Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

„Во почетокот обајцата се чувствувавме прилично самосвесно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но кога почна стварта, кога сите се откачија, почнаа да ни доаѓаат деца и да нѐ тапкаат по рамо. Тоа беше толку слатко.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа природа пак нежно, без напор и принуда од нас ја извлекува скриената дарба, дозволувајќи ни сами да си го размотаме јазолот, во кој поради незнаење сме се уплеткале...за потоа да ни прости, тој учител, на кого целта му била да не прочисти, па дури потоа сфаќаме: дека затоа тој воопшто и не се појавил во нас!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ние ја чуваме туѓата храна... Тие беа поимотни, па зимата ми се јавија: Не треба да ни ја враќаш храната, јадете вие!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

На челото е умот (Отецот), значи, со здрав разум, во срцето е црквата, домот на Синот, значи со здраво, чисто срце, десното рамо е силата (Светиот Дух), значи, со цврсти раменици, тој да ни ги крепи рамениците, да бидеме исправени, зашто рамениците ни го крепат целото тело, и на левото рамо кажуваш Амин, нека биде така!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

- Добро е тоа, но има еден проблем, ти старецу можеш да си одиш, ама момчево ќе остане со нас да ни ги спаси овците.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Во мигот кога не сме задоволни од сегашноста, кога нашето небо облаците ќе го затскријат, ние ги затвараме очите, за да ни се разоткријат ѕвездите скриени позади нив!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Ќе се најде кој да нареди – да ни цркнат козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Напладне, кога ние децата бевме обземени од игрите во дворот, мајка ми ќе ги собереше последните сили, па од брашното донесено од татка ми, се обидуваше со нови волшепства, со играта на своите прсти, кои како да не го имаа заморот на телото, во пресметувањето со секогаш истото тесто, да ни подготви нов ручек, различен од вчерашниот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ги замоливме родителите да ни ги вардат козите додека не се вратиме.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Франција, со голема возбуда и со восхит го откри Луан Старова, исклучителниот романсиер, тешко сведлив на рангирања но, сепак, извонредно ситуиран во балканскиот свет успевајќи, низ својата поетска визија, да ни предочи силни искуства.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Чанга ни зборуваше и за други работи за да ни го оттргне вниманието.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Татко ми, впрочем како придојденик во градот, без рода и блиски, ако се исклучат козите, тие туѓи организми во семејството кои со времето толку соживејаа и станаа дел од него имајќи го на ум брат ми партиец, сметаше дека не е толку мудро да се мешаме во политиката на домородците, зашто и кога ќе имаме право за некоја работа, тешко сите да ни поверуваат.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

За нас најзначајно беше што подолго да ни останат живи козите, дури, ако треба, и да се смириме со Сталин, да му ги признаеме „нашите грешки”.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Ние децата ја сакавме како да ни е наша баба, зашто нашите вистински баби останаа зад границата, едната жива, другата почината.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Макар што кај сиромашните семејства стравот влегува од едната, а излегува од другата врата, нас речиси однапред нѐ поразуваше помислата дека некој може да ни ги одземе, да ни ги убие козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Во знак на благодарност, тој сакаше да ни подари едно козле.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

- Само господ сега да ни е на помош, - вели свеска ми.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Ако ја изневериме, камата да ни се зарие во нашето срце, револверот нека го пробие нашето машко чело! Смрт или слобода!“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Дедо Петре го праша: - Како, како, внуче Дончо? Како врви учењето?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Направивме договор со Мало Виштани да ни дадат шуплив гранит и тие ни дадоа, а ние им дадовме да покосат ливаѓе во Бела Војца колку што требаше да се отплатиме за каменот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги снема веќе и мушичките и двокрилците што летаа дотогаш над нив. Само бунарот сега можеше да ни ја изгаси жедта.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Зборуваат само национално, национално, како да не сме луѓе, како да не јадиме леб и да не пиеме вода (мене ми зачука срцето), ние треба да се најадиме, вода да тече, а не да ни ја крадат, трактори да купиме, крави млечни да донесеме, кози алпина раса што даваат седум литри на ден, та за нација, пак ќе сме нација, ебати нацијата!“

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Аххх, така ми рече и мојот кутар татко пред да замине - Хана, барем погледите да ни се пресретнеа за последен пат...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Ни ги земаа торбулињата, божем да ни ги носат, но ние повеќе не ги видовме, ниту нив, ниту нашите торбичиња.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

„Кај нас може многу да се троши „Нова Македонија“, велат тие, но нема кој да ни ја достави.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

2. Io, Io!!! ова е окото Погледнете го ве молам раѓањето од ферментација на купишта скршени слики што никој не ги сфаќа сериозно погледнете го раѓањето ве молам Афродита (онака дрочна никогаш несилувана шуплива ко јалова школка а убава но морално подбивна) надоаѓа од периферијата кон центарот на овој неподвижен свет во ова време разјадено од премногу иронија да ни го расплаче мајчето да ни го згорчи лепчето и да нѐ подои со античка свежест Ова е окото Io, Io!!!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

ЛЕНКА: Така, така, брат Димо. Да си ми жив! Да ни се живи младенците!

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Ни книгата не ја носи за да ни раскажува.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Грлото ѝ е полно со солзи, па не може ништо да ни рече: нѐ стиска и нѐ гушка.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ќе им објасниме и веројатно нема да нѐ вратат назад и нема да ни речат како порано: „Вашата задача засега е во селото ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А покрај тоа, на сите нам не можат татковците да ни бидат ни полјаци ни пандури во општината, како што е тоа татко му на Бузо.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се бесевме и на локомотивата што ја возеше чичко Лозан и го молевме да ни раскажува за неа.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Навечер пали оган па можат да ни летнат колибите.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Извесно нарушување настапи на немузички план: петорката фати да ни се разнишува. Веќе по првото отсуствување поради оркестарот Љупчо ни замери.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Значи, што се однесува до задолженијата во мандолинскиот оркестар сè тргна од добро подобро.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Стига братството и муабетите да ни се слатки, ако не ни е толку слатка вечерата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ама напред да ни е зборот: Шо ќе даде господ — наполу — му велеше Толе на Мачникот кога го правеа „договорот" за ортаклак.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гледаш како живееме ние слободно? Не се плашиме ни од Адема, ни од најлошиот Турчин, само да ни излезе пред пушка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Безбели некого од Орленци ќе најдеме да ни раскаже понатанко. Уште над село втасаа еден пристар човечец со товарено магаре дрва.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Многу те поздрави дедо, - рече Бојан, - и рече ти да ни одбереш кученце. - А за тоа ли дојдовте?

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Е, да ни дадеш и по еден ширден, колку за мезе. - Да видам дали останало од ручек.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Стига да ни намигне од далеку Таа натраплива заводничка, победата, И стрелката на часовникот ќе из'рти од коренот на времето Ќе блесне заслепувачки знакот, белегот, зборот - Високиот неодминлив крајбрежен светилник!

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Кој ли јунак ќе се пронајде песните од сон да ги скорне Да ни бидат Царот што го немаме?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Оној кој го избра мракот за да слезе по сокакот (а сокакот потсетуваше на извиткана јагула што ќе ја замати бистрата вода штом ќе го зграби пленот на езерското дно); Оној кој ја избра темнината на мрачниот сокак а не гази по калдрмата додека слегува и потсетува на молитва, на порака, или на нејасен збор од тајна болка; Оној кој го избра мракот и слезе по сокакот на посветеноста гласот ни го подари за да ни биде и поттик, и надеж.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Да... секако... знаеш...“ Тој погледна во Френк и потоа пак во девојката и тогаш рече, „Можеби, ако дојдеш пак, тоа може да ни помогне да заѕидаме добри мисли во куќава.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Ох, не, тие немаат ништо против ако излеземе надвор. Никој нема да ни замери.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

А терзиите ѝ одговараат: Ти девојче, мало ѓаволче, Ти да ни месиш погача; Без сито брашно да исееш; Без вода да ја замесиш; Без оган да ја испечеш. А девојката одговара: Терзии, браќа терзии, Погача ја ќе ви месам; Низ трепки брашно ќе исеам; Со солзи ќе ја замесам; На гради ќе ја испечам.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

О, песната е прекрасна. Замоли го да ни испее и друга песна.”

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Крие ли говорот достатно моќ не да ја замени туку барем да ни доближи психолошката тензија на архетипот?

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Оргијата инаку нема да ни успее. И таму ќе се расоблечеме. Голи, како од мајка родени.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

„Но, можеш ли да ни го објасниш значењето на гласовите, за секој глас одделно?!“, рече сега веќе сосема заинтересирано логотетот, кој во воздухот насетуваше чудо, миракула Божја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Немаше ниту потреба да говориме нешто за нас, нешто што веќе ни се имаше случено, оти изгледаше дека сѐ меѓу нас веќе се беше случило, и дека веќе не би можело ништо да ни се случи што би било непознато.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Дека ние сме заслужните за нејзиното воведување па затоа и нам треба да ни припаднат привилегиите што доаѓаат со нејзиното постоење.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„На жената од над амбисот мислиш?” праша мајка ми додека седнуваше да се потпише во бележникот на поштарот за примените пари.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А и да постоеја некакви чекмеџиња и фијоки со некакви безвредни нешта во нив, може да станува збор само за работи што не можеле да му служат никому освен на ограбениот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Полесно ни одат оние, како ги нарекувате, девијациите! Признајте!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку зошто ќе ни требаше да се посомневаме дека некој непресметлив можеби дошол за да ни ограби некакво божемно богатство кое никогаш не постоело.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Еднаш го слушнав поштарот како ѝ вели на мајка ми „Онаа, легнатана, ако стоеше немаше да ни се причинува толку голема“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Добро, тоа јавно никој не го кажуваше но веројатно многумина мислеа дека без нас праведноста немаше да постои!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Никако да ни тргне од рака таа тешка и мачна работа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Седиме во дворот, на зелената мека трева и убаво ни е. Убаво ни е, но сакаме да ни биде поубаво, па сакаме нешто да правиме.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

И нас со здравје да ни дојде Анѓеле и да ни донесе, и ние да си имаме. Си работел со ум...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Со здравје да си оди, жив и здрав да ни се врати и со многу пари.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Да си платиме кај што сме се зајмиле, да ни е бел образов...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Со здравје да си оди, жив и здрав да ни се врати.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

СОФРЕ: Камо вакви гости да ни идат секогаш...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

КОТЕ: Господ што е убаво нека даде, тој да ни ги ујдиса работите, во рацете негови да оставиме. (Сите ги испиваат ракиите и стануваат).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Со себап сме се собрале, убав ни е муабетов, сакаш да ни го расипеш? Гледај си го ќефот тука!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

А гледам и софра ставате, да ни се отвори иштав да каснеме.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Писма и пари да ни праќа и ние да си се сториме луѓе домаќини...

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Што е тоа што таквиот пристап може да ни го каже за сентименталните, за афективните или за естетските димензии на геј- идентитетот, вклучително и за геј- сексуалноста, а што не може да ни го каже некоја исклучива загледаност во геј- сексуалноста?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Наместо да ни дадат леб, нѐ бркаа со стапови, нѐ пцуеја и колнеа, ни ги пуштаа кучињата...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Почнаа да викаат по нас и да ни велат да се вратиме.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Знаат дека сме сиромаси и со подароци сакаат да ни ја купат душата.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Градена е 1875 година и за неа дедо раскажуваше: - Тогаш, во турско, кога нашето село беше чифлик, почнаа да ни доаѓаат де попови од Бугарија, де попови од Грција.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Немаше да ни биде криво ако нашите овци и кози и говеда би завршиле во партизанските казани.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А ние, осакатените, кој со една нога, со една рака, со по две и три дебели лузни на телото од раните добиени во граѓанската одевме и кај едните и кај другите за да ни се потпишат под изјавата дека бевме учесници во НОБ и во ДАГ и тие со нивниот потпис одлучуваа ќе добиеме или нема да добиеме боречка пензија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Не може да ни ја одземат така одеднаш.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Ги слушав зборовите на моите сестри кои најавуваа ужаси – а пред моите склопени очи, наместо апокалиптичните настани за кои зборуваа тие, се појавуваше само испружениот заврзан показалец на брат ми, кој мафташе во воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Вечерта на оној ден кога нашиот брат засекогаш замина од Виена, моите сестри тивко зборуваа дека сега е најважно тој од Лондон, со помош на своите пријатели, што поскоро да ни овозможи да заминеме и ние.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сити сме и од тескобите и од тешкото време, особено во ова наше време. Затоа, пријателе, те молиме да ни ги ископаш очите зашто веќе не е за гледање, не е за слушање.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

67. Тие велат: во тоа време кога министерството на Данев ја предаде надворешната политика на Бугарија, во рацете на Русија, последнава, наместо да ни помогне, направи да се ракоположи Фирмилијан во Скопје, и друго, не направи ништо за Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, последниов не е неумесен во сегашните околности и може да ни даде само добри плодови, но не и да ни напакости.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ние се викавме Бугари. Со тоа, од една страна, сакавме тоа име да ни послужи како центар околу кој ќе можеме сите да се згрупираме, без да бараме за таа цел некој друг, а можеби и сосем нов, од друга страна, ние мислевме оти вистина во соединувањето со Бугарите е нашата сила.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Фатија да ни земаат наши деца, да ги потурчуваат и да прават од нив јаничари. И тука молчевме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никако не, зашто ни една пропаганда, колку и да е таа силна, не може да ни го даде тоа што го очекуваме ние од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој интерес малку е задоцнет, но од тоа сѐ уште не следува дека тој си нема сега место меѓу нас и дека може да ни напакости.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Татко ми, дедо ми, предедо ми, ако се викале поради недоразбирање Бугари, тоа уште не значи оти и јас треба да сум како нив во мрак за мојата народност; ако се викале тие Бугари, тоа не значи оти ние ќе треба да престанеме да им веруваме на Русите за атер на разни Стамболовци и Свирчовци, наместо заедно со нашата пролеана крв ние да си го бараме правото од каде што треба, да допуштиме да ни се бркаат во работите луѓе што и самите не знаат што бараат; ако се викале моите дедовци Бугари, уште не значи дека јас имам право да ги експлоатирам македонските интереси со издавање весници, кои наместо да ги бранат интересите на нашиот народ – ги бранат бугарските и интересите на бугарскиот кнез.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

А тоа право може да ни даде голема материјална полза.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Најарни можат и треба да ни бидат односите со Власите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но таква услуга со српски владици сакаа да ни укажат и Србите.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Трети ќе најдат оти јас проповедувам некаква надеж за поправување на Турците спроти нас и на европските реформи во нашата татковина, кога досега јасно било докажано оти ни Турција сакала, сака и ќе сака реформи во Македонија, ни големите држави се наклонети да ја принудат Турција за да ни даде некакви, па и најмали реформи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Спасот никојпат нема да ни дојде од пропагандите, зашто ако е денеска едната посилна – утре ќе стане и другата таква, а првата ќе ослабне.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никој не ни има дадено право заради него да ни се набркуваат Бугарите во нашите работи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И ако е така, тоа е не ли шовинистичка заслепеност да ни се наврзува сега нам на сите Македонци, па и само на северните наши сонародници, наместо бугарското име?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

85. Мисијата на Бугарија е прекрасна, само, за жал, ние тука во Петроград сме далеку од Бугарија, та русофобското семе не може да ни западне длабоко во душата и да даде арни плодови.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се разбира оти се зачува само она што можеше да се зачува и што не сакаа да ни го земат, зашто не им беше нужно и не беше опасно за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Дај боже, сегашното востание да ни послужи како еден урок за нашиот народ, урок за сите нас Македонците, без разлика каде сме се образувале и како досега сме се викале.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И оти ако сакаат таму да ни се покажат браќа, тоа го прават за да нѐ ограбат нас и да нѐ експлоатираат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Но тоа што ни се проштаваше досега, не може да ни се опрости за напред.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тие велеа: „Ние не сакаме ни една држава да војува за нас: тие можат просто да ги испратат своите флоти во Солун и да ја принудат Турција да ни даде реформи.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ни велиш оти си дошол кај нас со љубов и со чисто срце да ни проповедаш за Радосната Вест, како апостол на Христа, најблизок до Учителот во зборовите и во делата свои.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Требаше, пред да се крене ѓурултијата, да им дозволиме да ни ја напишат оние што најмалку нѐ сметаат за живи.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

„Најди го. Сакам попов сѐ да ни каже.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

таму се и убиените Јане Крстин и Пеце Дановски, обајцата синооки и високи меѓу дрвја, загинале, биле закопани, станале да докажат дека никогаш не биле покосени од пушка: таму е и Круме Арсов со црвено брадиче и во светечка одежда, пиел крушова ракија и горел, се родил од пепел да нѐ најде и да ни каже со каква љубов човекот може да го освои светов, тој или Неделко Шијак, или обајцата со кренати раце кон млечниот поток на ѕвездите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сѐ повеќе остававме душите да ни ги разјадува лишајот на оттуѓување од сѐ што е човечко во нас и околу нас: туѓиот грев, или нешто што е повеќе споулавеност и очај отколку грев, ни влечеше кон загатки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Исплашени од нешто, од дневен лов на лисици или од сенка на даб што им се доближила, неколку еребици пркнале со густ шум на брзите крилја, со цвркот го напуштиле ридот зад нив и се изгубиле во суводолица, во сува скрка на секакви камења.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ќе го викнеме Илчо Просинек. Знае влашки, грчки.“ Го тргна кошот од пред мене.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Многумина сакаат ти да ни бидеш башарија. Онисифор Мечкојад се исправил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чинките на човековата беспричинска радост им ја грееле крвта, ги тргале кон огнот зад ѕидот на урнатината и кон гајдата на Каменчо Скитник, човек што можел и од кал да измеси слатка погача.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Остави ме. Не можам да помогнам. - Можеш, уверливо рекол Борис Калпак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- А можеби девојката нешто друго сакала да ни каже, рекол Орлен Шумков.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Со ракав ја избришал потта од чело и ја потпрел кубурата на каменот да гледа со десното око по црната линија на цевката кон голината по која уште одел Онисифор Проказник. - Ни кажала што сакала да ни каже.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ој ти земјо пуста да си од тебе сме пак во тебе ние сите ќе влеземе да ни јадеш бели меса да ни пиеш црни очи.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Недоизбувнатата расправија беше длабока и темна мудрост под превивки на сурово самозаборавање со што си ги криеја срцата, не толку еден од друг колку секој од себеси.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

во долиштата до кои не стасала лакомоста на живите, го засилуваат листењето на оскорушите и дренките, и на оние сини цвеќиња над кои сеќавањето разбуцува топли спомени: но таму е проѕирен и лелеав Дмитар-Пејко со цут на жилата меѓу веѓите, стои во ѕвонеста кошула на младоженец и помлад е од некогашната своја младост, ќе се пресмета со чудовиштето што ни го претскажуваше патем:

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Ој ти земјо пуста да си од тебе сме пак во тебе ние сите ќе влеземе да ни јадеш бели меса да ни пиеш црни очи ... (Песна што еднаш ја соопштил Лозан Перуника.)

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Лево од него се поставал зад зелен валчест камен Лозан Перуника. Зад грб му била сенка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Таа ја има незгодната страна да ни намигне или да ни се искриви, дури по свршениот чин и... кога сѐ е веќе доцна.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Тие би можеле да имаат и смелост и дрскост да ни се истоварат овде, да расчистат со нас и... од атентатот да не остане ни помен.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Мислиш дека би можеле да ни приредат некое изненадување?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

А пак Кате, додаде: „А пак кога појдеме дома и на поседа мајка и никаде не мрднува, седи со нас како другарка да ни е“.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

ФРОСА: Ами да му текне да ни се искачи од пенџерево, што правиме?!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ај... да ни се ќердосаат. И во ваши куќи...

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Не напуштајте го домот без... Индустријата нѐ учи дека дом е онаму каде што ние сакаме да биде и дека тие можат да ни помогнат да се чувствуваме како дома.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ете ги, најљубезни браќа, малиот збир на правила, толку неопходни за секој, кој сака со успех да блеска во помодното општество.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Користете се со нив, јас знам дека многу Французи ќе завидуваат затоа што други го напишаа она, што тие усно го изучија, но јас не сум себичен и отворено си признавам дека овие прекрасни правила не се моја измислица, ние им ги должиме нив на оние Французи, кои, завршувајќи го својот курс по филозофија, дојдоа кај нас да ни држат часови. okno.mk 123

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Да беше со мене барем уште еден човек, додека оној се чиктиса право кон мене, и кога сакаше да ме разнесе со своите секачи, сандакон сега немаше да ни биде празен.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Не би ме чудело да направиш и "блесиметар" за полесно да ни го мериш умот или глупавоста.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- И! - нестрплива беше Рада. - Сакам овој одмор да биде одмор на нашите соништа, да ни остане во паметење.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А да не беше тоа, да ни направеа пат, троа да ни пуштеа струја сѐ уште ќе си бев таму во опинците кои не ме глоцкаа.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Тоа е сосема сигурно - Лошо нам не може да ни се случи. Ако сакаш сметај го тоа за суеверие.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И Мирче поетот не само што ги исполнуваше сите нејзини желби туку стигнуваше и по двапати дневно да нѐ посети, па дури и да отседи доволно долго за да ни прочита и некоја песна од современата југословенска поезија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Оќете ли, докторе, да ми погледате стомак?“ - беше главното прашање на нашата друшка, која, поради нејзината дијагноза можеше да ни полни пластични шишиња со вода и да ни ги грее на сонце, на первазот од прозорецот, потсокриени со зелено перде... дел од ентериерот на просторот во кој живеевме.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Писмо во плетенка од коса - фер ќе беше да ни кажеа дека младите курирки ги шармираа војниците на Третиот рајх, а не дека го криеле писмото во своите плетенки.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Во столнинава кај што седам немат таквоо девојче; јас сакам да сториш еден завмет: твоја милос да прошеташ по сета царштина моја ида ми најдиш едно такво девојче како што ти кажав.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Да затоа дојдовме да те молиме да ни даиш еден урнек, за каков сакаш да ти го напраиме и до вечера да ти го донесиме, дали дебел го сакаш, дали танок.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Бре, ќе се носиме еден други - му рекол чоекот - кој ќе н¯ види, ќе ни се смеи!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- За да ни ја брани куќава, ми вели Ангеле, ете зошто, ми вели и не ме гледа, на ништо не ме клава.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се чекаше откако почнаа да ни се јавуваат некои привиденија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

да извидиме кај се, да наслушаме што зборуваат, и ние одиме и врзуваме колчиња, за да ни веруваат, ама со нас имаше и еден Бугарин, ни го присливија, како нивни човек, ама тој страшлив, идеше до некаде и застана, јас, вели, не можам повеќе, не сакам со секој да се борам, вели, да не сакаш и душманот да ти го одбереме, велиме ние, и одиме, го помоливме да иди, и заминавме, а тој остана во нивјето, во калта и ние наближавме до теловите, до окопите, и слушаме зборување, ама ништо не разбираме, ни бегаат зборовите покрај уши, не знаеме дали се англиски или грчки,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

По него трза калајџијата од Крушево што идеше да ни ги поднови тавите, тепсиите, ѓумовите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И жените ги натеравме да ни носат вода за да ги ладиме цевките.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Добро е што врне, вели Гоше Љубин, барем цевките нема да ни се усвитат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ни се опули уште еднаш, да нѐ привиди. Ама не може.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нашата молитва треба секаде и секогаш да ни стои на устата, вели, и пред да го земеме в раце српот и пред да ја земеме в раце мотиката, плугот или секирата, вели, и пред да ручаме, и пред да вечераме, вели, и пред да си легнеме, и откако ќе се разбудиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Еве господ сакал пак да ни донесе радост, велам, наслушај, ко ждрепче клоца, се јавува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господ пак нѐ заборави. Од никаде да ни се одѕвие, да ни ги сослуша молитвите.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ја мие крвта и да ни го лади оружјето. Ја стегам пушката, а кожата ми трепери, ко масло на вода. Лилјак сум направен.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Господ да ни се смилува: човечкиот ум си шета, не е за едно место, не стои на исто.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Наближува Чист понеделник, вели Глигор и ајде да си простиме, за да ни прости и господ.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

На сите како да ни олесна и сите си велиме: имало господ, ги виде гревовите наши, се смилува и ни прости.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

а возот само си пуфка, си штрака на шините, и од тоа не се слуша многу нашето викање, грми, не чувме и кога грмнало небото и туку - удри еден дожд на вагонот, штрака, така, така, така, како да работи машина за шиење, ако си чул, ама кај ќе чуеш, кај нас се шие на рака, колва озгора дождот, и почна да претечува од тоа отворчето одозгора, почна да капе, да навева и ние се креваме замелушени, ги креваме главите, зинуваме со устите и чекаме водата да ни капе на јазикот, се поттурнуваме така подзинати нагоре, ко штркови во седело, а дождот си шие одозгора, си колва и нѐ понакрева, нѐ наживнува, ама после не се легнува во сламата, сламата се раскваси и сите болви наскокаа на нас, ни се пикаат под пазуви, под гуша, под ногавици, и боцкаат, дупат, ти ја пијат крвта, тоа што останало од крвта, колку едно песочно браздиче, и така паткаме, два дена и две ноќи паткаме, а може помалку, не знам...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога нѐ собираше повеќе, станавме. Од многу седење може јајцата да ни се исквачат, да ни се испилат. Така, ба ми како! Дуко Тренчески дури и не подиспрати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега никој нема со нас: ни некој нешто да нѐ праша, ни некој да ни каже.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Како можеше во толку летни ноќи толку соништа да се претераат, толку чуда да ни се пресенат?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Постојат јасни правила. Не може да ни се провлече ни педесеттинка од секое делче.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Меѓутоа, трогнат од широкоградоста на постарите браќа, кои заради заедничкото дело биле готови да се откажат од најмилото на светот, најпосле и тој попуштил и ветил дека ќе молчи таа ноќ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

„Што велите на тоа“, реков, „подетално да ни раскажете за претресот.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа Германците го имаат измислено за да ни земаат повеќе пари (Петрович сакаше да ги боцне Германците во секој згоден случај); а што се однесува до шинелот, изгледа, ќе мора да си направите нов.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Утре в зори ќе ја земеме таа што ќе дојде да ни донесе храна, и неа ќе ја заѕидаме во темелите.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се чини како самиот ѓавол да нѐ фатил во своите канџи, па сега со рикање нè носи во пеколот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тогаш префектот извади еден бележник и почна на глас да ни чита подробен опис на внатрешниот, а особено на надворешниот изглед на исчезнатиот документ.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Санката лета како куршум. Расечениот воздух шиба по лицето, рика, бучи во ушите, сече, штипе болно и гневно, сака да ни ги откине главите од рамениците.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Настрана патриотскиот фолклор во кој врз географските карти на Франција истокот се прекрива со црнина, настрана децата што на бадник учат да пеат O, Tannenbaum! во слава на малите Алзашани, настрана школските одреди кои, со бајонети на пушките и со главите покриени со беретки со црвена туфна, дефилираат извикувајќи: „Алзас и Лорена ни ги земавте / но срцето нема да ни го грабнете“ - од тој пограничен сукоб избива еден вистински филозофски спор што останува со најголем значај.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Тоа ќе сме и пак, јасно да ни е, никој од нас не ќе наврти кула кон небото.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Говорот е главно оружје за борба. Разговорот најмногу може да ни помогне ако паметно го применуваме.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Од овие примери може да се наслути како ТШ се развива кон тоа да ни даде когнитивна наука која ќе може да се справи со проблемите на човековата перцепција и движење како и јазикот и учењето.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Баба му Депа излегуваше во дворот, ја вадеше шамијата од главата и се молеше: „Господе, името твое му го дадовме за да ни го чуваш... Помогни му сега да оздрави...“

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Вавилон и разделувањето на народите и на јазиците овде кај нас, можноста на Балканот тие (јазиците) повторно да се спојат или, пак, народите и културите да останат во мирен соживот и заемно културално запознавање тоа е епското, широко, макроманско платно на кое Старова почнува да ја слика својата инаку инимна, семејна слика на дете кое се сеќава.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во овој најнов роман, Старова, кој веќе е познат како мајстор на прозната реч, се решава на една експериментална наративна постапка: со минимум дејства во наративната арматура, да ни состави романескен мозаик за нашиот балкански вавилонски синдром.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Нејзиниот тивок глас како да ни зборуваше: - Одете, малечки мои, еве го патот, одете, не предавајте се !

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Оттаму, дијалогот почнуваше да ни личи на панаѓурските теглења јажиња во коишто победуваше секогаш оној од едната страна на линијата, а самата кулминација неодоливо потсетуваше на еднострана сексуална катарза.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Дојде и сестра ми Борка да ни помогне и така си разговараме, а таа ми рече: Миле, засега не ти треба да се мажиш. Војна е.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Му реков дека пред носот германската колона требаше да ни помине, а местото беше такво што можеа и мравките да се видат а камоли ние.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Втората вечер ни дојдоа момчињата со гитари да ни свират серенади, но татко ѝ на Цвета ги истера.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На состанокот им реков дека Цвета не треба да дознае, зошто ако слушнеше и таа веднаш ќе посакаше да ни се придружи.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ретко сум видел некој толку брзо да ни пристапи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

11. РИБА ОД НИВА, ШТУРЕЦ ОД МОРЕ - за вакви барања елбете сме криви, но дали сме прави од небото горе кога бараме светците да ни се живи...

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

- Ајде, скокање, миење и на татка да му помогнеме со јајцето вапсано и светена водица да ја поминеме домата и имотот - со здравје и радост родна да ни е годината! - небаре песна пее си ја разбудила челатта.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Оф, саде добрина да ни е во домата... саде убавина со домаќинот мој, со синот, со снаата, со внуката Ѕвезда - Деница.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Ех, намилост си ја викам ЅВЕЗДО МОЈА и си се приспомнувам на ѕвезденото моминство... а ДЕНИЦА - секој ден да ни е денот - светлина... саде убавина - си шепоти стишено, небаре песна пее - не бидувало гласно да се пее пред Воскресение Христово.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Величетврток, мајко, на арно да ни е, ближи Велигден. Кажи ми сега што да ти помогнам?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Тие се јавуваат одвреме-навреме за да ни ја направат поинтересна, позанимлива.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На селаните им се видоа сомнителни овие луѓе. – Сигурно не гледаат да ни ги оберат ќесенцата вечер по Слива – рече еден од старците, кога се оддалечија од нив агите.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ќе видиме. Ама било што било, немојте да плачете да ни се радувате.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

IV Во ова царство на мажи и без царови Да му се поклонуваат сите на ножот В раце што го стегаат овие црни беласици И кории; Со него сите очи да им се извадат; Во онаа провалија долу И телата со него да им ги избодат - На опинчарите на рибарите на брсјаците Да остане ова царство пусто И само камен Црн гол камен да се народи Името под себе да ни го чува Внуците да ни ги откопаат Со нив и ние да векуваме.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

Ако има господ, треба да ни се врати таткото, домаќинот, мажот... (Резигнирано).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ах, што зборувам јас, што зборувам? Света Пречисто, прости ми...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Здравјето и умот господ да ни го крепе на сете во куќата. Сега, од бога здравје.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

— Тогаш треба да си го отруеме детето и да ни и к'ни коските додека е живо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус

„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)

Да ни раснеш здрава колоритна, среде сите прва и најбитна, на френдови - лидерка убава, на скотови - ноќна мора права!

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Купена младина изигрува бунт кај чичко Сорос седнува в скут црвени буржуи полни со пара знамиња веат со Чегевара Масони демнат чип да ни стават ренген на улица на глава да прават болести нови наскоро следат на чело рогови нас да ни зденат „Божји“ главатари мерцедес возат пред нив сиромашни во црквите просат целата нација во духовен колапс Господе и правдата преживува пораз

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Тие никогаш ништо не изнасилуваа оставајќи самиот живот да ни ги открие тајните на семејството, доколку созрее нашата свест за да трагаме по нив.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пред да ја совлада сонот, Мајка размислуваше за тоа што ли треба да му каже на Татко, за да мине низ неговата „цензура”, па да ни биде пренесено нам, на децата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тие дотогаш сѐ уште стравуваа да ни ги откријат нивните врски со Франција, со знаењето на францускиот јазик, уште во раните години на нивните животи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ние неа ја поврзувавме со нашето писмо испратено во Италија за да ни се достави каталогот на Мајка од Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сега се закануваат да ни го земат, да го стават во мелницата на границите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ни се случуваше да ни изгрее сонцето под италијанската војска, а да ни зајде под Грците. А ние, ни ваму ни таму.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Грчките војници ја одминаа нашата куќа, без да постават митралез на чатијата, како и италијанските војници, но и без да ни ја окупираат куќата.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Успеваше, од истото тесто, од вреќата брашно, да ни готви постојано поинакви јуфки, макарони, пити.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но да се вратиме на основното: за да може барем правно да ни се одврзани рацете да можеме да работиме, јас барам да ни се даде прецизно толкување на Протоколот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Море сѐ алал нека им биде, само поволно споров да ни го решат... - му рече игуменот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

- Дали би сакал да ни наполниш малку вода во матеркава?

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

– „Ба, братко, колку за тоа така си е, му рекле друзите на стареата, нека е жив Силјан, многу итроштиње научил дури шетал по туѓи земји, да од тоа ќе знае и приказни што чул да ни каже и да нѐ чуди.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Блазе си им анасана на граѓаните, тие ете тие живот поминуваат ја, а не како ние селаните ќе испукаме од горештина, пот да ни тече од челото како река.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Море браќа бре, ами Силјан е шетан човек, им рекол некој стареа, тики видел земја секаква, ти видел море, тики со секакви луѓе се кунуштисал, да од тоа Силјан се научил вакви приказни и сторении да ни кажива.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Загриженост; очајување, дури, бидејќи бевме прилично оддалечени од сѐ, во foret која беше sans на телефонот или љубезните ренџери, на plage која беше sans на чуварите или другите званичници освен можеби самопоставениот директор за паркирање кој покажа строго сочувство кога на лош француски му ја пријавивме својата загуба, но кој не можеше да ни помогне на било каков начин.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Останува само птицата да тажи за седелото свое и оваа празнина што сака да ни се всели во виделото.

„Липа“ од Матеја Матевски (1980)

Или: дали барем помислиле да го сторат тоа, или пак ние само си вообразуваме?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Всушност кога се качивме во Кулата, без да ни раскажува за замомчувањето и за тајните поврзани со него тој побрза да ни ја покаже својата срамота.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Немаме дури ни храброст да ги прашаме испраќачите на ваквите пораки дали навистина сакале нешто да ни речат?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Се разбира, она што што тој сакаше да ни го протури како многу интересно, мислам на замомчувањето и сличните трици, беше само изговор.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Како да ни вели: Оди ли? Е, добро е кога добро оди! Но ние не подзастануваме.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Таа негова вујна Манасија воопшто не личеше на сладострасната мивка што се обиде горе во Кулата да ни ја прикаже Бундев.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дали она кога ме исмејуваше оти сум трчал како патор пред да заплива по водата во ѓолот, или поради оној настан од подоцна, кога нѐ качи во разурнатата Кула, нас неколкумината пријатели, за да нѐ подучувал божем кои се вистинските знаци на замомчувањето и за да ни објаснел кога и како се случувало тоа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Мислам дека и вистината може да ни понуди неодреден број варијанти.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

-Животот умее да ни понуди исти формулации со кои еднаш ќе нѐ изнасмее а идниот пат ќе нѐ расплаче.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Си помислив, зарем покрај толкуте луди забави и другите настани што ги смислија електронските забавувачи за да ни ги приближат благодетите на техничките иновации, сѐ уште постојат пребарувачи и на одживеаните литературни куриозитети?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Замислете си да почнат да ни се обраќаат во некоја летна ноќ тие далечни ѕвезди ?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

За разлика од тој свет во високите сфери, овде, долу, во обичниот живот, Поетот мораше да се бори како и секој друг поединец со горчливите проблеми на денот, со секидневните стапици од кои не се амнестирани и занесениците впрочем како и секој простосмртник. (Тој има срочено повеќе сентенци во кои настојува да ни ги објасни темните страни од овие приземни случувања.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сведочењето во врска со ова зло, запишал монахот, кое долго трае и непречено поминува низ тесните сокаци на времето, има за цел не само да го загатне туку и да ни го предочи приближувањето на злото што многу потсетува на темен облак кој може да биде и предвесник на бура што може неочекувано насекаде да се случи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Затоа, се разбира со ваша дозвола, сепак нема да го премолчам прашањето што може да ни понуди интересен одговор.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Вредноста на ваквите проекти, што треба да ни го сочуваат паметењето, не треба да се оценува според нивната убавина туку според вистинитоста на прикажаното.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Дали можете да дојдете ваму?“ „ШТО?“ „Мораме да го поправиме нашиот вселенски брод. Досегашниот лет нѐ премори. Ќе можете ли да ни помогнете?“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Како и многу друго во модерната уметност така и корените на овој интерес за детската уметност лежат во романтичарското движење кое меѓу другото, детската наивност ја интерпретира како „генијалност”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Се зазоруваше... На крајот на Пасажот го станавме чуварот за да ни ја отвори капијата. 134 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Изложбата „Невиното око: Детска уметност и модерните уметници” и каталогот (од кој е адаптиран овој есеј) имаат цел да го надокнадат пропуштеното, и постапно да ни овозможат подлабоко разбирање на креативните процеси и стремежи во работата на модерните уметници.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

- Може пак да ни почнат војна. Тешко нам.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Големиот зол снег веќе со денови ги блокираше сите важни сообраќајни правци во земјава: - Што е ова што се случува?

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Но не со ред и за нас, зашто ниеден постар нас децата не нѐ почитуваше, за да седне да ни кажува нешто.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дедо Геро за него велеше: - Тој е исправен тука за да ни каже дека колку и да сме меѓу свои луѓе, сепак дома не сме.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Дури и на приказна се сети само за да ни ја откриеш својата неприкосновеност, својата разумност!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Тоа се најбезобѕирните гасеници што се родиле некогаш; сета радост можат да ни ја избрстат додека да трепнеш!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Каде ви беше умот бре, анатемњаци, кога го сторивте ова!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

АРСО: Тоа е приказна за дечиња, коџабаши, прикажувај ја ти на внучињата твои, а нам ако сакаш една песна да ни испееш, ама весела, бујрум!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Но што вреди: во најмачните моменти кога војниците го решетаа училиштето со куршуми, жена ми го молеше бога за спас; го молеше да се смилостиви и да ни помогне; но ете што стори тој господ: ме остави и без неа и без детето, пуст и чемерен довек...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И дојде ден тоа да го види Трајан. Кога почна регрутацијата, луѓето рекоа: господе, поможи, лесна да ни е ногата, и тргнаа. Со нив и Трајан Блосоениот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Тој беше еден од малкуте што имаа храброст да ги изложат застрашувачките остатоци од таа трагедија но истовремено и да ни укаже на тоа дека нашите грешки не се прават само кон човекот туку и кон природата и животните.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Неговата привлеченост од Христос како фигура и неговото искуство со смртта го okno.mk | Margina #11-12 [1994] 91 доведе до таму да не го негира минатото, туку да го трансформира во колективно наследство (како што тоа е изразено во неговата витрина посветена на Auschwitz).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но неговото чувство за тоа дека е Германец никогаш не беше застрашувачко.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Има среќни денови, има тажни денови, има несреќни луѓе, а постојат и такви кои можат да ни го сменат животот засекогаш, без да се покаат за последиците, без да ја платат цената, без да се соочат со резултатите, зошто полесно им е да заминат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Тие што сакаат да филозофираат или имаат време за размислување покрај обврските што ги наметнува баналното секојдневие, често размислуваат за смислата на животот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Низ животот, низ годините, душата да ни остане чиста, да ја разбереме тајната на Бог и надежта дека еден ден сите страдања ќе завршат.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Треба да најдеме време да го обоиме сонот и животот, не црно бел, туку со сите колоритни бои и нијанси, Да си направиме свое интимно светилиште и да не дозволиме да ни биде украден сонот и животот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Порешително од кога и да е, цврсто да застанеме на земја, да ги сублимираме животните вредности и да пронајдеме хармонија во душата и рамнотежа во просторот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Па тоа се слуги на кукавичлукот, издаици, неверници.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

И му рекл татко му: „Чедо, нам требува да земеме девојка на наша прилика, а ти сакаш неја — не салт што е без руки, ами Бог знае каква е некоја сељанка и за кој кабахат ѝ отсекли руките Това ќе да ни е на срам.“

„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)

А тоа значи дека Новите Години нема кој да ни ги донесе.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

Исчисти се веќе еднаш, за да ни дојде некоја друга – нова, млада, убава и благоносна, каква што беше ти кога прв пат стапна на нашиве простори!“

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

- Сѐ ми е јасно, џуџиња. Правете што си сакате и умеете, само да ни е на добро.

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

„Тато, би можел да ни одржиш предавање за користење на нечисти и чисти технологии.“ „Со голема радост. Кога ќе испланирате, ќе ме поканите.“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Да ни е честит утрешниот празник, и да се одморите!“ „Ние, еколозите, утре - до Батинци, директорке!“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Освен тоа, излегло и дека „ЕАМ е најперспективното движење на отпорот во Грција“.

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

Во своите анализи тие сосема јасно му ставиле до знаење на политичкиот естаблишмент дека "поддршката на југословенските партизани можеше да ни ја даде најдобрата воена полза".

„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)

- Господе, ако постоиш, чувај нѐ од најлошото и стори полни да ни се ранците со леб и топли чорапи да ни греат нозе, цокули дај ни здрави за да не газиме на босо, панталони и топли шинели стори да имаме сите, маршеви по студено и врнежливо нека нема, од бој да се враќаме неповредени, куршум да не не фаќа и лесни да ни се пушките и стори, Господе, што повеќе топол граф да има барем и со малку мевце, комесарот нека не вика и стори кодошите да ослепат, да оглуват и онемат... Амин...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Зарем не беше запишано на паноата тоа што сакаа да ни се порача, во списоците за убиените свештеници и верници, па сега мораат и гласно да се читаат овие имиња, да се коментираат нивните дела, со различна интонација на гласот, во зависност вината.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Секој од нив во музеите, ископините од античките градови, арените, тврдините, требаше да ни ја дополни големата идеолошка лекција што ни беше наменета заедно со соц-реалистичките театарски претстави што требаше да ги гледаме.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

XIII Најпосле го чинам пресудниот чекор. Го минувам прагот на Атеистичкиот музеј, единствен од таков вид во светот, следен од зборовите на една белокоса старица: „Да даде Господ да ни живее вечно Партијата!“

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Х.Х. не можеше да ни ги промени впечатоците со изнасилената реторика.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Конзерваторите – водичи на трите павилјони добро си ја знаеја лекцијата што требаше да ни биде пренесена и А.А. во тоа воопшто не се сомневаше, но најмногу стравуваше од нашите прашања, а најмногу од моите, па затоа мораше да биде тука.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ако сакаме да ни биде убаво нам, треба да се трудиме, да настојуваме да им биде убаво и на другите.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ако дадеме некому нешто, сакаме да се пофалиме дека сме дале и сакаме да ни се изрази благодарност. Тоа е грдо.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кога даваме нешто, кога помагаме, никогаш не треба да бараме да ни се врати на некој друг начин.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

И да го завршиме разговорот за давањето и помагањето со тоа што ќе се согласиме дека помагањето и давањето се убава човечка особина, што и му помага на човештвото да опстанува и да се развива, но барањето и очекувањето некој потоа да нѐ фали, да нѐ возвишува и да ни враќа, е грдо и нечовечно!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Ја засакав оваа книга, по стопати ги читав песните, многу од нив веќе знаев и на памет, но најинтересно ми беше тоа што во напишаните песни ги препознавав чудесно убавите песни што знаеше да ни ги раскажува баба Велика.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Треба да даваме со чисто срце, човечки, со убава желба, а не за да се фалиме, или пак да очекуваме тоа да ни се врати.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Но, како што рековме, не е можно сите желби да ни се исполнат.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Кој знае како е таму и што сѐ може да ни се случи.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Откако ќе ги изгаснат сијалиците во нашите соби и ќе ни речат „Пријатно“, ние двајцата ќе побараме да ни донесат вода за пиење...

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Откако на долната порта излеговме од црквата, мажите почнаа да пеат извикувајќи колку што можеа погласно: Крсти креваме, Бога молиме, Да ни се роди Жито пченица И бело грозје И машки дечиња И женски чупиња...

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Напомош да ни е Новата година. Бериќетлија да ни биде и од лошо да нѐ чува.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Одаите така седат, празни, а и калуѓерите грчишта можат да ни се заветанат.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Помина случајно дедо Петко со магарето товарено дрва пред него и тој со една ластегарка на плеќите и фатена со двете раце од назад и речиси од тукутака, колку да ни проговори, ни рече: - Што правите тука бре обесеници?

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Подоцна некои од нас тоа и го доживееја кога по години, во една друга прикаска, го кренавме тоа знаме да ни биде челник во Илинденското востание.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Мажи се сега тие. Војници. Ја. А и умот од тоа може да ни роди нешто.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Ќе чекаме да ни текне што ќе правиме та децава да си одат дома.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сигурно и за друго сме трошеле. Не паметам. Ама што можеше да ни прави.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ги тресеме вилиците и си укаме во рацете, си дуваме да ни се пуштат прстите.