Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

За време на овој мошне стресен период, Митревски на неколку пати бара повторно да биде вратен на работа во НУЦК, потенцирајќи дека на ваква работа никогаш не се сложил, ниту пак дека го потпишал решението за престанок на работен однос во установата.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во истиот допис тој го известува Министерството дека го враќа во владение закупениот објект – за што се прави и посебен запис ник за примопредавање на недвижна ствар (при чие составување учествуваше и застапникот по закон на тужениот – A. Бегајовска), а го повикува и да ги преземе назад сите поранешни работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Така, сопственикот на оваа фирма, за времето додека Митревски работи во хотелот, како што кажува самиот: „не даде скршен денар негови пари“ за исплата на плати на превземените работници.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

После половина година од склучувањето на Договорот за закуп на Клуб-кафеаната, сопственикот на хотел „Епинал“ и на С.Р.С. ДОО Скопје, со допис датиран од ноември 2006, еднострано го раскинува договорот6 со Министерството за култура, а во текот на декември 2006, на работниците што ги презеде по основ на тој договор им соопштува дека нивната работа во хотелот е завршена и ги прогласува за технолошки вишок, вклучително и Митревски.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Навидум ти се чини дека го оддават нејзиното внатрешно незадоволство, но во суштина тие го покажува нејзиниот перфекционизам, кој што таа го бранеше и го бараше во се околу неа, вклучувајки ги сите свои напори да го достигне тоа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

О, колку многу луѓе покажуваа дека го победиле животинското во себе, а козите дека го ослободуваат човечкото од себе!

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Кога утре ќе ја видат земјата влажна и ќе ѝ речат дека го оставила цревото да вади, таа ќе рече дека не е од вадење туку дека земјата е таква, држи влага, влажна е уште од дождот што падна пред една недела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Имаше потреба, не толку можеби да ми каже сѐ што е лошо во врска со семејството Поцо, колку дека ги знае минатите настани и луѓето што учествувале во тие настани; дека го знае почетокот на настаните и дека го знае нивниот крај; дека никој не знае подобро и повеќе од него. Тоа, впрочем, беше и точно.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Она пак затворање во собата, со машината пред себе, секако дека го разбирам, но тој тоа го правеше на театрален начин, со пуфки, што се вели, како што прилега на некој повикан само за големи дела.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас верувам“, рече Владе, „дека под она ’беше фрлен скраја...’, Нико Кочо мисли на тоа дека Никола не бил закопан според желбата и достоинството што самиот сметал дека го има, тоест во гробот што уште за животе самиот си го спремил до олтарот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Претпоставув дека го имаат предвид остварувањето на некаков развој на секое место откога ќе добие вода, ќе се изгради некој објект, фарма или слично, и така секогаш ќе треба повеќе и повеќе вода.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таквото однесување, па еве да ја кажам вистината, и глума, мислеше дека го ослободува од оние ежедневни обврски.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Нема мојот син за повисока цена да ја јаде истата ужинка, а потоа да ми вели дека го болело стомачето. Кутрото дете.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Веќе не е ни важно. Народот вели - далеку од очите далеку од срцето.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дури, читајќи ја книгата на Андреевски одвреме –навреме ми се присторуваше дека го слушам гласот на мајка ми.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дека го сакаме него, а не тоа што го прави! Ама не ме разбра.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Уште додека бев во Холандија, на едно од ретките службени патувања.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

А, јас се подготвував за еден од оние патетични и непродуктивни брифинзи со новинарите и со лицата на функции кои мислат дека го менуваат светот и ѝ ветив дека штом завршат со интервенцијата и јас со обврската веднаш ќе дојдам да ја видам.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Јас ѝ го скратував животот веројатно секој ден по малку, несвесна дека го правам тоа со моето однесување.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Грејем не рече ништо и Пол сфати дека го прободе во вистинската точка.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Кога би постоело такво нешто, продолжуваат инпликациите, од сопствените когнитивни ресурси би можеле да препознаеме дека коректно употребуваме некој израз, (или, поопшто, следиме некои правило).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На прво место, согледбите за следењето на правилата како услов го поставуваат тоа дека следењето на правилата мора да започне со тренинг во практиките на заедницата и тоа во јавен амбиент.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Витгенштајн особено ја нагласува оваа поента: со цел да постои следење на правила, потребно е да може да се повлече дистинкцијата помеѓу случаите кога се следи едно правило и кога некој само мисли дека го следи правилото: во отсуство на една таква дистинкција, пропаѓа и самата можност за следење на правила.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ондин и Дачис шњураа низ турканицата и го боцкаа секого кого го познаваа па макар и на „здраво”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Презентирајќи 180 примероци селектирани од огромниот опус од 10,000 до 15,000 парчиња, Темкин и Роуз сериозно ја потврдуваат важноста на цртежот во делото на Бојс: Цртежот, тврдат тие, е концептуалниот клуч кој ја отвора вратата кон комплетната уметничка продукција на Бојс.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но дел од случајот на приватниот јазик се состои во тоа што бидејќи не би можело да има независна проверка на нечие употребување на овие внатрешни когнитивни ресурси, човек не би бил во состојба да ја препознае нивната употреба како коректна, и според тоа, за него воопшто не би можело да се каже дека го употребува изразот (го следи правилото).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

“Зошто не земат хероин?, дрндаше Пол, сите добри музичари земаат хероин”.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Оваа перспектива, како што е познато, укажува дека во определувањето на тоа што некој знае, треба да се започне со приватните дадености во неговата свест, од каде треба да се започне процесот на надградување, кон заклучоците за она што може да постои покрај нив; идејата е дека на тој начин човек барем започнува со нешто непогрешливо и несомнено.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Лесно е да се согледа зошто некој кој го прифаќа второво гледиште, имено, Фјодор може да рече дека го смета за застрашувачко (негов збор) тоа што Витгенштајн нема теорија на когнитивните процеси, и дека е „болно очигледно” (одново негови зборови) дека Витгенштајн никогаш не успеал да ги разниша нашите бихејвиористички инклинации.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Еднаш од балконот видов крвава дамка кај Полин де Ротшилд и Сесил Битон, а тогаш дотрча Ондин и рече дека го изгубил шприцот во ВЦ.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Но притоа останува вон дискусија една уште посилна поента: дека повикувањето на таквите концепти во секој случај е стриктно иредуцибилно.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Како и безбројните негови претходници и Бојс на цртежот гледал како на најдиректна врска помеѓу умот и раката на уметноста, за него ова значело преку цртежот да се овозможи визуелно регистрирање на оние невидливи сили за кои тој верува дека го анимираат самиот живот, сили коишто можат да бидат сфатени само од интуитивниот дел од умот.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

На второ место, тие го поставуваат условот јавните проверки од страна на заедницата да бидат достапни на таков начин што оној што го следи правилото може да прави разлика помеѓу случаите кога го следи правилото и кога само мисли дека го следи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Од картезијанска гледна точка, знаењето во „прво лице“ на психолошките состојби е непроблематично, бидејќи кон нив ни е отворен директен и транспарентен пристап, додека знаењето за нив во „трето лице”, како и знаењето на она за што обично сметаме дека го претставуваат, е мошне проблематично, како што покажуваат скептичките аргументи.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Ни распава дека го чека летото, топлите месеци, јули и август.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Овде следи лутење на самиот себе и четиристотини удари со тупаница во перница затоа што отсекогаш сум мразел кога некој истакнува нешто што го поседува(или мисли дека го поседува).

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Се насмеавме за сметка на тој европски, особено балкански обичај и така дознав дека д-р Астерид е дојден од Романија, како потомок на преживеани Евреи, дека по падот на режимот на Чаушеску допатувал и докторирал историја во Америка и дека го добил престижното место во Музејот, уште одамна решен дефинитивно да заживее на новиот континент.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Низ отворите меѓу штиците на сточниот вагон, Јаков ѕиркаше кон небото на кое наеднаш му се стори дека го виде Шабтај, кој оттаму му се насмевнуваше како тогаш, на првата вечер од последната Ханука, како да се сите дел од некој голем и непознат празник што се одвива далеку, на небото.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Дури сега му текна дека го остави вратничето отворено.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Доста бре ти таму, - се лути Боце дека го прекина баш во еден момент на најубедлива тржественост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

„А сево ова сега е глупост, си мисли Марко, на која морам да се задржам баш дека го сакам, обична глупост, дојдена неусетно од оној начин на потсмешливост, од она чувство на надмошност, баш ако треба да се каже така”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Би можел повторно да ги стави, а на жената и девојчето да им објасни дека е сѐ настанато само поради една случајност - цртежите не биле добро прицврстени, па тој поручеква ги симнал, но утре пак ќе ги изложи, и на подобро место, дека го заслужуваат тоа.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Се прости веќе од сништата на младоста, но не може уште да се помири со едно: дека го градел својот живот на погрешна основа и дека она, во кое ја подозирал својата исклучива талентираност, се исцрпило со најпросечен домет што дури и не се повторува.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во приказната постои ужасна слабост, која нашите пријатели, почитувачи на веродостојноста, никогаш не ја забележаа: ноќта во која се пронаоѓа бродот со телото на Ребека открива една чудна сличност.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Би можел да речам дека го употребувам јазикот на науката на поетски начин.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Селзник се согласи, но уверен сум дека мислеше дека го сакам Дали заради рекламата што може тој да ни ја направи.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Крај.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Продуцентот нѐ праша: „Што! Господе, што е тоа?“

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

”, и би очекувале камерата да ни ја покаже реакцијата на изненадените сојузници, кои дури сега забележуваат дека го спасиле непријателот; но не, камерата останува фиксирана на Вилиевиот гро план, а реакцијата на бродоломците можеме да ја разбереме само онака како што се огледува на лицето на Вили!

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Како дојде до таа промена? •Хичкок: „Дејвид Селзник ме извести дека го променил мислењето и дека ги купил правата за Ребека.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

- Речи му дека го чекаме. Нека дојде. Зошто е таков!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Од капетанијата го прекоруваат дека нема појас за спасување.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Зборуваат пред Давид на плоштадот Сињориа, шепотат пред Давид во Академијата, зборуваат и надвиснати над гордата замисленост на Арно, зборуваат ама баш секаде.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Некои се фалат дека го читале Томас С.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Од внатрешната страна на ѕидот на лотката од стар весник пишува дека го убиле Троцки.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Алекса не се изненади, а Петко излезе веднаш по Бајракот и Ѓура та и тој назорум тргна по последниов на пет шеесет чекори.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Море, мирни калуѓери и на Велипеток прасе јадат; било та се рекло — одговори Јован и го ослободи Толета дека збор нема да испушти по однос на неговата посестрима Митра Брлева, што ја остави пред две три години во Софија, а која се врати и настојува да тргне со него како негов четник.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ѓорче се замисли и долго ги слуша грмежите од бомбите. Му се стори дури дека го гледа и чадот од нив во гората под Добро Поле.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некои тврдеа едно ќесе, други еден ѓум, трети понагодија — еден тагарџик, а четвртите веќе рекоа дека го товарил магарето — цел товар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И кога го побара коџабашијата Митре, и му кажа дека го вика мулазимот Рифат, Трајко му од овори: — Еве, да си и преобуа пинците, ќе дојда.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

По недела две се најде отепан Турчинот, Катил Шериф, на патот за Прилеп; по друга недела две Тоше Налев им стори абер дека го видел Толета во Битола како се шета по атпазар, та се осмелил дури и на ан кај него да појде и да му ги побара седумнаесетте лири што му остана должен Јован Сиве во Старавина.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога Петко (така се викаше селанецот во новите алишта) го виде самиот Ѓуро јасно му стана дека го погодил местото каде да ги бара „дивите“ в град.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Некој си арамија од дружината на Катар Ќаа го раниле други арамии по Мегленијата долу, го забркале вариите и накачил горе во Папради, та тука, во Маклата, се напил студена вода од изворчето, испуштил душа и го оставил тагарџикот со парите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Потоа дотераа еден „наивен" кираџија што носел ориз од Штип и Кочани, кој исто така не се вратил назад во одајата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И навистина, Толе ја зеде улогата од Ѓорѓија, а и овие се согласија, бидејќи им објасни дека го познава овој крај, а има и свои пријатели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— А како те викаа другар? — Запраша Трајко, восхитувајќи се на убавината и доброто здравје на својот нов другар.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Убав, млад, рус како неа, јак и снажен како 'рслан, неженет, како си мислеше таа и како ѝ се кажа Толе; работник — минер. А уште кога се слушна во логорот дека го турнал Ѓузепа во тунелот и му ја зел мартинката на Аќифа, Толе порасна во очите на сите работници и работнички, а најмногу во очите на Проќа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дури да ве бараат вам тие овде, јас велам ајде ние ноќеска да ги побараме нив.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Разбраа дека го обесиле на ат пазар во Битола баш до шадрванот, каде што пазарџиите си ги појат добиците вода.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Мисирлијата му го претстави на војвода Јован и го ослободи Толета дека збор нема неговата чета, а Јован им објасни на другарите дека го видел овој четник во Катилана на пајдосот, та дури го убеди и Шаќира во тоа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Никаква шега, ами навистина се затресе пашата и се замисли што да прави ако му дојде Тоде еден ден да си ги бара сметките што го брка толку време по Мариово.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

— A јас ќе потврда дека го познавам од затворот, та ќе се уреди сета работа, а?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

НАКИТ - Некој намќорест наметливец наклеветил некој кит дека го проголтал загубениот накит. Китот се накострешил и намуртил поради оваа глупава навреда. Така налутен, во еден налет, успеал да налапа 666 намќорести наметливци (по 333 од секој), кои, по долготрајна потрага, во внатрешноста на китот не успеале да го пронајдат загубениот накит. „Само пар нараквици, еден балсамиран наланџија, два магнети, господинот Пинокио и неколку рипки. Накитот го нема“, рекол еден од намќорестите наметливци откако излегол надвор. „Од сега сум наклонет кон китови, иако малку накиснат“, рекол друг. Ете, накусо, уште една нарација.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Таа знаеше дека го очекува напорен и неизвесен ден.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Татко веруваше дека го има клучот на сето сиџилско време.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Во тие мигови, верувавме дека го слушаме божјиот шепот, низ развеаните листови и низ цветовите на липите...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Токму во овој период, јас насетував дека го губам и својот голем животен читател.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Беше сигурно, а тоа и времето го потврдуваше, дека го наследив и Татковиот занес кога ќе наидев на книга за која не ни претпоставував дека постои.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Му велеше на Татко дека го сторил најголемото, вековното откритие, во однос на сите заборавени балкански ракописи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Мајка така ја доби и потврдата за своето претчувство дека го живееме последниот ден со Татко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Беше свесен дека го минува прагот на социјалистичкиот суд, на најделикатната институција на која многу тешко навикнуваа балканските народи.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Чувствувам дека го мачи голема, голема мака...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

За улиците на Даблин Џојс говорел дека го привлекуваат повеќе од сите тајни на вселената.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Кога ќе излезеше од некоја продавница без нив, ние по малку време влегувавме внатре наоѓајќи изговор дека го бараме дедото.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Ни се стори неколкупати дека го чувме трубењето на бродот: тоа беше далечно, некако задушено, небаре доаѓа до несогледливи далечини.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Чувствуваше дека го напуштаат силите вечерва.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Ми се чини дека го погодив. Инаку не ќе рикнеше така.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пријатно му беше од тој глас, мислеше дека го сонува деда си, па лежеше со затворени очи, не сакајќи со ништо да го прекине убавиот сон.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Му се стори дека го слушна и лаењето на дедо Ивановите кучиња, но не беше убеден во тоа, зашто колибата на старецот беше далеку и само во најмирните, ведри зимски ноќи лаењето на кучињата можеше да се слушне и долу, во Гогов Валог.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не виде каде падна грутката, но знаеше дека го префрли поточето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан гореше од желба да испука еден, два фишека, да му јави на старецот дека го чул, но гневот, омразата што ја чувствуваше кон волците, го спречуваа.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Пукаше дедо Иван, што веројатно значеше дека го чул истрелот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Нејзе тоа ѝ беше забавно, па смеејќи му се дека го замолчала повеќе го хранеше како дете одошто самата јадеше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Начул за татко му дека го изела мрачка и се посрал од страв во своите испеглани гаќи, па сега нема три чисти ни да му се огласи по телефон и да му каже едно просто „здраво”, а не пак да се сретне со него и да го погледне в очи - да не помислат овластените дека и тој е замешан во нивниот заговор.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Свесен дека го бие глас на слаб или никаков педагог (сега измислија и нов збор - методичар), Гого не му се мешаше многу во учењето на синот што му беше пошол по стапалките, освен што со едното око ќе ѕирнеше во неговиот блок - да види до каде е.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Кога поручаа, Горда стана да си оди, но железничарот ја предупреди дека го испратил последниот патнички воз за дента, а жената ја кандисуваше да преспие кај нив, додека најпосле не изнајдоа дека токму сега поминува шинобус за кој треба да се доплати, па Горда набрзина се испрати со нив, го бакна детето во сон и истрча да го стаса писокот што наидуваше од блискиот свиок.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Или барем човек треба да верува и да се надева дека го има.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Тогаш му текнало - не дека си дошол дома, туку дека го заборавил клучот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Артистите, кои ги интересира само нивната улога, се разбира дека го немаат целото дело туку само страниците каде што е нивниот лик.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Па кога разбраа дека го завршил факултетот и дека бара какво била работа, му предложија да конкурира за едно од испразнетите места во магазинот, при сè што за таму беше доволно средно образование.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

А Гого, со поглед веќе што се губеше, само се држеше за раката на помалиот, сега единствен син, а одвај низ кркот повеќе од шепот се слушаше дека го повикува името на постариот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Некои луѓе што сакаа да излезат од лифтот, ги видоа така купче и помислија дека го згрешиле катот, па во недоумица се вратија и набрзина продолжија нагоре, подалеку од тие лудаци.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Баге помисли дека го враќаат назад во Идризово, за да се ослободи од затворот организирано.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

На пример, вашата насловна за Св. Валентајн 1993, излезе дека е прилично јавна интервенција во градскиот живот, на начин што не го антиципиравте?* Секако дека го антиципирав.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

„Знаеш дека го казнив уште првиот пат кога го фатив како го прави тоа.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Пред да биде поведена постапка за заштита од вознемирување, предвидена е обврска работникот или друго лице ангажирано со договор кое смета дека е изложено на вознемирување на работното место, писмено да се обрати до лицето за кое смета дека го вознемирува и да му укаже на тоа дека неговото однесување е несоодветно, неприфатливо и несакано, а се со цел мирно решавање на спорната ситуација, без притоа лицето кое трпи вознемирување да бара законска заштита (чл. 17).78

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Ване си мисли дека го заборавила веќе и нема да му додева со ништо. Ќе може на раат да си го чита стрипот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Седејќи така тој и не сети дека го фаќа сонот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Ме галеше по косата и велеше дека го разбира тоа што ми се случило.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Филозофот се прекрсти, се поклони пред логотетот и рече: „Го најдовме Папокот на светот, за кој се смета дека го крие истиот запис како оној во одајата што немаш сила да ја отвориш“.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На вратата, Филозофот ми ја подаде мене свеќата (значеше тоа дека го беше забележал ситниот гест со кој Лествичникот одби да му ја носи светлината при влезот), и потем се обиде да заклучи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И така и би: веќе следниот миг тој ги осветлуваше ѕидовите на одајата и јас знаев дека го бара нечестивиот, фреската негова, сподобието соблазнително и страшно нацртано на сфера, на купола небесна, божја!

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во источната одаја на нашиот храм, како што веќе ви кажав, се наоѓаше записот за кој се веруваше дека го дава пророштвото за царството за илјада години нанапред во времето и дека записот ја открива причината за проклетството фрлено врз царството и најдробрите колена негови, оти болести и поразии нѐ напаѓаа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И видение јасно, светлина силна во умот ми се јави, па се состави мозаикот: ми стана јасно од какви причини го немало Лествичникот на закопот од неговиот татко, и разбрав дека отсуствувал шеесет дни и шеесет ноќи, токму колку што треба за да се потроши под нозете патот до Дамаск и назад, ми стана јасно дека го украл клучот од западната одаја, од рубата на неговиот татко пред овој да се упокои; и дека златниот клуч е умножение, дело на рацете на Амореецот; ми стана јасно дека Лествичникот, откако направил умножение на клучот, го вратил изворниот клуч во одајата на неговиот упокоен татко, и дека од тагата по таткото овој се лишил, само за клуч-близнак од одајата кобна да поседува.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И за миг ми се присторуваше дека го здогледувам татко му Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа како и на мене да ми се обрати? Или само ми се причини?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се сврти сиот кон мене и се обиде да ми ја стави раката на рамото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не дека не се посомневав оти може да е во прашање и такво нешто.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За да го сведам на вистинска мера значењето на нејзиниот збор „часот“ и реков дека не треба толку да е сигурна во своите пресметки во врска со пристигањето на некаков си час.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Даскалов веројатно забележа дека го следам неговото однесување па наеднаш како да се сепна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку, во врска со името на таткото, мојот Човек ми се имаше доверено дека другарите му честитале кога му соопштиле дека отсега па натаму ќе го викаат Ведран.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

--Јас верував дека ќе умеам без ничија помош да ја сместам во таа празнина што самиот ја обезбедив -.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И самата потоа се прашував: „Господе боже, на чие ли име помислив кога пред малку го спомнав она Иван?“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Имам впечаток дека го отворил дневникот и врши преглед на сработените задачи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Првото легнување на Стојна, што таа намерно сакаше да го забошоти, се беше случило кај нашата воденица покрај Пребег.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не заборавај, разговараме за тајна што само мајка ти можела да ти ја открие.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Па како тогаш да ја подржувам авантурата на синот кој наумил да трага по вистината за татко му кога и јас во таа вистина имав само наѕирнато?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Така ли е другар Даскалов?“ реков.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оние што доаѓаа бараа да ја видат неговата одаја, и неговите шејови, а јас им велам дека во одајата има само една преслека од момчето, другите алиштенца се од мојот син Иван.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И тоа, замислете си, во очите на мојот син Иван го здогледував Ведрана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А потоа наеднаш забележувам дека го повторувам она што таа го рече, или само слушам како ги повторувам нејзините зборови „колку си чуден, колку си чуден...“

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Оние што дошле да се распрашуваат за него заборавиле да ти кажат дека го имаат прибрано“, ми вели Сане деверот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Притоа воопшто не ме обескуражуваше фактот дека не можев да си ги замислам нештата што ги бркаше за да ги достигне; напротив, си го придодавав правото да верувам дека сепак го знам, дека го познавам барем онолку колку што себеси се познавам, а притоа, вистината ви ја велам, дури ни вистинското име не му го узнав на мојов Човек, бидејќи тој ми рече а јас му верував дека така било подобро и за мене и за него.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Рече нешто но не го слушнав.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност јас сум сам во празната соба и измислувам некаков разговор со Јана што никогаш го немам водено а притоа, што е уште побитно, не станува збор за размислување туку зборување на глас!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаев дека го мрази сожалувањето, а тоа можев да го забележам и од фактот дека не реагираше кога јас дури и наметливо ќе ги употребев зборовите што таа последните денови почна да ги одбегнува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Дури откако мојот спроводник повторно реферираше, но овој пат погласно, дека го привел затвореникот, иследникот бавно се сврти.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Оставаше впечаток дека го контролира секој збор. Секоја постапка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Значи, намерно или од некои други причини, Стојна се обиде да одглуми дека го заборавила првиот случај и писмото што го испрати се појави (но не знам кој го виде) дури по случајот број два, или, преведено на обичен јазик, со десетина години задоцнуваање.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Се согласувам. Затоа и сметам дека го немам вистинскиот одговор.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И, се разбира, се сепнувам. Дали е в ред што постапувам вака?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Наеднаш, се чини, посегнува да го симне ранецот, но и ова движење како да се забавува а потоа сосема запира.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку признавам, произлезе дека го искористив несреќниов случај само за да се изнаприкажам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Санде се колнеше дека го видел.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Ќе забележите дека го привилегирав терминот “тераписки” во овој контекст, користејќи го само за да го модифицирам “разговор” и со тоа да го ограничам опсегот на проблемот. (Ваквото привилегирање на еден термин е препорачлив трик на философите и теоретичарите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Јас секако доаѓам во искушение да го тврдам истото но не сум сигурен дека јазикот што јас мислам дека го знам и јазикот што вие мислите дека го знаете е еднакво на сѐ она што треба да се знае за нашиот јазик.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Не само што таблото зависи од теми кои Дишан ги начнал во претходните свои дела, туку и во финалната верзија тој свесно ги отстранил сите преостанати лични референци во „Етант доне...“ и неколку години по конечното прекинување на нивната врска (нејзиниот маж го преселил целото семејство во Бразил) Дишан изгледа дека го сменил идентитетот на женската фигура, менувајќи ѝ ја бојата на косата така што повеќе да одговара на бојата на косата на неговата идна жена Алексина Матис (позната како Тини), со која се оженил во 1954.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Напредувајќи од една во друга просторија на двата ката на Палацо Граси, посетителите можеа да видат како пред нив идеите постепено се развиваат, движејќи се низ простори поделени меѓусебно не само со физички бариери - прегради, паравани, итн. - туку и со разликите во концепцијата, идеи што ја водеа еволуцијата на делата на Дишан низ неговите најважни и најкомплексни фази.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Подготвен сум да се обложам дека многу од вас си велат себеси дека го познаваат сопствениот јазик.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Изложбата почнува од една просторија со натпис „убавината на рамнодушноста“ - Дишанов израз за однесувањето за кое тој тврдеше дека го прифатил одбирајќи ги „редимејдите“, секојдневни предмети подигнати на ниво на уметнички дела само со моќта и вредноста на уметниковиот избор.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Затоа, терапевтскиот разговор е заедничко зборување помеѓу експерти кои споделуваат и разменуваат идеи и информации во јазикот.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се разбира дека е погрешно да се гледа „Етант доне...“ како нешто малку повеќе од обичен визуелен документ за врската меѓу Дишан и Марија Мартинс.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Всушност, јас сметам дека традиционалната врска помеѓу науката и терапијата е една од оние идеи кои ги хендикепираат терапевтите, теоретичарите, истражувачите како и клиентите.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се пофали дека го сакаат жените и влезе внатре на дело да ни го покаже својот успех.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Свесни дека го гледаме, дека сме восхит на џуџиња кон џин.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

На плоштадот го најдовме Пенча и му кажавме дека го бара татко му.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Написот на Скот Џејмс е, всушност, многу информативен.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тој е она што мислат дека го претпочитаат повеќе од традиционалната геј-култура.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Колку и да изгледа бизарно и колку и да била Њутн неволна да поверува, токму смеење на трагедија е она што на Њутн ѝ се видело дека го прават нејзините дрег-кралици.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На самите жени, пак, искуството дека се жени можеби и не им е секогаш многу-многу иронично, а камоли начисто урнебесно, иако и тоа како може да имаат желба или потреба, одвреме-навреме, да се тргнат од него и да се оградат од неговите општествени значења.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Ги нагласува типично мачоистичкиот неслух на каубојот за иронија, неговото целосно немање свест за можната двојност на неговиот говор; открива колку упадливо нема дух (што е и недостаток и, барем за да биде бучот привлечен, крунска доблест); ги вкрстува, на класичен камповски начин, кодовите на мажественоста и на женственоста231 (спореди со апокрифната приказна за тоа како за време на една литургија Талула Бенкхед му спуштила на некој свештеник кој го нишал кандилото: „Срцка, мантиичево ти го обожавам, ама чантичево ти е џиш“); ја разбива атмосферата на мажествена сериозност околу стрејтерската машка атлетска изведба и нејзината еротска привлечност за геј- мажите; сведочи за неспособноста на кампот дури и да си замисли машки свет во кој ќе живеат исклучиво „нормални“ мажи; ја изместува насоката на разговорот од здодевно, неиронично мажествена кон иронично женствена; го спушта каубојот преправајќи се дека божем го побркал со заиграна дрег-кралица, а тоа значи дека го става неколку скалила подолу на лествицата на сексуалната престижност од онаа на којашто навистина се наоѓа; но и имплицитно ги кара другите присутни мажи што толку сериозно го сфаќаат Каубојот, а сепак не прават ништо за да ја сменат привлечноста поради која и понатаму е предмет на нивното еротско интересирање. ‌

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Иако машките и женските може, а и мора, да се појавуваат на музичката сцена“, напоменува Милер, „тие не се еднакво добредојдени на неа: исполнителката секогаш ќе има предност зашто за неа се смета дека ја претставува таа сцена, како нејзин знак, нејзинa чинодејка, нејзина суштина и нејзино величие; додека мажот таму го трпат под услов, со инфериорноста или со потиснувањето на сопствените дарби, да помогне да се воздигнат нејзините дарби“.283 Ако маж ја заземе сцената и си ја присвои, тоа ќе значи дека се откажува од своите машки акредитиви, како што бргу им се обелоденило на Фред Астер и на Џин Кели.284 Далеку од тоа дека го консолидира машкиот родов идентитет, чинот на појавување на сцената повлекува одредено количество родова беља за машките изведувачи – беља што, од своја страна, предизвикува низа сложени стратегии за нејзино ограничување и за справување со неа. ‌Она што важи за бродвејската сцена важи и воопшто за изведбените уметности и за самата изведба. (Иако не треба да ги пренебрегнеме и локалните варијации: Џон Клам нѐ потсетува дека „британските мјузикли историски се сосредоточувале на мажите, од Ajвор Новело и Ноел Кауард до Жан Валжан и Фантомот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Далеку од тоа дека е неизбежна судбина за маж.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

За разлика од нејзиното љубовно величање на различни диви, ѕвезди и активности што се идентификуваат како женствени, внесеноста на машката геј-култура во женственоста може исто така да изгледа дека е сосема во согласност со некое нагласено непријателство кон вистинските жени.395 Оттука и вечниот феминистички укор: нема тука ништо смешно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

На жените, затоа, може да им личи дека машката геј-култура се усојузила со машката стрејт-култура во оцрнувањето на жените; може да им изгледа дека го зајакнува омаловажувањето и обезвреднувањето на жените, било имплицитното, било експлицитното, кое им е типично на патријархалните општества и на културните ставови што тие ги крепат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Може да си го дозволи тоа, зашто геј-мажите, за разлика од жените, никогаш не се во опасност докрај да бидат сведени на својата општествена обележаност и позиционираност како женствени.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Спотов нѐ поттикнува да заземеме став на измешани оттргнатост и супериорност, додека уживаме во заедничкото чувство дека го разбираме вицот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-идентитетот, или некоја негова „постгеј“ верзија, и натаму е она што голем број геј-луѓе мислат дека го сакаат.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сигурно, написот не кажува многу-многу за тоа што навистина прават на Грajндeр над 25 000 геј-момци во Сан Франциско. (Ако, како што некој корисник на Грajндeр му рекол на еден друг новинар, го користиш Грajндeр првенствено за пријателства, ако само се вмрежуваш, „ако си таму само за да најдеш пријатели во несексуален контекст, што има да бидеш без маица на сликата?)“432 Но, многу говори за општествениот притисок што ги тера двене третини од тие момчиња да одрекуваат дека го користат Грajндeр за сексуални споеви.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа е сексуален идентитет што нема речиси никаква врска со сексуалноста...

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па зошто, тогаш, и натаму се самоубиваат кога се аутираат?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Мажите во нашето општество не ги повикуваат редовно на сцената за да се покажуваат или за да уживаат на очиглед од мешовити публики.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Соочени со таква култура заснована врз идентитет, со светот што мислеле дека го сакаат, голем број геј-луѓе брзо и коренито се разочаруваат од неа.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еве и јас барам врска – само треба да имам секс со илјадници мажи за да ја најдам баш врската што навистина ја сакам. ‌Сигурно, општествените и политичките услови на геј-живеењето во изминативе педесет години се менувале мошне брзо, а со нив се менувала и геј-културата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Оттука, изведбата на Копола треба да биде камп.411 Таа не може да си дозволи да ја сфаќаат сериозно.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Можеби не се сосема свесни дека го прават тоа, зашто можеби не сите тие сфаќаат во колкава мера кампот е машки геј-жанр.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Емори, кампот, му враќа: „не се носат петици кога се креваш на бицепси“.230 Шегава има голем општествен и културен полнеж.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Само со целосно прифаќање на самата стигма човек може да го неутрализира осилото и да го претвори во смешно“, заклучува Естер Њутн.191 ‌Еве, значи, уште еден пример кога геј-мажите изгледа дека го искажуваат својот особен субјективитет и дека изведуваат чинови на културен отпор така што канализираат разиграни, хиперболични или будалести претстави на женското страдање.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Или така барем можеме да заклучиме од следниов исказ: „Мажественоста е одлика што треба да се уважува, да се почитува и да се третира достоинствено.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се труди да личи на дрег-кралица, а нејзиниот настап непосредно упатува на преседанот на дрег-изведбата, веќе разбран како еден чекор издвоен од неволевото имитирање на одобрените родови модели – од секојдневната изведба на родот – односно од самата женственост.412 Таа прави имитација на имитација на имитација, а фраерската согледба дека е така – ако, навистина, сме доволно фраери да скопчаме – ни се регистрира преку иронијата и преку свесноста со кои ја гледаме изведбата на Копола.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Гејовите и радикалните настрани си замислуваат дека го напаѓаат тоа статус-кво, но усвојувајќи ја стигмата на женственоста, тие само се сообразуваат со одамна воспоставените очекувања и ги потврдуваат.346 Мејлбренч (тоа, се разбира, не му е вистинското име), изгледа, го ставил прстот на пулсот на времето.347 Неговата книга доби славослови од критичарите на интернет, a неговите сопатници се цела легија.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-сензибилитетот е речиси незнајно прифаќање на кастрирачка инсинуација, непрестајно славење на една вековна, обезмажувачка стигма што им се ставала на мажите кои се впуштале во хомосексуални чинови.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Со други зборови, нема ништо иронично во таа иронија: таа, како што тоа си оди со иронијата, е сосема сериозна.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Во моментот помисли дека го каснала змија.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Човечкиот ум На Еразмо за миг му се пристори дека го слуша рикањето на бикот Чако.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Истовремено, ми се причини дека го наслушна својот прекар , по кој, во далечното детство, го довикуваше татко му.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

За најприврзената, единствената која што во мачните изгнанички години страдаше со него по пустите острови, која го храбреше, советуваше, која му роди и отхрани во гордост и топлина два сина – за неа тој беше убеден дека го труе.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Одиме полека и ни се чини дека го слушаме тивкото чекорење на босоногите мажи и жени кои со нарамени лопати и казми го пешачат својот крстоносен пат; дека ги слушаме гласните крикови и лелеци на болка на измачуваните во килерите на дреновските куќи; дека од шумата над Дреново допираат глуви истрели; дека засвирува и одеднаш се пресечува свирбата на кларинет...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Третиот транспорт стигна во Гдањск на 26 октомври, најверојатно со романскиот брод „Трансилванија“ (некои тврдат дека го носел името „Каролина“).

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

- Faleminderit - му велам на албански, но и пак не сум сигурен дали добро го изговорив зборот, па затоа ставив десна рака на срце и одново му реков дека го бараме патот за Врбник.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Сфативме дека го собираат лебот што живите им го оставија на мртвите...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И сега, во навратот кон времето од пред шеесет години, ми се присторува дека го слушам тоа тропање и ми се чини дека имам болки во бочините, дека ми недосува воздух и целиот сум испотен...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Можеби ќе помисли дека го сметам за недостоен таа слика да стои над неговиот кревет.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Кога тргнав кон влезната врата ми се стори дека го догледав татко ми крај прозорецот и во другиот момент го немаше.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Таа не се изненади дека го очекувавме и татко ми да дојде тука. Значи, сепак, има нешто договорено.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Неговите деца како да немаа татко, а секое од нив имаше две мајки - Клара се грижеше за нив како за свои.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Додека тој се приближуваше кон постелата на која таа лежеше со рацете склопени на книгата што ѝ лежеше на градите, ми се чинеше дека го видов она што го видов и при нивната прва средба, она што го гледав и при сите нивни подоцнежни средби – онаа присилна воздржаност, онаа скротена возбуда, она исчекување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се разбудив испотена; надвор дождот беше престанал и мракот паѓаше преку темномодрината на облаците.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На масичката на Клара стоеше цртеж за кој не би можело да се претпостави дека го направил брат ѝ - една жена, свртена со грбот, застаната крај некаков раб.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тоа го очекуваш ти по својата смрт: да бидеш пророк над пророците – не еден од оние кои кажувале што ќе биде со човекот на земјата и над земјата, туку што е во него, и што може од него да биде, и што ќе биде според она што во себе го има, не знаејќи дека го има.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нескратен, тој приговор би гласел: ‘Тие не сакаат да се помират со тоа дека го убиле Бога, додека ние тоа го признаваме и така сме исчистени од вината.’ Тогаш е лесно да се увиди колку вистина се крие зад тој приговор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А не пак да мислам на нешто што не сум ни мислел дека го создавам, додека сум правел нешто сосема друго.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пак бев тука, покрај нив (тие никогаш не се сретнаа сами, јас бев вечниот сведок на трепетот на нивните зборови и на упорноста на нивното премолчување, јас внимателно го набљудував секој нивни гест и секој израз на лицето, кои издаваа многу премолчани нешта), но сега, кога брат ми седна крај постелата на Сара, јас го наведнав погледот, и само слушав.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мојата масичка беше празна. Имаше многу празни масички во Гнездо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

И ти уште сега, уште жив, се храниш од таа бесмртност, горделив, надмен, од некое друго место ни ја досудуваш смртта нам, на смртните.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Биле принудени од новата религиска заедница, која освен Евреи опфаќала Египќани, Грци, Сиријци, Римјани, а најнакрај и Германи, да слушаат приговор дека го убиле Бог.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тој сега имаше триесет и четири години, една повеќе отколку што имаше неговата мајка кога ја сретнавме едно понеделничко утро во беспризорниот кварт на Виена, и наликуваше на неа не во изгледот - таа тогаш, години пред тоа, му кажа дека го препозна затоа што личел на татко си – туку во начинот на кој старееше: беше проќелавен, забите му се ронеа, а коските му се искривуваа – прстите му беа чудно извиткани, и накривнуваше.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Само додека е овде душата не може во потполност да се увери себеси дека сѐ е онака како што треба да биде, и дека го сторила она што морала да го стори, за да исполни некој повисок, нам неодгатлив план.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Седнавме на креветот. Ми кажа дека од сѐ што му оставиле оние кои го посвоиле, му останал само виенскиот дом на улицата Шонлатерн, сѐ друго отишло на пиење и коцка, или поточно, сѐ друго отишло на коцка додека пиел.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Зошто на Евреите им било неможно да земат учество во напредокот кој, и покрај своето изопачување, го содржело признавањето на божјето убиство – тоа би било предмет на посебно истражување.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Она што го чув од читателите беше охрабрувачко, иако најчестиот коментар беше: „Се гледа дека го пишувал поет“.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ќе дојдеше одненадеж, како диво ветре, ќе дувнеше да ми соопшти оти во Домот за старци во Катланово директорот краде, дека во Негорска Бања ги трујат гостите со бајата, расипана храна, дека на министерот едикојси му ја запалил фотелјата заради нечесност, дека ја продава бараката во која живее, дека покојната сопруга Кона поначесто му доаѓа на сон и дека го вика, го кани кај неа и дека уште не е подготвен да оди, да си оди, зашто уште не му е времето и слично.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Се сеќаваше само дека го погали по главата, но колку и да се трудеше сега, не можеше да се сети што точно му кажала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Та нели тогаш во Листра му дојде да си ја искубе брадата од ужас кога виде дека ги беа донеле јунците да ги колат во негова чест, дека го нарекуваа со името Хермесово и мислеа дека е самиот Бог што се симнал меѓу нив?

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Чекорот му запре, а тешкиот облак од врел уморен здив замре пред неговата уста.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Дај ми една причина за да останам овде Иако поради маскирната униформа над слоевите зимска облека и ранецот на грбот не можеше добро да погледне надолу кон своите гради, знаеше дека го притискаат редениците со куршуми.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Веќе беше доцна и во темната соба светеше само екранот на компјутерот.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Иако Петар постојано го боцкаше, си помисли, дури и тогаш кога се чинеше дека го фали, со истата слаткоречивост поради која и себеси се сметаше за најмилиот меѓу еднаквите, дури и тогаш кога го нарекуваше „нашиот сакан брат Павле“ и кога зборуваше дека неговата мудрост доаѓа од Бога.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Старецот со ниту едно движење не покажа дека го разбира.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Стравот и ужасот за кои сега знаеше дека го воделе и го терале далеку од местото на кое ја нагазија мината и западнаа во заседа како за миг да замреа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му се чинеше дека го мрази со посветеност и со страст со кои никогаш не го сакала.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не ѝ се веруваше дека го пропуштила најважниот дел од неговиот говор – дека решил да се жени.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Оние петнаесет години колку што беа во брак му ја уби душата со својата рамнодушност кон него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Му се чинеше дека го разбираат уште помалку од тогаш и студена пот го облеваше кога се присетуваше на ироничното смеење на оние што тогаш требаше да донесат судбоносни одлуки.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Мислеше дека дал сè од себе како премиер и кога токму оние што го натераа да ја прифати таа позиција најмногу го критикуваа, веруваше дека го прави вистинскиот избор.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Затрепка неколкупати, како зацрвенетите капаци да му тежеа над очите, и со раката му покажа да го симне најгорниот слој од униформата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Колку наивни му се чинеа неговите сопствени зборови од пред неколку години, кога во Вашингтон зборуваше дека ја обезбедиле комплетната стабилност и безбедност на Македонија, дека го намалиле стравот на граѓаните од каква било помисла дека политичарите со своите постапки можат да го нарушат внатрешниот мир во земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сега забележа дека го исклучиле парното – рацете ѝ беа студени.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Додека цел свет пукаше од смеа, таа беше убедена дека го изговара токму она што Мараја Кери го изговара користејќи го јазикот на кој зборува.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ќе имаат ли доблест некои од нашите творци за некое од изнедрените дела, некогаш да кажат дека не било начинето согласно законот, всушност, дека го создале прикривајќи се?

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Никогаш не му реков на татко ми дека го немам неговиот занес кога ќе го слушнам пејачот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Ете затоа, нашите политичари кога ќе сфатат дека го осиромашуваат јазикот со зборови што немаат значење, бараат поткрепа кај личности: меѓу политичарите од странските политички сцени, меѓу нашите неимари на уметноста (интерпретатори на народна, забавна и класична музика), меѓу луѓето од спортот (голгетери, кош забивачи и др).

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Не само што му рекла дека го читала „Војцек“ многу порано од него, туку му кажала дека за цело време и ја криела пиесата од него.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Круме Арсов, најмирниот во дружината, испил половина грне чај од тревки со ракија и заспал на својата кола.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Едноставно не смеел да се повлекува, морал да докаже дека го надвјасал челникот со рогови коса над бледото лице.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Црниот Пандил матно објаснил дека има жолтици што одат од човек на човек како летна, онаа упорна и добиточна мува.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

- Видовит сум, Онисифоре. Ти се колнам дека го видов и дека знам што нè чека ноќва.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Онисифор со обетка на увото не е далеку.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Бегот со гнасење се потргна од квичавото старче со крваво лице и сепак, во двоумење дали да го удри или да го заборави, го праша нешто на турски.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Секакви прикаски му ги пијат дробовите на човека“; повтори: „Тој раскажува дека го мразам. Се плаши од мене.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Онисифор Мечкојад почувствувал дека сите се сложуваат со другиот Онисифор, дека нечија крв крева ѕид помеѓу нив. Но тоа не го возбудувало.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби и почувствувал дека го покрива топлина, пијан - не се разбудил.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Дишеше шумно низ нос, не во исчекување да станам и да го доведам до местото за кое беше уверен дека го знам, дека привремено е моја тајна, туку во занес на човек од кого ништо не може да се сокрие.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не исправајќи се, избезумен од надеж дека го дочекал мигот во кој ќе се прости од маките, голиот поп без двоумење покажа со рака кон домаќинот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Им се изгубил во темницата уште пред да донесат јаже и да го стиснат во обрач на сенки.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Отстапил малку пред налутениот челник и со прст повлекол невидлив крст преку челото. И се згутавил под лита наметка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Потоа, додека стоеле беспомошни, и тие и ненадејно смирените раненици, по скинат грлен крик знаеле каде е и што прави, знаеле дека го колел ранетиот што пред тоа пукал во нив.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Чекај. Онисифор Мечкојад е злодеј зашто отиде со исечена жила на челото, затоа, нели?

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Знаел дека го слушаат - сега е тој најмудриот, во него, заедно со желбата и самиот да е голем, расне самочувство што нема граница на траење: жолтицата пушта во луѓето жилички, им го копа дробот, пие крв, лока и сплинка и пуздра.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тој поинаку ли раскажува за дедо ти Парамон и за књазот Карпош?“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Или можеби ти виде дека го боде ајванот со вила, дека ги пали луѓето.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Уште повеќе што Централниот комитет изречно ми заповеда - Младичот никогаш да не разбере дека го убил токму него, Ѓорчета Петров.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: (За себе.) Да не разбере дека го убил Ѓорчета Петров! Како Ѓорче да не е Ѓорче, туку игла.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Уште малку ќе посакаш од мене да ти поверувам дека го насочуваш на мене својот пиштол само за да спречиш, читајќи го ова писмо, да не си го расипам - апетитот?

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

ФЕЗЛИЕВ: (Го трие челото. Сеќава дека го избива студена пот.)

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Кога минувате улица му го стегаш рачето толку многу што почнува да се жали дека го боли, а тебе ти е страв, страв од тоа да не ти се измолкне, да не поттрча, да не го удрат, да не го повредат.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Ги гледа колите низ прозорецот (’ко-ко’), мобилниот ѕвони во другата просторија, за миг го оставаш, и додека се враќаш замислуваш дека го нема, дека се наведнал и паднал, и дека ти ќе бидеш виновна.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Немој да се грижиш ако од вакви прераскажувања се раѓаат спорови, тепачки и неволји: толку поголема е честа на прераскажувачот колку што поголемо и поблескаво дејствие ќе создаде неговиот расказ.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Лесно може да се случи и ти да бидеш претепан, но тоа е ловоровиот венец, најдобриот украс на прераскажувачите: колку посилно ќе те претепаат, толку е поочигледен доказот дека твојата фантазија е поопширна; колку повеќе те пцујат, толку е поочигледно дека го привлекуваш вниманието.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Дури потоа плескавицата беше потопена внатре.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Секако, на сите им беше објаснето дека го нурнуваат трупот по 60 години лежење; сам по себе, младичот Уљанов имаше чисти пориви и секако, беше достоен за во музеј.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И сѐ што правеше тој тука излегуваше дека го прави, благодарејќи им ним и на нивното проклето зборување.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Жените тогаш се собирале пред куќата на мајка му, влегувале внатре и молчејќи ја жалеле; тоа станувало оние денови, кога ќе се расчуело дека го носат врзан. Било заради кражба.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

А тогаш наведнат, со пушката преку рамо, во која останаа само уште два неубоити фишека, што ги изнајде на дното од пазуварката и ги стави за секој случај, преклонето зачекори надолу по широката трага, свесен дека го надмудрија, дека го исплашија, дека го маѓепсаа така, за веќе ни еднаш во скоро време ни да не помисли на лов на самјаци.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Остануваше на прозорецот сосема неподвижен, со сите тие врескања во себе, и со еден човек, со еден пронајден лик во сеќавањето, за кого што тој ни еднаш не мислел дека го има сочувано во себе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека го откриле неговиот поглед.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Та единствениот празник во сето она негово глуво чекање беше мислата дека го имаше спасено токму тој малечок живот и тој сега, последната негова утрина во Белата Долина, во оваа дивина наоколу, никако не можеше ни да помисли да го оскверни тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Сега знаеше дека го пречекал преврнувањето. Тоа не беше единственото, што го чекаше.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Се гледаше дека Језекил се лажеше и себе си, дека го лажеше Претседателот, а и него, и Змејка.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Знаеше дека го сети, но и тој беше готов.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Велат дека ниеднаш другпат човекот не може со таква занесеност да ја престои целата ноќ на прозорецот; тогаш велат дека го занела самовилската ноќ.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Овие двајца стоеја пред него и мислеа дека го прелажуваат.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тогаш тие тројца, секој за себе, помислија дека го имаат и во градите тој снег.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Прегоруваше, губејќи ја, во една црна гламна; се престоруваше во еден ситен, најситен човек, без ништо судбинско, а отсекогаш мислел дека го има и живеал така како да го има.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Од спротивната страна на жицата до неговите уши допираше метално чист глас кој по својата боја му беше познат, беше сосема сигурен дека го имаше слушнато и порано, но не знаеше кога и од кого.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Иако малку се врткаше во куќата, и таа како да почувствува дека го губи Томо.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се чини дека го плаќаат данокот на непромислениот абортус од студентските денови.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Важно беше дека го отвори резултатот и поведе со еден нула.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше сигурна дека го фати во лага.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Капетане! Овде Милорад. - И покрај кажаното име Саво не можеше да се сети, но се правеше дека го познава - Знаете, капетане, многу ми помогнавте околу прекомандата на синот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Освен што кажа дека го чека војникот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

И, сега, верувам, дека го разбирате расплетот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се преправаше дека го разбира.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Едно попладне го освести ладен плисок на вода врз лицето и сети дека го свлекоа од височината.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Човекот се смешка зајадливо и кисело, потоа се мати и распливнува во сивкава замреженост и пак е јасен и жолчен (чувството дека го загледуваат). Тој е во него, но тој не е друг туку Етхем-паша.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Силно удирам со ногата по подот за да се убедам самата себе дека го допирам и дека постои.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ја рецитираше напамет, секој збор, реченица, цела книга... и беше среќен дека го слушам без да го запирам и да го препрашувам.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Види, човече, ’ко статив е... немој да ми кажеш дека го снимал ова од рамо!“

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Гркоманите беше го наклеветиле на властите дека го бунтува народот против султанот и ништо не помогнаа ни поткупите, ни молбите и ниту, пак, вистинските и честите свидетели.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Имено, уште тогаш, уште во пролетта во 1857-та, некои овчари го нашле убиен, и иако никој не знаеше да каже зошто и како, никој и не рече гласно, но сите помислија дека го убил Максим и дека зашто убил пиле, сеедно дали погано или добро, важно пиле, кое ниту му јаде ниту му пие, го стигнала казна.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Потоа рипна, ја исече сета нејзина руба спремана за невеста, ископа гроб, вистински, и ја закопа - но не подалеку од очите, долу во оградичето: За да ѝ го гледам гробот, рече, ако не ја гледам неа жива.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ѝ велеше дека го чека Јована Дамчески да се врати од војна и дека кога ќе се врати тој, таа одново ќе си стане лична и млада и тогаш ќе се венчаат со Јована.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Се најдоа и некои такви, од жените, кои тврдеа, навистина не најаве туку на сон, дека го виделе сети Јован Крстетел како доаѓа по Градишки Пат во Потковицата водејќи по себе коњ и носејќи в раце нешто завиткано небаре детуле, и како се запира кај Јанчевци, и како, потоа, излегувајќи од кај нив, не Боше нивни, туку тој, свети Јован Крстител, преку срецело и низ гробиштата и преку Горник оди напред, не допирајќи ги земјата и снегот притоа, и покажувајќи му пат на Бошета и учејќи го како да гази, а да не остава траги во снегот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И, што е најважно, во големи неволи ќе се најдеше сам пред себеси, викогаш не ќе беше уверен дека го посочил токму вистинскиот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа кога избега Митра за него, дека го неќеа жителите на Потковицата, и дека го презираа и него и татка му, татка ѝ нејзин, Ангеле Ризески Козето, како умрена ја редеше, на цел глас.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

И тогаш кога го убија Максима во 1874-та, истите тие рекоа дека се извршила казната, за дека го убил пилето.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Како побегнаа Хаџи Ташку и дружината, сигурно не знаат што сторија, сигурно не знаат дека го убија стрика Анѓела.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Писмо во плетенка од коса - фер ќе беше да ни кажеа дека младите курирки ги шармираа војниците на Третиот рајх, а не дека го криеле писмото во своите плетенки.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Виде - невиде царот, измислил еден друг маривет.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Силјан беше нашол една пештера и тамо беше се засолнил дури се свршил џенгот.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Заповедајте, сестри - им рекло момчето - да ве попоштам, за да видите како убаво ќе ве испоштам.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Коа видел царот, се зарадуал дека го надлагал син му момчето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

По некој ден прати царот измеќари да му 'и пребројат зајаците на момчето, за да види дали се триесет и девет.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Не се уморив, сестри самовили, туку ми дојде на ум за вчера дека го поштев татка, со прстите во косата како што му буричкав, тики затоа и на шупелкава како да буричкам коса.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Силјан, дека го носел црпчето на гуша, многу му помогнало да се плашат орлите од него.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Белчо!... Детето верува дека го изговорило името на песот. Но не го изговорило, не рекло ништо.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Неделкојца Сивеска врви покрај мене и пак прашува: - Сигурна си дека го виде Неделка мој, вели, да не си видела друг човек?

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

И не прескока година. Ми стана многу жал дека го повредив јаболкничето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Му идеше мило дека го молам и со дланките ме милуваше. По темето, по вратот, по лицето.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Дали ти се наполни душата дека го насити народот, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Рече дека го погледнало некако, накриво.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мирче ми пиша дека го видел таму. Му се прикажал и се познале.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Очигледно беше дека го слушнаа нивниот разговор и дека не им се допаѓаат нивните заебанции на сметка на Владимировски.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Во еден документ пишува дека го виделе во Кјото, некаде во времето кога таму се градел храмот Намбанџи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никој не можеше да се пофали дека го видел како навечер влегува в кафеана, арно ама затоа мнозина го гледаа како бега од преполните шеталишта и потонува во сенката на долгите, прави и осамени улици по горните квартови на градот и како се оддалечува од ѕидот и ги заобиколува круговите светлина што паѓаат од уличните светилки врз тротоарот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Некаква мирислива мирнотија се чинеше дека го исполнува неговиот свет.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На четвртата година од своето везирување се разниша големиот везир Јусуф и како жртва на една опасна интрига одненадеж падна во немилост.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Значи, вистина е. Го украл коњот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Петрович во овој случај не пропушти да каже дека тој само онака, зашто живее без фирма и во мала уличка, и згора дека го познавал одамна Акакиј Акакиевич, па поради тоа му зел толку ефтино; а дека на Невски проспект само за шиењето ќе му земеле седумдесет и пет рубли.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

На нему својствениот начин набрзина изложува неколку деловни работи, па вади писмо слично на она за кое станува збор, го отвора, се преправа дека го чита, а потоа го остава во непосредна близина на другото писмо.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Ми се чини дека го пребарав секое катче, секое ќоше од целата куќа каде што таа хартија би можела да биде скриена.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Според тоа, иако можев да го гледам толку прекрасниот коњ; иако можев да го помирисам, толку пријатно; иако можев да го слушам како дише, некако возбудливо; не можев да поверувам дека коњот имал нешто со мојот братучед Мурад, или со мене, или со кој и да е друг член на нашата фамилија, што спие или е буден, зашто знаев дека мојот братучед Мурад не можел да купи коњ, а ако не можел да купи, тогаш секако го украл, а јас не сакав да поверувам дека го украл.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Постоеше ли некогаш некој трубадур кој бил третиран како благородник на некое од неговите талкања?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Никогаш не застануваше, ниту се обѕрнуваше за да види што се случило на улицата, без оглед колку многу тоа го привлекуваше вниманието на другите луѓе, а ако понекогаш одненадеж го фатеше пороен дожд, си го продолжуваше патот со рамномерен чекор небаре грее сонце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

- А најстрашно е - зборувам со измачен глас - јас мислам дека јас сум виновна, дека го донесов вирусот...

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мачно му е дури и да се сеќава дека го мразел другиот што за него немал ни лице, ни положба, ни определен број години туку бил само глас на омраза слична на неговата.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Ги стискав забите за да не се насмеам. Не знаеја дека го запрев дишењето легнувајќи на дното на реката.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Тоа што мислиш дека го сакаш, не е вистинското, тоа е она што мислиш дека треба да го сакаш.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Така ќе станат посилни, зошто сфатиле дека го имаат најспособниот водач на душите.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Едно е сигурно, дека го најдов решението или рецептот за успех.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Како да сум му рекла дека го мразам.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Кажувам на некој дека го сакам, а тој тоа го доживува погрешно.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Уште едно јавување и мислев дека го идентифицирал Чедан, кој ја водеше „Хосакината” екипа за испитување на протеините.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Реков не. Мислам дека го реков и твоето име.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Винер верувал дека го решил познатиот математички проблем од 19. век - Римановата хипотеза - и група математичари од МИТ и Харвард дошле за тој да им го изложи доказот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но тоа е сосема нова приказна што се повикува на Тјуринг-неразликувачите симболички и роботички способности (Харнад 1989).) Хејс: Еве еден тест: Да претпоставиме дека го прашуваш нештото за нешто на кинески, и додека чекаш одговор, набрзина го прашуваш на англиски, „Како оди?”.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Репликата на Жари: „Тие треба да имаат девици, девици, многу девици”, уште повеќе се чини дека го претскажува Дишановото упатство во Green Box, „Оваа Невеста... мора да се прикаже како апотеза на девственоста.”

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

МИР Јас си велев дека го гледам светот.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Но само што сфатив дека го гледам светот, јас престанав да го гледам.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Кога ќе помислеше дека го откопачил, дека го уништил, тој одново пушташе корења, се фаќаше за ѕидот, се чипчеше, гризеше од него и напредуваше.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таа му велела дека го продала зашто немала од што да живее.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Докторот пак дојде да го види. Богдан му се пожали дека лошо спие, дека го измачуваат лоши сништа и му побара нешто за смирување.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

А кога некогаш ќе го откриеше кучето по миризбата што го носеа со себе, тогаш тој се преправаше дека заспал или дека го фатиле силни грчеви во стомакот или го исчашил глуждот од ногата и не можел да оди.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Затоа таа прозорците ги имаше облепено со ѕвезди направени од станиол како и месечина за да ѝ светкаат ноќе, да има илузија дека го гледа небото и да може подобро да заспива и да сонува.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога се поместија куферите од чезата, преполни со книги, широко се отворија и од нив излегоа многу книги, едни велеа дека го поарчил времето за книгите, времето во гурбет, други велеа оти нешто му се заматило во умот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Ќе го водам својот народ за рака додека е сигурен дека го знае патот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога им кажав дека го познавав татко им Хрант уште од 1936 година, тие го прославија моето враќање како историски чин на книжарницата.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Недоразбирањата, дилемите, неизвесностите кои владееле во Царството, колку и да биле разрешени во големите војни, кои конечно довеле и до падот на Османското Царство, не можеле конечно да исчезнат и во зборовите со османско потекло во балканските јазици.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Но не можеше да му одолее на предизвикот.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Виталниот динамизам што го покажуваа Татко и Камилски, во донкихотовска мисија од збор до збор, во чувството дека го откриваат пресудното во секој збор, беше одвреме-навреме обележана од нивниот метафизички неспокој.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Татко на крајот рече: Е, мој Камилски, и јас така станав дел на изреката меѓу народот: Не те прашуваат што правеше во на гурбет, туку што донесе!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Камилски се вдаде во проучување на историјата на кинескиот порцелан, небаре заборавајќи дека го очекуваа и други зборови со слична или со уште покомплицирана историја.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Османското Царство со своето траење од речиси седум века покажуваше дека го почитувало и принципот на нужна толеранција меѓу народите, и покрај тоа што ја имало позицијата на владетел, освојувач.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сметав дека го исполнив својот долг.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Гледај, се насмевна или, сеедно, мислеше дека го стори тоа. Гледај: парче небо меѓу овие дрвја.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Но, нема добри писатели коишто не го разоруваат (дури и кога мислат дека го утврдуваат) кодот на сопствените предестинации: религиозни, национални, историски, психолошки... 48 okno.mk Ако сум слободен да го изнесам својот став, не сакајќи овде да влегувам во аргументите на сите други ставови, го претпоставувам Рембо пред сите католици на францускиот 19 и 20 век, а Матош пред хрватските; Војнович пред сите руски православци, а Домановиќ пред српските; Омар Хајам пред сите муслимани, Витман и Емили Дикинсон пред сите американски моралисти; Еразмо на острата смеа пред пајажината на верската схоластика, Оскар Вајлд пред сите викторијанци (крутиот британизам); Томас Ман пред лажната и простачка, „мистичка” (мистификаторска) опиеност на сите настапувачки национални гордости; Кафка и Џојс пред секој „реализам”; а Ниче и Шопенхауер пред секоја катедра на големи мисли... »» Каков, во таа смисла, треба да биде ангажманот на писателот?

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Најјасно тоа го искажа Лесли Фидлер (Fiedler), од чијшто програмски есеј за Постмодерната Cross the Border - Close the Gap од 1969 (впрочем, тој не е објавен во книжевно списание туку во Playboy) ќе цитирам неколку пасажи: „Речиси сите книжевници се свесни дека го проживуваме мртовечкиот грч на Модерната и породилните маки на Постмодерната.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Преживеа десетина атентати, смртоносни авантури, истребувачките борби во Либан, чести обиди за ликвидација, среќен пад од авион.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во близината се наоѓа културен центар каде што Махмуд Дарвиш ги читал за последен пат своите стихови пред насобраните Палестинци кои не можеле да си претпостават дека го слушаат за последен пат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Арафат во себе беше начисто дека беше дел од израелскиот политички фолклор, во кој улогата како претседател му беше строго ограничена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Секој чекор на Арафат беше следен од невидливи тајни сили кои беа навлезени дури и меѓу самиот раиз, во неговиот дом, во неговото опкружување.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Гледајќи ги татковите книги во нивниот наследен, само на места изневерен распоред, согледуваше дека го беше проширил нивното простирање до предели и народи, низ проверени, доживеани значења во животот, до кои бездруго сонуваше дека ќе го одведат книгите, верувајќи дека тие ја содржат вистинската надеж.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој беше свесен дека го беше напуштил затворот на универзалниот егзил во кого светот му беше маневарско широко поле за потрага по својата татковина, за да заврши во еден друг наместен затвор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Го следеше смртта на секој чекор. Неколкупати речиси митски ја избегнуваше. Веруваше дека го штитат таинствени сили. Беше постојано во својот транс.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Неговата желба била да биде погребан во Галилеја. Израелските власти тоа го забраниле!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

И кога животот сакаше многу години подоцна во Македонија, која стана наша нова татковина, предодредени пред тоа да ги следиме емигрантските процесии на пребегнатите албански емигранти во Југославија, на конечен пат кон вообичаените дестинации кон Америка, Австралија или Нов Зеланд, минувајќи пред тоа неколку месеци во неколку европски емигрантски прифатни центри, да станам нејзин амбасадор, првин, предложен од Социјалистичка Република Македонија во рамките на тогашна Социјалистичка Федеративна Република Југославија во Република Тунис, акредитиран во Арапската лига, како и како прв амбасадор во државата Палестина, на чело со Јасер Арафат, која само земјата што ја претставував ја признаваше како независна држава (во периодот од пролетта 1985 до есента 1989 година), а потоа и како прв амбасадор на новата независна Република Македонија во Република Франција, при УНЕСКО во Париз, акредитиран во Мадрид при Кралството Шпанија и во Лисабон, во Република Португалија, Татко беше одамна исчезнат, (на 29 февруари 1979) а јас имав чувство дека го продолжувам неговиот неизвесен дипломатски пат на Балканот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Живееше со чувство дека го измамил времето, како да немаше тоа за него граници, како да беше склучил пакт со вечноста!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Кога некој човек ќе ми се допаднеше на прв поглед, редовно по неколку дена ќе откриев толку работи што не ми се допаѓаат кај него и се плашев дека тој ќе помисли дека го сакам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога ќе ја слушаш исповетта на твоето срце дека го убиваат болка и мака, тогаш, можеби тогаш, ќе допре до тебе гласот на моето срце дека сеуште те сака.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Почна да станува од креветот од штици, полусигурен дека го слушнал гласот на О'Брајан.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Она што му се допадна не беше толку неговата убавина, колку изгледот што му се чинеше дека го поседува, како да припаѓа на време сосем различно од сегашното.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

II Додека ја ставаше раката на кваката, Винстон забележал дека го оставил дневникот отворен на масата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Ако тој мисли дека одреал од подот и ако јас истовремено мислам дека го гледам како го прави тоа, тогаш тоа навистина се случува.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

А тогаш еден друг, сосем различен глас, еден тенок, култивиран глас, за кој Винстон помисли дека го слушнал веќе порано, упадна: „И, патем речено, кога сме веќе кај тоа 'Еве една свеќа, да ти го осветли патот, еве еден џелат да ти го скине вратот'.“

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој е веќе мртов, помисли. Му изгледаше дека дури сега, кога почна да бива способен да ги формулира своите мисли, дека го презел решавачкиот чекор. Последиците на секој чин се содржани во самиот чин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Мислам само дека го расипуваат кога ќе им ги врзат нозете заедно. Јас сакам да гледам како клоцаат.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не се допираа, но нему му се чинеше дека го чувствува треперењето на Џулиното тело.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Му се стори како да стапнал во влагата на некаков гроб и не се чувствуваше ни малку подобро затоа што отсекогаш знаеше дека гробот е таму некаде и дека го очекува.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кога сме кај тоа, дури и практикувањето на религијата ќе им беше дозволено, само ако проловите покажеа барем некој знак дека го сакаат или имаат потреба од тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој скокна на нозе со брз обвинувачки поглед кон Винстон во кого очигледно се посомнева дека го сопнал.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Лицето - череп брзо ги скри рацете зад грб, како да сака да му покаже на целиот свет дека го одбило подарокот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Не веруваше дека го слушнал зборот Ангсоц пред 1960 година, но беше можно дека во неговата староговорна форма - „ Англиски социјализам“ - бил во оптек и порано.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сето тоа му изгледаше дека го гледа во крупните очи на мајка си и на сестра си, додека гледаа нагоре кон него низ зелената вода, стотици метри долу, и натаму тонејќи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Ако молчев ќе значеше дека го знам она што го знае таа.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Затоа реагирав брзо обидувајќи се да отворам влез кон најважното за мене: “Што е тоа што треба да го знам, а го знаеш ти?

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ласте беше тежок; му тежеше снагата и доколку одеше на левата страна од улицата, се зашантуваше в десно и, кога ќе почувствуваше дека го преминува работ на тротоарот, и дека му се заканува опасност од улицата, веднаш се коригираше и навалуваше в лево.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Кога тој одобри, на ибн Тајко в миг му се стори дека го гледа својот погибелен сон: бегот ја дава дозволата, си рече, поради задоволството што ќе го има, раздиплувајќи ја неговата истуткана душа.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Еднаш, тие и двајцата со Неби-ага му појдоа на церибашата Осман-ага во уќуматот, сега без работа, и пак не излезе дека тие не го почитуваат церибашата, или чувај боже, не му го ценат скапото време, туку баш дека го редат како поважен и од субашата, штом пред него зборуваат работи што не се за уши на еден чауш.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Цапаше ли пак во ѓолот што мислеше дека го прецапал и излегол на суво?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Му рече Марин Крусиќ, кога момчакот на враќање ги растовари рибите, излезе од чунот, и кога сфати дека го чекал, му пријде, како на нешто неминовно, како на судбина: „Ти Влав ли си?“ го праша овој.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Даут-паша објавил дека го затвора амамот, наместо да лелека врз потрошените пари. Зошто?

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Многу се ранливи, човеку, кога е во прашање љубовта, а тоа не чини! - заклучи самоуверено Марин Крусиќ, заборавајќи дека го има на ум чемпресот.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

За манастирчето Свети Андреја му објаснија дека го подигнал синот на кралот Волкашин, уште пред скоро двесте години.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Шумарот од Лерна ми кажа дека го видел еднаш песот Гаро горе кај долнечките гробишта.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Му реков да ме остави, дека го молам да излезе од собата и да ме остави.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Кога станував да си одам, тој ми велеше дека го оставам сам, дека сум била саможива.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Му реков на Тодор: "Сега кога чувствувам дека го губам Бојан, како да ми бега низ прсти, сега кога ми е толку тешко на душата, можам да помислам низ што сè ти помина и како ти било кога почина Мина" Тој ми одговори: "Само јас знам низ што сè поминав".

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

И кај двата мита може да се забележи дека го содржат уверувањето дека таму некаде во неодредената иднина, автоматски, животот ќе биде подобар отколку денес, како и залажувањето и самозалажувањето дека сивилото на сегашноста е нужен предуслов за розевоста на иднината.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Ова претставува поповолна регулатива споредено со регулирањето на ова право во Законот за трговските претпријатија од 1996 година, но сепак не може да се каже дека го достигнува нивото согласно на уставната одредба дека сопственоста и трудот се основа за управување и учество во одлучувањето (чл. 58, Устав на Република Македонија). 163 Што донесоа измените и дополнувањата на Законот за јавните претпријатија?

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

... Веднаш им беше јасно дека го слушнала и го разбрала разговорот.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој не ѝ покажа дека го забележа тоа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не ти кажуваа татко ти и мајка ти, дека го сотреа половина свет?“ или „Ај сѐ друго, па и Германка си се направила, сега Германија нека ти даде работа. ... Што бараш овде!..“ И така, од навреда до навреда.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Неброено пати му беше повторувано дека го дале својот живот за татковината.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Марија знаеше веќе неколку месеци за Карл... дека го зел татко му...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Беше свесна дека го очекува невозможното...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Од сето што го зборуваа, можеше да разбере дека го условуваат: или таа - или тие.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дури понекогаш му се чинеше дека го мрази...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Беше убеден дека го осудуваат.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не е можно тоа... - му се затресе целата снага, го фрли торбичето што го држеше в рака и стрчна по скалите, влезе во лабораторијата, виде дека го нема, растрча по сите простории, избара, и кога виде дека го нема, праша: - Кај е појден тате?

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

А кога ќе се врати пак кај Мухамеда да му докажува дека го напуштил Ристоса и прешол во неговата вера, тогаш Мухамед уште полуто ќе го измаршира и ќе му рече: Не ми требат мене предавници; оди кај сакаш!

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Овој помисли дека го излага селанецот, го најде будала и му нарача пак до пазар да му донесе.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Од жал за Ангелета Велика често ја облекуваше во неговите машки алиштенца и така се лажеше самата себеси дека го гледа синчето.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Првиот услов тука го исполнија. Се заколнаа дека го напуштаат Ристоса и му се поклонија на Мухамеда, менувајќи ги своите имиња од Јане на Јунус, од Рампо на Рифат; а за вториот услов Аџи Јане – Јунус бег, предложи да им се остави рок од месец, два, најмногу до Митровден, работата ќе биде свршена.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Во тоа време пристигна абер од Скопје дека го бараат пашата, а од Прилеп – го бараат кадијата, та требаше да се растури целата дружина и бунтовниците пак да ја избегнат катастрофата.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Претпоставувам што можело да има во писмото оти за неговата содржина може само да се нагаѓа од она што останало во моето сеќавање и според оние забележувања на моите откако дојдоа дека го читале и плачеле.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Иако нигде не е запишано како сум облечен, знам дека го носам кафениот костум, оној што го сошив во Шнајдерската работилница во Гаково од оние три метра штоф што беа главна награда на новогодишната лотарија кога ја пречекувавме оваа 1951 година во културниот дом на селото.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Значи самата ќе мора да го надополнува писмото а и да најде охрабрување за бабата Петра, не ќе може туку така да ѝ каже дека го преселиле на тумбата кај гробиштата да им биде стражар.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Една година подоцна, некој ни кажа дека го видел во Сан Франциско, но јас никогаш повеќе не го видов, ниту слушнав, освен онаа порака која ја остави на ѕидот кога излезе онаа ноќ.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Кога се вративме во Њујорк, ни се јави Џон и ни кажа дека го стопирале проектот заради „морални причини“.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Меѓутоа не верувам дека го погодува вистинското okno.mk | Margina #17-18 [1995] 91 - мултимедии, телеекрани и развој на електронските стварности.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Некаде на своето пропатување др. Лири се запознал со Вилијам Гибсон (William Gibson), писател на научна фантастика, комушто му се припишува дека го основал сајберпанк (cyberpunk) движењето.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Си отидовте задоволни од моето кутнато жолтеење. Верувајќи дека со тоа сте ги покосиле и сите брчки што ми ги довериле луѓето но вие заборавивте дека го оставате мојот корен и дека мојата смисла, всушност, само што не започнала.

„Вардар“ од Анте Поповски (1958)

КОСТАДИН: Многу умно мисли татко ти!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Потем се приберува и пријдува до пред иконата и се крсти).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Маж!... Маж!... И слатко и горко е да помислиш дека го имаш!... (Лирично настроена, опфатена од чувство на притаен копнеж).

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Јас мислев дека го имаш како моево!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Да му кажеш дека го вика мајка му на Зафира да дојде масло да свети...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Ама, душата ме боли за Костадина... Маж ми е... (Одеднаш ја обзема страшно претчувство). Ако не дојде...

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Тоа значи дека го сака Крлета!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тода зеде уште неколку китки од бунарот и ѝ донесе на Нешка, која не ги врати и отворено призна дека го сака Крлета, ама ја страв да не разбере мајка и.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

По ова Блејк замолче и ќутеше цело попладне, а ние се растрчавме по доктори пошто мислевме дека го мавнала срчка.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Вујната Клементина ќе излезе речиси преобратена, но и убедена дека го пронашла вистинското училиште за својата внука, која си ја сметаше за свое чедо, небаре изгубено во балканското стадо, сакајќи да го врати еднаш засекогаш.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Така, откако Мајка беше конечно уверена дека повеќе никогаш нема да си го најде својот каталог, ние, децата, се вдадовме во потрага, макар што бевме убедени дека го нема, но не сакајќи да ѝ одречуваме на Мајка.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Одвреме-навреме ќе се пронесеше вест низ селото (вистинска или лажна) дека го виделе Анко во некоја пештера во планината и џандарите започнуваа со потера.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Одеше кај што ќе чуеше дека го виделе да се крие, одеше да го начека, но попусто.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А, и кутриот Јагулче Дримски, имаше толку ум в глава да разбере дека го поставуваат на оваа функција не ум да дели, туку сила.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Откривајќи го патот на јагулите, цврсто веруваше дека го открил и патот на луѓето кон нивната суштинска хармонија со природата.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Му кажуваше дека го открил излезниот пат од Беломорскиот канал. Морало да постои тој пат!

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дали му се присторуваше од пресилно читање и мислење, тука до Мајка, не сакаше да се одреди, но беше повеќе од сигурен дека го гледа нашиот семеен пријател Гури Порадеци, кој пред неколку години, со стариот семеен чун нè пренесе од едниот до другиот брег на Езерото. И така станавме емигранти.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тој беше сигурен дека имаше Бог, кого го бараше во меандрите на големата река на егзилот, а Мајка веруваше дека го има во себе, во останувањето…

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Трајче разбра дека го прашува за името и одговори: - Јас се викам Трајче, а ти? - Федерико амико! - рече стражарот со брадичката и го пушти да оди непретресен.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Силјан, дека го носел црпчето на гуша, многу му помогнало да се плашат орлите од него, беше нашол една пештера и тамо беше се засолнал дури се свршил џенгот.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

„Пег е еден од оние критичари што сакаат да мислат дека го откриле скриениот клуч за делото на некој уметник”, исфрли Џоен кога Френк ја запраша за тоа додека се враќаа 60 okno.mk во хотелот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Бев надвор од себе поради ентузијазмот, убеден дека го најдовме одговорот што го баравме”.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

А моето распрашување од прилика течеше вака: Извинете, а собава до вашата дали е собата на Мирко Бунде?