ама (сврз.) - не (чест.)

Ама не одам кај богатите. Будалите ги барам. Оние што сиромаси од ум и за ум.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И порано ќе ми кажел, ама не дошло ред, друго е сега кога на чуден начин сме се нашле надвор од секојдневието.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ебати беља, си велам јас, сѐ наеднаш сака човеков, А го гледам калпазан, ми бара, ама не притиска, туку како колку да помине редот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајсторот Артемие беше викнат дури од Бер, ама не се покажа до крај.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Те сфаќам“, вели тој, „ама не ми се верува“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Полунасмеана. По малку лута. Ама жива. Парализирана. Ама жива.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Доволно сум во здравтвото за да знам дека тоа во превод значи ...вашата мајка почина... ама не сакав да верувам во тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Чудесно... Супер... Посакувам секогаш да е така и секој ден да имаме вежби.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ја земав тетратката. Јас и не знаев што е тоа лексикон, ама не сакав да ја запрашам, не сакав да се покажам пред Анче колку сум прост.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Иако немаше ветер пламенчето трепереше. Го гледавме со позинати усти.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Многу сакам да се запишеш во мојот лексикон“, ми рече и ми подаде една тетратка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Секако“, реков, „сакам, утре ќе ти го вратам.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Зинати, небаре не виделе пушач. Учете! Еве, вака: да си маж, вистински маж...“ се обиде да испувка тркалца, ама не му успеа. „Татко ми може“, рече Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Љупчо вовлече чад, потоа полека пувкаше гледајќи нѐ подзамижано.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Посакувам, ама не може - само два пати неделно, вели наставникот, а пред приредбите и нешто повеќе.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Сиве преку неделата накупи: маст дваесет оки, сирење педесет оки, та Мара слушна в село дека тој и маска пазарел, ама не ујдисал.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сиве се брани, објаснува дека ги позајмил од овој, од оној, ама Мара не му веруваше, бидејќи тие Сиве што и ги споменуваше понапред ни пет оки брашно не му даваа на заем, а камо ли пет десет лири, колку тој што поарчи и сакаше да даде за маската.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
кај станицата синџуку во токио тој петок, да беше петок, се собираа педери кои во јазикот на новото време се именуваат како хомосексуалци а нивните паради се именуваат како геј паради и навистина чиста случајност е што токму во геј улицата близу станицата синџуку во токио имаше многу бездомни кучиња, мала парада на бездомни кучиња кои никаде не брзаат а дишат испрекинато и кога зјапаат во минувачите и кога се клецкаат, да простите близу станицата синџуку се наоѓа градската куќа на токио вообразена и вообличена како бетонски нотр дам баш тука како да се разминав во врвулицата со професорот кензо танге арно ама не стасав да го поздравам од пријателите од скопје професорот кензо танге кому во токио сите му се поклонуваат сигурно горчливо ќе се насмевнеше ако успеев да му го спомнам скопје тој и онака севезден се смее, се смее и на легендата дека токио и цела јапонија се создадени од божјата насмевка и онака низ смеа професорот кензо танге кај станицата синџуку во токио шутна една празна лименка од пиво а знаеше дека го шутира испиеното минато како што знаеше дека син му кокомо кога тогаш во токио ќе сади нови јајца и на врв јајце ќе се насладува со цедени насмевки и ќе ја ишка секоја идна катастрофа пред да удрат ѕвоната на бетонскиот нотр дам.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
кога се враќав од јапонија каде другаде ако не кај станицата синџуку во токио налетав на гејши со црвени чевличиња и црвени чадорчиња видов и збунети германци кои знаеја што им бараа на гејшите ама не знаеја тоа да им го објаснат на јапонски а и гејшите чешит гејши неоти не знаеја што им бараат ама си беа задале пауза за дискретно мајтапење со збунетите германци и нивната излишна цалензи бите наперченост во улицата паралелна на улицата на црвените фенери
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
- Ами школото, бре! Го запусти ли? - Ама не, туку распуштени сме, знаеш?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ама не сфаќај ме лошо, војводо! И ти и Бојан, и планинава и твојот добиток, и кучињата, мили сте ми, премили, но ова не е мој свет.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ама знаеш како е, Бојанчо, непознати луѓе. Нека ми прости машково, ама не знаеш кои се, од каде се, што луѓе се.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ништо особено: проќелаво ситнолико старче, со очила од дебело стакло и без рамки, врзани за ушите со усукано ортомче, со ново забало во устата што севезден нешто како да џвакаше иако беше празна и нема (саказот веќе беше вон мода и вон норми, а гумата за џвакање влегуваше во мода ама не влегуваше низ увоз), со отпуштени дланки и неподвижни прсти, кои ситно но непрекинато се тресеа - небаре над секоја пара, и најситната металка, што паѓаше на тезгата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Птицата се сврте кон него, го фокусира шашливиот поглед преку нишанот на својот клун право во неговата глава, па кресна нешто просто и пцостно, го напрчи ветрилото на опашот и навистина одлета, ама не како избркана туку како поканета.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сепак, најмногу, секогаш кога од град ќе донесеше печено пиле, повторуваше едно нешто што брезничани никогаш не разбраа што може да биде: „Како можев“, велеше, „да заборавам да си ставам во сјуткејсот една воденица што ја велите вие, ама не за наут и уроф, туку за коски.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Многу ми се сакаше, речиси нешто ме копкаше, некому да кажам што сонови сонувам, ама не решив, пред стрика Бориза ќе испаднев религиозен и суеверен, а тоа најстрого го имаше забрането Партијата, и стрико Борис за такви работи, религии и суеверија, не проштаваше.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Несреќниците ги нахранивме и ги напоивме, ама не најдовме збор за утеха и за олеснување на нивните маките. Дали останаа долго? Не.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ама не сум слушнал дека тука во Перењас имало ваши луѓе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Влегов во мојата соба. На мојот кревет седеше Рајнер. „Се вратив,“ рече.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Замоли да те почека овде, па минавме некое време во твојата соба, ама не е баш разговорлив.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Знаевме оти со тоа нешто кажува, ама не сакавме да знаеме што кажува и затоа не му верувавме.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога ќе се налутеа на нас и ќе нѐ наречеа тврдоглави Бугари, ние пак ќе речевме: Е па така си е: вистина, христијани сме, ама не сме образовани како Грците!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
АНТИЦА: (без волја). Така си е, бабо, ама не е ни лично ни прилегано јас да давам збор, бидејќи си имам мајка, која си го бере тоа гајле.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ама, кај Капиштец се возбудија, тргна бабата нанапред, се турка. Нешто се случува, сфатив, ама не знам што.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама не ќе да е доктор, има убав ракопис, им запишуваше на комшиите некаков рецепт за природен лек од трева.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На масата до нашата седнуваат двајца млади: таа во жолт костим и шешир во иста боја и сламена торба подврзана со шарена марама, а тој во спортски гакици, ама не во тон со неа!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ама не оди тоа така зашто „цуцата“ за инает ќе пробува додека трките не завршат и, на крајот, ќе сака еден ден да преспие за да ѝ легнат впечатоците.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Со газдата на дуќанот не се бакнавме, ама не ми удри ни „сиктер“ клоца дека му доцнам само три месеци со наемнина, ама има разбирање за мојата финансиска положба, а и јас за тоа што не беше срдечен со мене, а и незгодно е, многу ми е ачик дуќанот, па ќе види некој, па од несвидлак ќе ни извади муабет... па после, бруки и срамои!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не го познавате?“ „Не, не го познавам вашиот сопруг госпоѓо, ама не е никаков проблем, ете ќе ви дадам попуст“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако молчи и е многу лут, ама не сака да признае, затоа што го тргнала од пред телевизор баш додека траеле квалификациите на авто-трки, па само кима со главата и ми ја подава картичката за секој фустан што таа го пробува, тоа значи „пакувај!“
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На пладне, како фурија со долга коса, се втурнува во дневната соба, гладна и уморена, ама не легнува да одмори, туку менува маица и пак низ врата, мојата ангеларија, со која можам да комуницирам само ако ја оставам на раат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Си договорив 20 дена во Институтот за генетско истражување во Бел Камен, па така, кога моите ќе заминеа на работа, јас си ја исполнував обврската кон образованието и си добив потврда за тоа, па и потпис од професорот, си полагав и си добив десетче, ама не пријавив дома.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ние ги преоѓаме реките, потоците, ама не се оддалечуваме од водата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам да му го опцујам и господ на попот, ама не можам. Зборовите не ми идат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се удирам во нешто, ама не знам што е. Човек ли е, дрво ли е, добиче ли е? А пука и земјата и небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се драскам на трње и на камења, ама не велам ни оф, ни леле. Стратегија.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А не се ѓибаме и на изворчето. Тие дошле да наполнат вода, а ние одиме да полниме. И ќе се начекаме, се гледаме напорки, ама не се ѓибаме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Слушавме гласови, лелеци. Ама не смееш да застанеш, да откопуваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа ќе се испули окол-наокол во собата, Којзнае дали познава некој од нас, ама не гледа небаре качен на високо дрво.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сака да викне Витомир, да ме праша кај ќе одам, ама не смее. Забрането е зборување. 101
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- А со кого да се видам, ќе му велам, кој сака да гледа гламна опалена и прегорена, ќе му велам, ама не можеш да му докажеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тодор беше во Америка, имал пари, ама не можел да пушти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Само вода им се полнеше устата, ама не ги болеа непцињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И вели уште нешто, ама не го слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој да може и ќе стане да ме натепа, ама не може.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го собираме вратот ама не помага ни шинелата. Ништо веќе не држи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зборуваше за некои луѓе што го бркаат, за некои луѓе што убиваат за пари, вели, ама не кажа кои се тие луѓе и што им погрешил за да го бараат под дрво и под камен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама не се трпи, не се трае. Ќе се оди. Што сака нека биде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знам дека те боли, му велам, ама не знам како да ти помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Облак не зборува, си мислам облак може да грми, може со дожд или со град да те удри, ама не зборува, си мислам, и ја поткревам главата нагоре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам ама не можам да му земам од уста на другите. На сите им се јаде. Сите еднакво ме болат, болка да ме отреби!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама не знаат кон кај да одат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не давајте нѐ да нѐ јадат Арапине, велат, стрелајте нѐ, ама не давајте нѐ да нѐ јадат. - Ааа, што била работата, велам, ами кој ве плашеше така? 211
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаме и да трчаме, ама не се трча: магарето тргна назад, кравата се брани од муви или се обѕрнува по телето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама не би многу време и крвта му се крена, му оживе, му се свапери. И почна да се качува по војниците. Голи војниците, безмалку, се сите исти.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаат да се насмеат, ама не можат од премаленост, од глад.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И си ја собира раката со книжето. Го одвиткува. Ама не може да го отвори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
па еден ни ја обелува: вие сте шпиони, вели, аман, бре господине, какви шпиони, ние сме сиромашни луѓе, не знаеме да бидеме шпиони, сите ќе одите на стрелање, велат, ако не признаете, велат, сите до еден ќе ве стреламе, велат и грмотрн им излегува од очите, ете сега, море бургија, не знаеме што да признаеме, тропаат тие, пампара - пумпара, шикли во чибук, а ги гледаш и тие - сиромаштија, ама не си ја гледаат својата, туѓата ги плаши, ние сме биле шпиони и од нас ќе им пропадне државата, копуци...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ај, штрковите заедно се селат, велат, ама не им е времето за селење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И пак се сеќавам на зборовите од мајка: ״Кога ќе се роди женско и стреите плачат“ . Ја наведнувам главата, ја кријам во рамената, во шамијата, ама не се крие.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ни се налути нешто, велам, нешто многу ни се налути и си отиде. Ја викав, ја молев да се врати, велам, ама не се врати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги скокотка нешто, ги тера на смеење, ама не можат да се насмеат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама не може, го боли. Убиените луѓе го мачат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама не можам да станам. Крепа ми е сторена ногата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој оди надолу, јас нагоре, ама не се оди. Гледам, не се оди. Ме подгазува ракијата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш, ќе го заколеше и Чако, ама не го стаса.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги бришам на ногавицата од панталоните. Кога се исправам го здогледувам Наќета од Церово. Ја истранил главата, мислиш спие. Викам: Наќе, Наќе, ама не ми се одзива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама не знам да играм. Има да се научиш, или има да те нема. Седи до Живоина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Откако умре мајка, вие сте први гости во куќава, вели Левтерија, и го врти чепот, ама не може да го одврти. Јас го оставам фенерот на земја, се наведнувам да ѝ помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам да потрчам, да го припрашам уште нешто, уште колку време ќе служи војска да го прашам, ама не можам да пречекорам, од место да се помрднам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакам да го прашам нешто, ама не можам да се престрашам. Се ребрам само.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да знам кој се, велам, со секира би ги бричел. Ама не знам, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама не очајувајте, ако непорочно го носите бога вели попот, ако го славите Исуса, ако го спомнувате во сѐ што правите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
како ние да не сме го врвеле, ама не бре, кој може да нѐ запре, кога ќе те удри улавата мисла, полоша е од стечена суводолица и не гледа кај врви, што ќе откорне, што ќе забере, а босот уште ни вели, вратете се ако нешто не е о кеј, пак вратете се,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еве со Јон си дадовме збор, а Јон не е војник. Така, си мислев, ама не било така.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа долго време го чекавме да се врати, да нѐ причести. Ама не се врати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаме да ја прелажеме матицата од некое улиште. Ама не се јавува. Ни матица, ни улиште се јавува. 90
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислам дека е Гоше Љубин, ама не им верувам на очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да ни се опули уште еднаш, да нѐ привиди. Ама не може.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Кој знае колкупати така до смрт дојде, ама не било за тогаш умирањето...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш ни се јавува и небаре запален сноп пченица што се шета низ шумата, ама не ја гори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Знам што треба за нив, ама не можам да им кажам. Не ми текнува најлошото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На крајот чита и поздрав до мене, и поздрав до Ангелета... Да не плачам ама не можам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Е, знам кај припаѓам, ама не знам кај сум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му го читам изненадувањето, оти јас не бев на потег, а сака тоа, колку само сака да ми го рече, ама не дозволувам: ја вртам клепсидрата со видлива енергичност што значи потег и протест и најсетне и простотија и простор во кој има смисла да продолжи играта, граматиката на чутуранга во која бројот на играчите е ограничен на четворица, но се гледа тој е веќе триплициран и нужно е однапред да се договори редот, правилата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така ... Гледаш ли дека можам да те кренам. Ама не тегави се ... Јавај, кога ти велам.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Во графите за критериуми свое место имаше и фазонот на подбрикнувањето на волната, како и миризбата на дундата, оти сите тие различно мирисаат, како што различен мирис има здивот на секој човек.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Според пропишаните норми за оваа дејност, дундата не смееше да биде исушена, спечена, ама не и месеста, дебела, подуена како пчели да ја касале.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
3. ПРАВИНАТА СЕ ТЕНЧИ, АМА НЕ СЕ КИНЕ - ќе остане од неа бар една светла нитка исправена, в земи ќе се забоде ко клинец вкоренувајќи се да расте во црвена китка...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Ами враќањето? Далеку е. Се гледа блиску, ама не е така.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Зачекувам на трета вечер наречниците убавини да ѝ наречат на нашата момичка... ама не било пишано... душичето ѝ го земале - уште некрстено...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
- Ама не, не мислев на тоа, - Елена се обидуваше да ѝ ја отфрли таа помисла. - Верувај ми дека...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ако дојде за умирање – ќе умрам ама не се потурчувам, ниту пак станувам негова кадана.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
– Ако имаме касмет да стигнеме до него, колај ќе ја разбистриме сета работа – им велеше попот на другарите -ама не верувам. Не нѐ остава тој пес кадијата; ќе нѐ расипе уште во Прилеп – со право се плашеше попот, знаејќи го свирепиот карактер на прилепскиот кадија.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кокошките ќе се раскокодакаат, ќе претаат со нозете, ќе ги шират крилата, ама не ќе можат ништо да сторат, ќе дозволат да бидат однесени во просторијата под плочата каде што Чана веќе приготвила легало за неа и за нејзините пилиња веднаш до другата просторија во која ја смести својата мајка , нејзините бовчи и себе си.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Мило ѝ е што Дине сѐ уште работи околу бараката, што погледнува на кај неа, што чувствува дека тој сака нешто да ѝ каже, ама не го одвртува патот, не му се приближува, а и тој одмавнува со раката и се откажува од намерата да проговори со неа оти она што сака да ѝ го каже може да ја заболи, може в срце да ја погоди, може во тежина да се претвори оти што значи ова што непознат човек виде во тело на дедо Костадина!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Се сврте натаму, на кај телот на фабриката, ама не појде на кај алето, туку зад зградата, во бавчите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го знаев, ама не како што го знаеше таа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И акибет се стори к'смет — („ама не сама", си вели со умот).
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ете, си имал к'смет, не те заборавил господ ни тебе, ама не ме заборавил ни мене.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ама не веруам толку брго и да крши глава — да се мажи ... Не ми кажа, лебати, кој е тој толку завеан шо те пратил да и киниш пинците дури овде?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сонцето и онака пак ќе си изгрева на исток И пак ќе заоѓа на запад што не значи дека и на запад Нѐ грее сонцето додека туристите чекаат Да го уловат во своите камери залезот За кој однапред знаат дека е волшебен и незаборавен Пред зајдисонце на запад катаден луѓето стануваат имуни На романтични воздишки и нежности од каков било вид Воопшто на запад многу е распространето мислењето Дека љубовта и сите воздишки се обична измислица И дека живеачката во целост ја движат пазарните односи Затоа на запад има сѐ повеќе жени кои не знаат да се бакнуваат Ај што не знаат да се бакнуваат ама не знаат ни да готват А тоа веќе директно се одразува врз квалитетот на сонувањето Зашто во рестораните за брза храна не се крепи здраво сонување И понекогаш е поарно да си гладен и барем со време да си знаеш
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Се стаписуваат од таквите слики на стутулени мочковци и серковци И не можат да се изначудат како тоа може да се случи и во Пентагон Во кој како што е познато има двојно повеќе нужници Бидејќи кога го граделе законот барал одвоени нужници за црнци и за белци Ама не била работата во нужниците туку во бешиките и дебелите црева При што не се исклучува однапред и можноста од некаква субверзија Оти баш кога пентагонци користеле по еден од двата нужника Еден хакер од Лондон им беше влегол во компјутерскиот систем Сакал човекот да си ја провери опседнатоста со вонземјаните
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Да појаснам: Потекнувам од земја што не постои. Постои Земјата како планета, ама не постои мојата земја како Земја.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Уште нешто: Лиле навистина работи у стоковна куќа ама не на втори спрат туку на приземје, а Ѓоко не вози дупла двојка туку обичен градски аутобус.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Ама не се излегуваше од куршумите кои, сполај му на Господа, не ве погодија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ама не беше време за противење.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тука, на прв план, ги имаше предвид Маркс и Енгелс. За него тие си беа умни, големи философи на XIX век, ама не пророци на идеологијата на комунизмот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Лели за инает, еден товар сол ќе јадам, ама не му се поклонувам.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Јас знам оти чудно ви е ова што ви го кажувам ама не е чаре да ве излажам, чунки најпосле испат ќе ви го сторам и ќе ве уверам.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
А она нејзино триумфално влегување во ослободеното градче, качена на бел коњ, на чело на партизанската единица, селаните го прокоментирале со поругата: Слушнавте, носот ѝ паднал, ама не слегла од коњот да си го земе?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тие тепаат, но не убиваат. Правилото е: Осакати, ама не убивај!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ете, јас, сакатиот Нумо, кому и јазикот сакаат да му го откорнат затоа што вака прашуваше, те прашувам тебе, што си постар и што си видел повеќе од мене, ама не си го видел Грамос, не си го видел Вичо, не си ги видел сакатите девојки и момчиња и не си се запрашал како ќе го поведат орото свадбарско...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се ситевме со таа игра, ама не и со парчето пченкарно лепче и сувата коцка мармалад.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се собравме, ама не се построивме. Чекавме во толпа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но сепак уплашено рече: - Ако се смеам, ама не ве сакам.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Ама не знаеш ли? И Сламеното Мече е болно од грип како мене!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
ПАНКО: Ама не може тоа така... Адетите треба да ги чуваме и слагаме... Само понекогаш и адетот може да се...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ти не кабули ни син ми да го венчаш, а се стори кум на Ѓупците!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Носи наочари и носот ѝ е крив, ама не е битно.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И он отишел, влезнал дома, и скоро земал тефтеро, и видел жената на господаро курвила сос еден измеќар. Ама не гледал на них.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Ти си мис над мисовите, ама не си била моја среќа.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Ама не само заради балерина. Задутре ќе станеш ученичка.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мама: Да, со домашни задолженија времето брзо си врви, ама не е само времето да си врви... проблемот е двоен: професионален ангажман и финансиски ефект отсуствува, мислам, со една плата сме... а долгови, позајмици... селење...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
- Знам, рече попот, ама не може... Имавте еднаш еден Митре... Знаете кој... И доста е...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ех!... Така во молитви и во исчекување да се врати дедо и тате, кои ги испратија сургун, поминуваше времето во нашата куќа, ама не и во селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ги слушате како ве лажат, како ве „фарбаат“ како што се вели, ги слушате, ама не им верувате.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Само по десетина секунди јас посакав да ги извадам зрнцата од ушите. Сакав, ама не можев!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Од двете страни на местото по кое се поминува за да се оди кон свеќниците, пред олтарот, имаше по пет, едни како столови, ама не да седнеш туку со држачи да си ги поставиш рацете и со една штичка да си го потпреш задникот кога ќе ти дотекне да стоиш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И кога ги направил ги испулил, ги испулил, ама не ги бендисал.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Почнаа да викаат „Сиромаси Власи, бери дрва греј се, пули краци смеј се...“ Жените на тоа почнаа да се срамат и да им се подлутуваат „Уф,туф, како не ви е срам!“ ама не со лутење туку со смеење и кикотење.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Така, така. Убаво мислиш, ама не знам што велиш! – рече дедо ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тогаш Едо престана да прави бељи тука во градот, ама не поминало многу време и ќе чуевме оти што во некое село некому му го испразниле амбарот, во друго село ноќе некому лозјето му го обрале, коњи се украле, пари се украле...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Тоа би сакала да го научам... Сакам непристојности, особено онаа бидејќи имам пријател со тоа име кого уживам да го зафркавам зошто чезнее да ми посака ама не може да се осмели“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пандо Бранов, таткото, го имаше забележано следното: „Ние многу повеќе во годината постиме одошто мрсиме, ама не постиме толку затоа што сме кај знае колку побожни туку затоа што сме и повеќе од толку сиромашни.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа малку го изненади бидејќи името Едо е доста ретко. „Ама не е Бранов“, рече Едо.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Знае за двете деца, за малечката Пелагија и за малечкиот Доне, ама не ги видел оставени на креветот на Чана, свртени едно кон друго, со подадени рачиња.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас насетувам што има наумено, ама не знам како може да го направи тоа во вакво време кога на планините има по метро и повеќе снег!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Дончо ( Тета Чана го викаше Доне) не изгледаше дека е роден во иста година со неа, дури и во ист месец, ама не и во ист ден (само близнаци можеле да се родат во иста година, во ист месец и во ист ден), оти тој беше уште еден нејзин бој повисок, два пати поширок во грбот, а за главата и да не се зборува - тетка Чана му велеше дека има шиник глава!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Си реков - он е мојата судбина и иднина. Ама не било така.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мислев дека сум заборавена од Господ, ама не е така.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија како да стана едно семејство со Митра и Чана, ама не ги заборави ни момите на мајката Роса.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Мајката Роса по изгледот знаеше дали треба да пушти или да земе лаф, кога поседуваше кај неа ѝ се посветуваше на малечката Пелагија, ја држеше за рачињата и ја думкаше, уживаше во нејзиното грголење што веќе се претвораше во зборови чат пат, ама не се обидуваше да го дупне кожурокот молк.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се вардиш, ама не можеш секаде да дотраеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој си имал мака, што се вели, ама не знае инаку да каже.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама не можам да влезам во болницата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сакаш, ама не можеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Војникот ме гледа од вратата, ама не знае што зборувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се брануваме пред вагоните, се газиме, се пресегаме, ама не можеш врата да отвориш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама не е така, не ќе е така, ќе си речам после, не може да лаже радиото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знаеш, ама не можеш да му помогнеш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нешто од тој вик се накрева и во мене, ама не ми даваат да го пуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми идат разни умови, ама не попуштам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе речеш дека на младиот секогаш му се спие, ама не било така.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Си ги ложам градите со облоги, се редам со винска киселина, ама не помага.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ракавите ни се мокри, прстите црвени, ама не сеќаваш студ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вистина, овде не беше Црвениот плоштад, ама не беше и многу далеку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дојдовме до Хрушчов, ама не можеме да фатиме ред во дишењето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Беше, ама не е повеќе.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама не сум јас за крадење, си велам, немам таква дарба.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Логорашите подаваат рака, ама не можат да нѐ досегнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакаш сѐ наеднаш да заборавиш, ама не се може.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти лути пиперката, ама не ти лути како кај нас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Домаќините ни даваат вечера, што се вели, ама не со обете раце. Јадете, вели жената.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мене ми е душата в заби, што се вели, ама не запирам со одење.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја креваш, ја клоцаш, ама не се јавува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ај, така да направам, ама не било така и не било толку.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Може да си таа, ми вели, ама не ми личиш на неа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А може и тогаш да сум те сакал, вели, ама не сум знаел.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам да се насмеам, ама не можам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама не пали тоа, до никаде не фаќа лагата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Имаше, ама не сте ги виделе, велам, и тие си ги јадат рибите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првин сакала да се запали, ама не ѝ фатил кибритот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Татко ме гледа, ама не вели ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Јас постојано сѐ исто прашувам, а Билјана секогаш исто ми одговара: - За малку ќе добиев петка, ама не добив.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но Билјана не престануваше секогаш да ми кажува дека за малку, за влакно, за влакненце ќе добиела петка, ама не добила.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- За малку ќе добиев петка, ама не добив, - одговара таа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Истото го правела, само што не било толку забележително.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Моите мисли едноставно не сакаа да ме послушаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Така си мислиш? Мисли си, ама не е така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми рече дека времепловите се интересни само на филм, како што е она патување низ минатото во филмот „Враќање кон иднината” и дека ако мајка ми нема против, не би дошол со нас, оти знае тој како ќе изгледало тоа нејзино „носење во детството”.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се обидував да мислам на Игбал и само на Игбал, ама не ми поаѓаше од рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми не беше расположен за тоа: - Во моментов не сум расположен за времеплов, оди со децата – рече и остана во една кафеана да го чека чичко Ацо Дукац, другар на мајка ми и негов, кој, бидејќи е директор на Градските кина во Скопје, беше службено на фестивалот, ама не работеше толку колку мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)