Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Само да не бидеме истребени, за да нѐ маваат надвор поради тоа, така сѐ би им останало ним, би биле газди тие а не ние!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

А не смее ни лист да ти се скине, ни прст да си пресечеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Имено – во јануари 2008 – истата судијка, следејќи ги напатствијата и насоките на повисокиот суд, само делумно го усвојува тужбеното барање, при што „Кјуби“ беше задолжен да му исплати само K-15, а не и разлика на име испратнина – со мошне чудно и сомнително образложение дека ова право нема третман на „парично побарување“ (!?), па како такво прво морало да биде барано пред работодавачот, па дури потоа да се бара по пат на тужба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Прелистувајќи ги книгите уморни од вечното трагање по тие суштински прашања, а не добиваме ништо друго освен банални одговори, медитацијата ме потсетува на стихови кои оставија траг врз полноста на моето постоење.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Си кажал, а не си докажал, не знаеш што излегло.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Јас ги добројав годините, па пак не ми се легнува, а не тебе што си каде-каде помлад, - рече дедо Најдо.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Претензиите на Србија и Бугарија, од една страна, ни покажаа оти само конкуренцијата на тие две држави нѐ остава да робуваме уште на неопределен рок; од друга – тие претензии ни ја потврдија и без тоа познатата вистина оти во цела Македонија има само една, а не неколку словенски народности.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дури и половите органи и половите односи имаат пристојни, да не речам отмени изрази, а не како нашите безобразни, да не можеш да ги задржиш на јазикот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Убаво гледаш, - рече тој. - Пиштолов го имам одамнина, само што, се разбира, го чувам за спомен, а не за употреба.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Кога излезе на балкон, Маре пак замижа - сега од сончевината а не од темнината.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

До пијалаците се – сусамките, печени бадеми, кикиритки што Ескимите не ги виделе ни во сон, прженици од печурки, па и тортата, толку убава што ти е жал да ја чепнеш, а не да и ги наковаш забите.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Куќата се тресеше кога тој слегуваше од катот, ама тој ден никој не му го слушна чекорот, не дека од страв човекот газеше внимателно, туку само затоа зашто лелекот по убиената Пинговица го надвишуваше и бозелот во дворот а не само нашите исплашени очи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Јас ѝ припаѓам на оваа партија, вели, и ако е потребно ќе одам да се борам и на Пелопонез, а не само овдека, во Егејска Македонија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Неумесно и неразумно е да ги одделуваме своите интереси од општобугарските, кога во соединувањето, а не во расцепувањето, е силата.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мојата пригодна ликсурска стихотворба се вика "Јунајтед Ви Стенд" (и се однесува на Скопје и Вашингтон, а не на Бред Пит и Џенифер Анистон).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

И секој од нив на свој начин му ги објаснуваше кривовштините што ги прави државата (некои тоа го нарекуваа ненародниот систем) и му објаснуваа зошто народот е сиромашен, ненајаден и лошо облечен и дека сите треба да бидат еднакви, сите да имаат работа и плата, а не така како што е сега - ти работи, а некој друг да се богати и богато да живее.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Спротивните аргументации не даваат можност да се најде која е најправата и затоа Македонецот решава дека сите се лажни и дека има само една непобитна вистина: Македонците Словени се Македонци и Словени, следствено, треба секој Македонец да ги чува интересите на својата татковина и на својот народ, а не интересите на пропагандите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Никако! Таа има можност да избира во селово, а не да го зема најсиромавиот човек, копук“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Нивната работа, наречена „филозофска херменевтика“, покажа дека поделбата ум - тело, што лежи во основа на современата медицина е социјално договорена интерпретација, а не одраз на објективната реалност надвор од човековото искуство (Messer, Sass i Woolfolk, 1988).

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Верувањето дека ја сонувала змијата, а не дека вистински ја видела, целосно почна да ја опседнува.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

— Ајде, коџабаши, конак за осумстотини души аскер и тројца забити, — му нареди мудурот во Витолишта на коџабашијата Трајка, а овој ги собра сите аази и одведе во секоја куќа по пет души војници Анадолци од груби погруби, од гнасни погнасни, погани, просто ѕверови.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Макар што поголемиот дел од населението помина во муслиманската вера, Албанците религијата ја сметале за духовно прашање, а не за израз на идентитетот.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

- Верски календарчиња за 50 денари - пред него викаше еден човек, кого сите го избегнуваа како тој да проси пари, а не да сака да ги заработи.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

- Станува збор за борба против окупаторот. За војна. А не за револуционери. И не за некаква револуција – се трудев да дообјаснам.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Ова е вистинската убавица на нашата земја, а не клишето кое вие од Секретаријатот го форсирате, се јави Дарко.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Навистина, мислеше дека е со нив а не како кога ќе останеше сам крај дрвената барака за да го гледа без рабирање заодот и сѐ под него: невидливите џуџиња во печурките и твриде големоглави бубалки опколени како старовремски војници.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Тетка Перса, пред таа да се досели, ангажира молер да ја освежи куќата, дури ја праша случајно можеби сака некоја друга боја на ѕидовите а не бела, Не, ѝ рече Пелагија, те молам тетко Персо, не арчи се, за наска ова е рај наспроти црната дупка во која живееме.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Токму во тој воз што не носеше тоа утро кон градот - му објаснував на Даскалов - за првпат од Огнена Гулева слушнав дека татко ми бил некој големец помеѓу партизаните што ноќевале кај нас.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

ЗИПРМ (1994) го остави непроменет процентот на платата која претставува основица за пресметување на даноците и придонесите од плата, но пропиша дека мерило ќе биде просечната месечна нето плата по работник во гранката на која ѝ припаѓа правното лице (чл. 5, ЗИПРМ/94), а не просечната месечна нето плата по работник во стопанството објавена во тековниот месец.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

- Што правиш тука? - ја праша, а не дорече: како квачка врз страчкини јајца.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ако тргне надолу, по патот покрај брегот, набргу ќе избие на границата, а не беше особено страден по средби со властите и нивните органи, а не гаеше ни тајни копнежи за бегство по Америки; ако појдеше нагоре, над низата викендички меѓу скоквите и желките, отаде голиот рид ќе се изгубеше во фронтовските ровови од Првата светска војна, низ кои уште можеше да се сопнеш од некоја рѓосана граната или барем на закопани чаури, од пушки до топови - за што инаку требаше да си подготвен, а не вака разгаштен за летување.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А културниот човек, за да има право да се наречува таков, треба да гради, а не да руши.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зголемената комуникација, учество и рационална критичка дебата за вредностите и нормите кога се прави реконструкција на општеството Хабермас ги смета за лек против „патологиите на животниот свет“. 102 Simone Chambers, “The Politics of Critical Theory” in The Cam- bridge Companion to Critical Theory, ed. Fred Rush (Cambridge: Cambridge University Press, 2004), 232. 103 Stiven Best Daglas Kelner, Postmoderna teorija (Skopje: Kultura, 1996), 340. 90 Хабермасовата мошне влијателна дисекција на капиталистичката модерна во процесот на нејзина транзиција од либерален капитализам кон социјална држава може да се проблематизира на повеќе основи.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Бугарите ни кладоа владици во Македонија; имајте на ум оти тие владици во повеќето случаи и на најважните места се Бугари, а не Македонци.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Јас мислам оти ние треба да бидеме лојални кон Турција, но претполагајќи оти турското правителство и народ ќе разберат најпосле оти интересите на нивната држава во Европа се совпаѓаат со нашите и зависат најмногу од нив, а не си противречат, и затоа Турците први ќе треба да го докажат искреното сакање да се во мир со нас и со тоа да ја заслужат нашата поддршка на нивните интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оттогаш, небаре суртук од сурутка, доктор Миха се измени до толку што не го препознаваа ни сестрите кога влегуваше и излегуваше од кабинетот, а не пак пациентите што токму него го беа одбрале да ги лекува.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Никој не шушкаше, никој не се ни помрднуваше, сите молчеа како да се камени фигури, а не деца.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Зато треба да се склопува со разум и одговорност, а не со некакви младешки чувства и соништа кои немат врска со реалноста.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Напротив, воената хистерија е постојана и универзална за сите земји, а чиновите како што се силувањето, ограбувањето, колежот на деца, претворањето на целото население во робови, репресалиите спрема заробениците, меѓу кои се подразбира дури и варењето и закопувањето на живи луѓе, се сметаат за нормални, а кога ги извршува сопствената страна а не непријателската, дури и за јуначки.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Барем така, преку рид, преку трап, со пешник леб во едната и парче сирење во другата рака, да се пцуеме, да се караме, а не да пукаме и да се убиваме...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Домаќинлакот беше поврзан со кафето, а не со не знам колку илјади евра во домашното чекмеџе.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

А ова копаш, слегуваш, а не знаеш до каде, ниту знаеш каков ќе биде резултатот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Од старото сфаќање за опусот повеќе би сакал да ја задржам вредноста на единственоста, а не идентитететот по себе или склопот.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Вистинските пирати отпосле дознале дека се изгубиле во жанрот - документарни филмови тогаш се снимаа само за славни научници и за разни светски, а не за бродски арамии со монокли на очите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Па кажете ми сега, со каков изговор ќе можев во мојот дом да не го прифатам детево, им се обраќав во мислите на милиционерите?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислиш е нафрлена со нешто, а не сака да ја видиш да се почеша.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Плодовите му се сторија слатки а не кисели, па седеше под нив и ги зобаше како зајак во недоумица на крстосница.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Не можев ни тогаш да се скријам, вели, а не можам ни сега.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Политички ги сотре очајот и апатијата, а не безбол палките на силеџиите од гардата.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

А со умот си велеше: „Чекај, агачко, да видиш како се кршат остените од нашите грбови. Не ќе ти текне уште еднаш да ги погледаш, а не да ги кршиш од нас".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Слобода се зема со борба, со крв, шо се вели, а не се дава бакшиш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бати мажот, се качувал на Кинескиот ѕид, а не се искачил на Галичица!

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Митко сакаше да биде мечка и го наметна палтото. И Сашо сакаше да биде мечка а не зајаче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тука е, а не е тука.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Додадете кон тоа дека српската надворешна политика е установена, како и тоа дека имаат тие и цел ред други, освен споменатите дипломати, и ќе разберете зошто ракополагањето на Фирмилијана е победа на српската дипломатија и пораз на бугарската; победа добиена со свои, т.е. српски сили, а не нешто наврзано од Русите; поразот пак на Бугарите е резултат на немањето бугарски дипломати што да ги разбираат бугарските интереси и да ги заштитуваат со авторитет и знаење.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Отсекаде ми е исто угреано, а не знам каде е сонцето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

децата се надмочуваа во езерото и трчаа околу огнот кој штркаше на сите страни искри како светли бубачиња; ги фаќаа мајките, ги редеа в скут и им кажуваа гатанки за да не се испотепаат меѓу себе: „Секој рошка во пазува за да најде нешто, а не сака да најде... Што е тоа?” „Вошка!“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Благодарејќи им на карипските обивачи го изгубив својот дневник на некакви пост-марокански патувања и подоцна го пронајдов, од сите неверојатни места, на дното на џакузито крај плажата, но и тоа е приказна која треба да се бара во некој друг некогаш одамна, а не во овој; исто како и приказната за губењето на мојата омилена капа, една баскиска беретка, во застрашувачкиот Тахо де Ронда во Андалузија, и за нејзиното подоцнежно неверојатно враќање. 72 okno.mk

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ете, те, и тој си и гласи работите како нему шо му чини, а не како нам. Не гледаш оти и он тргнал со батакчиите и ене го, не, токо врла надвор пласти снег без да гледа оти сиромасите мрзнеат — ја тешеше Толе Митра и ја галеше по русата коса.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Како што е неприкосновена и приватноста на писмата Кои ако паднат во рацете на какви и да е неранимајковци Интелектуални разбојници и булеварски журналисти Мигум ќе станат јавна наситка На оние кои цел живот биле јалови сонувачи Та не испилиле ниту едно малечко сонче А не пак и толкување и остварување на сончето

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

За поддржување, за опстојување, ни требаат луѓе токму, а не многу.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

А не знам ни колкаво е, ни каде е.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ете некни ѓерданчето на Босилка ѝ загина; не е човечка глава да, човек умира и никому ништо, а ќерко, а не ти оти едно клопче ти загинало и да плачеш.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Немаше семејство да не приплоди барем четири, пет, шест деца, а не беа ретки и такви што водеа и по десет – дванаесет.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Некој рече: - А може и Едрење да е македонско, оти Македонија е голема, вели, Македонија е до Индија, еј, а не до некое Едрење, што мислиш!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Горда го отвори пакетот и почна да ѝ ги пробува аливцата што ѝ ги донела, но детето не ја гледаше во насолзените очи туку во лакираните нокти и ѝ сричаше „мамо” на жената, а не нејзе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И од сѐ ми се смачи. Ми фалеше забава, ми фалеа комплименти од добри момци, за промена во живо, а не само онлајн на фејсбук.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Премногу сме приземни. владееме со умешноста да се наднесеме над бездната како големите мрзеливи птици Но нив гладот ги води а не страста за летање.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Чита: „Многу луѓе загинаа, а не знам зошто загинаа. Ама времето е такво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— Јас имам друго презиме, а не тоа. Јас се премажив, лажам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

7. ДОБРИТЕ ЗБОРОВИ ОТВОРААТ ЗЛАТНА ВРАТА - сите, ко риби на суво, си раздвижуваме усти, но која ли врата денес, уште и да е златна, добар збор ја отвора, а не клучовни мустри...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

7. кога се враќав од јапонија како да се враќав од иднината каде што се во полн замав курсевите по интерпункција на изненадувањата и каде што гравчето на леб се мачка а не како кај нас што се крка со лажица гравчето наше насушно на леб се мачка јапонското гравче

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Ливадата наоколу е полна со сонце и со птици.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Па, она што таму ќе може да се добие ќе бидат информации, а не оваа, со јаглени хидрати - баласт - преоптоварена преобразба.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Но тоа име го искажуваше презирот на Грците, а не и достоинства на Бугарите, затоа се придружуваше со зборот тврдоглави или „хондрокефалос”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се гледаме, а не можеме да се досегнеме, што се вели, да си помогнеме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Да. Црквата треба да биде имено Едина и Соборна, а не српска, грчка и бугарска.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Зарем прстенов не е сребрен? – се зачудив – ти рече како филигран, а не рече филигран – ја „уловив”.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Му врви, а не може да ја пушти, да ја доиспушти.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ѓ многу се натажи. А не би требало. Тој беше старец. Импотентен старец.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Знаеш, ти си ми многу чуден. Ти си еден од ретките планинари кои природата најмногу ја користи за да ги тамани цигарите, а не да си ги исплакне дробовите со чист воздух.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јас кажувам, а не знам што да им кажам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Таа треба свето да ги чува правата на сите христијани, а не да ги жртвува правата на едните во полза на другите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Да си ти стопан, две се испустуваат, а не една, - ѝ одврати Ангеле.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Се губи. Ко мртов е, а не е мртов. Огнот не му загаснува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Понекогаш квечерум чистачот на чевли од Plaza de Armas седнат пред портата на својата розова куќичка под огромниот крст на врв рид ќе фрли поглед на параглајдерите над Мирафлорес - колку да им довикне на аздисаните туристи и авантуристи дека сѐ што лета не е кондор, ќе фрли поглед чистачот на чевли и кон сурферите кај Баранко - колку да им довикне на јавачите врз сопствените мечти дека баш во Баранко опирањето на застоеноста на живеачката се правеше со вина, песни и убави жени, а не со некакви пластични секачи на морските бранови.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Тогаш се разлути поп Цветан и му се развика на Јандрета, и им се развика на комитите, на војводите и на сите жители на Потковицата дека тоа што го прават со попот српски не било ни човечко ни божје, и дека тоа го правеле ѕверови а не луѓе, сеедно кој бил попот српски и што правел.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

- Знаеш што е мажот ти, сега, вели војводата, или не знаеш? - Војник е, велам, а не знам што велам. Што да речеш ќе згрешиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сите се чудеа како се вратил од Цариград само со книги, а не со азно жолти дукати.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ја гледаш се тепа од плачење, а не знаеш зошто.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Но ти си осуден според воените закони, му велам, а не според некој мој параграф. — Вие можете...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ако беше Бугарија со Тракија слободна, а Србија заедно со Македонија поживееше 50 години при едни исти услови, тогаш Македонците ќе работеа заедно со Србите, а не со Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Оти продолжувавме со Ефтим ноќите да ги поминуваме во чуварската барака на татко му заменувајќи го бај Кољо и сѐ повеќе уловувајќи се како го учиме материјалот од четвртиот клас, а не од петтиот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Вистинската слобода отсекогаш била мултиколоритна и повеќе зависи од бојата а не и од кројката на фустаните.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

По правило, бановите беа репрезентативни фигури без некаков авторитет, тие го преставуваа само кралот, а не и народот.“

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Додека има во Македонија почва за национални пропаганди, додека не се отстранат причините туѓите држави да имаат во Македонија повеќе влијание од самата Турција, до тогаш Турција ќе има само расход во Македонија, а не ќе има од неа никаква полза, до тогаш секоја минута ќе треба да се плаши да не ја загуби Македонија; а ако се признае официјално оти во Македонија нема неколку словенски народности, ами има само една одделна, ни бугарска ни српска, и ако се оддели Македонија во самостојна архиепископија, наеднаш Турција ќе се ослободи од мешањето во македонските работи од сите 3 соседни држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кликтежи ви требаат, поету мој, ако не за друго, бар да ве слават и прославуваат, на вас да посочуваат како создавачи на убоста од која се храни животот, а не на грубоста која убива и ништи?

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Може да се штеди и бензинот, и плинот, и парното греење, и дрвата, и облеката, и чевлите, може да се штеди ако не се прејадува, ако не се препива, може да се штеди ако непотребно не се патува, може да се штеди ако не се фрла, кине, валка, гази - може да се штеди, добри мои, на илјада начини, а не е потребен наук за да се совлада вештината за штедење.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кој помина, сестро, тој украде, вели, а не беа едни за да се браниш од едни.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Беше свесна дека е убава, но сепак не беше задоволна од својот изглед: челото ѝ се чинеше премалечко, очите темно кафени, а не сини, линиите на телото ѝ се чинеа преизразени...се разбира претеруваше, тоа беа некои нејзини бубачки во главата, какви што си имаше секоја девојка на таа возраст.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Тогаш дојде Соња. Не ја видовме цело лето, зашто беше заминала кај тетка ѝ во Битола. Неверојатно: само за едно лето се извишила.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

— Как Крсте, бре слепче? Откаде докаде десеттодишно дете го запопиле? — се чуди Јован, не знаејќи дека ова е пиеска, а не вистински живот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Еден народ што си го загубил својот јазик личи на еден човек што си го загубил патот и не знае од каде иде и на каде оди и којшто не знае зошто оди ваму, а не онаму или таму.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Цел живот одел над провалија, најпосле и мене ме повлече, а не знае!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Подобро било да поверувам и да паметам дека сите тие девојки (а помеѓу нив се наоѓала и мајка ми) што ги служеле арабаџиите и трговците додека работел анот на Дуко ми биле по малку и мајки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Постојат знаења кои не се знаења Земјата кружи околу Сонцето (а не обратно!) Спорот одамна е решен но оската сѐ уште е замислена Денот на љубовта е празник на календарот но празникот е работен ден за просјаците (во дланките им спијат неостварени соништа и сеќавања на допири со украдени сладоледи) * Запис со непознато потекло

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Можеби мнозина ќе се запрашаат: 1) ако досега комитетите имаа играно двојна улога: на Бугарите им имаат велено оти Македонците се Бугари и еден ден Македонија како и да биде ќе се соедини со Бугарија, а на европејците им велат оти тие бараат автономна Македонија само за Македонците, оти немаат никаква мисла за соединување со Бугарија, тогаш од каде јас знам оти комитетите ја лажат Бугарија, а не Европа?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Една мисла ми ја поматува среќата.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Прашањето дали новото течење има иднина или не, ќе се разгледа подолу, од каде што ќе се види оти тоа, ако се остави само на себе и се игнорира, ќе се развива само, а не ќе опаѓа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најпосле успеа да го натера нејзиното сеќавање да се врати назад, сѐ до нејасното присетување дека едно време непријател беше Истазија, а не Евразија.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција ѓоа на мостот на воздишките ќе ја сретнев калуѓерката од под чиј фустан Џакомо Казанова избега под друг фустан, оти за него бегството на слобода немаше никаква смисла без бревтање во зоната под фустаните.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Зборуваш за деца, а не смееш да кажеш дека си дошла по детето свое.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А не се ѓибаме и на изворчето. Тие дошле да наполнат вода, а ние одиме да полниме. И ќе се начекаме, се гледаме напорки, ама не се ѓибаме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А и страшно беше надвор, во тие долги зимски ноќи. Ти е страв да погледнеш, а не да излегуваш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нежно изработено, како да е тантела, а не метал.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Работата беше друга. Тој требаше да појде во училиштето пред Неда, за да може тој да ја дочека, а не таа него.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Некои од нас сонуваат необични животни со гриви возвратени околу вратот со набрекнати и за кас спремни бедра како млади гиздави девојчиња со копита за долги копкања суштества што ’ржат и се пенат од милост што се топат суштества на јаве невидени невјавнати, на лов неоднесени би рекол и незауздани, неоседлани неразждребени а не знам од каде ми навираат зборовиве непознати како животните и бистрооки.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Знам секој што сака да ме праша, а не знам што да одговорам, вели, и само си отпива од ракијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Колку за илустрација, ќерката на еден поранешен синдикален лидер се фалеше дека од парите кои нејзиниот татко и ги давал како „џепарлак“, а таа педантно си ги собирала – подоцна си купила стан во Скопје!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Тој својата ситничка, дробничка баба Митра може исто така да си ја стави под мишка и да ја носи каде што ќе си посака, а не пак да ја послуша кога го кара.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Си мислам, а не знам која мисла од каде ми се пријавува, од каде ми се прикажува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Лишките немаат врска со оваа работа, вели налутено Максим и во истиот миг се прекорува себеси што откако се заветува зимоска дека еднаш ќе го отепа кобникот од Камен, а не го стори тоа, не се стори ниет ни да се сети на него, а еве сега на друго си помислува, поправо зад друга помисла се затскрива: и да го отепаше, и да разгласеше дека е бувот отепан, луѓево пак ќе веруваа дека тие, лишките, им ја донесле оваа несреќа, а не тој, Лазор Перуноски, во час на пијанство.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

„Гледај, те молам“, му се насмеа в лице, „ако си ти личноста која од толкавата зацапаност може и да се разболи, и ако цениш дека токму јас сум спасителката што може да те исцели, речи го тоа директно, а не во трето лице!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Гледам: Некој, ба си му куќата, на живот ми направил гроб и ме заѕидал. А не верувам дека бил еден.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Затоа вели: нека ми а ариза и ваа нива да не ѝ се стори кедер на детето, — ја плашеше Стале Трна, бидејќи „Даги нива“ беше нива од осум товари семе пченичарка, од која Трна наоѓаше по 50—60 товари пченица, та „сајбијата“ сакаше таа пченичка да се тура во неговите амбари, а не во Трнините.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Архивскиот број под кој е заведен предметот во Основниот суд Скопје II – Скопје е: VIII PO.бр.701/09. 2. Ако на подготвителното рочиште не дојде тужителот кој 177 уредно е поканет, а изостанокот не го оправда, тужбата се смета за повлечена – ако со тоа се согласил тужениот; а ако тужениот не е присутен, тужбата ќе се смета за повлечена ако во рок од осум дена по приемот на известувањето за повлекувањето не се изјаснил дека на тоа се противи.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потоа, кога влегуваше на час точно навреме, им се насмевнуваше на учениците и тие гледаа во неговите два огромни предни заба, строго концентрирајќи се само на нив, а не на изборот на кошулчето, вратоврската, панталоните или каишот.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Веќе не сум преокупиран со гладот или вошките, носам испрани и чисти алишта, повеќето сум во костумот што ми падна на лотарија во Гаково, косата измиена и со патец настрана, снагата капена во бањата кај градската болница, а не сум ни гладен, бонлук леб и мрсно, па кога се враќам од часови, сечам голема фелка леб, ја мачкам со сало и врз неа ставам леени колбаси, едно или две куси коматчиња.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Националното обединување на Македонците може да стане само со компромис помеѓу нив, а не со капитулирање на едните пред другите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Високи, стројни, дури и кобилите опуљ вртеа, а камо ли моми... Мажи, а не како тебе, ебате, кускуле...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Писмо во плетенка од коса - фер ќе беше да ни кажеа дека младите курирки ги шармираа војниците на Третиот рајх, а не дека го криеле писмото во своите плетенки.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Тие места, тие видливи шевови на текстот, најдобро го откриваат духот на времето во кое живееме; на тие места напишав нешто од гнев, од јарост, а не мислев така; и ден-денес не мислам така.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Што убав брат имам, го гледав и си мислев.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се буни нешто во нас, а не ти е јасно против кого.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

19. Сѐ тоа се факти за дипломатијата, којашто има да се сообразува со дејствителноста, а не со теоријата за народноста на Македонците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Пред да експлодираат кокичињата Се лизнав и паднав и станав и со лопата го фрлав снегот преку рамото на улицата* тркалото шлајфуваше* во машината за перење алишта се цедеше потта од мишките на улицата и смрдеата од устата на ѓубреџиската кола чие тркало шлајфуваше во длабокиот снег* децата дојдоа со везени пиперки и со друг зарзават и со тенџере и со метла небаре ќе прават вештерка а не***

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Тоа го охрабри, или го насочи, или го поттикна, или просто го подлажа да напише еден драмски текст, од кој театарските уметници толку се изненадија што дури и се намуртија, па одвај се најде некој почетник режисер да го постави на една провинциска сцена, некогашна коњушница на некогашна касарна, што живуркаше со половина душа, одвај собирајќи премиерска публика, а не пак да собере некој денар за авторски хонорар.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Го превртувам Цветана, ме гледа, а не може да ме види.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Пропаѓам, што се вели, а не можам да викнам, барем за крикот да се фатам, да се задржам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како и да е, но одделувањето наше од Бугарите ќе ни даде можност критички да се однесуваме кон бугарските работи, а не слепо да ги копираме и да насадуваме во Македонија, наместо национализам, социјализам, како што го правела тоа Внатрешната македонска револуционерна организација. 89 Значи, одделувањето на нашите интереси од бугарските, покрај другото, ќе нѐ избави од положбата како мајмуни да ги копираме бугарските непромислени постапки и на вера да ги примаме бугарските уверувања дека Бугарија е нашата арнотворка, а Русија нашиот најголем непријател; тоа ќе развие во нас критички однос кон нашите и кон туѓите постапки.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Одиш заедно, а не знаеш кој е до тебе.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Штом примолкна плачот, Албанецот, пак меѓу своите, продолжи повтор за него — „Не тажи го, жено, ти сина си Кузман, бидејќи господ во рајот го пратил; неизмерни сласти му нуди; и само плачејќи душата ти му ја матиш, бидејќи тој падна со своите, бранејќи ја со нив херојски земјата мачна, а не како злосторник кого Темида го гони, фрла во јамата мрачна, и не како здушен од наказ, ил' прогниет, гладен, не како удавен в браној, и не како жена што потајна болест ја јаде, — туку од јуначки рани . . .

„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)

Уште една парадигма на природниот универзум, на која човекот мораше да се прилагоди, а не успеваше.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

- Гимнастика, гимнастика а не љубовни песни, најпосле нѐ раздвои Гавранот. - И помалку сакај девојки...

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Ама што е сега мојава работа? Гледам, а не гледам. Закопан сум, а не сум мртов.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На очи ти гори човекот, а не можеш да му помогнеш. Папоти и се топи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Во тој миг сакав да го убијам тој невиден простак; во тој миг ми се згади и од Луција; веќе ништо не сакав, во мене имаше само гнев; тогаш, пред вратата, првпат помислив дека најдобро е да се замонашам, да си ги отсечам на еден симболички начин гениталиите поради кои страдав, да се самокастрирам, да ги оставам сите овие влекачи и инсекти околу мене да се плодат и да се размножуваат до бескрај; своите песни да му ги испејам на Бога, а не на лукава и притворна жена, или на некој дволичен Хор; сепак, чукнав уште еднаш, но тој поворно не одговараше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ние грчките попови меѓу вас славјанобугарите шириме божји мир и култура, а не умирачки.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Цената на сознанието беше губењето на рамнотежата, и во таа точка јас таа цена одбивав да ја платам; се грижев за рамнотежата, а не за неверството на сопругата, и тоа беше она што беше – смешно!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

ЕФКА: Вие ќе одите на лозје?

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Згора на сѐ, покрај казнената камата – која течеше од јануари 129 2010 па сѐ до денот на конечната исплата – МВР беше задолжено да плати и трошоци за постапката во износ од 17.120 МКД (о. 280 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

И луѓето тие денови забораваат на гробиштата, истрчуваат пред селото и го пречекуваат Лоте со музика, со свирки, шиштат свирачите околу него со свирките што им ги купи за да свират весели песни, а не тажни и погребни; им лепи Лоте на челото пари, шетаат шишињата со пијалок од уста на уста, ги шири Лоте рацете како птица кога лета, одѕвиваат песните, до небо се креваат; излегуваат луѓето по прозорците и балконите, го поздравуваат Лотета, му мавтаат со раце, истрчуваат и му се придружуваат, се множи распеаната врволица и селото добива весел и празничен изглед.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Ама срцето човечко било бунар: само се полни, а не се преполнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На пример, кога „го разгледуваме општеството а не единката, животниот интерес на секое општество е индоктринација на децата коишто ја сочинуваат неговата нова сила”.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

И покрај сета бесмртност трошка леб молам ('Лебот се гледа со очи!') еден добар, една добра, едно добро за душа на оној кој ја презира златната средина оној кој се чувствува удобно во сопствената природа и лебди леко, глатко глето клепка врз клепка - лебедова свила по рабовите на смртното случајно жив фанатично осамен благодарение на предрасудите за природното и вештата заблуда дека живее во заедница а не сам, самотен!“

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

А кога е осамен, а не сака сам да биде, ќе почне да си зборува со себеси: се борев, прашува, се бореше, сам си одвраќа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Следувал многу логичниот заклучок дека "односното население не е отсечено од неговите 'браќа' надвор од значителното грчко население во источна Македонија, туку обединето со него преку природниот пат низ битолскиот теснец и отсечено само со државната граница".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Ако се вели - лебами, лебами ти велам, на нејзината уста како да си го гледав животот, целиот свој живот и она што е секогаш до нас, а не можеме да го фатиме...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дури и да си заповедам ако треба. На суштината?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А може да го убил некој, велам, денес и човекот се убива ко куче, а не куче некој ќе гледа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Прашав, полуцинично (тој „полуцинизам“ веќе беше знак дека не ми е сеедно што почнувам да ја губам Луција, оти таа веќе имаше другари и таму, а не само во училиштето, каде што бев јас!), дали Партијата има намера да организира и кружок по џез и пушење марихуана.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И така: го сакам, а не сакам да го сакам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Биди она што сакаш, а не она што треба.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Страв „Еднакви сме, луѓе сме, несреќни сме, брате Харуне, ти памтење, јас белег“ М. Селимовиќ, Дервиш и смрт Сличноста нѐ покоси како чума Замижи, ајде, уште да те барам Да бидеме течно бреме, вечна дума Кога не сме среќни, а не несреќни Во кој конак на времето ли те сретнав Како да ти дојдам, кога ти се ветив.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

И на шопинг-центар, а не кој ќе стигне да ја спростри својата ѓупска черга.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

- А не- рече поп Доне. – Штом запролети, ќе ископачам некое нивче некаде по ридиштава, или кај че се најде.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Зар не му мислат Србите оти со успехот на востанието, ако се праша: на кој јазик ќе треба да зборува судијата, да речеме, во Тетово? – автономната влада што ќе биде од „мнозинството“ ќе одговори: на бугарскиот: истото ќе го одговорат и месните жители, зашто во нивните очи Бугарите, а не Србите излегоа херои.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

14. УБИВАЈ СО ЛАФ, А НЕ СО ПУШКА - тоа ли е тринаесеттата заповед за денес, ги шири некој рацете божем да те гушка, а гледаш: ти го плете надгробниот венец...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

А, во овој контекст, би било умесно да ги споменеме и новите одредби коишто, за прв пат, предвидуваат обврска за чување на деловна тајна од страна на работникот (т.н. забрана на „инасајдерство“ – чл. 35, ЗРО/05); како и забрана за конкурентско дејствување, која може да се јави во два вида: како законска забрана (т.н.„конкурентска забрана“ – чл. 36, ЗРО/05) и како договорна забрана (т.н. „конкурентска клаузула“ – чл. 37-39, ЗРО/05); в) договор за дополнително работење кај друг работодавач (т.н. „дополнителна дејност“) – кој, за разлика од претходниот, го склучува работник кој работи со полно, а не со скратено работно време, со друг работодавач.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

5. Во последните две години пред да добие лиценца да не извршувал работи и задачи од областа на безбедноста и одбраната во органите на државната управа како: овластено службено лице или на посебни работни места согласно со прописите од областа на внатрешни работи, работни места на определени должности согласно со прописите од областа на разузнавањето или работни места од чл. 123 на Законот за одбрана; и

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Не е изненадување тоа што американските дипломатски претставници на Балканот се поврзувале со владеачките елити во државите во кои работеле.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

И сепак те одбегнував, зашто ме плашеа честите средби со тебе, ми ја ослабнуваа волјата, ми ја смекнуваа десницата, зашто ти ми беше единствената врска со животот, а не требаше ништо да ме врзува со него.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

- Грешката е твоја, а не негова, му велат луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Посакуваше таа, а не тој, да им биде испорачана на...

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- А не кажуваш зошто! Не кажуваш...! - плескаше со рацете Јана - Или не знаеше дека некогаш, а можеби и сега во некои делови на земјата прстите ги заменуваат зборовите?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Да те води само порокот, а не и разумот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

84. Додека сѐ уште чадеа илинденските пожари, бугарската влада навистина побрза да го испрати конзервативниот политичар и државник, туркофил и русофоб Григор Начович (1845-1920) во Цариград за да се погаѓа со Турција за правата на „Бугарите” во Македонија, а не да им дозволи на Македонците самите да се појават како фактор на преговарачката маса за сопствените интереси.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Прашајте паталец, а не прашајте гаталец!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Имав грижи, а не знаев да ги дефинирам!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

- Кршете ги и грутките, викам, а не само копни, преврти, велам и не ја оставам мотиката да застане да ми запре.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Не беше од оној тип луѓе постојано што говори и очекува другите само да го слушаат, ниту пак од оној тип само што слуша, а не отвора уста ни да потпраша ни пак да одговори.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Јас бев фатен како во стапица - не можев и не сакав рамноправно да се карам, а не можев ни да одмавнам со рака.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тужениот „Кјуби“, кој повторно го изгуби спорот, незадоволен од ваквиот исход – пак ја обжалува пресудата пред битолска апелација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Она што ме приближи до христијанството е отелотворувањето, а не спасот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Блазе си им анасана на граѓаните, тие ете тие живот поминуваат ја, а не како ние селаните ќе испукаме од горештина, пот да ни тече од челото како река.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Направи пак пауза отец Иларион, отпивна од чашата, ги избриша неколкуте капки вино на брадата што блескаа како скапоцени каменчиња на светлината и пак продолжи: - Свети Софроние Ерусалимски вели дека господ при создавањето на светот ги поделил битијата на времени, минливи - тоа се неразумните, а разумните ги обдарил никогаш да не умираат и да не се распаѓаат како материите што имаат времен карактер и што се појава, а не суштина.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тоа беше училиште за најголемите бубалици, а не за слободоумен човек како мене.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Во секој случај, пред да ја реши таа дилема, Баге посегна по трненките и тогаш откри дека тие му се достапни само затоа што трновите го штителе од непријателите однадвор а не и од непријателите однатре.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На крајот, сите добија награди, па и „Мањифико“, но повеќе како израз на гостопримство, а не поради успехот што го постигна на балканијадата, на која, очигледно, на „Мањифико“ не му беше местото.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ако не внимаваш на него, ќе ти побегне без пардон.(Зошто употреби машки род, „блудник“, а не оној вообичаениот, „блудница“?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

По неколку месеци оттогаш, во ноември 2005, пресудата е извршена присилно од страна на судот (заб. со старите судски извршители тој е вратен на работа).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

15. КАКО ТИ Е ПОСЛАНО, ТАКА СИ И ЛЕГНИ - а утредента ако видиш поинаку си станал ти ноќните соништа за виновни ги стегни, а не само на леглото да му најдеш мана...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

А вие? - Јас студирам англиски, - му одговори таа, акцентирајќи ги строго само последните слогови од зборовите.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Вечерта стигнавме во Крстец и таму ми дадоа опинци.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Се будалиме, како да се работи за отстрел на диви пајки, а не на војници.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Само му се присенуваше точката, модра а веќе црна, на челото на Нако, токму меѓу веѓите, небаре вампирски мур, а не наречнички предрек, како од навидум случаен, а всушност прицелен истрел, од куршум не однадвор ами одвнатре.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А не ми се лоши, да речеш, уште не ми се повраќа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Бргу научив дека секое светкање не донесува светлина и дека секоја песна не е за слушање - има песни што ти ја галат душата а не ти го гибаат ушното тапанче.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

- Да сум јас одговорна за салата не би им дозволила на тие средношколски заводнички ниту да се доближат, а не да влезат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тажен е податокот дека, ретко кој од денешните наши судии посветува внимание на „потчинетоста која ѕирка зад фасадата на наводната договорна еднаквост“ (Пол Дејвис) – оти купувачот и продавачот вообичаено, барем во економска смисла, се еднакви, ама работникот и работодавачот не се.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Кога немите луѓе зборуваат со својот телесен говор, тоа е реален говор а не хендикеп, тоа е прв говор и прво писмо.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

„Наплати ги трите!“ е реченица од сопруг кој ја љуби жената своја, ама и некоја друга едновремено и паралелно, а таа, во моментот кога ѝ ги подавам ќесите веќе му простува, а не му била ни лута, и таа во некоја друга куќа е втора.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дуда додека ме потчукнуваше со десната рака левата ја префрлуваше преку бујните гради за да ја придржи торбата што ѝ висеше на нејзиното десно рамо, за да не ѝ падне. - Подобро да го потчукнуваш со левата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но не сакав да верувам дека во срцето на тој што го сакав имало место за такви чувства.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Кога излегол, со записот в рака, се насмевнал и рекол: „Ете. Ништо погубно не се случи, оти јас само препишав слово отровно, а не го толмачев, и затоа отровот не влезе во мене и не ме погуби.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А ако е така, ако гласовите поважни од зборот се, зошто ти ми го одзеде името, а не само некој глас од името мое, пречесен господару?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сакам да мочам у нормално јавно ВеЦе, а не позади НаМа.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

- Свртувајќи се кон посовремени автори, решив да ја насочам антологијава кон нашите простори, па затоа вклучив уште еден расказ од поблиските средини, тоа е расказот на Милорад Павиќ „Чај за двајца“, инаку расказ кој може да биде занимлив за младата популација со развиена визуелна имагинација, со интерес за чудното, а не само чудесното, образована/воспитана информатички за комбинаторики, за една специфична игра на можното и неможното, за семантички пресврти и изненади; - Расказот на Павиќ, покрај расказот на Кортасар, на Борхес и на Маркес, спаѓа и во групата раскази кои ја најавуваат постмодерната, со нејзините фрагментарни комбинаторики кои и реалното го прикажуваат како нереално.1

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Луѓето повеќе не знаат што сакаат, полесно им е да кажат што не сакаат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Се разбира, веќе не во смисла на некој естетски идеал кон кој се стреми, туку во смисла на потрага по продукција на значења.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ами сега колку лажовни ќе излезат тие уверувања и на македонските комитети и на Бугарија, ако и едните и другите, од пасивен однос кон едно ново течење што бара „Македонија за Македонците”, а не за Бугарите, или од иронизирање со него, стапат во борба со него?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зборови што се случиле заради студот што цел ден го сеќаваше, заради болките во зглобовите, заради лутината кон Петар, заради љубовта кон Лидија, заради каењето за Стефан, заради стравот од непостоењето...

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И додека баш пластично раскажуваа како ќе си поигруваат со мене, а бидејќи тие важат во нивната Лозница за мажи на глас, што сами си го раскажуваа меѓу себе, а не го слушнав од нивните женички, кои исто како мене лежеа под дебела сенка малку потаму, јас се потрудив да им биде уште поубаво и поинспиративно.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Можеби ја преувеличал својата болка - можеби сето било сон, како што била и неговата фантазија за овчарот, уште еден пример на самоизмама во поглед на злоделата на неговите родители, а не на она што тие навистина го направиле. 96 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Мислејќи дека човек треба да се насочи кон верата своја, а не кон позицијата во својот световен живот, и со слепа верба во семоќната правда Божја, јас ве учев да ги веднете главите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сите се еднододруго, а не се допираат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

(Девојките до нас нагло се разубавуваат, небаре се на козметичар а не во бар.)

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Зад последниот зафатен шалтер, број 18, отспротива од нервозната седумка, згодна блондика со расеано презрив израз на лицето им ги поттурнува билетите на испотените патници, иако меѓу нив да има железна а не стаклена преграда.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Како да се наши, а не се наши.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сепак, врати ѝ се на суштината сакам да си речам!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Синдикатот мора да е еден од главните фактори при креирањето на социјалната политика во државата, а не целото време да го мине во дефанзива и само да се бори за намалување на последиците од штетните законски решенија, чијшто број, како што ќе видиме понатаму во оваа студија драматично се зголемуваат.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Таму тој се здружил со некој даскал и умот му бил само во книги и ука, а не во работата.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Да ја криеш секоја горчлива солза, да осетиш како е да губиш сѐ, а не можеш да побегнеш, зошто ледениот здив на животот душата ти ја претвора во стерна, а пламенот од светиот оган телото ти го претвора во пепел.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Авторот на „Марсовските хроники“ одбива да созрее, останувајќи близок до формата на мрачниот По, а не се прифаќа за романот, обликот на Бароуз, својот втор идол, авторот на простодушно и детинесто раскажаните приклученија.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Да, вие сте овде навистина како на еден долг одмор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Си бара пред сите, а не гледа никого.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зар и ние Балканците ќе немаме доволно аргументи да ја доживееме пробудената свест за хибридноста на човечката раса, за полифонијата на нашата култура, да живееме со другите, а не само покрај нив, да ги воспитуваме нашите деца и потомци во духот на почитувањето на индивидуалните ставови, карактери, чувства.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нека оди мајка му, таа е домаќинка а не тој!

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Зборуваш, а не чувствуваш дека си кажал нешто.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А, пак, жалбата на тужениот делумно се усвои – со што, при преиначувањето на диспозитивот т.е. изреката на пресудата, дојде до мала корекција на сумата на име трошоци – имено, таа беше зголемена, па наместо првично досудените 280 ЕУР, таа сега изнесуваше 450 ЕУР, а не како што бараше адвокатот 725 ЕУР.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

22. Под ова име Мисирков ја подразбира Организацијата како целина, а не само нејзиниот ЦК.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Солзите само ми идат, ми навираат, а не смеам да се расплачам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Уф, сестро Кево, се зазборувавме, а не е време. Оваа работа треба денес да ја свршиме.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Тој се обидуваше да ги изброи, а не можеше да се сети зошто.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таквото обединување е неопходност, а не ни е нужно семејно непријателство за некакво обединување со Бугарија што никојпат не ќе биде допуштено ни од малите балкански ни од големите држави.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Во свеста, не престанав да пластам семожни аргументи за прелевањата на религиите, од една во друга, започнав да верувам во преобраќањата како мостови на вистините, а не како граници помеѓу нив...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Поезијата е можеби начин, сами да опстанеме во лавиринтот а не да најдеме излез.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

- Јас ги оставив со тебе, вели, а не со ангели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие знаат само секира да држат в раце, а не бомби и пушки.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И во пеењето – спомен, ја има Фанка која бери грозје лисичина и падарчето кое ја фати, а не сака бакшиш пендолира, туку сака, леле, црни очи... и калеш Донка и Калината руса коса како тељови за тамбура и лулашката на Ѓурѓовден и...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А другарите мои, и тие како мене, кој со една нога, кој со една рака, ама женети, постојано ме советуваа и ми велеа: - А бре, шутрак низаеден, прибери се еден ден и ожени се за да живееш како човек, а не така...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Формата на моето битие го дефинира просторот и времето во кое постојам.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тој стоеше над неа, гледаше во мене и се смешкаше, и јас видов дека во раката држи калем од небесна лач, калем каков што дотогаш не бев видел; се смешкаше благо, благоутробно, понизно, молежливо, благодарно, со чиста љубов и милост кон мене, и јас гледав во тие негови очи кои сега зрачеа со жар тивка, жар што долго и бавно ги грее душите на ближните, жар непакосна, нужна за живот, како сонцето што дава топлина, како мудроста блага, а не како пламенот на суетата, слама пламната, оти сонцето дава живот затоа што не пали и гори, туку загрева и стоплува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

6. Да е оспособен за вршење на обезбедување на лица и имот и да има положено стручен испит за вршење работи на обезбедување на лица и имот [оваа одредба не се однесува на лицата кои најмалку три години извршувале работи и задачи од точката 5 на овој член] (чл. 8, ЗОЛИ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Токму тоа е што и тој го чувствува, а не може да му го најде вистинското име - воздух.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Се прифаќала и веројатноста од промена на неговиот состав, во кој би влегле и идејно поактивни професионални револуционери, а не „чиновници и трговци“.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Беше во состојба со денови да се однесува како немтур и да се обидува да ми наметне вина мене, дека, еве, јас сум била нечовек, штом така грубо, а не нежно, како што беше навикнат, се однесувам со него.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Безмалку бев го заборавил, а не смеев, зашто ми најавуваше дека се подготвувал да дојде во посета.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

И ништо не знае, како пион во партија дама што ја завршува партијата, а не ни насетува. Пионот Луис Марија, покрај својата кралица.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но во искажувањата од овој вид не е содржан подигнат тон а не е присутен ни призвук на незадоволство а уште помалку навестување на побуна.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

- Тие Христоса го поделија, вели Григор, а не Македонија, Пушти и вино, Левтеријо, оти рибите поарно пливаат во вино, вели и се засмејува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Па што има тука: и јазовци, ластовици градат куќи а не луѓе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И ќе одговорат дека интересите на татковината секогаш се погоре од интересите општонародни и дека последниве се само средство за првите, а не наопаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Приоѓајќи до масата, ние велиме: ова е масата, а не јас и затоа, еве ти! - и трес со дланката по масата, а масата напола, а ние по половинките, а половинките во прав, а ние по правот, а правот кај нас во уста, а ние велиме: ова е прав, а не јас - и трес по правот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Го гледам сега Ивана мој, а не знам што гледам, нема што да видам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тоа е прекрасно, навистина прекрасно: вашите браќа плаќаат за вашиот престој, вие уживате во слободата во овој затвор, како што ја нарекувате нашава болница, наспроти неслободата и присилата кои сте ги чувствувале надвор одовде, неслобода и присила далеку помали од оние кои ги чувствуваат вистинските болни, секако, вашата неслобода и присила се сведувала на семеен конфликт, а не на длабок раздор во себеси.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Само се гледаме, а не смееме да кажеме како се гледаме.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

- Леле, ама давиш, ќе ме умреш со таа Хармонија – се налути Саше – ти нормална си или не? Јас одам на летување, а не на учење.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

- Добро, да земеме и тоа дека таа не го исклучува протоколот, но во него стои до манастирот, а не стои: заклучно со манастирот... - рече Англичанецот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

14. ДАЈ МУ МИЛОСТИЊА НА СИРОМАВ АКО Е САКАТ - а не ако главата ко трска ја клати.

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

Овие самонаречени ‘чувари’ на словото, а не на духот на законот, работејќи во една системски корумпирана атмосфера, така дрско и безобразно, застанаа зад парчето интриганство – кое се состои во тврдењето дека меѓу работодавачот и работникот постои божемна ‘слобода на договарање’.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Владејачките групи секогаш беа до извесна мера заразени од либерални идеи и со задоволство ги оставаа работите недовршени, обрнувајќи внимание само на она што нивните поданици го прават, а не и на она што го мислат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Ќе биде божји човек... - му рече попот. - Ајван ќе биде, попе, а не човек... му рече Оруш.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Да поспекулираме што би се случило Куликовиот случај да заврши на суд и судијата стварно да го прифати како куче а не како човек кој глуми пес.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Комитетите велат оти се готвеше и стана општо македонско востание од сите македонски народности заедно, а не само од „Бугарите”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Цар Душан се нарече: цар на Србите, Грците и Албанците, а не и на Бугарите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Докторе, докторе”, му велеа луѓето, „гледај ти од државата да добиеме отштета за добитокот што ни го голтна војната, а не држи предавање како треба да се јава крава...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Средба Денес убив една мушичка; Лежев на терасата и хорот од микроорганизми во земјената саксија со земја пееше погребна песна; Знаев дека си тука, а не верувам во реинкарнација.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

Откако стана, се зами и испуши една цигара, одеднаш сфати дека нема што да прави и му стана здодевно, а не можеше ни да помисли да се врати в постела да прелегне и да се обиде да презаспие.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Нека те опседнуваат определени емотивни состојби, особено кога се во полето на преминот, а не ликовите - карактери со предвидлив радиус на дејство.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

И сега талкам по патиштата на веков кон незбиднатите дни а чувствувам од оковот на зборот се ослободува градината оставена бали од облаци врз плешките ми тежат под нив се движи градината и цути и се плоди прецутува и гние и постојано расте под грлово туркајќи го да излета надвор зборот на верноста болот на разделбата Како сенка што се менува а не гине ни в ноќта.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Татарите го научија Бојс како да создаде сопствена топлина и присност - како да се доближи до себе.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

еден параглајдерист си има стар обичај одозгора да им ги слуша мислите, а не рикањата на магарињата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Развојот на Translation Studies како научна дисциплина би требало на некој начин да го подигне нивото на дискусиите за преведувањето и ако воопшто постои некој критериум за проценување на преведувањето, тој да биде етаблиран внатре во самата дисциплина, а не однадвор.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

РИСТАЌИ: Така речи да те личи за маж, а не за џамбаз!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Меѓу ова сино небо, кое ја одречува сета историја на земјата, со сите граници и храмови, со сите камени урнатини, и лицата на луѓето, загледани во вечноста на залезот на сонцето, нема никаде простор каде што би запрело нешто митско, историско, идеолошко.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Супер! Ќе си запалиме вистински свеќички, а не електрични трепкачи на елката!“ важно извика Мими, си стави една сребрена гирланда в коси и започна да дели подароци: за дедо и баба топли пантофли, за тато вратоврска, за мама цветен шал, за Влатко и Мими - најмногу - баба Мирјана сплела џемперчиња, мама и тато одбрале интересни книги и новогодишни фигурички од чоколада.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Следствено, Србија при таа борба постигна повеќе од Бугарија, која со шумот што го подигна остана со загуби, а не со добивка.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Одиме по ливадите и штипкаме киселица. Ко ’ртки сме станале. Се гледаме, а не се познаваме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А таа великодушно дотекувала од далечната шума и ја локала земјата како крт. Водата, а не лебот.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

Та и да има замешување, има ли основа да се мисли оти тоа замешување ќе биде во наша имено полза, а не на наша пакост?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

„Ти по сѐ посегнуваш. Ќе те убијам, ти се колнам.“ „Тикво зелена“, ме бутна на сламарникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Нека видат и осетат дека султанот повела овдека, а не некакви Толе Пашовци, војводи и комити. Со тие зборови се збогува Бахтијар и си отиде во Битола да ја проведе зимата, заплашувајќи ги бимбашиите дека ќе ги посети да се убеди дали оваа негова наредба ќе биде исполнета или не, што и го направи баш сред зимата, околу свети Атанас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Беше пет метра црвена свила, велам, за да сошиеме македонски знамиња, а не бугарски.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Многу благодарам, му велам, а не ми текнува да го прашам за каков пат ми зборува.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Одам, а не знам кај одам: нозете ми одат наопаку, и сѐ ми изгледа наопаку.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Машината за пишување беше отворена, но на листот вовлечен во неа беше започнат некој новинарски текст, а не романот за деца.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

„Си се зачленил?“ „Се зачленив, тато, нели ми рече дека сум жител на оваа населба и треба да придонесувам за менување на состојбите, а не само да критикувам и да се муртам.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

„Вистината мораше да се каже, зашто крпата беше извалкана со домат и јајца, а не смееше да се фрли.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Верувам дека Билјана за сето што ѝ го реков, а не ѝ беше јасно, ќе го поставеше прашањето: „А зошто?“

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И така, работењето наше ќе треба да биде врз почвата на народното просветување: мирно, легално, еволуционо; тоа ќе има за цел интелигенцијата да биде вистинска слугинка на народот, а не наопаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Мала си, а сè забележуваш – се насмеа мајка ми. – Така реков, во право си.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Јас се наведнувам над изворчето да се напијам вода и наеднаш се уплашувам од тоа што го гледам во водата. Се гледам себеси, а не се познавам. Како туѓо лице да гледам во водата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А не запираат со зборување, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој сака да биде, а не е. Е, па, не е и не може да биде.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Одвнатре скапа крушата, кардаш, та падна а не што ја чукале вие. Иако мававте, признавам.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Од ваквата правна формулација се гледа дека субјекти на овој чист облигационен [а не работен т.е. трудово-правен] однос се „вршителот“ и „нарачувачот“, а не „работникот“ и „работодавачот“!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

За шоферлукот и таксизмот Откако положив од прва, по земени 100 часови „вожња“, со укажување дека дозволата ми е дадена ептен за потреба, а не од чепат, знаев исто како да ме учел - никој!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Операционализацијата т.е. спроведувањето на проектот во Македонија беше доверено на НВО Алумни на студенти кои студирале во дотичната држава – здружение на граѓани во кое не постоеше синдикат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А кога им велите: штом востанието е општо од сите македонски народности, тогаш зошто Комитетот заседава само во Бугарија, а не и во Србија, Влашко и на друго место, тие одговараат вака: Од тоа што комитетите заседаваат во Бугарија погрешно е да се прави заклучок дека македонските комитети се бугарски; за македонските комитети Бугарија не е ништо повеќе од една држава што им укажува гостопримство на Македонците и им дава слобода да работат слободно до колку таа работа не ѝ нанесува штета на државата, т.е.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Така, тие ќе расудуваат: ако една Канада може да ѝ се лути на Англија затоа што последнава, за да си биде во добри односи со Сев- Американските Соединети Држави, им ги пожртвувала ним интересите на Канада и последнава сега сака да се ослободи од Англија и сама да си ги брани своите државни интереси, зашто подобро си ги разбирала, – тогаш зошто Македонија да не ѝ се лути на Бугарија затоа што таа не може да ги брани македонските интереси, ами само ги експлоатира нив, и зошто Македонија да не рече: Јас пролевав крв од мои синови, нека ги бранат моите интереси тие самите, а не твои Начович, Цоков, Станчев итн.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И не може насекаде, или било каде што ќе ти одредат случајните конвенции на историјата, да ја почувствуваш најголемата приврзаност за земјата, место во кое ќе ти се случи најбитното во животот, во согласие со вечниот ритам на природата, а не со наметнатите амблеми на еден друг живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ене, непријателот копа окопи, ја сече немилосрдно шумата, ги копа ливадите и лозјата, ги урива ѕидиштата, племните, та дури и куќите; ги копа огништата и визбите и прави бункери за да се задржи што подолго; за да го мачи што повеќе и Митрета и Петрета кои гледаа што се прави, а не можеа да помогнат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во старата чаршија, имаше и немалку дуќани и стари градби градени со ќерпич, односно со сушени тули, а не со печени цигли.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но, овде наша цел е љубовта, а не смртта, љубовната напивка, а не отровот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Пред да пристапиме кон ова прашање, ќе се задржиме на патолошките облици на сексуалноста. На сексуалноста, а не на оргазмот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Како куратор сосема коректен. - Нели сега се вика куратор, а не кустос?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ова е да штукнеш од умот. Испаѓа како јас претседател, а не Сатирот мене. Ама секогаш ебаниот е ебан.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А не е тоа тропање, туку и удирање, небаре со секира, со кундак, со клоци. Едни удираат на малата други - на големата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа и Македонците фатија да изјавуваат оти тие сакаат „Македонија за Македонците”, оти тие сакаат автономија на Македонија, а не соединување со Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Девојчињата беа многу смешни. Облечени како кукли - се бакнуваа, прегрнуваа, се смееја, пискаа и којзнае што шушкаа.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

- Јас да сум, на сон ќе го убијам,а не да му спијам дома!

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Па јас и за моите деца сум згрешавала, а не за добитокот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како да си ја изорал „Илинденска“ со рало или како да си расчистил шут од една срушена зграда што никнала, а не добила дозвола од власта на време (Ова дека ем ораш, ем плачеш, не за друго).

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Еј, тоа е Достоевски. Класика, а не некој домашен автор, од твое маало.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Танаско како одвај да ја протурка својата снага низ вратата, покриен со дебел слој снег што го истресе внатре во одајката, влезе со грбот а не со очите, оти гласот и очите го водеа гостинот Бујрум у нашта кујќа, место коуку милуваш, уште тоуку може да собере! и ѝ се обраќа на својата жена без да се заврте, сега тресејќи го снегот од гостинот Пено мори, устрау да те удри, пули кој гостин ти носам!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

- Знам, знам дека станува збор за странски филм.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Не може да зборува жената. Сака, а не може.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како што во песните од „Две тишини“ за првпат во творештвото на Поетот каменот (о)станува сал камен, така и воведните есеи допуштаат птицата на песната да слета на зборовите уште пред да се „опеснат“, фрлајќи сенка врз сѐ што се премолчало, што истекло од мислата, а не се влеало во зборот.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Го мамиш, го раниш сено, му постилаш а не знаеш кое теле.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Јас, матрица, матка, матерка, модра, мадра, мудра матрона од Другиот свет (не, овој никогаш не ми бил доволен!) ти повелам: влези во морето не мисли на немоќта оти никогаш не знаеш колку ќе издржиш и во болот, и во ужитокот пливај до кајшто гледаш а гледај далеку, секогаш подалеку јас глаголам задумно на 'ртот зборувам на својот мајчин јазик (о, какво олеснување, каква удобност!) и сила ти давам а не утеха!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Основниот суд Битола, преку истата судијка – по четири одржани и две одложени рочишта и по измината околу една година, во ноември 2006 – одлучува повторно во негова корист и го задолжува тужениот, да му исплати сума од: а) 12.732 МКД (210 ЕУР) како К-15, и б) 168.300 МКД (2.760 ЕУР) на име разлика за недоисплатена испратнина, зголемена за затезната камата, и плус да му ги надомести парничните трошоци во висина од 35.360 МКД (580 ЕУР).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Треба да даваме со чисто срце, човечки, со убава желба, а не за да се фалиме, или пак да очекуваме тоа да ни се врати.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ама, зар ова е мојата смрт? Смртта треба да ми ја донесе господ, а не некои долни арамии. Не е така? Да не исчекам, ако не е!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некои од овие ноторни лапачи и пијаничишта – се потсмева Хорацио Ц. на уважените учесници на бројните симпозиуми за иднината на националната култура – имаат храброст да се наречат епикурејци, а не знаат дека Епикур беше болезлив и воздржан!

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Револуционерната дејност е привремена и разрушувачка, а не вечна, соѕидувачка.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако ме тепа, мажот ми ме тепа, а не јабанџиите како тебе по Солун кога беше измеќарка!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога го видов, знаев дека е тоа прстен што на мајка ми многу ќе ѝ се допадне.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

На другата свршеница ѝ видел жолто во увото.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ме прашуваат кај сакам да одам, а не ми даваат да кажам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Александар одамна веќе патува со авион.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Ама за солта нема како. Солта не се сади, не се бере, а не можеш да ја прескокнеш. А ја прескокаш, сркаш бунгури, јадеш леб глекав.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Киснете по меани, а не знаете да пиете.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тогашниот футуристички манифест на Микеланџело е краток и јасен: Се слика со главата, а не со раката (Si pinge col cervello, non con la mano).

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Воопшто не личи на мугра. Небото црнее, се валка, а не дени.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Најмалку што можев да помислам беше, дека Иван се врати или ми го враќаат за да ми го испитат паметењето.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Единствени што сме способни да го согледаме себството, како Целина, а не како дел од групата.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Речиси сите луѓе во неа беа грди, и ќе беа грди дури и да беа облечени поинаку, а не во униформните сини комбинезони.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Освен ако не страда, како можеш да бидеш сигурен дека ѝ се потчинува на твојата волја, а не на неговата сопствена ?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

- Навистина, - рече Французинот вртејќи се кон Англичанецот - се гледа дека во Протоколот има една непрецизност каде што се вели: до, а не заклучно, што дозволува и вакво и такво толкување: да биде опфатен или неопфатен Манастирот во Албанија.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А не знам што викам и по кого викам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И фала Богу се досетив. Им велам: - А не е ли подобро Европа да ви ја донесам тука, - им велам иако можеби тоа е уште потешко.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Неговата крајна констатација била дека "…регионот е природно словенски, а не грчки".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Знам дека таму сигурно одново ме тепаат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јас сум борец, другар Захаријадис, а не душкало и доушник!

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

8 Во овој транзициски период, преку измените на ЗРО – кој, како основен закон (lex fundamentalis), ја игра улогата на своевиден „работнички устав“, работничките права особено се влошија во следниве сегменти: драстично се намалија правата на работниците кои се прогласени за „технолошки вишок“; воведен е отказ без отказен рок; значително е отежнато остварувањето на правото на штрајк; намален е законски гарантираниот годишен одмор; овозможено е, преку дефинирањето на работното време, работникот да биде натеран да извршува какви било работни задачи, а не само оние кои се соодветни на неговото работно место и квалификации; а временскиот период за работа на определено време беше продолжен од една, дури на пет години.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Дедо Мраз со санка и шишенце КОКА*КОЛА еквилибрираше по падините на покривот и се цедеше во длабочините на олуците и по рабовите на оџаците плашејќи се да не се стопи како дебела илузија додека во подножјето на елката од пластика и трепкалки ги паркираше шарените пакетчиња од фабриката за евтини чоколада вафли и бомбони небаре е нејзин трговски патник а не црвен исполнувач на желби ***

„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)

Но тие треба да ја гледаат во иднината реалноста, а не тоа што им се бендисува.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Перса долго ги држи зборовите на малечката, толку долго што денот изврвува и стигнува Пелагија од работа и додека се пресоблекува и насекаде расфрла миризба од тутун, ѝ кажува дека малечката Пелагија е многу итра, дека зборовите се лепат за неа и ѝ будат секакви мисли, Вели со сукалото се сука пита, мазник, рашадија, а не живот! ѝ кажува Перса вртејќи се околу Пелагија додека оваа како пред сопствена мајка, ја фрла работната облека, ја открива својата стројна снага настегана во црниот комбинезон нудејќи се пред неа како нејзина ќерка без да насетува дека Перса токму како таква и ја гледа, и ломоти додека навлекува лесно фустанче на бела основа со сини цветчиња Ох, мајко Персо, сега таа е отворена за сѐ, нема нешто што не се лепи за неа, а смислата на сето тоа подоцна ќе го открива.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

„Тој лом со природата е на страната на жената, а присилната активност на мажот во крајна консеквенца не е ништо друго туку подвоен обид трауматската дупка од тој расцеп одново да се затне.” (Славој Жижек) Антигона, значи, а не фантазмот на библиски пророк, е вистинскиот узор за модерната интелектуалност.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Луѓето како јас имаат последичен праисход: велат веќе речени работи кога на пример се спомнува сексуалната егзалтација: еби си мајката, фати џенем, вит не видело и невиделица, така за луѓето како јас, така и јас: еби си мајката, оди.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека ја слушаше, а не ја дослушуваше жената како ѝ зборува, Горда гледаше во детето - годиначе, тоа си играше на подот од кујната, седнато па стркалано, уште сакаше повеќе да лази одошто да оди, клатејќи се на ножињата како пајче.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Лаѓите, гледаме, си одат, си идат; Ѓеро ги брише очите и вели: леб нема дома, леб да им пратиме, а не по курви да одиме...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

59. Овде Мисирков веројатно го има предвид пишувањето на Д.Вергун во неговото списание „Славјански вјак” [II, 62, Виена, 15 (28). II 1903.432], кој во веста за основањето на МНЛД, откако овој акт го поврзува директно со Македонскиот клуб во Белград и неговиот орган „Балкански гласник” (1902), заклучува: „Програмата на овие поборници за етнографска, а не географска Македонија, страда само од тоа што се јавува со огромно задоцнување од најмалку 30 години”.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Заедно летаат, а не смеат да се досегнат. ,Елено моме, Елено", почнаа и другите да се фаќаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А не може да ги нацрта не дека не ги гледа, или дека не запомнил како изгледаат, или дека нема замисла како, туку дека умот му е раштркан, па наместо да се задржи на нив и на планот, го тера за сенешто да размислува...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Министерот, мислам, има напишано труд за диференцијалните пресметки. Тој е математичар, а не поет.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Каде работиш?“ „Никаде“, му одговарам како од пушка, и веќе не сум исправена, се подвиткувам и се трудам да заличам на некој кој секој први во месецот оди на завод да се пријави, а не морам - и онака по влечките веќе ме изжали човекот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Интересно во целиот овој случај е тоа што судијката, при одредување на правото на тужителот, се повикува и на веќе востановената судска пракса или т.н. „прецедентно право“ на повисоките Апелациони судови од Скопје и од Штип (пр. РОЖ. бр.1157/09 и РОЖ.бр.160/10) – што секако е за поздравување, затоа што судиите во РМ конечно треба да го надминат правниот позитивизам на кој се научени и да почнат да го применуваа и „духот“, а не само „словото“ на законот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Како второ, ме запросуваш а не си ми купил ни прстен.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Ако, на пр., г. Станчев е претставник на кнезот, а не на Бугарија, тогаш не се такви Цоков, Бешков и др.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Мене ми се лутат, а не знаат дека само јас ги бранам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Убаво е во нашава куќа. Потокот што тече под моите прозорци е двојно поголем отколку што е вообичаено, зашто снеговите од Бистра се топат, па сиот се пени и шумоли како да минува низ куќата, а не крај неа.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Значи, и со бегол поглед може да се дојде до заклучок дека домашната „популарна ликовна уметност“ нема допирни точки со некои светски текови на популарноста, и тоа не само затоа што очевидно не произлегува од една развиена пазарна логика (според која навистина постои законот на понуда и побарувачка, а не само побарувачка), туку и затоа што не ги развива своите комуникациски обрасци (што сепак се случува во турбо-фолкот) и заостанува во непроменливоста на малограѓанскиот вкус (за секогаш детерминираните критериуми на „вредност“) и во парохијалниот аутизам (инцестуозна некомуникативност). Маргина 37 171

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Сонуваш да се ожениш а не знаеш дека таа девојка е ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Додека јас го читам писмото, во офф одекнува гласот на сестра ми Фелон следен со мелодраматична музика: „Драги мој брате Стивен Керингтон, Овде во Денвер е лудо и незаборавно и штета што те нема да шизиме заедно, а не само мене живец по живец да ми корнат... Во превод: полудевме!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Се враќам дома, а не излегувам на главниот влез, туку на мала врата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој виде дека овие двајца минери работат копачка, а не минерска работа, а не вадат ништо, со кое се штетеше компанијата, и им нареди да го напуштат тој тунел или да се препазарат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Исто така, во извештајот недвосмислено се потенцирало дека „политичкото движење на локалните Словени“, не било „во полза на Бугарија туку за една независна Македонија“ и дека "неговата надворешна поддршка доаѓа од југословенска Македонија, а не од Бугарија".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Широка е за да ја пречекориш, а не знаеш колку е длабока за да ја прецапаш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Текст - тоа е игра, слобода, концепт, вештина, дух, а не раскажување што му се случило на овчарчето Климе (структура: ред ресентиман -плач, детство, ред наци романтизам, ред “лирски пејсажи” дегутантни барем двесте години, ред политиканство, ред безвредно недуховити алегории што кобајаги се критика, и на крајот ред поуки и морални заклучоци).

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И ја водам Уља меѓу нив и ѝ кажувам да вели: ״Поминав меѓу две секири, а не се пресеков, поминав меѓу две води, не се удавив, и поминав меѓу два огна, не се изгорев.“

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Знаете, едно пони многу добро го знае својот јавач и не беше невообичаено што кафеавите понија на пасиштата и оние во шталите, му се потсмеваа на Семовото пони затоа што го јаваше свирач на гитара, а не некој весел, вистински каубој од глава до петици кој пцуе.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Јас ќе и најдам на Антица маж богат и, онака, зрел човек во години, а не што лапа муви како оној копук.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

О измамен степски Волку- Па таа за рака те држеше, а не знаеше, не ме држеше за рака а сѐ помалку дишеше.

„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)

А не беше секогаш така. Јас сум стар паметам.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Нашите интереси треба да си ги изучиме и да си ги заштитуваме сами, а не да ги даваме во туѓи раце за да ги експлоатираат малите балкански државички.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Папируси полни со празни зборови, зборови што можеби се плод само на неговиот ум, а не на Божјата вистина која се населила во него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Гледајќи како го засака и како е умна пудлицата, Богдан се присети на своето куче од детството што им се роди и одрасна во куќата и кое го сакаа и одгледуваа како член на семејството, како човечко суштество, а не како куче.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во документацијата на Стејт департментот се укажува дека легациите во Белград и во Софија ги сметале Македонците за нешто друго а не за вистински „Срби“ или „Бугари“, без притоа да преземаат натамошни чекори кон признавањето на македонската нација.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Секој, освен можеби месечарите, наполно би се изгубил.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Дежурна е в училиште, а не дома - ќе речете.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Татко, не мене, ами Борко го прегрна со едната рака и го прибра до себе и, слушнав, како тој да бил болен и одделен од дома, а не јас, го праша дали сака од зелените или од црвените бонбони.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А не знае ни за каде, ни за кого...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

За породувањето Ако гледаш на филм како се раѓа дете, нема да посакаш ни да се „онадиш“ со некого, па да заносиш, а не па да сакаш да раѓаш... не дај Боже!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Нѐ распоредија кај селскиот одборник, а јадење немавме и легнавме гладни, а не знаевме ни колку ќе се задржиме.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Одеше со рамномерни чекори - ниту полека, ниту брзо - небаре чекори низ ливада, а не низ училишниот двор - во цветно широко здолниште и бела блуза.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Збирот на минутите понекогаш изгледа поголем од неговите составни делови, па четириесет и пет минути не се состојат од една минута, па уште една, и така четириесет и пет пати - кога се групирани, минутите како да формираат некаков пакет, кој е полесно да се проголта како сендвич со шунка, кашкавал, зелена салата и кечап, а не само како сува кифла.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Некои од нив не можат да сфатат дека се Македонци, а не Бугари, Срби или Грци.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Кај мене ќе ти беше прекрасно, ќе живееше среќно, а не вака: си избегал овде да живееш како пустиник...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Покрај овој проблем во зборувањето, „р“-то не го артикулираше, туку го ’рчеше, сите вокали ѝ беа проговорени како да има кнедла заглавена во грлото, а не се ни познаваше дали вели „д“ или „ѕ“.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во жалбата наведе дека вештото лице кое изврши увид, дава свое мислење само околу тоа колку е оштетена куќата а не и кои се причините што довеле до оштетување на куќата; дека вештото лице самото наведува дека не е стручњак по ова прашање; па спрема тоа, треба стручно лице да даде свое мислење за причините што довеле до пукање на куќата, зашто има и други куќи во селото што се на иста или приближна оддалеченост од каменоломот, а не се оштетени; што се однесува до сведоците: тие тврдат дека пред употребата на експлозивот, куќата не била напукната, но не можат да тврдат дека тие пукнатини настанале токму од експлозиите или од нешто друго.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Идиомот, ако го има, она по што препознаваме нечиј потпис, не се присвојува, колку и парадоксално да звучи тоа.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

— Сталин, вели Лазор Рогожаров, Сталин ни еба мајката, а не Југославија.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

28. Се прашува, кого го убедија ” Movement Macedonien”, “Право”, “Автономија” и др. во тоа оти се борат за слобода Македонците, а не оние што се викаат “Бугари” и се од Македонија и Бугарија? – Никого.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И редно е веднаш да истакнам дека во мојот Извод од матичното недостасува податокот под називот татко, а не постојат и други податоци врзани со овој назив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Во градот кој го сочинуваше мнозинското грчко население, покрај припадниците на други народи, постоеше и сосем одвоено еврејско гето, опколено со цврсти ѕидови, додуша наследени од минатото и уште во тоа време почувствувани за непотребни.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

- Немој, бре Мисајле, не затворај две куќи, го молат луѓето, може да го погодиш, а може и да не го погодиш, а не чини ни едното ни другото, му велат луѓето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие се, а не се оние, преѓешните.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Како прво, неговата идеја за буржоаската јавна сфера, како форум на рационална критичка дебата за јавните прашања во која учествуваат приватни лица кои во своите одлуки се водат првенствено од аргументите а не од статусот или традицијата, е повеќе нормативен идеал одошто реалност.

„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)

Две свршеници оставил. Првата му донесла в кафе мува, паднала во филџанот, а не видела.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Свиткан на клопче, во полноќта, тој чувствуваше дека му е студено, а не беше во состојба да го подигне ќебето, паднато на земја и да се покрие.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Не сакам да ја видам, му вели татко, а не сакам и тебе да те гледам, му вели, и си пие цигара, се пули в земја.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така, некогашната населба од само неколку многучеладни домаќинства, - Митреските, Перуноските, Ендоските, Бозоските и Ѕвездакоските - излезе од Дупка и непречена од никого, а не смеејќи да запоседнува обработлива земја, се искачи на најниските, неплодните, падини на Горник.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ќе го турнат со глава ѕидот, а не велат оти ќе и расцепат лејките!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По оваа работничка голгота, се чинеше дека доаѓаат подоб ри времиња кога за оваа веќе пропадната фабрика се најде 249 заинтересиран странски инвеститор2 од Австрија [всушност, тоа беше наш македонски гастарбајтер од Виена кој имаше велешко потекло и – дали поради носталгијата, навидум, сериозно беше „загреан“ и сакаше да вложи во рестартирањето на фабриката].

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Бугарите го поддржуваа повеќе, зашто нивните интереси тоа го бараа, а не за атерот наш.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Некои ќе речат: зошто отцепување од Бугарите, кога ние досега сме се велеле Бугари и соединувањето, а не расцепувањето, ја прави силата?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зошто сум овде? Од ништо да направам нешто, а не од нештото ништо.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Со овој твој мизерен дух не би можел да завршиш ни трето одделение!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дојдовме да го земеме... Тоа е наше дете, а не ваше...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Син ми како да се беше вратил од далечно патешествие, и тоа лично а не неговата сенка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Не, не плачи Луцијо; овој свет за мене без тебе е безвреден, и затоа си одам, и ќе бидам нешто друго, оти и твојата партија од мене бараше да бидам нешто друго; но јас по божја волја ќе се видоизменам, а не по желба на човек; оти јас веќе некогаш порано сум бил и момче и девојка и грмушка и птица и лушпава риба што од морето скока...“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Миха, кој уште со тапанот се научи еднакво да удира со големата како и со малата палка, небаре си го вртеше образот на ударите од животот, го прими својот успех наполно мирно, поправо онака прибрано како што ја прими татко му неговата диплома: дури не се чести ни со чаша пиво, а не пак да стави вратоврска на крута јака и да подигне пенлива шира во лажлива здравица.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Заклучонаја Тимјановна! Не знам како дојде да ме презиваат Тимјановна, а не Абазовска.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Петар беше изненаден кога ја виде Христина, а не Томаица.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но еден ден сосема обичен, скоро совршен ќе се разбудам со нов сон, со нова мисла и ќе дозволам засекогаш да исчезне сенката на мојот најголем страв.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

(Неговата уметност била дијалектика помеѓу сонот од детството и зрелите општествени цели.)

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Па ти, човече, имаш 35 години, тоа е време за рекапитулација, а не за чкртање!

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А не можевме ни насоне да претпоставиме дека тоа е последната зима од нашето време со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

А не знам што му стана: пак ми бара ракија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја извадив онаа негова фотографија што му беше останата од неколкуте што ги имаше направено за пасош, а не му се допаѓаа, оти не бил убаво излезен на нив, па ги имаше скриено во фиоката, никој да не му ги види, ја извадив од фиока и ја ставив пред себе.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

И да бидеме докрај иронични, кај нив отсуствува креативен сенс за една природноправна, контекстуална и телеолошка интерпретација на пишаното трудово право, а со тоа како потсвесно да се сложуваат со познатата Катонова приказна дека дури и „... смртта на работникот, не го чини работодавачот ништо“ [ако со закон поинаку не е определено]!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

2 Самиот процес на вработување, уште од старт, беше доста специфичен, бидејќи К.П. забележа дека, при самото вработување, главен збор имаа странските финансиери, а не домашните спроведувачи на самиот проект!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Нивните анализи покажале дека ваквиот "вештачки ‘федерализам’ бил проследен со забрана на сите политички партии и со инаугурирање на италијанскиот фашистички систем на една државна партија.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Години со ред како го моли тој Аргира да го пушти на скелето да ѕида со мајсторите, но овој како да имаше камен во градите, а не срце: остана глув и нем за неговата молба.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

А не видов дали и тие, ко мене си го закриваа лицето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Зборови, зборови… а не е за на отпад и она упатство или шега дека зрелоста се мери само според количините наивности во нашите размислувања!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Само штом ти велиш дека можеш да работиш сам, тогаш нема потреба, а не е ни правилно да губи и некој друг тука, фактички.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Владиката поудобно се навали на миндерот, шмркна кафе и, оближувајќи ги подгорените усни, праша: - А пари, велам пари, зашто црква со пари се гради, а не со молитви и желби.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Можеш да замислиш какви страдалнички години помина со нив а не се осмелила тоа малечко богатство да го претвори во корка леб! Оти била заветена!

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Дуда веројатно сметаше дека за да легнат туѓите прашања во моите раштимани мисли потребен е ангажман и на рацете а не само на зборовите.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој пак ги стушува веѓите, ги собира, ги смешува. - Војниците ми требаат на фронтот, вели, а не в постела кај жените. 99

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

7 Скопска апелација (преку судскиот совет во состав Ј. Јовановски – претседател, Д. Сапунџиева и А. Ш. Асани – членови), во февруари 2011, носи второстепена пресуда со која жалбата на туженото МВР кое го изгуби спорот се одбива како неоснована и се потврдува првостепената пресуда на Кумановскиот суд.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ја запомнив по чувството во кое ја сретив, блиска како љубовта во тебе што ми згина не ја допрев, а во мене се сви и ми го вети на небото звукот, кога тоа умре, а не мина.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Една мисла, премногу загрижена, а не може да се истера, го предизвика тоа разочарување, восхитеност, тој desenchantement.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

И имено тоа овоплотување на грчкиот презир кон нас и е причината да се викаме „Бугари”, а не историските традиции.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Гледав дека дупката му беше малку над колена, копал, а не напреднал.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не можеме да излеземе прочистени од загушливите и замаглени секојдневија и повторно во период од неколку неброени часови како неминовна нужност ќе ги заменам улогите, затоа што играта со сопствените чувства и мисли, а не ретко со другите ми причинуваше задоволство.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

А не паѓам како што се паѓа, велам, туку онака, простум, како мачката што паѓа.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Столетието што го делеше од дедо му имењак, ја загуби својата перспектива и неговото сопствено време и неговото „јас“ се склопија со времето и своето „јас“ на неговиот предок, така тој сега стана опседнат од верувањето дека тој лично, а не прадедо му, го изградил мостот на Луда Река, и дека во потпорите на тој мост, што е прикажан во многу приказни, тој ја жртвувал својата невеста.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Мал су за комита, а не сум мал за венчање!“ — со лутина си мислеше кога си тргна од кај вујка си Ѓура.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се засолнуваш зад некое дрво, а не знаеш и тоа што ти мисли.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Па дури и еден ескалатор во трговските центри, можеше да биде извинет затоа што сопнал некој трубадур.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

98. Надворешниот свет пак го уверуваа оти историјата со Источна Румелија не може да се повтори и со Македонија, зашто во Македонија има многу народности, а не две-три, оти сите тие народности, како и сите соседни балкански државички и големите држави, ќе можат да го спречат соединувањето на Македонија со Бугарија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

59. Зар е и возможно сега националното обединување на Македонците, кога во Македонија има многу, а не една националност, и кога нема една одделна македонска словенска нација?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

— Море, отрова, ќерко, отрова клади, а не каве! — рече попот кога Бисера стана да тура кафе во ѓезвето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

САВЕТКА: Јас пак ќе речам: клето и проклето да е тоа девојче кое само тргнува да си бара, со љубов, маж, а не си го зема тој што родителите му го одбрале.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

И кој знае што ќе направеа ако Пеце не си спомнеше дека еднаш кога добро беше најаден солца, испи неколку зглопци вода, а не десет вакви шишулиња.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Јас дојдов да се лекувам, велам, а не да полагам испити. — Добрѐ, добрѐ, вели главниот лекар, јас ќе ве оперирам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

После, ко се примири, поп Цветан побарал да го однесат умрениот на селските гробишта и таму да го закопаат, но му се спротивстави Михаил Акиноски.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

— Вие сте овдека да одговарате, ми вели, а не да прашувате. Само со „да“ и со „не“, ми вели. — Да, велам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сакам да го прочитам, а не знам писмо. Слеп човек, за никаде не е.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И вистина, од нашето викање дека сме Бугари ние имавме право да очекуваме за нас добрини, а не зла: ние можевме да очекуваме од Бугарите поддржување на сите наши духовни нужди.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А не ми ги дава. Немам, ми вели, стегајќи го купчето банкноти што јас ѝ го давам во нејзината дупната рака.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Моите упатства следат одделно за Асенета, а потоа најпосле и за Аристин, бидејќи тие се разликуваат во зависност од тоа на кого се однесуваат.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тие, како добрите, сигурно, по сите битки и дуели, ја добиваа војната и ги врзуваа лошите Команчи за столбовите на срамот, односно за вратите од оној камион во бившата гаража на „Бетон“.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сите сватови пред ресторан со цигарите, ај’ уште една за друштво со тебе, еј ај’ со тебе, види и со нејзе... а музиката свири ли свири, а не знам кому.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Еден од нив забележал дека месото на граматикот сосема се распаднало, а очите му биле сѐ уште ведри и полни светлозрачен лач, како да видел откровение божје, а не успеал да го соопшти.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

- Нормална сум и тоа како – го повиши гласот тетка ми – ти многу добро знаеш зошто го зборувам ова.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

А зар пак да е тука некаде ќе ги оставеше сами да го испратат старецот во својот вечен дом, не ќе ја донесеше својата гола глава, не ќе пуштеше две три солзи од прозорците на својот живот, не ќе кажеше неколку лафа, не ќе го охрабреше дедо Костадина гласно и јавно дека нема да биде заборавен во рамната земја, а не како неа сето тоа молчејќи да му го кажува?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Го џвакаш лебот, а ко слама да џвакаш. Мора да чпараш, душа да вртиш. А не е еднаш и двапати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Имено, новиот „инвеститор“, кој веднаш си најде свои полтронски соработници меѓу поранешните раководни структури, само ги испразни фабричките магацини од робата којашто вредеше милиони евра, а не даде ниту денар за осовременување на производството или, пак, негово зголемување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа порта сега е безживотна живее а не постои...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Сега останува да се реши дали тоа неутрално колце стои осамотено со одделна боја од другите колца или има и други колца со истата боја или со поблиска до неа отколку од една страна со централното македонско наречје, од друга со источнобугарското наречје или со српскиот јазик кај Вук Караџиќ, ќе видиме оти сите македонски наречја се поблиски до централното македонско, а не до централните наречја на другите јужни Словени.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Воопшто не е природно Дадаизмот да претседава со еден суд, бидејќи зазема страни, а не пресудува.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

И ден-денес мислам дека и партијата на Луција многу личеше на еден таков обред, и јас дури подоцна, размислувајќи за тоа, сфатив зошто толку многу Луција инсистираше крајот на приредбата да биде токму тој обред, а не некоја џез или балетска точка, на пример.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

КАТА: Така ете! Лоши зборови не! Само убави, благи: вршење, женење... За радост, за веселба, а не такви — будалаштиње!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Не треба да се заборава и тоа како се изразуваа во европските весници за битките на четите со Турците: четите се викаа банди и тоа бугарски, а не македонски.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Многу подобро ќе биде да им се довериме на најзаинтересираните држави за нашите работи, особено на православна Русија, којашто ги знае убаво нашите потреби, а не да се надеваме на самите себе и на некои конференции.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За времетраењето на судскиот спор не беше ниту побарана, ниту пак изречена некаква времена мерка и Авдиќ не примаше никаков паричен износ, а не беше ниту здравствено осигурен од страна на работодавачот – иако тоа право му следуваше.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Помогни си сам ако сакаш и господ да ти помогне!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

На крајот овие две другарки ја поканија на ведра забава, а не на исповед.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„ Доцнел и порано”, рече другиот, „но никогаш како сега”. Карер го разбира тој прикриен говор во кој се чувствува стравот поради кој поразните состојби во животот му се припишуваат, општо на времето, а не на воените или на политичките околности и затоа час поскоро се враќа, како впрочем и тие, на претходниот дијалог.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој би требал да биде прогласен за тапа на годината, а не јас!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ако на подготвителното рочиште не дојде тужениот кој уредно е поканет и не го оправда своето отсуство, а не постојат услови за донесување на „пресуда поради изостанок“ (в. подолу), судот ќе расправа со присутната странка.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Значи, седам во мојава соба, на прозорецот, гледам во потокот, Борче, не знам што му текнало, учи нешто во неговата, т.е. во собата на брат ми, што е сега привремено негова и, веќе реков, ги имам сите предуслови да бидам сосема среќна, а не сум.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Она што претставувало изненадување за експертите на Форин офис биле многу јасно потцртаните становишта на Еванс за националната свест и патриотизмот на Македонците.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Секоја цигара со ново чкорче ја палат. Огнот е пред нив, а не земаат жарче.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Една продавачка, жена која цел живот се трудела да ја забележам, ронејќи солзи, со усните сензуално потечени, ми вели: - А не, - ми вели. – Сите ние за него бесплатно делиме цвеќе и свеќи.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Капките пот бавно се тркалаат по челото, образите, вратот на тркачот.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Овдека секој работник имаше број и мораше да го носи закачен на градникот, како робијашите во Ерзерум или Диар-Бекир, а чаушите евиденцијата ја водеа по број, а не по лице.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Арбитерот донесува решение [а не пресуда] за предметот на спорот, во рок од 30 дена од денот на отворањето на расправата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

А не знам што да правам со радоста, кај да ја ставам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Умрел бе, греота. А не изгледаше болен човекот.

„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)

Таксистот го одмери Александар од глава до петици, и како да беше почестен што седи до него на совозачкото седиште, а не назад што беше вообичаена пракса при користење на такси.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

А не беше ни способен да ја разбереш деликатноста на женското срце.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Четири дена немавме никаков контакт, и сега јас ја избегнував, затоа што сакав да ѝ ставам на знаење дека сум лут; го избегнував и Земанека, затоа што и тој, на еден сосема извесен начин, ме изневери, оти се пријави да пее народна песна, а не предложи, на пример, да изведеме и една џез композиција, јас, тој и контрабасистот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Така тврдоглаво стојат на ставот дека одредена пиеса која излегува од нивната театарска работилница е комедија, (а таа е обична лакардија), за актерите ќе кажат дека се одлични комичари, (а тие се обични хумористи - тоа што го реализираат на сцената може да се перципира како смешно, а не како комично).

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не можеше ниту да ги собере, а не да ги поврзе во низа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Без нив, потребно е само да се спуштат ролетните и да се изгасне светлото, и по извесно време, ве уверувам не подолго од три дена, и најиздржливиот би заборавил колку воопшто време поминало, а не дали сме ден и ноќ, или уште колку има до вечерниот „Дневник“, или до која бројка се доближува дебелата стрелка.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

-„Кои работи во животот ве тераат да застанете и да живеете, а не да трчате кон крајот?“

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Четворица сме: јас, жена ми, ќерка ми и син ми; јас: маже со мустаќи, без власт, без сенка, со песна в раце од Давид Авидан, превод од хебрејски на Жени Лебл, понизок од жена ми, а таа не мора, ама се наведнува, се спушта со телото кога сме надвор и еднододруго, некако да се изедначиме, да го избегнеме подбивот, ѝ велам, како успеваш, а не, вели таа, толкава сум.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ова значи дека вонсудската постапка станува примарна, а судската – секундарна!

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На коцката кај МКЦ имаш девојки кои ќе ти направат сѐ што сакаш, а не мора да ги ожениш.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Беа поборници за љубовта, а не на парче хартија на која се потпишани двајца сведоци.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Прво ликовните експерти, со своите вперени погледи како телескопи и со долгите нокти на малите прсти остри како пинцети, почнаа да копкаат по слоевите бои и да пронаоѓаат по нешто на неговите платна: те однос на светлина и темнина ваква, те однос на бои ваков, а не таков, те потег од оној сликар, те композиција од овој, нанос не од четка туку од шпахла, па дури и елементи што не спаѓаат во сликарски бои ами во столарски отпадоци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

а (сврз.) - не (чест.)