Комесарот Темелко, кој инсистираше поетот да јуриш во првите редови како доказ дека поезијата и револуцијата одат рака под рака, нареди повлекување.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Во тезата дека поезијата е единство на: - јазик, музика, време; - јазик, слика, време; - јазик, мисла, време.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Тргнувам од тоа дека поезијата е приватна религија, а песната јазик во движење.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Сурфам на yahoo, играм на SPS слушам техно музика и мислам дека поезијата е какање.
„Три напред три назад“
од Јовица Ивановски
(2004)
Тогаш не знаев дека поезијата е за една глава над астрономијата - не ги испитува ѕвездите туку лесно, на волшебен начин, ги симнува на земја.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)