дека (сврз.) - може (гл.)

Таа решително им укажува дека може само да помага и да асистира, меѓутоа нема да ги преземе работните обврски.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
На пример, според чл. 36, ст.1, т.5 од ЗОП (2007), кај видовите привремени мерки за обезбедување на непарично побарување се вели дека може да се дозволи секоја мерка со која се постигнува целта на таквото обезбедување а, меѓу другото, особено: „плаќање на надоместок на плата на работникот за време на спор заради незаконитост на одлуката за престанување на работниот однос – ако е тоа неопходно за негова издршка и издршката на лицата кои, според законот, е должен да ги издржува“. 18.  За целта на ова истражување особено е интересен Разделот IV [Извршување заради остварување непарично побарување], посебно Глава XXIII [„Враќање работник на работа“] – којашто е мошне скудна, бидејќи содржи само два члена (чл. 226 – чл. 227, ЗИ). 30 реинтеграција (в. подолу).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Имено, од важни причини, кои мораат да бидат образложени, судот може да одлучи жалбата да не го задржува извршувањето на одлуката (чл. 409, ЗПП) – што, секако, е добро решение во корист на работникот којшто успеал да го добие спорот, особено тогаш кога во улога на жалител ќе се јави работодавачот. в) Законот за извршување Во поглед на присилното спроведување, односно принудното извршување на судските, правосилни и извршни, одлуки донесени во работните спорови, проблематиката е регулирана со ЗИ (2005), 18 којшто е изменет и дополнет во осум наврати: двапати во 2006, по еднаш во 2008 и во 2009, и дури четири пати во 2010 година – но, за среќа, ниту една од нив не се однесува на институтот 17. 
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Непосредно пред да се оконча спорот во втор степен, а по завршувањето на нејзиното боледување, таа се враќа на работа и го известува раководството, дека таа нема да работи на работното место референт, како што тие сакаат – бидејќи никогаш, во нејзината долгогодишна кариера, не го работела тоа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тој се издиша, стегајќи ја ортомата колку што може поцврсто со рацете, оти знаеше дека можат да му ги одземат коњите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сметам дека можеме да му честитаме на Луан Старова за последниот успех, со надеж дека, што е можно поскоро ќе уследи преводот на интегралната балканска сага.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А таа кутрата, со непогрешивиот инстинкт да ја одржи рожбата, јасно и природно му рече дека може да се случи да изумрат децата додека дојде денот „Д”!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да, уште никаде не сум бил, но знам дека можам секаде да бидам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Но што беше она на што сега мислев и бев уверен дека не само го согледувам туку и дека можам, да го изразам со зборови, да го запаметам како кажување. Ебати бељата.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И уште повеќе. Мислам дека можам да седнам тука, а да бидам во Сеул каде што барам ресторан во кој сервираат мали печени кучиња, тогаш заклани, каде што можеш дури и да си одбереш некое од кафезот што истовремено е и витрина и тука да ти го заколат и да ти го зготват.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Мислев дека можам да ѝ го поднесам животот на мојот предок како еден аргумент и моите постапки, се разбира. Да, моите постапки!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Е, тогаш, родот Кочов видел дека може да ја искористи ситуацијата и нешто да стори.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се задржував на оние места каде што можеше да се претпостави дека можам да сретнам било каков податок.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Одев наваму-натаму низ собата, се вѕирав во дното на бунарот, гребев со прсти по песокот, но знаев дека можам само толку, да замислувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И кога внимаваш да не го повредиш законот на Хирам, градителот на храмот Соломонов, дека може да се добие само она што се заслужило со знаење и со труд.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Од цртежов може да се види дека татко ми е една таква суета од човек, што ако му речеш дека нешто не прави како што треба, навистина ќе направи сѐ како што не треба, за да докаже дека можело и полошо да биде.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Но, се разбира, тоа не беше конечно, бидејќи како љубител и познавач на физиката и астрономијата, знаеше дека може да оди и понатаму.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Болка за која што многу години пред тоа не можев да поверувам дека може да биде уште посилна.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Солзи се слеваа по неговото лице како на мало дете.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И секогаш имав чувство дека можам спокојно да потонам во нив.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Притисокот да се отфрли замислата дека можат да постојат употреби на зборовите кои не се раководени од правила, доаѓа од барањето наметнато од самиот факт дека јазикот 62 Margina #15-16 [1995] | okno.mk е јавен инструмент на комуникација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Но зошто би требало да прифатиме дека јазичните игри се аналогни со игрите на овој начин?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Супер!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
”, извика Пол и навистина тоа го мислеше - се плашевме дека можеа да боцнат и некого што не го знаеја.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа е „старежот“, тоа е бит-пазарот на „Капали“, каде што се продава сѐ, дури и отпадоци - ѓубре, па се чини дека може да се тргува и со „ништо“ и тоа да се печали.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Конечно, сметачите не ни зборуваат само дека својот универзум можеме да го прожектираме, туку дека можеме да создадеме и голем број нему соодветни.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
„Се надевам дека може да се каже дека и вие ќе ѝ припаднете на таа монастирлитска светла линија на верата”, му рече со спокоен глас претседателот на синагогалниот одбор, кога младиот Елеазар бен Цви беше поставен за рабин.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Го држеше надежта дека може, кога мине пред Боцевата берберница, да ѝ испадне случајно нешто од чантата или од џепчето и тогаш тој сосем лесно и незабележано од никого ќе се здобие со една драгоценост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но тогаш согледав дека можам да уживам во љубовта и во радостите на стварниот свет и почнав да ја мразам болницата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Рече дека може татко му да забележи дека некој фаќал.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Но сега Бахтијар заповеда јуриш на Маргара додека не се извлечкани преку слободниот простор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само булукот кажуваше дека може да си го најде чарето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бахтијар и бимбашијата не го познаваа местото и не предвидоа дека може некоја чета да ја опседне таа тумба и да ги бие одзади.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така почнува секое летање со умот: си се замислуваш, на младини, како машиновозач на локомотивата која бревта ли, бревта надмоќно низ сибирските тајги и ич нема гајле дека може да се случи баш среде зима да снема јаглен и да се вкочани на отворена пруга како што капката се вкочанува на стреата и станува мразулец пред да капне на тротоарот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Следбениците, меѓутоа, исто така мораат да бидат уверени дека можат да ги победат своите непријатели.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Причините поради кои Македонците од делот на Македонија под Грција го помагале и толерирале ЕЛАС “повеќе против своја волја“ според Еванс пред сé лежеле во тоа што “прво, селаните знаат дека можат да бидат тиранизирани во случај да не обезбедат курири, храна, колиби и сл. и второ, секое македонско национално чувство е слабо, недоверливо и тлее отколку што е еден активен пламен на патриотска независност“.350
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Што е радоста и среќата за еден човек, ако не чувството дека сте му на некого нужни и дека можете да му помогнете, да му бидете од полза...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Срната ја меткаше главата, се обидуваше некако да скокне од снегот, па Бојан се исплаши дека може и да му избега.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му пристуде. Помисли дека може пак да се поврати болеста ако не внимава, па влезе во колибата и се затвори.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Така и со појавата на срната, иако таа го разнежи, иако почувствува задоволство дека може да ѝ помогне, сепак изостана онаа вистинска, пенлива детска радост, што би се случило кога би бил и дедо му крај него, кога снегот не би паѓал толку застрашувачки и кога не би постоел тој скриен, тој леден страв што го остави ненадејното волчешко завивање.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тука е и инженерот Александар, повоздржан е, таков му е карактерот, но пресреќен е што се нашол во средината и во настан за кој никогаш не помислувал дека може да се случи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но тие и така мадро си седеа да не носат модро: знаеја дека прават хумор во бесконфликтно општество, беа свесни дека можат да ја критикуваат само соборената класа и дека нема ништо смешно во новата работничка што се регрутираше од селската сиромаштија, им беше укажано на недопирливите теми и имиња - сето тоа тие го имаа во малиот џеб, па сепак од некаде вадеа хумор, од ѓон цедеа лој.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Живко му даде на виното преодна оценка, како и на она во „Црвени петли”, што значеше дека можеше да се пие без муртење, но и без во одушевување, што пак од своја страна значеше дека наводнава воденица требаше да се сфати како продолжение на „Црвените петли”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Погледнуваш во реката и заклучуваш дека можеш да ја сфатиш.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Не верував дека може да се биде толку горделив поради мирисот на крвта и плачот на вдовиците.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Низ глава ѝ мина помислата дека змиите поседуваат подмолна моќ да маѓепсуваат зајаци, пругасти верверици и други мали суштества, и дека можат да хипнотизираат дури и птици, и да ги натераат сами да им влетаат во отворените усти.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Глетката толку многу го понесе што имаше чувство дека може да скокне како лав на тигар.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Слегов од мотоциклот и реков дека не сакам, дека мотоциклите не ме привлекуваат, но дека можам да го научам Земанек да вози подеднакво добро колку и јас.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека она „ми“ е вишок, и дека е перфидна импутација; но реков дека може да се каже „да“, и дека повеќе верувам во Свети Петар одошто во Партијата на здравиот народен дух.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Осоколен од љубопитните очи на девојчињата, кои со нетрпение очекуваа да дознаат зошто сум ја зел скалата и каков мајмунлак сега готвам, го презедов најинтересниот подвиг сам со себе, оти човек себеси треба да се запознава цел живот, оти може многу повеќе да стори одошто мисли дека може, и одошто општеството, преку дипломи и документи му кажува дека може.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И зарем не живееме во грешно сочинет свет, оти можел да биде уште поарен, а Господ не знаел дека може да биде уште поарен светот?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Не станува збор само за една личност, туку за повеќе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Знам дека може да ви изгледа чудно - реков - но при сегашнава раздалеченост од сите тие разговори можам да тврдам дека средбите со замислените татковци не се остворуваа само во тие случаи кога не ќе го совладавма пределот на она магливо заскитано време што секогаш талкаше помеѓу мене и нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, оваа помисла не ми наиде случајно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Знам дека моите објаснувања не нудат многу.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Идниот ден или истата вечер најде за потребно да додаде дека партизаните кај нас навраќале често, понекогаш и зиме, па дури и по моето раѓање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност таквата помисла и не е толку страшна: Си посакал значи да и го соопштиш она што те копкало, што ти било врежано во мислите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не сфатил дека она нејзино негодување во врска со несигурната претпоставка, дека можело да се случи нивната врска и да успее, било само еден вид малечка итрина со која се служат девојките кога ќе сфатат дека некому му се потребни.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зошто го велам ова? Бидејќи никогаш не зажалив поради одлуката што ја донесов кога го прифатив неговиот предлог да тргнам со него.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Јас ништо не мислам. Се движиме во сферата на претпоставките - рече Даскалов. – Всушност се обидувам да ги изнесам моите размисли во однос на твојата претпоставка што се темели на произволно искажување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што сакаше да постигнеш во конкретниов случај?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или сметаш дека можеш да ме увериш оти обидот да разговараш со Јана, како и другите твои слични однесувања треба да ги сфатам како игра, или малечка шега од која си сакал да извлечеш и корист?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Треба убаво да си ги отвораш очите".
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имам дури и разговарано со нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кога ја прашав кој и ја дал, одговори дека во животот постојат многу отфрлени нешта за кои наеднаш повторно ќе утврдиме дека можат да ни користат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова се случувало во јасен пролетен ден, еден од првите во април, поточно на вториот или трет ден од кусата априлска војна во 1941 година што го означи крајот на кралството Југославија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и уследи онаа отровна забелешка: -Белки не мислиш дека можам да ти верувам оти пред продавницата си се нашол случајно и тоа токму во моментот кога девојката излегувала, и дека во тој момент ти се родила идејата да и пријдеш и да и го соопштиш големото откритие дека таа ти е сестра, или нешто сосема близу до тоа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ајде, помогни ми да сфатам што размислуваше. Како си ја замислуваше акцијата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, од сите овие мои објаснувања мислам дека можеш да заклучиш дека ниту со совет а уште помалку со упатство сум ги поттикнувал кај него намерите што можеле да го турнат во некоја неразумна потрага.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Можеше да се случи и јас да лежам овде, покрај Таша, зар не?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Знам што ве мачи”, повтори .
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сметав дека можам да бидам среќна со тој човек. Во тоа верував и уште верувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Знам што ве мачи“, ми упадна среде збор Иван, а притоа се чинеше и самиот загрижен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Нели токму наивноста и брзоплетоста, иследникот ги беше спомнал како можна олеснителна околност уште при првата наша средба, а јас наивно ги бев протолкувал само како понуда обвинувањата да се сведат на размена на пријателски размислувања и на еден вид другарска помош.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јас го прекинав: - Мислите дека можело да се случи сѐ да било поттикнато од желбата на мајка ми, а тој, командантот се нашол затечен, или му недостасувале сили и умеење да ја избегне нејзината натрапливост?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но тој повторно е зафатен со темницата во прозорецот а јас… јас навистина се плашам дека може да се случи и на глас да го прашам дали верува дека неговото професорско однесување може да придонесе во разрешувањето на сложените прашања и дилеми сврзани со мојот случај, во кој наивноста и брзоплетоста заземаат најзначајно место?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бидејќи и самиот помислив дека можеби сум згрешил и дека можело да се случи да сум го упатил во лоша насока со спомнувањето на она буричкање следеше напомената: „Ова е град, момче.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Дали некогаш си помислил дека си ја сретнал личноста за која си се посомневал дека можела да биде татко ти?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само толку сакам да знам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но сепак, не пропуштив да нагласам дека можев да настрадам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тие велат дека разголувањето е неволен чин.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Ова секако води до идејата дека јазикот може да ја претставува „вистината“, кое води кон една понатамошна идеја дека може да се развие една наука за значењето гледајќи зад и под зборовите - приод обично нарекуван „структурализам“ (изложен од Фројд, Чомски и Селвини Палацоли помеѓу другите).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Мислам дека можете да ги видите позитивните ефекти што ги имаше мултикултурализмот во менувањето на нашиот поим на општество во скорешниот развој на западноевропските држави.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Затоа јазикот може да се проучува гледајќи колку добро ја репрезентира таа реалност. 28 Margina #4-5 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Кога зборував со нив за ова тие ми рекоа дека можат да го добијат поривот дури и 10 пати дневно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И токму како и секое зафаќање со поетиката, една студија за машката геј-културна поетика мора да се сконцентрира на дефинирање и на артикулирање на формите како ствари самите по себе. ‌Ако, и покрај сѐ, и понатаму постои ризик ова разгледување на поетиката на машката геј-култура да излезе есенцијалистичко, готов сум да го прифатам тој ризик – не само затоа што, откако голем дел од кариерата ми поминал во оспорување на есенцијалистичките пристапи кон лезбејската и кон машката геј-историја,161 сметам дека антиесенцијалистичкото досие ми е беспрекорно чисто туку и затоа што сметам дека ако таквиот ризик ме одврати од истражување на машката геј-култура, тоа ќе значи откажување од секаква надеж дека може да се утврдат нејзините особени одлики и да се определи нејзиниот својствен гениј. ‌Да започнеме со една забелешка што пред четириесет години ја изнесе антропологинката Естер Њутн.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исто така, благодарејќи на сексуалното ослободување, откривме дека можело да се биде геј без да се биде женствен. (Или така си замислувавме.) Затоа, не гледавме сличност помеѓу нас и претходните генерации на шоу-кралици, оперски кралици и филмски кралици.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако човекот му верува на својот ум, ќе стигне многу повисоко отколку што мисли дека може: ќе стане натчовек.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Голема по својот дух, таа не само што ќе го понесе товарот, туку и ќе се усреќи од сознанието дека може да се размножи повеќекратно и дека својот голем дух ќе го подели со своите деца, давајќи им духовно богатство.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Утрото, ги отворија капаците и ни рекоа дека можеме да излеземе надвор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
По наредба волчјакот се врати во комбето, а мажлето ми дава знак дека можам да заминам.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Затоа бегот не им дозволи на бугароманите да градат црква сред село, туку ги истера од сарајот, велејќи им дека можат да се молат во старата црква Свети Атанас, надвор од селото.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ниту еднаш не помислив дека може да има некој што не е радосен како мене, што не е безгрижен.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потоа се сетив дека можело да има слика од мама и кај другите роднини, па тие му ја дале.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Некои од луѓето со ужас зборуваа дека може земјата да пропадне на места и да нѐ потисне и нас.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Личиш на некој кого одамна го немам видено, а во времето кога го знаев беше на твои години.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да се живее или не?, - прашањето кое како да си го поставува Меланхолијата на Дирер, се претвори во прашање на моето постоење.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„А ми изгледа и дека можам да погодам зошто ме бараш.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеби криљата ги има само за да ѝ го отежнуваат чекорењето, да ѝ натежнуваат како мачен товар, и за да ја потсетуваат дека можела да лета, но сега е премногу доцна за тоа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој интерес малку е задоцнет, но од тоа сѐ уште не следува дека тој си нема сега место меѓу нас и дека може да ни напакости.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Колку и да се основани сите наведени приговори на нашите противници против општоста на Македонските Словени и нивната припадност кон една самостојна словенска целина, пак ми се чини дека можат да им се направат и не помалечки контраприговори, од кои ќе се види дека националното самосознание и преродба на Македонските Словени е нешто многу обично и разбирливо.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Еден разлог зашто повеќето феминист(к)и се опираат на прагматистичкото гледиште за политичката корисност на философијата е дека маскулинизмот изгледа потполно вграден во сѐ она што го правиме и кажуваме во современото општество, така што се чини дека можат да го поместат само некои навистина масивни интелектуални промени.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тој се согласи и со овие зборови и во душата почувствува горчина кога некој друг рече дека меѓународната заедница покажала максимална толеранција за Албанците и тоа им дало право да мислат дека можат да прават што сакаат.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Кога почнаа да го навредуваат во Коринт, луто им рече дека можат слободно да загинат, оти тој веќе нема намера да им проповеда ним и ќе оди кај другите народи, кои полесно ја разбираат Радосната Вест и повеќе веруваат во него.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во Антиохија, не можејќи веќе да издржи, му се развика дека човек не треба да се придржува кон Мојсеевиот закон или да биде обрежан како Евреин за да се помири со Бога, туку дека може да се спаси само преку спознавање на својата грешна природа и верата во Христа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Старецот потоа берел секакви тревки и ги варел, ја терал снаата да пие, и пак ништо не помогало, селаните сепак не виделе дека таа оди како да носи лубеница под ленената кошула и не ќе го виделе тоа ако и другиот тревар, Пандил Димулев, не се зафатил да ја лекува, секогаш по залез и без сведок, со денови и со месеци можеби, па во некое утро застанало момчето пред својот татко и, копајќи со врвот на опинокот пред себе, сцрвено и бушаво од сон, рекло дека може да се почувствува со рака и уште повеќе да се чуе со уво: русокосата женичка носи под градите живот, ќе биде или внук или внучка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред десет години Никола Влашки го женел синот и, кога ни по две години не дочекал внук или внучка, сеедно, ја прашал снаата машко ли е момчето и што се случува ноќе кога таа ќе легне со него, ја задева ли, и ги трие ли со дланки јаболката под кошула, легнува ли врз неа, а таа се срамела, бегала од свекорот, но тој и на нива и в куќа сѐ за исто ја прашувал, додека најпосле, еднаш, не му признала дека момчето е машко, повеќе машко отколку што мислела таа за момчињата кога била девојка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Знаеше дека се такви и од сета игривост што ја имаа, во нивниот синџир беше собрана игривоста на целото тоа разденување, таа ги исполнуваше нивните само привидно стамени и одмерени движења, знаеше дека уште следниот миг дури да трпнеш можат да исчезнат, како изветреани, знаеше дека може да ги исплаши само едно мало сомнително раздвижување на воздухот, што не дошло од нив, бидејќи беа свесни дека се сами на тие своти вишини, дека тие се само нивни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една таква темничина, што се чинеше дека може и да биде гризната, а тие беа скаменети и заслушани но морничавите писоци, што настасуваа од сите страни, што ги обиколуваа со еден стеснет круг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној младич имаше толку остри зборови, со нешто толку волшебно во нив, што само по неколку вечери можеше да го раскопа пред Змејковите очи сиот мраз, во кој беше стегнат тој живот околу него, а за кој Змејко ниеднаш не бил во состојба ни да помисли дека можел да биде и така соголен, разглобен и покажан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Речиси почнувам да заборавам дека може да се живее единствено од трудот на своите две раце и да се биде мирен и задоволен. Јас сега заборавив што е тоа мир и задоволство.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Му беше сеедно исто како што му беше сеедно кога рече дека може да дојде ваму сам, кога се согласи да дојде и да остане тука сам, исто онака како што му беше сеедно додека чекореше сиот поминат ден напред по неразгазената белина на снегот и кога не се погрижи ниеднаш дали оние двајца продолжуваат да идат по него и дали им е ним полесно да чекорат по разгазената трага.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Само штом ти велиш дека можеш да работиш сам, тогаш нема потреба, а не е ни правилно да губи и некој друг тука, фактички.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јаренцето можеби мислеше дека тоа зависи од него, и затоа, додека ја играа својата игра, тоа постојано гледаше кон него, но тој за сето време се обѕрнуваше околу себе, дали однекаде не се подал некаков знак, по кој ќе може да се познае дека можат да го прекинат тоа свое самозалажување. Сонуваа за тоа. ...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Брзаше, свесен дека може да биде само за еден миг, само за еден чекор - доцна. Доцна, најмногу за него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко никогаш не мислел дека можат на еден таков начин да бидат ставени в џеб луѓето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека може да изненади секој сретнат грм, дека не можеш да бидеш наполно сигурен што крие зад себе секој нов срт, секоја пресека, не сакаше изненадувањето да го прави поголемо, отколку што мораше да му биде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека можеш да си сигурен во некого дека е кукавица, но дека е многу незгодно набргу со свои очи да го видиш; а и тој да е свесен за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во огласот, веројатно заради недостатокот на тој наставен кадар, пишуваше дека можат да конкурираат и недипломирани студенти.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеш дека можеш да ја искористиш истата дури и филм да снимаш.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако знаеше дека може да дојде до сето ова, Јана, сепак, веруваше во љубовта на Ѓорѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се ужасуваше од помислата дека може да ја изгуби Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Знаеше дека можеше да ги нокаутира веднаш, но момент за задавање на последниот удар, го одложуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во сестринската соба возбудено се обидував да им раскажам дека лековите не ги голта, тој, а тие се смееја и тогаш дознав дека тоа се витаминчиња, а дека секој 21 ден добиваат по една депо-инјекција и дека се раат до следната, а овие другиве, ситни разнобојни таблетки се само мамец и дека можат и без нив.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По шест години, кога малата требаше да добие потврда од матичниот лекар дека е здрава и дека може да оди во забавиште, по целиот пат додека мајка ѝ ја возеше, викаше на цел глас и плачеше, божем ѕрцките ѝ ги вадат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На нивните мажи, кои знаат со какво благо располагаат и дека можат со тоа богатство да се насладуваат кога сакаат и колку сакаат?
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Причувувајќи се да не искаже и друга слабост, изблик на неконтролирана лутина, Мурад III одмавна со рака, а со тоа на сите во одајата им даде на знаење дека старецот му станал здодевен и дека може да си оди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имајќи го на ум ноќешниот разговор со Лазора Перуноски, дека може Хаџи Ташку и дружината се кријат на чифлигот јали Муслиоски јали Мустафовски, рече Најарно е, Тахир бег, ние првин да извидиме дали ајдути ни се кријат кај некого овдека, во Потковицата, без тој да знае, јали во плевната, јали во копите, зашто и ајдутите не се баш толку мажи па да ајдутуваат по вакво време, и тие носат еден живот, а не повеќе, и нив може да ги замрзне студ јали волци да ги раскинат, а потоа, ако не ги фатиме овдека, ќе тргнеме во потера по нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш си помисли дека можат врзан да го отераат на ујќумат и му ја летна, по другото сокаче, од кај сааткулата, од кај бавчанџиите, по Дабничка Река и покрај Данова Воденица и назад по Пазарџиски Пат стаса назад во Потковицава, што се вели како од праќа фрлен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Повлече од цигарата. - Кога сакаш бујрум кај мене крени си некоја гајба Афро – кола и однеси си ја дома и на Александра, ѝ реков дека може да се послужи со мојата залиха од сокови, мислам сериозно, ако ти се допаѓа пијалокот, нема проблем.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Таа вечер, Сем и стариот Елисон ги изнесоа столчињата покрај грмушките надвор.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Акакиј Акакиевич навреме ја беше почувствувал задолжителната бојазливост, малку се збуни и, како што можеше, колку што му дозволуваше слободата на јазикот, разјасни, со уште почесто додавање на зборчето „онака“ отколку другипати, дека шинелот бил сосема нов, и дека сега е ограбен на најнечовечен начин, и дека му се обраќа нему, за да се заложи на некој начин онака, да му напише на господинот полициски врховен началник или на некој друг и да го пронајде шинелот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А ако ти не се измори од свирење, ајде да ја слушнеме онаа мексиканска песна што почнува со ‘Huile, huile, palomita’.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И никогаш не се облегнуваше ако можеше да легне, исто како што никогаш не стоеше, ако знаеше дека може да седне.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чини дека можам да се справам со сите пет најдобри, ако не и со секој од нив.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле, откако се изнамуабетија, а уште повеќе изнамолчија доволно време и испопикаа цигарчиња во меките фотелји со навалени потпирки, тој, најпосле како да се сетил, наеднаш му рече на секретарот што стоеше покрај врата со документи за извештај: „Па, таму, чинам, чека некој чиновник; кажете му дека може да влезе“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој открива дека може да стане птица.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа открива дека може да се претвори во мачка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Останува да се види колку тоа се случува и во другите јазички семејства; зашто, иако спротиставените значења би морале изворно да бидат присутни во секоја мисловна човечка раса, не е нужно дека тие секаде, во значењето, се одржале и дека можат да се препознаат.“
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Всушност се движам по улицата и авто-пилотот е вклучен.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Чувствувам дека можам лесно да се откажам од оваа реалност и да ѝ дозволам на дрогата да ме поведе.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Вооружен со научните императиви на социјалната антропологија, Вашер де Лапуж откопува на илјадници черепи по гробиштата на областа Еро за да го измери нивниот „кефален индекс“, па - по десет години теренски истражувања - на Ренан, кој мислеше дека може да прогласи дека „нацијата не е синоним за расата“, тој му одговара: „Ни во семејството ниту во нацијата не се стапува со проста одлука.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа знае дека ќе го има.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така ... Гледаш ли дека можам да те кренам. Ама не тегави се ... Јавај, кога ти велам.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И покрај тоа, Adams-Webber (1979) покажа дека можеме, во принцип, операционално да дефинираме логички односи помеѓу екстензиите, или „областите на прикладност”, на било кои два конструкта преку буловата алгебра.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Со ширењето на информациите - било да се работи за корпорациски планови или строго доверливи владини операции - тие веруваат дека можат да го спроведат овој нов техноестаблишмент почнувајќи со бенигни социо-политички чувари способни за запирање на глобални операции, до анархисти кои се одмаздуваат поради масовната алчност со пустошење во компјутерските системи - или електронски терористи, подготвени, желни и способни да се осигураат од непријателите со едноставно блокирање на системот.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Ние ги оправдуваме нашите постапки, се одделуваме себеси од останатото и велиме дека можеме да постоиме самостојно.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Како и Мајка, така и госпоѓа Камилска, не му префрлуваше на својот сопруг, но за неа најбитно беше да го гледа крај себе и децата жив и здрав.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
И обајцата беа обземени од возбудата дека во нивните библиотеки се кријат книги за кои тие никогаш не знаеле дека можеле да постојат на Балканот, а им биле насушно неопходни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Тој чувствуваше дека можеше да ја зајакне материјалната состојба на семејството да не беше толку многу ангажиран во проектот со Татко којшто не ветуваше никакви дополнителни приходи.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко се увери дека можеше да се пишува нова историја за османското време само врз основа на автентичните документи која би имала сосем друг поглед врз озлогласените институции посебно во мотивите во промената на Бога, на јаничарството, но и за позитивните облици на соживот меѓу христијанското и муслиманското население во долговечниот период.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За миг го дигна погледот и ја виде месечината, тука, до него, онаква каква што слушаше дека може да биде: потсмешлива и со издолжен нос.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
И мислеше дека може да ја намали уште повеќе, до своите коленици.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Една сегашност: распаднати птици и кунатки, и увереноста дека може да исцеди низ своите прсти безбојност и портокаволост зашто и самиот стануваше смрзнатост пред смрзнатото прашање: „Каков Нојов ковчег спомнавте, пријателе?“ „Обичен“, откорна од своето грло. „Ремек дело на една малолетна архитектура.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Се сети на некаква зеленоока вдовица без деца, се сети дека може да не биде сам во својот живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Не го сфаќаше прашањето и гледаше во него со прегрдо лице а тој, директен како и секогаш и сигурен дека може да господари над другите кога и да сака, дообјасни: „За тебе и за него, за вашите врски.“ Му се стори дека ќе заплаче и ја сожали.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Го слушаа и не му веруваа кога им рече дека можат да отпатуваат со него некаде далеку и богато да живеат; и се чудеа на неговата сигурност кога им објасни со немирни очи: „Моите пари се затворени во една каса.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нагонската гадливост од психотични контакти поскоро ме доближуваше до едноставноста на животните отколку до луѓето, па заклучив дека можам слободно да бидам крава, папагал или некое морско домашно милениче во смрдлив аквариум.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Реков дека е во ред и дека можам да чекам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
А таа и сестра ѝ гледаа во земја и чекаа татко им да им каже дека можат да си одат.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Знаменитиот есеист од ренесансната епоха Мишел Екем Монтењ, еврејскиот маран, преобратен христијанин, во една од најчитаната книга на сите времиња, во неговите Есеи, на пријателството му посвети одделен есеј кој не престанува да се толкува речиси пет векови.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Монтењ, тврдејќи дека можел да се смета за среќен и оној којшто успеал да се најде само во сенката на еден вистински пријател, сепак ја објавува својата формула за феноменот на пријателството: Бевме пријатели зашто тој си беше тој, затоа што јас си бев јас! (Parce que c tait lui; parce que ctait moi!)
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Јас, пак, за да се докажам дека можам да го издржам истото што и татко ми, смислено го изведов тоа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Клекна и откри дека може да се исправи сам во стоечка позиција со ужасни болки во бутовите и во листовите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Имаше чувство дека може да влезе во него и дека е всушност веќе внатре, заедно со креветот од махагониево дрво и со масата на расклопување, и со часовникот, и со металната гравура, и со самиот тег за хартија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но одбиваше да верува дека постои, или дека може да постои разгранета, организирана опозиција.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Претпоставуваше дека може да ѝ верува оти таа ќе најде некое безбедно место.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас не се занесувам дека можеме да промениме нешто во текот на нашите сопствени животи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мојата ќеркичка донесе една дома пред некоја вечер - ја испроба на вратата од нашата дневна соба и утврди дека може да чуе двојно повеќе отколку со сопственото уво на клучалката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Те молам да запаметиш, во текот на целиот наш разговор, дека можам да ти нанесам болка во секој момент и до кој степен сакам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега некаква треска го обзеде при самата помисла дека може да ја загуби, дека нејзиното бело младо тело може да му се измолкне!
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Шминката врз нејзиното лице беше толку многу намачкана што изгледаше дека може да напукне како картонска маска.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Првиот вторник се тешеше дека може нешто во сарајот ја спречило: караница со другите анами што сигурно ѝ завидуваат, гости што дошле ненадејно од Истамбул: таа во бањата била претпладне и, брзајќи, си отишла порано.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Му рекоа со „сељам алејкум“ дека може да влезе во џамијата, иако не е Турчин, зашто не се благословени само оние што клањаат, туку и оние што ги гледаат клањањата.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Потоа тој се качи и ми рече дека можам да јавам зад него.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
26. Кога ја напуштив работата ми се олесни, си помислив дека можам да бидам цело време со тебе.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
- Секако дека можеш, иако ми е тешко без тебе - пак се шегуваше лекарот, па додаде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Знаеја дека можеше преку телефон да разбере како е таа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Воздухот на луѓето им изгледаше густ, им се чинеше дека можат да го зафатат со грст, да го сркаат; шмркаа со носовите, душкаа како дивина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Додека попот молитвуваше за доброто дело што го направија Цветко и жена му, некои од луѓето шетаа низ дворот, вртеа околу оградата, ја загледуваа од сите страни и на одредени места наоѓаа мани дека не е како што треба изградена, дека можела подобра да биде.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Заборави да му се пофали на чичкото дека татко им е мајстор, најмајстор, дека може сѐ да поправи, дури и гласовите на луѓето што зборуваат во кутиите, ама си има човекот некоја болка во мевот или во срцето, така вели, е неа ја лекува понекогаш со ракија, ама не, не, не се опива.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога прв пат седнува, кога прв пат ги прима сите нив, а најпрвин дечињата на Танаскоица, Пелагија го подотворува своето лице со некоја далечна светлина и тие двајцата веќе знаат дека можат да ѝ дозволат да се врати во одајчето на Димостен каде што сѐ е доведено во ред.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Јас му одговорив, дека можат да одат да спијат, бидејќи оној симпатичен господин маршира пред нашата куќа. (На Мешаев) Гледате ли до што дојде: бевме принудени да си најмиме ангел-чувар.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знаете ли дека можам да ги потслушувам мислите на контра-клиентот.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И ќе си имаат различни судбини, толку различни, за да не може да поверува никој дека можеле да постојат такви судбини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во ретките невидливи Таткови солзи се топеа семожните мисли, неговата крајна порака, можеби и притаениот страв дека може повеќе да не ме види.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во трлото манастирските овчари ги сортираат, ги бележат со црвена боја по челата; обележаните се тргаат настрана за колење; тие како да претчувствуваат блеат, врескаат; се случува некое од бележаните јагниња да се спаси ако пред колењето овчарите увидат дека може да биде расно и ги враќаат назад кај другите јагниња оставени за приплод; спасеното јагне сè уште блее од страв; блеат и другите јагниња исплашени од неговата црвена боја, од неговиот смртен знак на челото.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Во обата случаи, на уметникот што пости и анорексикот, битно е дека тие го требаат големиот Друг којшто набљудува што тие прават и когошто се обидуваат да го уверат дека можат да одат уште понатаму во сопственото жртвување.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Човекот во сина облека забележа дека може да се случи редот да се растури и прати поглед по неговата должина.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Еднаш ѝ загатнав нешто на таа тема.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не би бил неодмерен и одговорот: „Гледај си ја другар работата!“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вистински стравував дека може да ми ја отмат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или на пример да го испровоцирам, да му речам дека сум умешен во потрагите и дека можам да му помогнам да ја пронајде личноста што му е потребна?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зар веруваш дека можел нешто такво да стори мојот Благоја, лично го прашав Смокот, а тој в лице ми се насмеја: Па и ти го тврдеше истото, се ситеше на мојата несреќа овој пакосник!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека еднаш имам заклучено дека можам да ги сметам и за измислени.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сличен е одговорот на прашањето за Зрновски; или за Господ Саздов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сфаќајте ме погрешно, никогаш не сум си вообразувал дека можам да го остварам тој сон на Икар.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум сигурен дали ме слушна или изигруваше отсутност но јас му реков дека се согласувам со него и дека можам да си ја замислам силината на љубовта која е во состојба да раздвижува, да покренува па дури да замени и да надополни многу други потреби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сепак, во донесувањето на одлуката свој удел имаше и она веќе познато стружење на влечките на мајката на месарот, а тој познат шум во моментот доаѓаше од приземјето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако се случеше на пример да го прашаш кого го чека во овој ходник тој можеше да одговори дека може да го чека кого сака и дека тоа е негов личен проблем.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А потоа и самиот се запрашав: „Дали навистина не е опасно ако некој си вообрази дека може да го одредува текот на нашите размисли и со помош на оваа своја способност да донесува заклучоци за нашите намери“?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тврдиш дека можеш само понешто да објасниш во врска со страдањата на Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Барем во тие денови верував дека на сличен начин се изневеруваме себеси кога ја прикриваме вистината но и тогаш кога невистината ја прогласуваме за вистина само затоа зашто тоа го бараат од нас.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не мислев само дека можам туку и дека сум повикан да го сторам тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и не ѝ робував на помислата дека во судниот момент ќе се појави пречката што ќе ми го оневозможи кревањето над земјата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сепак, за да го изразам своето неслагање, иако со послаб глас го соопштив она што морав да го речам: - А јас сум сигурен, драга Катерино, дека можам да сакам и со празен стомав - реков изненаден и самиот од точноста на одвај изговорените зборови.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зарем забораваш што ломотиш каде и да стигнеш.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Мислев на нерасчистени сметки на нашиот пријател со власта.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем и не држам многу до нив.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Зарем сериозно размислувате дека можел да постои некаков заговор?“ прашав повторно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нели, тоа утро сите овие мои умувања држеа вода?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тој настојуваше да го прогласи за несомнен факт она за кое веруваше дека можело да се случи, а јас тврдоглаво се држев до вистината на веќе слученото.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас реков дека можам и ќе одам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Климнав со главата дека можам да станам.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ги слушав федерите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ма ништо не знаев.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Никогаш немаше да поверувам дека можам да направам внатре таква бура...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дури и оние за кои не би помислил дека можат да издржат трчајќи десет метри, сега бркаат некој бизнис.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Долго потоа беше многу среќен од нешто необјаснето, толку среќен што му се чинеше дека може сѐ да направи.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Да, и тоа можев да го речам... Но ете, не го реков.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Руски, што сакаш да речеш“, велам јас, „дека може да го предадеш и во делови?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Всушност пред да проговори Трајчеица, уште во моментот кога Семјон ги смести рацете на колената и ги оддели од нас своите сиви отсутни очи, побрзав да го прашам дали сретнал некого на пазарот, што има ново по белиот свет, но Родна, користејќи ја забавеноста во реакцијата на татко ти, кој вројатно уште го подготвуваше одговорот на моето прашање, успеа да се уфрли со она што веќе го реков; Добро е, вели, што дојде и ти за да слушнеш за однесувањето на Рајна; знам дека ти е пријател Анатолиј, и дека можеш да му свртиш внимание да припази на однесувањето на жена си.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ох, се разбира дека можело и тоа да се случи. Не велам - не!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не ќе го речам ни сега, а вие, поради сето тоа, треба да сте благодарни.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Точно е дека ништо не видов, но точно е и тоа дека можев да се досетам подобро од секој друг како дошло до несреќата и кој го испратил тој луд Ракоткин да го среди нашиот Ролан Јаковлјевич! И која била причината!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Зад иконата во собата, Висар наоѓаше црковни книги; читајќи ги, му стануваа сѐ поинтересни: соништата сега му беа исполнети со рајски убавини и чуда; тие книги сега не му даваа време да размислува за смртта, за стравот од Зенула; престана да размислува што ќе биде кога ќе му го забуца куршумот Зенула: како ќе изгледа тој бодеж: ќе личи ли на трн, на игла или на врв со нож; и кај може куршумот да го погоди: ако го погоди во нога - ништо, ако го погоди в рака - пак ништо; знае дека можат луѓето и без рака и без нога; но ако куршумот го погоди в глава, в срце, што навистина се случува тогаш со човека: како настапува смртта, како изгледа тој миг?
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Да се каже дека знае повеќе, значи дека постои некое дефинитивно знаење, дека постои техника и дека може да им се предаде на квалификувани ученици.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Второстепеноста, за која се сметаше дека може да се резервира за писмото, го зафаќа секое означено воопшто, секогаш веќе го зафаќа, т.е. од влегувањето во игра.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Несомнено, не е случајно тоа што ова пречекорување на границите доаѓа во мигот кога проширувањето на поимот на говорот ги брише сите негови граници.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој не знаел што претставувале тие, но нивната таинственост му зборувала дека можат да бидат само нешто добро.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
(Зајакот може да ја игра и улогата на мртвото дете и на рамнодушната публика поради тоа што во бесконечно протејското несвесно, во кое Бојс се чувствувал како дома, не постојат противречности, како што забележува Фројд.)
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Бојсовата инсталација Strassenbahnhaltestelle (Трамвајска станица) од 1976 г. сфатена е како да го одразува неговото искуство на „петгодишно дете кое влегува и излегува од трамвајот...преоѓа на другата страна за да седне на еден од ниските железни облици под столбот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ако животот го замислиме како балон кој балансира на игла стравот дека може да го дупне и најмал погрешен потег ќе не направи свесни за тоа колку е драгоцен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Наполно ирационално е убедувањето дека може да бидеме оние старите зошто човекот многу се промени.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Одеше до такви крајности што со месеци не готвеше месо, ако беше актуелно прашањето со лудите крави, макар и во некоја земја на друг континент.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан го сретнав во дворчето. По два дена од мојот притвор сфатив дека можам да шетам низ тоа дворче заедно со другите мумии од одделот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од белиот завој уште повеќе му се истакнуваат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Неколкупати сосем се препотив, ми се заврте во главата и ми дојде да повратам, но откако главните кризи поминаа, почнав да чувствувам дека всушност ми е добро и дека можам да го исклучам тушот и полека да излезам од тоалетот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ведран веќе не носи пелени, и кога од молење помислевме: ќе нѐ мрдне, покажа дека може да ги батали кога ќе му прдне.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
- Знаеме, бидејќи почуствувавме како ги испушти јажињата од раце, а за нас елените – влечачи тоа значи дека сме слободни, дека можеме да си поиграме.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Не знаеме како ќе е. На работа зборуваат дека може и октомври да биде топол.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Елен Лејбовиц, претпоставував дека можела да биде професор по француска книжевност според суптилните и задлабочени анализи на моите книги, но јас никогаш не ја дознав нејзината вистинска професија, како и многу други податоци од нејзиниот живот, почитувајќи ја нејзината желба за строга анонимност.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Смеам да те врзам? (Ги врзува ракавите од кошулата одзади.) Те врзувам лабаво. Ти оставам надеж дека можеш да побегнеш. Ти таа можност не ја користиш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
И јас можам така и не значи дека можам да бидам и заменик политкомесар.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Никогаш не сум го пробал. Мислам дека можеме да почнеме.“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не веруваше дека можеше да се очекува некоја моја посебна реакција во античката арена.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Можеби и затоа Албанците покажуваа дека можат да произведат локомотиви и за идните времиња. Но сега, како да беше доволна само една...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Рече дека може ко орел да езди и лесно, ко круши да симнува ѕвезди...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Таквите полека почнувате и да ги одбегнувате, не сакате да соработувате со нив, зашто знаете, како што тоа се вели, дека можат да ве остават „на цедило“ или да ве наведат „на тенок лед“.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сигурен сум дека можеш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ние се искачивме на горната ледина над зимниците Јанески за да му кажеме на стрико Симо за срната бидејќи се исплашивме дека може да ја испушти и таа потплашена да му избега и да удри право во Турците ловџии.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
(Авторот е склон кон суеверие, кон откривање знаци што нешто укажуваат; така, на пример, кога при бричењето ќе се исече, верува дека е тоа некој лош знак и цел ден страхува дека може да му се случи нешто непријатно)
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сега, допишувајќи го ракописов во утринските часови на средата во таа недела, тој се плашеше дека може да му се случи да го развлечува раскажувањето само и само да навлезе во последната страница од зелениот блок и така да го подмири својот предрасудок на штета на ракописот, да не му направи услуга на своето дело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се плашеше дека може да стане жена којашто не може да го задржи плодот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не верувам дека може да има прошка за мене, мајко Персо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија запира малку, ја поткрева главата, врз лицето ѝ паѓаат првите студени снежинки и наместо да ѝ одговори на Чана, друга мисла го зафаќа местото во нејзината глава, дека може заради оваа промена што мигум се случува таа го имала тоа ни добро ни лошо треперливо неспокојство.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Најтешко ми паѓа помислата дека може овдека да умрам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некогаш си мислел дека можеш повеќе отколку што можеш, а сега не можеш ни колку што си можел.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Му кажувам дека може и тој ја појавува главата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти си ми единствена надеж дека можам да продолжам да живеам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Непоколебливо намирисани со бел прав, млади и наконтени се познаваше: деца од фамилија, разгалени и дигноглави, мислат дека светот е во нивните раце, дека можат сѐ.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Признава дека можел да слезе во Велес, меѓутоа, сметал дека како странски поданик би ѝ дал повод на полицијата да го следи, а со тоа би ги изложил на опасност другарите со кои би се сретнал во Велес.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не би размислувала ниту за миг дали да заминам да не беа оние вечерни излегувања во градот толку многу предизвикувачки.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ние не велиме – не е можно, само затоа што не знаеме да си објасниме како е тоа можно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да „ја имаш“ мајка ми не е баш лесно, иако изгледа дека ти стои на располагање и дека можеш во секое време да сметаш на неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, пак, да знаеше што барав во неговата фиока, мислам дека можеше навистина да ме удави.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- А дали ти мислиш дека можат добри другари, ако се машко и женско, секогаш да останат само другари? – го распрашував Саше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Штом може да се случува, значи дека може.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ја поттргнав малку понастрана и тивко, да не ме чујат другите, ѝ реков: - Чекаш некого?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Маврово, со нашата куќа среде ливадата, опкружена со густа шума, со потокот што тече крај куќата, со срните што нѝ доаѓаат во близина, со ѕвезденото небо што ноќе слегува толку ниско што ти се чини дека можеш да набереш грстови сјајни ѕвезди, сето тоа изгледаше како вистински рај наспроти пеколот во Скопје.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Врз тоа индиго Миру имаше исткаено многу ѕвезди, птици и шарени цвеќиња, па кога ќе седнам на него, ми се чини дека летам со килимот и дека можам да стигнам каде што ќе посакам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Забележав дека лицето му е намовнато со ситни и ретки влакненца, баш како на брат ми, дека очите му се толку темни колку што дотогаш никогаш не сум видела дека можат да бидат, имаше многу густи и долги клепки кои правеа сенки врз горниот дел од образите, а кожата на лицето и на рацете му беше речиси чоколадна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Мислиш, дали со текот на времето нивното пријателство може да се развие во љубов?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Но таа ми беше драга, а и јас нејзе, и ја чувствував блиска, па ми се стори дека можам да ѝ се обратам отворено и да ја прашам што ѝ се случува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Понекогаш верувам дека сум дошол во твојата земја и дека сум се сретнал со тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да – свикав и потскокнав од радост, се занишав малку, се уплашив кога видов дека сме веќе високо над градот и дека можам да паднам, па се сетив оти Игбал ми кажа дека од летачки килим не може да се падне и си дозволив уште еднаш да скокнам од радост.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)