Бојана полека се враќаше дома. Ѝ се чинеше дека сонува...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Навистина, чудно совпаѓање. Пред месец дена, дедо ми, сркајќи чорба ми кажа дека сонувал како Црниот Туѓинец го пресретнува во улицата на дивите костени.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Светлоста на знаењето нема во себе топлина; оној што само знае, а не верува во Бога, чтение врши така што се лизга само по буквите и зборовите, како светлината месечева што се лизга по карпата, не навлегувајќи во нејзината утроба и не стоплувајќи ја, затоа што таа светлина, студена, никогаш не ќе може да ги загрее душите на зборовите, да ги оживее и да ги разбере вистински, со срце, а не со разум.“ Мислев дека сонувам.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Знаеме дека сонуваме.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Еднаш Намче Трошката им раскажа на луѓето тука пред продавницата дека сонувал како јаде камење и тие толку многу убаво му рупкале меѓу забите, што му се чинело дека ништо послатко дотогаш во животот немал јадено.
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Ми се чини дека сонувам – воскликнуваше Еразмо на сиот глас.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
- Замисли си за момент дека сонуваш, тоа веројатно го можеш - доверливо ми се приближи таа преку масата - Или за момент поверувај дека си влегол во туѓ сон.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Утредента не размислував многу за тоа, но кога влегов во уредот го гледам Стен Вилис како се загледал низ прозорецот, онака среде ден, па му велам, да се обложиме дека знам на што мислиш, а тој ми вели дека сонувал нешто ноќеска, и пред да ми го раскаже сонот, јас веќе го знаев.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Понекогаш, ноќе, ќе ги чуеше како се превртуваат, и знаеше дека сонуваат, дека се сеќаваат на златната или жолта боичка, или на паричката со која ќе го купат светот.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)