Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Момчето коешто старецот го задуши бучно и помпезно го покопаа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Низ моите перформанси, сакам да се осврнам на статусот на телото во општеството денес и во идните генерации, затоа што мораме да се подготвиме за генетскиот инженеринг.“

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се сметаше дека е убиено од локалниот олош.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Орлан инсистира на тоа дека е феминистка; нејзината уметност, вели, „ги доведува во прашање стандардите за убавина усвоени од општеството... користејќи ја пластичната хирургија за цели спротивни од вообичаените“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Директорот воопшто не изгледаше дека е засегнат од поднесената тужба.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

На Триманова ѝ се зема за грев наводната блискост со нејзината дотогашна претпоставена шефица, која претходно е избркана од работа – по што следува „логички“ расплет и таа да биде истерана од фирмата, како еден вид колатерална штета од целата ситуација.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

По ова тој, без да се обрати до Трудовата инспекција – за која вели дека е „јавна тајна“ нејзината корумпираност – се решава директно, по судски пат, да го бара своето право на исплата на неисплатените плати.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ако синдикатот, во рок од осум дена, не се изјасни за давање или ускратување на согласноста, се смета дека е согласен со одлуката на работодавачот.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, за чудо, тужбеното барање на Зефиќ беше одбиено како неосновано, а секоја странка беше задолжена да си го сноси својот дел од трошоците!?

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Откако наидува на крајно непрофесионален, дрзок и игнорантски однос од претпоставените и откако увидува дека е изманипулирана и практично не постои можност за вонсудско решавање на спорот, таа – заедно со уште десетина работнички 282 кои се најдоа во ист кош, а охрабрени од позитивното искуство на некои работнички од истото трговско друштво, кои уште од порано се одважиле спорот да го решат по судски пат – решаваат, во јули 2009 – та, да поднесат колективна тужба против нивниот довчерашен работодавач.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Читателот ќе забележи дека болдираниот текст во „приказната“ упатува на белешка кон крајот на текстот – коишто ги има околу 160 во целата книга и каде што е разработен и објаснет споменатиот правен институт, се разбира онолку колку што тоа го дозволува расположливиот простор и колку што оценивме дека е доволно за ваков тип истражување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Потоа, тужителите не се обратија до Трудовата инспекција туку, директно, покренаа судска постапка против МЦ.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во меѓувреме, покрај тоа што на фирмата почна слабо да ѝ оди пласманот на својот асортиман и да назадува зад конкуренцијата на пазарот, настануваат и одредени внатрешни превирања и поделби на вработените на неколку табора.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Сепак и тие што требаше да му ги исплатат парите, се во работен однос во истата фирма и, плашејќи се за своето работно место кое беше загрозено од „повисоки инстанци“, на разни начини се обидуваат да ескивираат и одбиваат да контактираат со него.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Таа потенцира дека е крајно незадоволна од недоличното однесување на судијката- претседател на советот (Л. Ивановска) – за време на парницата, таа како да имаше аверзија од тоа што Зефиќ 76 претходно била директор на КПУЗ- Скопје и, за време на распитот во својство на странка, цело време тенденциозно ја опструираше.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Можеш ли да седнеш сама? – ја прашував јас постојано, мислејќи дека е нормално на стар човек да се понуди помош, но секогаш наидував на истиот одговор.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Едни сметале дека е подобро чалмата на султанот отколку митрата на папата.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Откако утврди дека е млеко, им свика на другите козарчиња. – Тече козјо млеко од ридот! Млекооо од нашите кози!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Одеднаш сфаќам дека е ова предел на некакви гасови.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Одам кај свеска ми. Одам или би одел. Одам да не ја најдам сама или ми рекла дека е сама.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа е како да сретнеш пријател на пладне и да почнеш да му објаснуваш дека е дење.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Малку не ми е јасно, но знам дека е така: на народот треба да му го направиш ќеифот, ама за да го отераш во ќеифот треба прво по глава да го удриш.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Во последните дваесет и четири часа имав чувство дека е потребно да направам само мал напор и конечно да се откачам од својата корупка којашто веќе гниеше и можеби веќе ја ширеше наоколу својата реа.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Знаев дека е важно да се сетиш во што е вицот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се восхитувам од убавината што ја гледам и смислувајќи метафора не можам да најдам друг збор освен да речам дека е рајска.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Одам знаејќи дека свеска ми сака да ѝ одам, и еве одам,знаејќи дека е тоа налудничав обид.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Борците се проредија... паднаа пет-шест души, но обрачот не можеше да се пробие.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

- Не верувам дека е крив, но тоа нас не нѐ интересира, господин управниче, - рече Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ти се чинеше дека е жив и дека ја целува земјата со своите врели усни.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Во сето тоа кај него, и што е обикновено во таквите случаи, немаше некој систем, но подоцна, кога стана прашање за историјата на неговото семејство Кочо, видов дека е неверојатно прецизен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Можеби беше правилно предупредувањето на Агна, кое ми го соопшти откога ѝ пишав за почетокот на работата на бунарот, дека е подобро да не се сообразува човек со желбите, како да се исполнети, пред да види што вели животот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Сум слушнал дека е убиен, но не знаев под какви околности“, реков јас.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас од порано знаев дека е тој незавршен историчар, но не знаев дека е толку упорствен.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се покажа, според мојата моментна претпоставка, дека е наш иселеник дојден од Канада.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Застана на едно место и се разгледа наоколу, не толку со љубопитство, колку со важност, божем целиот свет знае дека се вратил и дека е тој тука, но не истиот, туку друг, богат, испеглан и чист, човек од светот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Во документот, за кој се вели дека бил сопственост на трстјанската поморска полиција, се вели отприлика следното: „Еден брод на сопственик од Мисолонги, а државјанин на Турција, закупен од извесен трговец Никола Поцо, беше запрен на отворено море и се констатира дека е натоварен со барут и со муниција за малокалибарски топови и за маузерки.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ја носи во очите сиот живот таа слика и во сеќавањето го носи она насетување и стресеност на животинче, кое иако првпат го видело она нешто и, иако без ука, знае дека е тоа птицата на страста и сладоста.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Добро го кажав ова, ха! Тој не дека не те сакаше, но лесно поводлив ли, суетен ли, желен за престиж ли, сите го гледавме како оди по сечилото на жилетот, впрочем сакаше да се знае, и сите знаевме, оти и не беше само таа, ама со неа беше посериозно, и за детето се вели дека е негово, ама луѓето знаат и да ги надујат работите!

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Откога ги слушнав сите интриги од луѓето и, откога ми кажааа дека и тој учествувал во сето тоа, објаснувајќи пред насобраните во дуќанот кај мостот што значи тоа арондација, дека е тоа окрупнување на земјата, спојување на парцели, во овој случај, заради продажба на луѓе од канадската мафија, па уште и дека Никола Поцо бил крвожеден, јас бев наежавен и тоа, сигурно, Владе можеше да го види и да го осети.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Кога подобро ја завлеков раката во темното, видов дека е тоа лимена кутија, правоаголна, добро затворена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

„Ами што го бараш градоначалникот“, рече Сотир Лековски, „кога знаеш дека е тој изгубен случај, нова општина, крал без кралство, го видов како бере смреклинки“.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се нишавме двајцата во самарот, стиснати еден во друг, врели од возбуда која не смеевме да ја покажеме, та молчевме или само повремено ќе изговоревме по некој збор, за да ја свртиме трагата од возбудата за која бевме свесни и за која знаевме дека е забранета.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Се доближив до стаклото. Светот надвор имаше жолто-модра боја, како мртовец легнат под црница, нешто дамнешно, мртво, а присутно. Не изгледа дека е стварно, а стварно е. Што е стварно?

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Никогаш не се сложивме околу сортата на кучето. (Порано зборувавме дека е убаво да имаме дете, а сега сака да купиме куче?) - Па добро, повеќе не ми е толку битна расата на кучето.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

За среќа, сум имал прилика да ја запознаам скопската М.М. и на моите часови, и да уживам во нејзиното виртуозно музицирање на конгите (и слободно велам дека е многу помузикална од холивудската М.М.).

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Додека Вера, одново ја прелистуваше книгата раскази на еден голем европски автор (за кого сите теоретичари и литературни критичари сметаат дека е вистински гениј), трудејќи се да си ги долови сите пропусти направени при првото читање, да ги одгатне сите потенцијални значења и нормално да се коригира во проценката што ја имаше за него, нервозно си ја корнеше горната усна и незадоволно мрмореше како може токму него да го сметаат за гениј, а историјата на книжевноста да му изгради споменик за вечни времиња.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Постарото, машкото, ја наследи вообразеноста, гордоста, суетата и тврдоглавоста на таткото, па како што растеше, сакајќи да докаже дека е поинаков, постојано ги правеше истите грешки што ги правеше и татко му.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Како мајка ми излегувала во тесно здолниште како пикната во еден панталон и во фустани врзана како оса на половина, како вујко ми Вангел ја залижувал косата, а баба ми му велела дека е како да го лижела крава...

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

И не би било следење на правило, кое го исклучува акциденталното, непредвидено, „на слепо”, или варијабилно усогласување, туку треба да се состои во определено почитување на она за што правилото вели дека е конститутивно за придржувањето кон него.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Вели дека е болна, дека не може да седи, затоа што ја боли ’рбетникот и дека не е способна да работи.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Ми се претстави дека е од Битола и дека во Париз работи десетина години.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Сиот шут се собирал на едно место и така израснал ридот, денес озеленет, кој по ништо не потсетува дека е создаден од урнатините на градот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Погледнав на часовникот и видов дека е време да одам на перонот.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Во секој случај човек треба да се придржува за правилото кога е веќе во Истанбул, дека е поудобно да се вози со такси или „долмуш“ не само затоа што е поевтино, туку затоа што и побрзо и побезопасно ќе ве однесе на бараното место.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

За Берлин се има престава дека е град кој треба да е многу голем, многу убав, со големи згради, со паркови и зеленило, со улици, авении, булевари, со сите оние атрибути што го чинат еден ваков град и голем и убав, и различен од многу други градови.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Откако ќе се изминат шеесетина прозаични километри, доаѓа средбата со Букурешт, за кој велат дека е „мал Париз“.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Првата на којашто наидов изгледаше дека е оклопена во Јапонија; скршена, со едната нога подвиткана под себе како метален колан; ненавиена.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ја крева нејзината дланка до усните и ја бакнува, а таа го гледа, стаписана, со црните очи од кои не престануваа да извираат солзи, додека брадата ѝ трепери од возбуда.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ридот Цион е мајката на Израил, Ерусалим е центарот на светот, можеби е ова времето кога вековно прогонетите, страдната дијаспора, вековно расеаниот Израил конечно ќе се врати кон матицата, барем духовно обединет околу неа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Според држењето би се рекло човекот се штукна од умот, ама според оваа блажена насмевка што одвреме-навреме му се појавува на лицето, јас велам дека е подобро што тоа се случи.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тогаш Корец почувствува дека е време да го активира знаењето стекнато на високите рабински студии, неговата реторичка вештина со која владееше врвно и која, знаеше, имаше сила да поведе колку и да заведе: „Мој сон е, учителу, конечното остварување на спој меѓу одамна поделеното западно и источно еврејство, големата унија што ќе нѐ сплоти во единствена нација, во нацијата на одново собраниот Израил”. Погледот на Апфелблум се спитоми.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Јас ќе работам, ќе те почитувам, ќе те хранам и издржувам според обичајот на еврејските мажи коишто вредно работат, ги почитуваат, хранат и ги издржуваат своите сопруги.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Во прво време и таа поверува во гласините што се ширеа меѓу Евреите на Солун, дека маж ѝ е затворен таму, дури и некое време по добивањето на неговата штура картичка од Виена од која со сигурност единствено можеше да утврди дека е жив.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Се распраша за неа и дозна дека е жена на офицер, покрстена Еврејка од Војводина, дека маж ѝ последнава година служи во погранична единица, дека ја посетува на неколку денови во месецот, додека останатото време таа останува сама во куќата. Шабтај се врати скршен.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Проверките што ги направија по официјални канали навеаја извесност дека Цви не е во Једи-куле.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Со изненадениот поглед немо ја прашува што ѝ е, а таа со едната рака ја брише солзата што ѝ се лизга по мазниот образ и насмевната одмавнува со главата давајќи му на знаење дека е добро.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Сепак стариот не сметаше дека е спогодбата заклучена дури не им изнесе на своите квартиранти некои строги прописи од домашниот ред и свои предупредувања од кои најважното беше дека тој нејќе ни да чуе за нив, и подобро веднаш да си одат, само ако имаат некоја сколободија со власта, било таму од кај што дошле, било овде, кај што се сега.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Му се чинеше дека е тоа нешто најмногу до кое може да достигне во својата љубов, да го има при себе барем отисокот на нејзиниот лик.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако е сама, и таа ќе копнее, не како него, лошо и налудничаво, зашто тој старее а таа има седумнаесет години, ќе копнее убаво и жаловито како ластовица, и не за некого, зашто нема приличен пред нејзината младост, а така сама од себе дека е толку чудно убава.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Последниве години се успокои од тоа. Му се гледаше дека е така добро да си живеат и да си стареат двајцата еден покрај друг, во оваа мирна куќарка скриена меѓу дрвјата во големата бавча, две свеќи во тиха црква што си горат и ќе догорат.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Тој требаше допрва на себе да сети дека вистинската љубов гони кон дело, и лага е дека е вистинска онаа љубов што ќе остане за сите скриена.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Би можел повторно да ги стави, а на жената и девојчето да им објасни дека е сѐ настанато само поради една случајност - цртежите не биле добро прицврстени, па тој поручеква ги симнал, но утре пак ќе ги изложи, и на подобро место, дека го заслужуваат тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Нешто негодува во Соколета дека е таа така слободна.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но таа помина пред Боцевата берберница во едно убаво пролетно утро, со ведро крената глава, и Соколе веднаш почувствува дека е свршено со мирното созерцавање и дека отсега ќе ја чека само неа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Едното значење беше дека не се верни оние зборови што ги изговори тој во стравот, а дека е верно оти нив ги сврзува најчиста љубов.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го преврте белиот плик, го прочита името на испраќачот и виде дека е од женско. Тоа му ја побуди радозналоста.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат па макар и во своја куќа, без право да ја повела.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

МАНОИЛ: (Изненадено се свртува) Кој ме вика? (Му се причинува дека е жена му) Ти ли си, сакана?

„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)

Лекарот треба да покаже дека е свесен за омразата во вас, но дека ја разбира и дека таа не го навредува.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

2. Јас лично сметам дека е соблазнувачко девојчиња да се учат дека нивниот статус зависи од вкусот што можат да го предизвикаат во устите на момчињата.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Јаже (The Rope), 1948г. •1948г. е значајна етапа во вашата кариера бидејќи со Јаже ќе станете свој сопствен продуцент, а тоа ќе биде и ваш прв филм во боја и истовремено голем технички предизвик.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Џоан наведува некои примери на начините на кои шизофреничарот се обидува себеси да си долови дека е жив со тоа што е видлив, па според тоа, барем присутен.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А кога Пек заради нимфоманка ја напушта својата отмена жена, мора да нѐ увери дека е опседнат со неа.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А што е најважно - и сметките ќе бидат расчистени за сѐ што беше досега: и за колибите, и за предавството на Мира и за она фалење од Буза дека е подобро Лагачот да живее в шума или негде далеку и скраја од земјава, зашто еден ден ќе биде ликвидиран, само да му падне в рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Во џебот носиш цигари и запалка.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Со широко насмевнато лице се вртеше де наваму, де натаму и се обидуваше нешто да рече.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Деца тоа не го носат,“ пувкаше Љупчо и нѐ гледаше низ чадот.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во таа прекрасна врева не забележавме дека одморот завршил и дека веќе влегла наставничката по македонски јазик.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Што е ова чудо!?“ удираше врз катедрата наставничката, со намера да забележиме дека е влезена и да нѐ смири.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Сите се сложивме дека е така.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Се случува бегството во слободата под фустаните на калуѓерките понекогаш да е свечено доближување до смртта, та дури за секој нов почеток во Венеција се вели дека е одново доближување со смртта.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И така од век во век, од облак на облак.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И немаше да морам, како сега, на продавачот на печени пченки на кејот да му објаснувам дека е срамота при толку ѓубре корпите за отпадоци да се празни.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Пред Божик и зад Божик кај и да си, оди на вечера со русокоса придружничка за која однапред се знае дека е ненаситна тигрица со тесна специјалност – черечење на сладникавите занеси.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Некои фустани, како оние на калуѓерките, само навидум се безбојни, а под нив како да се збрани сите бои и сите движења од деновите на карневалите во Венеција.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Изгледа, Данте цапнал со лева нога во денот кога ѝ префрлил на Пиза дека е срам за родот човечки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

И да беше тчно напладне, ќе се сторев Гари Купер, па ќе видеше ти убаво што ќе ти сторев, а и ќе ти ја соберев женската.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

На крајот, сите итаат да си ги покријат ќелавиците со хох- цилиндри и да стасаат да плукнат од мостот пред да замрзне убавата сина река.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

По носијата овие го познаа Толета дека е мариовец.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сиве рипна од масата и се загна кон Тодора, уверен дека е некоја шега, какви во разни случаи правеа мариовците еден на друг.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога ќе се скрши грнето секој вистински грнчар знае дека е најлесно да направи ново ама и секој знае дека е врвно прашање на грнчарската чест да се залепи скршеното грне, да му се зацелат раните и пак да се направи нова празнина која да се наполни со нови не толку жешки тајни и не толку блеснати соништа.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Е, тогаш дедо ви ќе се загрижи дека сте ги надлетале и облаците и ќе рече дека е крајно време да ве одведе кај бајачката во соседството - за неа сите знаат дека ептен ја бива за баење од уроци, ама и од секакви летања со умот, нарочно над облаците.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Планерите во Министерството за надворешни работи од 1943 година започнале да ги предупредуваат воените планери и СОЕ дека е потребно да се размислува и за повоените британски интереси.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Ако Македонецот станал ментална проститутка мислам дека е време да разработам стратегија за отворање институции за граѓани ебани у мозок и на тој начин да се понудат соодветни решенија со кои би се наплатил овој секојдневен труд со кои се соочува кутриот и напатен Македонец.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Јебем ти таква демократија. Ако е тоа демократија тогаш мора да кажам дека е најпосраниот систем на уредување кој е измислен досега и не е ништо друго освен дупење у здрав мозок и трговија со гласови.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Сигурно не сакаше арогантни ликови, а него дури и на чело му се читаше дека е токму таков.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Понатаму тој вели дека е „голема будалштина кога слепецот со сите сили настојува да ги води оние што гледаат“.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Тоа значи дека е тешко да се очекува да налетате на пингвини додека шибате со својот лендровер по саваните на Кенија.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

И жената, како за нешто судбинско, почна да говори дека е невозможно да се живее повеќе во Скопје без фрижидер.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Денот беше дождлив, од оние дождливи пролетни дни, кога ти се чини дека е длабока, сива есен.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Ни рибарот Бакал што пристигна пред малку во анот, да јави дека е готов чунот со ќошкот, ни тој не знаеше кого ќе шета денес по езерото.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

В село, за некој здрав, силен маж често ќе се речеше дека е „како Јурук“.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Кутрото, тоа не знаеше дека е сираче!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Баге заустува да му се спротистави: дека син му не е педер, дека е нормален, дека е женет, дека има дете, дека во нивната семејна лоза нема ни намек на самоубиствен ген, дека сета таа работа е наместена, изрежирана и подметната од некои мрачни сили што се испилија во овој наш плурализам (беше готов да плукне притоа, но во последен момент се воздржа), дека неговиот син е нивна невина жртва и дека токму тие како служба се должни да ги откријат, да ги казнат, а на синот негов да му го обелат образот, макар и мртов.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Над ситните бранови од седнати та принаведнати, се крева крупниот бран станати та исправени - импозантната екипа од главната маса се подготвува да си оди: режисерот го зафрлува фовистичкиот шал преку рамо, истегнувајќи си ја снагата во височина додека таа му оди во широчина; авторот си ги бара очилата по масата иако тие му висат на носот, не испуштајќи да е близу до режисерот како преведувач секогаш при рака; примадоната се огледува по сите маси, не толку за да им упати снисходливи насмевки колку тие да видат дека е уште ненадминлива; и најпосле примадонот (а како инаку да се нарече?), трипати женет и трипати разведен, но со црвен каранфил на реверот и готов на четврти пат кога веќе не била трета среќа, далдисан во главната ролја дотолку што си ја понесува недопиената чаша.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Престара сум, индоктринирана, научена дека телото ништо не вреди, дека е само мета.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Дали оставивте да поверува дека е добредојден нудејќи му место до себе на трпезата?

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Таа вкочането гледаше во неа со вдахновена длабина и јакост, така што во главата ѝ светна помислата дека, и покрај сѐ, змијата може да е вистинска и дека е подобро да побегне.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

”Не бев сигурна дека е вистинска змија. Мислев дека е играчка, онаква какви што луѓето ставаат во своите тревници.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Она што го градат тие, се знае дека е изградено како што треба, од вешти раце раководени од мајсторски умови.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Дали Даниел сега чувствуваше дека се прочистил од она за што тој веруваше дека е непростлив и незаборавен грев направен против него.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Јазик, слобода, дух, непобитно е, дека феноменот на јазикот не може да се заобиколи, дека тој претставува апсолутна материја на поезијата, дека е стожер околу кој кружат и музичкото и ликовното и мисловното и духовното и самото време, најпосле.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Се изумува дека точно тој фактор ја спречува високоселективната цензура на кортикалните центри, дека се појавуваат пореметувања на перцептивините настани, дека е тоа изменета свест на личноста дека е тоа негова деперсонализација и да се потсетиме само на кажувањата на Бодлер, Олдос Хаксли, Анри Мишо, да се потсетиме на Рембо, Аполинер, Горки.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Потсетувајќи се на тоа а во контексот на оваа медитација, сѐ повеќе се уверувам и осознавам дека не само не е едноставен туку напротив, дека е многу сложен и честопати несовладлив проблемот авторот сестрано да го согледа и проучи феноменот на видливото.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

На ова се надоврзува чл. 30 од Законот кој предвидува дека на вработените во јавниот сектор кои усно или писмено пријавиле сомневање или имаат сознание дека е извршено, или се извршува или е веројатно дека ќе се изврши некое кривично дело против службената должност или друго незаконито или недозволиво постапување со кое се загрозува јавниот интерес, безбедноста и одбраната, им се обезбедува заштита согласно со закон и им се гарантира анонимност и доверливост до степен и до момент до кои тој тоа го бара.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Таа бавно се придигна, преправајќи се дека е болна, се довлечка до креденецот, отсече парче леб, го намачка со мармалад и му го подаде на Мирка.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Господинот Гроздановски, набљудувајќи го истражувачкото поведение на кучето, малку се разочара плашејќи се дека кучето е рамнодушно кон него и дека е во потрага по нешто што треба да ја задоволи неговата себичност.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа рекла дека е точно.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека она „ми“ е вишок, и дека е перфидна импутација; но реков дека може да се каже „да“, и дека повеќе верувам во Свети Петар одошто во Партијата на здравиот народен дух.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа рекла дека не сум рекол така, и дека сум рекол дека е простачка само точката што ја изведувам.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Се свртев, го погледнав и сфатив дека е исплашен; за првпат го видов Земанек, Големиот Гетсби исплашен до смрт.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја бранев таа своја сопствена митологија, која учеше дека е можно да читаш без да ги научиш буквите.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И затоа, решивме, по секоја цена да не признаваме дека нашиот свет е фиктивен и дека е меур од сапуница.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На третиот ден остана да се сочини само уште отисок од првиот збор, за кој Филозофот претпоставуваше дека е јас, а клучот за тоа јас беше потписот од крајот на текстот, што прв беше умножен, и што според уката на Филозофот значеше: Дариј.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Таа уметност, која одбива да се декларира како народна, е подложена на жестоки напади: се вели дека таа уметност (меѓу која и џезот, авангардата, постмодерната) е „културолошко труење со предумисла“, дека е „доволно смешна за да биде дел од паузата на народните приредби“ (повторно мислев на Луција), па се прогласува таа за производ на болшевизмот, односно комунизмот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И сочини Писмородецот точно триесет и две букви, триесет и две сликички за зборови триесет и два без кои не може ниеден владетел, и кои нужни му се во уката на владеењето со други, меѓу кои најважни се: „јас“, „власт“, „уво“ (доушник што значеше, човек што слуша кој што говори за власта и потем преподава кај царот) и други, а писмото тоа изгледаше целото вака: Кога виде отец Стефан дека е добро словото што со своја рака а со писмото новородено го сочинува логотетот, му предложи да издаде заповед: по целото царство да се изучат сите нови букви; писарите, отците, управителите и сите грамотни да ги заменат старите со нови букви, за да го разбираат владетелот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Реков дека е мој. Тие се погледнаа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Да објаснам? Па, мислам дека е тешко да се објасни, господине судија; но, да речеме вака.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јан Лудвик го исмеваше нашиот свет и тврдеше дека тоа е лажен свет, дека е илузија; ние моравме да се браниме себеси, да го одбраниме светот во кој живеевме, оти немавме друг свет, свој свет, како што имаше тој; ако го изгубевме светот на Партијата, ние ќе останевме сами со себе, и ќе моравме да погледнеме во празнотијата на сопствените души.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И зошто навистина не ја силував Луција онаа ноќ? (Таа, всушност, лукава како и секоја жена, ме измами, ме надмудри, оти навреме се предаде: јас само сакав да ја силувам, да покажам извесна надмоќ над неа, како одговор на нејзината партиска декларираност; но таа тоа го сети и во клучниот момент се предаде, да ми го оневозможи тоа задоволство, затоа што Партијата, општеството, нацијата и семејството ја научиле дека е недостојно некој да те силува; така таа, со тоа што се предаде, најде алиби за силувањето, и сакаше скандалот што долго го планирав, да го претвори во регуларен сексуален однос; тука пак, јас киксирав, оти се исплашив од она нејзино ненадејно движење).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Знаев дека е тоа истото собитие што ти го слушна од мене, вчера, иако си го запишал со букви за мене ини.“

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не знам колку сум чекал; едно време, над мене, по мостот протатне експресот од Битола; знаев дека е околу единаесет часот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Постојат моменти кога човек извршува симболично самоубиство, уживајќи во сопственото исчезнување и понижување: тоа се моменти кога човек сака до толку да се понижи, што да падне сосема ниско, а да ги убеди другите дека таму доле, му е сосема добро и дека е задоволен.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ѝ го гледав грбот; гледав како дише, гледав како ѝ се поткреваат градите, одзади гледав како ѝ се шират ребрата на градниот кош („како на кораб дотогаш неосвоен од туѓ морнар“, напишав во една песна); гледав дека е сосема свесна дека ја гледам и дека прави милијарда мали и непотребни движења кои ме излудуваа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Публиката збесна од смеа; некој бараше тоа да се повтори на „бис“, но јас одбив; зад завесата, ѝ реков на Луција дека е доволно, но таа инсистираше тоа да се повтори; јас велев „Не“, таа ме молеше, дури клекна на колена пред мене зад сцената и јас одеднаш реков: „Е сега навистина е доста, Луцијо; ти уживаш да ги понижуваш луѓето, но сега е навистина доста!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во твојот папок е, Луцијо, оти јас го пренесов центарот на вселената од циркусот во твојот папок; каде и припаѓа, каде отсекогаш и бил, само тоа Земанек не го видел, а и ти не си видела; кажи му дека е обично добиче“, велеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Па и Стојна, (бидејќи е најблизу), и моето колебливо однесување; бев нели решил дека е крајно време сосема да ја заборавам, па сепак, при случајните пребарувања низ тој недорасчистен полигон на крвавите чувствени пресметки, каква што беше и онаа сношната, се случуваше неочекувано да истрча лично таа и тоа облечена во онаа нејзина кожа од далечната младост.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

(Ова го велам преносно. Веројатно имате слушнато дека радоста лета)“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Му велам: „Другар иследник, дали смеам да ги изнесувам размислите по оној редослед по кој ми доаѓаат на ум во овој момент?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сфаќајќи ја и самиот необичноста на исповедта што требаше да го вклучи и Даскалов во карактеристиките на играва, помислив дека е потребно да го упатам и во некои други поединости.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Навистина ќе треба да ја посетам, и тоа само уште еднаш, за да утврдам дали до крај ја имам исцрпено од себе си.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Си вообразував дека ги забележува тие промени на мене и дека е среќен бидејќи и самиот открива дека и во нашето семејство се запатило убавото; мајка му втасала да се накити со пердувести нешта, а подоцна, ако наиде и таква среќа, како што се случува и со орлињата од Сина Скала, можеби ќе ги рашири рацете и ќе полета.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Знам дека може да ви изгледа чудно - реков - но при сегашнава раздалеченост од сите тие разговори можам да тврдам дека средбите со замислените татковци не се остворуваа само во тие случаи кога не ќе го совладавма пределот на она магливо заскитано време што секогаш талкаше помеѓу мене и нив.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност тој ги препрочитува моите недоизречени искази што лично тој ги има дотерувано и сега се труди да ги престори во вистини.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се преправаш дека те збунува болката поради божемната отсутност на насмевката на мајка ти; дека те измачува недофатливоста на нејзините зборови и тоа сега, додека упорно настојуваш да го допреш со својата помисла ликот на таткото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност забележувам дека е наведнат над некој лист и веројатно пребира по текстот!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Лажго кој не е во состојба да ја прикрие дури ни својата лична отсутност туку глуми дека е овде.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А тоа се случи и синоќа…

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Милка сакаше да рече дека е нејзино но таа никогаш не лажеше и затоа мораше да ја каже вистината.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

МИТРЕ: Е, пара спечалило кучето! Кога го поткренав и видов дека е тешко помислив дека е сребро, а тоа, жено, злато! Ич на злато не ми отиде умов!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Башка повеќе жежи затоа што „културата“ (во чие опкружување се обидува да дише на шкрги и да биде одвај видливо, ко Челичната Шепа, ова ситно, наказно телце по име Маргина/ Темплум, некакво си хибридче од пар култури, и затоа опасно) речиси дека е на ниво на племенска култура, без критериуми, релации, фидбек, самопрогласена, самобендисана, без најобична рецепција (а камоли „критична“!), култура во која бавењето со книги или е работа на примитивни социјалистички профитери- гребатори или најцрн идеализам кој за кратко време ишмукува толку што човек се претвора во школка, во ехо на згазен молител.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Тешката, влакнеста рака, за која верувам дека е со неподвижен прст, се подава кон чашата...

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- Лажеш. - Ти лажеш. Откопај го кутичето и ќе видиш дека е празно.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Пенчо направи тажно лице и како просјак застенка без врска со прашањето: рече дека нема ни татко ни мајка. дека е гладен.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На мое место да беше друг ќе помислеше дека е тоа сениште, та или ќе побегнеше или ќе му ја залепеше секирата на тилот. Јас не.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Свесен дека е во првиот план на вниманието, син ѝ одеше по неа, ги покажуваше колениците со артистичен гест и сосила ги цедеше последните солзи од маченичките очи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Измислувавме прекари за луѓето - општинскиот писар го крстивме Скандалија: некој од нас чул, за нашето ноќно викање рекол дека е скандал, мајка му на Бата Жаба, Бата - Жабурче, татка му - Бастум.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Верував дека е горда заради своите мустаќи.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ми се чинеше дека е себична, а таа беше само дете, израсната по сиротопиталишта, без некои посебни манири, но не и проста.

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Втемелен е врз темелната машка геј-интуиција дека моќта е насекаде, дека е невозможно да се избегне моќта, дека ниедно место не е надвор од опсегот на моќта.252 Кампот е облик на отпор кон моќта кој се дефинира со свест дека си сместен во рамките на неизбежна мрежа од односи на значење и сила, со перцепцијата дека опфатниот режим на хетеронормативното значење е неменлив, но дека, сепак, е достижно одредено ниво на слобода во однос на него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-културата, каква што ја познававме, беше остаток од една претходна епоха. Не ни изгледаше дека е за нас, дека е наша култура. Немаше што да ни понуди.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Џон забележуваше и искажуваше едно верување што е распространето и трајно меѓу геј- мажите од постоунволската ера, верување што и самиот го имав порано, верување за кое нè учеа дека треба да го сметаме за политички неопходно, како и за политички напредно – односно, дека хомосексуалноста е сексуална ориентација, а не стил на живеење и култура; дека е начисто хомофобично геј- мажите да се претставуваат како носители на некои посебни типични или стереотипни одлики; дека сите геј- мажи се поединци; дека за нас не може да се генерализира како за група; дека воопшто не се разликуваме од нормалните луѓе.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Почувствува дека е многу погладен за духовната отколку за земската храна.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Еднаш кажуваш дека е опасна, а еднаш полезна! Како да го сфатам ова? – се побуни Еразмо.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

За да ја дознае вредноста на доброто, да открие дека е добро? -Така е.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Сите сме со ист состав, зрачиме едни кон други со сопствената енергија за која мислиме дека е само наша – продолжи старецот.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Ја гледаше од сите страни: виде дека е скината.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Таткото убиен од заскитан куршум, мајката меѓи бегалците на Кипар, братот си игра смртоносна криенка со бејрутските урнатини, тој, без пари, кај некои зловолни роднини кои отворено му велат дека е паразит – што му преостанува, освен да си оди?

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ја чистам, по малку ја окопувам. Не оди без офкање – се тешам дека е добро за линијата.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Моторите не ги исклучувавме. Сѐ додека траеше растоварувањето, резервоарите ги полневме со бензин и кога ќе слушневме дека е готово, свртувавме и право во магазините.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Рече дека е од Псодери и дека е чувар на манастирот и конаците.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Заедно со нашите Исмет и Марјета (подоцна Исмет ни кажа дека е полковник во пензија и дека воена академија завршил во Киев, дека по караницата меѓу Никита Хрушчов и Енвер Хоџа, бил отстранет од војската и пет години проживеал во логор), ја напуштаме улицата Ананстас Дурсаку и низ преминот што води кон центарот, врвиме по тесни сокачиња, мал остаток од стариот град.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Како потврда за тоа дека е Грк му е додадено „с“, а без тоа „с“ би се читало Кота, што на грчки значи кокошка.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Некој потропа на вратата. Јас помислив дека е татко ми и истрчав да го пресретнам.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Откако лекарите рекоа дека е некое силно труење и ја сместија Ели во еден кревет, цела ноќ преседовме со Вера крај неа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Ја прежалевте мајка ти, нели? - низ солзи ме прекори тетка ми, како да знаеше дека е тоа најболно што можеше да ми го рече.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Навистина, многу долго време не се беа виделе, но, знаела дека е мажена и дека има две деца.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога јадам, помислувам дека е гладен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш тие игри изгледаа како лежерно потсмевање: кога некој кој веруваше дека е Казанова, го прашуваше за неговите љубовни авантури, или некој кој тврдеше дека е Наполеон, го прашуваше за неговите воени походи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се будев во собата во која спиев со моите четири сестри, внимателно станував од креветот кој го делев со Паулина, и потоа на прсти се приближував до прозорецот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа ќе биде третата голема револуција во човековото поимање на светот и себеси, по онаа на Коперник и Дарвин: Коперник му покажа на човечкиот род дека не е центар на универзумот, Дарвин му покажа – дека не потекнува од Бог туку од мајмун, а јас – дека човекот не е она што мисли дека е.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многупати ноќе се будев од соништата во кои мама ме водеше в река, застанувавме во плиткото, а потоа таа ми го фаќаше главчето, и ме потопуваше додека јас губев здив под водата, и гледав како рибите ме касаат по лицето; или пак мама се претвораше во ѕвер и ме растргнуваше; или пак јас бев птица за која таа не знаеше дека е нејзината ќерка, па ме фаќаше, ми ја отсекуваше главата, а потоа го попаруваше моето обезглавено тело и ми ги кубеше пердувите.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Понекогаш тие игри беа измачувања, кога доктор Гете ги негираше исказите на оние пациенти кои опсесивно зборуваа за блиските кои ги загубиле, или кога на Ханс, кој секогаш кога ќе го слушнеше зборот „зошто“, удираше со главата од ѕидот, упорно му го поставуваше прашањето: „Зошто удираш со главата од ѕидот?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Да го донесеа неговото тело, ќе беше поинаку.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се прочу глас дека е жива, дека била трудна, дека сама без помош се породила.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Се прочу глас дека преминала, дека е упокоена, друг глас велеше дека е болна, трет глас дека некој ја силувал и ја претепал, па таа лежела во постела болна, искршена.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ние видовме оти во Македонија името Бугарин е последната метаморфоза во развивањето на нашето национално самосознание и дека е резултат на таа политика и општествена положба во којашто бевме поставени од завојувањето на Балканскиот Полуостров од Турците.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Организаторската работа е пак работа, но не може да се рече дека е од тешките.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Македонија ја признаваат за бугарска во етнографски однос, но мислат дека е излишно да си ги трошат силите за да научат нешто за таа земја, затоа ништо не знаат за неа ни од историјата ни од географијата и етнографијата нејзина, освен дека има таму чети и востание, на коешто треба да му се помогне само со лотарии и не со самите себе.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Македонска интелигенцијо! Време е да се помисли дека е грешно да се прави опит со туѓи човечки животи за нашите фантастични планови.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Тој си спомнува како во едното училиште го уверувале дека тој е Грк, во другото – дека е Бугарин, а тука – дека е Србин.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како филозоф кој е воден од интересот за умот и за вистината би одговорил на Вашето прашање, дека е така бидејќи текстовите по мое мислење така егзистираат и така се читливи.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Од друга страна, таа разлика претпоставува дека филозофскиот дискурс е сосема нелитерарен, дека е слободен од метафори и реторика, и дека сето реторично и метафорично во него е пропаѓање и незгода.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Македонците мораат да прифатат дека македонскиот државен идентитет не е ексклузивно резервиран за нив.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Владата мора да покаже дека е вистински посветена на целосната интеграција на сите етнички групи во земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

„А ти, мали?“ му се обрати. „Да ти најдеме нешто?“

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога тој не сакајќи се закашла голтајќи чад наместо воздух, човекот со лузната го погледна речиси зачудено, како да не очекуваше дека е сѐ уште тука.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

И камо да можеше наместо темнината на шумата пред себе да ги види градските светла, да сети дека е опкружен со други човечки суштества како него, наместо со блиски и далечни, секогаш невидливи ѕверки.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Големиот руски режисер и модернист, Андреј Тарковски, за уметноста ќе рече дека е нераскинливо поврзана со прашањето за значењето на егзистенцијата на човекот во вечната потрага по апсолутната вистина.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Многу наши писатели мислат дека е потребно само членска партиска книшка и да станат „Капо ди тути Капи“ во писателската асоцијација, то ест во издаваштвото.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

И покрај тоа што признал дека е под квалитетите на Томас Ман, сепак, тоа не била единствената причина поради која се нафатил да го драматизира неговото дело.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Народниот гениј, на инаетчиите често им дава животински особености, па неретко, за некој инаетчија ќе каже дека е магаре, то ест дека се инати како магаре на мост.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Што значи тоа? - На крајот од седумдесетите години, читателите на ревијата за музика „Џубокс“ можеа да го дадат својот глас за гитаристот за кој сметаа дека е најдобар во СФРЈ.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Учителот рече дека е вагабонт.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Уште од самиот почеток, од насловот кој е извлечен од стихот на една песна на Хелдерлин, новинарката што го водела интервјуто, не наведува на ставот на филозофот кој за кризата вели дека е време на неизвесноста, но и најава за појава на нови сили кои би ја употребиле својата творечка моќ.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Рековме она што е природно дека е совршено.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

На крајот, кога се запозна со ансамблот (со старите и младите, уморените и орните за работа) им кажа дека театарот има прекрасно бифе, а потоа го додаде и тоа дека Оскар Вајлд е негова стара болка и дека е многу среќен што ќе го инсценира неговото дело „Важно е да се викаш Ернест“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.