Нема да се ограничм на тоа но би можел да кажам дека текстовите се така конструирани, дека така функционираат, а лектирата на видело може да ги изнесе тие функции, тие напнатости, тие неодлучливости на смислата.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Ако кажам оневозможува, тоа не треба да значи граница, пропаѓање, туку дека текстот има смисла, бидејќи диференцијата или делењето или распрскувањето - прават извор.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Херменаутиката е општа пракса на лектира или одгатнување на религиозен, литературен или филозофски текст, и која претпоставува дека текстот овозможува читање во одредена смисла, и дека, доколку се обрне внимание кон длабочината на текстот, нужно се доаѓа до смислата, до содржината и значењето на текстот.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Мислам дека не е, мојот обид да ви соопштам дека текстот веќе е дом, дека во куглата на телевизорот (во која паѓа снег ако се преврти) е содржана целата „куќа“ за која зборуваме, т.е. некаков скелет, некаква архитектонска структура на ред која ќе ни понуди малку сигурност и топлина, како што еден дом и треба да понуди.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Може да ми се случи, како пред малку, да речам дека текстот „покажува“ ова или она.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Тие сочиненија негови, што ги викаме Претсмртните ливчиња на Мида, два листа сѐ на сѐ, велеа дека текстот на записот чудна форма има, и дека целата одаја, всушност е чудно устроена.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Не беше означено дека текстот беше извадок од книга.
„Потрага по Елен Лејбовиц“
од Луан Старова
(2008)