетвар беа ожнеани на Вичо - Коста и Доне, на Харо – Јане, Васил на Горуша.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тие паднаа за патридата...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Се настрвија луѓето некако против себе...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Две фиданки од еден корен.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Јане им погина на Бела Вода. А на Цветници, кога цутеше дренот, плач се растури во куќата на Митрашковци.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Стариот Начко секој ден ја биеше камбаната.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ги начулив ушите: - ...музичарите најдолго живеат... шупелката и свири си, свири, мозок не троши... а на оној млад човек косата му побеле... триста и шеесет книги, една по една, а сите различни...

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Автобусот (без крилја) сè уште не беше подготвен да нè однесе до нашиот терминал.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

На појасот напред му беа вкрстени два пиштола со сребрени дршки, а на колкот му висеше крива тогашна сабја.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

- А јас ќе седам врз маса, а на стол ќе јадам.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Тој е навистина познат и славен, а на славните им требаат убави имиња, но Фигаро беше од оние што не обрнуваа внимание на тоа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

За обичниот човек никој не измислува досетки, не се мачи да го омаловажи, него едноставно никој не го забележува, а на Голем Тодор многумина му беа настрвени.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Големиот бран си побара заклон во песокта на времето а на ресторанската тераса доцна се сфаќа една од многу пиво се добиваат изгореници.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Ми се залепи за свежите плускавци и полека се движеше, а на страницата под него, една по една, почнаа да се оцртуваат големи, убави и чисти букви.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Јас сум крива. Не требаше ни да гледам на часовникот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сѐ му се врти, а на оската од вртелешката стои омајниот насмев на убавата кукла на Добре, најдобриот човек на светот.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Ги вртат вртешките, а на вртешките оклештени девојчиња, кое од кое поубаво, се вртат и пеат.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Патуваа три дни, а на четвртиот ден видоа и сонце.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Влатко посака да остане на плоштадот и да го следи настапот на музичките групи: најавени беа познати имиња, а на полноќ голем огномет.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

А на овој Балкан никогаш ништо не било во ред. Дваесет илјади години наназад.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И одново специјален курир донесе партиска директива, која беше наредба: - Во партизанските одреди да не се примаат повеќе доброволци; да ги враќате дома, а на заробените владини војници и офицери да им ги земате униформите и по гаќи и боси да ги терате да се враќаат....

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А на нимните места ќе и клајме кадрата на нашче мили и драги руководители: Захаријади, Сталин, Тито, Димитров и на сите други шо се водачи на меѓународнио пролетаријат...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тоа беа широки бечви и минтан направени од најубава чоја, а на дедо кој беше висок преставителен човек навистина убаво му прилегаа.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Но пред некој ден Изабел ме замоли да ѝ донесам нешто од собата и тогаш на теписонот до креветот здогледав една голема книга а на кориците пишуваше „Водење љубов и пози во сексот“.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Меѓу посветените бискупи е и Монсењорот Франо Илија, кој дента го слави и својот роденден, а на истиот ден на 25 април 1968 година бил осуден на смрт за шпионажа, за потоа казната да му биде заменета со 25 години робија.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Прилегаше на пенушка од некое исечено дрво, а на сите страни му се простираа пипалки како корења.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Од тогаш па натаму разговорот течеше глатко, а на моменти стануваше и интимен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Од тој разговор ми останаа само спомени забележени во моето сеќавање, и делумно чепнати поради потресните околности на средбата. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 207

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сеќавам на одредени реченици: „Аргентинската историја е фикција, односно, нејзината званична верзија е таква“.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Војската ја претвори земјата во приватен финансиски бизнис.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Оздола од патот го здогледаа сењакот на Алекса Ѕвездин па се поколебаа дали да се засолнат под него, ама сфатија дека сега веќе кога се живо топило, а на неколку чекори од дома, нема смисла да се задржуваат.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Кокошките, бишката, урнабабана одам на брзање, а на тоа Петра, комшивкана, ми се фатила за портата како капина.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Горе на оџакот на едната страна дрвен толчник, а на другата една бакарна топовска граната.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

По белите ѕидови немаше апостоли и ангели, туку со крфии заковани кадра на некои чичковци со строги погледи од зад големи окалки, а на местото од милата Богородица, една женичка во годините на мајка ѝ застаната на средината од ѕидот и со голема тетратка во рацете од каде ги вадеше имињата на децата.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Тетка Перса нему веќе му тури чашка ракија, а на Пена лажице слатко од дуњи и чаша студена вода.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Професорката Каљопи не ни предава македонски, туку немски, а на нејзино место е една тиха, дробнолика, со силно црвена уста, со коси веѓи и мали очиња.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Свртуваме во друга уличка, а на средината гледаме лежат жена и девојче.