да (сврз.) - чуе (гл.)

Божем случајно се среќава со еден абдал и како божем нешто да му рече, да не му рече, не можев добро ни да видам ни да чујам, а во меѓувреме се надјов да гледам што се случува еден друг ден изутрината кога луѓето одат в црква.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Ајде да чуеме нешто? - рече мајка му. - Ајде, бате, кажи нешто? - го молеа сестричките.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
А јас пак, гледај човечка слабост, не му реков марш надвор, туку некако потајно, сакав да чујам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но ти не сакаш да чуеш за тоа.
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
Штом ќе види насобрани луѓе, се допира до нив, се вѕирка кон небото, божем бара ѕвезди, а уште ги напрега за да чуе нешто.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Му се овргали јузбашијата и нареди да го кутнат и бијат.' Списка Милан колку грло што го држеше, повеќе за да чујат четниците отколку од болките, но беше веќе доцна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ќути да не се врате да чуе па да не запале овде сете да изгореме, како глувци! — вели стрико му Куле и почна да го советува да не си го брка касметот што му го навеал господ, благодарејќи на милоста од бегот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Му се стори како да чу и придушено липтање...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Очекуваше да чуе човечки глас, ’рзнување на коњ, истрел, очекуваше онаму над колибата, во длапката низ која минуваше поточето за село, да ги догледа татка си, деда си, коњот...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Со него секогаш можеше да помине неколку убави часови, да чуе од него нешто интересно, нешто ново можеби, зашто во планината сѐ течеше бавно и спокојно, нови беа само деновите што се нижат, времињата што се менуваат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да ми е да прошетам по вашата улица Тајно допрен на ѕидот на твојата куќа Да чујам колку убаво потпевнуваш А камо ли – како сонуваш...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тогаш, Паца го наведнала погледот зачистувајќи си ја футата и истргнувајќи си го фустанот преку колената рекла, повеќе како за себе, ама добро да чуе Спиро: „Ете, како да е вистина тоа што се вели дека златен свети Наум е чудотворец!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Одекна низ ридови и долини, стигна до своите, преку небеските надолнини и нагорнини, до сите, кои сакаат да чујат.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Земанек не сакаше ни да чуе. „Знам што си наумил“, рече, „но јас не останувам“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми беше сомнителна таа градација на чувства кон моите песни кај госпоѓата, која како да сакаше да се оправда за нешто, и ја замолив да ми ја даде Луција, да се чујам со неа, да чујам од нејзина уста нешто за песните.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но таа не сакаше ниту да чуе, и во мене се јави првиот гнев од одбивањето, толку карактеристичен за младите мажи кои сѐ уште не преспале со жена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сите престанаа да јадат и очекуваа да чујат што ќе рече Бошко.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Барем да чуеме некој абер. (Го зема филџанот).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Но место да чуеш ти радосна свадбена песна -тажачка слушаш да пекам.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Да чујат сега Американците за прогонството на Барак, маф ни е работата.
„Најважната игра“ од Илина Јакимовска (2013)
Тоа раскајување е влезено длабоко во душите на сите Руси, кои сега не сакаат ни да чујат за некакви „братушки”, а особено за Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
97. Бугарите „скрепја серце” можеа да чујат таква новост што не можеше да им биде пријатна.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
АНТИЦА: Во тоа време човеков си врвел по улицава наша и како што ме чул кај што пиштам, застанал под пенџерињава наши да чуе што станува.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Во тоа време ангелот го навртува човеков да препомине под пенџерињава и како што чул плачење, застанал да чуе што станува и ако е потребно да помогне.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Сѐ, што можеше да чуе како одговор, остануваше да биде само смрчкавото дишење во тишината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А утредента, додека тие ги носеа првите копанки нагоре, по скелињата, а еден мајстор најгоре пееше „Поминуваш, Јано мори, заминуваш, ми се смееш, Јано мори, не ми зборвеш“, оној доаѓаше до Башмајсторот, кој стоеше веднаш до нивното корито со малтерот и тие можеа да чујат сѐ.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Обајцата зборуваа за него. Сакаа да ги чуе тој, да чуе сѐ што ќе речат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И така беше го поминал целиот бел свет, оној старец, оној бригадирот Језекил, сиот бел свет, кон кого имал толку малечки барања онаа првата утрина, кога заминувал првопратено; со една тајфа тој отиде дури и во Канада, но ни онаа, другата страна отаде Океанот не сакала ни да чуе да биде малку подарежлива спрема него, и сега веќе не постоеше нидно место на светот, кое што не беше запознато со тој заговор: на она ситно човече од мајсторските тајфи да не му даде ништо повеќе само толку колку што му беше најнеопходно, не водејќи сметка за неговите крвави соништа барем еднаш да може малку подолго да здивне, барем еднаш малку да подзаборави на својата тешка копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потем беа само неколку викови, некој од мајсторите довикна озгора така, за да чујат сите малтерџии, дека оној кому му е жал може да појде да го одбрани, ако сака, а после беа уште неколку плачливи викови и сето тоа заврши така што оној истрча од вратата на бараката и ја спрашти по градилиштето, а Башмајсторот дојде само до вратата и окара „Натемате натема“, а мајсторот довикна озгора дека ќе се врати тој, дека никој тука не дава месен-обесен, но тоа излезе лошо пророштво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мара неколку пати им влегуваше во собичката, таа повеќе пати се обиде да им рече дека е многу, премногу доцна и дека е време да си легнат, но ни едниот ни другиот не сакаа да чујат за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зар можеше Рада да чуе попосакуван увослушен акорд.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Леле, леле! Што ли уште нема да чујам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А основни генералии, секако, мојата секретарка ќе им земе при прием на листа на чекање, па ако треба и ќе постојам пред капија, да чујам се караат ли дење, офкаат ли ноќе, тепаат ли деца и како им се насадени овошките низ дворот, па кога ќе дојдат на ред, од врата ќе паднам во транс: „Имаш дуња во дворот или воденики на балкон“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Но кога пропеале трети петли и ко почнало да се разденува а Бошета уште го немало да се врати, стрико Никола сиот се вомјазил да не му се сторило ништо лошо и заедно со стрина Николица и со Атанаса ги разбудиле сите домашни и сите зедно, со запалени вивки и гламни, истрчале на срецело и надале гласови, троа навистински троа од навал, за сите да чујат каква нова несреќа ги снашла и да тргнат да го бараат Бошета.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сите заедно, и тие што ја кажуваа оваа приказна, и тие кои не веруваа ни во неа ни во јанческата, нетрпеливо очекуваа да дојде сабота па да чујат какви гласови ќе донесат од Прилеп неколцината одредени да отидат таму за по аништата, кај роднини и светијони да се распрашаат за Бошета и ајдутинот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Се шушкаше по ќошињата дека Ване и Ганка се во љубов иако и мајка ѝ и очувот не сакаа да чујат за Гавранот туку бараа зет што има занает в раце и - дуќан! Зошто и дуќан, не знаев.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Само да чујат да цвикне од некоја кочина и еве ги на гости. Ја отвораат кочината, небаре да е нивна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И господ да чуе, и децата во гробот да чујат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ненадујана гајда е скината торба, крпа, вели, и оди кон сретсело и сретселото да чуе. Жалта да му ја чуе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не викај, вели. - Ќе викам, велам сега јас ќе викам сите да чујат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Им рекоа само да не зборуваат, оти тие секој збор можат да го чујат. Како и господ што може сѐ да чуе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јон зел паурче ракија и излегол на чардакот. Пие ракија и вика, развикува. Сите да чујат. Да ме гледаат. Нетокму човек, извртен наопаку.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Поарно да чујат големите, отколку господ, вели Григор, оти господ ја ќе чуе, ја не ќе чуе.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Велико, Велико, викам цело село да чуе, Јонице, јунице, викам, свари три кафиња сместа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но Којо Пипиле не сакаше да чуе. Понекогаше лаежот и од сон го буди Богдана и тој сиот лут бесен останува буден до зори.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
6 На претпоставката на Митрев директен, потврден одговор дава самиот Живко Чинго во едно интервју: „Уште од најраното детство имав можност од устата на татко ми кој во месноста важеше за еден од најдобрите раскажувачи и пејачи, да чујам огромен број приказни, потоа секакви кажувања за „животиштето“.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Таа пак се тргна. „Немој.“ Не слушаше она што не сакаше да чуе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не сакам за ова веќе ништо да чујам! Ти него веќе никогаш нема да го видиш!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И не сакам да чујам било што во врска со ова. Оваја одлука е конечна.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Имаше чувство, иако во тоа време фактите и датумите веќе стануваа нејасни, дека ги знаел нивните имиња со години пред да чуе за Големиот Брат.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Музиката од телекранот запре, а еден глас ја продолжи програмата. Винстон ја крена главата за да чуе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Слепата Донка викаше од чардакот на нејзината куќа по луѓето да не ја остават сама, да ја земат и неа ако бегаат некаде, но никој не ја слушаше од плускањето на дождот; како што водата растеше и ја зафаќаше куќата, така и Донка бегаше од долниот кат на горниот и пушташе камен врзан на конец, пласкаше по водата за да чуе до каде е нарасната.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кралот бил восхитен од умешноста со која неговата сопствена тема била отсвирена на импровизиран начин, и, веројатно со цел да види каде се границите на таа умешност, изразил желба да чуе фуга во шест гласа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Вие не сакавте ни збор да чуете од мене И сите туѓи раце оставени врз моето тело. Им ги поверивте на своите остри коси. И ги продадовте за една обична дневница.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Кога ќе легнете крај мене вие ќе имате стрпливост да чуете сѐ што сте ѝ повериле на мојата невиност, А до тогај нека ве хранат дневниците од нашето продадено пријателство.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Молчи, Јордане! Засрами се!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Си бил татко, знаеш колку е мачно, колку е тешко во туѓина да чуеш дека прв пат си станал татко...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Му велеа роднините и пријателите да ја напушти да земе некоја куќа под кирија во селото, но тој не сакаше да чуе; постојано ги потпираше ѕидовите со дебели дрвени појаси, ја вклештуваше во дрвени стеги и не ја напушташе - не сакаше да се сити Танаил.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Други не сакаа да чујат за бога, велејќи: - Со него сметките ги порамнивме: доброто што ни го даде - го израмни со зло... Сега сме квит, стопанкина му!
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Го лепеше ушето, го запираше дишењето, но не можеше да чуе чукање.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ја ај кажи ми да чујам јас, да да видам имаш ли право што се срдиш?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
„Слушај.“ Таа слушаше. „Ништо не можам да чујам“, рече таа. „Навистина?“ „Не, што е тоа?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ама на Митрета му дошло до тоа смешка да чуе и ништо друго.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- Како да чув, -присторе таа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бошко чекаше да чуе што ќе му рече ајде, а овој мислеше.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Жетварите, кога ја видоа пребледена, ѝ се приближија да чујат што се случило.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Како да чу нешто. Ветерот тивко зашуме.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Некој внимателно, чиниш не сака да чуе никој друг, тропаше на порта.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
АРСО: Ајде свирка, песна, оро! Ајде цело Скопје да чуе! (Се фаќаат на оро сите.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ЕФКА: Ајде сега и моето лозје да го развеселиме! (Играјќи отидуваат, последна баба Цонка со бебето.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Аце поголтна, а потоа пламна истуривајќи го сиот јад што му беше собран во него: - Зарем си се врзал со таа кучка... - подвикна посилно за да чуе и Лорета која беше со него.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но набргу ете ти несреќа: ненадејно се сруши еден ѕид од куќата и го потфати Ѓеро; го извлековме здробен од камењата: го исплакавме и побаравме оштета од фирмата; фирмата не сакаше да чуе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Питропот Танаско често се допираше до вратата, наслушуваше да чуе дали чука, дали работи: ако не чуеше чукање, ќе ѕирнеше низ клучалката да види што прави.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Прашувај, ако знаеме ќе ти кажеме. Да чујам што те мачи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Татко ми и Бреза веќе со нетрпение чекаа да чујат за што ќе зборувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не сакам ни да чујам, - викна Абраш, - ти реков, книгишта не ме интересираат, не сум јас „бубалица“ па да читам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Рековме да помислиме, а и од вас да чуеме како направивте и што направивите?...
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Знаеше дека од него ништо нема да чуе освен лажги.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пелагија немаше можност сѐ да чуе, ама мајката Перса и покрај тоа што плетеше нешто, во нејзините стрежнати уши влезе сѐ што изговори Пеличка и се прашуваше во себе дали момата и Песот навистина се разбираат?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Паун Радевски не сака да чуе за враќање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дури и мофашите подзапираат во бегањето за да чујат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Некој мора да чуе, нема глас што се загубил.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И дури тие пеат ти можеш да чуеш сѐ: и како ти плаче душата и како ти се радува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оливера ми кажа дека некои деца биле уште уплашени од војната и дека не можат да спијат, а кога ќе заспијат викаат во сонот и бегаат од постела, се кријат под креветите, некои само да чујат брчење на камион или трактор, и ќе почнат да скокаат низ прозорците, си мислат авиони и тенкови идат и ќе се пикаат по грмушките, ќе се тресат ко пилиња, негователките ќе ги бараат, а тие ги затвориле ушите и очите, само устите им стојат отворени, ама пак не се оѕвиваат, не се кажуваат; оти не се оѕвиваш ми вели Горачинов, кај беше досега отидена, ме прашува, по ортомата своја, му велам, и јас не знам кај бев, а надвор се смеат, на вратите од кабините ни напишале ,То долапи ефтихијас"18 и се смеат,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сакаат да чујат. „Ако сакаш да бидеш убаво пречекан, велеше дедо, оди кај сиромав и онеправдан човек.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И ѕидот може да чуе и да те накодоши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, таму не сакаат да чујат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А и ние да чуеме дали им е блиску гласот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа се налути поради таквата уцена и не сакаше ни збор околу тоа да чуе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Точно е, ги има многу намалено цигарите, и кога ќе ја фатам на дело, според бројот на догорчињата во пепелникот, дека претерала, таа има израз на лицето како дете што го откриле во некоја забранета работа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)