дека (сврз.) - глас (имн.)

На Фимка сѐ повеќе ѝ се чини дека гласот ѝ е познат и, гледајќи ја девојката од оваа оддалеченост, таа се чуди и не може да се изначуди, та се прашува, зошто ли токму неа, непознатата ја вика и упорно ја довикува?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И во овој миг ѝ се пристори дека глас потаен ѝ шепна: „Таа е“...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му се причинува ли дека гласот на Сириецот старечки затреперува, или тоа што очевидно се спласнува, се смалува е поради напнатата тупаница на мигот што ги дроби сите присутни: - Кога го зграпчив, кога ги почувствував неговите пори врз моите...бев момчак во несопирлив трк.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Еден од нив, аптекар во куси пиџами со многу разнобојни риги, се сети чувствувајќи дека гласот морничаво му пробива низ сета негова кожа: „Како в штала“ , па по него се сеќаваа и двајцата скарани: „Коњ! `Рзнува во број 8. Кај оној со избричено теме.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Престана да молчи и чу дека гласот му беше како таа смеа - сув пелин со темен отров во себе. „Марија, денес умре еден бол“ , рече за да не крикне со своето месо.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Затоа одговорил дека слушнал, а на следното прашање одговорил дека гласот бил машки.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тој сфати дека гласовите доаѓаат одозгора во кулата и, погледнувајќи нагоре, над главата виде ногарки од дрвени клинови, греди, диреци и потпорници.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој, свесен дека гласот таков каков што му го дал Господ, далеку нема да му се слушне и дека песната му е „олеле мајко“, побарал поткрепа во шампионот во уметничко лизгање Евгениј Плушенко и во неговата импресивна точка на мразот поставен за таа намена на сцената.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Ако е така, и ако како една душа пресудивме така, зарем тоа не значи дека гласовите тик попогодни се за означување на остри, отсечни, рапави и сурови нешта, а мил за меки нешта?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се појави однекаде и џипот на Фискултурецот; прост и груб како што беше дал Господ, дојде право кај групата на ливадата и му префрли нешто на Земанека: дека гласот му бил како кај евнух; така рече, дека пее како скопен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но умот и знаењата без верба во Бога се само несреќа; оти што има лошо во тоа ако Господ, знаејќи дека гласовите се посовршени од зборовите, решил светот земен да го сочини од зборови?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Филозофот вчера рече дека гласовите поважни се од зборот, и дека Господ од гласови, а не од зборови цели ги сотворил небото, земјата, светилата небесни, луѓето, билките и животните.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се залажувале и сакале да го излажат својот господ, да се сожали на нив и да не ги заборави кога ќе дојде воскресот и се мачеле да не поверуваат дека гласот на челникот не е потсмешлив, дека е навистина благородна молитва и посредување за добрините што ќе дојдат еднаш, утре, подоцна, само за нив, изѕемнатици со издупчени опинци и издупчени души, онакви какви што биле и што ќе бидат секогаш пред розовите осамнувања на вистинската пролет која сепак ќе ги плисне со надежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјо, мислеле, разбуди се од допирот на нашето страдање, смекни, стопли се и дај ни топлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога ти е најтешко, кога ти се чини дека гласот ти е крик, а погледот - молење, загледај се, нурни се во водите сини, ај, во таа свежина, во тоа шумолење.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)
Зар тоа не покажува дека гласовите се притаени овде негде, можеби и во собава.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)