а (сврз.) - толку (прил.)

А толку сакам да танцувам по мелодијата на твојата душа, тука ми е во градиве, во мене, Се мислам ако притиснам да не ја снема.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Посакувам да застанам под твојот прозорец, за да ја слушнам мелодијата на твојата душа, но секогаш кај тебе, таа граница меѓу разумот и срцето.. таму почнува и завршува сѐ... а толку ми е потребно да бидам, по малку луда и насмеана, по малку разиграна и заљубена... по малку дива и полна со живот... потреба да се изживее мигот со тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Чудна работа ми паѓа у очи како тоа на сите јавувачи успех им стои, а толку несреќни се јавуваат кај дотичнава особа.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
При глетката на неговото тешко, избрчкано лице, толку грдо, а толку интелигентно, му се стегна срцето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го шмукав јазичето со мирис на ркулец заглезден во влажна почва и со киселкаст вкус на штотуку зазреана мушмула, чувствувајќи ги на образите усните со кои на горниот и долниот дел во една колку вистинска толку замислена точка, се спојуваа нозете на Ема, и тогаш ми се чинеше дека тие усни, кои никогаш не кажале ништо, ниту ќе кажат некогаш нешто, а толку многу знаат да кажат, и толку многу сакаш да ги чуеш барем еднаш да проговорат, без оглед дали ќе те фалат или ќе те кудат, ме подземаа со слузта што благо ме облеваше внесувајќи ме навнатре со сѐ позабележливото поткревање на телото што лежеше под мене, со можеби инстинктивното поткревање нагоре, и повторното спуштање, во ритам што беше дел од нашата игра, од нашиот живот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Најсовршена именка во секој јазик По звучност кратка и јасна, а толку енергична при изговор.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
СПИРО: Каков човек, такво око, такво срце.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А толку ги има расеани, сегде по Водно.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А толку имот е потиснат под вода и толку народ е иселен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
А толку ги имам замразено возовите, како по коски да ми врват.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Околните дрвја, белината на снегот, ѕвезденото небо почнуваат да се вртат во ритмот на лудечки валцер. – Вака ги ловам – кикотот неземен, а толку вистинит, опчинувачки танцува низ изместениот простор . . . еден, два, три . . .еден, два, три . . .
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Многу, многу зборови. А толку малку јаснотија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зар ја паметите гранката од која во најраното детство имате берено цреши?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тишината и немото простување трае долго, а толку долго трае и немиот разговор на Пелагија со него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Зарем не ти рекоа? Или не си чула? лулањето на колковите девојката не го изведе како ти: толку природно, а толку шик!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Василис Василикос во поговорот кон грчкото издание на Времето на козите Времето на козите ме воодушеви и ме научи за многу работи за нашиот Балкан, толку многу дискутиран, а толку малку познат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Зимата и заборавот се сретнале некаде зад нашите допири и кога се доселиле немо, небаре љубовници се разделиле. ... а толку сакав да ти го цртам аголот на тој лелек на цветот, меѓу луѓе залутан.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Нежни во ставата, во насмевката, во говорот, а толку цврсти во своите намери, во уверувањата, во постапките.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А толку и ќе трае, ако некој не ве шутне во г’з, што ние со задоволство го правиме, во оваа успорена компјутерска симулација.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)