Она што сакам да го истакнам како особеност кај нашите актери (секоја чест на исклучоците) е умешноста да се наметнат на театарската јавност како актери, а всушност ни оддалеку да не се тоа - дури и да изгледа дека исполнуваат некаква ролја, тие, всушност, не го чинат тоа.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Сметал дека тие биле виновни за кризата во Турција и му се чинело дека исполнува голем патриотски долг со тоа што ги мачи заточениците.
„Солунските атентати 1903“
од Крсте Битоски
(2003)
Откривајќи ги битолските кадиски сиџили, сведоштвата за долговечната отоманска историја во средишниот дел на Балканот, Татко имаше чувство дека исполнува нечиј завет... XXII Татко им се врати на сиџилите во битолскиот вакаф.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)