дека (сврз.) - сум (гл.)

Краста: Глупости!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се кладам дека сум те гледал во Снежана и седумте џуџиња! (На Грета ѝ набабрува жилата на челото) А како ви се допаѓа мојава пицерија?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мими: Ох, замолчи веќе еднаш, те молам!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Секогаш е преполно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И самиот знаеш дека сум откачена по регтајм.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За мене се зборуваше дека сум претседател на клубот на самоубијците, па од некои кретени бев обвинет за некакви ритуални печења на бебиња во рерни!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Но оној пат ги замрзна сите кога гласно рече како мисли дека сум сајбер-панк верзија на Рудолф Валентино.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Дики, мислам дека ме излажа она за филмот!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Мислиш ли дека сум од челик, а?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
(Со памук го брише исеченото место) Вчера ми вети дека ќе ме водиш да го гледам оној пијанист.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Чекај, си велам, да се вратам до мојата смртна постела на која сум умрен и да погледнам дали на мршата ми се забележува дека сум свршил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Сево ова време не можам да се ослободам од чувството дека некој ме влече за нос, дека сум се фатил како сом на јадицата на некое буниште.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не, навистина не сфаќам. Толку не сфаќам и не би сакал да сфатам што препочитам да му признаам дека сум умрен.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Одоколу, јас божем да не разберам, си кажуваат дека сум готов.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Како горе на земјата! – велам преплашен дека сум дошол во пеколот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Знам дека сум сенка, луминозност чија обликуваност постои само во мојата неугасната свест, ама сепак.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Пту, си присторив кога сфатив дека сум во Македонија.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ми се смачува. Зошто луѓето не сакаат да ми признаат дека сум жив!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Во ова бардо малку ја претерав: сосема заборавам дека сум умрен.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Тоа значи дека сум во добро здравје.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како да не знам дека сум жив.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А и не знам дали бегам или брзо треба да стасам кај некој кој ми рекол дека сум умрен.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
А таа тоа го прави токму затоа што знае дека сум на умирање и дека ништо не можам да превземам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Што е лага?“, му реков јас, воздржувајќи се да покажам дека сум љубопитен и дека се чувствувам предизвикан.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Веднаш му кажав, всушност се пофалив, дека сум нашол интересен документ, спомените на еден од маказарските првенци од минатиот век.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се вознемирував секогаш кога ќе откриев дека сум станал предоцна, сум изгубил, значи, некое време, во кое сум можел нешто да сторам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но најмногу од сè ме притиска мислата дека сум заминал во мисија и со внатрешна порака што никој не ја разбра и прашање е дали воопшто ќе биде разбрана во иднина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Имаше моменти кога мислев дека сум заборавен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нејсе! Тогаш јас, реков веќе, ослободен и со чиста совест дека сум сторил сѐ што е потребно, решив да се поддотерам, да се потстрижам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Немав време да ѝ пишувам опширно на Агна, но не можев да се воздржам да ѝ напишам макар кратко дека сум возбуден и дека сум на трагата на интересни откритија.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ноќва, разбуден, не по паузата на вторите петли, туку уште пред првите, сфатив дека сум сонувал за една таква промена на судбината, за тоа дека животот е скалила кои се качуваат нагоре и кои слегуваат надолу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А сепак не сум сигурен дека сум го видел во себе она што требало да го видам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Што ќе си помисли пак таа? Дека сум ѝ го украла?
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Драго ми е што се сложуваме и по ова прашање. А сега, да излеземе. (Никако не ми доаѓаше во моментов да му кажам дека сум бремена.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Е ќе докажам дека сум во право!
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А постојано мислев дека сум нешто посебно.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Добро, ако мора да биде така, но сакам барем да верувам дека сум на најдолното дно, онака, чисто заради суета.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Мајка ми постојано велеше дека сум „самобендисана“, за разлика од неа која беше претерано скромна и недоволно свесна за нејзините квалитети.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој е професионалец и јас не сакав да го доведам во ситуација заради нашите минати и сегашни релации да ме излаже, не сакајќи да ме навреди!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Рече дека сум напишала нешто убаво и го пофали мојот стил на пишување.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
На вечерата во ресторанот Бисер преку Камениот мост, кој чинам веќе не постои, Александар ми рече дека сум пораснала.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа толку многу ме погоди што со денови бев затворена во себе и со никога не комуницирав, па мислеа дека сум забегала со умот.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Велат дека сум била многу мала, па не можам да се сеќавам на моментот кога тој во војничка униформа се појавил на влезната врата со најголемиот букет цвеќиња за мајка ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сѐ поретко слетува на скопскиот аеродром.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сепак, брзав да пораснам, а сега толку многу ми недостасуваат безгрижните детски денови, бастунот на дедо ми, приказните на баба ми, спортските автомобили на помалиот брат на татко ми, семејните средби секој 29 Ноември, без изостанок.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
”.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Замолча за момент и слушаше, а тогаш продолжи: „Па, би можело да се рече дека сум младолик.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Разбраа дека сум новинар и, веројатно, им беше драг разговорот со мене.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Кога дозна дека сум новинар од Скопје, тој се израдува и веднаш ми рече: - Прашајте, толку сакам да доаѓаат ваши луѓе тука!
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Па сепак, тие за мене се ново искуство и сега мислам дека сум им благодарна за тоа.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тој сега прави кариера на еден четврт континент.  Во еден дел од овој голем свет во кој, инаку, и по холокаусот не претстануваат насилствата: стари, сега и нови Берлински ѕидови подигнати на Кипар и во Израел.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Прави сјајна кариера на дипломат од највисок ранг и доверба на својата земја и во мене предизвикува извесно задоволство и гордост дека сум го познавал.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ова ми е сега како едно наказание дека сум немал младост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вие можете да чуствувате дека сум среќен.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Единствено нешто во што бев сигурна е дека сум „кататоничар, параноичар и шизофреничар”.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
И луѓето, таму. знаат дека сум таму, И газат врз мене, случајно - Мислам, се надевам.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Зашто, тогаш, би можела да видам дека сум како Другите луѓе, овде.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас не порекнувам дека сум несреќен (негација на негацијата).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас сега настојувам да го востоличам она за што верувам дека сум јас самиот, во она за што верувам дека е срце на другиот.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Да бидам попрецизен, бев во процес на запечатување на целата операција, заборавајќи дека сум заборавил.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Знам, тој се преправаше божем ми верува дека сум нажален заради заминувањето на баба, иако добро знаеше дека многу сакам барем малку да сум си сам, да се грижам за себе како и моите другари.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Наставникот по општотехничко ќе ни биде одделенски раководител.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Часот ми беше здодевен и долг.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И меѓу нив имаше едно што се прчеше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Миев заби и се туширав, за да не сетиш дека сум пушел.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Девојчињата беа длабоко разочарани. Тие повеќе сакаа некоја наставничка.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој ми пријде и ми рече дека сум најубава...“ мама се загледа некаде неопределено.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бевме собрани во училишниот двор и чекавме да влеземе - да ги земеме свидетелствата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Убав мајкин“, рече мама, „се радувам кога слушаш“, и ме бакна, „кога сам се миеш“.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од вчудовиденост немаше сила да се брани.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Наставничката предаваше, ја гледав внимателно, право в очи, веројатно мислеше дека сум многу заинтересиран, ама нејзините зборови летаа покрај мене и низ отворениот прозорец одминуваа надвор - во спокојното септемвриско претпладне.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мене ми е многу мило дека сум бабин убав, бабино сонце, машко на баба - и кутре, и пиле, и маче, и зајаче, и билбилче и сѐ можно и неможно - ама ми пречи дека премногу се грижи за мене и тие милосливи зборови ми ги кажува и пред другарите, па Љупчо, водачот на нашата група, ми се потсмева - бабино галениче.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Знаеше колку ми е мака дека сум низок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Можеби им беше водач...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бакнежот ме запече. Посакав да извикам: - Се лажеш, мамо!
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дежурната ученичка веќе го пријави како отсутен и наставничката по историја го запиша во дневникот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Мене ми е сосем сеедно. И тој ми рече дека сум низок.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ама тоа беше само миг, иако мене ми се пристори дека сум цела вечност посилен од него, „Ти ли... куче...“ просаска, се напна и се обиде да ме отфрли.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Во една ваква светлина, јас сè повеќе се уверувам дека сум во право кога тврдам дека централна поетема на книгава што ви ја предлагам е - стравот!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Ако не е така барем да се вежам, да си донесам нарамник дрва за кладата на која да догорам... Зошто ми префрлаш дека сум стар, о, смрти, o, sancta simplicitas, о, едноставности света... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сè повеќе се уверувам дека сум заробен во просторот помеѓу гревот и стравот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Напати, помислувам, дека сум роден за каузалитет и детерминизам.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Зошто ми префрлаш дека сум стар, нели сме деца на јазикот и нели јазикот никогаш не старее?
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
А мистик секако дека сум.  Велите дека во Вашиот живот немало големи радости.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Сигурно мислеше дека сум твроглав...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Покажав дури дека сум маж, побегнав со Џонкинд, ја оставив сама да си ја чита книгата...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Гајле ми е што мислат дека сум несериозен. Пак наздравувам.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
А кога се најдов меѓу вас, гледам дека сум меѓу кукавици, слаби типови, лажен сјај.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Но во моментот кога заминувам, присети се дека сум добар стрелец, дури и низ вратата.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Полицаецот: Веројатно. Сега сите мислат дека сум мртов, а јас пукав. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 119
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ќе и напишам на Елена дека сум спал на Орелска Чука. Со орлите.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- А дека сум скокал како попарен по оние камења на сонцето, плашејќи се од некој поскок или шарка?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога излегов на една чистинка, покрај железничката пруга, тамам помислив дека сум се извлекол: - „Стој” свика некој во темницата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Ти си снимал филм? - Не баш дека сум снимал, ама сум работел во екипата што снимаше филм. - За Маврово? - За Маврово.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Повеќе би рекол дека сум прошетал малку по светот.  - Блазе си ти.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Имам чувство дека сум сведок на сопственото отсуство.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас, која сѐ уште сметам на тоа дека сум писател, се чувствувам беспомошна, немам начин да ги уловам сите негови гримаси.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
- Се чини дека сум...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Откако слушна дека сум од “Источна Европа”, една Американка веднаш ме запраша срдечно: - А постојат ли кај вас body-shops?
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таа темносина книшка со црвено-бел грб само одново потврдува дека сум родена тука кај што сум родена, а поради долгочасовната борба за него ќе го ценам како да е пасош на државата Луксембург.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Ќе ја грабне ѕверот несреќната Кралица во мечешката шепа И бесрамно ќе објави дека сум ја загубил партијата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Мислам дека сум обично дело Од љубовна игра долга и незборавна На кревет со железни федери и сламарица.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Сметам дека сум рожба на таков сон на маж И сон на жена која престорена бран Ги носи сите желби на доцната доба.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Ох боже. Брат ти веројатно мисли дека сум многу глупава.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Претпоставувам дека мислел дека сум му мајка.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„И Даниел он тебе најде таму?” „Да, од каде дознал дека сум таму, Кети?“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ми се јави една тетка и јас ѝ кажав дека сум гладен а лебот изгорел в тава.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Та си седам јас овде под дивјачката така прибрано, а ти, те слушам, пак по некое време „Фиу, фиу...“ ми чиниш, сакаш да ме натераш да ти кажам дека сум те чула, ама јас пустата не те чув.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И ми прескокна уште еднаш кога се прашав кој би бил тој што би ме побарал за да открие дека сум умрел?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Можеби за првпат со голема јасност заклучив дека сум целосно затворен: дворот ми е опашан со висока авлија, портата залостена со железен лост, а влезната врата ставена под тешка клучалка.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Мислам дека сум настината“, рече и побрза да влезе во бањата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога тој виде дека има работа со еден слеп човек, се увери дека сум крајно безопасен сведок.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ако намисли некој да ме краде, им велеше на луѓето дека сум велел, од тоа спас нема.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И како што заклучив дека сум целосно блокиран во безопасност, така истовремено се прашав: а ако ненадејно ноќеска умрам вака сам и толку стиварно заклучен?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тој веднаш ќе ми речеше дека сум суеверен и можеби и на конференција ќе ме критикуваше пред сите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога тие ја сфатија деликатноста на прашањето, се покажа дека сум ги поставил пред необично тешка задача што ги заинтересира.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се сети дека сум девојка на место што туку така нема да те остави како да сум јас некоја испустена, најдена на патот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Бидејќи знам дека сум човек кому времето му се ближи, се прекорив поради своето занесување и влегов дома.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да сум помлад, кога ќе види дека сум однатре затворен, ќе помисли дека нешто добро ми се случува, ќе се насмевне и ќе си замине со намера следниот пат да се реши да ме потпраша зошто денски сум се заклучил одвнатре.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Четири дена немавме никаков контакт, и сега јас ја избегнував, затоа што сакав да ѝ ставам на знаење дека сум лут; го избегнував и Земанека, затоа што и тој, на еден сосема извесен начин, ме изневери, оти се пријави да пее народна песна, а не предложи, на пример, да изведеме и една џез композиција, јас, тој и контрабасистот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Таа рекла дека не сум рекол така, и дека сум рекол дека е простачка само точката што ја изведувам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ме праша дали со неа сум имал некакви поблиски контакти од вообичаените. Му реков дека сум немал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сфатив дека ова е провидение, дека пајакот мене ми е подобен, или јас нему, дека попусто самиот сум се унижувал пред Лествичникот и другите бедни; дека сум го лутел Бога оти знак ми дал да го носам светот на плеќите свои, а јас не сум разбрал, не сум го познал знакот и сум дал предимство на друг, оној што е под управата на гревот, оти никогаш не сум се борел, не сум се спротивставил, послушен секогаш сум бил; а оној што послушен е секогаш, тој послушен и кон ѓаволот, а не само кон Бога ќе биде, кога ѓаволот ќе му се претстави под лика лажна, под образ притворен!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа ја прашале: дали е вистина дека сум рекол, од збор до збор: „Да ти се мочам јас на твојот здрав народен дух, кога се смее само на гениталии што залутуваат во туѓи гениталии и на ануси што прдат; тоа ли е врвот на народната уметност, Луцијо?!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Влегов, се извинив за задоцнувањето; Фискултурецот рече да донесам писмено оправдание за доцнењето; рече дека сум целосно неодговорен; јас се согласив, и реков: „Добро, може ли сега, како неодговорен, да седнам?“ Тој покажа со раката и јас седнав.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Лесно ми одеше, оти онаа вечер кога открив дека сум надарен за качување, јас ја вежбав таа точка секојдневно во дворот на Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со тоа, ако не се декларирате како народен уметник вие автоматски станувате болшевик и марксист, а штом сте тоа, вие немате духовен свет, не ја сакате татковината (многу години подоцна, откако заминав слушав сѐ уште коментари дека сум заминал затоа што не сум бил никаков патриот!), немате однос кон историјата и редовно имате руина од семејство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А душата моја се тресеше од страв, оти се сетив дека сум прочитал некаде: оној кој клевети и озборува и оној кој го слуша, и двајцата имаат крај себе по еден ѓавол: првиот на јазикот, а вториот во увото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тргнав во еуфорија кон скалата, со чувство дека сум семоќен, ја зедов (а и самиот не знаев, во тој миг, зошто ја земам), ја кренав и на ум ми дојде луда идеја: „Ако можам со моторот, зошто не би можел да стојам во воздух и со скалата?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но гневот во мене растеше, и некое чудно чувство дека сум употребен ме опседна: ме опседна чувство дека не било толку тешко да се дојде до Луција, дека таа ова истото го правела под маската на недопирливата Луција, и јас решив да се одмаздам на најглупавиот можен начин, на начин на кој може да се одмазди само млад маж кој не преспал со жена; во моментот кога требаше да бидам во Луција, јас ѝ го ускратив тоа задоволство; таа мижеше и чекаше, но ништо не се случуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но не заборави дека сум те молела, Јан Лудвик“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Вистина, остана еден печат на преуранета зрелост на нејзиното лице, што пред тоа го немаше, една одвај видлива сенка на староста, прв бран на созревањето, и јас знаев дека тоа веќе не е онаа моја Луција од разбојот, од гимнастичката сала, тоа златно дете чии носници се ширеа по доскокот како кај уморно но весело коњче; но бев среќен што тоа е сепак Луција, макар и една друга Луција; ми се чинеше дека сум задоцнил, дека нешто ми е одземено од првата за да ја добијам оваа втората Луција, но мојата љубов во ништо не се менуваше; дури може да се каже дека сега во оваа Луција ја сакав и претходната Луција, и сегашната; јас сега сакав две Луции, и тоа беше невозможно да се поднесува без допир со Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека сум ја плеснал, и дека не жалам за тоа; реков дури, бидејќи веќе не се плашев од нив, дека жалам што не сум ја исплескал прописно по газот госпоѓицата Луција П.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И кога го составив со мозаикот, кога целото стана Едно, и кога се укажа целата слика на царевата ќерка под колената мои (оти на колена клечев додека чинев невидливото да стане видливо), сфатив дека сум пајак средето на своето завршено дело, дека ме заробила целината, завршеното, дека самиот сум центар на сочинението од рацете мои, дека сам сум се затворил, сум се заѕидал во тоа чудно здание, храм пајажинест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, кулминацијата (кај мене) настана кога ме прашаа дали е вистина дека сум сквернавел една стара народна песна, и дека кај еден пријател дома, сум пеел цела ноќ: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција, Луција курва убава“. Реков дека сум пеел.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И затоа јас од него се плашев: се боев и двојно повеќе, оти не го сторив ни тоа дело; мастилото го истурив зад семинаријата, а нему му реков дека сум сторил како што ми заповедал.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Имаше во таа насмевка потсмев; јас тоа добро го знаев, оти во една прилика му се исповедав на отец Пелазгиј дека сум слушнал небесна музика во храмот, додека сум го призивал Бога, во часови бестелесни и бесчулни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Реков дека сум ја спасила сосема случајно; по сослушувањето кај Фисот, тој беше сменет; новиот директор ги беше исфрлил сите нешта од фиоката, вклучувајќи ја и песнарката; сосема случајно минував од кај канцеларијата и ја здогледав. Се наведнав и ја зедов, му реков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И виде Филозофот дека сум задуман, и излезе низ вратата, смешкајќи се со својата лечебна, загадочна насмевка.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Вие Боге треба да знаете дека мене не ме измачува тој проблем: мислам на она што го рековте, дека сум немал родител кој ќе преземе некои обврски.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури сакам и да му признаам дека сум затечен или поточно збунет од сопствените размисли а и од оние чудни слики што постојано ме изненадуваат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Еве, само ова му го пренесов, а потоа, за да обезбедам отстапница, се исклештив сосема непотребно додека објаснував дека сум имал впечаток оти зборовите на Ристе декоратерот ми се потсмеваа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
" Сега веќе речи си сум сигурен дека сум буден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И наеднаш, иако не можев да го видам, го слушнав неговиот глас: - Понекогаш потрагата по она што нам ни се причинува вистина, фрла грда сенка и врз најдобрите намери - слушнав како му реплицира на иследникот човекот затскриен зад светлината што беше вперена во моите очи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За да можат да посведочат дека сум те искористил?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам чиј е гласот но тоа се зборови за празнината што зинала помеѓу моето вчера и она далечно утре заминато (не знам зошто) во некој друг дел од далечината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И навистина, со голема радост го слушав бидејќи сите зборови што ќе ги изречеше беа од Иван, син ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не се во прашање евентуалните пофалби.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, ни на крај памет не ми идеше самиот да си вообразувам такви нешта, мислам на глупоста што веќе ја истресов, дека сум бил божем веќе пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А веднаш потоа онаа слика со Кошевскиот шумар за кого велат дека е најстрогиот државен службеник во планината над Сина Скала.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Затоа и ти велам додека се одалечуваш дека сум со впечаток оти нешто имаш скриено; нешто многу битно однесе со себе, или не го спомна. Дури не го ни нашепна“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зборовите негови ми светкаат во мракот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наеднаш помислив дека сум буден и дека седам на ќебето што го имам спрострено под решетките.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека ми се причинувало оти сите негови зборови се со по многу нозе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не стануваше збор за некакво женирање. Или сомневање во желбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов беше отшетал до другата страна на креветот и изгледа и самиот се беше уверил дека мајка ми е подготвена за погребот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене јас вистински верував во она што се случи во моментот на поминувањето на спомнатата огнена топка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Колку што знам имаш штици од мојата топола, батка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури потоа мајка ми се преселила долу, в Бањи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Присутните си заминуваа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можело да се види дека сум се потрудил!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку малку е потребно за да почне да се пополнува и да ја снемува бездната што безмилосно ја длаби времето помеѓу нас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А спомнатиот ученик, тоа не треба да се заборави, бев лично јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа беше моментот кога помислив дека треба да и соопштам на мајка ми за моето заминување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Некој ми зборува дека сум пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А згора на тоа сум уверен дека во потрагата по мојата вистина немам што да загубам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе се однесувам навистина како да сум дома“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или ќе ме земеш Боге од Бањи или ќе те истераат од партијата!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа докажувало дека сум ја знаел изјавата наизуст, дека со неа успешно сум манипулирал, а од таквото однесување произлегувал сосема логичниот заклучок дека станува збор за лажна изјава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Непостоечки погледи со кои се разминувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Првиот, што можам и денес да го распознаам и за кој по нешто и знам (иако го пресретнав уште таму, на вратата од почетното распознавање на животните знаци), беше оној: дека сум најдена под високиот брест на тромеѓето помеѓу Моинци, Зрново и Подлог.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков на Дасакалов: - Ако, нека, јас и не очекував од тебе дека ќе заборавиш барем за момент дека си даскал, но те молам да имаш предвид дека токму животот е најдоброто училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира и нејзе и бев рекол нешто што требаше да значи дека сум зачуден од нејзиното решение да почива токму таму, на тумбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му мавнав со раката. Сакав да го предупредам дека сум му на трагата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веќе и не сеќавам дека слегуваме од тумбата. Даскалов чекори пред мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сосема заборавив дека сум на погреб, а една од душичките што дишеше шумно зад мене, се накашла.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или ми се причинува дека сум го слушнал?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ги знаеш луѓето. Утре ќе се зборува дека сум печалел користејќи туѓ материјал.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но ова сознание не ме прави несреќен бидејќи исто така знам дека сум на страната на потребите на мојата вистина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова го зборуваше со некој друг тон, можеби укажувачки или изнасилено доверлив; згора на тоа не беше свртен кон мене туку кон изворот на светлината што беше вперена во моите очи, и дури тогаш сфатив дека иследникот и јас не бевме сами во просторијата на катот; дека тој не спори со некои од моите изјави туку се обидува мојот случај да му го образложи на непознатиот гостин.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми ја прати кашлицата како опомена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не паметам точно кој, веројатно некоја од тетките имаше речено дека сум се родил во воденицата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледнувам кон професорот… не, не; всушност кон иследникот погледнувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И младоста сум ја поминал таму.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и да ме пофалат дека сум направил прекрасен избор, (мислам на местото за починка на мајка ми), нема да објаснувам дека изборот не сум го сторил јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Впрочем воздухот што струи од нив го чувствувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност првпат тоа претпладне, благодарејќи на ова сеќавање на Иван, почувствував дека сум поблиску до сеќидневието на Таша.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можеби настаните што сега ги спомнувам му припаѓаат на некој друг свет каде што останале да се бркаат сенките. Или нешто слично на нив!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Пораснав без татко и тоа ми мина во навика.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Додека послушно чекорам кон масата што вистински потсетува на училишна клупа, со многу празни лисја расфрлани по неа, многу упорно ја проверувам токму оваа своја помисла: дека за среќа немам што да загубам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Премолчи и тогаш кога ќе се посомневаш дека сум скинала и нешто незрело“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стоев до могилата. (Повторно се враќам во оној ден, на погребот).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Даскалов се насмеа и ми подрече дека сум бил добар измислувач на утврдени природни појави и дека сум одличен изведувач на експерименти за децата од пониските одделенија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа всушност беше последниот наш разговор во кој сакав но не смогнав сили да ѝ речам дека сум подготвен да го прифатам на себеси татковството на Иван и тоа не само како мое лично признание за тоа колку ја ценам, туку и заради една друга причина, што за жал немав сили самиот себеси да си ја признаам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Господи, не сум сигурна колку ова нашепнување треба да го сфатам како шега, а колку како податок што требало да ме збуни и да ми ја предочи нерешливоста на загаткава што самата си ја поставив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа мисла ми ја вгнезди во умот мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Тој еднаш ми рече дека сум копиле, а јас сега му вратив“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иако не бев сигурен колку тој самиот ги следи сопствените зборови јас мавтав со главата, мавтав, мавтав, а не знаев на што точно се однесува таа моја согласност изразена само со кимање на главата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А тој ми вели: „Знаев, мајче, дека сум добредојден.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој разговор го водевме неодамна; само неколку дена пред да си замине.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, лицето не му го гледам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, решетките не ги гледам но знам дека се негде над мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Притоа ја повтори и веќе изречената мисла, дека многу ќе се радува во колку ќе се покаже дека греши, но за негова среќа барем досега тоа ретко се случувало!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Гледав дека сите се потскиселивте, ама кому му одело на ум дека сум грешил. Проштевајте.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Се вртеа околу мене, ме загледуваа и ме штипкаа.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не се исплашив и се стрчнав но лонецот и животните коко да испарија.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Но знам дека сум како бивол без рогови, папагал без крилја, слон без сурла.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Сепак одев и пропаѓав до коленици во врелиот песок, сè повеќе чувствувајќи дека сум жеден.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Додека ветрот фучеше околу мојата глава посипувајќи ме со песок, заспав. Заборавив дури и дека сум жеден.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Во селото на седумте црнчиња со кадрави коси и бели заби нѐ пречекаа со тапани и со банани.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Само ноќе, кога нема месечина, личам на другите луѓе од селото.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не чувствував жед. Можеби ме напоиле додека спиев можеби и сам сум пиел од некој извор без да знам дека сум го сторил тоа.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Да види дека сум силен. Инаку - другари сме.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Челото ми гореше а веќе знаев дека сум негде на границата на некоја болест. Не се разболев.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
САЗДО: Рековте дека сум ја усмртил вашата снаа.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
А тие што воспоставувале машки геј-културни идентификации честопати тие идентификации ги опишуваат како инстинктивни, природни, некалапени од општествените ставови и предрасуди, како упорна, истрајна страна на нивното личноствување, длабоко вкотвена во нивниот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Здраво посрамен и понижен, како и со чувство на разголеност и на непријатност, ќе се обидев да се извадам од глибот, ќе си го повлечев предлогот и ќе го уверев дека не сум мислел и не сум гледал како што треба кога сум го пофалил предметон – макар што не сум сигурен дека воопшто можев да се извадам од толку упадливо откривателна грешка, откако веќе ја направив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Мојот приказ е апстрактен, крајно шематски и несомнено симплистички, но барем го крепи извесно количество емпириски докази – имено, доказите што ги дава една критичка анализа на машките геј-културни практики и на пошироката културна поетика врз која почиваат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Попрво, семиотските кодови ги сметам за конститутивни за значењата од кои се раѓа поединечниот субјективитет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Уверен дека „сето постоење е проба за конечниот настап на совршенството“, Џим Саливан од Џорџија бил од истиот ситничарски сој. (31) Подготвен би бил, заедно со Фелоус, да ја прифатам таквата естетска ситничавост како одлика на машката геј-култура.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Наместо да си го славиме особениот субјективитет, своите единствени задоволства и карактеристичната култура, за нивна сметка сме постигнале геј-гордост. ‌Кога, на пример, велам дека сум геј – кога се „идентификувам“ како геј или кога го обелоденувам својот геј-„идентитет“ – усвојувам идентитетски заснована стратегија, создадена од самата политика на идентитетот, за да се справам со општествената различност што мојата сексуална различност ја предизвикува во хетеронормативниот свет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не знам“ (210).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа се тие ситни детали“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Затоа, можам да тврдам дека сум изнел концепциски модел за сфаќање на општествениот процес на акултурација преку кој се формира машкиот геј-културен сензибилитет. ‌Стекнувањето на геј-културниот сензибилитет се одвива во поширок општествен систем што произведува и хомосексуалци и хетеросексуалци, како и други што не се вклопуваат лесно во тие две категории.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зошто некои момчиња чии сексуални субјективитети се формираат преку тој систем стануваат геј кога ќе пораснат, а други не стануваат?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
КРИСТИЈАН СИРИЈАНО: Не.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Асоцијацијата е инстинктивна и интуитивна, а не обмислена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Вил Фелоус собрал многубројни речовити лични сведоштва за тој ефект, документирајќи ги и силината и сеприсутноста на таквите перцепции, со особен осврт на историското конзерваторство и архитектонското реставраторство: „Уште како дете, кога растев во неугледна фарска куќа, имав око за поинтересните и попривлечните градби“ (29); „Геј-мажите се многу усетливи за убавина.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Немој, те молам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Таква анализа зазема поголем дел од книгава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“ АРИЕЛ ШРАГ: Што е Циганка?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие го определуваат општествениот и симболичкиот контекст во кој се обликува субјективитетот и затоа се темелници на општественото обликување на обродените и на сексуалните идентитети. ‌Во хетеронормативни услови, природно е машки субјект да си го доживува желниот однос кон мажите, мошне необмислено, како женствен, па врз таа основа да се идентификува со некоја женствена улога.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дај немој да ми кажеш дека сум се омажил за некој што мисли дека ова е убава санитарија“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Дај кажи дека не е тоа!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
АРИЕЛ ШРАГ: Немаше таму некоја мајка и некоја ќерка?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Чикашкиот конзерватор и поклоник на Луис Саливан, Ричард Никл, забележал: „Луѓето имаат право кога велат дека сум преситничав, но ако не си аналитичен во сѐ, тогаш, каде и да е, стануваш мудар и тогаш сѐ може да мине“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Чекај, чекај, мислам дека сум го гледал филмот, ама не ми текнува.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Можеби е тоа лит стереотип, но верувам во него – просто знам“ (30); „Се вљубувам во старите градби и во приказните за луѓето зад нив уште откога бев дете“(51); „Кога бев дете, многу ме интересираа зградите и архитектурата“ (61); „Мислам дека сум генетски предодреден да бидам колекционер“ (70); „Мајка велеше дека првото богатство сум си го донел дома кога имав седум години“ (99); „Дури и кога бев дете, цело време сакав да поправам работи“ (111); „Уште од како паметам, ме фасцинирале куќи и ме фасцинирало тоа што се случува внатре“ (118); „Уште кога имав три години знаев дека ќе бидам уметник“ (131); „Компулсија е тоа или опсесија?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кога разгледувал куќи во Савана, еден конзерватор од Џорџија вака забележал, и тоа со дозичка презир: „Изгледа дека кај новите згради што се градат за да личат на стари никогаш не е погодена баш вистинската косина на покривот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Да го сменев, ќе значеше дека сум потклекнал пред заплашувачкиот поход.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
СТЕЈСИЕН ЧИН: Не сум го гледала.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова не е некаков логичен, обмислен, свесен процес – небаре на некој првобитно мажествен маж одеднаш ќе му дотече наплив од проникливост, па ќе си рече: „Леле, навистина ми се допаѓаат момци, па тоа мора да значи дека сум како жена – чекај, изгледа треба да почнам да се идентификувам со девојкине“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, некои гејови и луѓе што им се благонаклонети реагираа со поддршка и со ентузијазам, но многумина други приговараа дека сум бил непромислен и провокативен, дека сум ги ставал геј- мажите на лош глас, сум продавал стереотипи со тоа што сум имплицирал дека геј- мажите се различни од стрејт- мажите, дека сум ја изнесувал лудата идеја дека постои нешто што се вика геј- култура и дека е различна од стрејт- културата, дека сум ја потврдувал хомофопската претстава дека геј- мажите „врбуваат“ стрејт- мажи да се впуштат во „геј- стилот на живеење“ или дека сум ѝ давал на верската десница оружје со кое ќе удри по нас, а со тоа сум ја загрозувал борбата за граѓанските права на лезбејките и на гејовите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Зошто, ако му кажам на татко ти дека за неговиот артритис е потребно движење, јас сум здодевна, ако тебе ти речам дека мораш побргу да го организираш својот самостоен живот, нервозно реагираш дека сум неподнослива.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еве, пријателче, есенва полнам триесет и верувам дека сум меѓу најмладите, најперспективни доктори на науки во градов.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Збунета сум... Ѝ помагам да се подигне, па ѝ ја додавам чашата со розето: - А јас се сеќавам на твоето детско гласче кога ни велеше дека сме силуети што минуваме низ маглата – Сум го заборавила и тоа, иако мислам дека сум била во право.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
јас гледам дека сум болна- мојот испокршен лик - промените од огледалото ме ужаснуваат - сѐ на мене е непостојано - изразот - погледот - обликот на усните - сјајноста на косата- мекоста на тенот-
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Никогаш не сум биле во ситуација да припаѓам кон втората категорија. 21 февруари Утрово, татко ти, сосема обично, ми кажа дека сум згрешила во датата на твојот роденден: - „Зарем не се сеќаваш дека е роден во есен, кон крајот на септември“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Беше прерано што било да му префрлам и бев свесна дека сум избрзала и дека сум несправедлива кон него.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
По изразот на лицето на татко ми сфатив дека сум го повредила и ми стана мачно.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Си помислив дека сум заѕвонила на погрешна врата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Чувствував дека сум сѐ уште многу мала, а тој татко ми ме исполнуваше со стравопочитување и знаев дека самиот ќе реши онака како што е најдобро.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Секогаш кога сакав со брат ми да тргнам кон библиотеката, каде што тој минуваше часови, мојата мајка велеше дека сум им потребна нејзе и на татко во продавницата, и јас тргнував со неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас не барам утеха. Утеха бара оној кој уште има живот во себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми дадоа малку пари, ме испратија кај една далечна роднина овде, во Виена, и повеќе никогаш не ги видов ни нив, ни моите сестри, ниту пак твојот татко…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И сѐ ми се чини дека сум рекла нешто што требало да биде премолчено, а не сум кажала нешто што требало да го чујат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога те сретнав тебе, сфатив дека потрагата по оние кои ме зачнале ме одведе кај овоплотувањето на она женско суштество кое ми се појавуваше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дознав малку повеќе за него кога му кажав дека сум бремена. Освен што поправал, тој и поткраднувал.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Ова мора да е крв,“ рече, кога ме забележа дека сум влегла во просторијата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А кога моите родители умреа и дознав дека сум бил посвоен, јас тргнав во една друга потрага.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме држеше за рака некое време, а потоа зениците ѝ се превртеа, закркоре, устата ѝ фати пена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А залудно е така да размислувам, затоа што сега нивните животи се како завршен разговор, а и мојот исто така.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се борев со помислата дека сум бил отфрлен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Додека со прстите и дланките ја бришев прашината од огледалата, го слушав Рајнер како чекори по собата и како ми вели: “Знам дека помислуваш дека сум се вратил за да побарам утеха.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакаа да ја спасат честа на моите сестри, а знаеја дека никој не ќе сакаше да се ожени со нив ако се расчуеше дека сум забременила.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не е,“ реков. „Крвта е црвена, ова е кафена боја.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но подоцна научив што треба да правам: во првиот миг кога мајка ми ќе започнеше разговор со некој од купувачите, јас го измолував татко да ме пушти да одам да читам, тој ми одобруваше, па јас набрзина излегував од продавницата и тргнував кон читалната.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога слушнав како некој за прв и последен пат во мојот живот ми вели “мамо”, времињата се преклопија – некогаш нејзината мајка во неа ја гледала својата мајка а за мене мислела дека сум ќерка ѝ Амалија, сега мојата мајка мислеше дека сум ѝ мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше крадец кој одеше од гратче во гратче за да не биде фатен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За твојата љубов никогаш не се борев – таа ми беше подарок.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш, ех, тогаш, слушнав женски глас, речиси милозлав, глас на девојка: - Господине, зар не гледате дека сум скучна, трудна?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Знам само дека сум со нив на оваа маса, во оваа просторија во која не се сеќавам дали некогаш сум бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Овие два импулси ѝ отворија пат на онаа средовечна смиреност со која сега умислувам дека сум достигнал едно ниво на јаснотија во однос на себе како млад писател, каков што во тоа време бев.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Откако ја презедов таа прва мерка на внимание, морам да кажам дека сум зачуден поради обвинувањата за ирационално или антирационално.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
“Ако некој ме бара, генералот, или генералот на армијата, кажи му дека сум зафатен, важи?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Како аполитичен студент од педесеттите години не бев свесен за ова - но од денешен аспект гледам дека сум се обидувал да излезам од дилемата што повеќето од нас писателите од тоа време ја имавме.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Сега тој мрмореше полугласно, како во себе да повторуваше лекција која подоцна требаше напамет и наглас да ја каже пред некој друг.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Младешки стравови“, си помисли, фаќајќи го повторно перото: „Браќа мои, седејќи тогаш со вас, јас ви кажав дека сум следбеник на учењето на Христа, она што многумина го нарекуваат секта, зашто знам дека така најдобро му служам на Бога, а тој Бог е оној истиот на нашите татковци, та јас сум тука не заради неверување, туку напротив, заради искрената верба во сето она што е запишано во Мојсеевите книги и во книгите на пророците.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Јас отидов нагоре. Се качував ваму. Видов дека сум ранет...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Драги пријатели, ви пишувам сега за да ви кажам дека кога дојдов кај вас, верувајќи дека сум пратен од Исус Христос да ви зборувам за Радосната Вест, а повикан од вас самите да ви ги отворам срцата за неа, мислев дека треба да го сторам тоа со прости зборови, на вашиот јазик, за да разберете.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мислам дека сум човекот на кујната.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Знаеш дека сум зад тебе. Тоа го правиш намерно.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сепак, сметам дека сум сраснат со кујната, со онаа која насекаде има свое место, со онаа во која со сласт се вдишуваат нејзините мириси.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Доаѓаа и разговараа над мене, не знаев кој и не знаев што, конечно легна врз мене мрак на треви или мека сенка на облак, или можеби ме фати стапица на недолговечна смрт, умирав, мислев дека сум мртов, дека смрзнатата кожа ми е гроб под кој веќе нема ни движење ни надежи, нема ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Патот? - Знаеш дека сум одел по светов.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Гладен е. Побарал да му ја однесеш торбата со јадење - со леб, со урда и кисели пиперки во склопци.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој прв забележа дека сум болен. Минуваше со збрчкана дланка преку моето чело и мрмореше нешто.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оттогаш, во знак на набожна покорност, поколенијата на едноокиот, најверојатно по совет на некој свет човек, носеле на левото уво златна обетка и иверка свето дрво под гушата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зад сето тоа се криеше големата сложеност на едноставноста, сиот тој ред на привидното спокојство да стане разбуричканост на споулавеноста - цветови сме што можат да пуштат отровни трња пред кои месото на животот не се повлекува туку им се нуди, им се остава да го параат, и јас веќе не знаев зошто го продолжуваме патот, иако Онисифор Проказник им рекол на неколцина дека ќе изгинеме и како мртви ќе ја победиме смртта зашто друг по нас ќе се бори: на бедниот со срце, господи, помогни му.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега со мене лазеа и другите, од зјапнатите усти им висеа зелени јазици: со валчести грпки меѓу плешките, личеа на мали подвижни планини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме пушти оставајќи ја болката на прстите на моето месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се напрегав и им бегав, секако морав прв да го видам здрав и насмеан Круме Арсов, да го допрам со прсти, да му раскажам дека сум го сонувал запален.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најстариот меѓу нас, Симон Наконтик, дојде како од плеснива икона на која заборавен светописец ја раскажал Тајната вечера на апостолите и ме повика да седам до него крај огнот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Знаеш, батко Онисифоре, дека сум на твоја страна. Остави ме. Болен сум.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сепак, мајче, четириесет и тројца имаме запреги да пренесеме товар и од подалеку, од гробот Христов ако сакаш.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Реков, мајче, дека сум одел и подалеку од Лесново.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се топев. Се обидував да мрдам со прстите во опинците, да дишам, да барам дамка на парчето дневна месечина, да си докажувам дека сум жив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тогаш не е вистина дека си ти.“ „Што дека сум јас?“ „Ти не си оној што го уби Осиповото воле. И не му го грабна залакот на старецот Неделко Шијак.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се сетив за светецот што боде со три запци чудовиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Оди си“, се наведна. „Кажи им дека сум овде, дека ги чекам да дојдат и да ме запалат. Во детството ме апнала змија.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Добро де! Сметаш дека сум толку големо поткажувало?
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Престанаа дури да ми веруваат дека сево ова се случило и ме обвинија дека сум го измислил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Тоа сакам да ти кажам, дека сум си крива самата што го зедов со љубов, а не го зедов тој за кого што ме даваа дедо ти и баба ти.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ако оди, си велам со умов, на кај брата си, нема брзо да се врати, ќе претрчам до каде Антица да и се јавам дека сум дојден.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Легендата дека сум болникаво, слабичко момче, коешто не може да учи, растеше и се зацврснуваше, а јас самиот најмногу придонесував во тоа.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Од оваа страна сé уште никој не го поколеба авторитетот на нашите писатели; -от. (Да се нагласи дека сум прв.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Кој не служи, е недостоен; значи, зашто да се слуша.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Не гледам сосема ништо, - одговорив јас, премолчувајќи го остатокот на фразата, што си ја довршив во умот, велејќи, “добро во учењето”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- А велиш дека сум можел и по гласот, а? - Како да не , човече. Уште со една таква пушка, како твојана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Ова белово плико ќе го отвориш кога ќе разбереш дека сум заминала на оној свет, кај ангелите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Велеа дека сум станала еретик, предавник на сопственото огниште, селото, земјата од која нашите поколенија вадеа леб.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Точно. Се гледа дека сум лесна кога ме занесоа еленот и срната, а тоа многу скапо ќе ме чинеше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Па нели ти реков, дека е тоа комшијата кој си ставил во главата дека сум негова девојка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- А јас помислив дека сум се оженил со светица.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Сакаш да ме натераш да признаам дека сум болен? Ти знаеш зошто сум дојден.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега сум твој. Задоволна ли си од тоа дека сум сега само твој?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ако не се средам, нема да го доведам до заблуда дека сум помлада од што сум.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Не ми рече ни дека сум убава. Ни дека му се допаѓам.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
По кратка, нејасна конверзација, па по долго убедување, откако колената ми ги испеглаа барем тројца чешајќи си ги мустаќите во исто време, убедувајќи ме дека сум Украинка или Романка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
(Дека има долги нокти, а и кој прави уште?) „Маж ти многу голем човек е (дека сум го видела), ама многу е лут кога е нервозен (а кој не е?)“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А јас знам за себе барем толку дека сум совршено несовршена во сè!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Многу често имам чувство дека лебдам и дека сум тргнала да одлетам на патот без враќање.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никој вакво нешто не очекуваше од Ангелета Ризески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И за кога ќе ја сретнам да сум сигурен дека сум сретнал вампирка, а не Митра жива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бев учител во Солун, меѓу нашите луѓе го ширев нашето славјанско писмо, но сега бегам оттаму, Фанариотите ме наклеветија дека сум ги бунтувал луѓето против султанот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Черчил ми рече дека сум фаца, ама тешко на тој кој ќе си фати работа со мене.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Јас је погодив на цареа ќерка нишаниите што имаше на снагата и царо неќи да ми ја даит дека сум од долна рака.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Аман, мажу, плачејќи му се молила, те молам доста, доста ја тепа метлата, оти ми ја скапа мојата снага, за првпат сега прости а, па вторипат, ако не те пориза, што сакаш тогај прај е.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
МРЗЛИВИОТ ЧОВЕК Едно време имало еден човек многу мрзлив.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Откоа виде оти сите ќе 'и испасам и пак дома ќе му 'и донесам, и како што му 'и донесов, прати сина си тебдил да ми купи еден за да ми се скусат зајаците, арно ама откоа му зедов многу пари на сина му, му дадов еден зајак, арно ама му удрив и еден муур одзади на бутот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Туку јас не прегледуам дека сум се помачил малку, чунќи ние попоите сме за мака родени.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На вторио кажал за царицата оти е продало зајак и је удрило муур на бутот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Паѓа на коленици сфаќајќи дека сум противник на насилие. А знае дека морам.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Можеби не живеам веќе во денес, можеби сум чекорел, ни сам не знаејјќи дека сум во некоја бесвесна состојба, со денови, со месеци, со години.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Поштарот не верува дека сум мртов а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Наредени околу голема маса од патинирано оревово дрво, ги испитуваа сите можности да ме напикаат во некој бунар за мачење и, кинејќји од мене парче по парче, да ме присилат да изјавам во лента на магнетофон дека сум член на илегален штаб чии планови, во најстрога смисла, се сведуваат само на едно - закопување на политичките призраци и побратимување на Земјата со Него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Чувствував дека сум само една лага со своето надворешно спокојство.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Се обидов да бидам духовит и знаев дека сум смешен и несмасен: - Не можам својата љубов да ја кријам. Моето срце е човечко само кога е голо.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Лажеш дека сум толку јак. А овој кој е? - Никој... Еден...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Мислите дека сум питач? Погледнувам кон сликарот: тој ги крева рамениците.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лажев дека сум поинаков од другите, не заради нив туку заради себе. Но во тоа не верував ни трезен ни пијан.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Колку да се знае дека сум жива.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мислам дека сум го згрешил патот, дека кон друго село одам. Чинам пооди, пооди и запри.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се извардувам наоколу, да не има некој да ме гледа, да не рече дека сум се померила од умот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Легнувам, а мислам дека не сум легнала, дека сум се свиткала некаде високо над рогузината, над ложникот. Како црвец во кожурец.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Од што се уплаши мајката, си велам, дали си рече дека ќе го изгазам, или ме позна дека сум пијан, Бега преку нивјето, преку мртвицата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе им речам дека сум ранет и дека не можам да излезам од куќата.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Налет друго, ќе си помисли дека сум како другите од Секретаријатот и дека ѝ завидувам на нејзининото богатство. - И мене Алек.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
„Веднаш ќе се вратам назад“, помислувам, небаре коњите ме повикуваат да тргнеме, но сепак ѝ дозволувам на сестрата, која мисли дека сум зашеметен од топлината, да ми ја слече бундата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Мислиш ли дека божеството може да создаде некое место коешто не е рај?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога само ќе се сетам дека цели три месеци се занимавав со проучувањето на тајните на физиономијата, додека најпосле, во текот на едно единствено попладне, не решив да станам сликар, градинар, механичар и морнар, и додека не заспав со помислата дека сум роден за наставник и не се разбудив со цврстото уверување како гранит дека кариерата на царинарник е она што отсекогаш ме влечело...!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Малку сум изморен, тоа е сè Сем.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Арно ама, во моментот изгледа сè уште не беше избран автомобилот кој би ме лишил од животот и срцето ми е сосем здраво, иако и јас не сум противник на добрата капка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се потврдува тоа што веќе го знам: младичот е здрав, само има слаба циркулација; грижливата мајка го препила со црно кафе, но младичот е здрав, и најдобро би било со еден удар да го истераат од кревет.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Но секако дека сум добар во некои аспекти.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Парацелзус ја зеде розата и, зборувајќи, си играше со неа. – Лековерен си – рече. – Велиш дека сум способен да ја уништам? – Никој не е неспособен да ја уништи – рече ученикот. – Се лажеш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дозволи ми и натаму да ја гледам пепелта. Ќе се вратам, кога ќе станам посилен и ќе ти бидам ученик, и на крајот од Патот ќе ја здогледам розата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Единствено уште во приказните на некои народи ги среќаваме оние суштества полни со млеко и солзи чиешто дете со гордост...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ги гледав поздравувањата на Елса Пијаџо меѓу еден Шопен и друг Шопен, сирота, а од мојата ложа отворено се излегуваше на плоштадот, со почетокот на мостот меѓу огромните столбови.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Реков дека сум ја купил за сестра ми, која демек такви украси носи секогаш само на едното уво.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Со чудна простодушност, рече: – Сите исцелители и тревари во Базел тврдат дека сум измамник. Можеби се во право.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Прилегна, ги состави врвовите од прстите и рече: – Веруваш дека сум способен да го створам каменот што ги претвора сите елементи во злато, а ми нудиш злато.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Колку е тажно што застанав, знаејќи дека сум на плоштад (но, ова веќе не е вистина, само си го мислам, а тоа е помалку од ништо).
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Седевме, пиевме кафе и молчевме во еден момент, кога младичот замавна со раката кон девојката која во тоа време влегуваше во градината.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Доенчињата се смируваат штом ќе ги кренам в раце, а кога ќе ме видат се смеат, ако воопшто можат да се смеат, иако велат дека моето лице ги плаши луѓето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„- Какво прашање“ рамнодушно одговори младиот Англичанец. „Мајка ми е убава, дотерана, цврста како челик. Што да ви кажам уште? Кога излегувам со неа, мислат дека сум ѝ помлад брат.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако не ги разбираш овие зборови, сè уште немаш почнато да разбираш.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Секогаш треба да си спремен за чудовишта во животот“, запишувам со мисла дека сум направил навистина прониклива забелешка.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Очигледно ги преценив неговите потенцијални можности. Но, што е, тука е.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Седиме околу и разговараме некаде околу четири часа пред да си појдам дома. 16.00 Станувам од кревет иако вистински не може да се каже дека сум спиел.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Заради нешто цело време ми се чинеше дека сум во Москва.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Почувствував дека сум се остварил, дека овладеав со себе, и дека живеам во онаа мера во која писателите што ги земав како своја духовна храна беа од моја крв и со мое месо”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Играта ја достигнува својата кулминација кога едно џиновско чудовиште го 81 напаѓа мојот град.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Си замислувам дека сум пропаднал во Зоната на самракот, гледајќи како реалноста полека почнува да исчезнува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Откако слушна дека сум писателка, младата Њујорчанка заинтересирана за „Источна Европа“ прашува.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Немав време за правење споредби минато-сегашност, зошто веднаш сфатив дека сум единствено човечко суштество на Земјата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не сум уморен, постои чувство на задоволство, смиреност и топлина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Влегувам во такси и го чувствувам пулсот како ми удира во главата.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Паѓа на коленици сфаќајќи дека сум противник на насилие.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Лажев дека сум поинаков од другите, не заради нив туку заради себе.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Катаноќ се мачам, сонувам дека сум власт.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Наредени околу голема маса од патинирано оревово дрво, ги испитуваа сите можности да ме напикаат во некој бунар за мачење или, кинејќи од мене парче по парче, да ме присилат да изјавам во лента на магнетофон дека сум член на илегален штаб чии планови, во најстрога смисла, се сведуваат само на едно - закопување на политичките призраци и побратимување на Земјата со Него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И веднаш пред да бидам сигурен дека сум слушал и сум видел нешто, визијата се распливна, ослободи простор за ноќта на која не можев да и избегам.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Чувствував дека сум само една лага со своето надворешно спокојство.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сигурен и силен човек, како што мисли дека сум.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Помислувам дека знам сè, дека сум го нашла решението и одговорот на сите мои заблуди.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ме теши фактот што се сетив дека сум задоволна од општата слика за мене, затоа што е прилично блиска на сликата што си ја замислував кога бев мала.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Постојано ми велеше дека сум убава, а беше невиден нарцис.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Имам толку љубов за сите, што ми е страв да ја искажам некому, зошто ќе мислат дека сум луда.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Точно е дека сум јака, но и тоа е со граници. И најјакиот објект би се срушил после третиот удар. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не сфаќав дека сум приземјен човек, со поетичност во доживувањата на емоциите.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сама со моите мисли и фантазии, дека сум со тој што ми треба.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Во еден миг сфатив дека сум навистина далеку од брегот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сега знам дека сум била многу мала и наивна за да сфатам што е тоа што сите ги иритира и ги тера да се однесуваат така кон мене.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Само тивко ќе ѝ шепнам дека сум мирна кога ќе се сетам на нејзиното име.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Концептуално, мислам дека сум на добар пат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А знаеше дека сум во криза и дека ќе нема со што да платам ќирија.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Постојано ми велат дека сум замислена, не ми се разговара.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мислам дека сум малку аутистична или хиперсензитивна.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знам дека ми лета паметот, дека сум малку занесена.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Навистина ме чуди што обично сите имаат претстава дека сум стабилна и непроменлива, а истовремено доследна и доверлива. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Не сум сама во кашата, ама знам дека сум на дното.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И потамумислев дека сум учесник во една игра.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
- Кажи му.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Костурот со проѕирни коски и со темни очила на черупката ги подаваше рацете кон мене.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Положбата на сонцето покажуваше дека е пладне и дека сум одел без застанување блису шест часови, затоа и не беше чудно што чевлите на потечените нозе ми се распаѓаа.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Бегав пред нив. Кога мислев дека сум далеку од сите опасности, ме заобиколија вселенски работи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Крадци се.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кој долг?
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Запомни никој не смее да знае дека сум овде.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
БРУС СТЕРЛИНГ Мислам дека сум онаков тип на писател какви што се музичарите од „гаражните бендови”...
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Но верував дека сум пронашол систем.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Се разбира дека сум ја читал, ама уште во младоста, кога студирав во Париз.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас имав три чисти среде славната Сорбона да ја кажам, поткрепена со научни аргументи, вистината за советската социјалистичка педагошка школа, и да ме прифатат за доктор на науки, а овде ми ја одзедоа универзитетската катедра за педагошки науки, ме тупнаа во свирепиот затвор со обвинение дека сум бил информбировец, пропагандист!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога се вратив од Шпанија и Франција, многумина ми велеа дека сум се вратил како хроничен Дон Кихот, со продолжена судбина на автентичниот Дон Кихот на Балканот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Поради тоа би можеле да нѐ наречат идеалисти, макар што некои велат дека сум бил роден анархист.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„А како ќе докажам дека сум умен?“ праша уште нејак од треската. Не му одговорија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А дали секој што напаѓа луѓе е луд?“ Низ носот на старчето протече чудно шушкање. „Мошне сте љубопитни“, рече. „Што работите?“ „Се“, ги рашири рацете Отец Симеон. „Сонувам и понекогаш мислам дека сум дрво.“ „Разбирам“, ја заниша главата старчето. „Разбирам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Погледот на Отец Симеон прелета во лак од прореденото теме на докторот до мирното лице на Ивана. „Ми рекоа дека сум напаѓал луѓе.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мојата огорченост кон некои бирократи што ме разголија како црн берзијанец пред неколку години, сега спласна како што спласна и увереноста дека сум херој за неколку капки црна крв што ја исцицаа Германците од мене.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Кога се раздени, му рече: „Ќе кажам дома дека сум била кај некоја другарка.“ „Ти си златна девојка“, се протегна милувајќи и го челото и благословувајќи го нејзниниот грев златен како раното сонце што проби низ дрвјата, како реката под утрена наметка. *
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Отец Симеон гледаше со иста рамнодушност; дури ни во гласот не можеше да му се открие возбуда. „Смешно е, докторе, да верувате дека сум луд.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мастилото на дипломата дека сум жена уште не е исушено.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ниедна досега не ми рекла дека сум трет, ниедна Марија на светот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
„Ме сметаш за курва. Мислиш дека сум го домамила в клопка. Ајде речи ми - курво, го продаде за шепа сребреници.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А и ти не верувај дека сум реакција.“ „Не, ти не си реакција“, рече брат му. „Ти си само зло.“ „Решуваш гатанки, другар брат?“ Меѓутоа мислеше за себе со горчливост ти се замрзнуваат врвците и јазол се, зол вепру, мислеше со секој грч на нервите, и се потсмеваш само за да не паднеш на коленици и за да не молиш за своето утре.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Сите ќе мораат да знаат дека сум ТУКА, на таа тераса, невклопена со стилот на она на кое е прикачена, а сепак висечка, тешка и ладна под допирот на металот кој го стискав грчевито, затоа што ми беше страв од височина од која секогаш може да се падне, но не може погоре да се искачува.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Повраќањето ми помогна да сфатам дека сум гладна навистина, и кој знае колку денови, гладна.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
На сметка на овие недостатоци, сепак балконот нудеше и повеќе од една бенефиција: Како прво: бев сосема уверена дека, ако се одлучам од горе да прочитам некоја песна, ниеден професор по филозофија нема да ме уверува дека сум Сергеј Есенин а тој Исидора, во обид да ме запроси за неполна минута, во малечко гратче, на единствен натпревар за млади поети, со државни спонзорства кои по рекламата необично исчезнуваа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ме гледаа неодредено очи свесни за нелагодноста, кои за миг станаа малку каприцно замислени. – Дали мислиш дека сум убава?
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ако болеста е случување кое ни е непријатно како спомените што не можеме да ги промениме, пресреќно заклучив дека сум болна.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Немаше време за многу зборови. Арафат долго ме држеше за рака додека му објаснив дека сум сега амбасадор на Република Македонија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
При средбите со Јасер Арафат имав впечаток дека сум пред човек едновремено лавиринт и сфинга.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тоа можеби и беше една од причините, во наследените таткови книги, чие значење го проширував во потрагата по историјата на постоењето во неговиот живот, го имав чувството дека не сум сам, дека сум силно со него, со неговото присуство, со длабокото размислување, со неговата жива присутност, неостварените илузии во големата потрага на патот на спасот на Балканот за своите чеда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Добро знаеше дека повеќе не постои СФР Југославија. Туку СР Југославија (односно заедницата меѓу Србија и Црна Гора), земја која продолжи да ја признава државата Палестина, самопрогласена во 1988 година.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Никогаш не успевав, колку и да го следев палестинското прашање, да проникнам во неговата комплексност, непредвидливост.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Дотрчаа странските борци мислеа дека сум ранета.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Утредента им кажав на командирот и на шефот Кузе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Непромислено влегов во стапица, за еден миг си го згазив планот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Додека сум жива таа љубов никој не може да ми ја надомести, изгледа дека сум некако посебна и поинаква од другите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пред да ми се случи тоа, толку се чувствував дека сум умна, а каква грешка доживотна направив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, не сакав да заборавам или скријам дека бев едно селско дете, со образование од четврто одделение и дека секогаш требаше да покажам повеќе знаење и умеење од другите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Многу е тешко во животот кога човек ќе го промаши она за кое живеел.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас одговарав само дека сум сизморена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стрина ми му кажа дека сум постела тримери, а тој почна да вика: Кој ти дозволил таа глупост да ја правиш, тоа се правело порано, и го правеле тие што имале грешки во животот и сакале да им се простат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тетин ми ми кажуваше дека сум се губела од плачење.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мислев за мене никој не знае дека сум сираче, посебно не учителите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сега кога им раскажувам на моите деца тие се кинат од смеење, но тоа беше мојот штос, зашто не сакав машките да се фалат дека се запознале со мене и дека сум нивна девојка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тие мислеа дека сум оградисана.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Бев навредена зошто учителите да знаат дека сум сирак, напротив сакав сите да знаат дека имам родена мајка како и другите деца, многу сакав и јас да имам мајка, а не да бидам сираче и сите да ме сожалуваат.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Легнав на ќебенцето. Но еден куршум за малку ќе ме погодеше.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас лично се почувствував дека сум способна и за многу повеќе отколку што бараа од мене.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Шефот ми рече дека сум постапила неправилно, а командирот Леко – правилно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Во меѓувреме чичко ми ме барал, но сите што отстапуваа му рекле дека не ме виделе, па тој си помислил дека сум загинала.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И точно, сите се изненадија од мојот изглед и просто ме прашуваа да не сум била болна.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И на татко ми му се заканувале, а тој им рекол: Прашајте ја првин Мила, ако сака, тогаш носете ја! – им кажал дека сум по вода.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
УМЕТНИЦИТЕ МИ НАПРАВИЈА ПОРТРЕТ Така стигнавме во Кичево, здогледав само непознати другари и се почувствував дека сум отуѓена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Стигнав во Струмица во мојата единица, страшно изморена и како да ми беше срам, како сите да ме прочитале дека сум згрешила.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мене никој не ме галеше, сметаа дека сум голема девојка, па за мене тоа било непотребно.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ДЕН ШЕСТИ КИЛИМЧЕТО НА ТРАЈЧЕ
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Јас го примив, се расплакав кога сфатив дека и тие знаеле дека сум сираче, се заблагодарив и цело време си размислував – од каде можеле да дознаат, кој ли им кажал? Можеби Горица или некој друг.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Милке, сè што знам и можам ќе ти го пренесам тебе и ти ќе бидеш мој заменик.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Сакам зошто знам дека сум жив и срцето бие и душата боли, тајна крие и очите солзи лијат, а сепак сум среќен како никој на светот, не смеам да те допрам , но можам да го сакам цветот.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Сакам да те мислам, знам дека сум жив.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
„Ти мислеше дека сум добар член на Партијата. Чиста на збор и на дело.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во секој случај, тоа покажува дека сум ја воспитал како што треба.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Знаеш ли што чуле дека сум рекол?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И изгледа дека сум го изговорил повеќепати.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Па се разбира дека сум виновен!“ извика Парсонс, погледнувајќи сервилно кон телекранот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Со такво самозалажување несвесно паѓаш главечки во бездна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога би се изменил тоа значи дека сум доживеал пораз.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Долго потоа, додека таа плачеше на моите гради, молчев, убеден дека сум ѝ кажал сè.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога би се изменил тоа значи дека сум доживеал пораз.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас живеев во самозалажување дека сум слободна, а со такво чувство паѓањето е неизбежна судбина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Омразата никогаш не беше моја програма ниту појдовна точка за моето дејствување. А тоа не смее да се измени.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Почувствував дека сум сред влажно поле со полегната магла, густа и непроѕирна, во бавно движење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Може ти е чудно што брзам волку, ама ќе видиш дека сум имал право.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мехмед-паша му се загледуваше во лицето: „Што е Мурат-ага, гледаш ли дека сум задоволен од тебе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Попов нека ми го благоислови зборот, ако мисли дека сум постапил како што е ред.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Го сакам пишувањето, пишувањето што е објава на постоењето, доказ дека сум бил тука заборавен од сè.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Јас бев таму, но дали знаев точно дека сум таму?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Можеби испуштив некој шум од себе колку да се познава дека сум тука, но не можев да зборувам. Немав глас.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ја зедов, зашто секогаш кога нема да ја понесам со себе, имам чувство дека сум си ја ускратила можноста.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога станував да си одам, тој ми велеше дека го оставам сам, дека сум била саможива.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Оф, леле, Господи, прости ми за дека сум останал жив... така ми било пишано - од Тебе, Господи... сите простате ми...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Триесет навршив ете... Ми велеа сите Ист си ко дедо ти Вистинољубив, чист Така ми поминаа годините, дните – Во утеха дека сум бил алтруист! 1999
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Паѓав, но, на моменти ми се враќаше самодовербата и бев сигурна дека сум на правиот пат, дека тоа што го имам напишано е добро. И дека ќе успеам.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Се замислував дека сум невидлива, никој мене не ми обрнуваше внимание и, баш ми беше гајле.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како што се наближуваа деновите за враќањето во Македонија се чувствував сѐ полошо и полошо, бев повеќе свесна дека кога ќе се вратам нема да ме чекаш, зошто на моменти си замислував дека сум дојдена сама во САД, а ти ќе ме чекаш во Македонија.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Ти ќе им кажеш на докторите која сум. Дека сум школувана... Паметна... Не сум за овде... Здрава сум!"
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Се анализирам себе си, констатирам дека не можам да се сфатам, да се дефинирам, освен дека сум повлечен, затворен, дека песимистички ги гледам работите во животот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во следните белешки се открива дека сум им напишал писмо на моите во Гаково, дека сум се отпишал од учителска школа и сум се запишал во гимназијата Цветан Димов и дека сум кај Нанчо.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Четири дена подоцна, поточно на 21.11. се забележува дека сум се сретнал со учителката Нада. Средбата била ненадејна.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Другиот ден, кажувајќи му на Евтим за вошката, се преселив крај него, а оној кој седеше таму го отерав во првиот ред, изговарајќи се пред класната дека сум висок и им пречам на оние зад мене.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
ЉУБА: Па еве што ќе направам: ќе му викнам дека јас него го сакам, дека сѐ беше грешка, дека сум готова да побегнам со него на крајот од светов...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Замислете дека одеднаш сум убеден дека сум Наполеон: јас веќе не сум Вирилио, туку Наполеон. okno.mk | Margina #17-18 [1995] 111
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЉУБА: Одговори ми брзо: знаеш ли, дека сум ти неверна?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Мислам дека сум прочитал нешто за него во моите книги за хаику.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
БАРБОШИН: Ги предупредувам вљубените дека сум научен да го слушам шепотот појасно, отколку гласниот разговор.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не плаши се, побратиме. Уште малку остана.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
По ова што стана вечерва, да чуе светот дека сум ти ја дал Симка без пари: подобро да го затворам дуќанот! Што е ред за мома, ќе платиш!
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЈОРДАН: За Симка, дека сум ја хранел и гледал, ќе дадеш четириесет лири готови пари, пет рала опинци, еден кат руба промена, појас, саат со ќустек од сребро...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Празнично утро. Костадин е сам, и, токму после миењето, се брише со крпа).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Знае дека сум болен... Нема душа... (Кашла). Викни му, Зафире, покроце нека чука.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
И насапунетата садомијачка рака да ја прогласуваат За среќна рака на судбината која барем не е здодевна Ви велам секакви доаѓаат да ме видат да ми го погалат сонот Доаѓаат и в недела отшто е отворено Доаѓаат и такви кои говорат дека сум била дембелка Како некои шеесетиосмаши што ги запоседнале фотелјите на власта Јас и ден денес не знам и не ме интересира кои се тие шеесетиосмаши Ама искрено речено се навредив од неумесната споредба Кои се пак тие да велат дека сум дембелка И уште да ме споредуваат со некакви шеесетиосмаши Ако продолжат така само ќе го расрдат коалиното братство И нема да се вратат дома без гребнатини од нашите канџи За спомен и долго сеќавање од коалите дембелки
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
11. Си реков дојде време за отпочин од многу сонување Време е да се протријат очите И да се касне некое резне јаве Преполно со коалољубци (и кенгурољубци) од сите земји Кога ќе видам што ќе видам Лично Папата Бенедикт Шеснаесетти Да ми ти дошол во Австралија и лично тој ми пружи рака Вели одамна сакал да се сретне баш со мене (Вели дека сум Божји ротвајлер и јас навистина не го разбрав тоа) Вели многу го интересирале моите соништа И малку се попари кога веднаш му кажав Наместо добредојде му кажав дека за моите сонови Сум во постојана комуникација со еден поет од Македонија Ох Македонија рече Папата никогаш не сум бил во Македонија Иако тоа е само еден саат летање од Ватикан Никогаш никој и не ме поканил во Македонија А во животот на еден Папа многу е важно да не оди неканет на гости Сум читал многу за Македонија додаде Папата Светиот апостол Павле на пример пишува „Кога дојдовме во Македонија, никаков мир немаше телото наше; Во сѐ бевме во маки; однадвор напади, одвнатре страв.“
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Деновиве носев маичка со ликот на Корто Малтезе на неа, на што Карло страшно се возбуди: започна одоколу да ги испитува моите познавања на тој (во Америка малку познат) стрип-јунак, па кога виде дека сум фан исто колку и тој, започна да ми раскажува за своето пријателство со цртачот Хуго Прат, за некој филм што требале да го работат заедно, за тоа како животот на големите автори не е ниту малку идиличен како што се идилични приказните за нив, за тоа како Хуго многу пиел и јадел и имал срце за целиот свет, ама не и за насобраниот холестерол, за неговата смрт и спомените што зад себе ги посеал, за тоа како Корто сите други континенти ги прошета и во Северна Америка сепак не стапна, а пак нас водите на животот токму на овој брег нè исфрлија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Единствен проблем е... не е проблем, ама... заправо, јас навистина не се сеќавам дека сум испратил некаква понуда за соработка до Џиги Миги Ентертејнмент.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Со прекор во гласот ми вели дека сум премногу критичен спрема себеси, дека ги бројам само промашените пенали, дека ги потценувам сопствените чекори, дека плукам на сето она што сум го правел во стариот крај, дека заборавам дека имам потпишан договор за својот прв холивудски филм, дека умеам да бидам патетичен, да се сожалувам, да уживам во сопствената меланхолија...
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Може нема ни да приметам дека сум ја освоил.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Имам филинг дека сум забораил таблица множење...
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Имав филинг дека сум на лесни дроги и ме дрибла кој како стигне.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
Само што фрли поглед кон мене допрев до твојата мувлосана душа и можеби изгледа немилосрдно во неа сакав да направам масакр Велиш дека сум недостоен за тебе конечно за нешто да бидеш во право влегов во твојата самобендисана душа и сакав безмилосно да направам масакр Се плашиш од смртта ко ѓавол од темјан но не знаеш дека си одамна мртов го чуствував твојот трулеж одвнатре и повторно сакав да направам масакр
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Мајка знаеше дека сум јас, дојден по неа, да ја земам кај нас, барем додека не се стопи снегот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Лежеше крај мене и молчеше а јас почувствував дека сум и наеднаш туѓ и не можев да се сетам дека можеби е презаситена.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И сакаше да го скршиш и да го увериш дека сум го предала.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
„Што ви дава повод да мислите дека сум капетан?“ се реши.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас знам дека сум се борел, јас знам.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ти реков да го оставиш. Не го остави. Го мачеше.“
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се колнеше: умрев во оној ден кога пропаднатиот атлет ми докажа дека сум мртов, дека публиката заспива кога на арената ќе го види мојот црвен накалемен нос.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Мислев дека сум сам и сакав со нож. Ме разбираш ли?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ти реков ли дека сум практичен и дека тоа ми е смешно?
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Дали некој бие шега со мене, си велеше Јагулче Дримски, или навистина знаат дека сум семоќен?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Ќе кажеш дека сум само твоја. Во друг живот.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Ќе се најдеме пак и во наредниот. Во друг живот.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
Коцка Кога мислиш дека сум тука, си одам.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
- Чувствувам дека сум близу.
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Говореа дека сум миличок, бистричок...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
И бидејќи утврдија дека сум регистрирана во внатрешноста, немам право да останам во Москва”.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Фино лизгање.“ „Благодарам. Мислам дека сум во ред.“
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Но, пак пронаоѓајќи ја приказната, наоѓам дека сум ја загубил нејзината поента.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Да”, вели, „кога дознав дека сум смртно болен осетив среќа”.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во секое ливче нагласував дека сум овде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Директорката на програмата ми забележа дека сум постапил многу наивно кога сум го оценил онолку позитивно и дури препорачал за гледање филмот „Ние сите сме убијци“ во кој некогашните борци за слобода, во Франција, сега, како цивили во животот наеднаш стануваат убијци!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еден сериозен службеник, кој за жал се чинеше малку не здрав, ме уверуваше дека сум дојдена во невреме.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да поверувам дека сум обвинет кога никој не ми ја соопштил вината? Сторете го Вие најпосле тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам дека сите додатни објаснувања на Соња Пазарџиева имаа за цел да ме уверат дека сум прокоцкал убава шанса, но дека животот без тие непредвидливи околности ги губел изненадувачките својства, а спомнатата Соња, ја сфаќала во прилична мерка мојата природа, знаела дека јас не сум спремен да го изберам сивилото како основна боја за моето секојдневие.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зарем треба да сметам дека сум бил обвинет а таа висока личност интервенирала?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Велам дека сум се будел но дали точно се изразувам не сум сосема сигурен!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ќе останам дури и сосема рамнодушен; се разбира во случај тие одговори да не бидат придружени со оние допири на аглите на нејзините усни што зачудувачки вознемируваат и речиси ме присилуваат да верувам дека сум сосема близу до проѕирните превези на првиот грев.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дека сум загубен на оние патеки што не водат никаде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јана ви кажа дека сум бил кај нив? – прашав. -Не ви рече дека таа ме покани?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Поетот Самоников мртов!? Реков, или помислив дека сум рекол?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Оттука и она тропање на вратата и гласните објаснувања дека сум овде.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А дека сум донел таква одлука потврдуваа искинатите ливчиња покрај мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А таму, зад темнината во моите очи, Господ со гласот на исушените лисја продолжуваше да размислува: - Замисли си што ќе се случеше некој од командантите да се впуштеше да им го опишува на другарите сѐ она што се случуваше она пладне, а во тој исцрпен опис да нѐ спомнеше и нас двајцата како сеирџии.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кој беше поводот за ваквото негово размислување?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Имам впечаток дека сум создаден да паметам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И најсериозно се прашував: како може да се случи да сум овде, кај Зрновски, кога знам дека седам во аголот на нашата соба.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Знаете, јас ќе ви раскажам сè што знам – реков – спремен сум дури и своите сомненија да ви ги презентирам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Како си смеела и да помислиш дека сум те избегнувал – ѝ велев можеби и со израз на неверување иако ја зборував вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сепак, во донесувањето на одлуката свој удел имаше и она веќе познато стружење на влечките на мајката на месарот, а тој познат шум во моментот доаѓаше од приземјето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но тоа го правев само во моментите кога ќе се исплашев дека ваквите изблици на среќа може и да секнат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Кој вели дека сум ја убил?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Виновен е оној кој ѝ го одредил патот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш една ноќ после долгото патување по разбрануваното море на љубовната авантура ја прашав Катерина, (навистина ја прашав); ѝ реков: „Ти ако беше Ева, замисли си ти ако беше онаа дамнешна пра пра убавица Ева, и ако знаеше дека она што го вложуваш во безграничната игра на нашите тела ќе биде причина да нè избркаат од Рајот, дали ќе се откажеше од играта!“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ова е третпат како се обидуваш да ме увериш дека сум слепа! - се смееше таа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дека нестрпливо чекам да ми отвори.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина сметав: ако ги потврдам како сериозни наодите на Пачев во врска со исчезнувањето на Пеперутката ќе значи дека сум се сложил со неговиот заклучок дека случајот треба да мирува додека самиот од себеси не се разреши.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нели, тоа утро сите овие мои умувања држеа вода?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ослободување од вината (за која ништо немам слушнато досега) од никого немам побарано, ниту пак сакам…
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стариот писател додека ги изнесуваше незадоволствата од власта настојував да оставам впечаток дека не ги следам осилата на неговата поплака, па оттука и мојата намера да оставам впечаток дека сум упатен на прошетка по полиците со книги.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислиш дека беше во прашање љубомора а не стравување дека си посетил грд расадник на зарази, ми приговори тогаш можеби со право Катерина, и потоа само додаде: Мило, зар не се обиде самиот да ми докажеш дека сепак не успеала да те искористи таа ороспија?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Иако во тие денови помислував дека сум имун на магиите и дека не дружам со потсвеста, сепак не ја исклучував можноста дека нешто ме има придвижувано кон постариот пријател и низ такви простори.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Господ не пропуштил да им ја спомене на другарите и онаа многу битна поединост, дека сум се спротивставил на неговата намера слушнатиов разговор да го пријави.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам, тоа беше првпат да се најдам во ситуација во која знаев дека сум во право а ете, моите аргументи, колку и да беа разумни, колку и да беа исполнети со сите оние додавки што го осмислуваат животот, како што се моралноста, правдољубивоста, коректноста, дружељубието, и многу други, во случајот кога ја играв партијава шах со пријателот Господ Саздов звучеа шупливо, како да се изговорени од исушени лисја паднати одамна на земјата, и тоа изговорени од нив додека биле во состојба на умирање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Роман Гигов Грофот сосема неочекувано ја прекина и оваа визита.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа ми враќаше: прашуваше за да ми угоди, иако знаеше дека сум по ѓевреците.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Само слушав. Слушав и не можев да се начудам тетка Боса каде заскитала да бара патни документи.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Не сум слушнал за такви нешта. Ти ги измисли? - сериозно се исчудуваше Господ Саздов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И покрај раштрканоста на помислите забележав, поточно почувствував, како прстите ми шетаат по телото, секаде каде што ќе втасаат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислував дури и дека сум заскитан.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Јас не сум таков! Умот ми е таков.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се трудев да ѝ ја објаснам мојата положба, непријатностите со сенките, мислам дека го спомнав и недоветното будалесто смеење на Јана, на твојата пријателка Јана, (токму така ѝ реков), но Катерина се преправаше дека ниту нешто слушнала, ниту нешто видела; (постојат такви моменти кога мојата Катерина в очи ми се руга, а лицето ѝ е невино, невино, како на палаво годиначе кое тукушто проодило), а притоа сепак, најприсутно барем во моите размисли беше она нејзино одречување, дури и спротивставување (како сум смеел да си претпоставувам дека таа дружи со сенки, а посебно со сенката на некоја Јана), а посебно ме изненади нејзината забелешка дека неа никогаш не ја интересирале русокосите фолиранки, и наеднаш ме заплисна некоја заедничка смеа, смеењето на двете жени, на Јана и на Катерина, кои како сенки се оддалечуваа по некоја спирална скала, а јас (тоа беше навистина за чудење) открив дека се наоѓам во ходникот, дека сум седнат на бетонот, и тоа пред врата што веројатно беше нашата, а притоа вратата беше заклучана.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако не била заклучана и ако не бев тропал на таа иста врата (можеби со денови), зошто на многу места на десната дланка заедно со болката израснале и плускавици, слични на зрна од црно грозје?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Пред да излезам ѝ реков дека сум растревожен, дека ѝ сочувствувам, но дека вината не е во нас; а потоа мислам додадов нешто како понорницата не е виновна кога наеднаш ќе се најде во темница па ќе мора да се провлекува под земјата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ваквите настани придонесуваат да ја загубам рамнотежата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но јас сум сигурен дека сум способен да го издржам ова насилство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Всушност беше повеќе од јасно дека секое ливче претставува еден изминат ден.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Или на пример да го испровоцирам, да му речам дека сум умешен во потрагите и дека можам да му помогнам да ја пронајде личноста што му е потребна?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ништо не реков. Дури и она за кое помислив за момент дека сум го рекол, не е точно.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Денес ти ѝ судиш на мојата љубомора ќе извикав изнервиран, а вчера ми приговори дека сум ја посетил распуштеницата Лила, пријателката на Дуња и тоа во ситните часови? Зарем тоа не беше љубомора?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- В ред, извини - рече таа и се сврти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Веројатно очекуваше дека ќе се впуштам во некои будалести прашања со намера да ја препорачам мојата умност, но откако Пачев заклучи дека сум и прекумерно трезвен, дека сè уште сум со моливот на хартијата, само го изусти она многу шупливо добро... добро... дури и без насмевка во паузите помеѓу нејасните зборови од приказната што ја бев веќе слушнал : Ете, твојата пријателка Пеперутката заминала, што може секому да му се случи, а не оставила никакво објаснување или белег.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во тек било изведувањето на некоја многу важна реорганизација или реконструкција а во времето на вакви зафати луѓето биле зафатени со сложени проблеми.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не мислев само дека можам туку и дека сум повикан да го сторам тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На моето објаснување дека Катерина и Јана не беа девојки туку жени тој не знам зошто додаде дека сум инсистирал на неутврдени факти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Молчев. Поточно бев изненаден, но не од прашањето на Зрновски, туку од чудната ситуација во која се наоѓав: наеднаш открив дека сум седнат на еден од столовите во приемната на Стариот писател.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Токму ваквата свест за состојбите ме беше поттикнала, при едната од визитите отворено да му изјавам на мојот иследник дека сум спремен да соработувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Штом ќе препознаам некаде присуство на невиност ако не можам да му се придружам барем сочувствувам со него - реков во желба да го дообјаснам карактерот на моето учество во настанот кога веќе беше речено дека сум го подржал она што се случуваше минатата ноќ.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Го гледав со оној мој збунет поглед, како кога сум преплашен од некоја неразумна постапка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот шеф постојано ми приговара дека сум претерувал доделувајќи му слободни денови на мојот ум.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби претерував кога после интимните игри ќе изјавев дека сум тонел до грло во сладостите што таа знаеше да ми ги приреди.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега веќе дури и помислував дека плуските на дланките, за кои веќе зборував, можеби сум ги заработил на некое друго место. Не на оваа врата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Сакаш да одиме на погреб? - прашав, користејќи ја нејзината одоброволеност. - Утре, не денес?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем понекогаш се случуваше тој и самиот збунето да праша: „Не помислуваш дека сум затрчан по слепа улица?“
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Вистински почувствував дека сум го сторил она што не требало, а не бев сигурен која е причината и какви можат да бидат последиците.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Беше очигледно дека сум оставен на самиот себеси заедно со моето оправдување.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Неколку пати нагласи како ѝ е многу драго дека сум бил во редакцијата: фала му на Господа, тука си, те фатив!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нели, токму тоа беше најприродниот начин да ѝ соопштам на странката и на потчинетиот дека сум пристигнат!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но тоа ќе го сторам само под еден услов: да не ти падне на ум дека сум нетокму.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Доаѓаше по дрвеното мовче (што веќе не постои), а кога успеа да ми се приближи ми префрли дека сум згрешил што не сум присуствувал на театарската претстава.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе додадам уште дека сум сигурен оти не ќе можевте лесно да утврдите дека се наоѓам долу, во подземјето, ако пројавевте желба да ми се придружите барем на една од прошетките низ овој лавиринт.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не се гордеам со таа моја особина, но познато е дека сум прилично сиромашен по прашањето на храброста; никогаш не им пријдувам на непознати.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Гледај ја, те молам, женскава! Се изненади дека сум тука, на работното место! Што требаше да значи оваа провокација!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но наеднаш, откако откри дека сум во собата, и тоа можеби само на поминување како што умееше иронично да забележи, го крена својот треперлив показалец кон мене.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Останав со впечаток дека сум рекла нешто што потсетува на шега од која не можеш ниту обична насмевка да исцедиш.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Меланхолија  Понекогаш кога ќе се сетам дека сум била љубена онака како што и сама-та сум посакувала во некој друг живот  ме обземаат морници од нелагодност својствена за оние кои не се од овој свет  а би сакале да бидат.  Смртно сама  Објасни си барем себеси за себе.  Несаканата љубов е еуфемизам за оддалечувањето од себе.  Кога себеси си стануваш туѓа како созреано, осознаено дете.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Кога ќе се сетам дека сум можела сè да Гледам, од твоето тело опколена како Земјата од Космосот како водата од копното, не можам о не можам да се успокојам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Од каде таа латентна заблуда тревожното претчувство дека сум само ехо (е-х-о) додека окото ослепува гледајќи во замисленото сонце да речам ли еретички - слободата оти само таа може да те гледа без да трепне право в очи и да те изгори додека ти не сеќаваш ништо друго освен восхит!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се плашам дека сум умрел. Знаете нешто за тоа?
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
„Не кажувајте ми дека сум добро, дека настинката минала, зашто јас, докторе, сѐ уште се чувствувам лошо! Ха!“ се засмеа тој на својата вообичаена шега.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Знае ли уште некој за ова?“ „Никој. Дури ниту жена ми. Таа мисли дека сум споулавел.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Ми велат дека сум наметлив - му се жалам на мојот пријател.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Патем, забележувам дека сум почнал да си потпевнувам една заборавена мелодија.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
А вистината била дека сум бил симпатизер, ама не бев член.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И јас одам долу, на линијата. Успеав да добијам прекоманда.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Со мене секогаш почнубаа од тоа дека сум автономист.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И знаеш, дедо Пандо, кога, така потпрен на автоматот во влажната земјанка, одново го гледав сето она што го видов и го доживеав во Оровник, сфатив дека сум сирак.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се прашував: зошто? И си велев: ако, нека си пее, но зошто, мајка му, токму тогаш кога јас му велев дека сум тој и тој, дека тој си има дома, а мојата дома ми ја одзеле и ме натерале да сакам туѓа дома?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Колку години имаш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нели ти рече дека сум жив, а?...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ме повикаа в полиција и ме обвинија дека сум се поврзал со комунистичката партија. Реков дека не е вистина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа ни рекоа да одиме на другата страна на шумата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ти, побрза да кажеш дека сум бил шофер и сега ете, на! Ме пикнале во кабина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ми се чинеше дека сум во некој круг од кој нема излез.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Денес ние водиме крвава борба, - почна мирно и се така околу борбата го возеше зборот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден час подоцна го здогледав копното.” 1922-та Линдберг ја напушти ветувачката универзитетска каријера за да ги проучува летањето и навигацијата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Се враќа!... Ме загледува малце... на криво...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Задоволувањето на тој интерес (по ѓаволите со „интересот” на „науката”) за една секунда, направи да се чувствувам дека сум заразен од чума.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе речат дека дека сум знаел некои работи!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ја погледнува мајка ми исто, целата испружена врз креветот...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Мислеше дека сум парампарче...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Си ја зацртав триесеттата година од животот како апсолутен краен рок за објавување на мојата прва книга. 48 Margina #21 [1995] | okno.mk Но знаев дека ќе ми е потребна голема среќа и секојдневна тешка и забрзана работа, ако останам на тоа да кажам нешто.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе видиш Тото!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Или мислеа дека сум некаков лудак.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ќе има бањање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ваквата поделба на „мандатот” лесно го објаснува настанокот на хистеричното прашање - „Каде сум, зашто сум она што велите дека сум?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Или подобро кажано, бев убеден дека сум писател, како нив, и дека моја должност е, нужно да станам тој писател.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Овој инцидент го зајакна мојот ужас кон луѓето, ужас кон самите филмо­ви, кон умовите што стојат зад нивното создавање, кон умовите зад бирократ­ската и научната успешност што се одржува со таква благост и слепило кон зло­то, општествената машинерија за негова дистрибуција како и кон нејзиното создавање.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Марката на цигарите малку ме збуни, но дури кога почнав да ги слушам неговите додворувања (ги кажуваше гласно, иако не толку јасно како жената Монолог во авионот), сфатив дека сум утнал.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ми помагаа да ја најдам пукнатинката, надополнувањето, варијацијата, загадочноста на доживувањето што го пренесувам во текст.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Извини, Хорацио, не се сеќавам баш која беше забелешката. - Па дека сум птицофоб.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Е, море машко, сонам дека сум се престорил штрк. Штрк, ами како...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„First, I want to say that I am glad to be here, in a Europian country of great cultural and historical tradition, which, appart from Hungary, is the only one where I could come without a vis. In this period of transition, when western Europe is building the silk wall between the Europian community and the Balkans. I had a chanse to pass that wall easily…by plane, of course… “
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
„Добро, можеби и не станува збор само за глупости; ние сите само се трудиме да помогнеме, кој колку може, се разбира.“ Зар не е така дарагој Семјон?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ти беше тука, нели, сето време?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или, што е уште полошо, дека сум била лоша мајка?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Требаше да помине време, да се случат повеќе неочекувани па дури и необични настани, па да сфатам или поточно да помислам дека сум сфатила оти не станува збор за безначаен заплет.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Ме болеше ама се смеев бидејќи тие веруваа дека сум некоја ситна алка во некој важен синџир!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дека не ми е достоен.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не велам дека сум се чуствувала некогаш излагана.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Е, а тоа претпладне, кога дотрча кај мене Рајна за да се пофали со својата среќа, убаво го ислушав сè она што ми го изнаприкажа, дури и двапати плеснав со рацете; се правев дека сум многу изненадена; а и зошто некому да му брцаме со прст во радоста; и, се разбира, и понудив стол да седне: „Господи“, реков, „Рајно, ние ломотиме а стоиме, поубаво се густира разговорот додека се седи“, реков, и речиси ја поттурнав за да седне на столот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Знам дека сум досаден“ вели и сепак тргнува кон столот покрај масата, „знам дека сум досаден, но кога е во прашање мајчица Русија, спремен сум да сторам и поголеми глупости“, се смее тој и тешко дише, онака со отворена уста, и одеднаш се спушта на столот покрај масата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Замисли си, ме потсетува дека сум брала јагоди со Аксја!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш, и денот не се разденува наеднаш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Измисли триста случаи кои докажувале дека сум поразумна од него.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Кога седам на чардаков покрај рекава и гледам во ѕвездите, сѐ ми се чини дека сум таму, покрај Кубан“, ја завршил божем пред Анатолиј својата исповед дед Павел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се смеам и им велам: Немојте да ме омаложувате.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Никогаш не ги прифаќав таквите мисли, поточно и ако се јавеа ги бркав од себе.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТЕОДОС: Е, така. На Арсен кажи му дека сум азар и сега кинисувам.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТРИЕСЕТ И ВТОРА ПОЈАВА ТЕОДОС, КЕВА И НАЦА
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
- Што зборуваш? Кој рече дека сум против сите кучиња.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Пред таа ноќ, верував дека сум човек на инстиктот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Таа вечер, впивајќи ја твојата смеа, сфатив дека сум близу.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но вечерта, почувствував дека сум подготвен.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Во историјата на американската музика, експерименталниот стил е првиот автономен музички правец кој немаше за пример некој од идеалите на класичната или поновата западноевропска уметност, ниту пак, наспроти тоа, беше израз на етничката или националната еманципација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Накусо, присутноста е некаков вид на нелингвистички ентитет што служи да обезбеди некој одредувач на смисла; често Дерида го нарекува него трансцендентално означено.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа треба да се смислува во секоја реченица, без извесности, без апсолутно осигурување.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Додека го напуштавме Метро, Џерард иронично се насмевна: “Твоите стандарди понекогаш навистина се без врска”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Поради овој разлог, јас не сум сигурен дека сум го разбрал.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го прашав Били: „Кој беше ова?“, и тој ми го кажа нејзиното име.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Испаѓа (со многу тешкотии за кои на ова место и сега не можам поподробно да зборувам - за тоа стануваше збор на други места, па и во текстовите од неодамна Du droit a la philosophie, Cirkonfesija и L’autre cap), испаѓа, значи, дека сум се родил, како што рековме, во склопот на европската преференција, давајќи му предност на францускиот јазик, народот или граѓанската припадност, да не наведувам други примери, а потоа и во преференцијата на ова време, на она што го сакаме, семејството, пријателите - и непријателите исто така, се разбира, итн.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас сум бил обвинуван дека сум итар материјалист и бур­жуј­ ски мистик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Дик Хигинс рече дека изел парче muscaria и дека од тоа видел зајаци.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден ден, пред крајот на 64., некоја жена од триесетина години, за која ми се чинеше дека сум ја видел неколку пати порано, влезе и дојде до местото каде висеа Мерлинките.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Морам да им кажам дека сум многу старомоден, практично пуританец, и дека единствено пушам како оџак - сега кога на секоја кутија цигари се наоѓа предупредување, на секоја цигара има по два филтера - и дека пијам кафе наутро, напладне и ноќе.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислам дека мислеше дека сум импресиониран од големината на Рониевата работа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Ова го прави исклучително тежок за интерпретација.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Секако, вака отворена куќа носеше со себе и голем ризик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога ќе го споменам своето интересирање за печурките, повеќето луѓе веднаш ме прашуваат дали сум имал некакви халуцинации.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овојпат второто преплавување на шолјата врз теписонот беше проследено со неколку безгласни, панични восклици.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овојпат интелигентно се противев - велејќи дека сакам да ослабам - но и тоа не наиде на голем успех поради тоа што ми беше речено дека сум кожа и коски и дека треба повеќе да јадам за да ме сакаат девојчињата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веројатно ќе ѝ текне дека сум се заиграла со другарките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- А на Васил нема да му го избришеш приборот? - се пошегува тетка Марија, наместо да се навреди, а потоа се сврте кон мене и ми рече, - Знаеш сине, тетка ти Олга мисли дека сум многу нечиста, а не сфаќа дека јас само не сум толку чиста како неа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Што си ѝ направила? - ми свика таа, како да не гледаше дека сум целата изгризана и изгребана.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И навистина - сум имал право. Супата беше ѓаволски вкусна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Почнав да трчам веднаш штом го слушнав и Дино како завива.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан подголтнува и ме бакнува и ми кажува дека сум убаво грда, јас го галам по боцкавата брада и не сакам да знам што крие под таа газа, зошто му ја ставиле и кога ќе си оди оттука.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Размислувам дали би изгледала посмешно со крваво око, но решавам да бидам врвна во својата мизерија и да прогласам дека повреда на носот е најлоша, бидејќи е централна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
За несреќа, се погоди да ја сретне Французинката баш откако се враќаше од трчање, а беше забревтан, испотен и особено мирислив и леплив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Избегав назад во собата уште пред тетка ми да забележи дека сум ја видел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И бутовите ми беа малку растресени, а и образите почнале да ми свиснуваат - но никогаш не сум мислел за себе дека сум дебел.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Седнавме на големата маса на која обично ручаше семејството на Мони.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ехе! – се насмеа белиот патник пред ококорените неизмиени сиромаси – иако не верувам дека сум токму тој што си го замислувате, ќе се обидам да ви донесам троа радост и среќа, особено на вашиве дечиња!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Нека рече некој сега дека сум никој и ништо!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ама до неодамна не знаев дека сум ќерка на Добре, најдобриот човек на светот.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Дека сум згрешил - признавам - ама не сакајќи. Ќе ми простиш?“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дедо забележа дека сум разочарана, но не ме прекори туку ми ја прочита посветата: Книгава цел живот ќе те потсетува на нас.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Никогаш не бегам од часови! Поради математиката никогаш не измислувам дека сум болен.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Си се зачленил?“ „Се зачленив, тато, нели ми рече дека сум жител на оваа населба и треба да придонесувам за менување на состојбите, а не само да критикувам и да се муртам.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Меѓутоа, ниту ова прецизирање, ниту разгледницата што вие потоа ми ја испративте локализирајќи различни предели на градот каде што се случувал настанот, не можеа да ми го избришат првичниот впечаток дека сум прочитала филозофска сказна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но следеа толку многу разочарувања, толку очај што секогаш кога се појавува мала светлина на надеж, јас повеќе не се осмелувам да им пишувам дека сум среќна поради тоа.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Арл, 1993 Париз, 1997 г.), имав чувство дека сум слободен, ослободен од една голема тежина во себе, можеби тешка колку и големите бетонски статуи на Сталин и Енвер Хоџа кои се тркалаа во Тирана по падот на диктатурата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тоа беа охрабрувачки вести но кои веднаш потоа беа демантирани.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Како граѓанка на Европската заедница, признавам дека сум често збунета кога ги гледам нашите шефови на држави кога се состануваат за да најдат решение за проблемите на толку други нации.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Имав чувство дека сум открил некакво ново значење, ново време на татковото низ моето враќање во Цариград и сум ја предал неговата порака на други автори слични по судбина и ориентација.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Веднаш одговорив дека сум еден од главните заговорници за идејата за пристап на Република Македонија во франкофонијата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Но тоа и не е толку за чудење.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тие не владеат вистински со внатрешната ситуација во нивните земји, каде што проблемите се полесни за решавање, а како можат да ги решаваат проблемите на другите нации?
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога ќе дојдеш ќе ти кажам дека сум си го заборавила името.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
МАРИЈА: Сѐ е џабе. (Пауза.) Сонував дека сум пресечена на две. И кај што е 'рбетот — голем црв. И тој пресечен и се превиткува.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
КИРО: (Брзо го спушта ножот) Како да докажам дека сум ваш ефенди.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Ќе ги пуштам уште малку да мислат дека сум со нив.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Како да докажам дека сум ваш. И јас сакам да бидам нечиј.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
БОРИС: Само ми даваш нови докази дека сум во право: МАТЕЈ: Удави ме и мене. (Пауза) Како него.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Дека сум опљачкал селска пошта, дека сум силувал глувонема баба, дека сум ги изневерил вишите интерееси.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
КРИСТИНА: Крварам. Ми се распаѓа утробата. Сонувам дека сум трудна.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
ЈАКОВ: Кој ви вели дека сум буден? Сета нација е под анестезија.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Денес цел ден мислам дека сум желка. (Пауза) Кој не сака со мене, не мора.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Се плашев да не помислат дека сум површна и глупава.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Знаев дека Филип има посебни чувста кон мене, дека сум му приатна, дека му се допаѓам, дека...
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Мајка му ми кажа дека доаѓа доцна навечер, но и дека другиот ден има концерт во прекрасната катедрала и дека сум имала среќа да бидам во Парис баш кога тој има концерт.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Нејзините сетива и наговестиле дека сум заљубен во друга.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Всушност, изгледаше дека сум потполно ослободен од делумната наглувост на левото уво и акутниот астигматизам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Имав чувство дека лебдеам во времето, дека сум потполно “неподвижен”, а сепак тоа што мојата свест за “случувањата” беше повишена не изгледаше контрадикторно, туку вистинито.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Зарем не знаеше дека сум кралска ќерка?
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ми се чинеше дека сум се нурнала до дното на морето кое трепереше и се брануваше.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Остро ме навредува. Мисли дека сум вампир испратен од пеколот за да го уништи, и во таа мисла ужива.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Од чувството на страшен студ, како да сум заспиена со хлороформ, од загубата на гравитација во нозете и поради намалувањето на својата големина, стигнав до чувството дека сум злато.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Ништо, бајката за рајот сѐ уште е бајка.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
“Можеме да се обложиме дека сум,” се насмеа Лу, “кралската ќерка е величествена, нејзиниот фустан е извезен од злато, образот го постави на бакнежот како комета која го пробива патот до сонцето.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Мислеше дека сум неговата мајка, па дојде до мене да го подојам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
(...) Не станува збор за совет човекот да ја симне маската (кога зад таа маска нема никакво лице); од него може да се бара да стане свесен за преправањето во својата состојба и да го признае тоа. Дека сум осуден на преправање...
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
И. К.: Овде сум, но во минатите шест години чувствував дека сум заминат, не низ дупка на таванот, туку низ врата.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Никако не можам да го уверам дека сум жена облечена во сонце. Но, тоа се само мисли.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Бев заборавил дека сум човек!
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Не сум можел да претпоставам дека сум пишувал и за нив, знаејќи добро дека ниту птица не би можела да ја прелета најчуваната граница во Европа!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Семожни мисли ме обземаа, ме мачеа во трошките сон што ми преостанаа, ако не знаев дека сум ги преспал.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. не веруваше дека разговорот ќе оди по старо сметајќи дека сум извлекол доволно поуки да не одам со главата в ѕид.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Х.Х. ми рече дека сум поранил, пред другите.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И кога помислив дека сум конечно излезен, спасен од Атеистичкиот музеј, ме пресретна директорот А.А.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ако разберат едни од други, сета рода дека сум дојден, тогаш работата многу ќе се прошири.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Во едно подоцнежно интервју, тој опширно зборува за судбината што му е доделена: “Мислев дека сум роден за писател, но сега гледам дека не било така.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Знам дека ги искусив сите тие случувања но не можам да ги оживеам во сеќавањето.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа јас верувам дека таа моја вокација е одговор на татковото наметнување.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Палермо во кој луѓето се борат со ножеви и во кој свират гитари талкаше (како што ми рекоа) зад аголот, но оние кои ги населуваа моите утра и внесоа прекрасен ужас во моите ноќи беа слепиот гусар на Р. Л. Стивенсон, кој умира под коњски копита, и предавникот што го напушта својот пријател на месечината, и патникот низ време кој од иднината донел белузлав цвет, и духот многу столетија затворен во Соломоновиот ќуп, и Пророкот под вел од Курасан кој ја криеше својата лепра под вел од бела свила проткаен со скапоцени камења.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но јас сум среќна бидејќи го работам токму она што го сакам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа значи да не бидам во состојба да занемарам дека сум осуден на желбата да потонам во смртта а да не сум во состојба да потонам, и оттаму осуден да бидам и траам”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вистина е дека сум одгледан во градина, зад долга железна ограда, и во библиотека со безброј англиски книги.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Синот ќе ги спроведе во дело татковите ностварени желби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, мислев дека претерува. Се разбира дека мислев така.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Затоа, со желба да го избришам од мислите на вашите еминенции и на секој верен христијанин ова моќно сомневање што беше со право изречено кон мене, со искрено срце и со вистинска вера ги отповикувам и ги негирам споменатите заблуди и кривоверства и воопшто сите заблуди и кривоверства и дејства спротивни на светата Црква; се заколнувам дека нема во иднина никогаш да речам или да тврдам усно или писмено нешто што би можело да фрли врз мене слично сомневање, и доколку ми се случи да сретнам кривоверец или некојшто се смета за таков, ќе ја известам светата инквизиција, инквизиторот или прелатот во местото каде што живеам.”
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Денес сигурно знам дека таа вокација во мене ја поттикнал мојот татко затоа што самиот сакал да биде писател, но судбината го одвела во друга насока: стана адвокат и професор по психологија...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Триесет години минаа. Куќата во која ми се открија тие фантазии е урната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се жалат дека треба да излегувам почесто и дека сум ја запуштила личната хигиена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Обично носам хигиенски чаршафи за кината - помисли само кој сѐ можел да седи пред тебе на седиштетето, и колку пати, и каков вид на некоја ужасно гнојна бактерија мора да се наоѓа во сите оние древни капки од карамела и кока кола и пуканки со путер - но не сакав да помислиш дека сум настрана или така нешто на првиот состанок, такашто не ги понесов.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Пропатував бројни европски земји. Заборавив илјадници страници и илјадници незаменливи човечки лица, но склон сум да мислам дека, во суштина, никогаш не сум стапнал со нога вон таа библиотека и вон таа градина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа женското WC... Мислиш дека претерувам?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Процесот на Галилеј, Рим, 1633, документи што ги собрал Giorgio de Santillana Margina #32-33 [1996] | okno.mk 87
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
За среќа, главно веќе ни не се сеќавам на своите страдања.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А сега умираше. Дали беше среќен?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во едно интервју од 1978 пак рече: “Кога би ми рекле дека вечерва ќе умрам, мислам дека би се чувствувал мошне среќно”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Наспроти неуморното повикување на смртта, поголемиот дел од Борхесовите читатели се навикнаа на неговата долговечност и на претпоставката дека, ако имал мајка која живеела 99 години и тетка која имала 100 години кога умрела, и тој ќе тргне по нивниот пат и ќе биде стогодишник.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но - откако светата инквизиција ме запозна со наредбата да не верувам веќе во погрешното мислење дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи, и ми забрани да го застапувам, бранам или учам било усно или писмено ова погрешно учење; откако бев запознат дека споменатото учење е спротивно на Светото писмо; дека напишав и испечатив книга во којашто го објаснувам ова осудено учење и го втемелувам мошне убедливо, без да дадам дефинитивно решение - за тоа бев мошне осомничен за кривоверство, значи за тоа дека сум верувал дека Сонцето е центар на светот и дека мирува и дека Земјата не е центар на светот и дека се движи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Колку што се сеќавам од преголема возбуда дека сум фатил птица, не знаев убаво да ја држам, та набргу штом ја извадив од клопката, таа ми првна од рацете и одлета на блиската слива.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Некои мислеа дека сум пијан. Некои дека ми се слошило.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
- Се разбира, - одговорив решително, ама не бев сосем сигурен дека ќе бидам толку храбар колку што се правев дека сум.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- А и Трска не е ништо подобар од него, - продолжив, за да не забележи Абраш дека сум се растревожил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мајка ми плачеше и ме прегрнуваше, а татко ми ми рече дека сум едно храбро момче какво што тој досега никогаш не видел и дека забите што Египќанчето ми ги покажуваше, ловците на крокодили ги извадиле од моето рамо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Имаше право кога рече дека сум неодговорна, - се прекоруваше и јас знаев дека е многу несреќна, но не ми беше ни малку жал за неа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Но, сепак се премислив, оставајќи го тоа за некој другпат, можеби за тогаш, кога ќе забележам дека сум влегол во пубертет.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Другата ми рече дека сум најубавото, најсилното и најпаметното момче во одделението и праша дали ми се допаѓа, а третата, кога и да ѝ се обратам, се збунува, се смешка, се вцрвува во образите и погледот не го симнува од мене.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ми се чинеше дека сум најтажното и најосаменото дете на светот, дека никој не ме сака и нема кој да ме заштитува.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мама претерува кога вели дека сум бил многу шармантен со нив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не сакам татковците ваши да речат дека сум ве настинал уште првиот ден.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тогаш бев дете, мислев дека сум само вчудоневиден, но сега знам дека пред мене пукна, се отвори некое небо по чии широчини и далечини душата ми се подаде, но срцето чиниш смртно ми се исплаши.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Едниот од тие гркомани некојси Ставре што се имал прекрстено во Ставрос, беше прочуен во Преспанско, Леринско и Костурско по тоа што велел: „Мене луѓе устата грчки не ми лафи, ама душата ми знае дека сум Грк“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Преброј ги да не речеш дека сум ти дал помалку магариња“.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Подоцна се сфати дека сум бил жртва на женската жестокост.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знам како толку ме додржа умот да си признам дека згрешив и да му речам: „Слушај, се гледа дека сум ја оплескал, ама како брат ќе те молам и никогаш ова добро не ќе ти го заборавам, ама ако можеш да ме спасиш...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тие знаеја дека сум јас и нервно болен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не знам, ама мислам дека сум заборавил дека во пластичната вреќа веќе имам еден нож..“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Попусто се бранев дека сум бил само орле, дете помамено по униформата...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тоа мене конечно ме увери дека сум јас во право.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Јас поради тоа сметав дека сум излишен овде во ЈугоМак и дека ми се готват да ме избркаат од работа, а малку да ми покачеа плата, колку да се смирам, ни несреќата ќе се случеше ниту пак јас ќе бев нервно поболен и позависен од алкохолот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Гледаш оти знае дека сум глув“, рамнодушно рече Марко и, без око да му трепне, продолжи на Едо да му го кажува тоа што му го кажуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Јана! Како имам зеано во неа, но дете бев, не знаев дека сум во неа заљубен.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Ќе раскажам дека сум имал љубовна врска со записничарката но во тој поглед ќе те заменам со некоја друга“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мислев дека сум заборавена од Господ, ама не е така.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Да не чу дека сум целата искрпена, велам, крпа на крпа, крпа за крпа?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зошто си овдека, ја прашуваме. Дека сум Македонка, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Меѓу нив е и стариот стрико Васил кој прв се пресрами да ми каже дека сум трудна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Осеќам дека сум голтната од некоја ѕверка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само детето ми е доказ дека сум живеела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И сега не знам дали сум се разбудила или само сонувам дека сум будна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми читаат нечии изјави дека сум ги бранела македонските дезертери...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За мене веќе засигурно заверувале дека сум мртва.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Цивилизација е онаму, велам, кај што мислам дека сум среќна.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми се слуша некоја птица да пее во шумата и си мислам дека сум отишла во некој друг свет, во некое друго време.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Треба никој да не сети дека сум му мајка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чул дедо дека сум дошла и ете го со прелапнати вилици.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Од кај знаеш дека сум била, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Речете им дека сум загинал во борба...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тие гледаа дека сум многу несреќна во околностите во кои се наоѓав, најмногу заради моите цивилизациски потреби за окружување со повисока интелектуална конфигурација.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Вистината е дека сум направил многу гревови во животот и мислев дека нема потреба повеќе да продолжи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На тоа добив одговор дека сум му се одмилела поради тоа што го слушнал од другар му за мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се прашував дали странецот во овој стан, во оваа соба си мисли дека сум мајка му или некоја глупава сопруга која му ги пегла кошулите на мажот што треба да оди во лов на „Риби“.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ете дојде момент да ми кажат каков човек бил, сфатив зошто сите така чудно ме гледаа во Западот кога ќе им кажев кој ми е дечко и дека сум дошла таму за да живеам со него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
После тоа се сетив дека сум жива, дека постојам, дека чувствувам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Имаше можност ако го поминам интервјуто да ме земе со него на истиот брод со некакви лажни документи дека сум му жена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
На тоа му одговорив: - Никогаш не реков дека сум совршена.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Секогаш погрешно ме толкуваше, мислејќи дека сум премногу горда и полна со себе, па затоа се инаетам со секоја негова незгодна постапка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Немаше, всушност, ништо страшно да се види, освен неговиот сомнеж дека сум направила којзнае каков грев.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
11 Јас никогаш не помислив дека сум совршена. Никогаш не се занесував дека сум најубава, ниту пак најпаметна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Заслужува успех. Ѝ посакав многу среќа во кариерата и ѝ реков дека сум сигурна оти наскоро ќе ја гледам на телевизија. Навистина, тоа и се случи.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сфатив дека сум се заљубила во илузијата од слаткоречивоста на еден добар наратор.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, тоа што моментално го имав во животот ми беше некаков успех, тргнувајќи од фактот дека сум дошла од провинција во источниот дел од земјава, каде што птиците заборавиле да пеат кога летаат.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Зарем мислиш дека сум толку добра глумица!?
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сигурна сум, мислеа дека сум се вратила пореметена или изгубена од дрога и бурен живот како што им се случи тоа на неколкумина од мојата генерација.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
По тоа знаеше дека сум лута, затоа што дотогаш, без да ми рече правев сè за него, ручек, чистев, дури кога ги перев моите гаќи ме натера и неговите да ги исперам затоа што немаше машина за перење во станот во кој живеевме.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Некако чувствував дека сум му потребана.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сфатив дека сум имала право што не излегов да го гледам тој циркус кој што Лима и Ило го третираа сосема спротивно, како знак дека треба да си останам токму таму каде што сум.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Почна на сите да им кажува дека сум му девојка.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Но само еден со стапки кришум сторени ко крадец некој го граба моето бреме, и ги разголува, ги корне моите корени, па јас се чувствувам дека сум живот и време.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Не можам да објаснам како тоа се случува, ама дека сум жива – беда, знам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Моите другари понекогаш си играат мајтап со мене, ми велат дека сум чуден бидејќи сè уште немам своја избраничка и дека ќе ми помине младоста во чекање на вистинскиот час.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од каде знае дека сум била? – се зачудив, но сепак реков: - Не сум била јас, моите беа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Со половина уста прашав: - А, за што би разговарале? – иако од прв пат можев да погодам: само ден пред тоа се појави нејзиниот расказ „Прстен” во весникот, и таа од мојата реакција можела да погоди дека сум го прочитала, па сака да се објасниме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Имам и јас – додаке мајка ми и ми се стори оти сето тоа треба да значи дека сум ја прокоцкала нивната доверба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас всушност него и не го познавам, многу малку имаме разговарано.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чинеше дека сум во самото срце на вселената и дека бестелесно низ неа патувам, во бесконечниот простор и бесконечното време.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се провртка малку низ куќата, си ги облече патиките и ми рече: - Бреза, кога ќе стане тетка ти кажи ѝ дека сум отишол да го прошетам малку Бак. – И излегоа двајцата низ вратата од дворот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Исто така, ми се чини дека многу добро те познавам и дека ние двајцата одлично се разбираме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Засега можам да кажам дека сум многу задоволна од себе и можеби ќе звучи претерано, но себеси се сметам за едно навистина среќно девојче.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да не беше тоа прва наша средба и да го имав запознато Игбал така како што сега го познавам, сигурно ќе го замолев да ми објасни подетално што се тоа западњаци и источни цивилизации, ама таа ноќ, тогаш, не сакав да помисли дека сум незнајко, па решив утредента да го прашам брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаеш ли колку беше часот кога отидовме?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега скоро ќе ми биде готова облеката што ја шијам од руската свила, ја знаеш, онаа со жолто-златни шари, од Москва, и можеш да замислиш колку прстенот ќе прилега со неа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Гледам – рече тој. – И чукав. Не три пати, туку пет пати, а од тебе ни глас. Мислев, си заспала.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не можев да замислам како би се чувствувала кога така би се случило.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако не ми поверува дека може да се лета со килим и дека сум го запознала на многу необичен начин?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што дека моите знаат дека сум кај Бреза, кога всушност не сум? – ја прекина Марија. – Да не мислиш дека сега спокојно седат и гајле немаат што ми се случува?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И многу други нешта ме нервираат, некои кои до неодамна не сум ги ни забележувала.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Или, макар да ме носи со неа?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Погледнав во Игбал, го погледнав со чувство дека сум наишла на нешто многу драгоцено и ретко, што треба да се чува и да се носи длабоко во себе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Којзнае каде, во кои височини сега е Ивана, си мислев.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не е ли така?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Итра сум јас, знам како треба во такви ситуации, но кога дојдов до моментот со велосипедите, малку подзастанав, сѐ уште нерешителна дали да пријавам дека кога сме се враќале од насипот сме виделе дека ни ги нема, или...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Како ли се концентрирам, си мислев и му завидував што во Индија имаат специјални учители за концентрација на мисли.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мајка ми забележа дека сум натажена: - Знаеш кога ќе го ставам? Во специјални пригоди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Да ти простам? – викнав. – Ама што зборуваш ти?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега би било најдобро да ѝ речам дека сум зафатена, да ме остави на мира, како што таа знае да ми каже кога ме „откачува”, ама не дека немав срце тоа да го сторам, туку единствено затоа што бев љубопитна што ќе ми каже, прифатив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што се дереш, што сум ти направила!? – пак сврескав, да види дека сум храбра и да запре малку со заканите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чинеше дека сум болна. Така се чувствував.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако малку се смири, ме праша: - Знаеш дека сум заборавила кога сум ти раскажувала за Игбал, за реинкарнацијата, за девојчето Миру што тој ми ја спомна тогаш кога му ја покажавме твојата фотографија?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Леле, Бреза, немој да ме разочаруваш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татко ми ме нервира и со нешто друго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мојата најголема животна мака е токму тоа што не можам да кажам дека сум била некаде во странство.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Често мислам дека грешам и дека преголем товар му ставам кога го оставам сам да одлучува и да не му се мешам премногу.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се побуни нешто во мене, почувствував дека ме обзема нешто слично на лутина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знаеш што еднаш им кажав?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не гледаш дека сум залепила ливче дека без три пати чукање не смее никој да влезе? – му свикав.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тета се разбуди дури пред стемнување.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Немаше што да се објаснува, сè беше јасно, ама, ајде кога запнала – попуштив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мавтав со нозете низ темниот воздух и не ја чувствував нивната тежина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што дека сум мала – бев упорна – и што дека не можам сè да разберам, сепак уживам да те слушам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Брат ми ми вели дека сум права пубертетлика, и тоа особено ме нервира.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа беше вистина, признавам, ама исто така беше вистина дека сум многу несреќна без неа и дека би ми било подобро да немам странски облеки и играчки, само и само таа да не мора да патува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè што ќе наумам – е, добро де, не баш се, ама многу од тоа – ми успева.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сега си лута, зашто сметаш дека сум те навредила и, за да ми се одмаздиш го велиш тоа.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Понекогаш верувам дека сум дошол во твојата земја и дека сум се сретнал со тебе.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се чинеше дека ги гледам како се разотидуваат во разни правци и сфатив дека сум немоќна да ги вратам и да ги насочам кон Игбал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Раскажував со покајанички глас, често повторував дека сум виновна и дека таква глупост никогаш повеќе нема да ми се повтори.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Прости ми што така се случи, но што можам, ми се стори дека сум ти потребен и затоа дојдов без да чекам да ме повикаш.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Па дека сум, затоа ви зборувам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)