Шеретски ме погледна дедо, се потсмевна под мустак и продолжи: - Така де, во книгата не пишува така, ама со умот треба да си кажуваш.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Некојси, а велат тоа бил Христос, се нафатил да го корне злото, лошото, болното, грдото, ама со добро и правејќи само добри дела.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Питите ѝ одеа малку потешко. Ама со годините и времето научи да го стегне кр’нгот и в раце да го заигра сукалото под кое добро измесеното тесто се сучеа кори за пита со пресул, со праз, со кастици, со кромид и свинско пржено, пита со тиква, со урда и праз, со коприви, со корки мешани со урда и јајца... сучеше и кори за бурек плескан со по четири или пет кори со урда, сирење, бурек виткан окол-закул со сирење и кори за бурек - плетениот...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Задоцни ѝ вечер од неодложниот состанок со колегите и колешките, ама со усул, и излажи дека си си се зезнал што си бил, ама, ете, немало смисла само ти да не одиш.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
Му кажувам на Методија, му велам, немало од нашите, туѓинка ако сакаш, ама со неа не ќе можеш да збориш.
„Братот“
од Димитар Башевски
(2007)
Лицето ми е ситно, велам, ама со големи очи.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Знаеш дека за тебе нема, ама со сите чекаш и собираш догорци од земјата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таа прва ноќ во пештерата - бигорна - бессоница - ама со надеж за едно светло разденување.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
Тој знае дека Митра се лути, а и мајка му, кога не се прибира навреме дома, а најмногу му се лутат што оди сам на реката, само тој не може да ги слуша како постојано зборуваат за умната, убавата, стројната Пела на тетка Пелагија која веќе ги знаела сите букви, ги знаела и приказните за сите светци (мајка Перса ја учи като даскалица!), а и молитвите ги пеела како поповите во црквите и Чана, неговата мајка ја кажува Оче наш, ама со свои лафови ( Оче наш кој си на небту да ти свети имту твое да ни доа царството твое и как сакаш ти т'ка нека е как на небтту т'ка и на земната лебут исушен да ј ни гу вадин плати ги долговите наши как шо ги плајќаш и на тиа шо ни са должни и не на пикај у гревуви истерај гу ѓаволот), ете оваа молитва и други ги пеела Пела исто како да е поп!
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Што е мунасип, ќе платам, зашто јас пак имам волови и стока, ама со луѓе сум слаб; ми требаат два-тројца орачи, толку говедари, а може и некоја жена со поголеми деца да ги бркаат кравите по ливадите и гуските по реката – се јави и Мамут-бег од Оризари.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Црква ќе прајте. Да прајте, џанам, ама со ум.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Сѐ беше успешно: и концептот, и од песните особено на крајот - Ех, тој Тоше!- ја пееше Нина, ама со неа и сите присутни.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“
од Бистрица Миркуловска
(2001)
Пали, пали! Како оган е лута. - Пали, синко, пали, ама со тоа се фали! - се насмеа мајка му.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
До гледање. Дојди кај мене да си играме, ама со чисти раце.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Ги тресе од жарчињата, од пепелта и ги јаде. Ама со страв.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Белки така не ќе ги изедеше сите, вели, ама со намален глас, да не се чуе до Дука.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Ама со време, отрпнуваш. Оти си смешан со калта, заглибан, завеан.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и
ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со
нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни
човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас,
вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме
ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој
остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали
се англиски или грчки,
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Се враќам сега назад, ама со потскокнување, со подлетнување.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)