а (сврз.) - сега (прил.)

Ретки злобници потајно тврдеа дека тој бил уфрлен шпион во Козар маало, постојано соработувал со властите, а сега сите ги оставил на цедило!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А сега... Откако ги испрати двајцата постари браќа кон Калето, беше нивни ред да носат храна, не мина ни половина час, три пати се чу ударот на металната рака врз металното топче на надворешната порта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нашите родители нѐ имаа овде само нас, ние ги имавме нив, а сега и нашето козле... – Тато, тато ни купи козле! – ја гушкавме сите мајка си, доближувајќи ѝ го козлето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А сега, на моменти, троа убаво, а најчесто многу грдо, како од гериз, избива од дното, од дното на душата, омразата скорешна и стара, мириса, но и смрди, ух, луѓето како одврзани од синџир, ослободени, душата како пуштена од темното, ослободена со сите страсти, со одмаздничките и со подбивните.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Беше со среден раст, но жилав, секогаш спечен, црвен во лицето. А сега лицето му беше згоено и бело.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Одамна не сум возела велосипед, не сум во многу добра кондиција, но ќе се обидам. (Порано инсистираше да спомне дека „некое утре“, низ паркот ќе ги шетаме нашите деца, а сега ниту спомнува, ниту помислува).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А наоколу мириса на цутови ...  Гита Корец секогаш на ова место ги отвора очите во спалната соба од архирабинската резиденција во Солун, оставајќи го носталгичниот сон недосонуван.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Вчера вечер со појавата на првите ѕвезди заврши Шабат, а сега на претпладневното сонце се огласува камбанаријата со весели звуци означувајќи го крајот на неделната миса.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А сега ќе го натерам да се истркала по креветот на младенците, машки деца да им се раѓаат! Ти спреми бакшиш за него!
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
А сега, повторно во твојот роден град, во Клубот на уметниците исполнет со твоите бои, на твојата секогаш преполна маса (на ококорените сомнителни очи) не покажувај им го сонцето во десниот џеб од панталоните, ниту пак жолтите облаци во шлицот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
А сега, ајде, оди си ... Адиовидерчи!“ - ме чукна по рамениците и ми пикна в рака уште една чоколада.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Др-др, др-др, се заколна, а сега се кочопери и ни плука зајадливо в лице...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А сега, како велито вие: децата јадат сливите — на старите трпнеат забите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Де сега за пет декики да собериш селаните сите овде пред конакот, да побараме тие деца и да пратиме на кајмакамот, да правит малку тербиет тој, кога не можите вие старите да повелате вашите деци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— А сега, — рече Толе, — нека ви е честит новиот уќумат и шо има — да има, тој ќе ви суди и пресудуа, никој нема да оди ни кај бег, ни кај кајмакам, ни паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Не, не! — паша ќе бидеш ти и така веќе те крстиле Паша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ло Тек-овите некаде имаа појачало и синтисајзер, а сега ги забележав и обрисите на звучниците поставени над суровите бели рефлектори.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Имаше и неартикулирани бандити од планина кои до вчера стискаа на чкрапалото од калашњиков, а сега стискаа на копчето за гласање.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
- Веслаше кајче, а сега е бајче и жена му ја храни со лајче - се нафрли продавачот со неговите мајтапчиско римувани ускочици.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
А сега за другиот крунски сведок на тогашното раздобје, за Шпанецот Балтазар Грасиан.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А сега, како да не беше тој, како друг некаков човек да говореше со неговата уста: - Ти, Веле, започна полека стариот мајстор, - ти добро рече, аџамија.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- А сега малку фискултура! - си рече па појде до стреата, ја пронајде таму меѓу гредите широката дрвена лопата за веење на жито и со неа застана пред вратата од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А сега да одиме да си ги видиме децата и да каснеме некое компирче.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ако можам пак ќе дојдам. А сега лека ноќ. - Со здравје, Бојанчо. Ако можеш, ела.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Болката на душата е стара колку и човекот, екимот изумирал заедно со своите мевлеми, болката останувала како и да се преименувала, а сега тој доаѓа како ништо друго освен како подновен обид со неочекуван, а пресметан убод да навлезе не во душата туку само во мозочната ципа, за да го поврати човекот во оној канализационен жабарник што се вика нормален живот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- А сега? Од каде идеш? - Од Маврово. - Од Маврово? Што цацко си барал во Маврово?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А сега домарот пред него гласно размислуваше дали гостинот што слика ќе остане две - три недели, или цел месец па и два, и како да си помине тој, па и домарот покрај него, само со манастирски грав, еднаш во седмицата зелник од селото, па и некое јагне ако се згоди празник, да не ги сметаме тука: домашниот леб што го месеше и го печеше невестата во селото двапати неделно, биеното сирење на маша над мангал, низите суви пиперки и солени циронки, како и бинлаците вино и ракија дарувани на манастирот од останати верници, за светците не за грешниците.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
2. Некогаш фотографот го викале сликар, а сега сликарот - мачкач; барем така го викаат Гога.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А сега, оставете ме да си го носам својот крст. Бидете благословени!“
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„А сега види, пријателе мој. Од Советот за алкохол имам овластување да не му давам на муштеријата да пие ако сметам дека испил многу.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Во контекст на оваа измена кршењето на работниот ред и дисциплина веќе не се смета како лична причина на страна на работникот, а сега ваквото поведение е издвоено и подведено како засебна причина (на вина) поради која работникот може да добие отказ (чл. 15 од ЗИДЗРО/фев.13); в) новитет е обврската на работодавачот да ги наведе во писменото образложение основот за отказот кој мора да биде утврден со закон, колективен договор и акт на работодавачот и докажаната основаност на причината која го оправдува отказот (чл. 17 од ЗИДЗРО/септ.10); г) се интервенираше и кај листата на неосновани причини за отказ дадени од страна на работодавачот, кои беа дополнети со неплатеното родителско отсуство како основ по кој не може да се даде „оправдан“ отказ (чл. 1 од ЗИДЗРО/дек.13); д) две промени претрпе и склучувањето на променет договор пред отказ, едната само техничко- терминолошка, а втората посуштинска.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
- Сѐ е в ред со Огнена – му го слушам гласот - а сега и коњот да го ослободиме од незгодата - додава и се оддалечува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- А сандакот? - прашува Огнена и гледа кон столарот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од таквите другари изгледа најдолго ќе го паметам Грофот од УДБА, оној кој и сега штом ќе зајде сонцето го нагрнува црниот кожен капут.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа среќавав а сега многу добро познавам и такви поединци на кои гревот им служи за пријатна забава и убав помин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Жена му, кучка, го подбуцнуваше. А сега - што стана? Тој в зандани, јас в болница.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- А сега каде? праша Петко. - Јас ќе спијам во автомобилот, рече Пенчо; посрамено гледаше во своите боси нозе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Треба в болница да го однесат. А сега, со зејтин мачкајте го.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А сега, таа занурка во морето (спуштајќи ја главата надолу, поттурнувајќи се со нозете, кои забелеа над површината) и се вовлече во длабочината.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А сега? И натаму во топлината на песокот ја чувствувам сопствената порозност, додека над мене, низ небото со боја на ’рѓа зачкрипува надразнетиот крик на галебот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
А сега овие новите, по неговото уривање, кои се прават демократи и европејци, нѐ подзаборавија... – ни се пожали еден долгогодишен Врбниченец кој сега живее во Корча.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ама таму ми е местото. Затоа ќе се вратам таму.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Така ми велат докторите кога ги молам да ме пуштат. А сега им побегнав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но не беше глатко и едноставно, зашто над четириесет години стегав и стеснував, а сега требаше да проширувам, според правилата на прозата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Десет години ти ја носевме тежината, месата и коските, се извиткавме, се подгрбавевме од таа тежина, десет години ти ги носевме радостите и тагите, лудиот и порочниот живот, ти го носевме доброто и лошото, личното и грдото, треперевме на студови и дождови, одевме на свадби и погреби, на промоции и слави, а сега, во туѓа земја, во туѓ град да си ја докрајчиме живејачката, фрлени грдо, безмилосно, жално, срамно и позорно...
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А сега и довека нарачан со Божјо име Захриј, послушен до гроба, безмолвен раб на Бога.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А сега едни од нас гледаат на себе како на Бугари и ги соединуваат нашите интереси со бугарските и наместо да ја изучуваат Македонија во секаков однос, наместо да ја изучуваат историјата на Македонија во сите времиња, ги изучуваат бугарските интереси и бугарската историја и не честопати оние периоди од неа што немаат никаков однос кон Македонија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Арнотија ли е материјалната помош од Бугарија за воставањето, кога таа поддршка само нѐ натера да си ги расфрлиме народните сили, со кои ние бевме силни, а сега сме ништо?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во неговото време, гинеа оние што знаеја многу, а сега гинат оние што не знаат ништо.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Старче, со чемерна замисленост повтори Доце Срменков; воздивнал неутешно, лицето му се збрчкало. - Така е, старец сум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А сега слушај, должник сум да ти раскажам: имам четириесет и една година и навистина сум стар, престар, за тебе дојден од исконски дни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Е, Никола, уште ли ќе спиеш? - Ама какво спиење, со мака рекол Никола Влашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Амајлијата ми беше ноќеска околу шијава а сега ми ја нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„А сега заблагодари ѝ на тетка Стана, зашто таа ти помогна.“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
А сега на работа. (Го повлекува со себе кон излезната врата.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Потоа патетично.) А сега... добра ви среќа, јунаци.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ги ѕидаа, тие нови куќички, во еден прекрасен ред, се радуваа заедно со дечињата, што беа останати без куќи во оние неколку воени ноќи, така што веќе беа одвикнати да имаат своја дома, а сега од утро до мрак стоеја крај нивното градилиште и гледаа како никнат нивните нови куќички со своите чудно умни и не според возраста загрижени очи, а после очите на сите мајстори им солзеа, заедно со придушениот плач, измешан со бранливата и надојдената во сапови смеа, на тие дечиња, додека им помогнуваа да се населат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега, колебливо, несигурно, со триста недоверби, а сепак, секогаш сѐ подлабоко, тој успеваше да го сети како свој еден сосема нов поглед, еден нов клуч, со кој можеше да никне во сите тие прикриени текови под скаменетоста на она, што го знаеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега мислеше и на тоа дека и заради нив, а и заради него, ќе беше подобро да ги испратеше малку подалеку, барем уште малку да им разгазеше, да ги пуштеше сами на почетокот на вистински добро сѐ со вишни стебла обрастената угорница, што синојка толку бргу ја слегоа само затоа што се стуруваа по неа, а сега ќе мораат да ја искачуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој бараше помош за својата лага, бараше само едно мало олуче, по кое ќе потече таа; а сега се потеше, кога и тоа мало олуче, што го издлаби, оној сакаше да му го одврати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Така братче, - му зборуваше во себе, - ти побара од мене стреа и јас ти ја дадов. А сега приближи се малку, што си се собрало таму?
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сега снегот воопшто не врнеше и Змејко можеше многу добро да си го замислува тој грамаден сам крмак, тоа ѕвере со по два заба, вкопани напред во белината, со една огромна снага, по чии скокови земјата сета татне, како се пробива во мугрите низ неговата долина, споро, плавно и без скршнување.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше само една негова помисла, во која не беше сигурен. А сега, сега продолжуваше да ги бара нив...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше еден негов лов, сите во неговото село му признаваа дека тоа е најмногу негов лов, во кој секогаш се впушташе, а сега неочекувано му стоеше тука, во таа длабока трага пред него, и го мамеше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нека биде простено сето тоа и нека биде чисто од нив, сето она напред, а сега веќе немаме ни за што да се гриземе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- А сега, сакам да ви ги откријам моите изненадувања.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го одврзаа ќесето, а сега им е жал за парите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А сега, младоженецот нека ја бакне невестата!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш беше возбудувачка, а сега блажено смирувачка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како е можно. Тој глас можеше да го препознае во милион, а сега направи превид.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И тука настанала кавга затоа што тие истите тогаш се појавиле со електричен шпорет, а сега мојата пријателка ги „обива“ галериите низ градот барајќи соодветна уметничка слика.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На другите свадби, кога ќе бидеш веќе мажена, можеш и да се опуштиш, а сега не.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тогаш само ви велев, вели, а сега и гледате.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега почнувам и да не се плашам и да се плашам. Што е ова со мене, си велам, до преѓеска се молев да ме убијат, до преѓеска ја молев смртта, а сега смртта почнува да ме потплашува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сега да те оставиме со здравје, му велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А сега нема ништо да клоцне, да го истурка ложникот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас тогаш го заклав едното коковче. Имав три со петлето, а сега останаа уште две. А ги чував за некоја поголема мака, ама кога видов дека сѐ земаат, го заклав. 106
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Порано повремено го запознавала со состојбата во Пансионот, со приходите и расходите, а сега никако; порано секоја вечер спиела со него, му читала весници и книги, му пуштала музика од грамофонот; а сега никако; дури и кога ќе се разбуди преку ноќ, неа ја нема крај него на креветот.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А сега да си наздравиме за завршената работа! Ако може да се смета за завршена.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој некако необично и чудно се беше обогатил во социјалистичкото време и за разлика од многумина кои на ист начин се обогатија и страдаа, нему ништо не му се случуваше, имаше многу пари, а некогаш немал, копук, за разлика од тројцата стари играчи, кои некогаш имале, а сега немаа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Овие разговори секогаш се криеја од нас децата, а сега тие ни се откриваат од овој покер на животот на постарите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Станаа обајцата. Ги испија чашките пијалак на искап!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А сега шибај, дождалец, се насмеа. Темно се развеселуваше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Еден ден Добрила нешто ја навредија, па таа налутено му се врекна на еден новопромовиран шеф: До вчера се криевте по шифоњерите, а сега ќе ми солите ум.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во нашиот отсек само јас бев партијка, освен шефот Кузе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„А сега, да видиме кој од нас може да си ги допре прстите на нозете!“ рече таа бодро.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ретко работеше, дури и во најдобрите времиња, а сега струјата се укинуваше преку ден. Тоа беше дел од штедењето во подготовките за Неделата на омразата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„А сега морам да одам“, рече штом тој ги запамети упатствата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој беше преминал од мисли на зборови, а сега минува од зборови на дела.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„А сега, ајде да им се вратиме на прашањата „како“ и „зошто“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А сега слушај, миличок, треба да се договориме за нашата наредна средба.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Најпосле мајка му рече: „ А сега биди добар и јас ќе ти купам една играчка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Извесно време дланката од десната рака ја имаше положено на книгата, потоа ја отвори и почна да чита: “А сега да ти напишам неколку збора за нешто сосем друго: утврдив дека за време на подолг престој во затворот на чувствителните луѓе им се заканува опасност да станат огорчени непријатели, да почнат да го мразат сиот свет, отапуваат, ги обзема резигнација и стануваат премногу себични.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сега бев двојно столчена, еднаш од предавството на Борко во животот кон мене, зашто никогаш не беше ми кажал за таа своја тајна, а сега и од неможноста да го објаснам апсењето на Симона, под обвинение, јасно, за ширење на лажни вести и непријателска пропаганда против државата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А сега?, крена очи таа. Јас се вртев, молчев, се думав.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Мислам, воочи јасно, самата виде Во какво сиво се обоил овој наш свет што проклет, го градевме и живот ќе дадевме за сѐ да биде светло и фино Многу лета изминаа оттогаш Некои незаборавно, некои брзо, некои бавно, И ниту еднаш не почувствував вина А сега...
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Тогаш имаше многу магла и гласовите тешко им се пробиваа низ пасамката бели влакна, а сега нема толку магла, ама има тенки и скоро невидливи сиџимки дожд низ кои исто така тешко се пробиваат гласовите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
— Шо правиш тука, бре, клапче, волку рано? — го праша Шпиро, кој секогаш беше прв, а сега, ете, Крсте го преварил.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А сега главната работа го тера да оди кај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А сега пак ти вела оти не су магарица да ме тепаш со ластегарката. Тоа да го знајш!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Проживеаја четириесет години, тек лав не си рекоа настрана, а сега одеднаш треба да земат секирите, да се исколат. Кој ќе чуе шо ќе рече?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А нивите беа истите и требаше да се работат за да раѓаат уште повеќе пченица одошто во турско време, оти тогаш таа беше 55—60 гроша, половина лира килото, а сега стана осум па и десет лири, шеснаееет дваесет пати поскапа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ја чувавме сликата на Сталин, крај онаа на Тито, над детските глави, за да ги штити нашите животи, а сега се случуваше да страдаме од еден од тие портрети!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Вие сте продадени души... Непријатели држите во манастиров... Останаа живи на Кајмакчалан, не ги смачкавме, а сега се прават пријатели... Вие сте издајници... Заради нив сакате и мене да ме убиете...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Но, ова како да го слушна Сретен Јаворов, па му рече на Цветана Горски: - А сега почитуван Горски, што ќе стане со јагулите и нивниот пат, доколку проектот за изградба на хидроцентралите и насипите се оствари и доколку се подигне нивото на Езерото со упатување нова река во него?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сеедно“, таа ја подигна кутијата за шеќер и ја протресе, “утринава имав четириесет долари тука, а сега ги нема.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Секогаш имаше пари; Семејството знаеше да го користи крилестиот човек на многу начини! А сега? Горчливост!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Што се однесува до индуктивниот поглед врз светот на разнообразните нешта, кој татко ми, како што реков, ми го всади порано и подобро од сите професори – него го користам често, некогаш и не сакајќи - на пример, кога минувам по улици и ...уште една згазена мачка од синоќа – малолетните камиказе возачи станаа сообраќаен терор – нормално кога улиците се претесни – урбанистите пред десетина години не мислеа дека градот сосе сообраќајот толку ќе нарасне – метро?, но подземјето на градот е преполно со цевки и жици...итн. или...во центарот на градот, во паркчето меѓу градските кули, додека мирно си седам на клупата, нешто остро ме пецнува по левата нога – од некој кат, од некоја од околните висококатници, некое дете пукало со воздушна пушка во мене – децата некогаш гаѓаа врапчиња, а сега луѓе – нормално, сѐ подоцна легнуваат, сѐ подолго го преспиваат денот, а кога ќе се разбудат, се нервозни и лути – а што ако наместо во нога ме погодеа во око, кој ќе ми помогнеше? – зошто ниедна влада во оваа држава не го регулира ноќе времето до кога малолетниците можат да останат во кафулиња – итн...итн...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Та до скоро со пушка на рамо комитствуваше по Пелистер и ги бркаше зулумќарите, а сега одеднаш да стане селски предавник.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Зоки и без тоа се плашеше по малку од Драган, зашто Драган беше некаков си извидник, а извидниците знаат да откриваат секакви тајни – а сега се исплаши и од другите деца, па се склупчи и рече: - Не сум јас. Нели нема да ме тепате?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
- А сега нацртај еден стап, гооолем, голем- гооолем, оооо, до онаму голем!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Е, а сега да ти разјаснам уште нешто. Покрај Иван Степанович постоеше и друг Степанович, по име Борис, но тој не му беше никаков роднина на нашиот Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Тоа беше намерата на вознемирената Трајчеица.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дојде, ги изведе на показ игрите на онаа неодмерена стрвница, или поточно бесрамница, а притоа како да сакаше да рече: јас ви подарив една тајна, толку од мене, а сега ви го препуштам редот вам, и вие да постапите на ист начин: да бидете дарежливи кон мене; да го изнесете од скришниот долап куферот на тајните што и јас сакам да ги дознаам; зар многу барам?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А сега остана само еден насмеан лик црно урамен над прагот и над столбовите и една голема тага висната од балконот студен мразулец забоден во градите на земјата каде се растура во ништо една прашинка од човек
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Само што тие звуци ќе бидат неподносливи тишини, тие зборови ќе бедат крвави дождови, а тие погледи сиви сенки, рушевини, висечки градини во кои верував дека ќе го живеам сонот, а сега гнијам, умирам, немоќна пред стравот да признаам дека тој сон беше страст, импулс, желба, глад за моќ, но не и судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- А сега внимание! – им свика. - Овде го имав првиот бакнеж. Да, точно под дрвото.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
А сега човеци от грешно живеење не познават ни Бога ни закон Божиј, ами ходат и живеат како безумни добици.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Пијана од сопственото доброчинство, што и го вдахнал нејзиниот татко Добре, најдобриот човек на светот, доскорешната кукла, а сега највисоката, најкитната мома на сите времиња на светов, Нова Година, една цела недела не се сети на Дедо Мраз.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Свртете ги дланките! Има ли плускавци!? Има! Значи добро работевте! А сега, Адеме, што сега?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Укажа посебно на сериозноста на пишување проза - што бара трпеливо прибирање податоци, критички однос кон нив, формирање ликови, макотрпна деноноќна работа - некогаш на машина за пишување, а сега на компјутер.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Во земјанката, во ровот и во бункерот, во долгите, најчесто пелтечени дрдорења на довчерашните говедари и овчари, а сега самоуверени и самобендисани политички комесари, кои човека го прават роб, перејќи му го умот и мозокот само за да го ослободат од обидот да размислува, да не мисли и расудува; ги запозна чекриците низ кои тие, млади и недопечени, поминаа за да станат голема сепаленица.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А сега? Како море не раздели блатото, ни ги потопи нивјето, а пустата небидница и животот ни го зацрни.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Опинчиња поправаше, а сега и куќа и имот има, стоката до Солун си ја продава.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На крајот на веста беше цитирана кусата изјава на другарот Едо Бранов, бивш Претседател во истата организација, а сега советник, кој велеше дека претседателот, другарот Граматниковски бил „примерен претседател“, „политички подобен“ и личност со „извонредна смисла за меѓучовечки односи“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А сега стани со светлина во очите, раздувај ги црните сеништа што буричкаат во твојата душа, отвори се за твоето чедо и за сите други!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Некогаш си мислел дека можеш повеќе отколку што можеш, а сега не можеш ни колку што си можел.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш почна да пелтечи. Му реков, имај убав живот, многу среќа ти посакувам и сѐ најдобро, а сега пријатно, од мене толку.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Томчо се растрепери од возбуда. Одамна имаше желба да фати зајаче. А сега - еве го пред него.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- А сега морам да одам, ќе ме бара мама.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Бреза, оди купи ми пиво, остави ја тетка ти! – викна Љубе и ми тутна пари и за сладолед, слегувајќи во кујната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Глупаво кучиште – си реков – што белја направи, а сега како ништо да не било.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)