ама (сврз.) - јас (зам.)

- Шумкари. Ама јас не знам што значи тоа, другото не се разбираше.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Ќе стасаш, - ми вели и како божем ми кажува што сака, ама јас не знам ни што ми кажува а камоли што сака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ароганција е тоа, нема што, и тоа непоправлива. Ама јас дури сега ова последново го гледам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Митре си ја зеде грижата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кој, сака, море, нека умира роб, ама јас немам ниет роб да бида до век! — па го крена гласот повисоко, обрнувајќи му се на татко си и стрика си Кулета: — И да знајте сите: јас нема да му стоа ни на вој пес, Адема, да ме продава како стока, ни на тој ајван, новиот наш бег, да ме купуа како стока. Море, освестете се еднаш, бреј, оти сме луѓе, а не стока да не продаваат и купуваат виа пезевенци, бре!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ете, утре ќе одат пазарџии со штици, ќе тргнеш со ниј со едно магаре, оди ми со здравје, ама јас не одговарам за твоата глава, — се искажа Толе и го викна Гулета. Му го предаде Ѓорчета со два збора: — Човекот сака да биде мариовец и утре пазарџиа за Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па, и потоа преташе, крвта негова, ама јас, штом ќе претнеше тој, веднаш во таа дупката што му ја имав отворено со анџарот во гушата ќе му натурев горешта вода.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Еј, јас те сакам, еве сега ти велам додека солзите течат и никој нема да ми помогне, за спас да ги сокријам солзите што блескаат од среќа, да загрли срце со љубов што го давам да не биде мое. Ама јас те сакам до небо, онака едноставно, како дете кога ќе ги рашири рацете кон бескрајниот небески простор, а само вечноста да остане зад нас.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
ПАНДЕ: Вратата беше отворена. Ама јас пак тропнувам оти влегувам!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тие постојано ме молат да ги однесам во Гнездо во посета на тетка им, ама јас одбивам. Тоа не е место за деца.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јохана тргна кон својот дом, јас кон својот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во кладенецот на дното нешто ми се мрешна, ама јас жеден, подзамижан, пијам ли, пијам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Уште ме свиѓа, ама јас не го свиѓам веќе!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Го пребарува неговото име во компјутерот, го споредува матичниот број, ми бара државјанство, ама јас сум мајчина, спремно на „готовс“, наредено секое ливче, документче, воена книшка, извод од книга на родени од пред 100 години, како и изводи на сѐ живо од прва линија на рода, крвна и некрвна.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Некои жени ме запираат, ме прашуваат нешто, ама јас не ги слушам. Им бегам. Се враќам да ги доспружам алиштата на драгот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Јон, вистина, се налути. Мрмори нешто под носот, нешто неразбирливо, ама јас знам дека е пцуење. Само јас знам дека е тоа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама јас мислам дека бомбата ја фрлиле селаните кои чувале ноќна стража.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама јас го сетив уште на ручекот: сркаме маштеница, го квасиме лебот полесно да се џвака.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама јас ништо не догледувам убаво, бришам ко ветар меѓу нив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа може и дошла, ама јас не сум ја чул кога тажела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа ми зборувала нешто дури трчала по мене, ама јас ни гледам ни слушам... запалиле оган и почнале да фрлаат куршуми.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаа да ми ја сечат ногата до колена, ама јас не ги оставив.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама јас уште вечерта го навабив Чако да го врзам, да го скријам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој, натема го, во сите шие... по мене трчала и јатрва ми Уља, ама јас не сум ја видела.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Синчето не се предава: го повторува прашањето илјадапати, не дозволува поука, се дрзнува да допраша.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Отпосле ќе прашаат кој е на потег, ама јас веќе сум подзаборавил на играта, сум ја нарамил пушката, излезен сум во дворот и тргам на чкрапецот кон секаде: дум дум дум!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дапчињата зелени, кога ги гледаш онака како ништо да не се, а тежат ко олово. Ама јас носам, немам гајле.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Те нема, мил мој... ама јас никогаш не сум ти рекла мил мој - немало време да ти речам - воздивна Ѕвезда и стишено си запеја - само темјанушката да ја слуша - Цвеќе се бере - дури е росно... моме се љуби - дури е младо...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Како што знаеш, - рече Николче, - ама јас така не доаѓам! - Па не доаѓај.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Уште од почетокот не ми беше право затоа што јас прва ги видов лулашките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Мајка ми ми рече да не си играм на лулашки ама јас не ја послушав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Добро, и ним ќе им подариме по една играчка, ама јас ги барам оние што личат на мене.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Ама јас никому не сум рекол...“ рече Влатко и се фати во лага - а што ако нешто разбрала од Теми, махинално погледна угоре и ја виде Теми - занемена стоеше - со показалецот на цврсто стегнатите усни - значи - таа ништо не рекла.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ама јас и понатаму не можев да разберам зошто даскалот со толку манија и пизма се нафрли врз дедо?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Јани се поднамести, се навали и рече: - Вие, како сакате, ама јас по војната ќе си седнам на сонце пред селската таверна, ракиче, салатче денес, утре винце и печено пиленце и ќе си гледам од далеку, од далеку ќе гледам на планињето, ќе си спомнувам за ноќите неспани и тогаш ќе дремам, мајчината, ќе дремам сѐ додека не ги оддремам сите непреспиени ноќи..., а кога ќе се разбудам, тогаш ќе ве гледам вас, будалаците, како кршите и делкате камен, како градите куќи или палати и тебе како одиш не по свој ум...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ама јас го гледав в очи и во себе го собирав плачот и болката и инаетот и чувствував како прачката ми ја дере кожата од дланките...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тогаш ми била понудена „последната шанса“ за спас, ама јас сум ја прокоцкал и не сум се покажал достоен за нивното „фер однесување“!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Една азган, аман господи, ама јас по тие скали, толку високо не можам да се искачам.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Кој знае... Можеби малку и потамина зборувам, ама јас и самиот барам да најдам што се случило.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Вистина, уште ништо не си имаме речено, нешто поотворено, што се вели, ама јас си мислам дека сите знаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Луѓето ми зборуваат нешто, сакаат на друго да ми го тргнат умот, ама јас сум оглувела, никого не слушам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме поднаѕираат луѓе, ама јас во никој не гледам, куц, куц.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Е, некогаш ќе се случи: на некој да му избега ногата кај тебе, ама јас ќе свикам, еј, кој си и кај одиш?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)