Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Добро плаќаа, а не се чувствував загрозено како што моите другарки зборуваа бидејќи веднаш беше очигледно дека се отруени со седативи, дека не можат ни да мислат ни да зборуваат, а не да се движат.
„И ѓаволот чита пРада“
од Рада Петрушева
(2013)
- А не прашувате со кои пари ќе ги купам симидите - приговорив непотребно бидејќи веднаш сфатив дека нему баш му е гајле за некоја Катерина за која веројатно немаше ни да поверува дека постои случајно ако ја спомнев!
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Имав само малку време да создадам впечаток за него бидејќи веднаш раздели извесен број на сини пилули, пет или осум, не се сеќавам веќе, со по чаша вода.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)