да (сврз.) - прозбори (гл.)

Дојди, седни, збор да прозбориме...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Најважно од сѐ беше веднаш да прозбори, пред некој да дојде, но сега го обзеде ужасен страв.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од тоа писмо ката утро трошка земам Неколку думи, неколку збора За мене да прозборат, кога ќе изгорам.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Мрзоволно седна на стол и се мислеше што да прозбори.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Мртов да ружаш можеш, ама тој нема да прозбори, нема уста да отвори, ниту да те покуди, ниту да те пофали.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Брату“, смогнав да прозборам, „јас не сум никаква мафија“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И не јас, туку баба ти ми рече да прозборам еден машки муабет со тебе.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Да гледаш тело синово ко камен фрлен крај патот, гроб да му утре не знаеш, со цвеќе да го покриеш, со солзи да го полееш, да гледаш а да не можеш, да писнеш и да прозбориш на последната раздела.
„Робии“ од Венко Марковски (1942)
За да го замолчи, Горда му ја полнеше устата со крупни залаци и Грдан не стасуваше не само да ги изџвака туку ни збор да прозбори.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Јадрите, црни, насолзени очи благодарно погледаа во тетка Стана, а грлото така ѝ се стегна што не можеше да прозбори ниту еден збор.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)