ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

Меѓутоа, се чини дека филмот ендемски е вештачки.

Мислам дека филмот го става геноцидот и ниските чевли во слична - периферна зона на приоритети.

Гринавеј сака да го потсети гледачот дека филмот не може да ја “зароби” реалноста директно, на непосреден начин, повеќе одошто пишувањето.

Иако е разбирливо дека Anemic-cinema не е резултат на секојдневна работа во студио, во овој седумминутен филм е оправдан фактот дека филмот бил создаван две години.

И пак ја користев подвижната камера - што можеби беше грешка, бидејќи таа сама по себе го подвлекуваше фактот дека филмот не е трилер - се движеше премногу лесно.” •Филмот загуби многу? •Хичкок: „Загуби многу пари.

И така, што преостана да се направи во една таква приказна? Да се прикрие опасноста.

Филмската ситуација: жената верува дека нејзиниот маж е убиец, не е така посебна како ситуацијата во книгата: жената открива дека нејзиниот маж е убиец; а ми се чини дека филмот има поголема психолошка вредност од книгата, бидејќи карактерите се подобро изнијансирани. •Хичкок: „Се согласувам, но вистинскиот крај на Сомнеж никогаш не е снимен: Џоан Фонтејн ⥊ пишува писмо на мајка ⥊, во кое ⥊ кажува дека го сака својот маж, но дека чувствува оти тој е убиец.

Крај.

—За разлика од Серж Дани (Daney) или Делез, сметам дека филмот и телевизијата немаат ништо заедничко.

Се разбира, не можеме да знаеме дали сите автори на рецензиите од втората група се геј-мажи (некои од најревносните коментатори кажуваат дека филмот го гледале заедно со сопрузите или со сопругите), ништо повеќе отколку што можеме да знаеме дали сите автори на првата група рецензии се стрејт (некои од највоздржаните коментатори велат дека филмот го гледале пред да излезат од плакарот или потоа).

Со колку плусови ќе го оцениш во твојот весник овој филм? - ја праша најпосле, страхувајќи да не ми одговори дека филмот е за минус, со што мајка ми ги оценува лошите филмови.

Мене ми рече дека филмот е добар, а на читателите им порачува дека е од оние најлошите.

Ти немаш поим - си помислив - како се тепаат каратистите во филмовите со Брус Ли, ама не реков ништо, за да не почне да ми објаснува дека филмот е едно, а животот сосем друго нешто, а таквите објаснувања веќе ми се одлично познати од мајка ми.

Се сетив на оние криминалистички филмови што сум ги гледал на телевизија, а никогаш не сум ги догледувал докрај зашто, секогаш кога станува највозбудливо и најстрашно, мајка ми или татко ми ме испраќаат в кревет со објаснување дека филмот не е за мене.

Кога јас ти реков дека филмот е одличен, мислев на себе, а кога ти реков за твојот филм дека е добар, мислев на тебе и на твоите мерила за добро и лошо.

Кога Хауард Хокс го снима Хатари (Hatarri), тој задо­волува двојна страст: кон ловот и кон филмот; Алфред Хичкок трепери само за филмот и многу добро ја изразува таа страст кога одговара на еден морализаторски напад врз Прозорец во дворот: „Ништо не би можело да ме спречи да го снимам тој филм, бидејќи мојата љубов кон филмот е појака од било кој морал”. (...) Ако навистина сакаме, во времето на Ингмар Бергман, да ја прифатиме идејата дека филмот не е инфериорен во однос на книжевноста, верувам дека Хичкок би требало да се вклучи - но, всушност, зошто да се вклучи?

Мислам дека филмот успеа, иако, по мое лично мислење, темата не ми одговараше.