Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Но кога почна стварта, кога сите се откачија, почнаа да ни доаѓаат деца и да нѐ тапкаат по рамо. Тоа беше толку слатко.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Во почетокот обајцата се чувствувавме прилично самосвесно.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ова нема цена, ама бидејќи не може да се пренесе во Европа, таа мора да нѐ земе со просторот заедно.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Само да не бидеме истребени, за да нѐ маваат надвор поради тоа, така сѐ би им останало ним, би биле газди тие а не ние!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Спикерот со завршна интонација и повишен глас рече: – Другарки и другари, не треба непријателот да нѐ фати на спиење.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Мајка ми влезе во собата во која спиевме, сега будни, за да нѐ покрие и допокрие грижно.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Се насмеа и, за да нѐ ослободи, нѐ прашуваше за татко ми, за семејството.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Фатија да нѐ обземат севозможни мисли, претчувства.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Да, си дозволуваме да живееме во радост, пред да нѐ зграпчи несреќниот крај на козите, не сакајќи да ги пропуштиме последните мигови среќа со нив.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Козлето требаше да нѐ зближи и со сите други луѓе, со овој народ, со другите народи на оваа земја.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Човек, вели, има само три можности за проценка на човечкиот живот: проучувањето на самиот себе, најтежок и најопасен, но и најплоден метод; набљудувањето на луѓето кои се трудат да ги скријат од нас своите тајни или да нѐ убедат да поверуваме дека ги имаат; и книгите, со претпоставените заблуди што се јавуваат меѓу редовите.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ги замоливме да не нѐ викаат повеќе грчиња, оти ние сме Македонци. Не можеа да нѐ разберат.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Тој можеше сите да нѐ крене во раце, истовремено.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Кога нѐ подготвуваа за да нѐ носат, донесоа некаква одлука за секоја група од по 30 деца да има по една жена која ќе им биде како мајка.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Вечерта кога ни јавија дека е повредена ги молевме болничарите во Градската болница да нѐ пуштат да ја видиме, барем на кратко.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Во колата настапи вистинска радост штом се виде знакот дека се ближиме кон автопатот, кој нема да нѐ напушта сѐ до Прага.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

2. Io, Io!!! ова е окото Погледнете го ве молам раѓањето од ферментација на купишта скршени слики што никој не ги сфаќа сериозно погледнете го раѓањето ве молам Афродита (онака дрочна никогаш несилувана шуплива ко јалова школка а убава но морално подбивна) надоаѓа од периферијата кон центарот на овој неподвижен свет во ова време разјадено од премногу иронија да ни го расплаче мајчето да ни го згорчи лепчето и да нѐ подои со античка свежест Ова е окото Io, Io!!!

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

А кога Пек заради нимфоманка ја напушта својата отмена жена, мора да нѐ увери дека е опседнат со неа.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Се нарекуваат родители. Одамна пред да нѐ родат, дури и пред да нѐ зачнат, нашите родители имаат решено кој ќе бидеме.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Јаже (The Rope), 1948г. •1948г. е значајна етапа во вашата кариера бидејќи со Јаже ќе станете свој сопствен продуцент, а тоа ќе биде и ваш прв филм во боја и истовремено голем технички предизвик.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ѕвони, ѕвони Чиниш: на замин Коњу мој, ајде Пред да нѐ зајде Во недофат Сами. Мора Сонувам: Еден апокалиптичен коњ Еден апокалиптичен пес И една грда месечина.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

VI Тетка Анѓа учителката не доаѓа повеќе да нѐ учи. Учителот не ја остава.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Попусто се овие нивни заканувања; попусти се настојувањата да нѐ истребат.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Потоа, пресреќен и радосен, притрча да нѐ гушне. Притрчавме и ние...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Коле се свртува и со цврсти стапки го пречекува: - Учителе, од името на сите, ве молам да нѐ земете и нас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ќе им објасниме и веројатно нема да нѐ вратат назад и нема да ни речат како порано: „Вашата задача засега е во селото ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Рацете се зафатени со пушките извиткани во вреќи и не можат да нѐ одбранат од него.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Знаеме, вие не можете сите да нѐ обуете и да нѐ обезбедите со она што ни треба.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Неговата судбина треба да нѐ загрижи.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Ја отвора и другата врата и застанува пред нас како да нѐ брои.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Тука може некој да нѐ види и да нѐ поткаже“, рече Љупчо. „Тука нема лезет.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Што е ова чудо!?“ удираше врз катедрата наставничката, со намера да забележиме дека е влезена и да нѐ смири.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ја нема баба ти да нѐ праша: каде ни се клучињата, дали ги чуваме куќите и дали сме гладни“, воздивна Дејко.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Гледај!“ од џебот извлече кутија цигари и запалка. „Кент!?“ извикавме сите изненадени.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ајде, ќе седнеме онаму, во грмушките и спокојно ќе уживаме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во кујната поседнавме околу масата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Со широко насмевнато лице се вртеше де наваму, де натаму и се обидуваше нешто да рече.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Изговарајќи некакви волшебни зборови ја барав врвцата со клучот, отклучив и со широко движење на десната рака ги поканив другарите да влезат.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во таа прекрасна врева не забележавме дека одморот завршил и дека веќе влегла наставничката по македонски јазик.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Толку ли сме лоши, толку ли сме грди, ослепаго, та неќиш да нѐ видиш.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе можеш ли ти да се протутнеш преку Поле и да нѐ одведеш?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа секој десетар да си и собере луѓето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ќе седите овде, a јас ќе отрчам до Орле да осигурам јадење, оти виа пезевенци Чанивци како непара се за вера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Шаќир се тргна од прозорецот со продупчен ракав над лактот од еден куршум и почна да вика и псуе: — Таков е значи вашиот збор кучиња низедни, со измама сакате да нѐ отепате? — и место предавање почна и тој да стрела.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сакаат, браќа, да нѐ видат сете нас така слободни како шо го гледаат слободен тој народ тамо — Да се живи, ако има такви луѓе — му се испушти од устите скоро на целиот куп.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти ии! шо такцир сме имале, живи да нѐ печат агите, бесот да и вати и едните и другите!

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Најпосле се јави и Толе, којшто со внимание ја слушаше препирката: — Оставете и кавгите, џанум, токо гледајте, правете планот и како ќе се извлечкаме одутре одовде, оти Бахтијар може да нѐ намириса, та се пусти гаќи ќе останат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Чекајте, не пукајте да се разбереме, — почна да вика пак кајмакамот од зад кале.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гледам дека некои од дојдените сакаат да се вратат назад и да нѐ остават сами да се бориме.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никако не смее да се прифати познатата максима „Не можат они да нѐ онадат колку што ние можеме да издржиме”.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Колку порано се урне оваа багра толку подобро, а сѐ дотогаш останува само да нѐ трујат со нивните демагошки лајна.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

- Што, што рече? - Реков дека не треба да се мачиш да нѐ носиш в село. Добро ни е и тука.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но мора Живко да дремел на едно око, зашто кога се искачивме на Плетвар ги ококори и двете; па нѐ запре, како божем да побара соодветна грмушка за шушливо олеснување, а всушност да нѐ поведе кон стариот мотел на самиот превал.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Гината не ви се јавил? - Кој Гина? - Другарот Гиновски. Да фатите риба и да нѐ пречекате. - Не. До овој момент не.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Наспроти нашата сомнителна мрзливост и хистеричниот активизам? (277) Сосема се согласувам со Салиери кога се буни против Господ кој на човештвото му ја подарил божествената музика на Моцарт, со единствена цел да нѐ исмее и да нѐ нурне во очајание.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Како предизвик или имагинарна наука, единствено некоја патафизика на симулакрумот може да нѐ извлече од стратегијата на симулација на системот и да нѐ изведе од смртниот ќорсокак во кој тој нѐ затвара.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но кои се упатствата (ако постои прирачник) Што треба да нѐ доведат до палатата на среќата?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Ама да нѐ не ставаат во кенефите да им ги бришеме газовите како во таа прикаската за царот и сиромавиот?”...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Очигледно, забавно му беше да го слуша Филозофот, а да нѐ исмева нас, од чии мудрости беше веќе сосема заситен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Луција пак, ниеднаш не дојде да нѐ гледа, иако во училиштето се разнесе брзо гласот за нашите акробатски и мотоциклистички способности.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Една вечер се забавивме со Земанек на тренингот. Дојдоа да нѐ гледаат некои девојчиња од гимназијата, но и од текстилното школо, и ние беснеевме на мотоциклот, еден по друг: првин Земанек скокаше од ритче на ритче, а потем јас возев на едно тркало.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Очите ми се превртуваа, колената ми штракаа, срцето ми биеше во грлото, и чекав секој миг пајакот грозен да нѐ заплете во мрежата своја, да нѐ удави, да нѐ голтне живи, со осило отровно да нѐ прободе низ душата, во срцето.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сигурен сум дека знаеше, оти нејзините најдобри другарки доаѓаа да нѐ гледаат, а таа не.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но, тоа не значи дека не знаеш, оти знаењето не се мери во чекори; ако беше така, оној кој везден чекори и си нема друга работа освен да нѐ става во искушение, ќе беше најумен, асикрит на сите асикрити!“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

„Треба уште некој воз да нѐ изгази како мравки“, рече.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Значи да повторам, без некое чувство на вина: јас во повеќе куси мигови имам дружено со привидите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му реков дека потерата, ако веќе тргнала да нѐ лови, можела да го слушне неговиот глас и од некое трето село преку планината. Си го прочистувал грлото!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност ме водеше помислата дека треба да го развиваме во нас она чувство кое ќе ни овозможи да ја уриваме оградата од грдите правила и рецепти, но притоа да не дозволиме да нѐ раководи желбата за напуштањето на оградениот простор туку со нашето однесување да овозможиме тој простор да се проширува и облагородува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му реков: „Носи си го и грлото! Не оставај го овде. Ние имаме уште да се бориме!“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, тоа беше причината да го вратам во Штабот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го паметам како добар човек и уште подобар шегаџија. Не знам дали неговите шеги беа толку шеговити и секогаш нови кога ги правеше со возрасните, но нас децата тој секогаш знаеше да нѐ изненади и да нѐ засмее до пукнување.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

МИТРЕ: Сега, вистина кога ти велам. Си помислив: што му текна сега на човеков да нѐ направи будали!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Нас сите здрави, живи и весели да нѐ најде!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кате, донеси го леѓенот и ѓумчето со вода да се измиеме, дан дојдат некој вака да нѐ најдат.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И во тоа глупаво мавтање со раце стигнуваше да нѐ погледне со студени очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Улицата тапо нѐ гледаше со многуте ситни прозорци како да нѐ заплашува со своето молчење.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Многу повеќе сакав да нѐ намердаше жената и да нѐ пуштеше да си одиме.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Занесувајќи се во одењето, слаб или пијан, ни се доближи и без да нѐ погледне, замоли: - Ќе ме пуштите ли? Колку да се погреам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Секој сериозен обид да се одговорат прашањава би нѐ одвел далеку зад границите на тукашнава студија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Она што било фалична анализа на нашата сегашност можеби ќе излезе точно предвидување на нашата иднина.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби иде денот кога некои поповолни општествени услови ќе им ги оправдаат тврдењата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Слично така, дали хуморот на Лени Брус и на Вуди Ален ќе ја загуби моќта да нѐ насмее кога Евреите сосема ќе се асимилираат, ако се асимилираат?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зашто, ако излезе дека таа неавтентичност не е трагичен израз на моралните ограничености што се вградени во самата структура на човечкото постоење – ограничености што само јуначкиот мажествен стремеж, во својот ревносен обид да ги надмине, може да ни ги открие и да нѐ натера да се соочиме со нив – и ако, наместо тоа, излезе дека неавтентичноста е само комична – некаков срамотен, дисквалификувачки, па дури и урнебесен ефект на секојдневната изложеност на суштествувањето како играње улога, а оттука и на културните значења како чинови на општествениот театар – тогаш трагедијата се растоличува од својата положба на првовеликост, ѝ се обезвреднува мудроста, а патосот ѝ се поткратува.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Времето допрва може да покаже дека биле во право. ‌Имам добри преседани за таков убав светоглед. ‌Се прашувале луѓето, на пример, дали Невидливиот човек од Ралф Елисон, Друга земја од Џејмс Болдвин или Да се убие птицата подбивница ќе им станат неразбирливи или безначајни ако дојде време кога во американското општество расата веќе нема да биде општествено обележана (претседателствувањето на Барак Обама, за волја на вистината, во мигов ја прави таквата можност понезамислива отколку замислива).

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тогаш ни рекоа бргу да слеземе долу во амбарите и збор да не пуштиме зашто англиски воени бродови се доближуваат, та ако слушнат врева, тогаш ќе почнат да нѐ бијат со топовите.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Жените со малите дечки и нив ги одделија, а тие жените, што беа во бело облечени, по секаде почнаа да нѐ прскаат со една бела прашина.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Памти ми го зборот – лошо племе ќе ве споплати и ќе дојди време нас, Турците, да нѐ молите да ви бидеме пријатели.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Изгледа таа го забележа моето изненадување и рече: - Ние сме просфиги...9 – и почна да нѐ води по патиштата што од Турција до Ревани, сега Дипотамија, пропешачија нејзините родители со двете ќерки и четирите синови.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во кафеаната, веднаш до езерскиот брег (изградена од дрво со многу пластични елементи) замоливме да нѐ послужат со кафе.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И ние му се претставивме и го замоливме да нѐ упати како да излеземе на автопатот што води за Тирана.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Зошто? Така сакаше Марјанти... која постојано велеше дека неа од борбениот строј ја откина генералот Маркос и ја прати тука, во Драч нас да нѐ чува, да не учи како да ја сакаме борбата и брзо да растеме за да го продолжиме делото на нашите татковци и браќа кои храбро се борат против англо-американскиот империјализам.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сопственикот откако нѐ седна, а пред тоа со ненајбелиот пешкир ги истера мувите од масата, сврти лице кон нас и со помош на преведувачот нѐ праша со што може да нѐ почести.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Таа пролет се обидуваше да нѐ развесели како и сите други, но многу нешта пречеа… Пречеа сите страотни настани од летото што помина…

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Секој од нас ќе забележи оти тие луѓе, за кои ние знаевме само од книга и ги знаевме како луѓе што сакаат да ни поможат да се ослободиме, ни се покажуваат нам за пријатели и сонародници и ни се присторуваат за наши покровители, не затоа што сме ние Грци, или Бугари или Срби, не зашто се грижат за некакви општонародни интереси во кои влегуваат и нашите, не зашто сакаат да поможат и да нѐ избават нас, а само со чисто егоистички цели, т.е. тие го експлоатираат тоа што ние се викаме со нивните народни имиња и сакаат, врз основа на постоењето на тие народни имиња во нашата татковина, да ја зголемат својата татковина, да ги обезбедат своите интереси со завладувањето ако не на цела Македонија, тоа барем на голем дел од неа.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Имињата: Бугарин, Србин, Грк во Македонија се средство на малите држави за да нѐ заробат нас.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

И оти ако сакаат таму да ни се покажат браќа, тоа го прават за да нѐ ограбат нас и да нѐ експлоатираат.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Значи, Грците нѐ крстиле „Бугари”, без да нѐ прашаат нас, и ние, немајќи време да гледаме и да му најдеме мана на името, си го усвоивме.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

За да нѐ претопат нас, тие одбегнуваа да нѐ викаат со народното име.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

73. Владата просто сака да нѐ избави нас од празни надежи. Ако е сето тоа така, тогаш со што може да се објасни политиката на Русија по прашањето за Фирмилијана? – ќе се запрашаат некои. – Јасно е оти таа е србофилска. – Да видиме дали е толку јасно.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Ако пак тие мислат со нас да не се церемонат и да нѐ лажат Европа и нас со реформи што не ги исполнуваат, тогаш не ќе се зачуди Турција ако и ние ги обрнеме нашите погледи кон Европа и од неа бараме да се воведат во нашата татковина со сила тие реформи што се признаваат од силите европски за вистинска требност за успевањето на религиозно-националното и културното развивање на македонските рисјани 5.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Зар не е јасно како бел ден оти претставници од нас нема да има, оти ќе ги решаваат нашите судбини без да нѐ прашаат нас што бараме ние, а затоа ќе ги прашаат нашите непријатели што имаат свои држави и свои дипломати и кои ќе ја извлечат сета полза од нашата пролеана крв?!

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Малку е тоа што ние ја пролевавме крвта на нашиот народ за туѓите, па и за интересите на нашите непријатели, но со нашата крв и со разорувањето ќе се восползуваат нашите непријатели од слободните државички за да продолжуваат со своите религиозни и национални пропаганди да нѐ делат на спротивставени и непријателски лагери: Срби, Грци и Бугари.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Големите држави, велат мнозина, само играат дипломатска игра со реформи за да нѐ склонат нас да се откажеме од оружената борба со Турција, од која се нарушува нивниот мир, а кога ќе се одречеме од таа борба тие ќе ослабат да бараат од Турција реформи за Македонија.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Со нашата сегашна национална преродба ние им се спротивставуваме на другите православни Словени, како што се спротивставивме и понапред: тогаш бевме први во духовната преродба што кај нас беше бавна, а кај нив брза, сега наопаку: тогаш тие нас сакаа да нѐ достигнат и работеа со извесна тенденција и брзина, сега наопаку.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Никифор Ганевски рече: „Со нокти одврзете ми го папоков ако Онисифор Мечкојад не се обидува да нѐ исплаши“.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Мина со поглед од еден до друг како да нѐ пребројува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Шепотот на љубопитноста во она малку крв што ја имав не можеше да ѝ се спротиви на бучавата од која небото паѓаше врз сите нас да нѐ ослободи од патилата и надежите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сакате да нѐ вратите без камења. Помочани да излеземе пред светов.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Сестри, викнала жена му. - Овој мачител сака предвреме да нѐ породи, Вашите мажи копаат камен, се згрбавуваат, а тој...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Некој забуцал вила во ребрата на моето воле. Лапајте, проклетници, и протегајте се крај оган.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сипаничавиот Јован-Стојче Столетников ја барал во својот појас секирата и не можел да ја најде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Се обидов да ја совладам слабоста што ме враќаше кон мојата смрт.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Викал: - Сакате да нѐ измамите, да ни ги земете и парите и двоколките.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бегајте, инаку, се колнам, ќе заигра ластегаркава. Ќе ве јактисам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од тој ден уште повеќе се немтуросал, се замислил, и тој како и Селџик-бег бил смирен објаснувач на Коранот: Алах нѐ создал сите, само тој може да нѐ успокои.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Сиот беше во шарена облека, во тесни турски беневреци и со везен елек, со кубура и јатаган во појасот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Ноќе и лисиците се кикотат“, рече еден Сандре Самарија. „Ќе се обесам ако не е така.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не бил одмаздник, тоа секако го сторил по нечија заповед.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Борис Калпак гледаше во челникот со закана. „Игуменијата те благослови да нè водиш и да нѐ чуваш. Стори нешто.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Би можеле тие да нѐ ликвидираат кога ќе им се посака.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Своето ЈАС го заборавив зад себе, носен од помислата „МОЖАМ ПОВЕЌЕ“ -и секоја стапка поблиску до успехот а за нив, рушење на сите градби од нереални идеи, фрустрации, неконструктивни закитени со синџирите од алчност и лакомост... правејќи заговор како да нѐ спречат?

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Па и на повеќе јазици ставиле, светот да нѐ разбере.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

За нивниот живот не мора и нас да нѐ боли глава.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Овде во Белград, метежов почна да нѐ гуши. Провинцијалци и селани ни го преполнија градот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Но, каде е таа! Каде таа се сокри? Каде ли замина „џенем“, како можеше зад себе да нѐ остави никаква трага.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Ајде да се качиме горе, утре е пазарен ден, движење, врева, бркотници и со динамит да пробиваме никој нема да нѐ чуе. Целиот ден ќе го употребиме околу цевката.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Сакаме да нѐ видат и да нѐ сметаа не вакви какви што се другите...

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

И, не дека нема да нѐ биде, зашто сме поднаучиле и ние по нешто под јорган сиве овие години живот, ама борделот ќе мора да се вика „Кај баба“, за да нема забуна при влезот во бордо обоениот хол, во кој гостите ќе ги дочекува хостеса во црвен фустан со длабоко деколте и, со насмевка, распеана ќе ги разнесува по собите... или, уште подобро, со фотогалерија што ќе оди на видеобим ќе ги нуди нашите вработени и пријавени работнички со бенефициран стаж.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И Мирче поетот не само што ги исполнуваше сите нејзини желби туку стигнуваше и по двапати дневно да нѐ посети, па дури и да отседи доволно долго за да ни прочита и некоја песна од современата југословенска поезија.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А нашата кралица, што на работа ни правеше „штимунг“ (ете, пак германски збор), играше со другарките и марамчињата порабени со парички, весела и насмеана и преубава; нема веќе да нѐ собира пред дуќан, варејќи ни кафе секое утро.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И, ако треба, ќе трепне, за да нѐ види.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Во расправијата, зошто Максим не попуштил, велел Ако постапиме така егзархот може да нѐ изигра, некој, непретпазлив, му рекол Ти да не ја крепиш грчката страна, нешто што многу го налутило Максима па тој ги набркал гостите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А нема до кого да се добереме, кој да нѐ чуе, да нѐ земе под крило.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Има уште еден лек, вели Маса Кулумоска, уште само врапчиња, сојки и прлици може да нѐ спасат, вели.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

нѐ гледа во облеката, во ликата, ни бара пасоши, ние кажуваме дека ги исфрливме пасошите, од радост и од глупост ги исфрливме, велиме, тие нѐ редат под стража, шестмина, колку што бевме од Македонија, нѐ затвораат во пристаништето и нѐ сослушуваат, нѐ прашуваат кој нѐ испраќа во Бугарија, дали Турција или Англија, ние кажуваме дека идиме од Америка, се чудиме зошто треба некој да нѐ испраќа,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И за слава на светецот што треба да нѐ чува до крајот на војната.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И дојде еден бугарски офицер од селото и ни рече да собереме пари, по три златни лири на куќа да му собереме за да нѐ води во Бугарија.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Веќе се растураше пазарот, му плативме на анџијата за сеното, а слушаме вика човек. Ќе си одиме, не си одиме, ама нешто како да нѐ натера да појдеме кај човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сега никој нема со нас: ни некој нешто да нѐ праша, ни некој да ни каже.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Може овој пат, ќе не замине болеста, си мислам, може дошла само да нѐ потплаши и ќе си замине.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не давајте нѐ да нѐ јадат Арапине, велат, стрелајте нѐ, ама не давајте нѐ да нѐ јадат. - Ааа, што била работата, велам, ами кој ве плашеше така? 211

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Пред очите на бога да нѐ нападне?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тоа што си го знае напамет: - Стомниња, бардиња, грниња, уш, ќукш, ги тера магарињата, натоварени со посатки и само вика: стомниња, бардиња, грниња, купете за умрените, за погинатите, вели, за курово здравје гинеа, за ветер во магла, вели, ама мора нешто да ѝ имаме згрешено на мечката од Москва, стомниња, бардиња, грниња, мора да сме ѝ згрешиле, нѐ има секакви ’рчпали, вели, стомниња, бардиња, грниња, не ни е за џабе налутена мечката, вели, не нѐ гледа за ништо напоречки, вели, стомниња, бардиња, грниња, ни пушти шенци, чкрапји и тавтабици и сега чешај се, ако можеш да се досегнеш, стомнина, бардиња, грниња, вели, нѐ остави да нѐ делат ко варена тиква, ко чајчаре, една велка овему, една велка онему.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Па ние одамна не сме се омрсиле, вели Дуко Вендија, може и сега да нѐ причестиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да ни се опули уште еднаш, да нѐ привиди. Ама не може.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сака да нѐ баци жената, а ние не знаеме што сака.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

После малку се среди: Англичаните и Французите пак почнаа редовно да нѐ снабдуваат. А имаше и од кај да се купи.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ги слушам зборовите од татка кој ми го кажуваше тоа уште како дете, пред да нѐ остави за сосема.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И колите одново почнуваат да чкртаат, да нѐ тресат. Како чекрк да вртат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

како ние да не сме го врвеле, ама не бре, кој може да нѐ запре, кога ќе те удри улавата мисла, полоша е од стечена суводолица и не гледа кај врви, што ќе откорне, што ќе забере, а босот уште ни вели, вратете се ако нешто не е о кеј, пак вратете се,

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа долго време го чекавме да се врати, да нѐ причести. Ама не се врати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тие само се смеат. - Зошто да нѐ боли, ми велат, одошто да нѐ боли, се кикотат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се зборуваше дека намерно истрчувал кај што паѓаа гранатите од војските што влегоа да нѐ ослободуваат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Облакот што нѐ криеше веќе не постои, дури и за него сакаат да нѐ изведат пред поротниот суд на Сена.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Каде живеел чиновникот што ги беше поканил, за жал, не можеме да кажеме со точност: помнењето започнува силно да нѐ изневерува, и сѐ што се однесува на Петербург, сите улици и куќи се слеале и толку се измешале во главата, што е мошне тешко да извлечеме оттаму нешто што би изгледало пристојно.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Почесните трибини како да расцутеле од убавите дами.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

ЗА ЧУВСТВОТО НА ФАНТАСТИЧНОТО (фрагмент)

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Не е тешко да се пронаоѓаат, дури и да се предизвикуваат, но еден предуслов е обврзувачки: потребно е приклонување на луцидната мисла за прифатливите разлики ВО складноста, неплашење од случајната средба (која и не е тоа) на чадорот со машината за шиење.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

(...) Вистинската фантастичност не се состои толку во строго прераскажаните околности колку во одекнувањето на отчукувањата, ненадејните удари на срцето нам непознато, поредок што секој момент може да нѐ искористи за некој од своите мозаици, исфрлајќи нѐ од здодевноста, е затоа за да ни турне молив или длето во рацете.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Фантастичното ја раздира површинската кора, па поради тоа потсетува на едрена точка; постои нешто што дури како да настојува да нѐ исфрли од рамнотежа.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Фантазијата е фина работа. Меѓутоа, некогаш толку многу знае да нѐ опседне, што забораваме како е да живееме во реалниот свет.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Дело ограничено со една тромава естетика, производ на една уметност на најмало напрегнување, творба на една епоха на низок водостој и слаб проток, што би била состојбата во која се најдоа уметноста и естетиката во вторава половина на дваесетиот век; тоа дело го претставува одговорот на уметникот на оној став на публиката кој тежнее еден Лоеонардов портрет да биде преобразен во „ла Gioconda” - т.е., во нешто повеќе од едно дело, во некакво над- дело, во едно пренапрегнато дело, мит, амблем на секое уметничко дело - толку упорно присутна во своето самољубие, што и кога веќе не ја гледаме, нејзината насмевка, што наликува на насмевката на Carrol-овата мачка, не престанува да нѐ прогонува, дури ни тогаш кога сликата исчезнала.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Сепак, мислам дека успехот не ме расипа... Не, не ѝ припаѓам на никаква група или на некое школо на мислење, само сум дел од една генерација луѓе коишто немаат меѓусебни врски освен што се појавија на полето на издаваштвото отприлика во исто време. Луѓето смислија десетина изрази со кои се обидоа да нѐ дефинираат, но засега не сум задоволен со ниеден.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Никој не можеше да поверува дека ова навидум банално прашање за османскотурскиот јазик на баба Хазбије во семејството што го одгледа и подигна, со текот на годините нема да престане да нѐ следи во текот на долгите години во туѓина, Татко посебно.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Без да тропне на металното ѕвонче на капијата, влезе во дворот наврапито и запраша веднаш каде е Татко, без да нѐ погледне нас децата в очи.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сепак нешто станало кога веќе се решил да нѐ разбуди.“ И пак тој трепереше сеќавајќи се на зракот и на `рзнувањето и брзо се крстеше како да симува пајажеста павлака од челото: „Јас чув. Ви се колнам, јасно чув.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ако не му требат, нека ги тргат на страна, па да дојдите да нѐ посетите тука, Филаделфија.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Но сега тука и таму можеше да се случи да минува низ салите и, вон правилата, да нѐ потпраша никого за нешто, за зачестеноста на кашлањето, на пример, или за температурата на цревото.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Како тоа ѕверствата на едни постојано кај другите да ја поттикнуваат волјата за ѕверства (и обратно), како едвај да се чека некој да почне со ѕверства за сите да нѐ вклучи во игра.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Ни се причини како змејот се извишува за со конечниот залет да нѐ проголта и да нѐ повлече кон длабината Во тие мигови Мајка започна посилно да ја кажува молитвата за спасувањето на нејзините чеда, која ја препознававме од честите шепотења, кога ни беше тешко во животот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Армијата е нација во нацијата: таа е порок на нашето време !, запрев на една мисла на Вињи, кога високиот офицер со босанско, муслиманско презиме на иќ задоволно го завршуваше предавањето, покажувајќи ја моќта на нашата одбранбена стратегија и немоќта на западниот империјализам да нѐ загрози преку Јадранското Море!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Чудно, никогаш не ја слушнавме да каже: А бре деца, ме заморивте! Ниту да не удри ниту да нѐ проколне.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ние - беше нешто премногу конкретно и нешто сосема нестварно, истовремено, организам кој нѐ препознаваше и во кој се препознававме, оти тоа, всушност, бевме ние, судбина наша и на многу други кои секојдневно се заплеткуваа во пајажината што ни стана порок и заради која како инсекти се заробувавме самите себе станувајќи му плен на црното страшило кое упорно чекаше во дувлото да нѐ зграпчи со своите канџи.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Само смеењето ни преостанува и Само смеењето не престанува да нѐ засмејува.

„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)

7. БЕЗ КОРЕН И ПЕЛИНОТ НЕ РАСТЕ - а зошто да нѐ дразни горчината на плодот?

„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)

- Не, мајко, не зборувај така! Зарем од бетер - побетер да нѐ налегне!?

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Овојпат Гаврил ни предложи да нѐ однесе за Канада.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Гаврил, без никаков комплекс што неговото семејство доаѓа од една мала далечна земја, се гордееше со нас и гледаше да нѐ запознае со повеќе другари и другарки од пливањето, од факултетот по информатички науки, цимери од кампусот, од организацијата на интернационални студенти, со неговите професори, тренерите по пливање и многу други.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Затоа, ги покануваме сите оние што сметаат дека е можно одредено подобрување на сознанијата презентирани во неа, да нѐ контактираат и да го споделат своето мислење со нас.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

1 Ваквата состојба на духот овозможи странските инвеститори да стекнат речиси мисионерски имиџ – од нив се очекува да нѐ избават од кризата, овозможувајќи прилив на капитал врз основа на кој економијата потоа ќе фати залет.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Прашањево пак ги заплаши и пак писнаа во еден глас. – Co плачење ништо не бидува, туку ајде да му се молиме да нѐ пуштат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Од лево и од десно, од напред и од назад, се здадоа гласови Каде стигнуваат другите што се обесуваат на возовите како црни мадиња? или нас сакате да нѐ заборавите тука? да нѐ оставите со ветриштата и виулиците, со дождовите и со жештините? да нѐ оставите да нѐ смукне оваа проклета рамница како да сме изгниени мушмули?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

„Ви пожелувам уште долго - долго време да нѐ забавувате со вашиот прекрасен женски талент.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Ќе дојдете вие плеќести црни мажи и деца и неба и птици на овие брегови Трпко и ден и ноќ и ден и ноќ да нѐ барате нас мажи и деца и неба и птици Вардар престорени и мостје црно од грижи дали ќе се најдеме ние што го извишивме овој мост за нови плеќи и вие што ќе го извишите.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

ФИДАН: Море, Зафире, запеј нешто мераклиско! Баре песната да нѐ окрепи!...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

КОСТАДИН: И плаче... Плаче, Зафире... Плаче тивко, со наведена глава... Плаче и солзи рони...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Грдо е да нѐ видат заедно.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

И тешко на тој што ќе влезеше во ова кафе да нѐ поздрави „прописно“. Се знаеше: ќе плати една ока „запрженица“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Доста пак ја развлече устата и повтори: — Мори, чума да нѐ чукне, сестрице Митро, и без нас, чупињата, не може вој свет да се држи.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Падот во адот нѐ стори инвалиди со душите пелин, заробени темни се спремаат ѕверови да нѐ јадат живи а ние гледаме ко сведоци неми

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Време е неверниците да замолкнат оти сакаат на крст да нѐ распнат време е проклетниците да се очистат и свињите што земјата ја гадат

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Со убаво да нѐ внесат во кафезот!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Стратегијата да нѐ ослободат нас, децата, од минатото кое можеше да биде штетно за нашите животи, не можеше лесно да се оствари.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Постоеше и опасноста, во што беше убеден најмногу Татко, некој, во тоа клето време на сталинизмот, да го види каталогот или да дознае за неговото постоење во нашето семејство и да нѐ денунцира како странска, капиталистичка пропаганда.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Сите сакале да нѐ спитомат, кој со арно кој со сила!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Не може тоа така... - викаа луѓето. - Мора да нѐ прашаат нас...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Му дошепна на Трим Тоска: - Абе слушаш ли, кај тргнал овој биљмез да нѐ праќа, дури кај диносаурусите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ја повели, седни, и на малку леб и сирење касни, да тамо ќе се разбереме за сѐ што има да нѐ прашаш и да те прашаме“.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ба, братко, колку за тоа така си е, му рекле друзите на стареата, нека е жив Силјан, многу итроштиње научил дури шетал по туѓи земји, да од тоа ќе знае и приказни што чул да ни каже и да нѐ чуди.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Како и кога станува збор за други потраги, нема да нѐ изненади ако оваа покрај својата цел произведе и некои изненадувачки нешта.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Со животот нема шега. Постојано знае да нѐ восхити со своите чудесии.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Слушајќи ги ваквите размислувања на тетка Боса не можев да се ослободам од впечатокот дека таа се трудеше да нѐ увери дека постапките на смртта повеќе се потпираат на стрпливоста при изведувањето на тие постапки а помалку на случајноста.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Дали она кога ме исмејуваше оти сум трчал како патор пред да заплива по водата во ѓолот, или поради оној настан од подоцна, кога нѐ качи во разурнатата Кула, нас неколкумината пријатели, за да нѐ подучувал божем кои се вистинските знаци на замомчувањето и за да ни објаснел кога и како се случувало тоа.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Откритието ми наликуваше на оние ситни зраци што наеднаш се јавуваат покрај нас во собата користејќи некоја мала цепутка на завесата или на ролетните и тоа со единствена цел да нѐ упатат кон загубената ситница по која со часови трагаме; а замислете си само со колку слободно време располагав секое утро, во миговите на најголемата бистрина на умот, додека чекав во бурекџилницата (топлите симиди мораше да се чекаат ако навистина ги посакувавте топли) а Катерина, реков веќе, потскокнуваше од задоволство кога ќе утврдеше дека се онакви какви што ги посакуваше.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Или ако бевме спомнати како сведоци кои сметаат дека е најумно да го заборават она што го слушнале?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

А најмалку, за да нѐ теши.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Полегнуваа житата и сѐ што ќе потераше потеруваше невесело и болно Ние лежевме прегрнувајќи ја земјата зашто само таа може да нѐ спаси И слушавме како кон нејзиното убаво време и по патиштата шетаат црквени ѕвона.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

Се молевме кон небото – а гласот ни беше тежок И паѓаше пак долу на земјата За да не нѐ чуе ништо зашто немаше кој да нѐ чуе.

„Камена“ од Анте Поповски (1972)

„Но тоа не треба да нѐ загрижува.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Нека страда и перницата штом се нафатила да нѐ обеспокојува!“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Признај, зарем не ми порача дека љубовта е прекрасен оглав кој колку и да нѐ стега со задоволство дозволуваме да нѐ води?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Инаку, кој би можел да нѐ увери дека ваквото однесување не е плод на злата намера поттикната од желбата да се создаде неред и да се нарушат воспоставените односи.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

„Знам, знам, горчлива е дури и помислата дека некој можеби се обидува да ни ја повреди самодовербата, и со своите бирократски постапки и да нѐ обескуражи!“

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Стакленото небо на јазикот се распарчи и прекори сѐ: да нѐ распараа во секого ќе пронајдеа срчи од неизреченото.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

3. Распосли си го окото - мојата љубов сака да патува мојата љубов сака да залута да се врати, да нѐ спаси мојата љубов сака Во предградието на твоето око трепките си поигруваат есен, отвори, патникот кој чука е љубовта ќе влезе за да побегнеме од времето меѓу градите отсекогаш сум носела виделина окото твое отсекогаш ме барало мене - разбуди го, ноќва како на сон те сакам, погледни ме, љубовта да ми патува...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Се чини толку се отуѓивме едни од други што сѐ почна да нѐ дели: и идеологијата, и религијата, и книжевноста...

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

„Ќе можеш да се сокриеш и да нѐ гледаш од шумата“, рече Мег.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Вселенскиот брод би можел да стаса и да нѐ спаси.” „Да, утре, утре, утре, утре, утре.“

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Тате, дојди да нѐ гледаш, март е!“ кликна Мег.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

„Змејот и така може да нѐ намириса на километри.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

И рече уште дека, ако дојдат во Телок, не е чудно да се спуштат дотука и да се обидат да нѐ фатат.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

- А ти, што не држиш лева, бре? - му се оџварив.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И ноќе, без да нѐ видат помалите, ние доброволците, построени по четворица, облечени во топли војнички униформи, со ранци на рамената, затропавме по асфалтот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Немаа и одеа да го молат Бошка: - Аман, Бошко, ќе му платиме, само да сака да нѐ почека...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

„О, госпоѓата на нашиот Генерал дошла да нѐ посети“, вели тој откако ја забележа Трајчеица и некако загадочно се осмевнува, како да ја насетува миризбата на разговорот што до предмалку шеташе помеѓу нас двете, а потоа пријде, се поздрави; Што има ново кај вас, прашува, ну, как паживаете, как здаровје, жизн, постапува сѐ по моите упатствата, како оној зет кога требало да ги посети тестот и бабата во другото село па жената го подучила како да се однесува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Впрочем и млакиот допир на тагата е пијанство И твоите зборови исправени пред ѕидот на срамот И раката што ни мавта преку водите е пијанство И разбудените мравки на надежта растрчани од заборавените гнезда За да нѐ пресретнат Само за да нѐ пресретнат се пијанство И не прашувај дали среќата танцува И какви се нејзините чекори Времето ќе го престигне неоседланиот коњ и ќе го впрегне во колата на животот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Оти има денови чиешто сонце пред да помине над нас се распрснува како жито и како зрнесто благо над главите на сватовите И грдо е тогаш со поглед заводлив да гледаш во невестата Додека среќата во нејзините очи танцува.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Каков човек беше тој Турчин! Гранатите наоколу фрчат а тој шекерчиња зел и ни ги носи нам, на децата, за да нѐ облажи.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

„Ти олесна, мори Марионке?“ „Ми олесна Спасио“. „Ех, уште кафенце да има некој да нѐ послужи“!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Некој беше пресудил да нѐ нема, и кон нас се однесуваа токму така, како под такво нарежденије Васј!“

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Човек кој се плаши и со рака да го допре она што би можело да нѐ насмее. Зар грешам?

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Дури и си помислив: Шегата на страна ама ова чудовиште не е шега, би можело и да нѐ сомеле!

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

ТАТКО МИ ОДИСЕЈ

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Излегува учителот, ја крева раката и сака со едно удирање сите да нѐ столчи.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

БОРИС: Подобро да нѐ фрлат. Прееска некој помина.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

„Нека кара, вели Ѓеро, да нѐ голтнеше морето, не ќе имавме кој кому да си ја караме мајката...“

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

И долго, долго да нѐ чека крупното буре на ноќта остриот млаз на денот да го пробие да бликне еден бел пат широк пат што ќе го однесе од тука.

„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)

Плачење над истиот кревет каде секоја вечер се молиме некој да нѐ ислуша, а ни самите не можеме да се слушнеме.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Никој не сака да нѐ земе во раце да нѐ утеши.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Преблаги господе не оставај нѐ никогаш сами за да не дојде непријателот на нашето спасение и да нѐ погуби.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МИХАЈЛО: Помина? СУЛТАНА: (Кима со главата. Пауза.) Уште малку. Само чудо може да нѐ спаси.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И кога почувствува дека догорчето му гори прсти, ја истресе пепелта и како да се жалеше некому, рече: - Навикнавме на кал, на студ и дожд, на глад и жед, на магла и виулица, на вошки и нечистотија, на тресокот на бомбите и рафалите, на страдања, на крв, на болка и на ранети, на сакати и мртви, да нѐ убиваат и убиваме.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Х.Х. замолче. Бараше нови зборови за да нѐ убеди.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Патувањето со ова вовче, наспрема големиот воз Балкан-експрес со кој и покрај некогашната голема желба на Татко да продолжиме кон западна Европа не отпатуваме никогаш, ни се чинеше како да нѐ носи во небото, до некој облак, како во слика на Шагал.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Моите сопатници, членовите на делегацијата, директорот на театарот, режисерот и актерот се познаваат со некои од нивните албански колеги кои се дојдени да нѐ пречекаат на границата.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Со тивка, ненаметлива упорност, во залезните години на животот, сакаше да нѐ доближи до својата некогашна одисеја и големите тајни на животот, но тоа го чинеше со многу такт за да не влијае на однесувањето и постапките на своите блиски, потомците.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Мајка успеваше среде книгите да ја оживува татковата присутност, да нѐ собира сите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Колку навикнати бевме несмасно да се плеткаме, колку совршено непогоден беше нашиот тајминг, како мислевме дека енергијата е екстаза. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 177

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се сеќаваш ли на таа со топлина смирена ноќ, и ние двајцата, со пот соединети, треперејќи како низ Плажата Оак Стрит да беснееше некој вонземен ветер којшто само ние го чувствувавме?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На ќор-сокакот на нашата „патека на љубовниците“- споредна уличка со напуштени фабрики - каде што јас го усовршив движењето на прстите со кое за миг се откопчува градникот; зад јоргованите во Паркот Маркет каде што прв пат ме допре преку фармерките и твоите пупки, набабрени под проѕирниот памук, ми се чинеа лилави како јоргованите; на балконот на новиот Театар Кларк каде што си ги избришав дланките од солта од пуканките и ги протнав меѓу твоите бутини, а ти прошепоти, „Се чувствувам како Дорис Деј да нѐ гледа,“ - и тука не го направивме.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

И да го завршиме разговорот за давањето и помагањето со тоа што ќе се согласиме дека помагањето и давањето се убава човечка особина, што и му помага на човештвото да опстанува и да се развива, но барањето и очекувањето некој потоа да нѐ фали, да нѐ возвишува и да ни враќа, е грдо и нечовечно!

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Знаеме ние дека мајка ми и татко ми неизоставно ќе дојдат да нѐ бакнат пред спиење, заедно со нив ќе ја отпееме нашата „химна“ пред заспивање: „Ние сме мали дечиња, играме како мечиња“, и ќе се смееме потоа.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Во тие моменти постојано страхувам да не заѕвони телефонот, или пак некој да не ни дојде на гости и да нѐ прекине во разговорот.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Напомош да ни е Новата година. Бериќетлија да ни биде и од лошо да нѐ чува.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Моне почна да нѐ брои: - Еден, два, три, четири, пет, шест, седум. Седум – рече Моне.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Кога кренавме врева, татко ми потскокна од местото да нѐ тепа, ама како секогаш, тука се јави дедо: - Полека- рече тој. – Слушајте ваму вие бесници низаедни, па ваше нека биде, ама прво ќе излезете надвор, ќе се фатите за џерот среде гумното и додека не изброите секој до триесет, назад да не се враќате! Добро?

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- А зар не сме, -рече дедо попот и притоа срната потскокна од местото и пак почна да нѐ наманува нас децата заигрувајќи нѐ уште поживо, па ние почнавме да се потиме, ама не престанавме да ја играме играта што ни ја наметнуваше таа.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Нѐ извадоа да нѐ стројат.