а (сврз.) - под (предл.)

Надвор е зима, сурова зима. А под стаклата и алуминиумот на оранжериите е топло.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Некои фустани, како оние на калуѓерките, само навидум се безбојни, а под нив како да се збрани сите бои и сите движења од деновите на карневалите во Венеција.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Вистинската слобода отсекогаш била мултиколоритна и повеќе зависи од бојата а не и од кројката на фустаните.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На главите — „влашки капи", со две коски цеваници и мртовечка глава, а под нив натпис: „Смрт или слобода".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секој од овие луѓе цврсто стискаше по една манлихерка во рацете, а исто така вешто придржуваше на десното или лево рамено по една тешка козинава сакма, a под неа — кожена торба, тагарџик, во која не секогаш се најдуваше парче леб или месо.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Студот штипеше, а под носот и на клепките му се фаќаше укит.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Спроти џамлакот стоеше платното што го сликаше на ногалки од школска табла, а под неа кантички со бои, шперплоча како располовена крушковидна тиква за мешање на боите, шише терпентин и ќупче четки во различни големини и уште едно ќупче шпахли, исто во различни големини.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Берачките на хоризонтот стојат во дланките со многу знаци судни а под нив мртва сенката е моја.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Подот е послан со рогузи и стари истраени ќилими, а под камарите сѐ до вратата, поредени се перници полнети со слама.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Селска сиромашна соба на земја; лево во дното врата; десно огниште со прозорци од страните, а под нив камари; десно од вратата прикачена е ламба.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Во корубата беше направена една стрелка на патоказ, а под неа со несмасни букви во поцрвенетото дрво, стоеше: „ПАТ ЗА ИДРИЗОВО“.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Под него најде еден слој црвена земја, што беше сосема сува и се раздробуваше во црвеникава прашина, а под неа се откопа сламата, од која тој внимателно ги одпретуваше компирите.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Од тоа столкнување со планината денот, како усвитена и раздробена лава, се подаваше над врвовите, разбиен во најпрашинести искрички, а под неговата светлина планината стануваше челично сива и снегот под стапалките почнуваше да пршти, чкртајќи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се спружи во ладнината и во сеќавањето остана само белината на плочите, издолжениот врат на камилата и кротката влага во нејасните очи, палмата, трома и висока, а под неа камената зграда, исушена од врелиот здив на тропикот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Познато лого - политикин во помал фонт, а под него грандиозно - ЗАБАВНИК; Отстрана слоганот - за сите од седум до седумдесет и седум години.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Крпам така, а под куќата Чако припнува, корне. На кого лае толку, си велам и излегувам да ѕирнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така јас жнијам, а под мене, под скутината, ми удира златното, ко со јарешко копито.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А под „патот Јура-Париз” не се подразбираат два града во Франција; туку се мисли на јуре, или поротник (т.е оној кој донесува пресуда), и Парис, грчки антички јунак, како и јунак од една поема од Жариевата новела: Личен Парис, уништувач на мирот, Судија на Божиците, а пак љубовник на жени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Црн облак од чад висеше на небото, а под него облак од малтерска површина во која веќе се создаваше врвулешница од луѓе околу урнатините.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од долното било надолу е долни крај. Таму се јаслите каде што се врзуваат добиците и во кои раѓаат жените повеќе машки деца, каде што на гредите спијат кокошките, а под јаслите — свињето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бевме будни, а под силата на замислениот сон.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На врвот од иконостасот голем крст на кој е распнат Исус Христос, а под него две ламји - симбол на победата на доброто над злото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Помеѓу нечитливите податоци, во заглавието на листот, за првпат прочита оти и официелно, тој е Раде Ич, (името на војникот - сигурно беше пренесено од матарката), а под името, беше назначено она што веќе го тормозеше неговото тело; дека станува збор за тежок воен инвалид.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ако некој се наведнува преку прозорецот од другата страна на проѕирниот свод меѓу вообличеното и невообликуваното значи: Нептун се наведнал Посејдон посегнал, стрепел страотно китот убиец во височините се нурнал свикнат на дно, на бездна свикнат на најкусиот пат до центарот, внатрешниот круг на Психе до замислената точка, мигновената морфема: едната глава на едната, другата на другата страна, оностраната медузо, пијавицо осмоока стовариште за back-up фреквенција за реставрација, свргни ја од власт формата, поведи двобој восторжи ја публиката, гледалиштето дејството изделај го зад кулиси, класично спушти го пердето, занишај ја сцената оддалеку навева Вишниот виши, виши вишнее а под него тлее водена артикулација – Сѐ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
1. суша Шарите на желкината кора на земјата немо лежат во грмушките на сонот а под спарушените и глуви усни на мостовите времето носи на грб мали куќи од мов па ги рони за да ги изгради пак на своите крупни рамена без одмор времето се носи себеси
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Баш сега, кога во белината на првиот снег те видов во џиш црвено, а под црвеното угул голо на радио некој најде да го пушти Реј Чарлс кој лелекаше нешто за ослободувањето на срцето а мене како удар во гонг ме тресна ехото на докторската наредба за оваа прилика специјално обоена во џиш црвено: „Марш таму на мижење!“
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Ама, кога погледот му затарашка понатаму од куклата, кога на некаков плафон над нивните глави здогледа дијамантски лустер, што расфрла млазови светлина во разни нијанси усукани едно во друго, а под лустерот елка накитена со, исто така, живи ѕвездички од бесценети камења, тој полека, полека се подигна.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Е, дури сега ја разбрав карикатурата на Пецко: искачен со синот на врв Водно, а под нив градот во смог.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ја накачија стрмнината и кога излегоа до првиот видиковец - над нив блесна чисто небо - а под нив стежната сива магла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
А под постелата скривница со балисти.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)