Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ах, да не умрам? Не мене не ми е дозволено ниту да умрам, јас несмеам да умрам!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Но тоа не било ништо. Да умреш. Оваа леснина што јас сега ја чуствувам, на луѓето во животот им е непозната.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Секој што се раѓа мора и да умре.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

А тој ми рече еее... мое дете таков е животот, некој умира, некој се раѓа, некој од болест оздравува како што оздраве и ти... затоа заборави на тоа и биди весела и среќна затоа што остана жива оти можеше и ти да умреш ако веднаш не те опериравме...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Керадер тоа го зборува како вистина по ѓаволите сакам да речам тој ја уважува таа свиња - дури беше еден од главните педери заборавив како ги викаат таму преку со оние Италијаните после големата војна замисли ги само тие дибеци кога го здогледале како го мота тоа црево долго пет стапки еден ден - само сакал да го извади проклетиот боздоган вели Керадер - па тие помислиле мора да е педерски бог-на-боговите или такво нешто и сакаа да го вработат или како тоа се вика добога е па Морт сфатил дека тоа не е толку бедна работа знаеш подобро отколку со него да вадиш нафта по Арабија или да затнуваш дупки по холандските насипи како што досега правеше таа свиња останува таму некое време и тие момичиња таму во тоа италијанско место го мачкаат со ежова маст и маслиново масло и сите заедно работат како весталки девици го соблекуваат таму на полињата и ги прскаат нивите и го истакнуваат Морт вели дека тој вели тогаш најмногу се приближил до онаа вистинската работа жими сѐ! да умреш од смеење! и тие му носат сѐ некакви остарени тетки и пензионери тој ги распорува како со некаква зачудувачка еутаназија за стари госпоѓи и ги благословува сите нивни ебани раѓања гмечејќи го својот член дури по малку и копајќи од страна на бунарот но ќе се распичка со римокатолиците затоа што не е обрежан па тие сакаат да го млатат но Морт вели не и тие не можат да му пријдат кога го има тој огромен овен па со него изведуваат чудо и му го збрчкуваат стариот стојко со света водичка и му го загреваат семето па тоа ги спржува полињата а еден ден дури запалува некој проклет вулкан и тој мој боже! не губи време стварта да ја префрли преку рамо и оттаму фаќа магла жими сѐ! но сега ко што велам таа ситна лирика е покојна и отпеала и тој се вози горе-долу со лифтот како и сите ние еве сега влегува во тој проклет кафез покрај нас куп гадови што се заебаваме со онаа малечката што управува со тој смртно опасен лифт некако чешајќи го својот набрекнат задник кобојаги случајно и мил боже како само се унервозува и пренемага белки пола од нас се брани пола привлекува играјќи се со тоа зуење на рачкат и летејќи угоре низ тоа зградиште и баш тогаш стариот Керадер жими сѐ тој понекогаш стварно изненадува таа шизната свиња ја мерка нејзината пурпурна сукњичка и што велиш! малечката воопшто не носи гаќички! нешто преубаво батка сакам да кажам слатка праска распукана пред туѓ овоштарник и кутриот стар Морт тој кобојаги малку се клешти малку навредува и за момент ние другите не гледаме во што е работата околу што целата узбуна меѓутоа тогаш таа неверојатна работа одеднаш испаѓа и се ниша токму под неговата брада како ебено божјо око жими мајка а тогаш ете тој голем откачен боздоган и мој батка се грчи тој и кине како проклетата секвоја кога паѓа богаму и го погодува стариот Керадер трас! и тој паѓа право на подот! неговиот најдобар пријател и таа мала бедна момичка таа фрла поглед кон тој невозможен член што кружи наоколу и удира по ѕидовите па таа сосема паѓа во несвест и жими мајка се струполува право врз онаа рачка на лифтот и за секунда батка помислив сите отидовме по ѓаволите 15

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Не сака повеќе да живее и подготвена е да умре од неговите раце.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Само, видете, Кери Грант не можеше да биде убиец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Зар мислите дека ќе ве остават да умрете?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Гледаме загрижено и отсутно, размислувајќи за секакви непријатности и несреќи: а да умре?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Белким нема да умриме уште сега, уште сме млади, — одговори Јован и пак умот му отиде во Катето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Робје сме се родиле, ама нема робје да умреме...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шитскиот поредок веќе беше на повидок. Секое мислечко суштество требаше или да се затупи или да умре.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Велат дека вистинските умираат еднаш, а кукавиците 100 пати. Јас сакам да умрам еднаш.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- „Да го видам и да умрам...“ - му прелета низ умот и тој се исправи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

За својата татковска болка не признаваше никаков специјалист и никого не викаше ни за консултант ни напомош; оти, кој ќе му кажеше дека и во современиот свет е редно синот да умре пред таткото?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

И одново го осудил Христоса да умре.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Ако треба да изгориш – огнот ќе го поприми обликот на моето тело Ако треба да умреш – ќе згасне и мојата врсничка меѓу ѕвездите.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

После, седум дена си лежел в кревет, си се исповедал и си се причестил очекувајќи да умреш.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Тоа ќе се влече по нив, ќе моли да цица, но мајката грубо ќе го оттурне. Ќе го осуди да умре од глад.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Штом ги завршував разговорите, ми велеше: „Изнеси ме надвор.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ист си како онаа чија крв ја носиш, и која, да не те дала на посвојување, ќе те фрлела да умреш на улица, за да не ѝ пречиш кога муштериите легнувале меѓу нејзините нозе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ти некогаш се прашуваше: ‘Кој сум јас?’ Сега го знаеш одговорот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека разговарав со Зигмунд, таа по моите зборови разбираше дека зборувам со него, и ме гледаше со оној поглед со кој гледаат оние стари луѓе кои без страв, само со колебање, се подготвуваат да умрат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Можеби тука лежи тајната на поврзаноста на мајката со детето – таа го гледа како дел од себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

149. Сите го мразат Волкашина за неговата улога и влијание врз Уроша, но царот му верува, македонските големци: 70 кралеви и банови, според народните песни, му веруваат и му даваат 70.000 војска со нив да умре на Марица за царот и „српското име”. 70.000 души војска од 70 кралеви и банови!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Кога ја донесоа дома за да умре, и ја легнаа на големиот брачен кревет во спалната, таа едвај да виде дека таму лежи човек.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Зад живите со фесови и со чалми се движеле костури со по една своја коска во жолтите шепи за одбрана на најмладиот од дружината.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Небото немало ни капка синило на себе, земјата пукала под тежината на гревови, чиниш сиот свет бил содомско-гоморска арена на блуд, на измами, на пакост и среброљубје.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Зашто тој бил иднината на животот - старите се само стари и мртви пред да умрат, тој и неговите врсници ќе го обновуваат животот, плодоносци со живо семе во живо месо.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во густините на подземниот чад се извеле од купови јајца срдити скакулци да ги мачат безбожниците сто педесет и пет дни; главите им биле душмански, со женски коси и со ѕверски заби и имале скорпионски опаши со отровни жила: луѓето ја барале смртта и не ја наоѓале, и сакале да умрат и смртта бегала од нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

МЛАДИЧОТ: Ќе ми платите за сѐ. Нема да умрам додека не ве истребам до последниот.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Гледај, синко, да живееш како човек и да умреш за неа, ако треба. Та ти за друго и нема зошто да живееш“.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Ако е речено од бога да умрам, заедно со тебе. (Антица и Паре прегрнати плачат).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Разврска во театар - Во трагедијата, Трезвеност - Добродетел, што повеќе ја со смрт; во комедијата, со свадба. знаеме по име отколку по суштината.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Одовде се гледа дека е повесело да Трпеливост - Добродетел, мошне лесна се ожениш, отколку да умреш, кога се поучуваат другите.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Оној другион го губи тактот, несовладливо му упаѓа во мислите на Арсо, кој сега смело ги урива неговите доводи: „Ви е судено да умрете не од вашите зборови, туку од нашите бомби“! Страшно е да се гледа тоа.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Не сакам да умрам. - Твојата оданост те води натаму.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Секој шум во таа летна жега, секој глас, секој извик, се раѓаше со точно утврдена цел: веднаш за да умре, да се распливне, да се изгуби невратно, да не претставува ништо - ни настан, ни новост.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Јел ти je страх да умреш, прашува Гојко еден од проматарите, лиферантите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Секој си вели: оти јас да умрам, нека умре оној што сака јас да умрам. Ако беше убава смртта и господ ќе умреше.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Ох, господе, ох, господе, вели Велика, зошто не ме оставиш ни да живеам, ни да умрам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Страх ти е да умреш, му вели Гојко, а није ти страх да живиш. Треба да ти е стид што живиш, стиди се!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не давај ме да умрам, мајко, ми вели Ѕвездан, не давај ме, мајчеле, однеси ме некаде, вели, скријај ме, мајчеленце, вели, се моли.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И така, се враќа наместо човекот. - За малку да умрам, вели Витомир, и пак зема ракија, се напива, издишува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А може да не умираа сите од глад. Може да умреа и од нешто друго.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Браќата, исплашени, се согласиле да ѝ ја исполнат последната желба, и во висина на градите оставиле отвор за двете боски.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Слаб, без треска, ни ладен, ни топол, со празни очи, без кошула, се поткрева младичот од под јорганот, ме гушка, ми шепнува на уво: „Докторе, пушти ме да умрам“.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Девери мои, рекла таа, не заради мене, туку заради мртвиот ви брат, помислете на чедото мое и не оставајте да умре од глад.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

– „Дури тогаш повторно се сетив на Роза; што да правам, како да ја спасам, како да ја оттргнам од тој коњушар, кога сум десет милји оддалечен од неа, со нескротливи коњи пред мојата кола?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Понекогаш се чувствувам како безнадежна старица која останала сама и секој миг чека да умре.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

И само малку е потребно за да затрепери сѐ во мене, за да го чувствувам мигот, Би можела да умрам и повторно да се родам, и да доживеам сѐ од почеток.

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

- Мораш да умреш, фашисту, - тоа малку го смири татенцето.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Никој веќе не го спомнуваше Сентерлевиот рид, како снег да паднал на него, како сонцето да умрело.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И пак се тргаше. „Со тебе - каде?“ „Сегде“, и не ја пушташе веќе раката. „Знам едно катче од каде можеме да го слушаме мекиот галоп на глувчињата.“ И пак се сети - не, јас нема да умрам од смрт како секој друг; ќе умрам од живот.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Е, веќе во куќата почна да ни оди добро. Ние имавме многу волови, оравме со два–три ѕевгари, коњи, овци имавме петсто, молзници едно чудо, имавме и двајца момоци за работа, наши братучеди од Цапари, а подоцна со нас дојде да живее и нивниот татко, тој беше болен и сакаше тука да умре, при децата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Молеа да бидат стрелани веднаш, за да умрат додека се сѐ уште чисти“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Се разбира дека нема. Како може да умре? Следното прашање.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Што се однесува до сестра му, таа можеби била сместена, како и самиот Винстон, во некоја од колониите за бездомни деца ( ги викаа Поправни центри ), кои се беа намножиле како резултат на граѓанската војна; или можеби била испратена во логорот за принудна работа заедно со мајка му, или пак на некое место за да умре.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Немаше прекор, ни во нивните лица, ни во нивните срца, само сознанието дека тие мора да умрат за тој да може да остане жив и дека тоа е дел од неизбежниот поредок на нештата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Свршете еднаш со тоа и пуштете ме да умрам.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да умреш мразејќи ги, тоа е слобода.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

12. КОЈ ДА ЖИВЕЕ НЕ УМЕЕЛ И ДА УМРЕ НЕ ЌЕ ЗНАЕ - а како и да знае осамен сред толку многу луѓе?

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

- Леле, внуко, Ѕвездо моја, како да те крепам, мило? да ми станеш, мила Ѕвездо - ти да станеш - јас да легнам - зашто мене ми е редот - јас да умрам и куртулам - од пустава старост мачна подгрбена, снемоштена, без домаќин - без чедото - сосечено од душмани - стани, мила моја Ѕвездо - мене стара да ме легнеш! - зашто змија ме каснала - отровница, проклетница - леле, злоба озлобена ме раскина, ме парчоса - да си појдам во темната - во темната безденија - мене таму ми е редот...

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ако е за умирање, машки да умреме.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Нема каде да умрам. Смртта е населена од суштества.

„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)

И да умре Нешка — имотот ќе остане на Толета, та затоа Митра веќе дигна раце од овој план Се изнамагариса сама што ѝ дојде в уста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Mope, ќе те закола, да знам да умра, само а де, нека доведат девери ми некоа, таман ќе се отстрама со тебе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

И не само што ќе речат еснавките, ами таа се плаши да не се сетат Доста и Илко оти го нејќе таа малото и оти го чека да умре.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На Струга дуќан да имам на ќепенците да седам, да видам, само да видам и на ќепенкот да умрам!

„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)

Се разболе и лекарите му забранија да пие, а жена му и син му ги советуваа да не му даваат можност да доаѓа во допир со пијалок, зашто му се заканува опасност да умре.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А тој имаше многу - три маслинки и една детска играчка, па ќе прскаа од нив, заедно со неговата крв, млечни трески кора и црвени парчиња памук, сите заедно за да умрат.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

А ние луѓето, кутрите, се раѓаме на едно место, кој знае каде ни е судено да умреме!“

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Аман, оче дуовниче, те молам, земи ме и мене со тебе на аџилак, за да се сторам и јас еден аџија, да и да умрам да не жалам“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Следејќи ја својата репутација на бунтовник до крај, тој стана единствената личност во „Градот на бесмртните ангели“ која всушност сака да умре.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

За да умреш треба да знаеш како.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Имате маестрална меморија на потеклото (и шизмата ви е промислена!) инстинктивна, интуитивна, прецизна недвосмислено втисната во гените мрестењето е обред на жигосување стариот се вбризгува во новиот свет на седумстотини метри под морската површина, јасно е - езерото не ви е доволно длабоко ни за да се оплодите, ни за да умрете!

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Колку е убаво по десет илјади години повторно да умреш.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Најпосле реков: „Колку сѐ начини постојат да умреш во вселената?“ „Милион.“ „Кажи ми за некои.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Николче седеше на место, решен да умре но да не се помрдне, барем додека не дојдат да го помолат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Брзаше да го истуриш срцето на белиот чаршав пред да те легнат на него пред да те пренесат по калдрмата и да те качат на високиот чардак таму негде во штипско Горно маало на улицата за која никогаш не беше слушнал Бидејќи никогаш и не слезе на земјата Бидејќи засекогаш остана седнат на коњот што бавно ја минува бескрајната степа на Кубан* Тој недооден пат Таа најдолга тажачка што некогаш сум ја слушнал

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

А отспроти од зад крваво ранетата душа на степата извираше црвениот железен порој И татнеше татнеше во зорите на потопот (И сѐ уште татнеа копитата неуморни иако одамна патот им истече) Брзаше да умреш еднаш или ако е можно повеќепати

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Го пронајде вистинскиот начин да умре исмејувајќи ја правдата.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

___ * Реки во јужна Русија ин а Кавказ

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Мислам оти и роднините на дед Павел, од Русија, оние што одвреме-навреме му се јавуваа со писма, намерно ја криеја од него вистинската положба.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

- Да бев, немаше да умре... - повторуваше.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

До колку е речено да не смогнеме до излезот, сакам да умреме вака заедно.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Нани ми чедо, заспи ми, порасни јунак на мајка, еднаш те мајка родила, еднаш те сакам да умреш.

„Робии“ од Венко Марковски (1942)

ПАРАСКЕВА: Опседнат си со смрт. ЈАКОВ: Затоа што сум жив. Вам ви е сеедно. (Пауза.) Луѓето копнеат да умрат.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Вчера да умрев, немаше да знам. МИРА: Можете да умрете утре.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Основците копнеат да станат гимназијалци, гимназијалците студенти, студентите копнеат да најдат работа, вработените да се оженат, оженетите копнеат по стан и да им пораснат децата за мирно да се пензионираат, пензионерите копнеат за здравје, а сите копнеат да умрат, и мртви копнеат да се родат за пак да се условно живи, во нов расчекор со себе.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

- А, вие, да не сакате да умрам за да ја „лапнете“ куќата во Влае, а? - шеговито додаде и ми намигна.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Одам да умрам, вели Лилјаков.