дека (сврз.) - ме (зам.)

Под неговите веѓи веќе немаше очи. Се исплашив дека ме заборавил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислам дека ме замрази.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Слушнав дека ме озборувале.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И, да признаам: и покрај болките и грдата несоница, па и неизвесноста во која се наоѓав, многупати ќе забележев дека ме водат чудни мисли; дека во тие ноќи во дворот на Басотови тонам и во необични соништа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Какви врвни луѓе ме бараа да ме усреќат, а јас најдов човек што јас ќе морам да го усреќам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Мислеше дека ме опива првото доброутро на пролетта во таа крастава година да лежам со тил на камен и без трепкање да го гледам движењето на орлите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Веројатно се смилостивија дека ме гледаа некако скиснат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
- Не треба да имате толку многу доверба – ми излета погрубо отколку што имав намера. – Вие сте возрасни, а ние сме деца, треба малку посериозно да ја сфаќате улогата на родители.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нејзиниот поглед имаше продолжено траење и тоа само во дел од мигот по кој се враќаше назад со нешто одземено од мене како зрнце песок (скриена или заталкана мисла, спомен, копнеж, што ли?), а времето беше прекратко за тоа задоволство бидејќи веднаш потоа повторно го чувствував тој допир на погледот според ритамот на отворањето и затворањето на нејзините клепки (сфатив кога веќе станавме едно, дека таа знаеше да ме гледа и со затворени очи и ми велеше дека ме гледа не како што ме сака, туку ме гледа таков каков што сум, и дека таа таков ме сака) и сè така во продолжено траење, а јас бев сигурен дека ваквиот поглед беше упатен само кон мене и дека само за мене тој можеше да биде таков со нијанси на галовност во допирот кој во тој момент беше физички, или така ми се чинеше, кога веднаш потоа или можеби во тој ист миг ќе ја почувствував мекоста на нејзините ситни прсти во таинствена игра на моите слепоочници.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се правдаа, тврдеа дека ме сметаат за исправен, дека знаат оти сум бил ангажиран за помош за прославата на јубилејот на браната, но дека ова била нивна должност и така натаму, како што зборува обично секоја полиција во такви прилики.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Знаев дека ме мразеше кога најмногу ме сакаше, и знаев дека ме сакаше кога најмногу ме мразеше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Мислев дека ме сфаќате“ студено го дочека Иван и, за миг, во очите како да му блеснаа црвени кандилца. Одлично го сфаќаше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Веројатно алудира на нејасниот крај на двајцата првоборци, помислив, но коментарот го задржав за себе си иако сфатив дека ме беше поканила да играме само за да ми го каже она што изгледа не смееше пред Раде.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да, драга Ема, во Равена мојот Јирачек, моето сонце, веќе ме чека, јас знам дека ме чека Јирачек и ги мерка тие стари, истрошени европејци, тоа се истите оние од Вацлавске Намјести, кои како река доаѓаат од секаде за да си го дотрошат животот, желни да брцнат со прст или со нос во нешто младо, убаво; пари даваат за тоа, душа даваат за тоа.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ми се плачеше од мака. Не знам дали повеќе поради тоа што ја фатив дека ме лаже, или поради тоа што не сакаше да го носи мојот толку прекрасен прстен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Значи: имаше нешто меѓу нас, но имаше и нешто помеѓу нас како пречка, нешто што ја спречуваше Луција да ми се предаде; не беше возможно таа млада девојка, за која и денес знам дека ме посакуваше, не беше возможно велам, да не биде со млад маж само затоа што има некакви обврски, кои сите ги имаме, секој ден.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„И не сакав да ти се доближам, аго. Не те гледам и сепак знам дека ме чекаш со нож ... Крив, турски.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Не оставај ме, уште еднаш рече, и јас, пред да заспијам, почувствував дека ме мразиш.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Определувајќи се за прошетка на непостоечки суштества во измислени времиња и предели таа сметаше дека ме заштитува од грдите привиденија со кои можеби имаше и поблиски средби но не беше спремна да зборува за нив плашејќи се дека може случајно и премногу да ми ги приближи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Лично беше слушнал дека ме нагрдува со лошиот прекар копиле.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Да не се знаевме од школски денови, ќе помислев дека ме избегнуваш”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Квечерина Не е дека ме јалови рана изутрина дека се тутулам в черги од бучната надојдина низ прозорот од танките стапалки што ги гибаат земјините сводови, оти не сум го знаел ни самиот свод небесен; Не е дека ноќта не ја доимувам од што е ноќно одбојно премрежје, не оти не сеќавам раце- отворени премлади булки.
„Омајнина“ од Афродита Николова (2010)
Легнав – па станав и продолжив. Ми се чинеше дека ме крена од земја.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Не се сеќавам точно кога за прв пат се почувствував непријатно во близина на птиците, но сигурно е дека ме плашеа, по малку, уште пред земјотресот, во нашата стара куќа во Маџир Маало.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
На пример дека во мојот живот сега се појавува пресвртница, дека ме чека чудесна, страшна, волшебна среќа...
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Знам само дека ме биеше со своите влакнести раце, додека не го отепа Бога во мене; ме изведе Луција; се сеќавам дека пијаниот Земанек ме бакнуваше во образот, дека плачеше и постојано велеше: „Ти си ми брат, без разлика на сѐ, ти си ми брат; за тебе, ако треба ќе ја преместам целата вселена подалеку од Партијата“; се сеќавам и дека побарав да ме одведат до циркусот; и, ако сетилата не ме лажат, Земанек и Луција ме одведоа до циркусот, пред портата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој знаеше дека ме сака.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Она што тие го сфатиле е еден поединечен одговор на нивните акции, а реалноста која е зад тоа се смее: „Ха, ха! Тие мислат дека ме откриле”.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Даскалов пред нив, пред моите врсници, се стави на моја страна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Малку да ми подвикнеше, душата како да ми беше наштимана веднаш за плачење и губев верба дека ме сака.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Во секој случај не треба премногу да се трудиме кога вистински ќе посакаме да наѕреме во вината што самата се најавува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Можев да поминам и низ неговата облека а тој да тврди дека ме нема забележано.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А што ако имам некаква страшна болест и умрам од што не се грижи за мене, а на своите пациенти дење-ноќе им посветува внимание?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сломен и блед истрчав во скрипториумот, и видов дека ме чека на масата; сум ја заборавил, посекако вчера, оти работев до доцна.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Којшто ќе каже дека ме љуби како Господа, и јас ќе го заљубам, ќе му се покажам самиот и во него ќе си направам храм и тој ќе ми биде син, јас ќе му бидам татко.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Никого не обвинува, ни Господ што ја зеде толку млада, ни татко кој веројатно можеше повеќе да стори освен таа една доза пеницилин од Америка, а не верувам ни мене дека ме обвинува од што немав доволно време за повеќе да ѝ се посветам.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Знам дека сѐ е лага и како казна ме параше вистината.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-Се преплашив, мислев дека ме повлече некоја сила, ме фати за нозете, цврсто стегајќи ме, ме влечеше надолу, надолу – објаснуваше со возбуда Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас веднаш како санитарка му ја преврзав раката, а тој ми рече: Сега, нема ли да ми кажеш дека ме сакаш, а јас му одговорив: Ќе се земеме ако останеме живи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Ѓурчин и културата! Ајде мајката! Го клавал нашиот песнопоец на мртва стража.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа зедов уште едно парче кожа и го подадов накај мачката.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не велам дека ме одбива да си разговараме, или дека нема да ми одговара на прашања, ама сакам да речам дека нема да „ја имам“. Тука е, а не е тука.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми беше незгодно да погледнам во било кој од соучениците, кои претпоставив дека ме виделе со новата учителка прегрната.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Си мислев дека ме следи зад петици, и само дебне миг да ме земе.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И денес никој не знае дека самиот заминав; сите мислат дека ме прогонија.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Си земам авторска слобода да кажам оти сѐ уште помислувам дека ме замениле во болница, блазе си им...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
„Тој тоа ти го кажал утрово за да си ја олесни душата или да те смекне и побарал да му донесеш леб. Добро, тоа го знам и без тебе.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Нив ќе ги чека да го зграпчат за тил.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пијам, тоа не ти е тешко да погодиш, но уште помалку ќе погодиш дека ме обзема страв.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во ретровизорот го гледам налутеното лице на возачот кој луто се заканува со тупаници и од мрштењето на неговото лице и движењето на огрдените усни, сфаќам дека ме пцуе.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И тој сака да знам дека ме сака, а да не ми го каже тоа направо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Притоа не се занесував дека ме предводело некое посебно чувство на задоволство или на загубеност.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се побуни нешто во мене, почувствував дека ме обзема нешто слично на лутина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Потоа седеа, долго пишуваа на друг лист и кога веќе мислев дека ме заборавија, го слушнав гласот на мајката: „Сега убаво пишуваш!
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Повици за повторно будење, затоа што сите мислат дека ме губат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Зборуваше по телефон и беше насмеан: - Еј, кај си?! Надвор си? Ајде, почекај ме, одма доаѓам!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сте чуле ли уште за некој толку умен командант што испраќал песнопоец на мртва стража?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Човекот нишна со главата, како да одобрува; се виде дека ме смета за целосно луд.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеби дека ме згазил автомобил.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Секогаш беше подготвена да ми прости за сè што правев за да ја оствариме целта, а тоа го правев и тогаш кога бев свесен дека ги кине најчувствителните нишки на нашата интимна врска.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Секако дека ме обземаше, но и ме вознемируваше. ‌Имаше само еден проблем.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ме закрепуваш за да не паднам, не дека ме сакаш, туку дека се плашиш од мојата смрт.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Можам дури да потврдам дека тој гердан на вратот на Цвета Басотова во летните ноќи многу пати го имав видено населен со безброј ѕвезди!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Реков дека ме боли газот за угледот на училиштето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мајка ми ќе се исплаши кога ќе види дека ме нема мене и ќе плаче, ќе ме чека...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Поскоро би рекол дека ако не надвладуваше во тие случаи рамнодушноста тогаш барем беше присутна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во општата турканица им се доближив на другарите.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дали тоа значи дека секој од нас има свој сопствен, строго определен пат низ животот, и тој наш пат само навидум се приближува, се среќава па дури и вкрстува со патиштата на нашите блиски?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми кажуваше дека има Господ и дека тој нè гледа, а и мајка ми дека ме гледа, но дека ние не можеме да ги видиме. Оттогаш почнав да си фантазирам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Знам дека луѓето се суетни, прости и алчни, но не сум знаел дека овој проклет свет околу мене ќе се дрзне да ме одгатнува и, уште да смета, дека ме проѕрел?
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Претпоставувам дека ме викале забла, но сигурно никој не се осмелувал да ми го плесне во лице.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знам дека ме сака мене, неизмерно многу.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се обидов да му кажам дека не сум виновна и дека ме принудиле да дојдам на сослушувањето; тој не сакаше воопшто да разговара за тоа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сѐ му изнапишав: „како ми е страв да ѝ кажам на мајка; дека ме држат затворена како затвореница; како секој ден ме навиткуваат да се согласам за Никола и оти еден ден ќе го сторат тоа и без мојата согласност.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Се изненади кога ја виде сликата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во тоа време уште не ми беше толку близок како што ми е сега, за да можам да му признаам дека ме мачи грозна љубомора и дека зависта ми ја труе душата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И кога го составив со мозаикот, кога целото стана Едно, и кога се укажа целата слика на царевата ќерка под колената мои (оти на колена клечев додека чинев невидливото да стане видливо), сфатив дека сум пајак средето на своето завршено дело, дека ме заробила целината, завршеното, дека самиот сум центар на сочинението од рацете мои, дека сам сум се затворил, сум се заѕидал во тоа чудно здание, храм пајажинест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
СВЕТЛЕ: Ти рече дека ме гледал.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Можеби кога ќе чуе дека ме убиле, ќе се расплаче со обете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе ти испратам за дома за здраво-живо кога ќе си одиш“, важно завршува чичко Славе, убеден дека ме купил со бомбониерата од тие саглам што се.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Знам само дека за момент погледот толку многу ми се замати од солзи што и авионот, и небото над него, и пистата под него се сторија едно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
АНТИЦА: Јас знам дека ме сака, но каква корист од тоа кога го слуша брата см?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
- На пример, она за велосипедите, неизоставно треба да го скокнеш – рече тој – измисли некоја друга причина зошто сте се задржале во грмушките толку долго.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ми се причини дека ме воведува во некоја игра за која немав слушнато, а од која сепак, на крајот, ќе се појави некое чудно, можеби и непријатно изненадување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се свртувам и гледам дека ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ова дека ме сакаш и кога си ми многу лут, нели?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Фаерабенд тврди дека самата замисла дека „оваа еднодневна мушичка, човечкото суштество, ова мало парче ништо“ ја открива тајната на постоењето е „луда“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Се разбира, до него не пристигнуваа ни моите претпоставки.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога и да му се пожалам дека ме боли глава, или дека имам несвестица, ќе рече незаинтересирано, ништо не ти е, не си болна, такви ти се годините, и никогаш не се согласува да ме однесе на работа, во клиниката и да ми направи подробни испитувања.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Знам дека ме мувта.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Никој немаше да ми поверува дека ме нападнал пес во мојата работна соба ако не ми беа под лактов белезите од неговите заби.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Можеби требаше да подзастанам и да си ја наместам блузата, за да сфати дека ме навредил, па потоа да му биде непријатно, да му биде жал.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го препозна курирот Ведран.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете за него може да се посомнева дека ме продава, а не за баба Анча.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Тој рече дека ме паметел како дете, но потоа заминал, рано заминал, веднаш по Втората војна, штом се создале услови да може да се добие пасош.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Знам само дека ме научија да мразам, премногу знаев и премногу страдав.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Дики, мислам дека ме излажа она за филмот!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И да сум знаел дека ме читаат, сигурно не би изменил ништо во моето пишување...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Имам чувство дека ме лажеш,- инсистираше Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Морам да кажам дека ме вика Кока, со што намига на фактот дека се викам Питер.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Б: Мислам дека ме гледаат како музичар за кого некои музичари имаат слушнато - не многу - и кој го почитува она што го прават Бразилците.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Продолжив да возам по кршот од камења над кој се дига омарнина и колку повеќе се доближувам до купиштата од камења и земја каде беа последните куќи, чувствувам дека ме лазат морници.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Му реков оти Онисифор Мечкојад не ме молел да му ја донесам торбата што другите ја познаваа по црвените, црните и зелените риги и сокрив дека ме нарекол предавник со увереност дека не сум ништо друго туку мал поткожник на дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не му реков ништо, тој и не ми се обраќаше мене, само знаев дека ме донел на раце и ме оставил врз сламата на својата кола со едно воле, потоа им ги проврел главите на моите сиви близнаци низ јаремот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но од каде храброста кај некој Непознат кога се осмелува да тврди дека ме познава?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа ќе значеше дека ме искористувате како жена, кога всушност јас не сум тоа и кога ми е потребна помош, многу помош, за да израснам во жена.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Со неговото однесување со негова почит ми стави до знаење дека ме цени како личност.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Да не ти ги носи куферите на снимање?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
На секое доѓање кај мене чувствував дека ме гледаат од сè подалеку.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Главата му висеше како туѓа, како извлечена од безживотен песок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само што сега сум му лута, дека ме излажа оти ќе оди за факултетот.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Не знам зошто толку многу ме мразеше, а истовремено велеше дека ме сака.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Се обидував да му објаснам дека тоа не е нормално, дека е целосно лудо; дека не би можела да издржам, дека ме скокотка, а тој рече: „Да не те понижува, можеби?“, и јас, во тој момент знаев, бев сигурна дека Јан Лудвик не е дојден туку-така и дека одмаздата, без разлика колку тој се преправаше дека е рамнодушен кон сѐ што му се беше случило, сѐ уште тлее во неговата душа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не барав ништо од него, барем само љубов да ми пружеше, да ме побараше, да ми го исполнеше животот со убави зборови, да ми ја надоместеше загубената мајчина љубов, да не ме понижуваше и мене и себе, да не слушнев никогаш дека ме заменил со друга жена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Заради него и ден денеска ми се чини дека ме болат ребрата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ема ми легна со главата на градите. Знаев дека ме сака.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Не знаеше дека пред тоа треснав со плешки на земја заради истоштеност што почнува кога ќе ти се стори дека колениците ти се испразнуваат и стануваат клобуци од коска ненадејно истанчени пред некое распрснување.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беа фер. Ништо не ми префрлија дека се одделив од нив и седев со Оливера.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Дино престана да ја цица коската и ме погледна, и тоа ми се чини дека ме погледна многу сериозно.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од каде знаеш дека ме сакаш кога првпат ме гледаш? - Па, знам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Почнав да се жалам дека ме боли главата, ги замолив да престанат да ми се јавуваат, требаше да учам за утрешниот испит.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Нема да ме изненади ако почне да ме уверува дека ме има уловено со парче сиренце на нејзиниот женски блинкер.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
На моменти помислував дека ме сака само заради тоа што личела на мене.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Колку да звучи себично но чинам дека тоа уште повеќе не зближи и не здуши, заедничкиот живот ни го направи поубав, но не можам да се ослободам од чувството дека ме напушти кучката откако од мене направи свое дете во се зависно од неа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сфатив дека тој го пуштил мачето за да се подотвори вратата и дека ме видел пред огледалото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Оттогаш и ме обзеде помислата дека ме бара само мене, и оти сите други движења се само измама како на опитен кодош.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Но знам дека ме прашаа: дали навистина, во една прилика, кога сум изведувал некоја циркуска точка во гимнастичката сала, сум рекол: „Нека ми се качи на скалите така, ако може, твојот здрав народен дух“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Почувствував дека ме фаќа лудило.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мајка ми забележа дека сум натажена: - Знаеш кога ќе го ставам? Во специјални пригоди.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Како тоа?! - се изненади таа. - Па едноставно. Едната ми пиша писменце во кое ми соопшти дека ме сака.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Не знам дали дека ме апсат или за мир и демократија во светот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ивана! – викнав пред да исчезне во вратата, но дали не ме чу, или не можеше да ми покаже дека ме слушнала, не знам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И знам: од очите им се чита дека ме жалат зашто ако сум баба-девојка, тогаш само Господ Бог може да ми помогне.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Јас си ја вртам главата, ама и со тилот гледам дека ме гледа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се разбира дека ме прекори, ме искара што сум била толку невнимателна и толку непромислена да отидам во третиот дел од паркот, и тоа доцна попладне, ми се закани дека своерачно ќе ми ја скрши главата ако тоа уште еднаш ми се повтори и ме посоветува, онака братски, малку да ја видоизменам приказната попладне, кога на состанокот ќе им ја раскажувам на нашите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Животот за мене одамна престана да биде игра, и притоа најмалку ги сакам криенките - му реков. -Зар грешам?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Ова не се времиња за средби со Евреи, макар и од школски денови”.  „Тоа може да важи за други места, Ели”, рече Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Непоколеблива среќа знам дека ме сакаш но сето тоа лебди во воздухот.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Но јас знаев дека ме теши, дека ме лаже; јас точно, секогаш во животот сум била свесна за своето тело, господине судија, за секоја негова маана или доблест.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Која ви е целта? Што треба да помислам? И зошто да го сторам тоа?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„А момчево, велиш, ист Ведран!“ и се насмеа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Имавме по два часа за шетање низ паркот и тоа време јас максимално го користев во првите неколку дена, а потоа се почесто останував затворен во ќелијата загледан низ решетката во еден од малите прозорци од женскиот дел, од каде ми се чинеше дека ме опсипува бран на светлина што ми е наменета само мене и која само јас ја чувствувам, убеден дека таму една жена го има истото чувство кое потоа продолжува во долг плач со солзи кои се и мои солзи.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Патот сѐ уште мириса на синоќешниот дожд, додека исчезнуваш во светлината. некаде пред последниот чекор, твојата бледа сенка се смири знам дека ме гледаш.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Точно е дека ме мачи опстанокот и парите, но свесна сум дека не е од тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Почна да ми зборува дека ме сака и да му простам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Сепак, чувствував дека ме гледаат со некоја скриена почит и срам од восхитеноста што не можеа да ја сокријат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Знам дека еден пароброд изгоре и по сè изгледа дека ме обвинувате мене за тоа.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога синот, со изгужвана свилена вратоврска и лице набабрено од солзи, упаѓа пред снимањето, херојот, достоинствено, тивко, но решително му вели: „Зарем не гледаш дека ме снимаат!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во мојот живот, речиси секогаш, некое делче од вистината, што најмногу сум ја посакувала, останувала скриена. Ме изморија таквите игри!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не знам како успеал да ме пронајде за да ми пренесе дека татко му многу ми бил благодарен и дека, заедно со писателот, му се јавуваат на сон секоја ноќ. И дека ме поздравуваат!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ема, разбираш ли, газ би дале за пичка.”
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А потоа се наведнав и го зедов грутчето земја што се стркала дури до мојата нога и го вратив на могилата. (Бев помислил: го поттурнала таа за да потврди дека ме слуша).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој самиот им го кажувал тоа на сите дека ме сакал мене и дека не можел да ја преболи разделбата.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ми се слоши, мислев дека ме изрешета, главата ми прсна од притисок, а богами и страв.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Дури ни лицето му го немав видено. А за мене зборува со толкава сигурност!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Имав фобија од сеништа. Мислев дека ме следат насекаде.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Останав со впечаток дека ме сослуша.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)