Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Макар што кај сиромашните семејства стравот влегува од едната, а излегува од другата врата, нас речиси однапред нѐ поразуваше помислата дека некој може да ни ги одземе, да ни ги убие козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Не требаше татко ми повеќе да длаби во сеќавањето за да дојде до нови докази дека некоја од пештерите во утробата на Калето ќе му биде гробница на Чанга со козите.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Како сум можел дури и да помислам дека некој од нив би помислил во таа смисла на жена ми.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Нишајќи се со рацете ставени на грбот, со некое држење на филозоф или некој древен мудрец кој е длабоко потонат во сопствените мисли, на едно од стеблата на дебелите дрва забележа дека некоја битанга со нож имаше издлабено: I work for money, don’t give me loyalty, cause I’d rather do blow job to your dog ...

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Кога утредента се разбудив, ја почувстував топлината на течноста до подбрадокот и заклучив дека некој крвен сад од носот решил да излезе од системот.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Најголема загриженост може да предизвика насетувањето дека некоја “автентична” култура пак толку нагло и насилно може да се оствари на европско тло.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

„Се обидуваме да не им правиме проблеми на луѓето”. „Однесувајте се како и досега, Ели”, му одговори градоначалникот на рабинот.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„Да не си забележал дека некој од островјаните почнал да ве избегнува?“

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Тој си замислуваше како го полнат нејзиниот град илјадници од оние млади распашани луѓе, што самозадоволно се покажуваат, убави и дрски, и дека некој ќе ја придобие неа, неопитната, ќе ја упропасти нејзината младост.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Одеднаш му се јавува објаснението: тој слушал дека некои млади се ставувале по лозјата, имало дури случај да ги фатат. Таков е сега светот.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ако ова е премногу сложено, мора најнапред да се преправа дека не ја чувствува страста што навистина ја чувствува, потоа да ја глуми страста што не ја чувствува и да се преправа дека некои силни напливи на огорченост, омраза и завист се невистински, или не се случуваат, или се нешто сосема друго.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

А ако се дознае дека некој го прикрива и го чува за голтарите шумски, веднаш и најстрого ќе биде казнет и ликвидиран. Јасно?

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Се опуштив небаре спијам - очите затворени, а дишењето рамномерно.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Почувствував дека некој ја подотвори вратата и влезе во собата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

А кога на Адемовата колиба во Валот, каде Толе со стрика му Кулета ги пасеше Адемовите овци, дојде арамијата Чанак капидан со своите другари — шест души одбор момчиња — и зеде два брава за да го подмами Адема да го фати и уцени, Толе во своите десет дванаесет години се зачуди од храброста на овие луѓе што не се плашат од Турците, и виде дека некој и со нив можел да се бори и да ги тепа.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Оние во шарените куќички под огромниот крст на врв рид си веруваат ли, веруваат дека некоја заскитана пеперутка од Андите само што не им слетала на левото рамо да им донесе троа среќа, не мора една вреќа ами сал троа среќа, а најсреќни се, се разбрира, тие кои уште од раѓање ќе си се вгнездат во некој убав сон и ним им заблазнуваат сите.

„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)

Како прво, Јакуза знае за СИПА, а друго, не би сакале да се грижат дека некоја би можела да најде остаток од нивниот програм во мојата глава.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Знаеше дека некој му застанува пред божјиот пат. Само не знаеше кој е тој.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Сè ми се чини дека некое утро нема да осамнам.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Чувствуваше само дека некоја сила надвор од него му ја одзема неговата сопствена сила, до таа мера што не можеше ни да ја мрдне раката до лицето ни да испушти глас од грлото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Жените се настрвија на зрелите и дрочни, црвени и црни капини, не мислејќи на трњето со кои се штитеа дарежливите плодови од ненамерните натрапници, а мажите го враќаа чекорот назад од помислата дека некој вол го подмочал пред да го однесат на колење за некоја трпеза надвор од листата за јадења.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Знамиња во кои едната боја недостига или е заменета со друга: Полска (црвено- бело, недостига сината); Белорусија (црвено-бело-црвено, недостига сината); Украина (сино-жолто: жолтата боја е гранична вредност и на белата, и на црвената боја - затоа не може да се рече дека некоја боја недостига, напротив); Бугарија (бело-црвено-зелено: сината е заменета со зелената, која е повторно некаква си гранична вредност на сината: тоа е токму бојата на морето/плодноста).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

6. Посебна заштита на одредени категории работници Со измените и дополнувањата на ЗРО во периодот на нашата анализа се интервенираше и кај посебната заштита на следниве 35 категории на работници – (1) работничка за време на бременост, раѓање и родителство; (2) младите лица; (3) повозрасните работници и (4) инвалидните лица, и тоа: a) најголем дел од овие измени ги третираа правата на работничките за време на бременост и по породувањето, а се сведуваат на следново: ● прво, беше предвидена обврска за работодавачот, штом добие известување дека некоја работничка е бремена, да воведе повеќекратно оценување на ризиците во текот на различните фази на бременоста, кои негативно би се одразиле на нејзиното неродено или новородено дете.

„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)

Не знам дали заспав или не, но знам дека некое време преминав во сонување на нешто, помислив дека нешто ме здоболе и не знаев дали сонувам или навистина нешто ме боли.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А замисли сега дека некои други десет зографи прават умножение на сликите за огнот на првите десет.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

А и да постоеја некакви чекмеџиња и фијоки со некакви безвредни нешта во нив, може да станува збор само за работи што не можеле да му служат никому освен на ограбениот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Инаку зошто ќе ни требаше да се посомневаме дека некој непресметлив можеби дошол за да ни ограби некакво божемно богатство кое никогаш не постоело.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби, берејќи ги маслинките, префаќајќи ги со прстите, помислуваа дека некоја од нив ќе дојде и до устата на нивните татковци што војуваа некаде во незнајни земји.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Борини, која го сретнала Фаерабенд додека студирала медицина на Беркли една деценија порано и која се омажила со него шест години подоцна, се вклучува во разговорот спорадично - на пример, откако го запрашав него зошто смета дека некои научници му се толку многу налутени. okno.mk | Margina #4-5 [1994] 97

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Со една попустлива насмевка, оваа претстава ја гледа Фаерабендовата жена, Грација Борини, четириесетгодишна Италијанка, физичар(ка) чиј манир е толку смирен колку што е Фаерабендовиот жесток.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Сфатив дека некој ја отворил вратата зад нас и се завртев.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Верувам , и самиот не знам зошто, дека некој над чашата приклал верверица.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ми се стори дека некој демне од него и јас, збирајќи ја главата во раменици, побрзав дома.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Вил и Грејс и понатаму си е ситуациска комедија; La Cage aux Folles и Кирија и понатаму си се бродвејски мјузикли; Сѐ за мајка ми и Лошо образование и понатаму си се мелодрами – и, било како било, тешко дека некоја од нив ќе биде дел од образованието во раното детство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Удри по љубовникот или по љубовницата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не е битно дали даденото семејство е она, твоето, од кое потекнуваш, дали е семејството што си си го избрал или ти е новосоздаденото геј- или лезбејско семејство.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дури и деца одгледувани од лезбејски или од машки геј-родители отпрвин се изложени, барем до некој степен, на главнотековните културни жанрови и стилови на изразување. ‌Фактот дека популарната култура денес редовно вклучува геј- и (значително поретко) лезбејски ликови во диегетскиот регистар на нивните приказни не го менува генеричкиот изглед на самите приказни (односно, не менува дали ќе бидат или нема да бидат комедии или мелодрами), ниту, пак, ги менува начините на чувствување што се кодификувани од традиционалните генерички конвенции и кои возрасните ги преземаат во своите содејства со другите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Зашто мелодрамата, како деградиран поджанр, се одликува токму со таква комбинација на елементи: врв на емоционална напнатост што изгледа претерано или екстравагантно; прекумерна реакција, оттука, лажност (ако гледачите проценат дека некоја изведба е „мелодраматична“, всушност, под тоа подразбираат дека е пресентиментална и „неверна на стварноста“); и сиже изнакитено со насилни кулминации.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Книгите, пак, за настраните семејства кои се посебно осмислени за деца од основноучилишна возраст, како што се Хедер има две мами, Џени живее со Ерик и со Мартин или Со Танго сме си тројца, иако можат и тоа како да придонесат кон дестигматизирањето на хомосексуалноста и кон поголема општествена толеранција, сепак баш и не го уриваат хетеронормативниот монопол врз формите на изразување што ги има во главните популарни жанрови. ‌Во секој случај, главнотековните културни облици ги даваат единствените жанрови што ги знаат повеќето деца.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Измешаните насилство, сентименталност, лажност и театралност на емоциите што се во средето на конфликтот го претвораат семејството во постојано место на мелодрама.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Геј-луѓето едноставно постојат. Некои луѓе се геј. Јас имам геј-идентитет. И тоа е тоа. (Имаш некој проблем со ова?) Е па, да знаете, имам проблем. Се разбира, немам проблем со фактот дека некои луѓе се геј.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Повеќето деца растат во хетеросексуални средини, каде што се запознаваат со стандардните жанрови на дискурсот, на чувствувањето, на изразувањето и на однесувањето – вклучително и со конвенциите на емоционалното изразување кои честопати се одразуваат и се репродуцираат во спонтаните пројави на чувствата на нивните родители.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А чув дека некои од оние „изворни елементи“ од Друштвото на писателите ме нарекувале „Калигула“, односно „Калегула“ со нивниот карактеристичен назален изговор.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Онемени излегуваме тивко, носејќи го со нас чувството на осаменост кое со сета своја тежина легна и врз нашите срца и ни се причинува дека некој јачи, вика, повикува, моли...

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Понекогаш се запрашував: дали првиот поттик да му предложам на брат ми да се запознае со Сара беше ужасот од онаа помисла дека тој ќе го побара телесното задоволство во некоја од оние улички, доколку не му се случи вистинска љубов?

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Таа вечер мината по виенските улици требаше да биде лекција за мене, она што брат ми сакаше да го постигне беше да го видам животинското во човекот кое не си дозволува да го обедини телесното со чувственото, и да се згадам од тоа онака како што се гадеше тој; таа ноќ не ми даваше да заспијам помислата на телесното соединување на Зигмунд со некоја жена, ужасот на таа помисла ме превртуваше во креветот, ми го свиваше срцето помислата дека некоја жена, налик на оние кои ги видовме таа вечер по тесните улички, ќе го внесе во она што е само телесно и испразнето од душевното, и така ќе го одвои од нашите заеднички мечти. …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Јас знаев дека родителите, заради срамот, најчесто ги исфрлале тие млади жени од дома, па тие го завршувале животот од глад, студ, или болест, многу бргу потоа, уште пред да се породат; знаев дека некои од нив, што ќе преживееле до породувањето, го оставале детето во некое сиротилиште, па работеле најтешки работи, заради кои животот не им траел долго; знаев дека имаше и такви кои, не можејќи да го преживеат срамот, а за да ја сочуваат честа на семејството, се убивале без да им кажат на најблиските дека забремениле; знаев дека некои оделе кај приучени луѓе кои им давале да испијат горки течности по што го исфрлале плодот, а понекогаш и самите тие умирале од отровот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

А тоа дека само мајките треба да се грижат за децата е наметнато од страната на мажите, за да им го одземат целото слободно време на своите сопруги.“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нивната желба за споделување на таа грижата не е знак дека некоја мајка помалку си го сака детето, туку дека на жената ѝ треба малку време и за себе.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Велат дека некоја квечерина, неколку месеци по нејзината смрт, дошол некој човек, остарен, со виток стас, со букет во рацете, поминал покрај траурната порта на Невена, троа подзастанал и си заминал.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Така, на пр., во едно писмо од бугарскиот „трговски агент” од Солун А.Шопов од 26.10.1903 год. до бугарскиот министер-претседател Р.Петров меѓу другото се вели: „Некои кругови на овдешнава Внатрешна организацнја сѐ почесто и посериозно зборуваат дека некои од началниците на таа организација влегувале во спогодба со српската влада или со некои кругови во Белград за заедничко дејствување во Македонија, но со јасни разграничувања на интересните сфери.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Како да веруваше дека некоја божја рака преку тоа негово самотно патување низ Европа ќе го донесе до значењето што го барал.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Голите женски гради се залепија на неговиот грб, а прстите со лакирани нокти му се преплетоа на градите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Премиерот, пак, веруваше дека некој нешто му должи затоа што тој дал, но притоа заборави дека тогаш кога му барале, самиот за возврат не побарал ништо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Кога рацете се обвија околу него, се стресе, зашто не ни слушна дека некој ја тргнал пластичната завеса.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Денес можеби немаше да читаме дека некоја власт некогаш била против прикажувањето на некоја претстава и дека тоа го чинела на многу смешен и едноставен начин.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Неделко Шијак последен сфатил. Еднодушната мисла на другите се разлеала по сета негова снага.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Болниот од жолта јанѕа со ѕвечави заби раскажа дека некоја сенка со ѕверско тргање му го грабнала парчето месо во кое и не загризал.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Салко Вадидуша прв се стрчна кон колата на својот тест. Другите, чешајќи се, го следеа без брзање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го превртувавме месото на жарот со долги, зашилени ветки, бавно, секој со исчекување дека некој прв ќе почне да јаде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чудно беше колку брзо наеднаш станавме безгласни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Поверувал дека некоја надеж му го измазнува лицето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во таква ситуација тешко дека некој може да се наметне како водач, и да го покаже излезот од „наметнатиот хаос“. 13, 12...

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

И тогаш имаше едно од оние приближувања, иако Змејко не се сеќаваше дека некој од нив рекол нешто за тоа.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

До смртта на најголемиот освојувач на светот напишав десетина тетратки со приказни од „ограбениот“ писател, кои често се повторуваа, со неверојатна прецизност, вредни да се објават, како доказ дека некои луѓе, за жал, живеат во свет толку реален за нив, а, сепак, невистински, и уште толку на листови од освојувачот и неговите вистини.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сум чула дека некои свадби дури и се растуриле кога младата се распашала“, ја беше советувала мајка ѝ.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А главата во облаци, и баш ми беше гајле дека некоја мајка се секирала за мене, мене ми беше убаво.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Едни си помислија дека некоја нужда го спотерала да дојава до Потковицата, да си го поткова коњот или да купи нешто од дуќаните, други дека е некој бестрашен ајдутин или Турчин зулумџија.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Странските чети, српските и грчките, ако научеа дека некој сој е организиран, односно дека стапил во редовите на Внатрешната македонска револуционерна организација, сите негови возрасни припадници, и мажите и жените, ги исколуваа, ноќе, надопица, на спиење, па сојовите, за да се одбранат од целосно уништување, се делеа на клонови.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој, пак, султанот, Мурад I Ходавендекер, во склад со својот лукав и сомничав ум, искажа милост: сомневајќи се дека некој друг ќе може толку успешно да управува со Имотот колку довчерашните стопани, и сомневајќи се дека ќе може некого друг, некој Турчин на пример, да го ограбува колку нив, на Акиноските им го остави Имотот, а заедно со него и титулата и господството над целата Потковица.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А колку само од нив им јавиле на домашните дека некој пресечен дрвар останал да леже во планината.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Крцкаат гранчиња, крцкаат и моите коски. Сѐ туку мислам дека некоја ќе се одвинти или ќе пукне.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Си мислам дека некој бугарски војник ја поткрева главата и пак залегнува.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- И се чу дека некои жени почнале да раѓаат црни деца. Арапчиња, црнчиња...

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ќе ме фати некоја жал да го оставам. Мислам дека некое насолзено око гледа по мене, вели, и чинам ај, пак врати се.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Полицајците сфатија дека некој се крие во детската соба на младиот гардист.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Се прикажува дури и дека некој си титуларен советник, кога го беа направиле управник на некоја си одделна неголема канцеларија, веднаш си преградил посебна одаја, наречувајќи ја „биро“ и поставувајќи покрај врата некакви вратари со црвени јаки, со ширити, кои се фаќаа за кваката и ја отвораа пред секој што ќе дојдеше, иако тоа „биро“ одвај да можеше да собере една обична маса за пишување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се чини дека античките толкувачи на соништа нашироко ја користеле претпоставката дека некое нешто во сон може да ја значи својата спротивност.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Приредувачите на студиското издание на Фројдовите дела на ова место укажуваат на Квинтилијан, римски реторичар кој во своето дело De institutione oratoria (1,6) прашува: „Смееме ли да се согласиме со тоа дека некои зборови настанале од своите спротивности, како што е на пример, “lucus” , шума, бидејќи таа е затемнета со сенки, слабо осветлена (luceat)?“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Да замислиме, доколку воопшто е можно да се замисли таква наизглед бесмислица, дека зборот „јако“ во нашиот јазик значи и „јако“ и „слабо“ (dass das Wort “stark” in der deutschen Sprache sowohl “stark” als “schwach” bedeute); дека именката „светлост“ се користи за означување како на „светлост“ така и на „темнина“; дека некој пивото го нарекува “пиво”, додека некој друг го користи истиот збор кога зборува за вода; го замислиме ли тоа, сме ја доловиле необичната пракса со која старите Египјани обично се служеле во својот јазик.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Со или без причина ми се стори дека некој друг управува преку чинки со мене.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Во таа смисла, тие меѓусебно се дефинираат“, и „се сомневам дека некоја личност може да го знае значењето на само еден од овој биполарен пар а да не го знае значењето на другиот“.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

Издивнувала мајка ѝ велејќи дека некој ги украл.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Во локалите каде што навраќаа, ако забележеше дека некој ја гледа, Богдан го менуваше местото со неа или ја засолнуваше со своето тело.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Кога ќе видеше дека некоја гранка му се засушила, се натажуваше, му ја пресечуваше со пила и местото му го премачкуваше со восок за да не му остане рана.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Камилски не веруваше, тоа јасно му го кажа на Татко, дека некоја од заемките од гастрономијата конечно ќе има место во нивната листа на (без)опасните османизми!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Беа времиња кога луѓето отстапуваа од прекумерната употреба на шеќерот, како што беше во турските слатки во обилен шербет, како што се служеше уште од почетоците на Османската Империја, па опасноста не беше од семантичка, колку од суштинска причина.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Климент Камилски во мигот не одговори, но по малку изнесе податоци од неговата париска дисертација дека некои лингвисти кои не престанале со истражувањата на потеклото на јазикот биле следени од специјалисти во генетиката на популациите.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Не постоеше веќе никаков страв дека некое од децата ќе се престори во птица и оти ќе излета.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Јас одамна престанав да се фалам пред други дека некоја девојка спиела со мене.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Од друга страна, да ти кажам, овде се шират гласини дека некои од познатите американски фирми како шо се „Texaco” или „General Motors” и некои други им продават камиони, гуми, бензин и други возила на националистите на генерал Франко.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Без познавање на контекстот, тој знак може да се „чита” на најразлични начини - некој копал / некој ќе копа / некој токму копа / некој расчистил / некој сопрел / некој препречува одрон - или дури (како што откривме во натпреварот за најапсурдно толкување на знаков) дека некој се обидува да отвори чадор по ветровито време! Маргина 36 191

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Таа никогаш не би помислила дека некој чин што нема ефект станува бесмислен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одеше низ долгиот ходник на Министерството и веќе беше стигнал речиси до местото на кое Џулија му ја беше тутнала пораката в рака, кога стана свесен дека некој, многу покрупен, чекори веднаш зад него.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој дозволи да поодминат, како што мислеше, десет минути, измачуван за тоа време од страв дека некоја случајност - ненадеен провев што би дувнал преку неговата маса, на пример - може да го издаде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Иако имаше добар изговор да дојде тука, на секој чекор беше прогонуван од стравот дека некој од црноуниформираните стражари ненадејно ќе се појави од зад аголот, ќе му ги побара документите и ќе му нареди да го снема.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секој што знаеше дека некој документ е за уништување, или кога ќе забележеше парче фрлена хартија на подот, автоматски го креваше капакот од најблиската дупка за сеќавање и го фрлаше во неа, од каде струјата топол воздух ќе го зафатеше и ќе го однесеше до огромните печки скриени некаде во длабочините на зградата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Круме Волнаровски слушна или така му се причини („да, мили, ова е мелем за твојата рана“) го прочита насловот, или се обиде да го направи тоа – Писмата до… и му се замагли во очите, а тоа не беше прв пат откако дојде во затворот да чувствува дека некоја црвојадина му го цица синото од зениците и се повеќе му засенува дел од она што го гледаше порано, а толку многу сакаше да го гледа и сега, во овој топол, влажен и неподнослив мај.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Остана само чемерот и маката дека некој излегол поербап од тебе, та што и да сториш, не ќе си кадарен да му ја фатиш мерката и да го исправиш...

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

На ум му падна и една друга света книга, некој псалтир, што ја беше видел кај струшкиот поп и од која овој му го прочита, со смеење, делот каде што пишуваше дека некој грешен јеромонах Данаил ја беше купил оваа книга од граматикот Тодор од охридското село Равне, и си ги дал за неа обетките од попадијата за позлатување и згора уште два перпера.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Од викотницата што идеше од далеку, како некое тешко перде да се мавта и пропушта навеви од пискот, првин се слушна „тутунус, бре”, што значеше дека некого гонат, или дека некој таксиратлија, поради една или друга причина, треба да се фати и зграпчи.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ми се стори дека некоја сенка се префрла од едно место на друго кај задниот агол од куќата, но можно е да беше тоа сенка од гранка на вишната.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Од една страна, несомнено е дека некои лица, врз основа на своите интереси и/или идеолошки позиции, стојат на мислењето дека работниците се доволно заштитени, па дури и дека сѐ уште имаат премногу права.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Таа верува дека на оној човек што не го познава, кому не му го знае името, кој, боже прости ми, како да не е тука, сега сигурно и не е тука, таа може му ја гледа само сенката, единственото нешто дека некој негде се наоѓа!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

По тоа што ги имаше искинато чорапите, а и според излижаното во штиците, од една страна, а и според тоа што не стана свесна дека некој ја откорна вратата, заклучија дека со денови и ноќи можеби таа нема положено снага во креветот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Си претставил дека некој низичок блондин, кој спокојно си купувал весник е...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Беше убеден дека некој од нас ќе се соблече гол. Набрзо сето тоа ни досади па се спакувавме и отидовме дома. 224 Margina #17-18 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тој интуитивно претпоставил дека некое тврдење од теоријата на броеви би можело да се однесува на некое друго тврдење од теоријата на броеви (дури и на самото себе) под услов да може на овој или оној начин броевите да се претстават како тврдења.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Таа остана во последната куќа на нашето семејство во егзил, со сега запустената врска со клучеви, од напуштените куќи крај морето и крај Езерото, но сѐ уште со пустата надеж дека некој, сепак, ќе им ги најде вистинските брави.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога границата меѓу Албанија и Југославија се извиши како висок непробоен ѕид, моите албански сонародници доаѓале до бодликавиот тел на границата од каде фрлале пари цврсто верувајќи дека некој ќе ги однесе до манастирот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Јагулче си помисли дека некој од Републиката го штити Цветана Горски, па не е негово да копа кај што не треба. А најмалку во вода.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дури допуштам дека некој друг судија, помалку пристрасен од мене, можел и на друг начин да му пристапи на случајов, а посебно на вината на Мирко Бунде!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Можеби затоа моето појавување во ходников за него не значеше ништо.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Знам дека сфаќате оти јас воопшто не се сомневам, дури ни не помислувам дека некој од болничкиот персонал можел да биде соучесник во исчезнувањето на Загорка Пеперутката!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Можеби, тој несреќник, уште од порано си замислувал дека некоја негова голема радост треба да се случи токму овој ден, или во некој друг сличен на овој, па сиот оџагарен го очекуваше тој момент, тоа случување.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Помислувам дека тој судија можел да ја истакне и оправданата претпоставка оти Мирко Бунде и не бил ништо друго туку заведен маж и тоа од две прекрасни жени!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Уште да додадам дека воопшто не се изненадив кога забележав дека некоја туѓа мисла ми се прикрадува настојувајќи да ми се прикаже како моја.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Па сепак, раздвиженоста кај влезот а потоа и по ходниците, расфрланите хартии по скалите, растрчаноста на службениците, операцијата на расчистување што беше повеќе од очигледна, укажуваа дека некоја бура од цимолења и плач поминала помеѓу ѕидиштата и на ова здание и дека тоа се случило токму пред моето пристигање.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Само ми се чини дека некоја ноќ ќе го изеде мракот.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Денес сè повеќе е загрозена идејата дека некоја нација постои и поради зачувувањето на различноста на планетава.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„А можеби и го излажал оној проклет Иван Степанович дека некоја вила од нивни крај му довел, и дека таа го очекува во креветот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Многу ги сонуваше Ролан тие нивни жени.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гудалото нежно ми се лизга ту во минатото ту во иднината и ме потсетува дека некој нашинец најпосле треба да му ги истегне ушите на времето пред да ни се исушат сите ритки и пред да престанат да ни врзуваат стебленцата веќе онемени од носталгија.

„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)

Еден преживеан болен изјави дека некое “човече” му седело на градите и го давело.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Потоа животот на З се претвори во спиење меѓу корици; дремење без надеж дека некое дете, некаде, некогаш, повторно ќе погледне во неговите вечно млади румени образи.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

И пак и одново му се присторува дека некој таинствен глас на разумот, совеста и осудата допира до него некаде од срцевината на дебелите и многувековни дабови што растат на оброчиштето одспротива и го прашува: ЗОШТО!