И Васе Пегланиот мораше да носи панталони што не му ги досегаа ни глуждовите.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Значи мојата мисла патува до него и веројатно го вознемирува бидејќи наеднаш ѓаволчето го снема; се скрило кутрото во глушечка дупка.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Оттука па натаму престанав да ги прецедувам објаснувањата на Ѓурѓија бидејќи наеднаш ми наиде на ум зборот на Синесие кројачот.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Она, кога му рекол на несреќникот Васе Пегланиот: колку ќе донесеш толку и ќе носиш мој Васе.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)