Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На таа станица обично има многу луѓе, но со оглед дека беше по полноќ, сега ги имаше малку.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Сум изумил дека бев набил туфек во цевката.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Мене ми беше чудно дека беше уште рано, но за нив тоа веќе не беше рано, туку напротив, денот веќе тргнал да се троши, и тоа, во овој случај, со настроение на лутина и напрегнатост.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Навистина, тие денови имав некои посети за кои би се рекло дека беа вистински посети, не просто поминување- заминување крај дворот или низ дворот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не дека беа поминале многу денови, не тоа, туку дека видов оти со десет удари со казмата, Јован вадел по дланка земја. Не влегол ни до колена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Не знам точно каде одевме, но знам дека бевме мртви гладни и смрзнати оти беше април и не беше баш така топло!

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Беше 25 декември чинам дека беше `50 или `51 година.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Знам само дека беше во прашање некое детенце кое не ја слушало мајка му...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не знам каков инструмент беше тоа, ама чинам дека беше игла за плетење чорапи.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И Коса и Ролинг Стоун беа вистински спој на контракултурата и комерцијалноста и, секако, беа вистински бум.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Утредента, по емисијата, во Фектори стигнаа педесет пара бели фармерки - благодарност на Леви штраус за бесплатната реклама. (...) Во ноември почна да се прикажува хипи мјузиклот Коса, а тој месец излезе и првиот број на Ролинг Стоун, рокенрол часопис од Сан Франциско.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Тогаш се вративме во Фектори и ја одгледавме емисијата со останатите кои беа таму и дури ни после тоа не сакаше да го прифати фактот дека беше лоша. (Тоа го сфати многу години подоцна кога се симна од спид, тогаш и стана страшно непријатно заради таа емисија).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но, најинтересно беше тоа што таму воопшто немаше алкохол (скапираа дека беше невозможно да проверат илјада клинци дали се полнолетни или не), но, на крајот, тоа никому не му пречеше.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Гардеробата што ја носеа момците во Cheetah покажуваше дека најпосле момците почнаа да фаќаат чекор со девојките - полка-дот кошули и yвонарки и чизми и слично.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Реков дека бев невина. Но, ете, не сум. Невина.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Секако дека беше навредена, иако никогаш со ништо тоа не го навести.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Кој ќе дојде на мое место?“ - прашува запрепастено.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Му држат лекција дека беше дрзок, дека почна да работи надвор од наредбите и интересите на Рајхот и дека заслужува казна за дрскоста да одржи тајна средба со новиот грчки прв министер.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тоа е вистината, тоа е мојот начин на решавање на таа сложувалка.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се рабира дека бев уапсен со новиот претседател на Бне Брит, но сето тоа беше само и единствено прашање на воспоставен естаблишмент.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

И дека беше матен ден што ги затемнува прозорците, уште поголема мака напаѓаше.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кочо застана на врата. Дека беше внатре темно, човекот, станат веќе да го среќава, му се стори како затворник.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

И може дека беше обично заблуден во своите мисли, со сенка на испитото лице, баш него често ќе го фатеа да му расправаат маки и патила.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Главата му беше навалена на една страна, гушката му се туткаше во безброј набори, а долната рилка, збувната и запечена, му се бесеше уште потешка, дека беше зинат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Кога во тоа време зборував со Американците, ме прашуваа: „Кога последен пат сте биле таму?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Беше тоа среќен потег и за обајцата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Џејмс Вовел беше тој што ме вработи, прво да разнесувам весници и второ како главен и одговорен за следниве активности: да одговарам на телефон, да ги правам подготовките за весникот и да исчукам сѐ што ќе ми соопштат преку телефон и во четврток да го разнесувам весникот, што значеше дека бев трет човек во канцеларијата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Џејмс Вовел ми даде простор во задниот дел од списанието.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Мислам дека бев во дваесетина okno.mk | Margina #22 [1995] 121 весници.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Мислам дека беше 1966 - во Ramparts магазинот имаше прилог за новата психоделична музика која претходно никогаш не ја бев чул, но која звучеше навистина супер.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Неколку години подоцна, кога вистинските побуди од овие гласини полека почнаа да паѓаат во заборав, се случуваше некој американски сноб да се сети на помодната идеја за Хичкоковиот пад и да ја прогласи за своја критичка оцена. •Хичкок:„Немојте да мислите дека бев луд по сето она што беше американско, но за филмот сметав дека е нивен начин на работа, бидејќи навистина беше професионален, далеку понапред во однос на другите земји.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сепак, добро е дека беше полна и како вжарен диск се јави од сртот.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мислам дека беше неверба, вчудоневидено неразбирање помешано со чисто естетско гадење од тоа што го слуша, гледа - од тоа што му се случува.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Морам да речам и дека беше темпераментна.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Порано, осумдесеттите либерално- комунистички, имам впечаток дека бевме поблиску до Европа и светот, отколку денес, во ова либерално-параноично време.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Ја веќе ја сипав третата чаша од Смрдевката и со благотелечи поглед ги посматрав одлучните потези на Парољуб Шврчковски како сѐ уште брца у грчките маслинки, а притоа осетив непријатен мирис на расолница за што бев сигурен дека беше прдежот од Далибор Чмаровски Чмаро, кој таа вечер за чудо не пушти ниту глас туку мудро го прелистуеше новиот билтен од Бронзената копачка на Санчо Панса.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Но, во миговите на видлива опасност, во него оживуваше храброста, решителноста, за кои тешко може да се рече дека беа под контролата на неговиот напрегнат ум.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но фактот дека беа пишувани на османица, ги чинеше многу значајни, интересни за историјата...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко најмалку се служеше со главниот адут за овие луѓе, дека беше дојден со специјален налог од Водачот за да ја открие природата на старите списи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Почувствував дека беше изненаден од мојот телефонски повик.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Учествував во рации, изнудував спонтани признавања, работев против вас до границите на сопствените сили, сѐ до моментот кога сфатив дека не можам да отидам понатаму - потсетете се дека бев првиот полицаец што ја проби вашата линија на оган - не можав да отидам понатаму во суровата служба во корист на граѓаните.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Питон: (предизвикувачки) Значи? Решете се! Испорачајте ме. Можете дури да кажете дека бев шеф. (долго молчење)

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Милчо најде еден голем (чинам дека беше див) зајак (каде ли само го најде?) кој беше доста параноичен и со оглед на неговата големина и снага беше тешко да се контролира.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кажи дека бевме пресретнати од група непријателски настроени домородци.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

А како умен и разбран човек - просветен работник! - секогаш настојуваше да ги усклади желбите со можностите. Така и овој пат.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Не дека беше имун за елегантност и дека не сакаше да менува повеќе одела, туку просто речено: не можеше да ги пушта нозете повеќе од што му беше чергата.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Кога глушецот почна поцврсто да лази, мачорот сигурно почувствува дека на глушецот му беше доволна таа лажна слобода, и дека беше доволно повторно да живнат за да може посилно да го почувствува следното зграпчување на неговите канџи, и затоа одеднаш ја замени здодевноста со грчење на мускулите и се нафрли врз животинчето и, со возбуда на целосно ново запленување, го зграпчи.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Четирите парчиња од крцкавиот тост, за кои тој знаеше дека беа потпечени во нивниот хромиран тостер, кој автоматски ги исфрлаше парчињата тост и што го доби од сестра му Зоја како свадбен подарок, содржеа четири одвоени неверства.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

„Лудвик, ти ме плашиш“, рече. „Ја виде ли Луција? Сигурен ли си дека беше Луција со него?“ „Ја знам Луција“, реков.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Мислам дека бевме во втората година; повторно беше тоа на часот по физичко.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ме праша што стана со Фискултурецот; му реков дека беше казнет поради тоа што претепал ученик, и дека потем заглави и во затвор, затоа што ги беше претепал и својата некогашна жена и нејзиниот сопруг.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Последниот пат, милицајците додека претураа по работите во килерот изгледа им дојде в раце онаа слика што ја сокрив и од себеси кога стана мој Иван илегалец.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Иако Таша веројатно нешто наслутувала. (А можеби и знаела.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа всушност беше последниот наш разговор во кој сакав но не смогнав сили да ѝ речам дека сум подготвен да го прифатам на себеси татковството на Иван и тоа не само како мое лично признание за тоа колку ја ценам, туку и заради една друга причина, што за жал немав сили самиот себеси да си ја признаам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Едноставно ми се чинеше дека беше доцна таа причина да ја спомнувам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Има право Кожинката кога тврди дека сите околности укажуваат оти момчето може да го бара татка си токму помеѓу поединци од мојата единица.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Им реков дека беа исти и со мојот син Иван во растот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи, врз основа на пресметката според датумот на раѓањето на спомнатиот Иван, средбата на Таша со идниот татко на копилето можела да се случи при крајот на ноември или почетокот на декември 43та година, а овој период се совпаѓа и со престојот на нашите борци во куќата под Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Од тој разговор ќе спомнам само уште еден податок за кој и денес сметам дека беше битен за нашите подоцнежни односи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Мислам дека беше спомната последната недела на август 44 та. Мислам 26 или 27 август.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И уште нешто се случи, што не можам да го заборавам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имаше место во последната клупа и изгледа дека беше задоволен со тоа, зашто таму, во аголот, другите деца викаа, се префрлуваа преку клупите, се маваа со сунѓерот, ги влечеа девојчињата за прцлињата и изведуваа стотици други ѓаволштини, тој седеше стуткан во својот агол, отсутен, со мислите далеку од она што се случуваше околу него.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Имаше да заоѓаш со рајата што се збираше на геј-настаните онака како што ќе те снајдеше.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А тоа значи дека беше изложен на многу разновидни идеи за тоа што значи да се биде геј и на многу разновидни стилови на геј-живеење.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Немаше тука бирање со кого ќе се дружиш и дали ти биле по мерка, дали биле од оние типови што ги цениш и што би сакал да ти бидат пајташи.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Имаше да се носиш со различни луѓе со секакви општествени потекла, од разни телесни типови, со различни појави, со разни родови стилови, од разни општествени класи, со разни сексуални вкусови и практики, а понекогаш (така им беше на Белците) и од разни раси.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Луѓе што веќе со години живееле во геј-гета имале и време и можност да се „ослободат“: да се отпрограмираат, да си ги вратат приглупите, хетеросексуални предрасуди, да достигнат политизирана свест, како и да се возгордеат со сопствениот геј-идентитет.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во минатото, барем, отсекогаш сум инсистирал дека да се биде геј апсолутно нема никаква нужна врска со ништо друго освен со геј- сексот. ‌По тоа, мислам, дека бев типичен за својата генерација – односно, типичен за геј- мажите што излегоа од плакар на средината од 1970-тите, шест години по Стоунволскиот бунт во 1969 година, во времето на геј- ослободувањето што тие безредија го воведоа и кога во најголемите градови се појавија нови општествени геј- светови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Неспособни да помислат дека бев еден навистински чеден автор, кој живееше единствено за литературата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Еве, сега ти признавам дека бев инкогнито на вашиот последен концерт во Домот на младите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Го зграпчува од масата весникот со Танјоговата статија за Рајските острови и ги врти задните листови: - Еве, и самиот ќе се убедиш дека беше како од друг свет.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Двамината со кајче се вратија во Винени и таму на кожената блуза видоа и изброија дека беше пронижана со триесет куршуми.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Нема белег дека беа... тие, кои беа моќни со дух и верба, беспримерно храбри, посветени и безимени!

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Се пушти глас дека беа фатени на граница при обид да пребегнат во Југославија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Многу, многу деца. Мислам дека беа околу две илјади со се жени кои ги придружуваа.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

А ние, осакатените, кој со една нога, со една рака, со по две и три дебели лузни на телото од раните добиени во граѓанската одевме и кај едните и кај другите за да ни се потпишат под изјавата дека бевме учесници во НОБ и во ДАГ и тие со нивниот потпис одлучуваа ќе добиеме или нема да добиеме боречка пензија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во разговорот, во кој ни е вткаено подалечното вчера, му кажав на поп Стерјо дека бевме во селото Ошени - Инои и таму видовме дека има гимназија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Над патот имаше гробишта и велеа дека беа италијански.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Ако не ме повлечеше Марина, не знам што ќе им речев на другарките, не знам што ќе им одговорев, но чувствував дека имам потреба да ја заштитам Вера, мислев дека беше неправилно обвинета.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Едно неделно утро доктор Брике ни рече дека нѐ научил сѐ што самиот знае за цртањето, и нѐ советуваше да се запишеме во Уметничкото училиште, каде можеме да ги продлабочиме цртачките вештини, и да започнеме да учиме сликање.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Од тој ден ми остана сеќавањето на густата црвена течност, на чувството дека бев како пресечена на половина и на онаа ужасна тегобност кога ѝ кажав на мајка ми, а таа ми рече: “Отсега па натаму треба да го знаеш својот долг, основниот долг на секоја жена: за својот живот да се оддолжиш со раѓање на нови животи.” …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Стамболов е активен учесник во присоединувањето на Источна Румелија (против волјата на Русија), успешно ја заврши и Српско-бугарската војна (1885), но за нас е важно дека беше и еден од главните идеолози и организатори на комитетите „Единство” што суштествено придонесоа за разгромувањето на Кресненското македонско востание.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Не знаеше колку веќе чекори вака – откако сфати дека беше заспал, се трудеше да оди и да остане буден, оти знаеше дека слаткиот сон на овој студ не е ништо друго туку слатка смрт.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Бев болен и мал момчак чии прсти тогаш не допреле женско месо и можев да знам дека и со маки ќе се исправам, ќе допрам врв на нож до грлото на килавиот Јаков Иконописец што пошол сам од Кукулино по нас да ја одмаздува својата споулавеност и да го прашам кој ќе го одбрани од казната за која треската ме определила, и можев да ги прашам засипнато другите по што се позрели од мене кога не процениле како и од кого горел Круме Арсов и кој е грешниот светец дојден да го убие волот на Цене Палчев или на Чучук-Андреј или на Осип Сечковски, не знам, на еден од луѓево чија желба е да донесе камења, два и тешки, за воденица со мрак под покривот што ќе е светлост само за призраците, и пак не станав од сламата на Никифоровата кола, еднаш со скршена, сега со втора оска, а небото не се уриваше со бучава како што мислев и не летаа ни врани ни пропаски, ни некои евангелски птичиња со црвени вратови и со грпки, само татнеше под нас земјата во која коските на мртвите се кршеа една од друга и нѐ предупредуваа да клекнеме и да се помолиме за црвите во нивната шупливост, и чувствував со ноздри дека ќе испука дамкавиот камен од кој се спуштија Онисифор Мечкојад и Јаков Иконописец и ќе пушти од себе стеблики со горчливо млеко во себе, меѓутоа слушав шушкаво дишење, свое бездруго, останувајќи бессилен под влажни сенки како под кожа на страшно голема гуштерица, и си реков не си веќе жив, сполај му на господа, сонуваш мртов сон обидувајќи се да мрдаш со прстите во опинците, си раскажував, а во тие опинци уште лежеше студот на водата од потокот што го прегазив кога се враќав од Мечкојадовото засолниште во забелот, во тој ден или вчера, пред сто години можеби, и го барав со внатрешниот вид на очите среќниот миг на детството од дните кога со врескање се прерипува баднички оган, наеднаш без возбуда да се сетам дека бев премал кога мајка ми умре заедно со мојата новородена сестричка и кога татко ми отиде и не се врати, едни да докажуваат дека загинал од димискија, други да се колнат дека се преженил кадрав и убав, животворна сила заради која и света Петка повторно ќе можела да се најде на земја.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не знам точно дали приказнава започнува во вторник или петок ама сигурен сум дека беше тоа еден пазарен ден во Битола, а во Битола само вторниците и петоците е пазар, тоа сите битолчани, а и многу небитолчани го знаат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Јас ти велам дека беше многу добро сето тоа, сè до тој миг.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека беше потребно само да не биде зачуван навикот пушката да се подигне толку бавно, за притоа да не биде предизвикано ни најмалечко бранче во воздухот наоколу, за да остане со празни очи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Малку се израдува, кога виде како прокапаа капавиците од неговата стреа, но уште веднаш потоа виде дека и тоа беше само една слаба утеха, и дека беше потребна една многу посилна топлина, еден многу посилен замав на јужниот ветер, за да може да биде размекнат сиот оној дебел мраз, што го чуваше врзан во себе целиот свет, и што му ја скаменуваше и неговата мртва пилана.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Го сеќаваше дека е тука повеќе од здивот, знаеше дека беше дојдено по тие рубинени сртови најмногу со својата кожа, врз која она беше некаков игрив допир, а за сето време продолжуваше да скита со погледот по сиот рубинен свет крај себе, не испуштајќи ниеден миг.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Просенија последен пат некаде угоре, тоа дека беа над него го сети само по болката во преоптегнатиот врат, прошарија низ белината, која што немаше никакви други димензии освен таа вртоглава длабочина на матежот, која стануваше уште побездона од тоа, што имаше нешто во што можеше да биде впиен заталканиот поглед таму, под паднатото небо, кое не се разликуваше по ништо од наврнатата земја, се мернаа уште некој пат, а потоа врнежот се заклопи за нив и бесповратно ги скри.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сѐ, што му остануваше, беше тоа да фрли уште еднаш, а после кога виде дека ѓаволски не погодил, можеше уште да го донаправи оној свој започнат чекор и да се засолне зад дебелото стебло на чамот до себе, и уште веднаш се покажа дека беше последниот миг за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Важно беше дека бев јас утепан. Ништо друго не беше важно.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од она зазбивтано ѕвере сега го делеа смо уште неколку десетини метра, само уште некоку негови скока, и тој сега имаше во своите жили мраз, но знаеше дека беше дојден моментот кога веќе не може да се стори ништо со пукање во тоа распафтано бреме од цврсто врзани мускули, слеано и згрчено во скоковите, што наближуваше кон него како виор.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знам само дека бев жртва на мигот и на својата наивна неискусна младост.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Не дознав ниту каде, ниту со кого, но знам сигурно дека беше многу бесна и лута, но не знам на кого.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И, бидејќи ич, ама ич не ја сакаа дека беше Македонка, уште на погребот со иронија ѝ рекоа: „Ајде да видиме колку долго ќе бидеш богата вдовица“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Се разбира дека беше битен печатот од поштата на градот во кој сум на „малтретирање“, како што милуваше мајка ми да каже.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Дај да купиме некој портабл, овој мамата ми ја еба“, му велеше на Горан, па купија, ама татко им Кизо не го бендиса и ѝ го подари на Микица за на приколка, дека беше убеден оти малиот телевизор не е нов, ами дека е од визба од којзнае која година.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога по бојот на Алинци, во 1912-та, српските војски ја завојуваа Потковицата, веднаш востановија своја, српска воена и цивилна управа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А тој не им се лутеше, заедно со нив се смееше: беше го испратил еднаш, кога бил малечок, татко му Софре да ги паси гуските, а тој си дошол дома без нив.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа жителите на Потковицата не го правеа од скржавост, или од мрзливост, туку дека беа економични спрема гората.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во 1924-та или 25-та, џандарите од Алинци и Трбиќевците навлегле, ноќе, во куќата на Ордана Голушкоски, тогаш одново се имаа размрдано комитите, и ги тепале и мажот и жената до изнеможеност.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тоа прво, второ: Јована Дамчески, зашто не беше христијанин и Турчин, го закопаа надвор од гробиштата, тука, на Бел Камен, и оттогаш Бел Каменсе вика уште и Јованов Гроб и Турчинов Гроб, а Видана и Ристана, дека беа христијани, ги закопаа, со поп, на гробиштата, и трето, првата, Јовановата и Росината приказна, се случила многу одамна пред триста, четиристотини години, кога Потковицата ја имаа завојувано и ја владееја Турците, а вторава, оваа со Видана, и сѐ што е во врска со неа, започна во Првното србско, во 1912 година, а заврши во Ворото бугарско, во 1943-та...

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Во слични односи со нив, со Акиноските, беа и мајсторите од дуќаните: за нив може да се рече дури и тоа дека беа некој вид нивни послушници.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа и го викаа Козето, затоа и дечиштата му измислија песничка и дека беше малку шантрав во одот, небаре пајка, му скандираа: Анѓеле, Пајчето, кај ти се, гуските, да ти ебам мајчето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако за Видана Јанчески може да се рече дека беше рожба на една таква, несреќна љубовна историја, Ристана Голушкоска, пак, беше жртва на безумноста и свирепоста на завојувачите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ако имате лична карта со дата на раѓање илјада деветстони осумдесет и некоја или згора, веројатно ќе помислите дека бевме комплетно ненормални.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Подмладокот на комунистите, клубот на младите литерати (веројатно зборот - "писател" асоцира на сиромаштија и тавански незагреани сопчиња, па комунистите мораа да измислат некој нов збор за овој занает), локалниот стрелачки клуб... во триесет години на неуспешна демократија, со оглед на тоа дека беше во центарот на градот, на зградата ѝ фрлија мерак политичките партии.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Забележав една девојка сама на маса како пие чај.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Освен тоа, очигледно имаше потреба да пие сам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се сетив, секако, дека беше подготвен за средбата во кафеаната „Знак прашалник“, а и дека никогаш не стигнав да проверам дали тој клуч функционира или не.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Стрико ми Ото – претпоставувам дека беше совршено среќен додека иташе по скалите – потоа ќе влезеше во најблиската кафеана за да размисли за своите планови.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Мислам дека беше доволно да се откривам себе и своите чувства.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Глобалната метафора за лавиринтите, во проектот на Татко, може да се рече дека беше најприсутна во балканската историја и таа ги содржеше и метафорите за границите и јазиците, така што заслужуваше посебен пристап.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски имаше уште многу податоци од западните извори за јаничарството, но Татко го потсети дека беше време да се задржи на главната цел на нивниот проект: дали во списокот да се задржи овој збор и неговите деривации во балканските јазици, зашто ги очекуваше работа врз уште многу други зборови.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Или... „Сте и рекле дека бев затворен во онаа ваша визба за опити со питоми зајаци?

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Да, секако дека беа таму: и Типот кој ги мие рацете, и другарите од празните рамки, и Потомците на блиската роднина (освен мојата маленкост).

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Почувствував дека беше дојден моментот да се вмешам во разговорот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јасна беше алузијата на Кисинџеровата стратегија на малите чекори чиј заложник стана своевремено Арафат во Женева.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Денот го минуваше во пеколно работно темпо.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Дарвиш продолжи: - Јасер Арафат, и покрај потпишувањето на мировните договори, за што со израелските државници се здоби со Нобеловата награда за мир, добро знаеше дека беше реално далеку од слободна Палестина во некогашните населени територии.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Арафат во себе беше начисто дека беше дел од израелскиот политички фолклор, во кој улогата како претседател му беше строго ограничена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Новите палестински лични карти и пасоши беа само влезници за претставата на тој театар...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Веруваше дека беше минато времето на борбените операции откако во Тунис на 15 април 1988 година го изгуби својот прв компањон во борбата Абу Џихад.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Беше сигурно дека бев наследил дел од татковата тишина која подоцна ја откривав меѓу редовите на неговите дамна читани книги, во дамките разлеана пепел од тутунот на занесните читања како негово живо присуство, многу години по неговото исчезнување.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Јас лично се почувствував дека сум способна и за многу повеќе отколку што бараа од мене.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но, не сакав да заборавам или скријам дека бев едно селско дете, со образование од четврто одделение и дека секогаш требаше да покажам повеќе знаење и умеење од другите.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Двајцата од мртвата стража, мислам дека беа Божин и Мишо, и двајцата беа од нашето село.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Таа еднаш ми се изнавика, не се сеќавам за што беше; сè ми се чини дека беше нешто околу фурната.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

„ Мислам дека беше малку разочаран затоа што не отиде да го гледа погубувањето“, рече Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Првите закани уследија по успехот (јас си припишувам дел од тој успех себеси) кога проституцијата од Заводот за статистика во Стандардната класификација беше заведена во графата на занимања како професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

------ Знаев дека бев бележана заради мојата вклученост во организираната акција со која на проституцијата требаше да и се обезбеди третман на професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Знаев дека бев бележана заради мојата вклученост во организираната акција со која на проституцијата требаше да ѝ се обезбеди третман на професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ема имаше висок степен на самосвест, таа знаеше дека беше почитувана од колегите и од надворешните соработници (дури и од оние кои постојано работеа против неа) затоа што покажа, низ сите изминати години, дека е жена со силен дух, тврда и непопустлива.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Првите закани уследија по успехот (јас си припишувам дел од тој успех себеси) кога проституцијата од Заводот за статистика во Стандардната класификација беше заведена во графата на занимања како професија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Смалувањето на поворката не се спомнува во весниците. Но јас знам дека беше така.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ти, како и секогаш, иако знаев дека беше задоволен од тоа што го постигнуваат, многу ретко им признаваше.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сите дома бевме горди и се радувавме, но ти, мислам дека беше најсреќен од сите нас.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Таа и Величка мислам дека беа дојдени само што завршиле учителска школа.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

— И веднаш ги фрли очите во Тода, небаре сакаше потврда на тој збор, а во себеси си помисли: „Дали не ќе ми се смеат чупињата ако го зема него дека беше армасан?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

На Татко му беше јасно дека беше започнат ловот на домашните сталинисти.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Настаните на чардакот и откриените знамиња на Мајка се случуваа во времето кога Татко чувствуваше дека му се затвора засекогаш школката на животот и дека беше дојдено времето да ги ослободи од себе сите свои тајни кои ги потиснуваше дури во дното на својата душа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Невропсихијатарот дејствуваше рутински и забрзано, се гледаше дека беше дојден повеќе да исполни обврска спрема некого отколку вистински да разбере што му е на пациентот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но, од ден на ден, трагајќи по тајните на Татковата библиотека којашто го претставуваше јасно тестаментот за семејството за идните времиња на Балканот, разбрав дека беше неостварлива замислата да се пишува за Татко без Мајкиното полвековно присуство во неговиот живот…

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Имаше чувство дека беа повеќе под притисок од своите, од оваа страна на границата, под притисок на фашизмот, отколку од самите италијански окупатори.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

И сега ѝ беше повеќе од јасно дека беше редот на Мајка да ја дооткрие својата „грчка врска”, делот од нејзиниот живот којшто не му беше толку многу познат на Татко... XVIII Таму каде што обично Татко, во налетите на балканската историја, соочен со постојаната потрага по стратегијата на спасот на семејството, гледаше опасност, неизвесност, решение во бегство, Мајка гледаше можност за помирување, излез, спас.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се чинеше дека беа самите подвижни корени на Езерото, на самиот живот во него, зачнат уште пред милиони години.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ќе се сретнеме пак. И ќе ти кажам дека беше пичка.

„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)

- Мислиш, си ја посетил Јана? – ме исмеваше Грофот.